Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016
28+ ψηφιακά βιβλία και έντυπο υλικό για τα Αρχαία Θέατρα και Ωδεία
Στην ψηφιακή βιβλιοθήκη διατίθενται βιβλία για τα Αρχαία Θέατρα και Ωδεία .
Συγκεκριμένα διατίθεται μια σειρά βιβλίων που ονομάζεται: «Ακολούθησέ με στο Αρχαίο Θέατρο..» που κάθε βιβλίο της περιγράφει και ένα Αρχαίο Θέατρο ή Ωδείο.
Επιπλέον μπορείτε να αντλήσετε έντυπο υλικό που συνοδεύεται από σχετικές προτάσεις εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων.
Τέλος μπορείτε να παίξετε σχετικά διαδραστικά παιχνίδια.
«Αρχαίο Θέατρο στον Κύκλο του χρόνου»
Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr
"ΙΣΤΟ-ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ"
Ο διαδικτυακός τόπος ιστο-σελίδες ιστορίας διαπραγματεύεται ζητήματα διδακτικής της ιστορίας
Μια από τις καλές προτάσεις του είναι και μια "προσεγμένη" λίστα ιστοσελίδων (με συγκεκριμένα κριτήρια) για την υποστήριξη του μαθήματος.
Οι ιστοσελίδες αυτές είναι χωρισμένες σε 3 κατηγορίες:
- Ιστοσελίδες Νεότερης &Σύγχρονης Ιστορίας
- Ιστοσελίδες Μεσαιωνικής &Βυζαντινής Ιστορίας
- Ιστοσελίδες Αρχαίας Ιστορίας
Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr
29 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ -ΗΜΕΡΑ ΣΠΑΝΙΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ-
Ωστόσο, ο αριθμός των ασθενών που πάσχουν από αυτά μπορεί να είναι υψηλός, δεδομένου ότι υπάρχουν 8.000 περίπου γνωστά σπάνια νοσήματα.
Τα περισσότερα από αυτά οφείλονται σε γενετικές ανωμαλίες, αν και μια άλλη αιτία είναι η έκθεση σε περιβαλλοντικούς παράγοντες κατά τη διάρκεια της κύησης ή και σε μεταγενέστερο στάδιο της ζωής, σε συνδυασμό συχνά με γενετική προδιάθεση.
Συντάκτης: Αλέξανδρος Γιατζίδης, M.D., medlabnews.gr
Δυστυχώς λόγω της σπανιότητος των νοσημάτων αυτών οι πάσχοντες ταλαιπωρούνται πολύ μέχρι να βρεθεί από τι πάσχουν. Μπορεί να πηγαίνουν από γιατρό σε γιατρό να παίρνουν φάρμακα που δεν τους δίδεται βοήθεια στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν ή ακόμα και επιδεινώνουν τα συμπτώματα, μέχρι να καταλήξουν σε κάποιον γιατρό που ξέρει ή μπορεί να συστήσει τον ειδικό.
Σε κάθε ιατρική ειδικότητα μπορεί να αναλογούν 100 με 200 σπάνια νοσήματα με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η εκπαίδευση από τα φοιτητικά χρόνια των ιατρών και φυσικά είναι αρκετά δύσκολο αν δεν τύχει να ενημερωθούν οι ειδικευμένοι ιατροί για νοσήματα που αφορούν παθήσεις άλλων ειδικοτήτων.Σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για τις Σπάνιες Παθήσεις (Εurordis), οι σπάνιες ασθένειες έχουν τα εξής χαρακτηριστικά:
* Είναι σοβαρές έως πολύ σοβαρές, χρόνιες, συχνά εκφυλιστικές και επικίνδυνες για τη ζωή.
* Η πρώτη εμφάνιση συμπτωμάτων γίνεται στην παιδική ηλικία σε ποσοστό 50%.
* Προκαλούν αναπηρίες.
* Προκαλούν μεγάλο ψυχικό πόνο.
* Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν αποτελεσματική θεραπεία.
Επιπλέον, πίσω από σχετικά συνηθισμένες παθήσεις είναι δυνατόν να «κρύβονται» σπάνιες ασθένειες, όπως π.χ. η επιληψία, που είναι συχνά σύμπτωμα της οζώδους σκλήρυνσης. Επίσης, πολλοί καρκίνοι και οι περισσότερες συγγενείς δυσμορφίες συγκαταλέγονται στις σπάνιες παθήσεις. Και νοσήματα που έως πρόσφατα αποκαλούνταν ως αυτισμός ή νοητική καθυστέρηση ή εγκεφαλική παράλυση αποτελούν εκδηλώσεις σπάνιων ασθενειών, που χαρακτηρίζονται σήμερα ή που δεν έχουν ακόμα χαρακτηρισθεί.
Τα φάρμακα γι΄ αυτές τις παθήσεις είναι συνήθως πανάκριβα. Οι σπάνιες παθήσεις ονομάζονται μάλιστα και «ορφανές», επειδή στερούνται ερευνητικού και εμπορικού ενδιαφέροντος.Παρ΄ όλα αυτά, οι επιστήμονες τονίζουν ότι οι ασθενείς με σπάνιες παθήσεις μπορούν να ζήσουν φυσιολογικά, εφόσον η ασθένειά τους διαγνωσθεί εγκαίρως και αντιμετωπισθεί κατάλληλα.
Παρά το γεγονός ότι οι σπάνιες ασθένειες πλήττουν 30 περίπου εκατομμύρια Ευρωπαίους, ο τεράστιος αριθμός και η ποικιλία τους – εκτιμάται ότι ανέρχονται σε 8.000 – κάνει την κατανόηση, διάγνωση και θεραπεία τους ένα τιτάνιο έργο που ξεπερνά τους πόρους μεμονωμένων κρατών.Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η Ευρωπαϊκή Ένωση ηγείται των άνευ προηγουμένου διεθνών προσπαθειών – στο πλαίσιο της Διεθνούς Ερευνητικής Κοινοπραξίας για Σπάνιες Ασθένειες (IRDiRC) – με στόχο να αναπτυχθούν 200 νέες θεραπείες για τις σπάνιες ασθένειες, καθώς και τα κατάλληλα μέσα για τη διάγνωση των περισσοτέρων από αυτές μέχρι και το 2020.
Στην πρωτοβουλία αυτή συμμετέχουν σήμερα 22 οργανισμοί από όλο τον κόσμο, οι οποίοι επενδύουν στην έρευνα για τις σπάνιες ασθένειες.Πρόκειται για οργανισμούς από την Αυστραλία, τον Καναδά, τις ΗΠΑ και πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αναμένεται- δε- η συμμετοχή και πολλών άλλων.
Μέχρι και το 2013, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει επενδύσει πάνω από 420 εκατομμύρια ευρώ στην έρευνα που συμβάλλει στην επίτευξη των στόχων της κοινοπραξίας.Ας ελπίσουμε ότι η πολιτεία θα φροντίσει σύντομα να καλύψει τους πάσχοντες από τα σπάνια νοσήματα, με τα φάρμακα που έχουν ανάγκη, που λόγω της σπανιότητας είναι πολύ ακριβά και ότι δεν θα αντιμετωπίσουν, οι πάσχοντες από σπάνιες παθήσεις, προβλήματα στο πλαίσιο των περικοπών στην υγεία και στο φάρμακο.
ΚΑΠΟΙΕΣ από τις σπάνιες παθήσεις είναι:
Οζώδης Σκλήρυνση
Νόσος Addison
Εναλλασσόμενη Ημιπληγία
Αμυλοείδωση
Πλαγία μυατροφική σκλήρυνση
Σύνδρομο Angelman
Αγγειοοίδημα κληρονομικό
Ανιριδία
Ρευματοειδής Αρθρίτιδα
Αταξία τηλεαγγειεκτασία
Παρεγκεφαλιδικό Σύνδρομο
Νόσος Charcot - Marie - Tooth
Έλλειψη χοριοειδούς χιτώνος του οφθαλμού
Παθήσεις των χρωμοσωμάτων
Συγγενής Καρδιοπάθεια
Σύνδρομο Cornelia de Lange
Σύνδρομο Costello
Σύνδρομο Cri du Chat
Νόσος Crohn
Υποφυσιογενής Βασιοφιλισμός
Κυστική ίνωση
Δυστονία
Σύνδρομο Ehlers - Danlos
Εγκεφαλίτιδα
Πομφολυγώδης επιδερμολυσία
Αναιμία Fanconi
Σύνδρομο ευθράστου X(Fragile X)
Nόσος Friedreich
Νόσος Gauher
Γιγάντιοι μελαχρωματισμένοι σπίλοι
Γλυκογονίαση
Έλλειψη αυξητικής ορμόνης
Αιμοχρωμάτωση
Αιμοφιλία
Ιστοκύττωση
Ομοκυστινουρία
Νόσος Huntington
Κερατόκωνος
Σύνδρομο Lesch - Nyhan
Λύκος και άλλες κολλαγονώσεις
Σύνδρομο "locked-in"
Αραχνοδακτυλία ( Σύνδρομο Marfan )
Σύνδρομο Mc Cune - Albright
Μελιταίος Πυρετός
Μεσογειακός Πυρετός
Νόσοι μεταβολισμού
Μυτοχονδριακά νοσήματα
Σύνδρομο του Moebius
Βλεννοπολυσακχαρίδωση
Σκλήρυνση κατά πλάκας
Μυϊκές δυστροφίες
Προϊούσα μυασθένεια
Συγγενής μυοτονία
Ναρκοληψία
Νευρινωμάτωση
Νόσος Niemann - Pick
Ατελής οστεογένεση
Νόσος Parkinson
Νόσοι Prion
Πολυμυοσίτις
Συγγενής πολυποδίαση
Νόσος Pompe
Πορφυρία
Νόσος Prader - Willi
Πρόωρη πνευμονική υπέρταση
Σπάνιος καρκίνος
Μελαχρωστική αμφιβληστροειδίτις
Σύνδρομο Rett
Σαρκωείδωση
Σκηροδερμία
Δρεπανοκυτταρική αναιμία
Σύνδρομο Sjorgen
Νωτιαία μυϊκή ατροφία
Νόσος Strumpell - Lorrain
Σύνδρομο Sturge - Weber
Συρριγγομυελία
Νόσος Tays - Sachs
Μεσογειακή Αναιμία
Στρεψαυχενία
Νόσος Tourette
Τρισωμία 13/18
Σύνδρομου Turner
Σύνδρομο William
Αυτοάνοσο πολυενδοκρινικό σύνδρομο
Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr
"ΠΑΙΧΝΙΔΙ" -Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ-
ΠΑΙΧΝΙΔΙ ...
Μαθαίνει να κερδίζει, να χάνει και να διεκδικεί.
Το παιχνίδι αποτελεί ενστικτώδη εκδήλωση της εσωτερικής έκφρασης του ανθρώπου.
Μέσα από το παιχνίδι παρέχονται πολλές ευκαιρίες για εξερεύνηση και μάθηση σε διαφορετικούς τομείς της κοινωνικής και προσωπικής εξέλιξης.
Μέσω του παιχνιδιού το παιδί δοκιμάζει τις σωματικές του αντοχές, επικοινωνεί και κυρίως κοινωνικοποιείται. Το παιχνίδι βοηθά το παιδί να γίνει υπεύθυνο και να συνειδητοποιήσει ότι έχει διακαιώματα και υποχρεώσεις.
Επίσης, μαθαίνει να κερδίζει, να χάνει και να διεκδικεί. Ανακαλύπτει τις δυνατότητες που έχουν άλλα παιδιά της ηλικίας του, μιμείται και βελτιώνεται. Επιπλέον, αναπτύσσει την έκφραση και την φαντασία καθώς και τη δεξιότητα της μνήμης.
Σε οποιαδήποτε κοινωνία, το παιχνίδι αποτελεί μια σταθερή αξία της παιδικής ηλικίας. Ο τρόπος που παίζει ένα παιδί φωτίζει πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Παρατηρώντας κάποιος τις αντιδράσεις ενός παιδιού στην ήττα, τη νίκη του σε ένα παιχνίδι καθώς και του τρόπου που αυτό διαχειρίζεται τα διάφορα θέματα που ανακύπτουν, μπορεί να εκμαιεύσει πολλές πληροφορίες για στάσεις και συμπεριφορες στη ζωή του παιδιού στην καθημερινότητά του ή στη μετέπειτα πορεία της ζωής του.
Σύμφωνα με τον Freud το παιχνίδι αποτελεί έκφραση των κρυμμένων ψυχικών συγκρούσεων του παιδιού.
Ο ρόλος του παιχνιδιού ήταν πολύ σπουδαίος για την πολύπλευρη ανάπτυξη των παιδιών πολλών γενιών αφού αποτελεί τρόπο κοινωνικοποίησης, μάθησης, εξερεύνησης αλλά και αστείρευτη πηγή γέλιου, χαράς, αισιοδοξίας και ευτυχίας.
Τα παιδιά αυθόρμητα ξεχύνονταν στους δρόμους και τις αυλές και έπαιζαν ακούραστα με λαμπερά μάτια και κατακόκκινα μάγουλα χωρίς να σκέφτονται τίποτε άλλο.
Η μορφή του παιχνιδιού σήμερα έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με αυτά που ξέρουμε έμεις από την παιδική μας ηλικία ή από αυτά που έχουμε ακούσει από τους γονείς μας.
Τα σημερινά παιχνίδια είναι πολύ πιο ακριβά και φανταχτερά αλλά ενισχύουν την μοναχικότητα και την παθητικότητα. Τα περισσότερα παιδιά “παίζουν” κλεισμένα στα δωμάτιά τους κολλημένα μπροστά από οθόνες τηλεοράσεων και υπολογιστών.
Παρ΄όλα αυτά η παρούσα κατάσταση είναι εύκολα ανατρέψιμη. Στο σχολείο οι εκπαιδευτικοί μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να προτρέψουμε τα παιδιά να παίξουν παιχνίδια που έπαιζαν οι παλαιότερες γενιές.
Παιχνίδια όπως το κρυφτό, το κυνηγητό, το κορόιδο, το σχοινάκι και τόσα άλλα θα γεμίσουν χαρά και δημιουργικότητα τους μικρούς μαθητές. Δίνοντας τέτοιου είδους ερεθίσματα από παραδοσιακά παιχνίδια, τα παιδιά θα θελήσουν να παίξουν και στο σπίτι με τα αδέρφια τους, τους φίλους τους ή ακόμη και με τους γονείς τους.
Σ'αυτό το σημείο έρχεται ο καταλυτικός ρόλος του γονέα. Αν οι γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να παίξουν ομαδικά παιχνίδια σύντομα θα διαπιστώσουν πόσο ευτυχισμένα και χαρούμενα θα είναι τα παιδιά.
Στις μέρες μας, το ακριβό παιχνίδι έχει ταυτιστεί με το καλό παιχνίδι. Για τα παιδιά όμως, τους αποδέκτες όλων αυτών των παιχνιδιών, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οτιδήποτε εξάπτει τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και την έκφρασή του είναι το ομορφότερο παιχνίδι.
Εξάλλου, για τα παιδιά τα ομορφότερα πράγματα δεν είναι καν πράγματα! Όπως έλεγε η Αμερικανίδα αρθρογράφος Abigail Van Buren: “ Αν θέλεις τα παιδιά σου να μεγαλώσουν σωστά, να τους αφιερώνεις το διπλάσιο χρόνο και να τους δίνεις τα μισά λεφτά”.
Γιατί πραγματικά πλούσιος είναι εκείνος που τα παιδιά του τρέχουν στην αγκαλιά του όταν τα χέρια του είναι αδειανά!
Γράφει η Καραγγελή Κυριακή – Μαρία, Δασκάλα
Πηγή: karaggelikyriakimaria.blogspot.gr
Tο διάβασα στο http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Μαθαίνει να κερδίζει, να χάνει και να διεκδικεί.
Το παιχνίδι αποτελεί ενστικτώδη εκδήλωση της εσωτερικής έκφρασης του ανθρώπου.
Μέσα από το παιχνίδι παρέχονται πολλές ευκαιρίες για εξερεύνηση και μάθηση σε διαφορετικούς τομείς της κοινωνικής και προσωπικής εξέλιξης.
Μέσω του παιχνιδιού το παιδί δοκιμάζει τις σωματικές του αντοχές, επικοινωνεί και κυρίως κοινωνικοποιείται. Το παιχνίδι βοηθά το παιδί να γίνει υπεύθυνο και να συνειδητοποιήσει ότι έχει διακαιώματα και υποχρεώσεις.
Επίσης, μαθαίνει να κερδίζει, να χάνει και να διεκδικεί. Ανακαλύπτει τις δυνατότητες που έχουν άλλα παιδιά της ηλικίας του, μιμείται και βελτιώνεται. Επιπλέον, αναπτύσσει την έκφραση και την φαντασία καθώς και τη δεξιότητα της μνήμης.
Σε οποιαδήποτε κοινωνία, το παιχνίδι αποτελεί μια σταθερή αξία της παιδικής ηλικίας. Ο τρόπος που παίζει ένα παιδί φωτίζει πολλά στοιχεία της προσωπικότητάς του.
Παρατηρώντας κάποιος τις αντιδράσεις ενός παιδιού στην ήττα, τη νίκη του σε ένα παιχνίδι καθώς και του τρόπου που αυτό διαχειρίζεται τα διάφορα θέματα που ανακύπτουν, μπορεί να εκμαιεύσει πολλές πληροφορίες για στάσεις και συμπεριφορες στη ζωή του παιδιού στην καθημερινότητά του ή στη μετέπειτα πορεία της ζωής του.
Σύμφωνα με τον Freud το παιχνίδι αποτελεί έκφραση των κρυμμένων ψυχικών συγκρούσεων του παιδιού.
Ο ρόλος του παιχνιδιού ήταν πολύ σπουδαίος για την πολύπλευρη ανάπτυξη των παιδιών πολλών γενιών αφού αποτελεί τρόπο κοινωνικοποίησης, μάθησης, εξερεύνησης αλλά και αστείρευτη πηγή γέλιου, χαράς, αισιοδοξίας και ευτυχίας.
Τα παιδιά αυθόρμητα ξεχύνονταν στους δρόμους και τις αυλές και έπαιζαν ακούραστα με λαμπερά μάτια και κατακόκκινα μάγουλα χωρίς να σκέφτονται τίποτε άλλο.
Η μορφή του παιχνιδιού σήμερα έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με αυτά που ξέρουμε έμεις από την παιδική μας ηλικία ή από αυτά που έχουμε ακούσει από τους γονείς μας.
Τα σημερινά παιχνίδια είναι πολύ πιο ακριβά και φανταχτερά αλλά ενισχύουν την μοναχικότητα και την παθητικότητα. Τα περισσότερα παιδιά “παίζουν” κλεισμένα στα δωμάτιά τους κολλημένα μπροστά από οθόνες τηλεοράσεων και υπολογιστών.
Παρ΄όλα αυτά η παρούσα κατάσταση είναι εύκολα ανατρέψιμη. Στο σχολείο οι εκπαιδευτικοί μπορούμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να προτρέψουμε τα παιδιά να παίξουν παιχνίδια που έπαιζαν οι παλαιότερες γενιές.
Παιχνίδια όπως το κρυφτό, το κυνηγητό, το κορόιδο, το σχοινάκι και τόσα άλλα θα γεμίσουν χαρά και δημιουργικότητα τους μικρούς μαθητές. Δίνοντας τέτοιου είδους ερεθίσματα από παραδοσιακά παιχνίδια, τα παιδιά θα θελήσουν να παίξουν και στο σπίτι με τα αδέρφια τους, τους φίλους τους ή ακόμη και με τους γονείς τους.
Σ'αυτό το σημείο έρχεται ο καταλυτικός ρόλος του γονέα. Αν οι γονείς ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να παίξουν ομαδικά παιχνίδια σύντομα θα διαπιστώσουν πόσο ευτυχισμένα και χαρούμενα θα είναι τα παιδιά.
Στις μέρες μας, το ακριβό παιχνίδι έχει ταυτιστεί με το καλό παιχνίδι. Για τα παιδιά όμως, τους αποδέκτες όλων αυτών των παιχνιδιών, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οτιδήποτε εξάπτει τη φαντασία, τη δημιουργικότητα και την έκφρασή του είναι το ομορφότερο παιχνίδι.
Εξάλλου, για τα παιδιά τα ομορφότερα πράγματα δεν είναι καν πράγματα! Όπως έλεγε η Αμερικανίδα αρθρογράφος Abigail Van Buren: “ Αν θέλεις τα παιδιά σου να μεγαλώσουν σωστά, να τους αφιερώνεις το διπλάσιο χρόνο και να τους δίνεις τα μισά λεφτά”.
Γιατί πραγματικά πλούσιος είναι εκείνος που τα παιδιά του τρέχουν στην αγκαλιά του όταν τα χέρια του είναι αδειανά!
Γράφει η Καραγγελή Κυριακή – Μαρία, Δασκάλα
Πηγή: karaggelikyriakimaria.blogspot.gr
Tο διάβασα στο http://www.thessalonikiartsandculture.gr
"ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΛΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΣ" -ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ-
Ο καθένας βλέπει τους ψηλούς και τους κοντούς ανάλογα με τη δική του θέση στον κόσμο.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένας κύριος που ζούσε σύμφωνα με αυτό που ήταν: ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος.
Μια ωραία πρωία, μυστηριωδώς, παρατήρησε ότι ο κόσμος άρχιζε να τον κολακεύει λέγοντάς του πόσο ψηλός ήταν:
"Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Στην αρχή αυτό τον εξέπληξε, οπότε, για μερικές μέρες, πρόσεξε ότι κοίταζε λοξά τον εαυτό του περνώντας από τις βιτρίνες των μαγαζιών και τους καθρέπτες των λεωφορείων.
Αλλά έβλεπε τον εαυτό του ίδιο – ούτε ψηλό ούτε πολύ κοντό…
Προσπάθησε να μη δώσει σημασία, αλλά όταν μερικές εβδομάδες αργότερα άρχισε να παρατηρεί ότι τρεις στους τέσσερις ανθρώπους τον κοίταζαν από χαμηλά, άρχισε να ενδιαφέρεται για το φαινόμενο.
Ο κύριος αγόρασε ένα μέτρο για να μετρηθεί. το έκανε μεθοδικά και σχολαστικά, και μετά από πολλές μετρήσεις και επαληθεύσεις, επιβεβαίωσε ότι το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα.
Οι άλλοι συνέχιζαν να τον θαυμάζουν:
“Τι ψηλός που είσαι!”
Μια ωραία πρωία, μυστηριωδώς, παρατήρησε ότι ο κόσμος άρχιζε να τον κολακεύει λέγοντάς του πόσο ψηλός ήταν:
"Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Στην αρχή αυτό τον εξέπληξε, οπότε, για μερικές μέρες, πρόσεξε ότι κοίταζε λοξά τον εαυτό του περνώντας από τις βιτρίνες των μαγαζιών και τους καθρέπτες των λεωφορείων.
Αλλά έβλεπε τον εαυτό του ίδιο – ούτε ψηλό ούτε πολύ κοντό…
Προσπάθησε να μη δώσει σημασία, αλλά όταν μερικές εβδομάδες αργότερα άρχισε να παρατηρεί ότι τρεις στους τέσσερις ανθρώπους τον κοίταζαν από χαμηλά, άρχισε να ενδιαφέρεται για το φαινόμενο.
Ο κύριος αγόρασε ένα μέτρο για να μετρηθεί. το έκανε μεθοδικά και σχολαστικά, και μετά από πολλές μετρήσεις και επαληθεύσεις, επιβεβαίωσε ότι το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα.
Οι άλλοι συνέχιζαν να τον θαυμάζουν:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Ο άντρας άρχισε να περνά πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζοντας τον εαυτό του. Προσπαθούσε να επιβεβαιώσει αν πραγματικά ήταν πιο ψηλός από πριν.
Δεν υπήρχε τρόπος: αυτός έβλεπε τον εαυτό του φυσιολογικό: ούτε πολύ ψηλό ούτε πολύ κοντό.
Καθώς αυτό δεν τον ικανοποιούσε, αποφάσισε να σημειώσει το πιο ψηλό σημείο του κεφαλιού του με μια κιμωλία στον τοίχο (έτσι ώστε να έχει ένα αξιόπιστο σημείο αναφοράς σχετικά με την εξέλιξή του).
Ο κόσμος επέμενε να του λέει:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
….και έγερναν για να τον κοιτάξουν από χαμηλά.
Πέρασαν οι μέρες.
Ο άνθρωπος έβαλε και πάλι σημάδι στον τοίχο με κιμωλία αρκετές φορές, αλλά το σημάδι βρισκόταν πάντα στο ίδιο ύψος.
Ο άνθρωπος άρχισε να πιστεύει πως τον κορόιδευαν. Έτσι, κάθε φορά που κάποιος του μιλούσε για ύψος, αυτός άλλαζε θέμα, τον προσέβαλλε, ή απλά έφευγε χωρίς να πει λέξη.
Δε βοήθησε σε τίποτα… Το πράγμα συνεχιζόταν:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Ο άνθρωπος ήταν ορθολογιστής και σκέφτηκε ότι όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν μια εξήγηση.
Του έδειχναν τόσο θαυμασμό κι αυτό ήταν τόσο όμορφο, ώστε ο άντρας επιθύμησε να ήταν αλήθεια…
Και μια μέρα σκέφτηκε ότι, ίσως, τα μάτια του να τον ξεγελούσαν.
Ίσως αυτός να είχε μεγαλώσει σαν γίγαντας και, από κάποιο ξόρκι ή μάγια, να ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε να το δει…
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Ο άντρας άρχισε να περνά πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζοντας τον εαυτό του. Προσπαθούσε να επιβεβαιώσει αν πραγματικά ήταν πιο ψηλός από πριν.
Δεν υπήρχε τρόπος: αυτός έβλεπε τον εαυτό του φυσιολογικό: ούτε πολύ ψηλό ούτε πολύ κοντό.
Καθώς αυτό δεν τον ικανοποιούσε, αποφάσισε να σημειώσει το πιο ψηλό σημείο του κεφαλιού του με μια κιμωλία στον τοίχο (έτσι ώστε να έχει ένα αξιόπιστο σημείο αναφοράς σχετικά με την εξέλιξή του).
Ο κόσμος επέμενε να του λέει:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
….και έγερναν για να τον κοιτάξουν από χαμηλά.
Πέρασαν οι μέρες.
Ο άνθρωπος έβαλε και πάλι σημάδι στον τοίχο με κιμωλία αρκετές φορές, αλλά το σημάδι βρισκόταν πάντα στο ίδιο ύψος.
Ο άνθρωπος άρχισε να πιστεύει πως τον κορόιδευαν. Έτσι, κάθε φορά που κάποιος του μιλούσε για ύψος, αυτός άλλαζε θέμα, τον προσέβαλλε, ή απλά έφευγε χωρίς να πει λέξη.
Δε βοήθησε σε τίποτα… Το πράγμα συνεχιζόταν:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Ο άνθρωπος ήταν ορθολογιστής και σκέφτηκε ότι όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν μια εξήγηση.
Του έδειχναν τόσο θαυμασμό κι αυτό ήταν τόσο όμορφο, ώστε ο άντρας επιθύμησε να ήταν αλήθεια…
Και μια μέρα σκέφτηκε ότι, ίσως, τα μάτια του να τον ξεγελούσαν.
Ίσως αυτός να είχε μεγαλώσει σαν γίγαντας και, από κάποιο ξόρκι ή μάγια, να ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε να το δει…
“Αυτό είναι! Αυτό θα πρέπει να συμβαίνει!”
Έχοντας αυτήν την ιδέα στο μυαλό του, ο κύριος άρχισε να βιώνει, από εκείνη τη στιγμή, μια ένδοξη εποχή.
Απολάμβανε τα σχόλια και τα βλέμματα των άλλων:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Είχε σταματήσει να αισθάνεται αυτό το σύμπλεγμα του ψεύτη που τόσο τον ενοχλούσε.
Μια μέρα, συνέβη ένα θαύμα.
Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και, πραγματικά, του φάνηκε ότι είχε ψηλώσει.
Όλα άρχιζαν να ξεκαθαρίζουν. Τα μάγια είχαν λυθεί. Τώρα μπορούσε κι αυτός να δει τον εαυτό του πιο ψηλό.
Συνήθισε να περπατά πιο στητός.
Περπατούσε ρίχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω.
Χρησιμοποιούσε ρούχα που του έδιναν τύπο και αγόρασε διάφορα ζευγάρια παπούτσια με ψηλή σόλα.
Ο άντρας άρχισε να κοιτά τους άλλους αφ’ υψηλού.
Τα μηνύματα που δεχόταν από τον περίγυρο ήταν όλο κατάπληξη και θαυμασμό:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Ο κύριος πέρασε από την ικανοποίηση στην ματαιοδοξία κι από αυτήν στην υπεροψία, χωρίς να μεσολαβήσει τίποτε άλλο.
Δεν έμπαινε πια σε συζητήσεις με όποιον του έλεγε ότι είναι ψηλός. Επικροτούσε το σχόλιο και εφεύρισκε κάποια συμβουλή για το πως να ψηλώσει κάποιος γρήγορα.
Έτσι πέρασε ο καιρός, μέχρι που μια μέρα… Συναντήθηκε με τον νάνο. Ο ματαιόδοξος κύριος έσπευσε να σταθεί δίπλα του, ενώ φανταζόταν με ανυπομονησία τα σχόλιά του. Αισθανόταν πιο ψηλός από ποτέ…
Αλλά, προς έκπληξή του, ο νάνος παρέμενε σιωπηλός.
Ο ματαιόδοξος κύριος έβηξε, αλλά ο νάνος δεν φάνηκε να δίνει σημασία. Κι αν και τεντώθηκε και ξανατεντώθηκε μέχρι να κοντεύει να του βγει ο λαιμός, ο νάνος παρέμεινε απαθής.
Όταν πια δεν κρατιόταν άλλο, του ψιθύρισε:
“Δεν σε εκπλήσσει το ύψος μου; Δεν σου φαίνομαι γιγαντιαίος;”
Ο νάνος τον κοίταξε από πάνω ως κάτω, τον ξανακοίταξε, και είπε με σκεπτικισμό:
Απολάμβανε τα σχόλια και τα βλέμματα των άλλων:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Είχε σταματήσει να αισθάνεται αυτό το σύμπλεγμα του ψεύτη που τόσο τον ενοχλούσε.
Μια μέρα, συνέβη ένα θαύμα.
Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και, πραγματικά, του φάνηκε ότι είχε ψηλώσει.
Όλα άρχιζαν να ξεκαθαρίζουν. Τα μάγια είχαν λυθεί. Τώρα μπορούσε κι αυτός να δει τον εαυτό του πιο ψηλό.
Συνήθισε να περπατά πιο στητός.
Περπατούσε ρίχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω.
Χρησιμοποιούσε ρούχα που του έδιναν τύπο και αγόρασε διάφορα ζευγάρια παπούτσια με ψηλή σόλα.
Ο άντρας άρχισε να κοιτά τους άλλους αφ’ υψηλού.
Τα μηνύματα που δεχόταν από τον περίγυρο ήταν όλο κατάπληξη και θαυμασμό:
“Τι ψηλός που είσαι!”
“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”
“Ζηλεύω το ύψος σου…”
Ο κύριος πέρασε από την ικανοποίηση στην ματαιοδοξία κι από αυτήν στην υπεροψία, χωρίς να μεσολαβήσει τίποτε άλλο.
Δεν έμπαινε πια σε συζητήσεις με όποιον του έλεγε ότι είναι ψηλός. Επικροτούσε το σχόλιο και εφεύρισκε κάποια συμβουλή για το πως να ψηλώσει κάποιος γρήγορα.
Έτσι πέρασε ο καιρός, μέχρι που μια μέρα… Συναντήθηκε με τον νάνο. Ο ματαιόδοξος κύριος έσπευσε να σταθεί δίπλα του, ενώ φανταζόταν με ανυπομονησία τα σχόλιά του. Αισθανόταν πιο ψηλός από ποτέ…
Αλλά, προς έκπληξή του, ο νάνος παρέμενε σιωπηλός.
Ο ματαιόδοξος κύριος έβηξε, αλλά ο νάνος δεν φάνηκε να δίνει σημασία. Κι αν και τεντώθηκε και ξανατεντώθηκε μέχρι να κοντεύει να του βγει ο λαιμός, ο νάνος παρέμεινε απαθής.
Όταν πια δεν κρατιόταν άλλο, του ψιθύρισε:
“Δεν σε εκπλήσσει το ύψος μου; Δεν σου φαίνομαι γιγαντιαίος;”
Ο νάνος τον κοίταξε από πάνω ως κάτω, τον ξανακοίταξε, και είπε με σκεπτικισμό:
“Κοιτάξτε: από το ύψος μου όλοι είναι γίγαντες, και η αλήθεια είναι ότι από εδώ κάτω εσείς δεν μου φαίνεστε πιο γίγαντας από τους υπόλοιπους.”
Ο ματαιόδοξος κύριος τον κοίταξε περιφρονητικά και, αντί άλλου σχολίου, του φώναξε:
“Νάνε!”
Γύρισε σπίτι του, έτρεξε στον μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού και στάθηκε μπροστά του…
Δεν βρήκε τον εαυτό του τόσο ψηλό όσο του είχε φανεί το πρωί.
Στάθηκε δίπλα στα σημάδια στον τοίχο.
Σημείωσε με μια κιμωλία το ύψος του, και το σημάδι… ήταν πάνω σε όλα τα προηγούμενα!
Πήρε το μέτρο και, τρέμοντας, μετρήθηκε, επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη ήξερε:
Δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό…
Ποτέ του δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό…
Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ξαναείδε τον εαυτό του σαν έναν άνθρωπο ίδιο με όλους τους άλλους.
Βίωσε και πάλι το ύψος του: ούτε ψηλός ούτε κοντός.
Τι θα έκανε όταν θα συναντιόταν με τους άλλους;
Τώρα, ήξερε ότι δεν ήταν πιο ψηλός από κανέναν.
Ο κύριος έκλαψε.
Χώθηκε στο κρεβάτι και πίστεψε πως δεν θα ξανάβγαινε ποτέ από το σπίτι.
Ντρεπόταν πολύ για το πραγματικό του ύψος.
Κοίταξε από το παράθυρο και είδε τους ανθρώπους της γειτονιάς του να περνούν μπροστά από το σπίτι του…
Όλοι του φαίνονταν τόσο ψηλοί!
Τρομαγμένος, έτρεξε ξανά μπροστά στον καθρέφτη του σαλονιού – αυτή τη φορά για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε κοντύνει.
Όχι. Το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα…
Και τότε κατάλαβε…
Ο καθένας βλέπει τους υπόλοιπους κοιτάζοντάς τους από ψηλά ή από χαμηλά.
Ο καθένας βλέπει τους ψηλούς και τους κοντούς ανάλογα με τη δική του θέση στον κόσμο.
Ανάλογα με τα όριά του,
ανάλογα με τις συνήθειές του,
ανάλογα με την επιθυμία του,
ανάλογα με την ανάγκη του…
Ο άντρας χαμογέλασε και βγήκε στο δρόμο.
Αισθανόταν τόσο ανάλαφρος, που σχεδόν πετούσε.
Ο κύριος συναντήθηκε με εκατοντάδες ανθρώπους που τον βρήκαν γίγαντα και με άλλους που αδιαφόρησαν, μα κανένας απ΄ όλους αυτούς δεν κατάφερε να τον ταράξει.
Τώρα, ήξερε ότι ήταν ένας ακόμα σαν όλους τους άλλους… Ένας ακόμα… Όπως όλοι…
Πηγή: psychotherapeia.net.gr
Ο ματαιόδοξος κύριος τον κοίταξε περιφρονητικά και, αντί άλλου σχολίου, του φώναξε:
“Νάνε!”
Γύρισε σπίτι του, έτρεξε στον μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού και στάθηκε μπροστά του…
Δεν βρήκε τον εαυτό του τόσο ψηλό όσο του είχε φανεί το πρωί.
Στάθηκε δίπλα στα σημάδια στον τοίχο.
Σημείωσε με μια κιμωλία το ύψος του, και το σημάδι… ήταν πάνω σε όλα τα προηγούμενα!
Πήρε το μέτρο και, τρέμοντας, μετρήθηκε, επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη ήξερε:
Δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό…
Ποτέ του δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό…
Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ξαναείδε τον εαυτό του σαν έναν άνθρωπο ίδιο με όλους τους άλλους.
Βίωσε και πάλι το ύψος του: ούτε ψηλός ούτε κοντός.
Τι θα έκανε όταν θα συναντιόταν με τους άλλους;
Τώρα, ήξερε ότι δεν ήταν πιο ψηλός από κανέναν.
Ο κύριος έκλαψε.
Χώθηκε στο κρεβάτι και πίστεψε πως δεν θα ξανάβγαινε ποτέ από το σπίτι.
Ντρεπόταν πολύ για το πραγματικό του ύψος.
Κοίταξε από το παράθυρο και είδε τους ανθρώπους της γειτονιάς του να περνούν μπροστά από το σπίτι του…
Όλοι του φαίνονταν τόσο ψηλοί!
Τρομαγμένος, έτρεξε ξανά μπροστά στον καθρέφτη του σαλονιού – αυτή τη φορά για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε κοντύνει.
Όχι. Το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα…
Και τότε κατάλαβε…
Ο καθένας βλέπει τους υπόλοιπους κοιτάζοντάς τους από ψηλά ή από χαμηλά.
Ο καθένας βλέπει τους ψηλούς και τους κοντούς ανάλογα με τη δική του θέση στον κόσμο.
Ανάλογα με τα όριά του,
ανάλογα με τις συνήθειές του,
ανάλογα με την επιθυμία του,
ανάλογα με την ανάγκη του…
Ο άντρας χαμογέλασε και βγήκε στο δρόμο.
Αισθανόταν τόσο ανάλαφρος, που σχεδόν πετούσε.
Ο κύριος συναντήθηκε με εκατοντάδες ανθρώπους που τον βρήκαν γίγαντα και με άλλους που αδιαφόρησαν, μα κανένας απ΄ όλους αυτούς δεν κατάφερε να τον ταράξει.
Τώρα, ήξερε ότι ήταν ένας ακόμα σαν όλους τους άλλους… Ένας ακόμα… Όπως όλοι…
Πηγή: psychotherapeia.net.gr
"Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ"
Artist: Edvard Munch
Πόσο εκτιμούμε τον εαυτό μας;
Παρόλο που όλοι μας γνωρίζουμε την αξία της 'πρόληψης', συχνά ξεχνάμε ότι η πρόληψη σε θέματα ψυχολογικής υγείας βασίζεται σε έννοιες απλές, όπως 'αγάπη', 'αποδοχή', 'ενθάρρυνση', 'επιβράβευση' και πάνω απ' όλα, υψηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Αυτοεκτίμηση σημαίνει νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, να θεωρούμε ότι αξίζουμε, να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι.
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση βρίσκεται συχνά στη βάση της πυραμίδας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις, στη συμπεριφορά, στα συναισθήματα.
Ενώ η υψηλή αυτοεκτίμηση, αυξάνει τις πιθανότητες να δημιουργούμε υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, να είμαστε ικανοποιημένοι και αποτελεσματικοί στις καθημερινές μας δραστηριότητες.
Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων με χαμηλή αυτοεκτίμηση;
- Αναφέρονται συχνά στον εαυτό τους με αρνητικούς χαρακτηρισμούς ή μειώνουν/υποβιβάζουν τα θετικά τους στοιχεία.
- Εστιάζουν στην αρνητική διάθεση των άλλων, ακόμα κι αν αυτή δε σχετίζεται με τη δική τους συμπεριφορά.
- Δεν δέχονται την κριτική ακόμα και όταν είναι εποικοδομητική, επειδή δημιουργεί δυσβάσταχτο άγχος.
- Ασκούν όμως σκληρή κριτική στους άλλους.
- Η απόδοση στο χώρο της εργασίας δεν ανταποκρίνεται στις δυνατότητές τους.
- Έχουν δυσκολία στη δημιουργία φιλικών ή ερωτικών σχέσεων.
- Επηρεάζονται πολύ από τα αρνητικά σχόλια των άλλων.
- Στενοχωριούνται επίσης υπερβολικά από τις αποτυχίες τους.
- Κατά συνέπεια είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στο άγχος και την κατάθλιψη.
Αντίστοιχα, τι κερδίζουμε όταν έχουμε υψηλή αυτοεκτίμηση;
- Είμαστε και νιώθουμε αυτόνομοι, όχι εξαρτημένοι από τους άλλους ή έρμαια των περιστάσεων.
- Έχουμε πιο συχνά επιτυχίες σε όλους τους τομείς.
- Παίρνουμε πρωτοβουλίες και δεν φοβόμαστε να δοκιμάσουμε νέες δραστηριότητες ή να κάνουμε αλλαγές.
- Έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και δεν μας αποθαρρύνουν εύκολα οι δυσκολίες.
- Αναλαμβάνουμε μόνο τις ευθύνες που μας αναλογούν, δεν είμαστε 'θύματα' .
- Αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά την ψυχολογική πίεση της καθημερινότητας.
- Διαχειριζόμαστε και ξεπερνάμε τα αρνητικά συναισθήματα (π.χ. άγχος, θλίψη, θυμός).
- Ξέρουμε να παίρνουμε, αλλά και να δίνουμε θετικά συναισθήματα στους συνανθρώπους μας.
Τι μπορούμε να κάνουμε για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης;
- Να εκπαιδευτούμε!
Ξέρουμε άραγε καλά τον εαυτό μας; Και η αυτογνωσία αλλά και οι επιτυχημένες ανθρώπινες σχέσεις (προσωπικές και εργασιακές) περνούν μέσα από μια διαδικασία μάθησης.
Αν ανακαλύψουμε τις δυνατότητες και τις δυνάμεις μας, αν αποκτήσουμε καλές διαπροσωπικές σχέσεις, εκτιμάμε τον εαυτό μας πολύ περισσότερο. Να μη διστάσουμε λοιπόν να απευθυνθούμε στον κατάλληλο σύμβουλο / επαγγελματία ψυχικής υγείας που θα μας διευκολύνει προς αυτή την κατεύθυνση.
Επίσης, μπορούμε να παρακολουθήσουμε εκπαιδευτικά ή και βιωματικά σεμινάρια στον τομέα της συμβουλευτικής και της ψυχολογίας. Έτσι ενισχύουμε τις γνώσεις μας, μας δίνονται νέες προοπτικές, αποκτάμε νέες ικανότητες διερεύνησης του εαυτού μας και δεξιότητες διαπροσωπικής επικοινωνίας.
- Να ξεκινήσουμε μια νέα δραστηριότητα σε κάτι που μας ενδιαφέρει.
Εκεί θα βρούμε ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέροντα και θα αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στις ικανότητές μας. Γενικά, η επικοινωνία με ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν και η ενασχόληση με κάτι που ξέρουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε, τονώνει άριστα το ηθικό!
- Τέλος, μπορούμε να εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή μερικές απλές τεχνικές για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, όπως περιγράφονται παρακάτω.
Ενδεικτικές Τεχνικές για Ενίσχυση της Αυτοεκτίμησης
- Κάνω μία λίστα με τα θετικά μου χαρακτηριστικά. Αν επιμένω να καταγράψω και τα αρνητικά μου χαρακτηριστικά, βρίσκω τη θετική τους όψη.
- Καταγράφω τα θετικά της κάθε ημέρας (π.χ. έκανα ηλιοθεραπεία, αγόρασα ένα δώρο στη φίλη μου, έφτιαξα ένα ωραίο κέικ, πέρασα καλά στη δουλειά) και το θετικό συναίσθημα που είχα.
- Κάνω μία λίστα με τα επιτεύγματά μου, τις επιτυχίες μου, ό,τι κάνω καλά, ό,τι καταφέρνω, από τα πιο σημαντικά ως τα πιο ασήμαντα.
- Καταγράφω τις γκάφες ή τις αποτυχίες μου και βρίσκω την αστεία τους πλευρά. Αντιμετωπίζω τα λάθη μου με χιούμορ και μαθαίνω από αυτά, αποφασίζω να αποφεύγω την τελειοθηρία ή την τελειομανία, η ζωή είναι εδώ και τώρα και καλό είναι να την απολαύσουμε χωρίς να παίρνουμε τα πάντα πολύ σοβαρά!
- Γράφω το πώς θα ήθελα να νιώθω ή τι θα ήθελα να κάνω και το θυμίζω στον εαυτό μου π.χ. 'είμαι άξιος', 'φροντίζω τον εαυτό μου', 'αρέσω στους φίλους μου'.
- Κάνω μία λίστα με τα στοιχεία που μου αρέσουν στον εαυτό μου: «Μου αρέσω γιατί....»
- Καταγράφω τρόπους με τους οποίους θα νιώσω καλύτερα, που δεν κοστίζουν σε χρήμα ούτε έχουν σχέση με φαγητό, π.χ. να κάνω μια βόλτα στην εξοχή, να χαζέψω τις βιτρίνες, να χαϊδέψω τη γάτα μου.
- Σκέφτομαι πράγματα που θα με κάνουν να γελάσω, τρόπους να βοηθάω τους άλλους, λόγους για να γιορτάζω, για τι μπορώ να είμαι περήφανος.
- Τέλος, κάθομαι παρέα με έναν καλό φίλο και συμφωνούμε να επαινούμε ο ένας τον άλλον για 10 λεπτά!
Κλείνοντας, να επισημάνουμε ότι είναι καλό να θυμόμαστε ότι στη ζωή δεν έρχονται πάντα τα πράγματα όπως τα περιμένουμε και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην καταφέρουμε κάτι που θέλουμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε.
Εμπόδια υπάρχουν πολλά, αν δεν εκτιμάμε τον εαυτό μας βάζουμε από μόνοι μας ένα ακόμα!...
Γράφει η Τζίνα Χονδρού, Ψυχολόγος
Πηγή: e-psychology.gr
Παρόλο που όλοι μας γνωρίζουμε την αξία της 'πρόληψης', συχνά ξεχνάμε ότι η πρόληψη σε θέματα ψυχολογικής υγείας βασίζεται σε έννοιες απλές, όπως 'αγάπη', 'αποδοχή', 'ενθάρρυνση', 'επιβράβευση' και πάνω απ' όλα, υψηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Αυτοεκτίμηση σημαίνει νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, να θεωρούμε ότι αξίζουμε, να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι.
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση βρίσκεται συχνά στη βάση της πυραμίδας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις, στη συμπεριφορά, στα συναισθήματα.
Ενώ η υψηλή αυτοεκτίμηση, αυξάνει τις πιθανότητες να δημιουργούμε υγιείς διαπροσωπικές σχέσεις, να είμαστε ικανοποιημένοι και αποτελεσματικοί στις καθημερινές μας δραστηριότητες.
Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων με χαμηλή αυτοεκτίμηση;
- Αναφέρονται συχνά στον εαυτό τους με αρνητικούς χαρακτηρισμούς ή μειώνουν/υποβιβάζουν τα θετικά τους στοιχεία.
- Εστιάζουν στην αρνητική διάθεση των άλλων, ακόμα κι αν αυτή δε σχετίζεται με τη δική τους συμπεριφορά.
- Δεν δέχονται την κριτική ακόμα και όταν είναι εποικοδομητική, επειδή δημιουργεί δυσβάσταχτο άγχος.
- Ασκούν όμως σκληρή κριτική στους άλλους.
- Η απόδοση στο χώρο της εργασίας δεν ανταποκρίνεται στις δυνατότητές τους.
- Έχουν δυσκολία στη δημιουργία φιλικών ή ερωτικών σχέσεων.
- Επηρεάζονται πολύ από τα αρνητικά σχόλια των άλλων.
- Στενοχωριούνται επίσης υπερβολικά από τις αποτυχίες τους.
- Κατά συνέπεια είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στο άγχος και την κατάθλιψη.
Αντίστοιχα, τι κερδίζουμε όταν έχουμε υψηλή αυτοεκτίμηση;
- Είμαστε και νιώθουμε αυτόνομοι, όχι εξαρτημένοι από τους άλλους ή έρμαια των περιστάσεων.
- Έχουμε πιο συχνά επιτυχίες σε όλους τους τομείς.
- Παίρνουμε πρωτοβουλίες και δεν φοβόμαστε να δοκιμάσουμε νέες δραστηριότητες ή να κάνουμε αλλαγές.
- Έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και δεν μας αποθαρρύνουν εύκολα οι δυσκολίες.
- Αναλαμβάνουμε μόνο τις ευθύνες που μας αναλογούν, δεν είμαστε 'θύματα' .
- Αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά την ψυχολογική πίεση της καθημερινότητας.
- Διαχειριζόμαστε και ξεπερνάμε τα αρνητικά συναισθήματα (π.χ. άγχος, θλίψη, θυμός).
- Ξέρουμε να παίρνουμε, αλλά και να δίνουμε θετικά συναισθήματα στους συνανθρώπους μας.
Τι μπορούμε να κάνουμε για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης;
- Να εκπαιδευτούμε!
Ξέρουμε άραγε καλά τον εαυτό μας; Και η αυτογνωσία αλλά και οι επιτυχημένες ανθρώπινες σχέσεις (προσωπικές και εργασιακές) περνούν μέσα από μια διαδικασία μάθησης.
Αν ανακαλύψουμε τις δυνατότητες και τις δυνάμεις μας, αν αποκτήσουμε καλές διαπροσωπικές σχέσεις, εκτιμάμε τον εαυτό μας πολύ περισσότερο. Να μη διστάσουμε λοιπόν να απευθυνθούμε στον κατάλληλο σύμβουλο / επαγγελματία ψυχικής υγείας που θα μας διευκολύνει προς αυτή την κατεύθυνση.
Επίσης, μπορούμε να παρακολουθήσουμε εκπαιδευτικά ή και βιωματικά σεμινάρια στον τομέα της συμβουλευτικής και της ψυχολογίας. Έτσι ενισχύουμε τις γνώσεις μας, μας δίνονται νέες προοπτικές, αποκτάμε νέες ικανότητες διερεύνησης του εαυτού μας και δεξιότητες διαπροσωπικής επικοινωνίας.
- Να ξεκινήσουμε μια νέα δραστηριότητα σε κάτι που μας ενδιαφέρει.
Εκεί θα βρούμε ανθρώπους με παρόμοια ενδιαφέροντα και θα αποκτήσουμε εμπιστοσύνη στις ικανότητές μας. Γενικά, η επικοινωνία με ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν και η ενασχόληση με κάτι που ξέρουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε, τονώνει άριστα το ηθικό!
- Τέλος, μπορούμε να εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή μερικές απλές τεχνικές για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, όπως περιγράφονται παρακάτω.
Ενδεικτικές Τεχνικές για Ενίσχυση της Αυτοεκτίμησης
- Κάνω μία λίστα με τα θετικά μου χαρακτηριστικά. Αν επιμένω να καταγράψω και τα αρνητικά μου χαρακτηριστικά, βρίσκω τη θετική τους όψη.
- Καταγράφω τα θετικά της κάθε ημέρας (π.χ. έκανα ηλιοθεραπεία, αγόρασα ένα δώρο στη φίλη μου, έφτιαξα ένα ωραίο κέικ, πέρασα καλά στη δουλειά) και το θετικό συναίσθημα που είχα.
- Κάνω μία λίστα με τα επιτεύγματά μου, τις επιτυχίες μου, ό,τι κάνω καλά, ό,τι καταφέρνω, από τα πιο σημαντικά ως τα πιο ασήμαντα.
- Καταγράφω τις γκάφες ή τις αποτυχίες μου και βρίσκω την αστεία τους πλευρά. Αντιμετωπίζω τα λάθη μου με χιούμορ και μαθαίνω από αυτά, αποφασίζω να αποφεύγω την τελειοθηρία ή την τελειομανία, η ζωή είναι εδώ και τώρα και καλό είναι να την απολαύσουμε χωρίς να παίρνουμε τα πάντα πολύ σοβαρά!
- Γράφω το πώς θα ήθελα να νιώθω ή τι θα ήθελα να κάνω και το θυμίζω στον εαυτό μου π.χ. 'είμαι άξιος', 'φροντίζω τον εαυτό μου', 'αρέσω στους φίλους μου'.
- Κάνω μία λίστα με τα στοιχεία που μου αρέσουν στον εαυτό μου: «Μου αρέσω γιατί....»
- Καταγράφω τρόπους με τους οποίους θα νιώσω καλύτερα, που δεν κοστίζουν σε χρήμα ούτε έχουν σχέση με φαγητό, π.χ. να κάνω μια βόλτα στην εξοχή, να χαζέψω τις βιτρίνες, να χαϊδέψω τη γάτα μου.
- Σκέφτομαι πράγματα που θα με κάνουν να γελάσω, τρόπους να βοηθάω τους άλλους, λόγους για να γιορτάζω, για τι μπορώ να είμαι περήφανος.
- Τέλος, κάθομαι παρέα με έναν καλό φίλο και συμφωνούμε να επαινούμε ο ένας τον άλλον για 10 λεπτά!
Κλείνοντας, να επισημάνουμε ότι είναι καλό να θυμόμαστε ότι στη ζωή δεν έρχονται πάντα τα πράγματα όπως τα περιμένουμε και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην καταφέρουμε κάτι που θέλουμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε.
Εμπόδια υπάρχουν πολλά, αν δεν εκτιμάμε τον εαυτό μας βάζουμε από μόνοι μας ένα ακόμα!...
Γράφει η Τζίνα Χονδρού, Ψυχολόγος
Πηγή: e-psychology.gr
Tο διάβασα στο http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016
"Η ΛΙΜΝΗ ΤΟΥ ΛΟΧ ΝΕΣ"
Ακολουθεί εργασία μαθήτριας της Β΄ Γυμνασίου για την Λίμνη του ΛΟΧ ΝΕΣ στα πλαίσια μιας ευρύτερης παρουσίασης των ευρωπαϊκών αξιοθέατων στο μάθημα της Γεωγραφίας.
"ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ"
Ακολουθεί εργασία μαθήτριας της Β΄ Γυμνασίου για "Το φαινόμενο του Θερμοκηπίου" στα πλαίσια των μαθημάτων της Γεωγραφίας και της Οικιακής Οικονομίας Β΄Γυμνασίου.
"Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΟΔΟΣ ΣΤΗ ΣΤΑΘΜΗ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΕΔΩ ΚΑΙ 3000 ΧΡΟΝΙΑ"
H στάθμη της θάλασσας θα ανέβει σε όλο τον πλανήτη 50 - 130 εκατοστά μέχρι το τέλος του αιώνα (αρχές του επόμενου), εάν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου δεν μειωθούν δραματικά.
Χωρίς την κλιματική αλλαγή, η άνοδος των υδάτων δεν θα ήταν ούτε η μισή.
Η πρώτη μελέτη για τον 21ο αιώνα, με επικεφαλής τον Αντερς Λέβερμαν του Ινστιτούτου Κλιματολογικών Ερευνών του Πότσνταμ στη Γερμανία, θεωρεί πιθανό ότι η στάθμη της θάλασσας θα αυξηθεί έως το 2100 από μισό έως 1,3 μ. εάν συνεχισθεί με τον ίδιον ρυθμό η καύση ορυκτών καυσίμων και κατά 0,24 έως 0,6 μέτρα, εάν υπάρξει απεξάρτηση από το πετρέλαιο και τον άνθρακα.
Από την εποχή του Ομήρου
Η μελέτη παρέχει την πρώτη σφαιρική ανάλυση που αφορά τα δεδομένα για τη στάθμης της θάλασσας τα τελευταία 3000 χρόνια.
Η στάθμη στις θάλασσες του πλανήτη αυξήθηκε στον 20ό αιώνα με τον ταχύτερο ρυθμό των τελευταίων 28 αιώνων, από την εποχή περίπου του Ομήρου και της ίδρυσης της αρχαίας Ρώμης, σύμφωνα με δύο νέες διεθνείς επιστημονικές έρευνες, οι οποίες είναι οι πιο πλήρεις που έχουν γίνει ποτέ σε βάθος χρόνου.
Μεταξύ 1900 - 2000 η στάθμη των ωκεανών και των θαλασσών της Γης αυξήθηκε κατά περίπου 14 εκατοστά. Μετά το 2000 ο ρυθμός ανόδου των υδάτων φαίνεται να είναι ακόμη μεγαλύτερος. Κι όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά «οι επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη είναι σε πλήρη εξέλιξη».
Τα χειρότερα είναι μπροστά
Ο 22ος αιώνας αναμένεται ακόμη χειρότερος, οδηγώντας στην εγκατάλειψη πλέον αρκετών παράκτιων πόλεων και κατοικημένων περιοχών.
Με στοιχεία από 24 σημεία του κόσμου
Οι ερευνητές της δεύτερης μελέτης, με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Κοπ, αναπληρωτή καθηγητή του Τμήματος Γεωεπιστημών του Πανεπιστημίου Ράτγκερς των ΗΠΑ, χρησιμοποίησαν μια νέα μέθοδο στατιστικών υπολογισμών σε βάθος χρόνου. Η νέα ανάλυση που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PNAS» βασίζεται σε στοιχεία από 24 τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα με τις νέες εκτιμήσεις, στον Μεσαίωνα, μεταξύ 1000 και 1400, όταν η θερμοκρασία του πλανήτη είχε υποχωρήσει κατά περίπου 0,2 βαθμούς Κελσίου, η στάθμη των θαλασσών είχε επίσης πέσει κατά περίπου οκτώ εκατοστά.
Χωρίς την επίδραση της ανόδου της θερμοκρασίας λόγω κλιματικής αλλαγής, εκτιμάται ότι η στάθμη στον 20ό αιώνα θα αυξηθεί το πολύ κατά επτά μόνο εκατοστά, ενώ μπορεί να είχε υποχωρήσει έως τρία εκατοστά.
Πηγή:www.tvxs.gr
"ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΩΝ ΜΕ ΧΡΟΝΟΓΡΑΜΜΕΣ"
Χρονογραμμές για Μαθηματικά, Χημεία, Φιλοσοφία, Ιστορία, Επιστήμη και Τεχνολογία, Πληροφορική, Γεωλογία, Διαστημικές εξερευνήσεις, Μικροβιολογία , Mηχανές, DNA, Βραβεία Nobel, NASA, Προσωπικότητες, Ολοκαύτωμα, Ιστορία των Τροφών, Μόδα και άλλες πολλές:
internet4classrooms.com
Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr
"Η ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ"
Γιώργος Καρουζάκης
Η ευεργετική επίδραση της λογοτεχνίας στη ζωή των ανθρώπων μνημονεύεται, συχνά, με έναν τρόπο αόριστο. Η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων, στην αντίληψη πολλών ανθρώπων, έχει τη σημασία μιας παιδευτικής και συνάμα ιαματικής διαδικασίας που συμβάλει στην πνευματική μας υγεία και ανάπτυξη. Υπάρχει, όμως, κάποιος που μπορεί να αποδείξει τις ευεργετικές ιδιότητες της λογοτεχνίας; «Ναι, υπάρχει», απαντούν καταφατικά ο καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο York του Καναδά Raymond Mar και ο καθηγητής γνωστικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο Keith Oatley.
Στις έρευνες που ολοκλήρωσαν με τη συμμετοχή αρκετών αναγνωστών, διαπιστώνουν ότι τα άτομα που διαβάζουν τακτικά και με προσοχή λογοτεχνικά βιβλία είναι σε θέση να κατανοούν καλύτερα τους άλλους, να συμπάσχουν μαζί τους και να βλέπουν τον κόσμο από την σκοπιά τους. Αναφέρονται στην προσεκτική και μάλλον αργή ανάγνωση βιβλίων, και όχι στην επιφανειακή και μηχανική κατανάλωση κειμένων στο διαδίκτυο. Οι ερευνητές θεωρούν ότι η προσεκτική ανάγνωση συμβάλλει σημαντικά και στην ενδυνάμωση της κριτικής σκέψης. Τονίζουν, μάλιστα, ότι η εξαφάνισή της θα έθετε σε κίνδυνο την πνευματική και συναισθηματική ανάπτυξη των νεώτερων γενεών που μεγαλώνουν μαθαίνοντας να διαβάζουν κείμενα μόνο στο διαδίκτυο.
Αρκετές έρευνες από τα πεδία της γνωσιακής επιστήμης, της ψυχολογίας και της νευροεπιστήμης καταλήγουν σε ανάλογα συμπεράσματα. Επιβεβαιώνουν ότι η αργή ανάγνωση, πλούσια σε λεπτομέρειες που ενεργοποιούν τις αισθήσεις, τα συναισθήματα και το μυαλό, συγκροτεί μια ξεχωριστή εμπειρία, τελείως διαφορετική από την απλή αποκωδικοποίηση λέξεων ή τη βουλιμική ανάγνωση κειμένων. Για να συμβεί όμως αυτό, απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις συνδεδεμένες με τα συμβατικά βιβλία και τους περιορισμούς τους. Ένα συμβατικό βιβλίο απελευθερώνει, για παράδειγμα, τον αναγνώστη από την διάσπαση που προκαλεί η ύπαρξη υπερκειμενικών πληροφοριών (Hyperlinks) και τον βοηθά να παραμένει προσηλωμένος στην αφήγηση.
Αυτή η προσήλωση, σύμφωνα με τους ερευνητές, υποστηρίζεται από τον τρόπο που ο εγκέφαλος χειρίζεται μια γλώσσα πλούσια σε λεπτομέρειες, συνειρμούς και μεταφορές: αυτά τα στοιχεία ευνοούν τις νοητικές αναπαραστάσεις που αναπτύσσονται στις ίδιες περιοχές που ο εγκέφαλος επεξεργάζεται ανάλογα γεγονότα της πραγματικής ζωής. Η επαφή μας με τις συναισθηματικές καταστάσεις και τα ηθικά διλήμματα μιας λογοτεχνικής ιστορίας είναι μια άριστη άσκηση για τον εγκέφαλο και αυξάνει την ικανότητά μας για ενσυναίσθηση στην πραγματική ζωή. Σε αυτό το σημείο η επιστήμη συναντά τις απόψεις του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα Λέοντα Τολστόι που δεν αντιμετώπιζε τα βιβλία ως πηγές ψυχαγωγίας, αλλά ως εργαλεία ψυχολογικής εκπαίδευσης, βελτίωσης του εαυτού και βαθύτερης κατανόησης των άλλων.
Πηγή:http://thalesandfriends.org/
Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr
"Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΟΒΙΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ"
Η σκέψη και μόνο ότι θα πάει στο σχολείο και ο δάσκαλος θα το ρωτήσει για το μάθημα, η επίσκεψη σε ένα φίλο του, η συμμετοχή σε εξωσχολικές δραστηριότητες και η πρόσκληση σε ένα πάρτι του προκαλεί ταραχή και στενοχώρια.
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση βρίσκεται συχνά στο επίκεντρο του προβλήματος και για κάποιο παιδί με κοινωνική φοβία η καθημερινή ζωή του είναι επώδυνη και χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη.
Πως να βοηθάς το παιδί να ξεπεράσει τους κοινωνικούς του φόβους
Ο ψυχολόγος είναι ο καταλληλότερος σύμβουλος για τους γονείς, όταν το πρόβλημα παρεμβαίνει στην ποιότητα της ζωής του παιδιού.
Οι γονείς μπορείτε από την πλευρά σας να ενισχύσετε την κοινωνικοποίησηκαι την αυτοπεποίθηση του παιδιού με τους εξής τρόπους:
* Να αναρωτηθείτε μέσα σας γιατί μπορεί να φοβάται και να μην έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Μιλήστε μαζί του καθημερινά και εκμαιεύστε τα συναισθήματά του. Η ζωγραφική εδώ ως μέσο έκφρασης μπορεί να κάνει θαύματα!
* Ωθήστε το παιδί να συμμετέχει σε δραστηριότητες εκτός σχολείου που του είναι αρεστές, ώστε να χτίσει κοινωνικές δεξιότητες.
* Να κάνετε μαζί του παιχνίδι ρόλων, όπου το παιδί θα εξασκηθεί μέσω της φαντασίας του στο να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις που αποφεύγει.
* Να του θυμίζετε ότι για καθετί που φοβάται υπάρχει πάντα ο λογικός αντίλογος – η εκλογίκευση των φόβων αποτελεί ισχυρό αγχολυτικό.
* Μιλήστε μαζί του για τα ψυχικά οφέλη της εγγύτητας με τα άλλα παιδιά στη ζωή του.
* Να επαινείτε το παιδί όταν υπερβαίνει τον φόβο του και καταφέρνει να κάνει κάτι που του είναι κοινωνικά δύσκολο.
Πηγή:news935
Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016
"ΚΙ ΑΝ Ο ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ;"
«Το βίντεο αυτό είναι προϊόν φαντασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τον τρόπο που οι Ευρωπαϊκές χώρες αντιμετωπίζουν τώρα τους μετανάστες, τους αιτούντες άσυλο και τους πρόσφυγες είναι εντελώς συμπτωματική».
Με αυτό το ειρωνικό μήνυμα καταλήγει το νέο βίντεο της Διεθνούς Αμνηστίας, που προσπαθεί να δείξει στην Ευρώπη πως θα ήταν αν βρισκόταν στη θέση των προσφύγων από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΟΥΚΛΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ... ΚΑΙ ΤΑ "ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΑ" ΠΑΙΔΙΑ
Η Μαρία είναι μαθήτρια της Γ` Δημοτικού. Της κάνω το μάθημα των εικαστικών από την πρώτη τάξη. Είναι από εκείνα τα παιδιά που αν και είναι καλή μαθήτρια και πρόθυμη, οι δάσκαλοί της το ίδιο και οι συμμαθητές της, δυσφορούν συχνά όταν είναι κοντά τους. Η Μαρία όλο σηκώνεται, κάνει θόρυβο και όλο ψαχουλεύει την τσάντα, την κασετίνα, ή το κουτί με την ανακύκλωση και συνέχεια χρησιμοποιεί με «λάθος» τρόπο τα πράγματα. Για παράδειγμα, αντί να χρησιμοποιήσει τους μαρκαδόρους για να χρωματίσει , τους ενώνει για να φτιάξει ένα μεγάλο φυσοκάλαμο. Είναι από εκείνα τα παιδιά που σχεδόν πάντα βγαίνει έξω από τα περιγράμματα στην φωτοτυπία ενώ άλλες φορές προτιμά αντί να ζωγραφίσει να αρχειοθετήσει τις μπογιές, τα χαρτιά και τα βιβλία στη βιβλιοθήκη. Της αρέσει πραγματικά αυτό. Θα έλεγα πως βυθίζεται στη ραφιέρα και αφιερώνει όλη την ενέργεια και τη προσήλωσή της για να βρει όλους τους πιθανούς τρόπους και συνδυασμούς που θα μπορούσαν να χωρέσουν τα αντικείμενα μεταξύ τους. Της αρέσει επίσης να πιάνει το πινέλο και να παρατηρεί τη γραμμή που αφήνει με το χρώμα πάνω στο χέρι της και στο πόδι της και στο θρανίο και στο χέρι της συμμαθήτριάς της. Η Μαρία έβαψε και την κόκκινη κούκλα που βλέπετε στην φωτογραφία.
.
Γιατί; Γιατί της φάνηκε ωραία ιδέα. Λίγες μέρες πριν μου είχε ζητήσει να της επιτρέψω να κόψει όλο το χνούδι από ένα λούτρινο αρκουδάκι. Απλά για να δει τι σχήμα θα πάρει. Έτσι μου είπε.
Το κορίτσι αυτό είναι χειμαρρώδες. Είναι σαν τον άνεμο. Δεν στέκει ούτε στιγμή ακίνητο. Δεν στέκει ούτε μια στιγμή ακίνητη και η σκέψη της. Πάντα σε εγρήγορση και πάντα μαγεμένη από όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, τα υλικά, τους χώρους, τα χρώματα, το φως, τις σκιές που την περιτριγυρίζουν. Όλα έχουν κρυφές δυνατότητες και το μυαλό της συνέχεια σκανάρει τον κόσμο. Και είναι ενθουσιασμένη που ο κόσμος είναι ένα μικρό φλιπεράκι ή σαν εκείνα τα παιχνίδια των νηπίων με τα κουμπιά με τις υφές και τους ήχους που πρέπει οπωσδήποτε να αγγίξει . Σε κάθε της αναπνοή ρουφάει μέσα της τον κόσμο και αυτό που θα μπορούσε αυτός να μετασχηματιστεί στα χέρια της. Το σύστημα της ψυχιατρικής που βρίσκεται πίσω από το σχολείο για να το “θεραπεύσει” έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως η Μαρία και παιδιά σαν και αυτήν έχουν κάποιο “έλλειμμα”. Την έχει κατατάξει στην κατηγορία των παιδιών ΔΕΠΥ (Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας).Όχι γιατί δεν είναι έξυπνη , απλά γιατί δε μένει ακίνητη για 7 ώρες πάνω σε μια παλιά ξύλινη σχολική καρέκλα. Οι σχολικές διαταραχές είναι μια μόδα που αν και άργησε, ήρθε και στο δικό μας σχολείο και στην δική μας καθημερινότητα. Γονείς με πιάνουν με αγωνία: “-Ο Γιάννης μου αντιμιλάει. Μήπως έχει κάποια διαταραχή; -Η Κατερίνα τρώει όρθια και ποτέ δεν κάθεται σε καρέκλα, αντίθετα όλο χορεύει Μήπως χρειάζεται να την δει ειδικός; -Ο Κωστάκης είναι πολύ κακός στα μαθηματικά. Μια συνάδερφος μου είπε πως αυτό είναι διαταραχή και πως ξέρει έναν γιατρό που θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος”. Σε ακραίες περιπτώσεις γονείς μας φέρνουν μπουκάλια με ΑΤΑΡΑΞ, όπως τους είχε συστήσει κάποιος “ειδικός” για να δίνουμε στο παιδί όταν είναι “ανήσυχο”. Ξέρω πως τα παραπάνω ακούγονται εξωπραγματικά άλλα αυτά είναι τα “παρασκήνια” της σχολικής ζωής. Και σας μετέφερα μια μικρή μόνο εικόνα . Υπάρχουν και άλλες πιο κακοποιητικές διαστάσεις όπου δάσκαλοι, διευθυντές ακόμα και ολόκληροι σύλλογοι διδασκόντων και γονέων, θα κινητοποιηθούν για να “διώξουν” το “προβληματικό” παιδί.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγανάκτηση εκείνου του συναδέρφου που χτύπησε το χέρι στο γραφείο και απαίτησε από τον διευθυντή να καλέσει ψυχίατρους για τον 7χρονο υπερκινητικό Κωστάκη έτσι ώστε να προστατευτούμε εμείς (αλλά και η κοινωνία), από την πιθανή εξέλιξή του σε έναν από εκείνους τους έφηβους που δολοφονούν μαζικά τους συμμαθητές τους στην Αμερική. ‘Ίσως να είχε δίκιο ο συνάδερφος αυτός τώρα που το σκέφτομαι. Ίσως όλος αυτός ο περιορισμός και η καταστολή της παιδικής ηλικίας που βίωσε η Αμερική τις προηγούμενες δεκαετίες με την εμμονή στις σχολικές διαταραχές και το περιβόητο bullying, να γέννησε τελικά ,ως μόνο και φυσικό διέξοδο, τον θυμό και το μίσος σε περιπτώσεις παιδιών που δέχθηκαν τη μεγίστη απόρριψη από ένα σύστημα που τα κατέταξε χωρίς ενοχές, στην κατηγορία: ΤΑ ΑΧΡΗΣΤΑ, ΑΡΡΩΣΤΑ και ΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Μία από τις αλήθειες που μας έχουν κρύψει είναι πως ΟΛΟΙ οι παιδαγωγοί μίλησαν για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επιτρέπει στο παιδί να εκφραστεί ελεύθερα, το οποίο χρησιμοποιεί την ΤΕΧΝΗ στον πυρήνα της διδασκαλίας. Όχι ως καλλιτεχνία ή χαλαρή απασχόληση. Μίλησαν για την Τέχνη ως το βασικό παιδαγωγικό εργαλείο που εκπαιδεύει το παιδί σε έναν αναλυτικό, κριτικό και δημιουργικό τρόπο σκέψης. Η άλλη αλήθεια που μας έκρυψαν επίσης είναι πως τα παιδιά αυτά διαισθάνονται και καταγράφουν στον σκληρό δίσκο της αυτοεκτίμησης, την αξιολόγηση που τους γίνεται. Και μεγαλώνουν με ένα αφόρητο φορτίο αναξιότητας. Ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς τους μη λειτουργικούς αλλά τυχερούς μαθητές γιατί στο δρόμο μου βρέθηκαν 1 -2 δάσκαλοι που “κατάλαβαν” το είδος μου. Μπορώ να επιβεβαιώσω ωστόσο πως χρειάστηκε πολύ πείσμα, πένθος, ματαίωση, διάβασμα, αντίδραση και πολλές συνεδρίες για να καταλάβω πως δεν είμαι εγώ το λάθος αλλά ο κόσμος που δεν αγαπάει τους διαφορετικούς. Δεν τα γράφω όλα αυτά για να αγανακτήσετε με αυτούς τους γονείς και εκείνους τους εκπαιδευτικούς. Πριν πετάξουμε την πέτρα ας αναλογιστούμε πως τελικά όλοι είμαστε συνένοχοι σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, είτε γιατί το ανεχόμαστε είτε γιατί το συντηρούμε. Έχουμε ευθύνη και ίσως να μας εξυπηρετεί ως γονείς και δασκάλους γιατί δεν χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς, αλλά τα παιδιά.
Ναι αυτό το εγωκεντρικό, ναρκισσιστικό και κακοποιητικό σύστημα φτιάχνει γιορτούλες και φιέστες για την Αποδοχή του διαφορετικού και το αντιρατσιστικό μήνυμα αλλά μέσα στις τάξεις αναγνωρίζει ως ψυχικά υγιείς μόνο εκείνους τους μαθητές που καταφέρνουν να καθίσουν ακίνητοι στο θρανίο τους για 7 ώρες, ενώ καλλιεργεί πειθήνιους και σε όλα πρόθυμους ανθρώπους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς θέληση, έκφραση και γνώμη. Αυτός ο ευνουχισμός επισφραγίζεται μέσα στο άβατο της ελληνικής οικογένειας.
Μέσα σε όλη αυτήν την τάξη και την ασφάλεια που μυρίζει φορμόλη, όσοι έχουν αυτιά θα ακούσουν τη βουβή κραυγή αυτής της γενιάς παιδιών που κραυγάζει:
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΛΑΣΜΑ!!!!!!!!!!!!!!!
Ελένη Καραγιάννη, Εικαστικός-εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών
ΠΗΓΗ: pesotithes.gr Το διάβασα στο www.tvxs.gr
Το κορίτσι αυτό είναι χειμαρρώδες. Είναι σαν τον άνεμο. Δεν στέκει ούτε στιγμή ακίνητο. Δεν στέκει ούτε μια στιγμή ακίνητη και η σκέψη της. Πάντα σε εγρήγορση και πάντα μαγεμένη από όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, τα υλικά, τους χώρους, τα χρώματα, το φως, τις σκιές που την περιτριγυρίζουν. Όλα έχουν κρυφές δυνατότητες και το μυαλό της συνέχεια σκανάρει τον κόσμο. Και είναι ενθουσιασμένη που ο κόσμος είναι ένα μικρό φλιπεράκι ή σαν εκείνα τα παιχνίδια των νηπίων με τα κουμπιά με τις υφές και τους ήχους που πρέπει οπωσδήποτε να αγγίξει . Σε κάθε της αναπνοή ρουφάει μέσα της τον κόσμο και αυτό που θα μπορούσε αυτός να μετασχηματιστεί στα χέρια της. Το σύστημα της ψυχιατρικής που βρίσκεται πίσω από το σχολείο για να το “θεραπεύσει” έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως η Μαρία και παιδιά σαν και αυτήν έχουν κάποιο “έλλειμμα”. Την έχει κατατάξει στην κατηγορία των παιδιών ΔΕΠΥ (Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας).Όχι γιατί δεν είναι έξυπνη , απλά γιατί δε μένει ακίνητη για 7 ώρες πάνω σε μια παλιά ξύλινη σχολική καρέκλα. Οι σχολικές διαταραχές είναι μια μόδα που αν και άργησε, ήρθε και στο δικό μας σχολείο και στην δική μας καθημερινότητα. Γονείς με πιάνουν με αγωνία: “-Ο Γιάννης μου αντιμιλάει. Μήπως έχει κάποια διαταραχή; -Η Κατερίνα τρώει όρθια και ποτέ δεν κάθεται σε καρέκλα, αντίθετα όλο χορεύει Μήπως χρειάζεται να την δει ειδικός; -Ο Κωστάκης είναι πολύ κακός στα μαθηματικά. Μια συνάδερφος μου είπε πως αυτό είναι διαταραχή και πως ξέρει έναν γιατρό που θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος”. Σε ακραίες περιπτώσεις γονείς μας φέρνουν μπουκάλια με ΑΤΑΡΑΞ, όπως τους είχε συστήσει κάποιος “ειδικός” για να δίνουμε στο παιδί όταν είναι “ανήσυχο”. Ξέρω πως τα παραπάνω ακούγονται εξωπραγματικά άλλα αυτά είναι τα “παρασκήνια” της σχολικής ζωής. Και σας μετέφερα μια μικρή μόνο εικόνα . Υπάρχουν και άλλες πιο κακοποιητικές διαστάσεις όπου δάσκαλοι, διευθυντές ακόμα και ολόκληροι σύλλογοι διδασκόντων και γονέων, θα κινητοποιηθούν για να “διώξουν” το “προβληματικό” παιδί.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγανάκτηση εκείνου του συναδέρφου που χτύπησε το χέρι στο γραφείο και απαίτησε από τον διευθυντή να καλέσει ψυχίατρους για τον 7χρονο υπερκινητικό Κωστάκη έτσι ώστε να προστατευτούμε εμείς (αλλά και η κοινωνία), από την πιθανή εξέλιξή του σε έναν από εκείνους τους έφηβους που δολοφονούν μαζικά τους συμμαθητές τους στην Αμερική. ‘Ίσως να είχε δίκιο ο συνάδερφος αυτός τώρα που το σκέφτομαι. Ίσως όλος αυτός ο περιορισμός και η καταστολή της παιδικής ηλικίας που βίωσε η Αμερική τις προηγούμενες δεκαετίες με την εμμονή στις σχολικές διαταραχές και το περιβόητο bullying, να γέννησε τελικά ,ως μόνο και φυσικό διέξοδο, τον θυμό και το μίσος σε περιπτώσεις παιδιών που δέχθηκαν τη μεγίστη απόρριψη από ένα σύστημα που τα κατέταξε χωρίς ενοχές, στην κατηγορία: ΤΑ ΑΧΡΗΣΤΑ, ΑΡΡΩΣΤΑ και ΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Μία από τις αλήθειες που μας έχουν κρύψει είναι πως ΟΛΟΙ οι παιδαγωγοί μίλησαν για ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επιτρέπει στο παιδί να εκφραστεί ελεύθερα, το οποίο χρησιμοποιεί την ΤΕΧΝΗ στον πυρήνα της διδασκαλίας. Όχι ως καλλιτεχνία ή χαλαρή απασχόληση. Μίλησαν για την Τέχνη ως το βασικό παιδαγωγικό εργαλείο που εκπαιδεύει το παιδί σε έναν αναλυτικό, κριτικό και δημιουργικό τρόπο σκέψης. Η άλλη αλήθεια που μας έκρυψαν επίσης είναι πως τα παιδιά αυτά διαισθάνονται και καταγράφουν στον σκληρό δίσκο της αυτοεκτίμησης, την αξιολόγηση που τους γίνεται. Και μεγαλώνουν με ένα αφόρητο φορτίο αναξιότητας. Ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς τους μη λειτουργικούς αλλά τυχερούς μαθητές γιατί στο δρόμο μου βρέθηκαν 1 -2 δάσκαλοι που “κατάλαβαν” το είδος μου. Μπορώ να επιβεβαιώσω ωστόσο πως χρειάστηκε πολύ πείσμα, πένθος, ματαίωση, διάβασμα, αντίδραση και πολλές συνεδρίες για να καταλάβω πως δεν είμαι εγώ το λάθος αλλά ο κόσμος που δεν αγαπάει τους διαφορετικούς. Δεν τα γράφω όλα αυτά για να αγανακτήσετε με αυτούς τους γονείς και εκείνους τους εκπαιδευτικούς. Πριν πετάξουμε την πέτρα ας αναλογιστούμε πως τελικά όλοι είμαστε συνένοχοι σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, είτε γιατί το ανεχόμαστε είτε γιατί το συντηρούμε. Έχουμε ευθύνη και ίσως να μας εξυπηρετεί ως γονείς και δασκάλους γιατί δεν χρειάζεται να αλλάξουμε εμείς, αλλά τα παιδιά.
Ναι αυτό το εγωκεντρικό, ναρκισσιστικό και κακοποιητικό σύστημα φτιάχνει γιορτούλες και φιέστες για την Αποδοχή του διαφορετικού και το αντιρατσιστικό μήνυμα αλλά μέσα στις τάξεις αναγνωρίζει ως ψυχικά υγιείς μόνο εκείνους τους μαθητές που καταφέρνουν να καθίσουν ακίνητοι στο θρανίο τους για 7 ώρες, ενώ καλλιεργεί πειθήνιους και σε όλα πρόθυμους ανθρώπους χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς θέληση, έκφραση και γνώμη. Αυτός ο ευνουχισμός επισφραγίζεται μέσα στο άβατο της ελληνικής οικογένειας.
Μέσα σε όλη αυτήν την τάξη και την ασφάλεια που μυρίζει φορμόλη, όσοι έχουν αυτιά θα ακούσουν τη βουβή κραυγή αυτής της γενιάς παιδιών που κραυγάζει:
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΛΑΣΜΑ!!!!!!!!!!!!!!!
Ελένη Καραγιάννη, Εικαστικός-εκπαιδευτικός εικαστικής αγωγής στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Αχαρνών
ΠΗΓΗ: pesotithes.gr Το διάβασα στο www.tvxs.gr
Ένα νοσταλγικό ταξίδι στον κόσμο της παλιάς αφίσας... σε ηλεκτρονική μορφή!
Γράφει η Ιφιγένεια Κοντού
Καλά νέα για τους φίλους της αφίσας! Περισσότερες από 2.000 διαφημιστικές αφίσες μιας άλλης εποχής αναρτήθηκαν σε υψηλή ανάλυση στην ιστοσελίδα New York Public Library.
Μπορεί κανείς να περιηγηθεί στη ηλεκτρονική συλλογή και να θαυμάσει εκπληκτικές αφίσες από το τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, αλλά και να τις κατεβάσει στον υπολογιστή του για να τις χρησιμοποιήσει όπως θέλει.
Πρόκειται για έναν πραγματικό θησαυρό, όχι μόνο για γραφίστες και διαφημιστές, αλλά και για κάθε λάτρη των εικαστικών τεχνών!
Ως είδος, η αφίσα έγινε πολύ γρήγορα το αντικείμενο του πόθου για πολλούς συλλέκτες.
Ήδη από το 1895, αφίσες άρχισαν να εμφανίζονται σε καταλόγους εκθέσεων και συλλογών.
Σε πολλές περιπτώσεις, η ίδια η αφίσα έγινε πιο επιθυμητή από το αντικείμενο που διαφήμιζε!
Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1890, η αφίσα ως έργο τέχνης συνέβαλε στο να ανοίξει ο δρόμος για τηνταχύτατα αναπτυσσόμενη βιομηχανία της διαφήμισης.
Πηγή:www.tvxs.gr
Φιλμάκι κατά του bullying- μικραίνει με κάθε μοίρασμα.
Η καμπάνια
Μία οργάνωση κατά του bullying ενάντια στα παιδιά και τους νέους (Singapore’s Coalition Against Bullying for Children and Youth) λάνσαρε ένα πρωτότυπο φιλμάκι που μικραίνει κάθε φορά που το μοιράζεσαι.
Το ασπρόμαυρο φιλμάκι δείχνει ένα αγόρι που το κοροϊδεύουν στο σχολείο. «Δε νιώθω ασφαλής πουθενά», δηλώνει με παράπονο το μικρό αγόρι. «Νιώθω ολομόναχος».
Αυτό το βιντεάκι, που η αρχική εκδοχή του διαρκεί κάτι λιγότερο από 2 λεπτά, έχει σχεδιαστεί ώστε να μπορούν να το μοιράζονται με share οι χρήστες του Facebook. Αφού ένας χρήστης κάνει share, ο επόμενος βλέπει μία εκδοχή που είναι κατά ένα μιλιδευτερόλεπτο (0,001 δευτερόλεπτα) μικρότερο.
Τελικά, το φιλμάκι θα συρρικνωθεί μέχρι να γίνει μία μόνο εικόνα. Η ιδέα πίσω από αυτήν την καμπάνια είναι πως όσο περισσότερο μιλάμε για το bullying τόσο το εξαλείφουμε.
Το μικρό αγόρι στο βιντεάκι καταφέρνει να αναδείξει με εκπληκτικό τρόπο, τον τρόμο που βιώνουν τα μικρά παιδιά και οι νέοι που υφίστανται το bullying και να ευαισθητοποιήσει, πετυχαίνοντας το στόχο του με έναν πολύ απλό, αλλά φοβερά έξυπνο τρόπο.
«Δε θέλω να το μοιραστώ αυτό.
Ποιο το νόημα; Κανείς δε μπορεί να βοηθήσει.
Θέλω να πω πως φοβάμαι.
Κι αν τα πράγματα γίνουν χειρότερα;
Δε μπορώ να το μοιραστώ αυτό με κανέναν».
Το όνομα της καμπάνιας είναι «Share it to end it», δηλαδή «Μοιράσου το για να το σταματήσεις». Αυτή τη στιγμή το βίντεο έχει μοιραστεί πάνω από 55.500 φορές.
Εδώ φαίνεται πόσο έχει συρρικνωθεί το φιλμάκι:shareittoendit.com
Πηγή:e-mama.gr
«Δε θέλω να το μοιραστώ αυτό.
Ποιο το νόημα; Κανείς δε μπορεί να βοηθήσει.
Θέλω να πω πως φοβάμαι.
Κι αν τα πράγματα γίνουν χειρότερα;
Δε μπορώ να το μοιραστώ αυτό με κανέναν».
Το όνομα της καμπάνιας είναι «Share it to end it», δηλαδή «Μοιράσου το για να το σταματήσεις». Αυτή τη στιγμή το βίντεο έχει μοιραστεί πάνω από 55.500 φορές.
Εδώ φαίνεται πόσο έχει συρρικνωθεί το φιλμάκι:shareittoendit.com
Πηγή:e-mama.gr
"Ο ΙΜΠΡΕΣΙΟΝΙΣΤΗΣ ΡΕΝΟΥΑΡ"
«Ποια πιστεύω ότι πρέπει να είναι τα δύο χαρακτηριστικά ενός έργου τέχνης; Πρώτον, πρέπει να είναι απερίγραπτο, και δεύτερον πρέπει να είναι μοναδικό» Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ
O Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ είναι ένας από τους σημαντικότερους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1841 στη Λιμόζ της Γαλλίας και πέθανε στις 3 Δεκέμβρη του 1919. Ο Ρενουάρ ήταν μεγάλος θαυμαστής της ομορφιάς, ιδιαίτερα της γυναικείας, και έχει ειπωθεί ότι «είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας παράδοσης που απορρέει από τον Ρούμπενς και τον Βαττώ».
«Το έργο τέχνης πρέπει να σε κατακυριεύει, να σε ‘τυλίγει’ γύρω του και να σε συνεπαίρνει. Είναι το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης μεταφέρει το πάθος του», έχει δηλώσει ο ίδιος.
Στα τρία του χρόνια, η οικογένειά του μετακόμισε στο Παρίσι. Στα επτά γράφτηκε σε καθολικό σχολείο, όπου, μεταξύ άλλων, πήρε τις βασικές γνώσεις μουσικής. Στην αρχή έδειξε εξαιρετική κλίση για τη μουσική κι ο δάσκαλός του, τον σπρώχνει σ' αυτό το δρόμο. Όμως, ο πατέρας του, θεωρώντας ότι θα ζούσε καλύτερα αν γινόταν τεχνίτης, αποφάσισε να σταματήσει το σχολείο και τον έβαλε μαθητευόμενο σε ένα εργαστήριο που έφτιαχνε πορσελάνες. Ο Ρενουάρ τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου και Διακόσμησης, ενώ επισκεπτόταν συχνά το Λούβρο για να μελετήσει έργα σημαντικών ζωγράφων.
Το 1862 ξεκίνησε τις σπουδές του στο ατελιέ του Σαρλ Γκλαιρ, ενώ συνδέεται στενά με τον Μονέ, τον Σίσλεϋ, τον Μπαζίλ. Το 1869 η διάσημη κρατική έκθεση τέχνης του Παρισιού, Salon, δέχεται έναν από τους πίνακές του, ενώ το 1874 συμμετέχει στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών κι εξακολουθεί να εκθέτει μαζί τους, μέχρι την έβδομη έκθεσή τους, το 1882.
Οι ιμπρεσιονιστές εμπνέονταν από τη φύση και την οπτική πραγματικότητα και προσπαθούσαν να την παρουσιάσουν με ένα φρέσκο και άμεσο τρόπο. Χρησιμοποιούσαν ζωντανά χρώματα, κυρίως με χρήση των βασικών χρωμάτων, ενώ έδιναν έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός. Ο Ιμπρεσιονισμός θεωρείται πως ξεκίνησε ουσιαστικά από τους Μονέα, Ρενουάρ και Σίσλεϋ.
Στη μικρή αυτή ομάδα προστέθηκαν σταδιακά, μεταξύ άλλων, οι Μανέ και Ντεγκά, ενώ και ο Σεζάν επηρεάστηκε από αυτό το κίνημα και αργότερα ο ίδιος αποτέλεσε τον κορυφαίο ίσως εκπρόσωπο της αποκαλούμενης και μετα-ιμπρεσσιονιστικής περιόδου.
Τη δεκαετία του 1880, ο Ρενουάρ άρχισε να διαχωρίζεται από τους υπόλοιπους ιμπρεσιονιστές και σταδιακά στράφηκε προς τον κλασικισμό. Το 1881 ταξίδεψε στην Αλγερία και κατόπιν στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ από το οποίο επηρεάστηκε βαθιά. Το 1892 άρχισε να αναπτύσσει παραμορφωτική αρθρίτιδα, νόσος που τον καθήλωσε σε αναπηρική καρέκλα, ενώ αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα παραμορφώσεων στα χέρια. Ωστόσο, ακόμα και όταν ένας ώμος του καθηλώθηκε εξαιτίας αγκύλωσης, δεν εγκατέλειψε την ζωγραφική.
Συνεχίζει να δημιουργεί αλλάζοντας την τεχνική του και δένοντας το πινέλο στο χέρι του. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών, στις 3 Δεκεμβρίου του 1919. Πριν το θάνατό του, κατάφερε να δει έργα του να εκτίθενται στο μουσείο του Λούβρου.
Στα τρία του χρόνια, η οικογένειά του μετακόμισε στο Παρίσι. Στα επτά γράφτηκε σε καθολικό σχολείο, όπου, μεταξύ άλλων, πήρε τις βασικές γνώσεις μουσικής. Στην αρχή έδειξε εξαιρετική κλίση για τη μουσική κι ο δάσκαλός του, τον σπρώχνει σ' αυτό το δρόμο. Όμως, ο πατέρας του, θεωρώντας ότι θα ζούσε καλύτερα αν γινόταν τεχνίτης, αποφάσισε να σταματήσει το σχολείο και τον έβαλε μαθητευόμενο σε ένα εργαστήριο που έφτιαχνε πορσελάνες. Ο Ρενουάρ τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα στη Σχολή Σχεδίου και Διακόσμησης, ενώ επισκεπτόταν συχνά το Λούβρο για να μελετήσει έργα σημαντικών ζωγράφων.
Το 1862 ξεκίνησε τις σπουδές του στο ατελιέ του Σαρλ Γκλαιρ, ενώ συνδέεται στενά με τον Μονέ, τον Σίσλεϋ, τον Μπαζίλ. Το 1869 η διάσημη κρατική έκθεση τέχνης του Παρισιού, Salon, δέχεται έναν από τους πίνακές του, ενώ το 1874 συμμετέχει στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών κι εξακολουθεί να εκθέτει μαζί τους, μέχρι την έβδομη έκθεσή τους, το 1882.
Οι ιμπρεσιονιστές εμπνέονταν από τη φύση και την οπτική πραγματικότητα και προσπαθούσαν να την παρουσιάσουν με ένα φρέσκο και άμεσο τρόπο. Χρησιμοποιούσαν ζωντανά χρώματα, κυρίως με χρήση των βασικών χρωμάτων, ενώ έδιναν έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός. Ο Ιμπρεσιονισμός θεωρείται πως ξεκίνησε ουσιαστικά από τους Μονέα, Ρενουάρ και Σίσλεϋ.
Στη μικρή αυτή ομάδα προστέθηκαν σταδιακά, μεταξύ άλλων, οι Μανέ και Ντεγκά, ενώ και ο Σεζάν επηρεάστηκε από αυτό το κίνημα και αργότερα ο ίδιος αποτέλεσε τον κορυφαίο ίσως εκπρόσωπο της αποκαλούμενης και μετα-ιμπρεσσιονιστικής περιόδου.
Τη δεκαετία του 1880, ο Ρενουάρ άρχισε να διαχωρίζεται από τους υπόλοιπους ιμπρεσιονιστές και σταδιακά στράφηκε προς τον κλασικισμό. Το 1881 ταξίδεψε στην Αλγερία και κατόπιν στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ από το οποίο επηρεάστηκε βαθιά. Το 1892 άρχισε να αναπτύσσει παραμορφωτική αρθρίτιδα, νόσος που τον καθήλωσε σε αναπηρική καρέκλα, ενώ αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα παραμορφώσεων στα χέρια. Ωστόσο, ακόμα και όταν ένας ώμος του καθηλώθηκε εξαιτίας αγκύλωσης, δεν εγκατέλειψε την ζωγραφική.
Συνεχίζει να δημιουργεί αλλάζοντας την τεχνική του και δένοντας το πινέλο στο χέρι του. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών, στις 3 Δεκεμβρίου του 1919. Πριν το θάνατό του, κατάφερε να δει έργα του να εκτίθενται στο μουσείο του Λούβρου.
Πηγή:www.tvxs.gr
"ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ... ΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΕΙ"
Παρακάτω ακολουθεί μια άποψη.....
fresh-education.
Όταν μια Νέα Παιδαγωγός ξ α γ ρ υ π ν ά ...
Δρακοπούλου Μαρία
fresh-education.
Όταν μια Νέα Παιδαγωγός ξ α γ ρ υ π ν ά ...
Δρακοπούλου Μαρία
Κυριακή βράδυ...
Μια Νέα Παιδαγωγός στριφογυρίζει στο κρεβάτι της μάταια... Ο ύπνος δεν έρχεται γιατί χιλιάδες σκέψεις τον διώχνουν μακριά...
«Πολύ τους αρέσει το Edmodo, πρέπει να προχωρήσω με την εγγραφή κι άλλων μαθητών.», «Το περιβαλλοντικό project βγήκε πολύ καλό. Μήπως να το κάνουμε e-twinning του χρόνου;», «Καλά που το θυμήθηκα! Να τηλεφωνήσω στον Αρκτούρο αύριο, να κανονίσω την επίσκεψη.»,
«Α ναι! Να μαζέψω και τις εργασίες δημιουργικής γραφής από τα παιδιά να τις στείλω στο Φεστιβάλ.», «Ωραία, αύριο θα δούμε και το βιντεάκι από το You Tube για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.».
Η τελευταία σκέψη την τινάζει σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο. «Ωχ! Ξέχασα να το περάσω στο USB!». Σηκώνεται και τρέχει στο laptop. Το ρολόι του τοίχου δείχνει 12, όταν το στικάκι είναι έτοιμο και μπαίνει σε μια παραφορτωμένη με βιβλία, σημειώσεις και άλλα υλικά τσάντα.
Ξαναγυρίζει στο κρεβάτι ανακουφισμένη. «Τώρα θα κοιμηθώ!», σκέφτεται, μα το μυαλό της τριγυρνά σε καινούρια μονοπάτια... «Όλο και πιο πολλοί συνάδελφοι με ρωτούν για το Comenius. Πρέπει να μαζευτούμε να τους ενημερώσω.», «Πρέπει να βελτιώσουμε και την ιστοσελίδα μας. Θα βοηθήσω με τα Αγγλικά.», «Να διοργανώσουμε κι ένα σεμινάριο για το ρατσισμό.».
Αυτή η σκέψη τη φέρνει πίσω, μια βδομάδα νωρίτερα, όταν το σχολείο αναστατώθηκε από μια εκδήλωση ρατσισμού μαθητών της Δ’ τάξης εναντίον αλλοδαπού συμμαθητή τους. Μένει εκεί για αρκετή ώρα να σχεδιάζει τί μπορεί να γίνει. Αμέσως μετά, μεταφέρεται στην προηγούμενη Παρασκευή, όταν η Ισμήνη της Α’ τάξης της είπε ότι δεν είχε κολατσιό γιατί η μαμά της δεν είχε λεφτά να της πάρει.
«Υπάρχουν παιδιά που πεινάνε πια!», συλλογίζεται, ανατριχιάζει και αναστενάζει.
Αλλάζει πλευρό. Κοιτάζει το ρολόι. 2 η ώρα τη νύχτα και αυτή ακόμα σκέφτεται.
«Για 800 ευρώ; Αξίζει; Για ένα αβέβαιο μέλλον; Αξίζει;», ακούγονται όλες εκείνες οι φωνές των τελευταίων ημερών να αντηχούν στο δωμάτιο.
«Είμαι μια νέα Νέα Παιδαγωγός.», ψιθυρίζει η σκέψη της. Τα μάτια της Ισμήνης και των άλλων παιδιών τρυπούν το μυαλό της…
Κι αμέσως ο ψίθυρος γίνεται φωνή: «Είμαι Παιδ- Αγωγός. Πάντα θα αξίζει.»
Η τελευταία σκέψη τη νανουρίζει γλυκά και ο ύπνος έρχεται γρήγορα.
Μαρία Δρακοπούλου
MA in TESOL with Applied Linguistics
MA in Lexicography and Applications
Πηγή:http://neospaidagogos.gr/
Μια Νέα Παιδαγωγός στριφογυρίζει στο κρεβάτι της μάταια... Ο ύπνος δεν έρχεται γιατί χιλιάδες σκέψεις τον διώχνουν μακριά...
«Πολύ τους αρέσει το Edmodo, πρέπει να προχωρήσω με την εγγραφή κι άλλων μαθητών.», «Το περιβαλλοντικό project βγήκε πολύ καλό. Μήπως να το κάνουμε e-twinning του χρόνου;», «Καλά που το θυμήθηκα! Να τηλεφωνήσω στον Αρκτούρο αύριο, να κανονίσω την επίσκεψη.»,
«Α ναι! Να μαζέψω και τις εργασίες δημιουργικής γραφής από τα παιδιά να τις στείλω στο Φεστιβάλ.», «Ωραία, αύριο θα δούμε και το βιντεάκι από το You Tube για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.».
Η τελευταία σκέψη την τινάζει σαν ηλεκτροφόρο καλώδιο. «Ωχ! Ξέχασα να το περάσω στο USB!». Σηκώνεται και τρέχει στο laptop. Το ρολόι του τοίχου δείχνει 12, όταν το στικάκι είναι έτοιμο και μπαίνει σε μια παραφορτωμένη με βιβλία, σημειώσεις και άλλα υλικά τσάντα.
Ξαναγυρίζει στο κρεβάτι ανακουφισμένη. «Τώρα θα κοιμηθώ!», σκέφτεται, μα το μυαλό της τριγυρνά σε καινούρια μονοπάτια... «Όλο και πιο πολλοί συνάδελφοι με ρωτούν για το Comenius. Πρέπει να μαζευτούμε να τους ενημερώσω.», «Πρέπει να βελτιώσουμε και την ιστοσελίδα μας. Θα βοηθήσω με τα Αγγλικά.», «Να διοργανώσουμε κι ένα σεμινάριο για το ρατσισμό.».
Αυτή η σκέψη τη φέρνει πίσω, μια βδομάδα νωρίτερα, όταν το σχολείο αναστατώθηκε από μια εκδήλωση ρατσισμού μαθητών της Δ’ τάξης εναντίον αλλοδαπού συμμαθητή τους. Μένει εκεί για αρκετή ώρα να σχεδιάζει τί μπορεί να γίνει. Αμέσως μετά, μεταφέρεται στην προηγούμενη Παρασκευή, όταν η Ισμήνη της Α’ τάξης της είπε ότι δεν είχε κολατσιό γιατί η μαμά της δεν είχε λεφτά να της πάρει.
«Υπάρχουν παιδιά που πεινάνε πια!», συλλογίζεται, ανατριχιάζει και αναστενάζει.
Αλλάζει πλευρό. Κοιτάζει το ρολόι. 2 η ώρα τη νύχτα και αυτή ακόμα σκέφτεται.
«Για 800 ευρώ; Αξίζει; Για ένα αβέβαιο μέλλον; Αξίζει;», ακούγονται όλες εκείνες οι φωνές των τελευταίων ημερών να αντηχούν στο δωμάτιο.
«Είμαι μια νέα Νέα Παιδαγωγός.», ψιθυρίζει η σκέψη της. Τα μάτια της Ισμήνης και των άλλων παιδιών τρυπούν το μυαλό της…
Κι αμέσως ο ψίθυρος γίνεται φωνή: «Είμαι Παιδ- Αγωγός. Πάντα θα αξίζει.»
Η τελευταία σκέψη τη νανουρίζει γλυκά και ο ύπνος έρχεται γρήγορα.
Μαρία Δρακοπούλου
MA in TESOL with Applied Linguistics
MA in Lexicography and Applications
Πηγή:http://neospaidagogos.gr/
"ΟΙ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΓΟΝΙΟΥ"
Artist: Pablo Picasso
Ποιος είναι ο καλός γονιός;
Φυσικά η απάντηση διαφέρει ανάλογα με την περίπτωση, αλλά με αφορμή το βιβλίο του Laurence Steinberg «The Ten Basic Principles of Good Parenting», που βασίζεται σε επιστημονικές έρευνες των τελευταίων 75 ετών, παρουσιάζω εδώ τις 10 εντολές για να είναι κάποιος καλός γονιός.
1. Δείξε αγάπη, αγάπη, αγάπη!
Κανένα παιδί δεν έπαθε τίποτα από την πολλή αγάπη των γονιών του! Αντίθετα, αυτό που κάνει το παιδί κακομαθημένο είναι όταν ο γονιός επιλέγει να δώσει κάτι άλλο στο παιδί του αντί για αγάπη, όπως χαμηλές προσδοκίες, έλλειψη κανόνων και ορίων, δώρα, κλπ.
2. Δείξε με τη συμπεριφορά σου τον καλύτερό σου εαυτό.
Εσύ είσαι ο γονιός και θα πρέπει να δείχνεις στο παιδί σου με πράξεις το σωστό. Είναι εύκολο να λες με λόγια τι πρέπει να κάνει, αλλά το σημαντικό είναι να δείχνεις με τη στάση σου τι είναι το καλό.
Ένας απλός τρόπος για να θυμάσαι αν η συμπεριφορά σου είναι σωστή είναι να ρωτάς τον εαυτό σου «τι θέλω να πετύχω με το παιδί μου; (πχ να μη φωνάζει όταν θυμώνει) Τι του δείχνω με τη συμπεριφορά μου; (αν του φωνάζεις θυμωμένα να μη τσαντίζεται, τότε δεν έχεις βρει τον καλύτερο τρόπο)».
3. Να είσαι συναισθηματικά και σωματικά παρόν στη ζωή του παιδιού σου.
Αυτό σημαίνει ότι το παιδί σου θα πρέπει να είναι προτεραιότητα και δε γίνεται να είσαι γονιός στον αυτόματο πιλότο. Ναι, θα πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις, ναι θα αλλάξει η ζωή σου, αλλά στο χέρι σου είναι οι αλλαγές αυτές να είναι θετικές.
Το να είσαι ‘εκεί’, να ασχολείσαι με το παιδί σου, να το ακούς, να ξέρεις τι συμβαίνει στη ζωή του είναι πολύ σημαντικό. Προσοχή όμως, δεν πρέπει να αφήσεις τη δική σου ζωή και να ζήσεις μέσα από το παιδί σου.
4. Να θυμάσαι ότι η συμπεριφορά σου προς το παιδί σου θα πρέπει να αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες αλλά και την ηλικία του παιδιού.
Τι χαρακτήρα και τι ταμπεραμέντο έχει το παιδί σου; Είναι δειλό; Ευαίσθητο; Αγχώδες; Κοινωνικό; Ανάλογα με το στυλ του θα πρέπει να ανταποκριθείς ως γονιός.
Και βέβαια δε θα πρέπει να ξεχνάς ότι η ηλικία του παιδιού παίζει ρόλο στο πώς θα του φερθείς: το δίχρονο που λέει ‘όχι’ όλη την ώρα διαπραγματεύεται την ανεξαρτησία του, κάτι που θα οδηγήσει στο να βγάλει την πάνα.
5. Βάλε κανόνες και όρια.
Σε κάθε οικογένεια πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες και όρια. Είναι σημαντικό για τα παιδιά να έχουν πρόγραμμα και ρουτίνα στη ζωή τους, γιατί αυτό τα βοηθά να μάθουν να αυτορυθμίζονται.
Προσπάθησε να επαινείς και να επιβραβεύεις τις καλές συμπεριφορές και να αγνοείς ή να παρεμβαίνεις στις κακές. Σταδιακά άφησε το παιδί σου να κάνει επιλογές και να μάθει τις συνέπειες των πράξεών του.
6. Ποτέ μη χτυπάς το παιδί και να αποφεύγεις τις έντονες συναισθηματικές τιμωρίες.
Απαγορεύεται να χτυπάνε οι γονείς τα παιδιά τους! Ακόμα και αν φαίνεται ότι το ξύλο καταστέλλει την κακή συμπεριφορά, στην πραγματικότητα όχι μόνο δε διδάσκει τίποτα στο παιδί, αλλά του δημιουργεί θυμό και επιθετικότητα.
7. Να είσαι συνεπής σε όσα κάνεις και λες.
Εσύ πρώτα θα πρέπει να τηρείς τους κανόνες που βάζεις και μετά θα πρέπει να περιμένεις να κάνει το παιδί σου το ίδιο.
Έτσι, δε μπορεί να απειλείς το παιδί σου «η τιμωρία σου είναι να μη φας κανένα παγωτό όλο το καλοκαίρι» και την άλλη μέρα να το ξεχνάς ή να συνειδητοποιείς ότι δεν είναι κάτι που μπορείς να κρατήσεις, οπότε του παίρνεις παγωτό…
8. Βοήθησε το παιδί σου να γίνει ανεξάρτητο.
Μην προάγεις το στερεότυπο της ελληνίδας μάνας που τρέχει πίσω από το παιδί της και του φωνάζει «πάρε ζακέτα, θα κρυώσεις», «φάε το αυγό σου» και άλλα γραφικά. Άφησε το παιδί σου να αποκτήσει κατεύθυνση και έλεγχο του εαυτού του.
9. Πάντα να εξηγείς στο παιδί τους κανόνες.
Οι κανόνες δεν πρέπει να είναι αυθαίρετοι, αλλά θα πρέπει να είναι κατανοητό στο παιδί για ποιο λόγο υπάρχουν. Υπάρχουν κανόνες ασφάλειας, υγιεινής διατροφής, σωστής συμπεριφοράς, αξιών, κλπ.
Οι γονείς θα πρέπει να έχουν προσδοκίες από το παιδί τους και μέσα από τις εξηγήσεις που δίνουν να το βοηθούν κάθε φορά να κάνει το σωστό. Χρειάζεται όμως προσοχή, επειδή μερικές φορές οι γονείς τείνουν να δίνουν υπερβολικά περίπλοκες εξηγήσεις στα μικρά παιδιά που δεν τις καταλαβαίνουν, ενώ αντίθετα δίνουν πολύ λίγες εξηγήσεις στους εφήβους.
Το κλειδί είναι η σωστή δόση εξηγήσεων και πληροφοριών ανάλογα με την ηλικία και ωριμότητα του παιδιού.
10. Να φέρεσαι στο παιδί σου με σεβασμό.
Να θυμάσαι πόσο σημαντικό είναι για τη σχέση σου με το παιδί να του μιλάς όμορφα, να έχεις ευγενική στάση, να ρωτάς και να ακούς τη γνώμη του, να μην το μειώνεις, να μην το κοροϊδεύεις, να μην το περιφρονείς…
Δώσε του προσοχή όταν σου μιλάει ή σου δείχνει κάτι με τη συμπεριφορά του. Καλλιέργησε τη σχέση σας. Ρώτα το για τη ζωή του. Μη σε πιάσει ‘αδιάβαστο’ για γεγονότα που από την άποψή του (του παιδιού, όχι τη δική σου!) είναι σημαντικά. Και, προς παντός, δείχνε στο παιδί σου αγάπη, αγάπη, αγάπη!
Γράφει η Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Φυσικά η απάντηση διαφέρει ανάλογα με την περίπτωση, αλλά με αφορμή το βιβλίο του Laurence Steinberg «The Ten Basic Principles of Good Parenting», που βασίζεται σε επιστημονικές έρευνες των τελευταίων 75 ετών, παρουσιάζω εδώ τις 10 εντολές για να είναι κάποιος καλός γονιός.
1. Δείξε αγάπη, αγάπη, αγάπη!
Κανένα παιδί δεν έπαθε τίποτα από την πολλή αγάπη των γονιών του! Αντίθετα, αυτό που κάνει το παιδί κακομαθημένο είναι όταν ο γονιός επιλέγει να δώσει κάτι άλλο στο παιδί του αντί για αγάπη, όπως χαμηλές προσδοκίες, έλλειψη κανόνων και ορίων, δώρα, κλπ.
2. Δείξε με τη συμπεριφορά σου τον καλύτερό σου εαυτό.
Εσύ είσαι ο γονιός και θα πρέπει να δείχνεις στο παιδί σου με πράξεις το σωστό. Είναι εύκολο να λες με λόγια τι πρέπει να κάνει, αλλά το σημαντικό είναι να δείχνεις με τη στάση σου τι είναι το καλό.
Ένας απλός τρόπος για να θυμάσαι αν η συμπεριφορά σου είναι σωστή είναι να ρωτάς τον εαυτό σου «τι θέλω να πετύχω με το παιδί μου; (πχ να μη φωνάζει όταν θυμώνει) Τι του δείχνω με τη συμπεριφορά μου; (αν του φωνάζεις θυμωμένα να μη τσαντίζεται, τότε δεν έχεις βρει τον καλύτερο τρόπο)».
3. Να είσαι συναισθηματικά και σωματικά παρόν στη ζωή του παιδιού σου.
Αυτό σημαίνει ότι το παιδί σου θα πρέπει να είναι προτεραιότητα και δε γίνεται να είσαι γονιός στον αυτόματο πιλότο. Ναι, θα πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις, ναι θα αλλάξει η ζωή σου, αλλά στο χέρι σου είναι οι αλλαγές αυτές να είναι θετικές.
Το να είσαι ‘εκεί’, να ασχολείσαι με το παιδί σου, να το ακούς, να ξέρεις τι συμβαίνει στη ζωή του είναι πολύ σημαντικό. Προσοχή όμως, δεν πρέπει να αφήσεις τη δική σου ζωή και να ζήσεις μέσα από το παιδί σου.
4. Να θυμάσαι ότι η συμπεριφορά σου προς το παιδί σου θα πρέπει να αλλάζει ανάλογα με τις ανάγκες αλλά και την ηλικία του παιδιού.
Τι χαρακτήρα και τι ταμπεραμέντο έχει το παιδί σου; Είναι δειλό; Ευαίσθητο; Αγχώδες; Κοινωνικό; Ανάλογα με το στυλ του θα πρέπει να ανταποκριθείς ως γονιός.
Και βέβαια δε θα πρέπει να ξεχνάς ότι η ηλικία του παιδιού παίζει ρόλο στο πώς θα του φερθείς: το δίχρονο που λέει ‘όχι’ όλη την ώρα διαπραγματεύεται την ανεξαρτησία του, κάτι που θα οδηγήσει στο να βγάλει την πάνα.
5. Βάλε κανόνες και όρια.
Σε κάθε οικογένεια πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες και όρια. Είναι σημαντικό για τα παιδιά να έχουν πρόγραμμα και ρουτίνα στη ζωή τους, γιατί αυτό τα βοηθά να μάθουν να αυτορυθμίζονται.
Προσπάθησε να επαινείς και να επιβραβεύεις τις καλές συμπεριφορές και να αγνοείς ή να παρεμβαίνεις στις κακές. Σταδιακά άφησε το παιδί σου να κάνει επιλογές και να μάθει τις συνέπειες των πράξεών του.
6. Ποτέ μη χτυπάς το παιδί και να αποφεύγεις τις έντονες συναισθηματικές τιμωρίες.
Απαγορεύεται να χτυπάνε οι γονείς τα παιδιά τους! Ακόμα και αν φαίνεται ότι το ξύλο καταστέλλει την κακή συμπεριφορά, στην πραγματικότητα όχι μόνο δε διδάσκει τίποτα στο παιδί, αλλά του δημιουργεί θυμό και επιθετικότητα.
7. Να είσαι συνεπής σε όσα κάνεις και λες.
Εσύ πρώτα θα πρέπει να τηρείς τους κανόνες που βάζεις και μετά θα πρέπει να περιμένεις να κάνει το παιδί σου το ίδιο.
Έτσι, δε μπορεί να απειλείς το παιδί σου «η τιμωρία σου είναι να μη φας κανένα παγωτό όλο το καλοκαίρι» και την άλλη μέρα να το ξεχνάς ή να συνειδητοποιείς ότι δεν είναι κάτι που μπορείς να κρατήσεις, οπότε του παίρνεις παγωτό…
8. Βοήθησε το παιδί σου να γίνει ανεξάρτητο.
Μην προάγεις το στερεότυπο της ελληνίδας μάνας που τρέχει πίσω από το παιδί της και του φωνάζει «πάρε ζακέτα, θα κρυώσεις», «φάε το αυγό σου» και άλλα γραφικά. Άφησε το παιδί σου να αποκτήσει κατεύθυνση και έλεγχο του εαυτού του.
9. Πάντα να εξηγείς στο παιδί τους κανόνες.
Οι κανόνες δεν πρέπει να είναι αυθαίρετοι, αλλά θα πρέπει να είναι κατανοητό στο παιδί για ποιο λόγο υπάρχουν. Υπάρχουν κανόνες ασφάλειας, υγιεινής διατροφής, σωστής συμπεριφοράς, αξιών, κλπ.
Οι γονείς θα πρέπει να έχουν προσδοκίες από το παιδί τους και μέσα από τις εξηγήσεις που δίνουν να το βοηθούν κάθε φορά να κάνει το σωστό. Χρειάζεται όμως προσοχή, επειδή μερικές φορές οι γονείς τείνουν να δίνουν υπερβολικά περίπλοκες εξηγήσεις στα μικρά παιδιά που δεν τις καταλαβαίνουν, ενώ αντίθετα δίνουν πολύ λίγες εξηγήσεις στους εφήβους.
Το κλειδί είναι η σωστή δόση εξηγήσεων και πληροφοριών ανάλογα με την ηλικία και ωριμότητα του παιδιού.
10. Να φέρεσαι στο παιδί σου με σεβασμό.
Να θυμάσαι πόσο σημαντικό είναι για τη σχέση σου με το παιδί να του μιλάς όμορφα, να έχεις ευγενική στάση, να ρωτάς και να ακούς τη γνώμη του, να μην το μειώνεις, να μην το κοροϊδεύεις, να μην το περιφρονείς…
Δώσε του προσοχή όταν σου μιλάει ή σου δείχνει κάτι με τη συμπεριφορά του. Καλλιέργησε τη σχέση σας. Ρώτα το για τη ζωή του. Μη σε πιάσει ‘αδιάβαστο’ για γεγονότα που από την άποψή του (του παιδιού, όχι τη δική σου!) είναι σημαντικά. Και, προς παντός, δείχνε στο παιδί σου αγάπη, αγάπη, αγάπη!
Γράφει η Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016
"ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ. ΠΕΡΠΑΤΑ ΕΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ..."
Μόνος σου αγόρι μου. Κουβάλα την εποχή μας.
Σύρ’ την πίσω σου στην άσφαλτο προς ένα μέλλον που αυτή θα ντρέπεται που υπήρξε κι εσύ θα νιώθεις υπόχρεος να τη διατηρήσεις στη μνήμη σου για να μην ξεχάσει κανείς ότι υπήρξε.
Εσύ ίδιος ήλιος όμως θα χαμογελάς, ίδιος ήλιος θα παίζεις σε έναν άλλο ουρανό. Αν είμαι κι εγώ, αν έχω φτάσει ως εκεί, αν έχω βρει τρόπο να σώσω την ανθρωπιά μου ως εκείνες τις μέρες, θα ψάξω να σε φιλήσω που μου ‘δωσες ένα ακόμη κουράγιο λίγο πριν τα παρατήσω.
Μόνος σου αγόρι μου. Περπάτα ετούτον τον κόσμο, γκρέμισε τους φράχτες της αθλιότητάς μας, κάνε συντρίμμια τα τείχη του τρόμου μας, λιώσε κάτω απ’ τις σόλες σου τις σάπιες πράξεις μας, τις σάπιες σκέψεις μας. Περπάτα κι άφηνε χνάρια να ακολουθήσουν τα αδέρφια σου, να ‘ρθουν από όπου γης να ενωθούν, ζωή αυτά-ζωή εσύ, μαζί σου.Μόνος σου αγόρι μου. Είσαι η κιβωτός του 21ου αιώνα. Μέσα σου σώζεται η ανθρωπότητα. Σώσε την!
Πηγή:nostimonimar
Σύρ’ την πίσω σου στην άσφαλτο προς ένα μέλλον που αυτή θα ντρέπεται που υπήρξε κι εσύ θα νιώθεις υπόχρεος να τη διατηρήσεις στη μνήμη σου για να μην ξεχάσει κανείς ότι υπήρξε.
Κουβάλα αγόρι μου ένα μπουφάν για τα κρύα της νύχτας, για τα κρύα στα σκοτάδια που σου στήνουμε, να ‘χεις να το τυλιχτείς ώσπου να φτάσει το ξημέρωμα. Δεν ξέρω πόσοι θα ‘μαστε σε εκείνο το ξημέρωμα.
Εσύ ίδιος ήλιος όμως θα χαμογελάς, ίδιος ήλιος θα παίζεις σε έναν άλλο ουρανό. Αν είμαι κι εγώ, αν έχω φτάσει ως εκεί, αν έχω βρει τρόπο να σώσω την ανθρωπιά μου ως εκείνες τις μέρες, θα ψάξω να σε φιλήσω που μου ‘δωσες ένα ακόμη κουράγιο λίγο πριν τα παρατήσω.
Μόνος σου αγόρι μου. Περπάτα ετούτον τον κόσμο, γκρέμισε τους φράχτες της αθλιότητάς μας, κάνε συντρίμμια τα τείχη του τρόμου μας, λιώσε κάτω απ’ τις σόλες σου τις σάπιες πράξεις μας, τις σάπιες σκέψεις μας. Περπάτα κι άφηνε χνάρια να ακολουθήσουν τα αδέρφια σου, να ‘ρθουν από όπου γης να ενωθούν, ζωή αυτά-ζωή εσύ, μαζί σου.Μόνος σου αγόρι μου. Είσαι η κιβωτός του 21ου αιώνα. Μέσα σου σώζεται η ανθρωπότητα. Σώσε την!
Πηγή:nostimonimar
Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr
SISOUDO -ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ-
Αυτά κι άλλα πολλά εκτυλίσσονται στην ιστορία:
«Sisoudo: ένα παραμύθι για τη διαφορετικότητα»
που εξέδωσε το Εθνικό Συμβούλιο Νεότητας (ΕΣΥΝ) με τη στήριξη της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς.
«Sisoudo: ένα παραμύθι για τηδιαφορετικότητα»
Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ - ΠΩΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ "ΚΑΤΕΒΑΖΕΙ" ΙΔΕΕΣ-
Ένα παιδί πώς κατεβάζει ιδέες;
Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Αν εφαρμόσουμε στα παιδιά την τεχνική των εργαστηρίων δημιουργικής γραφής, δηλαδή να διαβάζουμε λογοτεχνικά κείμενα και να προσεγγίζουμε (αναλύουμε κατ’ άλλους) τα μορφικά τους στοιχεία, είναι πιθανό να μην καταφέρουμε τίποτα.
Αντιγράφοντας το παιδί τις τεχνικές που χρησιμοποιεί ένας δόκιμος συγγραφέας, δεν σημαίνει ότι αποκτά την ικανότητα να γεννά πρωτότυπες ιδέες ή να δημιουργεί ενδιαφέροντα και πρωτότυπα κείμενα. Ένα κείμενο γλωσσικά ορθό ή ορθό ως προς τη δομή του δεν είναι πάντα ένα ευρηματικό δημιουργικό κείμενο. Η μελέτη των κειμένων -ιδιαίτερα οι φορμαλιστικές προσεγγίσεις- αποτελούν γνωστικές και μεταγνωστικές διαδικασίες με έμφαση στο προϊόν και στις τεχνικές της κατασκευής του. Η δημιουργική γραφή ενδιαφέρεται πρωτίστως για το περιεχόμενο των κειμένων αλλά και τη διαδικασία της δημιουργίας τους.Κατά τη διαδικασία της δημιουργικής γραφής δεν εφαρμόζονται γραμμικές μέθοδοι, αλγόριθμοι και έτοιμες λύσεις, οι οποίες μπορούν να προγραμματιστούν με ακρίβεια και να καταλήξουν στο “σωστό” αποτέλεσμα, στη “σωστή” λύση.
Για τα παιδιά, λοιπόν, είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα αρχικό πρόβλημα-ερέθισμα για να ξεκινήσει η διαδικασία της συγγραφής. Γράφοντας δημιουργικά η έμφαση μετακινείται από το κείμενο προς τη διαδικασία, η οποία πραγματώνεται με τη σταδιακή συγγραφή κειμένου, δηλαδή στις προπαρασκευαστικές εργασίες και δράσεις που εκτελεί το παιδί όταν γράφει.
Αντιγράφοντας το παιδί τις τεχνικές που χρησιμοποιεί ένας δόκιμος συγγραφέας, δεν σημαίνει ότι αποκτά την ικανότητα να γεννά πρωτότυπες ιδέες ή να δημιουργεί ενδιαφέροντα και πρωτότυπα κείμενα. Ένα κείμενο γλωσσικά ορθό ή ορθό ως προς τη δομή του δεν είναι πάντα ένα ευρηματικό δημιουργικό κείμενο. Η μελέτη των κειμένων -ιδιαίτερα οι φορμαλιστικές προσεγγίσεις- αποτελούν γνωστικές και μεταγνωστικές διαδικασίες με έμφαση στο προϊόν και στις τεχνικές της κατασκευής του. Η δημιουργική γραφή ενδιαφέρεται πρωτίστως για το περιεχόμενο των κειμένων αλλά και τη διαδικασία της δημιουργίας τους.Κατά τη διαδικασία της δημιουργικής γραφής δεν εφαρμόζονται γραμμικές μέθοδοι, αλγόριθμοι και έτοιμες λύσεις, οι οποίες μπορούν να προγραμματιστούν με ακρίβεια και να καταλήξουν στο “σωστό” αποτέλεσμα, στη “σωστή” λύση.
Για τα παιδιά, λοιπόν, είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα αρχικό πρόβλημα-ερέθισμα για να ξεκινήσει η διαδικασία της συγγραφής. Γράφοντας δημιουργικά η έμφαση μετακινείται από το κείμενο προς τη διαδικασία, η οποία πραγματώνεται με τη σταδιακή συγγραφή κειμένου, δηλαδή στις προπαρασκευαστικές εργασίες και δράσεις που εκτελεί το παιδί όταν γράφει.
Προηγείται ένα ισχυρότατο συναισθηματικά ερέθισμα: ένα γεγονός, ένα κείμενο, σταθερές ή κινούμενες εικόνες. Το κεντρίσματα της δημιουργικότητας των παιδιών μοιάζουν με παιχνίδια, στα οποία κυριαρχούν οι απρόοπτες καταστάσεις/εκπλήξεις, και ολόκληρη η διαδικασία που θα οδηγήσει στην παραγωγή λόγου είναι ένα απολαυστικό παιχνίδι, μακριά από τη σχολική καθημερινότητα.
Η πιο πετυχημένη στρατηγική θεωρείται η συμμετοχή των παιδιών σε προσομοιωτικά γεγονότα.
Η πιο πετυχημένη στρατηγική θεωρείται η συμμετοχή των παιδιών σε προσομοιωτικά γεγονότα.
Η προσομοιωτική περίσταση επικοινωνίας προϋποθέτει την ανάπτυξη ενός σεναρίου, π.χ. σ’ ένα εικονικό ταξίδι σε ζωγραφικό πίνακα, το παιδί εισβάλλει προσομοιωτικά στην εικόνα με τη βοήθεια παραινέσεων (-Φαντάσου τώρα ότι περπατάς μέσα στην εικόνα... -Από πού ήρθες; -Πού θες να πας; -Πού στέκεσαι τώρα; -Τι βλέπεις γύρω σου; -Συνέχισε τον περίπατό σου... -Πού έφτασες τώρα; -Τι βλέπεις γύρω σου; -Τι ακούς; -Τι θα κάνεις τώρα;) και με αποσκευές τις εμπειρίες του, οικειοποιείται τον χώρο της εικόνας, επικοινωνεί με τις ανθρώπινες μορφές και τα αντικείμενα, εκδηλώνει τα συναισθήματά του, φαντάζεται και δημιουργεί.
Η συναισθηματική ταύτιση του παιδιού και ο βαθμός συμμετοχής του στο γεγονός-ερέθισμα είναι συνάρτηση: (α) της αληθοφάνειας του προσομοιωτικού γεγονότος, (β) του παιγνιώδη χαρακτήρα του γεγονότος, (γ) της θεματολογίας του γεγονότος η οποία εμπίπτει στα ενδιαφέροντα του παιδιού και (δ) στο κατά πόσο η φύση του γεγονότος επιτρέπει την εκδήλωση των εμπειριών του παιδιού. Ζητούμενο, λοιπόν, της διδακτικής της δημιουργικής γραφής είναι ο σχεδιασμός και η υλοποίηση δραστηριοτήτων παραγωγής ιδεών στο προσυγγραφικό στάδιο.
Πριν ή μετά την εφαρμογή δραστηριοτήτων δημιουργικής γραφής, υλοποιούνται δημιουργικέςδιαθεματικές δραστηριότητες-παιχνίδια, όπως δημιουργία εικαστικών έργων (ζωγραφιές, κολάζ, κατασκευές), μουσικά παιχνίδια, παιχνίδια κίνησης και δράσης (μικρά θεατρικά δρώμενα), αναγνωστικά παιχνίδια (Γουλής και Γρόσδος, 2011).
Η συναισθηματική ταύτιση του παιδιού και ο βαθμός συμμετοχής του στο γεγονός-ερέθισμα είναι συνάρτηση: (α) της αληθοφάνειας του προσομοιωτικού γεγονότος, (β) του παιγνιώδη χαρακτήρα του γεγονότος, (γ) της θεματολογίας του γεγονότος η οποία εμπίπτει στα ενδιαφέροντα του παιδιού και (δ) στο κατά πόσο η φύση του γεγονότος επιτρέπει την εκδήλωση των εμπειριών του παιδιού. Ζητούμενο, λοιπόν, της διδακτικής της δημιουργικής γραφής είναι ο σχεδιασμός και η υλοποίηση δραστηριοτήτων παραγωγής ιδεών στο προσυγγραφικό στάδιο.
Πριν ή μετά την εφαρμογή δραστηριοτήτων δημιουργικής γραφής, υλοποιούνται δημιουργικέςδιαθεματικές δραστηριότητες-παιχνίδια, όπως δημιουργία εικαστικών έργων (ζωγραφιές, κολάζ, κατασκευές), μουσικά παιχνίδια, παιχνίδια κίνησης και δράσης (μικρά θεατρικά δρώμενα), αναγνωστικά παιχνίδια (Γουλής και Γρόσδος, 2011).
Οι δράσεις αυτές προσφέρουν ευκαιρίες για ενασχόληση των παιδιών με πολλές και διαφορετικές μορφές έκφρασης, είναι αποσχολειοποιημένες, δηλαδή δε θυμίζουν καθημερινές σχολικές ασκήσεις, είναι απολαυστικές για τα παιδιά, διευκολύνουν την εκδήλωση της αποκλίνουσας στάσης και δρουν προσθετικά στον παιγνιώδη χαρακτήρα των δραστηριοτήτων δημιουργικής γραφής.
Πότε ένα κείμενο χαρακτηρίζεται ως δημιουργικό;
Όταν αναζητήσουμε σ’ αυτό πρωτίστως τα στοιχεία της πρωτοτυπίας και της φαντασίας και λιγότερο της οργάνωσης και της δομής του κειμένου (Γρόσδος, 2014).
Ως προς την Πρωτοτυπία:
Επιλογή θέματος - πλοκή (ασυνήθιστα, μη συμβατικά).
Σκηνικό (η δημιουργία νέου σκηνικού, ο αριθμός σκηνών -περισσότερες από μία σκηνές).
Απρόοπτα επεισόδια (ανατροπές).
Λύση-έκπληξη (η πρωτότυπη λύση με το στοιχείο του απρόσμενου, του ασυνήθιστου, της έκπληξης).
Χιούμορ (λεκτικό, καταστάσεων -φάρσα, σάτιρα).
Μεταμόρφωση/αλλαγή του ήρωα ή εμφάνιση νέων ηρώων
Συναισθηματική εμβάθυνση (αναζήτηση-καταγραφή των συναισθημάτων των ηρώων).
Προσωπική εμπλοκή (εισαγωγή προσωπικής δράσης).
Στοιχεία διακειμενικότητας.
Ανατροπές στον χρόνο αφήγησης (μεταφορά στον χρόνο, άλματα, αναχρονισμοί).
Ενδιαφέρον/Πλούτος/Ζωηρότητα (ανάληψη κινδύνου, διάλογοι, δραματική αφήγηση, χρήση παραθετικού λόγου, ποικιλία αφηγηματικών οπτικών, δημιουργία και περιγραφή εικόνων -κάδρα/φωτογραφίες).
Ως προς τη Φαντασία:
Δομική φαντασία (υπέρβαση του ‘’πρωταρχικού ερεθίσματος’’, προεκτάσεις της ιστορίας, όχι αναπαραγωγή του αρχικού ερεθίσματος ή κοινότυπη και τετριμμένη πορεία στη συνέχεια της ιστορίας).
Ψιλή φαντασία (παράξενες, εξωπραγματικές ιδέες και μη πραγματικές καταστάσεις, π.χ. συνομιλία ζώων μεταξύ τους ή ζώων με ανθρώπους, όχι γραπτά που στηρίζονται πάνω σε ρεαλιστικές πραγματικές βάσεις).
Αποτελεί απόσπασμα κειμένου που πρωτοδημοσιεύτηκε στο: Γρόσδος, Σ. (2014).“ 9 + 1 μαθήματα δημιουργικής γραφής. Μάθημα πρώτο: Τι είναι και τι δεν είναι η δημιουργική γραφή. Δώδεκα ερωτήσεις - δώδεκα απαντήσεις”, Παράθυρο στον κόσμο του παιδιού, 89 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2014).
Πότε ένα κείμενο χαρακτηρίζεται ως δημιουργικό;
Όταν αναζητήσουμε σ’ αυτό πρωτίστως τα στοιχεία της πρωτοτυπίας και της φαντασίας και λιγότερο της οργάνωσης και της δομής του κειμένου (Γρόσδος, 2014).
Ως προς την Πρωτοτυπία:
Επιλογή θέματος - πλοκή (ασυνήθιστα, μη συμβατικά).
Σκηνικό (η δημιουργία νέου σκηνικού, ο αριθμός σκηνών -περισσότερες από μία σκηνές).
Απρόοπτα επεισόδια (ανατροπές).
Λύση-έκπληξη (η πρωτότυπη λύση με το στοιχείο του απρόσμενου, του ασυνήθιστου, της έκπληξης).
Χιούμορ (λεκτικό, καταστάσεων -φάρσα, σάτιρα).
Μεταμόρφωση/αλλαγή του ήρωα ή εμφάνιση νέων ηρώων
Συναισθηματική εμβάθυνση (αναζήτηση-καταγραφή των συναισθημάτων των ηρώων).
Προσωπική εμπλοκή (εισαγωγή προσωπικής δράσης).
Στοιχεία διακειμενικότητας.
Ανατροπές στον χρόνο αφήγησης (μεταφορά στον χρόνο, άλματα, αναχρονισμοί).
Ενδιαφέρον/Πλούτος/Ζωηρότητα (ανάληψη κινδύνου, διάλογοι, δραματική αφήγηση, χρήση παραθετικού λόγου, ποικιλία αφηγηματικών οπτικών, δημιουργία και περιγραφή εικόνων -κάδρα/φωτογραφίες).
Ως προς τη Φαντασία:
Δομική φαντασία (υπέρβαση του ‘’πρωταρχικού ερεθίσματος’’, προεκτάσεις της ιστορίας, όχι αναπαραγωγή του αρχικού ερεθίσματος ή κοινότυπη και τετριμμένη πορεία στη συνέχεια της ιστορίας).
Ψιλή φαντασία (παράξενες, εξωπραγματικές ιδέες και μη πραγματικές καταστάσεις, π.χ. συνομιλία ζώων μεταξύ τους ή ζώων με ανθρώπους, όχι γραπτά που στηρίζονται πάνω σε ρεαλιστικές πραγματικές βάσεις).
Αποτελεί απόσπασμα κειμένου που πρωτοδημοσιεύτηκε στο: Γρόσδος, Σ. (2014).“ 9 + 1 μαθήματα δημιουργικής γραφής. Μάθημα πρώτο: Τι είναι και τι δεν είναι η δημιουργική γραφή. Δώδεκα ερωτήσεις - δώδεκα απαντήσεις”, Παράθυρο στον κόσμο του παιδιού, 89 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2014).
Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr
"ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΥΣ"
Η σκέψη ότι τα παιδιά μπορεί να πέσουν θύματα παιδόφιλων είναι ο χειρότερος εφιάλτης κάθε γονέα! Και δυστυχώς, με το πέρασμα του χρόνου τα κρούσματα παιδοφιλίας συνεχώς αυξάνονται, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να προσέχουμε διπλά το παιδί μας και να του μάθουμε πώς και εκείνο θα μπορέσει να προστατεύσει τον εαυτό του, αν χρειαστεί. Η γνωστή φράση που συνηθίζουμε να λέμε: «'Ελα τώρα... Δεν πρόκειται να συμβεί στην δική μου οικογένεια!» είναι μάλλον αφελής, γι' αυτό προσπαθήστε να προφυλάξετε και να «εκπαιδεύσετε» το παιδί για το τι πρέπει να προσέχει από μικρή ηλικία.
Τι πρέπει να σας κινήσει την περιέργεια
Μάθετε στο παιδί να αναγνωρίζει ποια είναι κάποια από τα πιο βασικά σημάδια που «μαρτυρούν» έναν παιδόφιλο.
1. Ενδεχομένως προτιμά την παρέα των παιδιών.
2. Επιμένει να προσέχει το παιδί όταν λείπετε ή έχετε κάποια δουλειά.
3. Κάνει δώρα στο παιδί.
4. Επιδιώκει κάθε είδους επικοινωνία μαζί του, ειδικά όταν δεν είστε εσείς παρόντες.
5. Είναι ιδιαίτερα εκδηλωτικός με τα παιδιά.
Τι μπορείτε να κάνετε
1. Να το συνοδεύετε στις εξωσχολικές του δραστηριότητες
Ξέρουμε ότι είναι δύσκολο -και ενδεχομένως φορτικό για το παιδί- να είστε συνεχώς δίπλα του, αλλά η παρουσία σας και μόνο αρκεί για να αποτρέψει τους ανεπιθύμητους. Οι παιδόφιλοι προτιμούν να επιτίθενται σε παιδιά που φαίνονται πιο ευάλωτα και που φυσικά είναι μόνα τους. Αντίθετα, αν δίνετε τακτικά το... παρόν, αυτή η πιθανότητα μειώνεται κατά πολύ.
Σε περίπτωση που εσείς δεν μπορείτε να το συνοδεύσετε σε μια εκδρομή ή δραστηριότητα, βεβαιωθείτε ότι είναι σε «καλά χέρια» και ότι συνοδεύεται από άτομα του στενού σας περιβάλλοντος.
2. Μάθετε στο παιδί για την ασφάλεια στο διαδίκτυο
Η παιδοφιλία μπορεί να εκδηλώνεται ακόμα και μέσω διαδικτύου και δυστυχώς τα παραδείγματα που το αποδεικνύουν είναι πολλά.
Εξηγήστε στο παιδί ότι πολλές φορές οι παιδόφιλοι «συστήνονται» διαδικτυακά ως συνομήλικα παιδιά για να καταφέρουν να τα αποπλανήσουν πιο εύκολα. Αν ανησυχείτε για τις σελίδες που επισκέπτεται, προσπαθήστε να τις ελέγχετε τακτικά και να βάζετε τους απαραίτητους περιορισμούς.
Κάντε του σαφές ότι δεν πρέπει να συμφωνήσει ποτέ να συναντήσει κάποιον που του μίλησε μέσω μιας εφαρμογής, από κοντά γιατί οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι.
3. Εξηγήστε του ποια μυστικά πρέπει να κρατάει και ποια όχι
Τα περισσότερα παιδιά όταν διαισθάνονται ότι κάτι ύποπτο, ακόμα και ασυνείδητα, μπορεί να το κρατήσουν μυστικό απ' τους γονείς τους. Εξηγήστε του ότι τα «χαρούμενα» μυστικά, όπως το να κάνουν πάρτυ έκπληξη στον κολλητό του, είναι επιτρεπτά. Αντίθετα, όσα μυστικά το κάνουν να αισθάνεται περίεργα, ακόμα και αν δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί, σημαίνει ότι θα πρέπει να τα μοιραστεί μαζί σας.
4. Φώναξε -Τρέξε -Πες
Αυτό το τρίπτυχο μπορεί εύκολα να αποτυπωθεί στη μνήμη του παιδιού και να το βοηθήσει σε μια ύποπτη κατάσταση. Πείτε του ότι μόλις αντιληφθεί κάποια ασυνήθιστη κίνηση ή άγγιγμα, που θα το κάνει να μη νιώθει άνετα, ακόμα και από κάποιον μεγάλο που γνωρίζει, θα πρέπει να εφαρμόσει τον κανόνα «Φώναξε -Τρέξε -Πες». Θα πρέπει πρώτα να φωνάξει για να προκαλέσει την προσοχή των υπολοίπων, να τρέξει μακριά απ' τον ύποπτο ενήλικα και μόλις σας βρει να σας πει ακριβώς τι έγινε.
5. Να έχετε ένα συγκεκριμένο σημείο συνάντησης
Πολλοί παιδόφιλοι εκμεταλλεύονται τους γρήγορους ρυθμούς και την σύγχυση που επικρατούν σ' ένα πολυσύχναστο μέρος για να αποπλανήσουν τα θύματά τους και να τα οδηγήσουν σε κάποιο απόμακρο μέρος. Γι' αυτό, με το που φθάσετε στον προορισμό σας δείξτε στο παιδί πού θα συναντηθείτε σε περίπτωση που χαθείτε. Εξηγήστε του ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεται όλους τους ενήλικες που θα του μιλήσουν και να προτιμήσει να ζητήσει τη βοήθεια μιας μαμάς με παιδιά.
6. Μιλήστε του για τον «Κανόνα των εσωρούχων»
Τα παιδιά δεν μπορούν να αντιληφθούν εύκολα ποιο άγγιγμα είναι «καλό» και ποιο «κακό». Πείτε τους με απλά λόγια ότι δεν επιτρέπεται κανένας να κοιτάζει ούτε να αγγίζει τα απόκρυφα σημεία του σώματός τους, δηλαδή όσα καλύπτονται απ' το εσώρουχό τους. Ο κανόνας αυτός αποτυπώνεται εύκολα στο μυαλό τους, γιατί στηρίζεται σε μια λέξη: Τα εσώρουχα.
7. «Όχι» σε αγνώστους
Πείτε του ότι δεν πρέπει να μιλά μόνο του με άγνωστα άτομα, να τ' ακολουθεί όπου του πουν ή να δεχθεί οποιοδήποτε δώρο του προσφέρουν. Εξηγήστε του ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και με άτομα που ήδη ξέρει – εξάλλου πολλοί παιδόφιλοι είναι συνήθως συγγενείς των θυμάτων- και δεν θα πρέπει να ντραπεί ή να αισθανθεί υποχρέωση να κάνει ό,τι του λένε.
Εξηγήστε του ότι αμέσως μόλις αισθανθεί περίεργα, αμήχανα ή τρομάξει από τη συμπεριφορά ενός ενήλικα, θα πρέπει ν' ακούσει το ένστικτό του.
Είναι αυτονόητο ότι σε περίπτωση που παρατηρήσετε κάτι ασυνήθιστο στη συμπεριφορά του, θα πρέπει να το ρωτήσετε τι συνέβη και να ζητήσετε αμέσως τη γνώμη ενός ειδικού.
Χρήσιμα τηλέφωνα σε περίπτωση που παρατηρήσετε μια ύποπτη συμπεριφορά:
1. Διεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων: 2106476573.
2. Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS (Χαμόγελο του Παιδιού): 1056.
3. ΕΛΙΖΑ-Εταιρία κατά της Κακοποίησης του Παιδιού: 210 3231704.
4. Τμήμα Ηλεκτρονικού Εγκλήματος: 1890.
5. Συνήγορος του Πολίτη-Κύκλος για τα δικαιώματα του Παιδιού: 8001132000.
ΠΗΓΗ: mama365.gr
"ΤΟ ΦΙΔΙ ΚΑΙ Η ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΑ"
πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».
Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή αλληγορική ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Υστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
— Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;
— Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.
— Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;
— Όχι.
— Σου έκανα κανένα κακό;
— Όχι.
— Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:
— Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.
Σίγουρα αυτή η μικρή ιστορία θα μπορούσε να συνοψιστεί στην ολιγόλογη μοντέρνα φράση " Κράζεις; Θαυμάζεις". Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούμε τον φθόνο και την ζήλια των τριγύρων μας και γινόμαστε αποδέκτες μιας άσχημης συμπεριφοράς χωρίς να υπάρχει κάποια προφανή αιτία! Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που τα σχόλια των γύρων μας όταν υλοποιούμε αυτά που ονειρευόμαστε, όταν κάνουμε πράξη αυτά που μας εκφράζουν, θα είναι το λιγότερο επικριτικά και το μέγιστο απαξιωτικά.
Και τότε σκεφτόμαστε ότι αυτό που καταφέρνουμε, δεν είναι αποδεκτό και μαλώνουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας για την απερισκεψία μας έστω και να ονειρευτούμε...
Και ξεκινάμε, αδύναμοι, σαν την πυγολαμπίδα, να τρέχουμε μακριά από αυτούς μας επικρίνουν και μας καταδιώκουν, φοβούμενοι την οργή και τα σχόλια που προκαλούν οι πράξεις μας.
Θέλει μεγάλο κουράγιο και ψυχικό σθένος να σταματήσουμε να τρέχουμε και να στραφούμε στον θηρευτή μας και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ανταμοιβόμαστε με μια μεγάλη αλήθεια. Σοκαριστική μεν, αλλά μεγάλη:
" Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις."
Και τότε συνειδητοποιούμε όχι μόνο το μάταιο αυτού του κυνηγητού αλλά και τον πραγματικό μας εχθρό. Είμαστε αυτοί που είμαστε, λάμπουμε με τον τρόπο που φτιαχτήκαμε να λάμπουμε. Και αυτός από τον οποίο τρέχαμε να ξεφύγουμε δεν ήταν τελικά κανένας άλλος από τον ίδιο μας τον φόβο για την επικριτική στάση του κόσμου. Και όλα αυτά γιατί απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως...λάμπουμε!
Κάθε φορά λοιπόν που κάνουμε κάτι που μας αρέσει, κάτι που μας εκφράζει, κάτι που μας συγκινεί, ας θυμόμαστε ότι αυτό είναι το φως μας και αν εμπιστευόμαστε το πως φαίνεται αυτό το φως στα δικά μας μάτια, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανένα κυνηγητό από αυτούς που ενοχλήθηκαν. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν... Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν την δική μας λάμψη γιατί απλά δεν γνωρίζουν τον τρόπο να αναδείξουν την δική τους...
Γιατί ο καθένας είναι μοναδικός και δεν μπορεί να λάμψει ποτέ με τον ίδιο τρόπο που λάμπει ο διπλανός του...
"ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΓΟΡΙ" -ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ-
Μια διδακτική ιστορία για την ελευθερία της φαντασίας
Κάποτε ένα αγοράκι πήγε στο σχολείο.
Ήταν ένα τόσο δα αγοράκι και ένα μεγάλο σχολείο. Όταν όμως το αγοράκι διαπίστωσε πως μπορούσε να μπαίνει στην τάξη του κατευθείαν από την εξωτερική πόρτα χάρηκε. Και το σχολείο δεν φαινόταν τόσο μεγάλο πια.
Ένα πρωί, λίγο μετά που έφτασε το αγοράκι στο σχολείο η δασκάλα είπε:
Σήμερα θα κάνουμε μια εικόνα.
Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι. Του άρεσε να φτιάχνει εικόνες. Ζωγράφιζε τα πάντα, λιοντάρια και τίγρεις, κοτόπουλα και αγελάδες, τρένα και βαπόρια. Και έβγαλε το κουτί με τα χρώματά του και άρχιζε να ζωγραφίζει.
Αλλά η δασκάλα είπε: Περιμένετε! Δεν είναι ώρα να αρχίσετε.
Και περίμενε μέχρι να ετοιμαστούν όλοι.
Τώρα είπε η δασκάλα θα ζωγραφίσουμε λουλούδια. Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι, του άρεσε να ζωγραφίζει λουλούδια. Και άρχισε να φτιάχνει μερικά πολύ όμορφα λουλούδια με το ροζ, το πορτοκαλί και το γαλάζιο χρώμα του.
Η δασκάλα όμως είπε, περιμένετε, να σας δείξω πως. Και ζωγράφισε ένα λουλούδι στον πίνακα. Ήταν κόκκινο με πράσινο μίσχο. Ορίστε, είπε η δασκάλα, τώρα μπορείτε να αρχίσετε.
Το αγοράκι κοίταξε το λουλούδι της δασκάλας, μετά κοίταξε το δικό του λουλούδι, του άρεσε το δικό του πιο πολύ απ’ ότι εκείνο της δασκάλας. Δεν το είπε όμως. Απλά γύρισε στην άλλη σελίδα και έφτιαξε το λουλούδι του όπως αυτό της δασκάλας. Ήταν κόκκινο με πράσινο μίσχο.
Μια άλλη μέρα όταν το αγοράκι άνοιξε την πόρτα από έξω μοναχό του, η δασκάλα είπε, σήμερα θα φτιάξουμε κάτι με πηλό. Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι, του άρεσε ο πηλός.
Ήξερε να φτιάχνει ένα σωρό πράγματα με πηλό, φίδια και χιονανθρώπους, ελέφαντες και ποντίκια, αυτοκίνητα και φορτηγά. Άρχισε να πλάθει την μπάλα με τον πηλό που είχε. Η δασκάλα όμως είπε, περιμένετε, δεν είναι ώρα να αρχίσετε ακόμα! Και περίμενε μέχρι να ετοιμαστούν όλοι.
Τώρα, είπε η δασκάλα θα κάνουμε ένα πιάτο. Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι, του άρεσε να φτιάχνει πιάτα. Και άρχισε να φτιάχνει μερικά διαφόρων σχημάτων και μεγεθών. Η δασκάλα όμως είπε, περιμένετε, θα σας δείξω πως. Και έδειξε σε όλους πως να φτιάχνουν ένα βαθύ πιάτο. Ορίστε, είπε η δασκάλα, τώρα μπορείτε να αρχίσετε.
Το αγοράκι κοίταξε το πιάτο της δασκάλας, μετά το δικό του πιάτο. Έβρισκε το δικό του πιάτο καλύτερο από αυτό της δασκάλας. Δεν το είπε όμως. Απλά ξανάκανε τον πηλό του μια μεγάλη μπάλα και έφτιαξε ένα πιάτο σαν αυτό της δασκάλας. Ένα βαθύ πιάτο.
Και πολύ γρήγορα το αγοράκι έμαθε να περιμένει και να παρακολουθεί και να κάνει τα πράγματα όπως τα έκανε η δασκάλα. Και πολύ γρήγορα δεν έκανε πια δικά του πράγματα.
Μετά συνέβη και το αγοράκι και η οικογένειά του να μετακομίσουν σε άλλο σπίτι, σε άλλη πόλη.
Και το αγοράκι έπρεπε να πάει σε άλλο σχολείο. Αυτό το σχολείο ήταν ακόμη πιο μεγάλο από το προηγούμενο και δεν υπήρχε εξωτερική πόρτα προς την τάξη του. Έπρεπε να ανέβει μια μεγάλη σκάλα και να διασχίσει ένα μεγάλο διάδρομο μέχρι να φτάσει στην τάξη του.
Και την πρώτη μέρα που πήγε σε αυτό το σχολείο η δασκάλα είπε, σήμερα θα φτιάξουμε μια εικόνα. Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι και περίμενε τη δασκάλα να του πει τι να κάνει. Αλλά εκείνη δεν έλεγε τίποτα. Απλά γύριζε γύρω γύρω μέσα στην τάξη.
Όταν πλησίασε το αγοράκι του είπε, δεν θέλεις να ζωγραφίσεις; Ναι, είπε το αγοράκι, τι θα φτιάξουμε; Δεν μπορώ να ξέρω αν δεν το φτιάξεις, αποκρίθηκε η δασκάλα.
Πως θα το φτιάξουμε, ρώτησε το αγοράκι.
Σήμερα θα κάνουμε μια εικόνα.
Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι. Του άρεσε να φτιάχνει εικόνες. Ζωγράφιζε τα πάντα, λιοντάρια και τίγρεις, κοτόπουλα και αγελάδες, τρένα και βαπόρια. Και έβγαλε το κουτί με τα χρώματά του και άρχιζε να ζωγραφίζει.
Αλλά η δασκάλα είπε: Περιμένετε! Δεν είναι ώρα να αρχίσετε.
Και περίμενε μέχρι να ετοιμαστούν όλοι.
Τώρα είπε η δασκάλα θα ζωγραφίσουμε λουλούδια. Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι, του άρεσε να ζωγραφίζει λουλούδια. Και άρχισε να φτιάχνει μερικά πολύ όμορφα λουλούδια με το ροζ, το πορτοκαλί και το γαλάζιο χρώμα του.
Η δασκάλα όμως είπε, περιμένετε, να σας δείξω πως. Και ζωγράφισε ένα λουλούδι στον πίνακα. Ήταν κόκκινο με πράσινο μίσχο. Ορίστε, είπε η δασκάλα, τώρα μπορείτε να αρχίσετε.
Το αγοράκι κοίταξε το λουλούδι της δασκάλας, μετά κοίταξε το δικό του λουλούδι, του άρεσε το δικό του πιο πολύ απ’ ότι εκείνο της δασκάλας. Δεν το είπε όμως. Απλά γύρισε στην άλλη σελίδα και έφτιαξε το λουλούδι του όπως αυτό της δασκάλας. Ήταν κόκκινο με πράσινο μίσχο.
Μια άλλη μέρα όταν το αγοράκι άνοιξε την πόρτα από έξω μοναχό του, η δασκάλα είπε, σήμερα θα φτιάξουμε κάτι με πηλό. Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι, του άρεσε ο πηλός.
Ήξερε να φτιάχνει ένα σωρό πράγματα με πηλό, φίδια και χιονανθρώπους, ελέφαντες και ποντίκια, αυτοκίνητα και φορτηγά. Άρχισε να πλάθει την μπάλα με τον πηλό που είχε. Η δασκάλα όμως είπε, περιμένετε, δεν είναι ώρα να αρχίσετε ακόμα! Και περίμενε μέχρι να ετοιμαστούν όλοι.
Τώρα, είπε η δασκάλα θα κάνουμε ένα πιάτο. Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι, του άρεσε να φτιάχνει πιάτα. Και άρχισε να φτιάχνει μερικά διαφόρων σχημάτων και μεγεθών. Η δασκάλα όμως είπε, περιμένετε, θα σας δείξω πως. Και έδειξε σε όλους πως να φτιάχνουν ένα βαθύ πιάτο. Ορίστε, είπε η δασκάλα, τώρα μπορείτε να αρχίσετε.
Το αγοράκι κοίταξε το πιάτο της δασκάλας, μετά το δικό του πιάτο. Έβρισκε το δικό του πιάτο καλύτερο από αυτό της δασκάλας. Δεν το είπε όμως. Απλά ξανάκανε τον πηλό του μια μεγάλη μπάλα και έφτιαξε ένα πιάτο σαν αυτό της δασκάλας. Ένα βαθύ πιάτο.
Και πολύ γρήγορα το αγοράκι έμαθε να περιμένει και να παρακολουθεί και να κάνει τα πράγματα όπως τα έκανε η δασκάλα. Και πολύ γρήγορα δεν έκανε πια δικά του πράγματα.
Μετά συνέβη και το αγοράκι και η οικογένειά του να μετακομίσουν σε άλλο σπίτι, σε άλλη πόλη.
Και το αγοράκι έπρεπε να πάει σε άλλο σχολείο. Αυτό το σχολείο ήταν ακόμη πιο μεγάλο από το προηγούμενο και δεν υπήρχε εξωτερική πόρτα προς την τάξη του. Έπρεπε να ανέβει μια μεγάλη σκάλα και να διασχίσει ένα μεγάλο διάδρομο μέχρι να φτάσει στην τάξη του.
Και την πρώτη μέρα που πήγε σε αυτό το σχολείο η δασκάλα είπε, σήμερα θα φτιάξουμε μια εικόνα. Ωραία, σκέφτηκε το αγοράκι και περίμενε τη δασκάλα να του πει τι να κάνει. Αλλά εκείνη δεν έλεγε τίποτα. Απλά γύριζε γύρω γύρω μέσα στην τάξη.
Όταν πλησίασε το αγοράκι του είπε, δεν θέλεις να ζωγραφίσεις; Ναι, είπε το αγοράκι, τι θα φτιάξουμε; Δεν μπορώ να ξέρω αν δεν το φτιάξεις, αποκρίθηκε η δασκάλα.
Πως θα το φτιάξουμε, ρώτησε το αγοράκι.
Με όποιο τρόπο θέλεις, είπε η δασκάλα.
Και με οποιοδήποτε χρώμα; ρώτησε το αγοράκι
Με οποιοδήποτε χρώμα, είπε η δασκάλα.
Αν ο καθένας ζωγράφιζε το ίδιο πράγμα και χρησιμοποιούσε τα ίδια χρώματα, πως θα μπορούσα να ξέρω ποιος έφτιαξε το καθένα και ποιανού είναι το καθένα;
Δεν ξέρω αποκρίθηκε, το αγοράκι, και άρχισε να φτιάχνει ροζ και πορτοκαλί και γαλάζια λουλούδια.
Του άρεσε το καινούργιο του σχολείο, έστω και αν δεν είχε εξωτερική πόρτα για να μπαίνει κατευθείαν στην τάξη του!
Helen E. Buckley
Πηγή: selidatouvasili.blogspot.gr
Το διάβασα στο: http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Και με οποιοδήποτε χρώμα; ρώτησε το αγοράκι
Με οποιοδήποτε χρώμα, είπε η δασκάλα.
Αν ο καθένας ζωγράφιζε το ίδιο πράγμα και χρησιμοποιούσε τα ίδια χρώματα, πως θα μπορούσα να ξέρω ποιος έφτιαξε το καθένα και ποιανού είναι το καθένα;
Δεν ξέρω αποκρίθηκε, το αγοράκι, και άρχισε να φτιάχνει ροζ και πορτοκαλί και γαλάζια λουλούδια.
Του άρεσε το καινούργιο του σχολείο, έστω και αν δεν είχε εξωτερική πόρτα για να μπαίνει κατευθείαν στην τάξη του!
Helen E. Buckley
Πηγή: selidatouvasili.blogspot.gr
Το διάβασα στο: http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)