Ένα καράβι άνθρωπε.
Πολύ καλό σκαρί, και με κατάρτια και με πανιά, τα πιο φίνα.
Με ναύτες ψημένους στην αλμύρα, και καπετάνιο, που θάλασσες πολλές έχει γνωρίσει. Με αποθέματα μεγάλα, ικανά, μέρες, βδομάδες, μήνες να αντέχουν.
Μήτε φουρτούνες, μήτε αέρηδες φοβάται.
Τα πάντα, όλα, μπορεί να τα αντέξει.
Αν όμως Άνθρωπε, το καράβι αυτό, προορισμό, καθώς στη θάλασσα θα πέσει, δεν θα έχει, τότε καταδικασμένο θα ναι.
Γιατί και το σκαρί, και τα κατάρτια, και τα πανιά, άδικα θα χτυπιούνται.
Γιατί οι ναύτες του αντάρα, απ΄το μάταιο, θα του φέρουν.
Και ο καπετάνιος δίχως προορισμό, σε ξέρες και σε νερά επικίνδυνα, από κούραση ή από λάθος θα το ρίξει.
Γιατί και τα αποθέματα, σκουλήκια, αν δε σωθούν, θα βγάλουν.
Και οι φουρτούνες και οι αέρηδες, απ΄το πολύ το χτύπημα, κουρέλι θα το κάνουν.
Έτσι και εμείς Άνθρωπε. Και εγώ και εσύ.
Αν από φόβο, ή ματαιότητα, ή κούραση, ή δειλία, τα όνειρα και τους στόχους μας ξεχάσουμε, και μεις σαν το καράβι, το δίχως προορισμό, θα” χουμε το ίδιο τέλος.
Γιατί είναι το όνειρο, είναι ο στόχος, που μας κρατάει ζωντανούς.
Τον Οδυσσέα άλλωστε, χάρη στην Ιθάκη τον θυμάσαι.
Πριν ξεκινήσεις, σκέψου, ψάξε Άνθρωπε και βρες, ποια είναι η δικιά σου η Ιθάκη.
Κείμενο: Γ. Ελευθέριος Ψυχολόγος, M.Sc.
Πηγή: e-psyxologos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου