"ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ... ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!"

Όλα θα πάνε υπέροχα αυτές τις μέρες, ήρθαν τα Χριστούγεννα σκέφτηκε και έστρωσε ένα παλιό αλλά πεντακάθαρο τραπεζομάντηλο με ένα μεγάλο Άγιο Βασίλη, πάνω στο ξύλινο τραπέζι.

Η μικρή Ζαχαροσκονούλα με τα αδύνατα ποδαράκια και τα λεπτά χεράκια, φόρεσε το τεράστιο καφέ παλτό που της χάρισαν και πήγε να πουλήσει στην γειτονιά όπως κάθε μέρα, τους μαγικούς μαρκαδόρους.

- Αγοράστε, αγοράστε είναι οι μαγικοί μαρκαδόροι !!!

- Μαγικοί ;;; Αποκρίθηκε ένας περαστικός καλοντυμένος κύριος, που κρατούσε ένα αγόρι από το χέρι.

- Μαγικοί κύριε αφού όταν ζωγραφίσεις κάτι με αυτούς τους μαρκαδόρους γίνεται κάτι μαγικό, βρίσκεσαι κατευθείαν στο μέρος που ζωγράφισες, απάντησε ζωηρά η Ζαχαροσκονούλα.

- Να αγοράσουμε κι εμείς μπαμπά αυτούς τους μαρκαδόρους από το κοριτσάκι, τους θέλω πολύ, είπε ενθουσιασμένο το μικρό αγόρι.

- Ναι παιδί μου θα σου αγοράσω και μάλιστα δύο πακέτα, ένα για σένα και ένα για την αδερφή σου, θέλω όμως να ρωτήσω κάτι πρώτα το κοριτσάκι. Eίσαι μόνη σου εδώ; Που είναι οι γονείς σου ;

- Να εκεί παρακάτω είναι κύριε, έδειξε με το δάκτυλο η Ζαχαροσκονούλα, δείτε εκεί που πουλάνε αυτά τα μπαλόνια, που αν ξεχαστείς και δεν προσέξεις πηγαίνουνε ψηλά, πολύ ψηλά στον ουρανό και χάνονται.

- Γιούπι μπαμπά!!!! Να πάρουμε και από αυτά, με τους μαρκαδόρους θα ζωγραφίσω όλα τα παιχνίδια που δεν μου παίρνεις και έτσι μαγικά θα εμφανιστούν μπροστά μου, μουρμούρισε το αγόρι.

Ο κύριος αγόρασε δύο κουτιά μαγικούς μαρκαδόρους και η Ζαχαροσκονούλα στάθηκε κρυμμένη να δει αν θα αγοράσει και από τα μπαλόνια που πουλούσαν οι γονείς της. Τι καλός άνθρωπος σκέφτηκε και συνέχισε το δρόμο της φωνάζοντας «Αγοράστε, αγοράστε είναι οι μαγικοί μαρκαδόροι».

Οι γιορτινές μέρες κυλούσαν χαρούμενα για την Ζαχαροσκονούλα αφού κατάφερνε να πουλήσει πολλούς μαγικούς μαρκαδόρους κάθε μέρα. Το τελευταίο βράδυ των γιορτών την βρήκε στο σπίτι της εξαντλημένη, της είχε απομείνει ένα κουτί, τότε σκέφτηκε να πάει στους γονείς της για να πουλήσει και το τελευταίο.

- Μαμά σε παρακαλώ θα αγοράσεις εσύ ή ο μπαμπάς το τελευταίο πακέτο μαγικούς μαρκαδόρους για μένα ;

- Βέβαια είπε χαμογελώντας ο πατέρας της Ζαχαροσκονούλας και αμέσως έβγαλε χρήματα για να της δώσει.

Φίλησε και αγκάλιασε δυνατά τους γονείς της και έτρεξε γρήγορα στο ξύλινο τραπεζάκι αδειάζοντάς τους μονομιάς. Να ζωγραφίσω ένα ζεστό σπίτι με ένα μεγάλο τζάκι, ένα τραπέζι γεμάτο γλυκά και φαγητά αναρωτήθηκε και εκείνη τη στιγμή κοίταξε το τραπεζομάντηλο και τότε είχε μία καταπληκτική ιδέα! «Θα ζωγραφίσω τον Άγιο Βασίλη, είπε, δεν το έχω δει ποτέ από κοντά μόνο σε εικόνες».

Η Ζαχαροσκονούλα τελείωσε τη ζωγραφιά της και περίμενε με υπομονή αλλά αυτός δεν εμφανιζόταν και στενοχωρημένη πήγε να ξαπλώσει, λες τελικά να μην πιάνουν σε μένα οι μαγικοί μαρκαδόροι σκέφτηκε και πριν προλάβει να τελειώσει τη σκέψη της παρουσιάστηκε μπροστά της ο Άγιος Βασίλης.

- Άγιε Βασίλη εσύ είσαι, ανοιγόκλεισε τα ματάκια της πολλές φορές.

- Εγώ είμαι, μία μαγική δύναμη με έφερε εδώ !

- Είναι οι μαγικοί μαρκαδόροι που πουλάω, απάντησε χαρούμενη η Ζαχαροσκονούλα.

- Πώς σε λένε ;

- Με φωνάζουνε Ζαχαροσκονούλα.

- Μα βέβαια, είναι από τις σκόνες ζάχαρης που έχει πάνω το παλτό που φοράς, μάλλον τρως πολλούς κουραμπιέδες μικρούλα μου, τώρα τις γιορτές.

- Ναι ναι, πού το ξέρεις ;

- Όλα τα ξέρει ο Άγιος Βασίλης, πρώτα θα σου φυσήξω τις σκόνες ζάχαρης από το καφέ παλτουδάκι σου, θα σου ρίξω λίγη αστερόσκονη για να λάμπεις και πλέον θα σε φωνάζουν Αστεροσκονούλα.

- Τέλεια, φώναξε ενθουσιασμένη.

Ο Αγιος Βασίλης έπιασε το παλτό της, πήγε κοντά στο παράθυρο και το φύσηξε δυνατά, έπειτα το γέμισε με πολύχρωμη αστερόσκονη. Η Ζαχαροσκονούλα τον κοίταζε ευτυχισμένη!

- Τώρα μπορείς να μου ζητήσεις ότι δώρο θέλεις.

- Θέλω να είναι πάντα Χριστούγεννα, πάντα γιορτινές μέρες, απάντησε με σιγουριά.

- Γιατί, τη ρώτησε ο Άγιος Βασίλης.

- Γιατί τα Χριστούγεννα οι άνθρωποι μας θυμούνται, μας χαμογελάνε στο δρόμο, μας αγαπάνε, μας ρωτάνε αν θέλουμε κάτι, μας αφήνουνε κρυφά στην πόρτα φαγητό !!! Η κυρία Ιουλία που μένει απέναντί μας, μου χάρισε αυτό το καφέ παλτό που πριν ήταν της κόρης της αλλά τώρα που μεγάλωσε δεν τη χωράει, ο μπαμπάς και η μαμά βρίσκουνε πάντα δουλειά στο λούνα παρκ και πουλάνε πολλά μπαλόνια !

Όταν όμως τελειώνουνε οι γιορτινές μέρες τίποτα δεν είναι το ίδιο, κανείς δεν μας μιλάει, δεν μας αφήνουνε πια φαγητό, η μαμά και ο μπαμπάς δεν έχουνε δουλειά, εγώ δεν πουλάω κανένα πακέτο μαγικούς μαρκαδόρους και είναι σαν όλοι να μας ξεχνάνε. Κάνε λοιπόν να είναι πάντα Χριστούγεννα, σε παρακαλώ πολύ Άγιε Βασίλη.

- Έχεις δίκιο μικρή μου, είπε ο Άγιος Βασίλης ακούγοντας με προσοχή τα λόγια της Ζαχαροσκονούλας. Όλοι τα Χριστούγεννα ψάχνουν έναν άνθρωπο να κάνουνε μία καλή πράξη, ξάπλωσε για ύπνο στο στρωματάκι σου και όταν ξυπνήσεις θα είναι για πάντα Χριστούγεννα της είπε, αποχαιρετώντας την με ένα φιλί.


Βγαίνοντας έξω από το σπίτι έριξε λίγο αστερόσκονη στη γειτονιά της Ζαχαροσκονούλας, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μπορούμε όμως να τον κάνουμε πιο όμορφο ξεκινώντας από μία γειτονιά ψιθύριζε.

Με λίγη αστερόσκονη όλα γίνονται.

Γράφει η Γεωργία Τζουμάκα

Το διάβασα στο www.thessalonikiartandculture.gr

"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ"

Έκανε την εμφάνιση του πρώτη φορά τον Μεσαίωνα, στην κεντρική Ευρώπη, κατά τη διάρκεια των εορτασμών του χειμερινού ηλιοστασίου, αλλά έγινε αναπόσπαστο κομμάτι των Χριστουγέννων στα τέλη του 19ου αιώνα. Η ιστορία του χριστουγεννιάτικου δέντρου συνδέεται με τη βασίλισσα Σάρλοτ, αλλά και τον θρύλο για τη χειμωνιάτικη νύχτα που ο Λούθηρος κοίταξε τον έναστρο ουρανό...

Φορτωμένο φρούτα, γλυκά, στολίδια, κεριά, αγγέλους, νεράιδες, αστέρια και πουλάκια, το έλατο ήταν το αειθαλές δέντρο που ερχόταν από το δάσος και στηνόταν στο πιο κεντρικό σημείο του σπιτιού, ως ένα σύμβολο του θριάμβου επί της Φύσης στην καρδιά του χειμώνα. Ένα σύμβολο που την τελευταία, Δωδεκάτη Νύχτα -με τη λήξη του εορτασμού του δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων- έπρεπε να κοπεί και να επιστραφεί στη Φύση (να ανακυκλωθεί φυσικά ή, να παραδοθεί στη φωτιά).

Η εισαγωγή του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην Αγγλία το 1840 κατά κανόνα πιστώνεται στον πρίγκιπα Αλβέρτο, σύζυγο της βασίλισσας Βικτωρίας. Ωστόσο, η καθιέρωση της παράδοσης ανήκει «δικαιωματικά» στην «καλή βασίλισσα Charlotte» (1744-1818), τη Γερμανίδα σύζυγο του Γεωργίου του Γ, με εντολή της οποίας στήθηκε το πρώτο γνωστό χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Queen's Lodge τον Δεκέμβριο του 1800. Όπως γράφει το historytoday.com, σύμφωνα με τον θρύλο, το χριστουγεννιάτικο δέντρο επινόησε ο Μαρτίνος Λούθηρος, θεμελιωτής της Μεταρρύθμισης και συμπατριώτης της βασίλισσας Καρλότα του Μέκλενμπουργκ - Στρέλιτς.

Μια φορά και έναν καιρό, εν προκειμένω, μια χειμωνιάτικη νύχτα του 1536, ο Λούθηρος περπατούσε μέσα από το πυκνό δάσος που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του στο Wittenberg όταν ξαφνικά σήκωσε τα μάτια και είδε χιλιάδες αστέρια να λαμπυρίζουν μέσα από τα κλαδιά των δέντρων. Το θέαμα ήταν τόσο υπέροχο ώστε του έδωσε την ιδέα να στήσει τα Χριστούγεννα εκείνα ένα έλατο με κεριά στο σπίτι του, για να υπενθυμίσει στα παιδιά του «τον έναστρο ουρανό από τον οποίο ήρθε ο Σωτήρας».

Διακοσμημένα χριστουγεννιάτικα δέντρα είχαν κάνει την εμφάνιση τους στη νότια Γερμανία ήδη από το 1605. Το γεγονός τεκμηριώνεται από τη μαρτυρία ανώνυμου συγγραφέα, ο οποίος έγραφε ότι στο «Yuletide» (σ.σ. πρόκειται για την περίοδο των Χριστουγέννων, η βρετανική λέξη έχει τις ρίζες της στον Ύστερο Μεσαίωνα) οι κάτοικοι του Στρασβούργου «έστησαν έλατα στα σαλόνια τους… πάνω στα οποία κρεμούσαν τριαντάφυλλα φτιαγμένα από πολύχρωμα χαρτιά, μήλα, γλυκά και στολίδια από χρυσόχαρτο».



Σε άλλες πόλεις της Γερμανίας, αντί για έλατο, στόλιζαν κάποιο άλλο κωνοφόρο δέντρο, ακόμη και δέντρα μέσα σε μεγάλες γλάστρες. Άλλωστε, στο δουκάτο του Μέκλενμπουργκ - Στρέλιτς, όπου μεγάλωσε η βασίλισσα Καρλότα, το έθιμο ήταν να στολίζουν απλά, ένα μεγάλο κλαδί.

Ο ποιητής Samuel Taylor Coleridge (1772-1834) που επισκέφθηκε το Mecklenburg-Strelitz τον Δεκέμβριο του 1798 και είδε τα έθιμα έγραψε σε επιστολή προς τη σύζυγό του τον Απρίλιο του 1799: «Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, τα παιδιά στολίζουν στο κατάφωτο σαλόνι ένα κλαδί με κομψά στολίδια από χαρτί κλπ. Στο δωμάτιο δεν επιτρέπεται να μπουν οι γονείς. Τα παιδιά τελειώνουν βάζοντας από κάτω τα δώρα, οι γονείς μπαίνουν και ανταλλάσσονται ευχές, αγκαλιές και φιλιά».

Όταν η νεαρή Charlotte έφυγε από το Mecklenburg-Strelitz το 1761 και πήγε στην Αγγλία για να παντρευτεί τον βασιλιά Γεώργιο, έφερε μαζί της πολλά από τα έθιμα που ακολουθούσε ως παιδί, συμπεριλαμβανομένου και του στολισμένου κλαδιού των Χριστουγέννων. Αλλά στην αγγλική Αυλή, η Βασίλισσα μεταμόρφωσε το επί της ουσίας ιδιωτικό τελετουργικό της πατρίδας της σε μια ανοιχτή γιορτή την οποίαν μπορούσαν να απολαύσουν, όχι μόνο η οικογένειά της, αλλά επίσης οι φίλοι και όλοι οι ένοικοι του παλατιού.



Η βασίλισσα Charlotte δεν έβαλε το κλαδί σε κάποιο μικρό δωμάτιο, αλλά σε μία από τις μεγαλύτερες αίθουσες του Kew Palace ή του Κάστρου του Windsor. Φορώντας το ανάλογο ένδυμα και με όλα τα κεριά αναμμένα, η Αυλή συγκεντρώθηκε και τραγούδησε τα «κάλαντα» (όχι όπως τα ξέρουμε σήμερα, αλλά χαρούμενα τραγούδια). Η γιορτή τελείωσε με τα δώρα που βρίσκονταν κάτω από το κλαδί -ενδύματα, κοσμήματα, παιχνίδια και γλυκά.

Εκείνη τη χρονιά η βασίλισσα σχεδίαζε ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο πάρτι για τα παιδιά όλων των ευγενών οικογενειών στο Windsor. Οπότε αποφάσισε αντί για το συνηθισμένο κλαδί να γεμίσει προς χάρη των παιδιών ένα ολόκληρο δέντρο με στολίδια και φρούτα, να το φορτώσει με δώρα και να το στήσει στο κέντρο της αίθουσας Queen's Lodge.

Ένα τέτοιο δέντρο, θεωρούσε, θα φάνταζε μαγικό στα μάτια των παιδιών. Όπως και έγινε. Φτάνοντας στο παλάτι το βράδυ των Χριστουγέννων τα παιδιά αντίκρισαν το παραμυθένιο δέντρο με τα στολίδια που αντανακλούσαν τη λάμψη τους στο φως των κεριών.

Ο δρ John Watkins, ένας από τους βιογράφους της βασίλισσας Charlotte, ο οποίος ήταν στη γιορτή παραθέτει μια ζωντανή περιγραφή του μαγευτικού δέντρου «από τα κλαδιά του οποίου κρέμονταν σαν τσαμπιά, γλυκά, αμύγδαλα και σταφίδες τυλιγμένα σε χαρτάκια, φρούτα και παιχνίδια, φωτισμένα από δεκάδες μικρά κεριά […] Οι συντροφιές περπατούσαν γύρω γύρω θαυμάζοντας το δέντρο και στη συνέχεια, κάθε παιδί έπαιρνε τα γλυκά του μαζί με ένα παιχνίδι και όλα επέστρεφαν στο σπίτι χαρούμενα».

Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα έγιναν δημοφιλή στους κύκλους της βρετανικής αριστοκρατίας- γύρω τους στήνονταν οι παιδικές συγκεντρώσεις. Όπως και στη Γερμανία, κάθε αειθαλές δέντρο μπορούσε να μεταμορφωθεί σε χριστουγεννιάτικο δέντρο, αρκεί να ήταν φορτωμένο στολίδια και κεριά και να είχε από κάτω δώρα.

Τα δέντρα, που συνήθως τοποθετούνταν πάνω σε τραπέζια, είχαν κάτω από τα τελευταία κλαδικά τους, μαζί με τα δώρα, είτε μια κιβωτό του Νώε, είτε ένα αγρόκτημα σε μικρογραφία με ξύλινα ζωάκια.



Από οικογενειακά αρχεία, για παράδειγμα, μαθαίνουμε ότι τον Δεκέμβριο του 1802, ο George, 2ος Λόρδος του Kenyon, αγόραζε «κεριά για το δέντρο» που έβαλε στο σαλόνι του στο Λονδίνο, στο Lincoln's Fields. Επίσης ότι το 1804, ο Frederick, πέμπτος κόμης τουBristol, είχε «χριστουγεννιάτικο δέντρο» για τα παιδιά του στο Ickworth Lodge, στο Σάφολκ. Και ότι, το 1807 ο William Cavendish-Bentinck, δούκας του Πόρτλαντ, τότε πρωθυπουργός, έστησε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Welbeck Abbey του Nottinghamshire, «για μια νεανική γιορτή».

Μέχρι τον θάνατο της βασίλισσας Charlotte, το 1818, η παράδοση του χριστουγεννιάτικου δέντρου είχε καθιερωθεί και συνέχισε να διαδίδεται σε όλη τη δεκαετία του 1820 και του '30. Η πληρέστερη περιγραφή των πρώιμων εκείνων χριστουγεννιάτικων δέντρων στη Βρετανία βρίσκεται στο ημερολόγιο του Charles Greville, του πνευματώδους, καλλιεργημένου Γραμματέα του Privy Council, ο οποίος το 1829 πέρασε τις διακοπές του στο Panshanger του Hertfordshire, στο σπίτι του Peter, 5th Earl Cowper, και της συζύγου του Lady Emily.

Ο Greville δεν κάνει την παραμικρή αναφορά στις δημοφιλείς ασχολίες της εποχής με τις οποίες η αριστοκρατία περνούσε τον χρόνο της, όπως τα επιτραπέζια, η ιππασία και το πατινάζ ή, έστω τα κουτσομπολιά που κυκλοφορούσαν στα εορταστικά γεύματα και δείπνα. Το μόνο που του έκανε εντύπωση ήταν τα εξαιρετικά μικρά έλατα που που είχαν στολιστεί για τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας.



Όταν τον Δεκέμβριο του 1840, ο πρίγκιπας Αλβέρτος έφερε από την πατρίδα του την ερυθρελάτη (το γνωστό νορβηγικό έλατο) δεν θεωρήθηκε καινοτομία -τουλάχιστον, στην αριστοκρατία.

Μέχρι που τα έντυπα της εποχής, όπως το London News, το Cassell’s Magazine και The Graphic άρχισαν να δημοσιεύουν κάθε χρόνο θέματα -με τις ανάλογες εικονογραφήσεις και τις λεπτομερείς περιγραφές- για τα χριστουγεννιάτικα δέντρα του βασιλικού οίκου και της αριστοκρατίας, από το 1845 μέχρι τα τέλη του 1850, οπότε το έθιμο καθιερώθηκε και διαπέρασε όλες τις κοινωνικές τάξεις.

Μέχρι το 1860 δεν υπήρχε οικογένεια στην Αγγλία που να μην στολίζει δέντρο τα Χριστούγεννα.

Πάντως, τα πρώτα ηλεκτρικά φωτάκια χριστουγεννιάτικου δέντρου άναψαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στις 22 Δεκεμβρίου 1882 από τον Τόμας Έντισον στη Νέα Υόρκη, ενώ στην Ελλάδα, στήθηκε για πρώτη φορά χριστουγεννιάτικο δέντρο, στις 24 Δεκεμβρίου 1843, στο αρχοντικό του Ναξιώτη Ιωάννη Παπαρρηγόπουλου, γενικού Προξένου της Ρωσίας στην Αθήνα.

Το διάβασα στο www.tvxs.gr

"ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ"

"Ας είναι κάθε αστέρι μια ευχή μας ,για να ΄ναι ο ουρανός πιο λαμπερός και μόνο φως να υπάρχει στη ζωή μας."

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ: ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ

Μια φορά κι έναν καιρό, γιε μου, σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης ζούσανε τρία παλικάρια που είχανε το ίδιο μπόι και την ίδια ηλικία.

Στις τρεις διαφορετικές άκριες της γης που ζούσαν λοιπόν τα τρία παλικάρια, ούτε είχανε δει ποτέ, ούτε ξέρανε, ούτε είχανε ακούσει τίποτα ο ένας για τον άλλον.

Έλα όμως, γιέ μου, που τα τρία παλικάρια αυτά, μ’ όλο που ζούσανε σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης, ξεκινήσανε και τα τρία την ίδια ώρα, την ίδια μέρα και την ίδια χρονιά για να βρούνε την πέτρα που τη λέγανε Αστέρευτη υγεία.

Κι η πέτρα που την είπαμε Αστέρευτη υγεία βρισκότανε μακριά, πίσω από τα βουνά, μέσα σ’ ένα πηγάδι που αντί για νερό έβγαζε αίμα. Για να βρούνε λοιπόν τούτη την πέτρα, γιέ μου, που τη σκέπαζε το ματωμένο πηγάδι, ξεκινήσανε τα τρία παλικάρια παίρνοντας το καθένα το δικό του δρόμο.

Το πρώτο παλικάρι περπάτησε τόσο πολύ που φαγωθήκανε τα σανδάλια του, ενώ το σιδερένιο του ραβδί λίγνεψε σαν κλαδάκι. Στάθηκε κάπου να ξαποστάσει μα τον πήρε ο ύπνος. Σαν ξύπνησε όμως, γιέ μου, τι να δει; Δίπλα του καθότανε μια κοπέλα όμορφη σαν τα κρύα τα νερά.

– Για που το ’βαλές παλικάρι; τον ρωτάει

– Για να βρω την πέτρα που τη λένε Αστέρευτη υγεία, της απαντάει.

– Η πέτρα που λες, του αντιλέει η κοπελιά, βρίσκεται

μακριά, πίσω από τα βουνά, μέσα στο ματωμένο πηγάδι. Για να πας ίσαμε κει, η ζωή σου όλη δεν σου φτάνει. Κι όσοι έχουνε τις μέρες τους μετρημένες πρέπει να τις περνάνε όμορφα. Εσύ είσαι η μέλισσα κι εγώ το λουλούδι. Μείνε εδώ μαζί μου να πάρεις το μέλι μου, του γλυκολέει.


Κι έτσι γιέ μου, το ένα παλικάρι λιγοψύχησε κι έμεινε στα μισά του δρόμου.

Την ίδια ώρα, το δεύτερο παλικάρι τραβούσε θαρρετά το δικό του δρόμο. Για να μη νυστάξει κι αποκοιμηθεί, άνοιγε κάθε τόσο με το μαχαίρι πληγές στο στήθος του κι έριχνε αλάτι. Πονούσε τόσο πολύ γιέ μου, που δεν σκεφτότανε πιά την κούρασή του. Από τη δίψα είχε κολλήσει η γλώσσα του. Κι όταν είδε μπροστά του νερό, δεν μπόρεσε να κρατηθεί έπεσε στα γόνατα να δροσιστεί. Ήπιε μια γουλιά κι έκανε να σηκωθεί. Μα το νερό, που λαμποκοπούσε στον ήλιο του μεσημεριού, του δώσε τόση δροσιά, τόση δροσιά, γιέ μου, που δεν μπόρεσε να σηκώσει πια το κεφάλι. Έτσι το δεύτερο παλικάρι έφτασε ως τα μισά πάνω από τα μισά του δρόμου.

Κι ενώ το πρώτο παλικάρι έμενε στα μισά και το άλλο στα μισά πάνω από τα μισά του δρόμου, το τρίτο παλικάρι περπατούσε ακόμα. Κουράστηκε και τούτο, μα δεν έγειρε στα γόνατα των κοριτσιών να ξεκουραστεί. Διψούσε, μα δεν έλεγε να πιει νερό. Περπατούσε, περπατούσε κι όλο περπατούσε. Όποιος προχωράει έτσι, φτάνει, γιέ μου.

Κι εσύ, σαν κι εκείνον, να μην κουράζεσαι κι εσύ, σαν κι εκείνον, να έχεις πίστη και να προχωράς, γιε μου. Όποιος πιστεύει, φτάνει…

Ναζίμ Χικμέτ – Το ερωτευμένο σύννεφο

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ..."

Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Γ΄Γυμνασίου για την θέση της γυναίκας στο πέρασμα των αιώνων στο πλαίσιο του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής για το σχολικό έτος 2017-2018..