"ΗΛΙΟΣ ΘΕΟΣ" -ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ

Ταξίδι στην Κρήτη...συντροφιά με την υπέροχη ερμηνεία του Βασίλη Σκουλά



Πηγή:www.youtube.com

ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ & ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΟΝΑΚΗΣ

Άλλο ένα μουσικό ταξίδι στα τέλη του Γιούλη ...



Πηγή:www.youtube.com

''Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΤΖΕΝΗΣ ΚΑΡΕΖΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ"

ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η ηθοποιός Τζένη Καρέζη, το πραγματικό όνομα της οποίας ήταν Ευγενία Καρπούζη, γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1934 στην Αθήνα. Η πορεία της στον κινηματογράφο και το θέατρο ήταν τόσο επιτυχημένη, που ακόμα και σήμερα οι ταινίες της κερδίζουν την αποδοχή του κόσμου, όποτε προβάλλονται.

Η μεγάλη αγάπη της ηθοποιού ήταν το θέατρο, κάτι που δήλωνε και η ίδια έως το τέλος της ζωής της. Η Καρέζη διαγνώστηκε με καρκίνο τη θεατρική χρονιά 1988-89 όταν πρωταγωνιστούσε στην παράσταση «Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ, μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της, Κώστα Καζάκο.

Η ζωή της Τζένης Καρέζη



Οι παραστάσεις του ζευγαριού διακόπηκαν και η ηθοποιός ταξίδεψε στο εξωτερικό για εξετάσεις. Από την πρώτη στιγμή, η Καρέζη είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασής της, αλλά όπως αναφέρουν ο σύζυγος και ο γιος της, Κωνσταντίνος Καζάκος, ήταν «παλικάρι» και ποτέ δεν παραιτήθηκε....

Έφυγε από τη ζωή στο σπίτι της στις 27 Ιουλίου του 1992 βυθίζοντας στη θλίψη συγγενείς, φίλους της, αλλά και πλήθος κόσμου που την αγαπούσε και τη θαύμαζε. Λίγο πριν φύγει από τη ζωή είχε δημοσιευτεί στον Τύπο μια επιστολή της που έγραφε: «Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Να αγαπώ και να με αγαπούν. Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν. Και πάντα ελπίζω».

Το διάβασα στο www.tvxs.gr

"ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΑΡΑΓΜΕΝΟΥΣ"

Στον «Επιτάφιο» και τη «Ρωμιοσύνη», σημειώνει ο Μίκης Θεοδωράκης, η μελωδία ξεπήδησε μέσα από το στίχο σαν αρτεσιανό νερό.

ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ

Μίκης θεοδωράκης - Γιάννης Ρίτσος

Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Πρώτη κυκλοφορία 1966 ΕΜΙ

Αυτοί οι δύο δημιουργοί είχαν κάτι κοινό όσον αφορά την πολυγραφότητά τους. Εγραψαν ακατάπαυστα ο ένας μουσική, ο άλλος στίχους και ίσως έτσι μπορούσαν να συνεννοηθούν καλύτερα όσον αφορά πάντα το τεχνικό μέρος της δουλειάς τους.

Γιατί όσον αφορά τα ουσιαστικά, τους ένωσαν οι κοινοί αγώνες και η εκτίμηση του ενός απέναντι στον άλλο που ήταν εξαιρετικά βαθιά, ακόμη και σε περιόδους που τους χώριζαν πολιτικές διαφορές.

Είναι εξαιρετικά συγκινητικό αυτό που μας έχει διηγηθεί ο Μίκης Θεοδωράκης από την τελευταία του συνάντηση με τον ποιητή, λίγες μέρες πριν από το θάνατό του, στο σπίτι του, όταν ο συνθέτης ήταν υπουργός Επικράτειας της κυβέρνησης Μητσοτάκη και ο Ρίτσος ήταν απομονωμένος από τους πάντες, αρνούμενος να συναντά κόσμο. Η αίσθηση του συνθέτη είναι ότι ο Ρίτσος δεν ήθελε να ζήσει άλλο και πως η κατάρρευση των λεγάμενων σοσιαλιστικών χωρών παρέσυρε και τον ποιητή σε κατάρρευση και βαθμιαίο μαράζωμα.

Στα 1966, ήταν Γενάρης, συμπτωματικά στο αναλόγιο του πιάνου του, ανάμεσα σε διάφορα χαρτιά βρήκε τη «Ρωμιοσύνη». Τότε, θυμήθηκε ότι πριν από αρκετά χρόνια, κάποιες γυναίκες κρατουμένων του είχαν φέρει το έργο του Ρίτσου στο σπίτι.Όμως την είχε ξεχάσει τη «Ρωμιοσύνη». Όταν ξαναβρήκε τα ποιήματα, η πολιτική περίοδος ήταν ιδιαίτερα ταραχώδης. Την προηγούμενη μέρα, σε μια διαδήλωση στον Πειραιά, είχε πάρει μέρος σε συγκρούσεις με την αστυνομία και ο ίδιος είχε κακοποιηθεί Βάναυσα. Αισθανόταν χάλια. Όταν έπεσε στα χέρια του εκείνη τη μέρα η «Ρωμιοσύνη», κρατήθηκε πρώτο από το στίχο «αυτά τα δένδρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό». Την μελοποίησε μονορούφι σαν να το είχε ανάγκη, σαν βάλσαμο στην προσωπική του κατάσταση. Στο θέατρο «Κεντρικό» έγινε η πρώτη συναυλία για τη «Ρωμιοσύνη». Ο Ρίτσος ήταν ευτυχισμένος ακούγοντας τον Μπιθικώτση να τραγουδάει. Ο Μάνος Χατζιδάκις, επίσης παρών, πλησίασε τον Μπιθικώτση και του είπε: «Είσαι ο μεγαλύτερος τραγουδιστής του αιώνα μας».



Το καλοκαίρι του 1966, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, μέσα σε συνθήκες πολιτικής αναταραχής -προετοιμαζόταν η έλευση της χούντας - ο Μίκης Θεοδωράκης πραγματοποιεί την πρώτη μεγάλη συναυλία σε γήπεδο. Στο πρώτο μέρος, η Μαρία Φαραντούρη τραγούδησε το «Μαουτχάουζεν» και στο δεύτερο ο Μπιθικώτσης τη «Ρωμιοσύνη». Ήταν ένα πάνδημο συλλαλητήριο.

Η Ρωμιοσύνη ήταν το έργο που κατ' εξοχήν συνδυάστηκε σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της επταετίας με την αντίσταση στη χούντα.

Δ. ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

Από το ένθετο «100 δίσκοι και η ιστορία τους» της Καθημερινής 19/6/2003

Το διάβασα στο Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΥΑΚΙΝΘΕΙΩΝ 2016"

Jul27 Η τέχνη του γέλιου με αγνά υλικά@ Θέατρο Αγίου Υακίνθου

Ο μοναδικός Σπύρος Πλουσής ή Ρολιός σε μια ξεκαρδιστική αναπαράσταση της καθημερινότητας των Ανωγειανών. Μαζί του οι μουσικοί Αντώνης Κοντόκαλος και Κώστας Βρέντζος.

#2016, #Υακίνθεια 2016
Jul28
Cristina Branco@ Θέατρο Αγίου Υακίνθου

Για πρώτη φορά στην Κρήτη μια μεγάλη καλλιτέχνης των Fados. Η Cristina Branco είναι συνώνυμο της κομψότητας. Μια ερμηνεύτρια της σπουδαίας παράδοσης των fados της Πορτογαλίας. […]

#2016, #Υακίνθεια 2016
Jul28
Ελένη & Σουζάνα Βουγιουκλή@ Θέατρο Αγίου Υακίνθου

Μια εκρηκτική μουσική παράσταση με τραγούδια που κοινωνούν την έκσταση της Κάτω Ιταλίας, το μυστήριο της Βαλκανικής πολυφωνίας, το σπαραγμό του πορτογαλέζικου fado, τη δωρικότητα των […]

#2016, #Υακίνθεια 2016
Jul29
Κραυγές και Ψίθυροι – Ψαραντώνης – Λουδοβίκος των Ανωγείων@ Θέατρο Αγίου Υακίνθου

΄Ολες οι αλήθειες μπορούν να ειπωθούν με σιωπή, με ψίθυρο και με κραυγή. Εκπρόσωποί τους: ο Λουδοβίκος στον ψίθυρο, ο Ψαραντώνης στην κραυγή και εσείς με […]

#2016, #Υακίνθεια 2016
Jul30
MD’s QUARTET@ Θέατρο Αγίου Υακίνθου

Το Ιταλικό, λυρικό σχήμα σε μια αισθαντική και μελωδική παράσταση. Ένα εκπληκτικό κουαρτέτο με πολυδιάστατους μουσικούς κι έναν τραγουδιστή που συγκλονίζει. Ο Ζαν Ανδρέα είναι ο […]

#2016, #Υακίνθεια 2016
Jul31
Από τη Γη στη Σελήνη@ Πλατεία Μεϊντάνι - Ανώγεια



Μία ταινία κινουμένων σχεδίων του Άγγελου Σπάρταλη, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ιούλιου Βερν. Τραγούδια από το Διονύση Σαββόπουλο και τον Ψαραντώνη.
#2016, #Υακίνθεια 2016

Πηγή:www.Yakinthia.gr

Ας απολαύσουμε τον "Ξένιο" από τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη. Άρωμα Κρήτης!!!

www.youtube.com

Γιάννης Ρίτσος — Η Κυρά των Aμπελιών IX

Μέσα τους πλέκανε ήσυχα κόμπο τον κόμπο ένα τραγούδι
έτσι που πλέκουν οι ψαράδες στ’ ακροθάλασσο τα δίχτυα τους.

Καθόντουσαν στο λιόφυτο δίπλα στις αγελάδες τους .
Δε βγάζανε άχνα. Ο ήλιος τσίτωνε την τέντα του πάνου απ’ τα
…. κυπαρίσσια.
Μέσα τους πλέκανε ήσυχα κόμπο τον κόμπο ένα τραγούδι
έτσι που πλέκουν οι ψαράδες στ’ ακροθάλασσο τα δίχτυα τους.

Καμιά φορά κόβαν καλάμια και σκαλίζανε με το σουγιά φλογέρες
κ’ έμεναν έτσι — δεν τις παίζανε — και λογαριάζανε
τί ήχο να βγάζει η Κυριακή σε μιάν αυλή με τα βασιλικά και τα
…. γεράνια
τί ήχο να βγάζει η αντηλιά στις πλάτες της κοπέλας που ότι
…. λούστηκε

τί χρώμα να ‘χει ο ήχος του νερού καθώς αδειάζει η στάμνα
τί στεναγμό να βγάζει το γαρύφαλλο του δειλινού πέφτοντας στο
.... ποτάμι όπου ποτίζονται τ' άλογα και τα βόδια
τί μυστικά να λέει η αστροφεγγιά τα γιασεμιά της ρίχνοντας στη
.... στέγη μας.
Μα ο ήλιος είταν δυνατός — δε σ' άφηνε να λογαριάσεις.

Κοιμότανε ο Άη-Γιώργης στα πλατάνια κάτου απ' τα τζιτζίκια
το ποτάμι αναβόσβηνε σαν άγγελος μαλαματένιος μες στους ίσκιους
πέρα τα σπίτια λάμπανε σκόρπια στα δέντρα και στον αέρα
κι όλη η μεγάλη θάλασσα φέγγιζε μες στη θύμηση
έτσι που αντιφεγγίζει ένα παράθυρο σ' ένα ποτήρι του νερού φρε-
.... σκοπλυμένο.

Δεν είχαν τίποτ' άλλο. Πίσω απ' τα γυάλινα βουνά περνούσε ο
.... χρόνος
με την καπελαδούρα του ήλιου αναγερτή στον ώμο του
κι ό,τι τους έπαιρνε ο αγέρας έμενε στην ξαστεριά σαν το λυω-
.... μένο χιόνι μες στις ρίζες του έλατου
απόμενε βαθιά στη σιγαλιά σαν το παλιό δαχτυλίδι στη στέρνα
ως μένει λάμποντας το αλάτι μες στη φούχτα του ξερόβραχου
κι ως η φουρτούνα αφήνει στο βυθό ένα δίχτυ ασημένιας ησυχίας.

Ακούστε τον ποιητή να το απαγγέλει εδώ

Το διάβασα στο http://tetradia.blogspot.gr/2016/07/Giannis-Ritsos-H-Kyra-ton-Ampelion-IX.html

"ΔΕ ΣΕ ΞΕΧΝΩ, ΗΛΕΚΤΡΑ ..."

Γράφει ο Θεοδόσης.Ν.Νικολαΐδης

Προσκυνώ το Μαρτύριό σου, Ηλέκτρα Αποστόλου. Μουδιάζω από οδύνη όταν συλλογίζομαι την αιματηρή σου πορεία από το κολαστήριο του απάνθρωπου βασανισμού σου στο φως της υπόμνησης του ονόματός σου στους αιώνες.

Εγώ, ο ελάχιστος, σαν σε θυμήθηκα σκέφτηκα να ζωγραφίσω στο τετράδιο των αδέξιων γυμνασμάτων μου την ξοδεμένη σε πολύπαθους αγώνες ζωή σου. Έβαλα το παράδειγμά σου μυροβόλο μαντήλι στο πρόσωπό μου για να μη με πάρουν οι αναθυμιάσεις από τις σημερινές χωματερές της ευκολίας και του τίποτα. Σε μέρες κατεστημένης αμάθειας και βασιλικά ενθρονισμένης ημιμάθειας. Σε μέρες που η μνήμη χάνει την υπομονή της, σηκώνει περήφανα το ανάστημά της και γυρεύει την έξοδο κινδύνου σε Μορφές του υπεράνθρωπου διαμετρήματός σου. Ξεφυλλίζω το διήγημα σκληρού ρεαλισμού που συνέγραψε η ακριβή σου φίλη και συναγωνίστρια Διδώ Σωτηρίου. Έχει για θέμα και για τίτλο το όνομά σου: Ηλέκτρα. Οι σελίδες του, λιγοστές πλην αιμάσσουσες, ζωντανεύουν την κατοχική δράση και τα τελικά ανείπωτα μαρτύριά σου, όταν εσύ και οι συμπατριώτες σου ψυχορραγούσατε στα σφαγεία του δωσιλογισμού, ενώ άλλοι χαριεντίζονταν με την κτηνώδη βία του ναζισμού ως ντόπιοι υπηρέτες του ή υποδύονταν, το λιγότερο, τους «ουδέτερους» και «φιλήσυχους» πολίτες.

Το όνομά σου ισοδυναμεί με εμβληματική επιτομή της Εθνικής Αντίστασης. Σαν μια σύγχρονη εκδοχή της συνονόματής σου ηρωίδας του Ευριπίδη, τάλαινα όσο και εκείνη, αν ήθελες θα τα είχες όλα: ανέφελη αστική οικογενειακή ζωή, ζηλευτή επαγγελματική θέση, περιουσία. Ο κόσμος, όμως, για σένα δεν τελείωνε στην εξώπορτα του εύπορου σπιτιού σου. Όπως γράφει η Διδώ, «...ο νους σου, η καρδιά σου, η ζωή σου πλημμύριζαν από μια φλογερή επαναστατική προσήλωση στο ιδανικό της πανανθρώπινης ευτυχίας». Την άνοιξη του '34 όργωνες την Ελλάδα για το παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό συνέδριο Γυναικών. Η μεταξική δικτατορία σε έκλεισε στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ. Λίγο πριν εξοριστείς στην Ανάφη γέννησες την κόρη σου, την Αγνή, στο κρατητήριο. Από τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί, έγινες η ψυχή του παράνομου Τύπου. Ως μέλος του κεντρικού συμβουλίου της ΕΠΟΝ από την ίδρυσή της, πήρες πάνω σου το επίμοχθο έργο της διαφώτισης και οργάνωσες τις πρώτες απεργίες σε καπνεργοστάσια και εργοστάσια υφαντουργίας. Μίλησες στις εργάτριες για αμοιβές ίσες με αυτές των ανδρών και για λιγότερες ώρες εργασίας. Πρωτοστάτησες στην πρωτόγνωρα ομόθυμη και νικηφόρα πανυπαλληλική απεργία της Αθήνας στην καρδιά της κατοχής τον Απρίλιο του '42. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου μετέτρεψες μια μεγάλη ομάδα χαρακτών, μελών του ΕΑΜ καλλιτεχνών, σε καλλιτεχνικό συνεργείο για τις ανάγκες της αντιστασιακής δράσης σε προκηρύξεις, αφίσες και συνθήματα στους τοίχους. Η καθημερινότητά σου έτρεχε με κομμένη την ανάσα δίπλα στα παιδιά με το «χωνί» και στις ομάδες με τους κουβάδες της μπογιάς και με τα πινέλα που θα ανακούφιζαν τους υπόδουλους τοίχους γράφοντας πάνω τους «ψωμί και ελευθερία».

Οι ελληνικές αρχές κατοχής σε συνέλαβαν την 25η Ιουλίου του 1944 ενώ πήγαινες να συναντήσεις τη μικρή σου κόρη. Σε οδήγησαν στην πλατεία Βικτωρίας, στην οδό Ελπίδος 16, στο περιβόητο ξενοδοχείο «Κρυστάλ». Εκεί στεγαζόταν η Ειδική Ασφάλεια, άντρο της συνεργασίας των προδοτών και του κατακτητή. Οι αιματοπότες κτηνάνθρωποι επιδόθηκαν ως ορχούμενοι κανίβαλοι σε ολονύκτια ανακριτικά βασανιστήρια σπάνιας επινόησης. Τα μέσα που μετήλθαν τρομάζουν και μόνο στο λεκτικό τους φανέρωμα: συρματόσχοινα, φάλαγγες, τροχαλίες, βούνευρα, μαστίγια, αναμμένα τσιγάρα, πυρωμένα σίδερα και κάρβουνα, κουβάδες με νερό. Και εσύ, Ηλέκτρα, σάρκωσες την έννοια της ανθρώπινης αντοχής και της πατριωτικής τιμής. Ως την τελευταία σου πνοή δεν έβγαλες λέξη. Ώσπου απόκαμαν τα θηρία και πέταξαν το φρικτά παραμορφωμένο και καμένο κορμί σου από την ταράτσα του σφαγείου τους. Η έκθεση του ιατροδικαστή Τζαφέρη επέχει θέση γυμνού ρεαλισμού και ηχηρής απογύμνωσης του δωσιλογικού καθεστώτος. Τη φωτογραφία που περιέχεται στο βιβλίο της Ολυμπίας Παπαδούκα «Το Θέατρο στην Αθήνα» θα την αδικούσε κάθε σχολιασμός. Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουλίου 1944. Και είναι τόσο ωραία η λέξη Ιούλιος.

Ήσουν μόνο τριάντα δύο ετών. Έδωσες τα δεκαεννέα από αυτά σε κοινωνικούς και πατριωτικούς αγώνες. Η ζωή σου κλείνει σαν μια από τις πλέον τραγικές και συνάμα «ανοιχτές» ιστορίες. Η ψυχή σου άνοιγε πανιά σε έναν δρόμο που φέρει το όνομα «Ελπίδα». Την ίδια στιγμή ο εγχώριος αρχιδήμιός σου προαγόταν σε υπομοίραρχο. Όχι μόνο το όνομά σου, αλλά ακόμα και ο χαμός σου, Ηλέκτρα, στην υπηρεσία των συμβολισμών. Όταν περάσουν λίγο ακόμα τα χρόνια θα διηγηθώ στους γιους μου την ιστορία σου σαν άγιο συναξάρι. Σκέφτομαι, όμως, ότι και τώρα, που ακόμα αναγνωρίζουν συλλαβιστά τον κόσμο στην πιο αθώα εκδοχή του, αν έπαιζαν σε μια πλατεία που θα είχε το όνομά σου, οι μέρες του χειμώνα θα πλημμύριζαν από τη γλυκιά ζέστη του Ιούλη.

Πηγή:www.tvxs.gr

"Αυτά τα κόκκινα σημάδια" (Καπνισμένο τσουκάλι)

Ποίηση:Γιάννης Ρίτσος

Μελοποίηση :Χρήστος Λεοντής

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης

www.youtube.com

"ΣΤΟΝ ΠΕΥΚΙΑ ΜΟΥ"(ΤΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΤΟΥ ΤΕΜΠΕΛΗ)

«Θα σκάσουμε σήμερα, σαν τα τζιτζίκια», ακούγαμε τη μάνα μας να λέει
και χανόμασταν μες στον Πευκιά με μια γερή κλωστή στο χέρι,
απ’ το καλάθι της γιαγιάς το καλαμένιο,
μη βρούμε καμιά Ζίνα, κάτου απ’ της συκιάς τα πλατόφυλλα,
να τηνε γυρίσουμε ανάποδα,
να τηνε κάνουμε χρυσοπράσινο ελικόπτερο, να ζουζουνίζει
πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

Αφήναμε τα τσίτινα φορέματα στην πέτρα
μη και κολλήσουν πάνω τους τα δάκρυα των πεύκων
και γυμνά, μ’ ένα βρακί μονάχα,
στολισμένα στα μαλλιά, τη μέση και τα χέρια με καραμελωτές γιρλάντες,
σαν άλλα νεραϊδόπουλα, κατάμαυρα απ’ τον ήλιο,
ψηλαφούσαμε με τα μάτια το χώμα και τις ρίζες
να βρούμε τα πουκάμισα των τεμπέληδων.

Μες σε σπιρτόκουτα, απ’ αυτά που ‘χε η μάνα μας δίπλα στη γκαζιέρα,
χωνιάζαμε τους θησαυρούς μας

Αφουγκραζότανε η μάνα τη σιωπηλή μας πείνα, έβαζε φωνή
και μάνι-μάνι μας μπούκωνε με προσφάι
-ψωμί, ντομάτα και τυράκι και αυγό βραστό σφιχτό,
απ’ αλανιάρα κότα -
και πάλι πίσω τρέχαμε με τη μπουκιά στο στόμα
τόπο να βρούμε να χτίσουμε φωλιές για τα τσιρόπουλα,
με κλωναράκια και πούσια ξερά, πάνω στο χώμα,
με μιαν αθώα σιγουριά, πως σ’ αυτές και μόνο τις φωλιές
τη νύχτα τους περνάνε.

Όλη τη νύχτα ανακούκουρδα τζιτζικίζαμε,
σκασμένα από τη ζέστη,
και το πρωί μάς έβρισκε και μας μεγαλωμένα
με το σεντόνι τυλιγμένο στο λαιμό ή στα ποδάρια,
τσαλακωμένο απ’ τον ιδρώ κι από το στριφογύρισμα,
ίδιο με το πουκάμισο του τεμπέλη, που τ’ άφησε
μιας και παραμεγάλωσε και πια δε τον χωρούσε.

Τι κι αν μας έμαθαν πώς κλίνεται ο τέττιξ,
«ως τριτόκλιτον, ουρανικόληκτον, καταληκτικόν, μονόθεμον»,
τι κι αν μάθαμε ότι η χρυσόμυγα είναι «κολεόπτερον, ουδόλως επιβλαβές»,
τι κι αν το μυαλό γεμίσαμε με τα «περί των ουσιαστικών και τα περί εντόμων»,
τι κι αν μάθαμε ν’ απαξιώνουμε τα «αδειανά πουκάμισα»;

Μέσα σε κείνα τα κουτάκια, είν' η Χρυσή μας Μύγα,
ακόμα ολοζώντανη,
με των ονείρων μας ιριδίζοντα τ’ ανεξίτηλα τα χρώματα,
είν’ ο τεμπέλης τζίτζικας π’ άφησε πίσω του το διάφανο πουκάμισο,
- όπως εμείς τα τσίτινα ρουχαλάκια πάνω στην πέτρα,
ή τ’ ολάσπρο σεντονάκι μας -,
που τελικά δεν σκάει – ποτέ δεν έσκασε- αλλά το ‘σκασε,
για να ‘βρει κάπου αλλού δροσιά,
από του Κυνός τα καύματα, που ξαποστέλνει ο Σείριος

καταμεσίς του Ιούλη.


Cicada "Cicada chilensis"

Βασιλική Π. Δεδούση
από τα Τετράδια της Αμπάς

Ακούστε κι αυτό!

Σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, με την μελωδική φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου

"ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΩΝ ΜΕ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ"

Μια πολύ χρήσιμη λίστα ιστοσελίδων με εκπαιδευτικό υλικό για την υλοποίηση Πολιτιστικών Προγραμμάτων μπορείτε να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας από την ιστοσελίδα των Προγραμμάτων Σχολικών Δραστηριοτήτων Α/θμιας Εκπ/σης Ρεθύμνης .
Είναι ένας οδηγός με πολλούς συνδέσμους ελληνικών και ξένων ιστοσελίδων για τις παρακάτω κατηγορίες:

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ – ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ - ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΒΙΝΤΕΟ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

ΘΕΑΤΡΟ

ΜΟΥΣΕΙΑ – ΙΔΡΥΜΑΤΑ - ΦΟΡΕΙΣ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ - ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ

ΒΙΒΛΙΑ – ΓΛΩΣΣΑ - ΚΕΙΜΕΝΑ

ΙΔΕΕΣ – ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ

ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΕΡΓΑ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ

Κατεβάστε εδώ το αρχείο

Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr

"ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗ ΒΡΕΙΣ,ΘΑ ΤΗΝ ΦΤΙΑΞΕΙΣ..."

Καλλιτέχνης: Γεράσιμος Στέρης (λεπτομέρεια)

Σκέφτηκες ποτέ τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τους «τίτλους ειδήσεων» στο εξώφυλλο της δικής σου Ζωής;

Πόση ενέργεια, πόσα χαμόγελα, πόσα δάκρυα, πόσα ταξίδια; Φρόντισες να’ χεις τα μάτια της Ψυχής ανοικτά, έτσι για να βρίσκει έδαφος και νόημα η κάθε μία κουκίδα ξεχωριστά, και να πηγαίνει να κάθεται αβίαστα εκεί που «πρέπει», όποτε «πρέπει»;

Δε θα’ ταν στ’ αλήθεια, κρίμα κι άδικο να ξύπναγες μια μέρα, συνειδητοποιώντας πως το δικό σου παζλ, βγήκε λίγο μικρότερο απ’ ότι το ονειρεύτηκες; Πως οι κουκίδες της ζωής σου, στο τελικό μέτρημα, βγήκαν κάπως κουτσουρεμένες;

Με δίχως αμφιβολία θα αναρωτήθηκες πολλάκις, τι θα γινόταν αν επέλεγες άλλο δρόμο, άλλη κατεύθυνση, στη διαδρομή που έκανες στην μέχρι τώρα επίγεια σου περαντζάδα. Αν έστριβες αριστερά αντί δεξιά; Αν πήγαινες με χίλια αντί με εκατό;

Τι πορεία θα έπαιρνε το ταξίδι προς την περιβόητη Ιθάκη; Κι ίσως πολλές φορές να μετάνιωσες για κάποιες από τις στροφές που έστριψες, για κάποιες από τις ταχύτητες που φοβήθηκες. Λάθος. Μεγάλο λάθος. Μην αμφιβάλλεις ποτέ και μη μετανιώνεις για τίποτα. Η ζωή ξέρει καλύτερα από σένα.

Εσύ μονάχα έχε το νου και την καρδιά σου ανοικτά. Εσύ μονάχα φρόντισε να περπατάς. Και μην αφήνεις καμιά κουκίδα να πάει χαμένη, κανένα τίτλο ειδήσεων να γραφτεί στα παραλειπόμενα.

Και κάτι τελευταίο. Μη μιλάς άλλο για Ιθάκη. Για ταξίδια να μιλάς. Να θυμάσαι πως σημασία έχει ότι έπεσες, σηκώθηκες, έμαθες, γέλασες, έκλαψες, αναθεώρησες, έζησες το Ταξίδι.

Όσοι στ’ αλήθεια ταξίδεψαν, δε ζηλεύουν την Ιθάκη. Κι ας λέει ο Μίλτος το αντίθετο. Την Ιθάκη σου, μη γυρεύεις να τη βρεις. Να κοιτάς να την φτιάξεις. Να κοιτάς να γουστάρεις τη διαδρομή και να περπατάς. Αδιάκοπα και με δίχως εκπτώσεις. Να περπατάς…
Της Άννας Ιωαννίδου

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Το διάβασα στο Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Ακολουθεί η "Πηνελόπη" σε στίχους και μουσική του Μίλτου Πασχαλίδη, από τον δίσκο  του "Κακές Συνήθειες"

"ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΠΑΙΔΙΑ ..."

Καιρός να... ξυπνήσουμε το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας, βγάζοντας κατ' αρχήν από το λεξιλόγιό μας λέξεις όπως «δεν μπορώ», «δεν πρέπει» και -κυρίως- «γέρασα»!

«Έλα, σε παρακαλώ πολύ... Έλα να πέσουμε μαζί από τις νεροτσουλήθρες», έλεγε ο 5χρονος τότε Στυλιανός, την ώρα που η 7χρονη Κωνσταντίνα έμοιαζε να εύχεται σιωπηλά να είχε μια πιο... τολμηρή μαμά! Δεν ήταν όμως η ατολμία που με «κράταγε» στις ξαπλώστρες του κρητικού water park • ήταν ζήτημα «εικόνας», σκέψεων επαγγελματικών κι οικονομικών που κυριαρχούσαν στο μυαλό μου σε όλη τη διάρκεια των διακοπών, υπενθυμίζοντάς μου ότι έχω... σοβαρότερες ασχολίες κι είμαι πια «μεγάλη» για όλα αυτά! Μέχρι που, ξαφνικά, κοίταξα γύρω μου τις ξένες μαμάδες οι οποίες δε δίσταζαν να «πνίξουν» στην πισίνα το κοινωνικό τους προφίλ, τις πρώτες ρυτίδες και τα προβλήματα μαζί με... τα περιττά τους κιλά, κι είπα: «Τι στο καλό! Ας γίνουμε πάλι παιδιά!»

«Για να ξαναβρούμε την παιδικότητά μας δεν είναι ανάγκη να παραιτηθούμε από την ενήλικη ταυτότητά μας», σημειώνει ο Dr. Γουέην Ντύερ στο βιβλίο του «Ανακαλύψτε τις γιορτές» (εκδόσεις Γλάρος), συγγραφέας επίσης των «Ταξίδι στην ελευθερία», «Τα όρια του ουρανού», «Πίστεψέ το και θα δεις!», «Μικρός οδηγός ευτυχίας», «Καθημερινή σοφία», «Να κινείς τα δικά σου νήματα» κ.α., συμβουλεύοντας τους απανταχού γονείς να βάλουμε... μια δόση τρέλας στην καθημερινότητά μας! «Ένα συγκροτημένο άτομο είναι σε θέση να "ξεντύνεται" κάποτε ορισμένες από τις "μάσκες" της ενήλικης ζωής και στη θέση τους να "φοράει" τη χαρά και το κέφι, τον αυθορμητισμό •ακόμα και την υπερβολή .» Έτσι κι αλλιώς, σύμφωνα με τη θεωρία του διακεκριμένου ψυχαναλυτή του περασμένου αιώνα, Donald Winnicot, «το παιχνίδι δεν είναι "χάσιμο χρόνου"! Όταν κάποιος παίζει, είναι ελεύθερος και δημιουργικός και μόνο έτσι μπορούμε να ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό». Επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας λοιπόν, ξεκινώντας από τα πιο βασικά «παιδικά χαρακτηριστικά»:



1. Αισιοδοξία! Ως γνωστόν, η έλλειψη πίστης είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πραγματοποίηση των σχεδίων μας. Το αμέσως επόμενο είναι ότι απογοητευόμαστε εύκολα και «αναμασάμε» ό,τι κακό συμβαίνει στη ζωή μας... Για παράδειγμα, ενώ το μυαλό μας «γεννά» καθημερινά περίπου 50.000 σκέψεις, οι περισσότερες από αυτές είναι αρνητικές όπως «Δεν είμαι όμορφη», «Πάχυνα», «Έχω αρχίσει να ξεχνάω», «Θα αργήσω στο ραντεβού μου», «Είμαι ανεπαρκής σύζυγος και μητέρα», «Δύσκολα θα πάρω προαγωγή» ή «Δεν έχω λεφτά»... Κανένα «νόμισμα» δεν έχει όμως μόνο μια πλευρά: εστιάζοντας στη θετική, μπορούμε να κάνουμε... θαύματα, καθώς η υιοθέτηση μιας πιο «καλοπροαίρετης» οπτικής γωνίας και συμπεριφοράς, προστατεύει -και σαφώς δε σαμποτάρει- την ψυχοσωματική μας υγεία, ενώ δίνει πραγματική υπόσταση στη λέξη «ελπίδα»! Ολλανδοί ερευνητές διαπίστωσαν, μάλιστα, ότι η αισιοδοξία μας χαρίζει λαμπερό βλέμμα και δέρμα, ήρεμη έκφραση, πιο «συγκροτημένο» ορμονικό και πιο ανθεκτικό ανοσοποιητικό σύστημα.

2. Ονειροπόληση! Όλοι είχαμε την τάση να ονειροπολούμε περί τα 120΄ την ημέρα κατά μέσο όρο, στη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας... Επιτρέποντας και πάλι στο μυαλό να «ταξιδεύει» μεταξύ εγρήγορσης και ύπνου και να πλάθει «ιδανικές» καταστάσεις, δίνουμε σάρκα και οστά σε επιθυμίες και ευχές, αντιμετωπίζουμε το άγχος, «ζωντανεύουμε», ανακουφιζόμαστε, καλλιεργούμε τη δημιουργικότητά μας, ανανεώνουμε το κουράγιο ή τα ενδιαφέροντά μας και... προβάρουμε την επιτυχία! Όσο για τις ώρες του... πραγματικού ύπνου, είναι εξίσου σημαντικές για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Μα ώρα ύπνου πριν από τα μεσάνυχτα ισοδυναμεί με... δύο, καθώς τότε δρουν οι ορμόνες που ευθύνονται για την αναπαραγωγή και τη συντήρηση των ιστών, ενώ ο βαθύς, τουλάχιστον 6άωρος νυχτερινός ύπνος σ' ένα δωμάτιο που αποπνέει γαλήνη κι ηρεμία, αποτελεί βασικό παράγοντα ισορροπίας!

3. Φαντασία! Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, η δύναμη της λογικής είναι μέσο πεπερασμένο σε αντίθεση με την απεριόριστη δύναμη της φαντασίας. Σύμφωνα, πάλι, με τον Τζον Χάου (που εικονογράφησε το σύμπαν του Τόλκιν στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»), «η φαντασία εμπεριέχει στοιχεία του... glamour στην αρχέτυπή του μορφή: κάπου υπάρχει ένα πεδίο όπου βασιλεύουν οι "πιθανότητες" κι όχι οι "βεβαιότητες"», όπως έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή». Σε κάθε περίπτωση, η εποικοδομητική φαντασία (που καμία σχέση δεν έχε με την άρνηση να «δούμε» την αλήθεια) προσφέρει προσωρινές αποδράσεις από την πιεστική καθημερινότητα και κρατά σε επαγρύπνηση τη συναισθηματική μας ευφυϊα. Χωρίς αυτή, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε καινοτομίες ούτε να «ξυπνήσουμε» την ανήσυχη, εξερευνητική πλευρά μας, ενώ θα χάναμε από τη ζωή μας κάθε ίχνος μαγείας...

4. Ενθουσιασμός αλλά και... προσαρμογή! Παρατηρήστε πώς το πιτσιρίκι σας ενθουσιάζεται με το παραμικρό... Παρατηρήστε πώς παθιάζεται με ό,τι κάνει και πώς βιώνει κάθε εμπειρία σαν να ήταν... αυτοσκοπός •μοιάζει σαν να γνωρίζει ήδη ότι η μόνη «σταθερή» αλήθεια είναι... η αλλαγή! Όπως σημειώνει ο Andrew Matthews στο best-seller «Άκου την καρδιά σου» (εκδόσεις Διόπτρα), «οι εποχές έρχονται και παρέρχονται, τα νερά των θαλασσών ανεβοκατεβαίνουν, ο πληθωρισμός αυξάνεται και μειώνεται, οι άνθρωποι προσλαμβάνονται και απολύονται κι εμείς όχι μόνο δε φροντίζουμε να εμπεδώσουμε το "μάθημα", αλλά θυμώνουμε και... μετράμε σαν κάτι "ενοχλητικό" την αλλαγή.» Αντίθετα, ο λιλιπούτειος μαθητής διδάσκεται, για παράδειγμα, ότι το πράσινο έντομο «προσαρμόζει» το χρώμα του δέρματός του άλλοτε στα φύλλα των δέντρων κι άλλοτε στο ξερό χωράφι για να μην εξαφανιστεί ∙εκφράζει δε ανοικτά τα συναισθήματα που του προκαλεί ο κόσμος γύρω του, δε φοβάται μήπως πληγωθεί κι αντιμετωπίζει με απαράμιλλο θαυμασμό κάθε αλλαγή! Προφανώς, γι' αυτό ζει με το ίδιο πάθος την κάθε στιγμή...

5. Υπομονή – Πείσμα! Όλοι έχουμε δει ένα παιδί να ζητά επίμονα... παγωτό, να αρνείται να κοιμηθεί πριν ολοκληρώσει ένα παζλ ή να πεισμώνει επειδή δεν του γίνονται τα χατίρια... Κι όσο κι αν έχουμε βιαστεί να το χαρακτηρίσουμε «γκρινιάρικο», οι αντιδράσεις αυτές μαρτυρούν την έμφυτη τάση του να ξεπεράσει τα όρια που του έχουν τεθεί, με «όπλο» τη δυνατή του θέληση. Εμείς, λοιπόν, που πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε πλέον τα δικά μας όρια, τις δυνατότητες και τις αντοχές μας, μπορούμε τώρα να θέσουμε νέους στόχους και να προσπαθήσουμε να τους πετύχουμε ξανά και ξανά, υπερπηδώντας κάθε δυσκολία. Κάθε συνειδητή σκέψη, εξάλλου, όταν επαναλαμβάνεται για μια χρονική περίοδο εξελίσσεται σε πρόγραμμα. Κι ας μην ξεχνάμε ότι περίσσια υπομονή κι επιμονή χρειάζονται ακόμα και για να ακολουθήσουμε μια... δίαιτα!



6. Εφευρετικότητα! Όσον αφορά στα παιδιά, αποτελεί ακόμα ένα μέσο για την επίτευξη των «θέλω» τους •στους ενήλικες μπορεί να «μεταφραστεί» ως αναζήτηση μη δοκιμασμένων τρόπων για να ξεπεράσουμε τα υπάρχοντα προβλήματα και να φτάσουμε στην επιβράβευση και την ανταμοιβή. Εφευρετικότητα μπορεί να θεωρηθεί, όμως, και η ικανότητά μας να «επεξεργαζόμαστε» τις πληροφορίες, τις απόψεις και τις κριτικές που δεχόμαστε, προκειμένου να τις χρησιμοποιήσουμε για την αυτοβελτίωσή μας. Πρόκειται για μια αρετή που -σε συνδυασμό με τη φαντασία- είναι ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό σε όλα τα πιτσιρίκια •αν τα παρακολουθήσουμε και τα μιμηθούμε, θα ανακαλύψουμε τόσες διεξόδους να ξεφύγουμε από τα «πεπατημένα» που πραγματικά θα εκπλαγούμε!

7. Περιέργεια! Όπως υπογραμμίζει η Anne Bacus στο βιβλίο της «Οι γονείς ρωτούν, οι ψυχολόγοι απαντούν» (εκδόσεις Lector), το παιδί που.. χώνει τη μύτη του στα συρτάρια, ρωτάει από πού έρχονται τα σύννεφα και «ανοίγει» το κινητό τηλέφωνο για να δει πώς λειτουργεί, διαθέτει ένα καταπληκτικό προτέρημα που πρέπει -πάση θυσία- να διαφυλαχθεί! Μιλάμε για τη ζωτική ορμή που οδηγεί στην ανάπτυξη του πνεύματος ∙η περιέργειά του σημαίνει ότι παραμένει ανοικτό στα διάφορα ερεθίσματα και είναι ακόμα γεμάτο κίνητρα. Εννοείται, ωστόσο, ότι εμείς οφείλουμε να έχουμε «κατακτήσει» τη διαφορά μεταξύ περιέργειας και... αδιακρισίας!

8. Περιπετειώδης διάθεση! Απαραίτητη για να μπούμε δυναμικά σε νέους «δρόμους» και να δούμε να ανοίγονται μπροστά μας καινούργιοι ορίζοντες, νικώντας προηγουμένως τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας. Απαραίτητη, επίσης, για ν' ανταπεξέλθουμε στο «παιχνίδι» της ζωής και να «ανεβάσουμε» την αδρεναλίνη μας (την ορμόνη που, μεταξύ άλλων, βοηθά στην αποφυγή του πόνου) στα σωστά επίπεδα. «Αν συνεχίσετε να κάνετε ό,τι κάνατε πάντα, θα συνεχίσετε να έχετε τα αποτελέσματα που είχατε πάντα», σημειώνει και πάλι ο Andrew Matthews στο βιβλίο του «Άκου την καρδιά σου», υπογραμμίζοντας ότι «η διάθεση για περιπέτεια και το θάρρος δε συνεπάγονται την απουσία φόβου, αλλά την ανάληψη δράσης παρόλο που ίσως φοβόμαστε πολύ!» Με λίγα λόγια, αν δεν τολμήσουμε, δε θα μάθουμε ποτέ τι θα μπορούσε να είχε συμβεί...

9. Διεκδίκηση! Το αντίθετο, δηλαδή, της υποχώρησης ή της παραίτησης ∙έννοιες που, για τα περισσότερα παιδιά, παραμένουν... άγνωστες για πολλά χρόνια, καθώς τις θεωρούν συνώνυμες μιας μικρής ή μεγαλύτερης ήττας! Το παιδί διεκδικεί την αγκαλιά της μαμάς, το χρόνο και το χώρο του μπαμπά, την αγάπη της γιαγιάς, την προσοχή της δασκάλας, τη φιλία των συμμαθητών του, την «πρωτιά», την ελευθερία, προσπαθεί συνεχώς να τροποποιεί υπέρ του τις υπάρχουσες καταστάσεις, έχει αυτοπεποίθηση κι αναγνωρίζει την προσωπική του αξία. Ας πάρουμε, λοιπόν, το ανάλογο «μάθημα» κι ας ακολουθήσουμε την εξής αρχή: «Είμαι δυνατός άνθρωπος, μπορώ ν' αντιληφθώ και ν' αδράξω οποιαδήποτε ευκαιρία!»

10. Γέλιο – Ανεμελιά! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την παίρνουμε στα... σοβαρά! Έτσι εξηγείται πώς ένα λεπτό γέλιου αξίζει όσο 45΄ λεπτά βαθιάς χαλάρωσης, ενώ αρκετά λεπτά τρανταχτού γέλιου, ισοδυναμούν με 10΄ λεπτά άσκησης, προσφέροντάς μας συγχρόνως ένα εκπληκτικό, εσωτερικό μασάζ! Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε έρευνα του καθηγητή της ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Στάντφορντ, Dr. William Fray, ενώ μια άλλη έρευνα γερμανών επιστημόνων απέδειξε ότι το γέλιο (που ενεργοποιεί τις ενδογενείς οπιοειδείς ουσίες οι οποίες παρέχουν στον οργανισμό παυσίπονη, ηρεμιστική δράση), αυξάνει τη συγκέντρωση αντισωμάτων στο αίμα κι είναι άριστο «φάρμακο» για την ανανέωση των κυττάρων, τη μείωση της αρτηριακής πίεσης και την καλή λειτουργία της καρδιάς.

Ολοκληρώνοντας, αξίζει να σημειώσουμε το αποτέλεσμα πολυετούς μελέτης της Δρ. Ιωάννας Βερνίκου, της Ελληνίδας που για 31 χρόνια είχε στα χέρια της την υγεία των αστροναυτών ως διευθύντρια του Τμήματος Ερευνών Ζωής της NASA: «Για να καθυστερήσουμε ή ακόμα και να προλάβουμε πολλά από τα συμπτώματα που συνήθως αποδίδονται στα γηρατειά, πρέπει να μάθουμε να χρησιμοποιούμε σωστά τη βαρύτητα •θα το πετύχουμε, "ξαναγυρίζοντας" στα παιδικά μας χρόνια, αλλάζοντας συχνά θέσεις και αποφεύγοντας την ακινησία για πολλή ώρα, ώστε το βάρος να διαχέεται σε όλα τα σημεία του σώματός μας.»

Με άλλα λόγια, να σηκωνόμαστε συχνά από την καρέκλα, να στεκόμαστε όρθιοι κρατώντας σε εγρήγορση όλο τον οργανισμό μας, να ξαπλώνουμε για λίγο είτε μπρούμυτα είτε ανάσκελα με το κεφάλι να «κρέμεται» από το κρεβάτι, να ξαπλώνουμε επίσης για κάποια λεπτά ανάσκελα έχοντας τα πόδια σε ψηλότερο επίπεδο από το υπόλοιπο σώμα, να περπατάμε γρήγορα, να τρέχουμε, να κάνουμε ποδήλατο ή να κολυμπάμε, αφού έτσι δραστηριοποιούνται όλα τα κύτταρα και γυμνάζονται συγχρόνως το μυϊκό, το αναπνευστικό και το καρδιαγγειακό μας σύστημα.



Πηγή: morethanawoman.gr

Το διάβασα στο Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Μικρές Περιπλανήσεις - Γίνεται ο κόσμος μια σταλιά

Συντροφιά με τις "Μικρές Περιπλανήσεις"...



Από το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος "Μικρές Περιπλανήσεις".

 Κυκλοφόρησε το 1992, παραγωγός είναι ο Νίκος Παπάζογλου και εκδότης η δισκογραφική εταιρεία Λύρα.

ΕΛΥΤΗΣ:ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΤΗ ΖΩΗ

Το ένιωσα αυτό, πολύ περισσότερο κι από τη σκηνή στο μέτωπο που διηγήθηκα πριν, δυο μήνες αργότερα, όταν βρέθηκα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου των Ιωαννίνων, με όλες τις ενδείξεις τις επιστημονικές ότι δεν πρόκειται να ξανασηκωθώ.

Πριν από τ’ αντιβιοτικά, ο τύφος δεν είχε άλλη σωτηρία από την αντοχή του οργανισμού σου. Έπρεπε να υπομένεις, ακίνητος υποχρεωτικά, με πάγο στην κοιλιά και μερικά κουταλάκια γάλα ή πορτοκαλόζουμο για τροφή, όλες τις ατέλειωτες μέρες που βαστούσε ο πυρετός, σαράντα ακατέβατα. Κι ο Θεός βοηθός.

Έτυχε να περάσω τη μεγάλη κρίση τις ημέρες ακριβώς που άρχισε η επίθεση των Γερμανών. Δεν ήταν και τόσο ρόδινα τα πράγματα. Το κρεβάτι μου βρισκότανε πλάι στο παράθυρο και κάθε φορά, θυμάμαι, που σήμαινε συναγερμός όλοι οι άλλοι άρρωστοι (το νοσοκομείο ήταν παθολογικό και δεν είχε τραυματίες) μαζί με τις νοσοκόμες και τους γιατρούς τρεχοκοπούσανε στα καταφύγια.

Με τους Γερμανούς δεν ήτανε φρόνιμο να παρασταίνουν το παλικάρι. Πριν φύγουν από το θάλαμο μού άνοιγαν τα τζάμια, μήπως και σπάσουν και με χτυπήσουν τα θραύσματα. Κι απόμενα έτσι ολομόναχος μέσα στον άδειο θάλαμο, που μου φαινότανε ξαφνικά ότι μεγάλωνε, γινότανε απέραντος, με τα ξέστρωτα κρεβάτια, τα κουβαριασμένα σεντόνια, τις εφημερίδες, τα σακίδια, μια σταματημένη απότομα ζωή, ένα είδος Πομπηίας του κλειστού χώρου, απ’ όπου αναδυόμουν και επέπλεα μετέωρος, βουτηγμένος μέσα σε μια παράξενη ηρεμία.

Ώσπου σε λίγο άρχιζαν οι εκρήξεις, που ολοένα πλήθαιναν και πλησίαζαν. Αυτό πια δεν ήταν πόλεμος, ήταν μια μονομαχία. Δεν υπήρχανε στρατεύματα, όπλα, υπηρεσίες, επιτελεία. Τίποτε. Μονάχα το αόρατο εκείνο τέρας που μπουμπούνιζε από ψηλά. Κι εγώ ασάλευτος, με την πληγιασμένη ράχη και το κομμάτι τ’ ουρανού απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Ένα αίσθημα που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ όσο ήμουν τριγυρισμένος από τους στρατιώτες μου αναπηδούσε τώρα μέσα μου, πολλαπλασιαζότανε, με χίλιες φωνές μου έκρενε: «πρέπει, πρέπει, πρέπει να ζήσεις, να νικήσεις, να τα βγάλεις πέρα».

Θα ‘ναι φαίνεται, στη μοναξιά και στον άνισο αγώνα που ξυπνάει όλος ο άντρας. Και ο ποιητής. Η ιδέα ενός βιβλίου με κρατούσε – όπως άλλους ένα εικόνισμα. Το έβλεπα, το φυλλομετρούσα, τα ποιήματα που δεν είχα γράψει, και που θα ήθελα να είχα γράψει, γεμίζανε με το εξωτερικό τους σχήμα τις σελίδες του, δεν απόμενε παρά να τα «γεμίσω», όπως γεμίζεις μια σειρά από άδεια ποτήρια, και αμέσως τι δύναμη, τι ελευθερία, τι αψηφησιά στις βόμβες και στο θάνατο. Να ‘χεις βγάλει τον εαυτό σου τον πραγματικό, από τον άλλο τον καθημερινό, έξω, και να τον βλέπεις αντίκρυ σου άτρωτον, άφθαρτον, προσιτό στα μέλλοντα όπου πια εσύ δε θα συμμετέχεις, τι ανακούφιση!
(…)

Την άλλη μέρα, όταν είδα να με πλησιάζει ένας παπάς με το δισκοπότηρο στο χέρι, μόνο που δε γάβγισα. Το ‘βαλε στα πόδια, και οι άλλοι άρρωστοι, θαρρώ, γελούσανε. Όμως εγώ δε βάσταξα πια κι έβαλα τα κλάματα. Οι γιατροί μαζεύτηκαν γύρω μου, κάτι είπανε μεταξύ τους, και στο τέλος ένας απ’ αυτούς μου έκανε μια ένεση. Βυθίστηκα στον ύπνο για ώρες πολλές. Και την άλλη μέρα – κάτι απίστευτο – ξύπνησα σχεδόν απύρετος. Είχα περάσει τη μεγάλη κρίση. Το βιβλίο που ονειρευόμουνα θα μπορούσε ίσως να γίνει.

Και τώρα, βέβαια, που γράφω, ύστερα από τόσα χρόνια, το ιδανικό αυτό βιβλίο δεν έγινε. Αλλά τι σημαίνει; Η ελπίδα του με κράτησε στη ζωή, και τότε που δεν ήξερα και τώρα που κατάλαβα ότι τα ιδανικά βιβλία δε γίνονται ποτέ. «Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.» Να πάλι το passe-partout Καβάφη.

Ο. Ελύτης, Το χρονικό μιας δεκαετίας, «Ανοιχτά Χαρτιά», εκδ. Ίκαρος (απόσπασμα)

Πηγή: lambrinim.wordpress.com

Το διαβάσαμε: to23ogramma.wordpress.com

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Κώστας Καρυωτάκης: Ένας «Ιδανικός Αυτόχειρας»

"Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε"

Κώστας Καρυωτάκης



Για τη ζωή και το έργο του μεγάλου μας ποιητή και πεζογράφου ,που έφυγε από τούτον τον κόσμο στις 21 Ιουλίου του 1928 μπορείτε να πατήσετε ΕΔΩ

Οι στίχοι του, κομμάτια της ζωής του

Στον Καρυωτάκη έχουν προσδώσει διάφορους χαρακτηρισμούς όπως μισάνθρωπος, πεσιμιστής και άλλα διόλου τιμητικά. Επιφανειακά και μόνο, κρύβεται μια αλήθεια σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Ο Καρυωτάκης σε αρκετές περιπτώσεις αποξενώθηκε, όχι όμως επειδή μίσησε τους ανθρώπους αλλά επειδή μίσησε την εποχή του. Ζητούσε την επανάσταση ακόμα και αν ήξερε πως «το λεύτερο που εσκέφτηκε τραγούδι ποτέ δε θα ειπωθεί». Η ζωή του ήταν μια συνεχής μάχη με την άρρωστη νοοτροπία εκείνης της περιόδου.

Βίωσε την Ελλάδα της «βρομιάς», του χαμηλού επιπέδου ζωής, των αξιοθρήνητων και οκνηρών δημοσίων υπαλλήλων που «παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους, σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους σηκώνοντας οι καημένοι». Ο ίδιος υπήρξε δημόσιος υπάλληλος και αυτό τον τσάκισε. Ο Καρυωτάκης ήθελε να αποτραβηχτεί από τη κοινωνία του, και αυτή συχνά του θύμιζε πως ζει μέσα της. Έπρεπε πρώτα να έρθει σε ρήξη με τον ίδιο του τον εαυτό.

«Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια» γράφει στο ποίημα του Ανδρείκελα. Δεν παραιτήθηκε από τη ζωή. Πάλεψε να γλεντήσει τη καθημερινότητα ακόμα και αν αυτή, φάνταζε οδυνηρή «Είναι το βράδυ απόψε θλιβερό κι εμείς θα το γλεντήσουμε το βράδυ,όσοι έχουμε το μάτι μας ογρό και μέσα μας τον άδη».

Ο έρωτας έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή του. Η πρώτη του αγάπη ήταν η Άννα Σκοδρύλη, την οποία γνώρισε ως έφηβος στα Χανιά. Η δεύτερη, και πιο γνωστή, ήταν η ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη. Με τη τελευταία συνδέθηκε ενώ ακόμα δεν είχε ξεχάσει τη πρώτη. Η Πολυδούρη, σε μια απόδειξη απόλυτης αγάπης του ζητάει να παντρευτούν ενώ γνώριζε πως ο Καρυωτάκης έπασχε από σύφιλη.

Υπήρχαν όμως και οι γυναίκες που του δημιουργούσαν αποστροφή «Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια. Στα χείλη μόνο οι λέξεις των παθών. Ένα έχετ' όνειρο: τον αγαθόν άντρα σας και τα νόμιμα κρεβάτια». Η ποίηση του σκοτεινή, καταραμένη, όπως των ποιητών που αγάπησε «των Πόε των δυστυχισμένων και των Μπωντλαίρ που εζήσανε νεκροί».

«Φθονούσε» την αθανασία τους, πίστευε πως «μάταια στιχουργούσε» όμως ο Κώστας Καρυωτάκης άλλαξε μια για πάντα την Ελληνική ποίηση. Όσοι μέσα από τους στοίχους του ένιωσαν τι θα πει «νηπενθές» του έδωσαν μια θέση δίπλα στους ήρωές του.

Πηγές: www.alfaVita.gr, www.tvxs.gr

Η ιστορία της μελαγχολίας εν συντομία - Κόρτνεϊ Στίβενς

Ένα ενδιαφέρον βίντεο για την κατανόηση της μελαγχολίας μας. Από τα TED Ed. Με ελλ. υπότιτλους 

ΠΕΡΣΑ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

Όλοι έχουμε νιώσει λυπημένοι και μελαγχολικοί σε κάποιες φάσεις της ζωής μας. Αλλά τι ακριβώς είναι η μελαγχολία; Ποια είναι η ιστορία της; Τι λέει η επιστήμη; Ποιες θεωρούνται οι αιτίες της και τι θα πρέπει να κάνουμε γι 'αυτή –αν υποθέσουμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι; Η Courtney Stephens εξηγεί τις λεπτομέρειες πίσω από την ακόμα εξελισσόμενη κατανόηση της μελαγχολίας και κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση για τη χρησιμότητά της.

 Πηγή: www.doctv.gr

ΕΝΔΟΡΦΙΝΕΣ,ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ:ΠΩΣ ΝΑ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕΤΕ

Η άσκηση μας κάνει να νιώθουμε πιο χαρούμενοι.

Αισθανόμαστε καλύ­τερα με τον εαυτό μας όχι μόνο επειδή πήραμε μια θετική πρωτοβουλία, αλλά και επειδή όταν ασκούμαστε το σώμα μας απελευθερώνει κάποιες χημικές ουσίες που ονομάζονται ενδορφίνες. Πρόκειται για φυσικές ουσίες ευεξίας που μοιάζουν με ορμόνες, παράγονται στον εγκέφαλο και δρουν ως αναλγητικά, μειώνουν δηλαδή την αντίληψη του πόνου.

Όταν ελευθερώνονται από τους νευροδιαβιβαστές αρχίζουν να διατρέχουν όλο μας το σώμα, χαρίζοντάς μας μια αίσθηση ευφορίας. Ακόμα, η άσκη­ση ενεργοποιεί την αδρεναλίνη, τη σεροτονίνη και την ντοπαμίνη, όλες τους χημικές ουσίες της «χαράς», που συνεργάζονται για να σας κάνουν να νιώθετε υπέροχα. Ναι, θα είστε κουρασμένοι, αλλά ταυτόχρονα θα αισθάνεστε ενθουσιασμένοι.

Ας γυμναστούμε

Από τότε που ο πρώτος άνθρωπος των σπηλαίων κυνήγησε ένα μαλλια­ρό μαμούθ και ύστερα ένιωσε έναν πόνο στους μηρούς του που τον γέμισε ικανοποίηση, γνωρίζουμε ότι η άσκηση μας κάνει καλό. Και είναι αλήθεια ότι η άσκηση μας κάνει πραγματικά να αισθανόμαστε καλύτερα. Τίποτα δεν αυξάνει τα επίπεδα ενέργειας πιο γρήγορα και πιο αποτελε­σματικά από την άσκηση.

Έχει αποδειχτεί ότι συμβάλλει στη μείωση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης όσο και τα αντικαταθλιπτικά, η ατομική ψυχοθεραπεία, η γνωστική ψυχοθεραπεία και οι ομαδικές συνεδρίες. Οι έρευνες δείχνουν ακόμα ότι η βελτίωση της διάθεσης ξεκινάει μόλις δέκα λεπτά αφότου αρχίσετε να γυμνάζεστε και π βελτίωση αυτή συνε­χίζεται μέχρι και είκοσι λεπτά ακόμα.

Έρευνα για την άσκηση και την κατάθλιψη, στην οποία οι συμμετέχοντες περπατούσαν καθημερινά επί επτά εβδομάδες, έδειξε όχι η βελτιωμένη διάθεση και ενέργεχά τους πα­ρέμενε και πέντε μήνες αργότερα, ενώ είχαν επιστρέφει στις κανονικές συνήθειές τους.

Οι θετικές συνέπειες της άσκησης

♦ Ενεργοποιεί τις ενδορφίνες.

♦ Αυξάνει την ευεξία.

♦ Βελτιώνει την αυτοεκτίμηση.

♦ Χαρίζει μια αίσθηση επιτυχίας.

♦ Αυξάνει τα επίπεδα ενέργειας.

♦ Ανακουφίζει από το άγχος και τα αρνητικά συναισθήματα.

♦ Κινητοποιεί.

♦ Βελτιώνει την πνευματική λειτουργία.

♦ Βελτιώνει τον ύπνο.

♦ Βελτιώνει τη φυσική κατάσταση και τη συνολική υγεία.

♦ Τονώνει το ηθικό.

Οι πράξεις πραγματικά μιλούν πιο δυνατά από τις λέξεις

Μην ξεχνάτε ότι ο σκοπός της άσκησης δεν είναι να λάβετε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, αλλά να νιώσετε καλύτερα με τον εαυτό σας σω­ματικά και ψυχικά. Αν δεν έχετε καν τρέξει το τετράγωνο του σπιτιού σας, δεν έχει νόημα να δηλώσετε συμμετοχή στον επόμενο σούπερ μα­ραθώνιο και να διανύετε ατελείωτα χιλιόμετρα στον διάδρομο κάποιου σκοτεινού γυμναστηρίου για πολλούς συνεχόμενους μήνες. Θα πιεστεί­τε υπερβολικά ή δεν θα το απολαύσετε.

Η σίγουρη συνταγή της αποτυ­χίας είναι να πείτε «θα πηγαίνω στο γυμναστήριο τρεις φορές την εβδο­μάδα», ενώ στην πραγματικότητα δεν θα το κάνετε με τίποτα. Αντίθετα, βρείτε κάτι που σας αρέσει να κάνετε, προσιτό και ρεαλιστικό. Σας έχου­με εδώ κάποιες προτάσεις για να ξεκινήσετε το «Καινούργιο και Καθόλου Τρομακτικό Πρόγραμμα Άσκησης» (που δεν περιλαμβάνει ζέσταμα, εκτός κι αν θέλετε εσείς να το κάνετε):

♦ Κατεβείτε από το λεωφορείο μια στάση πριν από τη δική σας. Ασκού­μαι δεν σημαίνει απαραίτητα κάνω κυκλική προπόνηση σε γυμνα­στήριο! Υγεία είναι οτιδήποτε σας δραστηριοποιεί. Γιατί να μην περ­πατήσετε μέχρι το σπίτι αντί να πάρετε το λεωφορείο;Ή να ανεβείτε τις σκάλες αντί να πάρετε το ασανσέρ;

♦ Γυμναστείτε ομαδικά. Τα περισσότερα γυμναστήρια έχουν τμήματα που δέχονται και μη μέλη. Βρείτε κάποιο που σας ακούγεται ενδια­φέρον και πηγαίνετε να δείτε πώς είναι. Η κοινωνική υποστήριξη κατά τη διάρκεια της άσκησης είναι πολύ σημαντική: αν έχετε στο μυαλό σας την παρέα ή σκέφτεστε πως αν δεν πάτε, εκτός από τον εαυτό σας, θα απογοητεύσετε και κάποιον άλλο, τότε είναι πολύ πιο πιθανό να μην τα παρατήσετε.

♦ Αν θέλετε καρδιαγγειακή άσκηση χαμηλής έντασης, δοκιμάστε την κολύμβηση.

♦ Μετά την άσκηση, κάντε σάουνα. Μια έρευνα που έγινε από φυσι- κοπαθητικούς θεραπευτές έδειξε ότι ο ιδρώτας στη σάουνα μπορεί να μειώσει την αρτηριακή πίεση, να προσφέρει ανακούφιση από τους μυϊκούς σπασμούς, την εποχιακή συναισθηματική διαταραχή και τα υψηλά επίπεδα άγχους.

♦ Αγοράστε, δανειστείτε ή νοικιάστε ένα ποδήλατο και πηγαίνετε με αυτό στη δουλειά σας.

♦ Πηγαίνετε με τους φίλους σας για χορό.

♦ Κάντε τις δουλειές του σπιτιού πιο ενεργητικά. Βάλτε μουσική και χορέψτε ενώ σκουπίζετε με την ηλεκτρική, σκύβοντας για να σκου­πίσετε και κάτω από τα έπιπλα.

♦ Ασχοληθείτε λίγο με την κηπουρική. Είναι χαμηλής έντασης άσκηση, αλλά περιέχει πολύ σκύψιμο, μετακίνηση, τέντωμα και σήκωμα.

♦ Δοκιμάστε γιόγκα ή piMes. Και οι δύο αυτές σχολές είναι απίστευτα ευεργετικές για το σώμα και το πνεύμα.

Μόλις αποφασίσετε τι θέλετε να δοκιμάσετε, προσαρμόστε το ημε­ρολόγιο δραστηριοτήτων σας και προγραμματίστε κάποιο είδος άσκησηςτουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα για μισή ώρα. Να είστε συγκε­κριμένοι. Ορίστε συγκεκριμένη ημέρα και ώρα για να έχετε μεγαλύτερες πιθανότητες να το κάνετε και σκεφτείτε να ίο προτείνετε σε κάποιον φίλο, έτσι ώστε να μην μπορείτε να το ακυρώσετε την τελευταία στιγμή.

Μπορεί να λειτουργήσει βοηθητικά, όπως κάνατε και σε προηγούμενο κεφάλαιο με τον προγραμματισμό θετικών δραστηριοτήτων, αν κατατά­ξετε τις ασκήσεις σας σε «εύκολες», «μέτριες» και «δύσκολες» και ύστερα ξεκινήσετε με τις εύκολες για να φτάσετε σταδιακά σε εκείνες που θεω­ρείτε δύσκολες. Προσπαθήστε να διαλέξετε τρεις διαφορετικές ασκήσεις για να υπάρχει ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από το αν είναι περπάτημα, κηπουρική ή άσκηση στο γυμναστήριο.

Πράσινη άσκηση

Έρευνα που διεξήχθη το 2012 από την οργάνωση ψυχικής υγείας MIND βρήκε ότι εννέα στις δέκα γυναίκες ηλικίας άνω των τριάντα, όταν σκέφτονται να γυμναστούν σε εξωτερικό χώρο, παλεύουν με : την έλλειψη αυτοπεποίθησης όσον αφορά το σώμα τους και με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Αυτό είναι πραγματικά λυπηρό γιατί μια άλλη έρευνα από την ίδια οργάνωση ανέφερε ότι το 94% των ανθρώπων που ρωτήθηκαν δήλωσαν ότι η «πράσινη άσκηση» βελτίωσε την ψυχική υγεία τους και την αίσθηση της ευεξίας. Αν δεν αισθάνεστε άνετα να κάνετε τζόκινγκ στον δρόμο, δοκιμάστε να περπατήσετε σε ένα πάρκο μαζί με φίλους ή ακούγοντας μουσική με το iPod, μόνο μην κρυφτείτε σε κάποιον εσωτερικό χώρο.

Ο καθαρός αέρας, η φύση, τα διαφορετικά τοπία και οι ήχοι τονώνουν τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα σας. Ακολουθήστε το καινούργιο σας πρόγραμμα για μία εβδομάδα, εκτι­μήστε πώς πήγε και σημειώστε σε κάθε άσκηση ένα «Α» ή ένα «Ε», ανάλογα με το αν το απολαύσατε ιδιαίτερα ή σας χάρισε ένα αίσθημα επιτυχίας.

Θυμηθείτε μόνο να κάνετε αυτό που θέλετε να κάνετε, κι όχι αυτό που πιστεύετε ότι πρέπει να κάνετε. Αν κάτι δεν είναι βαρετό, θα το συνεχίσετε πιο εύκολα. Σκεφτείτε, τι θα μπορούσε να σας κάνει να σταματήσετε την άσκηση και βρείτε τρόπους να ξεπεράσετε το πρόβλημα. Π.χ. Χαμηλό κίνητρο -»να πάω με κάποιον φίλο.

Αφού τελειώσει αυτή η εβδομάδα, κάντε στον εαυτό σας τις ακόλουθες ερωτήσεις:

♦ Πώς νιώθατε πριν από την άσκηση: ανήσυχος / νευρικός / ενθουσια­σμένος / κουρασμένος / βαριεστημένος;

♦ Πώς νιώθατε κατά τη διάρκεια της άσκησης;

♦ Πώς νιώσατε αφού ασκηθήκατε;

♦ Ανατρέξτε στον κατάλογο των θετικών συνεπειών που αναφέραμε νωρίτερα. Μπορείτε να πείτε πως κάποια από αυτές ισχύει;

Θα παρατηρήσετε πιθανότατα ότι σε γενικές γραμμές δεν είχατε διά­θεση να ασκηθείτε -στην πραγματικότητα η προοπτική έμοιαζε μάλλον τρομακτική-, αλλά από τη στιγμή που ξεκινήσατε το απολαύσατε και ύστερα αισθανόσαστε όμορφα και, γιατί όχι, υπερήφανοι για τον εαυτό σας. Γι’ αυτό, εκείνες τις ημέρες που δεν έχετε καμία απολύτως διάθεση, να θυμάστε ότι αυτό δεν προεξοφλεί το πώς θα νιώθετε μετά.

Σκεφτείτε ακόμα πώς θα νιώθετε αν παραλείψετε εντελώς το κομμάτι άσκηση: τύψεις και ενοχές. Πόσες φορές εκνευριστήκατε με τον εαυτό σας επειδή δεν συνεχίσατε αυτό που ξεκινήσατε; Αρχίστε μαλακά (περπατήστε ως το σπίτι, ανεβείτε με τις σκάλες αντί με το ασανσέρ) και θα εκπλαγείτε με την αίσθηση επιτυχίας και την ευεξία που θα νιώθετε.

Και η ευεξία αυτή δεν θα είναι μόνο σωματική, αλλά και ψυχική, αφού θα έχετε την ικανοποίηση να σβήσετε κάτι από τη λίστα με αυτά που έχετε βάλει στόχο να πραγματοποιήσετε.

Ο χάρτης εγκεφάλου για τη σωματική άσκηση

Συμπληρώστε ιον χάρτη εγκεφάλου για τη σωματική άσκηση που βρί­σκεται αριστερά, διαλέγοντας μία από τις ασκήσεις που ολοκληρώσατε από το ημερολόγιο δραστηριοτήτων. Σκεφτείτε σοβαρά τι αισθανθήκατε, σωματικά και ψυχικά, από το γεγονός ότι ολοκληρώσατε την άσκηση, τι σκεφτήκατε αφού την κάνατε και τι σας παρακίνησε να κάνετε. Μήπως σας έκανε να σκεφτείτε «Αυτό μπορώ να το ξανακάνω» (σκέψεις), την ώρα που ανεβαίνατε ιις σκάλες προς το σπίτι σας (συμπεριφορά) και αισθανόσασταν πολύ υπερήφανοι για τον εαυτό σας (συναισθήματα);

Και χαλαρώστε…

Ένα πολύ μεγάλο μέρος της σωματικής ευεξίας είναι η χαλάρωση. Υγιει­νός τρόπος ζωής σημαίνει να δίνουμε στο σώμα μας την ευκαιρία να ξεκουράζεται, να ανακτά τις δυνάμεις του. Όταν νιώθετε τσιτωμένοι, αγχωμένοι και ανήσυχοι, το σώμα σας βρίσκεται υπό διαρκή πίεση, κατά συνέπεια και όταν το σώμα σας είναι ήρεμο, το ίδιο είναι και το μυαλό σας.

Δεν είναι δυνατόν να αισθάνεται κανείς ψυχική ένταση όταν σωματικά είναι χαλαρός και το αντίστροφο. Η χαλάρωση έχει θετικό αντίκτυπο στις σκέψεις σας, στα συναισθήματά σας και σε ό,τι κάνετε. Μπορεί να πρόκειται για κάτι απλό, όπως να βρείτε χρόνο να διαβάσετε τις κυριακάτικες εφημερίδες, να δείτε το αγαπημένο σας σίριαλ ή να κάνετε ένα ντους.

Ωστόσο, όσο εύκολο είναι να πείτε «Τώρα θα χαλαρώσω», τόσο δύ­σκολο είναι να το πετύχετε πραγματικά. Ιδιαίτερα όταν το μυαλό σας είναι επιβαρυμένο με άγχη, ενοχές, ανησυχία και αρνητικές σκέψεις, και το σώμα σας πονάει και είναι κουρασμένο. Ακριβώς γι’ αυτό σας διατά­ζουμε (ναι, σας διατάζουμε) να χαλαρώσετε.

Προτείνουμε ένα μάθημα υποχρεωτικής χαλάρωσης, το οποίο ίσως φαίνεται… λίγο αγχωτικό, αλ­λά δεν είναι καθόλου. Γράψτε στο ημερολόγιο δραστηριοτήτων σας με­ρικά πράγματα που σας χαλαρώνουν – εμείς προτείνουμε δύο δοκιμα­σμένες και ελεγμένες τεχνικές για να σας βοηθήσουμε να λυθείτε: πάρτε βαθιές ανάσες και κάντε ένα μπάνιο.

Πάρτε βαθιές ανάσες

Αυτή η άσκηση αναπνοών θα σας πάρει μόνο μερικά λεπτά, αλλά αν την κάνετε σωστά θα σας βοηθήσει πραγματικά να χαλαρώσετε:

♦ Τοποθετήστε το ένα χέρι επάνω στο στήθος σας και το άλλο στην κοιλιακή χώρα.

♦ Εισπνεύστε αργά (κατά προτίμηση από τη μύτη και με το στόμα κλειστό).

♦ Καθώς εισπνέετε σπρώξτε την κοιλιά σας προς τα έξω – νιώστε τη να φουσκώνει και το χέρι σας να ανεβαίνει.

♦ Κρατήστε την αναπνοή σας για δύο δευτερόλεπτα.

♦ Εκπνεύστε αργά από τη μύτη – νιώστε το στομάχι σας να ξεφουσκώ­νει και το χέρι σας να κατεβαίνει.

♦ Καθώς εκπνέετε, χαμογελάστε. Το χαμόγελο σας κάνει από μόνο του να αισθανθείτε πιο ευτυχισμένοι.

♦ Σκεφτείτε κάτι – ένα αγαπημένο πρόσωπο, μια ηλιόλουστη παραλία, ένα ωραίο τοπίο.

♦ Επαναλάβετε τέσσερις φορές.

Πρόκειται για μια πάρα πολύ απλή άσκηση. Θα κάνει τους παλμούς σας να πέσουν, το σώμα σας να χαλαρώσει και, επειδή εστιάζετε στην αναπνοή σας, ο νους σας θα κάνει κι αυτός ένα διάλειμμα, που τόσο το χρειάζεται.Κάντε ένα μπάνιο

Ο Νιλ Μόρις, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Γουλβερχάμπτον, μελέ­τησε οκτώ ανθρώπους που έκαναν μπάνιο κάθε μέρα για δεκαπέντε ημέρες. Ανακάλυψε ότι η αίσθηση της γενικής ευεξίας των συμμετεχό- ντων αυξήθηκε δραματικά. Όλοι σημείωσαν πώς η απαισιοδοξία τους για το μέλλον μειώθηκε, ενώ το αίσθημα ηδονής αυξήθηκε. Ο Μόρις το απέδωσε σε έναν συνδυασμό αίσθησης ηρεμίας και άνεσης.

Το μπάνιο μάς δίνει την αίσθηση της πολυτέλειας. Το γεγονός ότι αφιερώνετε χρόνο για να απολαύσετε ένα μπάνιο μέσα σε ζεστό -ίσως και αρωματισμένο- νερό είναι σχεδόν υπερβολή. Δεν πρόκειται πλέον για μια υποχρέωση που διεκπεραιώνετε πριν φύγετε για τη δουλειά, αλλά για παραχώρηση χρόνου στον εαυτό σας για να χαλαρώσετε.

Το μπάνιο έχει και αποδεδειγμένα σωματικά οφέλη. Ένα ζεστό μπά­νιο μπορεί να τονώσει την κυκλοφορία και την κίνηση των κυττάρων, ενώ η προσθήκη αλάτων θα βοηθήσει στην ανακούφιση της αρθρίτιδας, των δερματικών προβλημάτων, της κατακράτησης υγρών και των πόνων και ενοχλήσεων. Τα άλατα θειικού μαγνησίου βοηθούν στη διατήρηση της λειτουργίας των ενζύμων στο σώμα σας και μπορούν να δυναμώσουν τα τοιχώματα του πεπτικού σωλήνα σας. Κι όλα αυτά, ενώ εσείς χαλα­ρώνετε στην μπανιέρα σας.

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο Μικρό βιβλίο της Χαράς - Εκδόσεις Μεταίχμιο

Κείμενο του συγγραφέα και θεραπευτή Dr Jessamy Hibbert

Πηγή: boro.gr

Tο διάβασα στο Τhessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι - Γιάννης Χαρούλης

Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Εκτέλεση: Γιάννης Χαρούλης

"ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΚΛΑ"

Γράφει ο Δρ. Πολύβιος Πρόδρομος, φιλόλογος

Πάμε σου λέω θ’ αργήσουμε…
Θέλω να δω τα πυροτεχνήματα, να δω τα χρώματα να αγγίζουν τον ουρανό! Θα πάρω και την κούκλα μου μαζί να τα δει κι αυτή. Στο σχολείο, μας είπαν πως σήμερα γιορτάζουμε την ελευθερία, την αδελφοσύνη και την ισότητα.Δεν καταλαβαίνω και πολλά, αλλά φαντάζομαι πως αυτό θα σημαίνει ο ένας άνθρωπος να αγαπάει τον άλλον τόσο πολύ όσο κι εγώ τη κούκλα μου και τη φίλη μου την Amala.

Όταν θα μεγαλώσουμε, έχουμε πει με την Amala πως θα κάνουμε τον κόσμο χαρούμενο, γεμάτο φως και χρώματα. Δεν ξέρουμε ακόμα πώς, αλλά κάτι σκεφτόμαστε…

Στην αρχή ο κρότος των πυροτεχνημάτων με φοβίζει λίγο. λίγο όμως, τόσο δα… Θα σε κρατάω όμως με το ένα μου χέρι σφιχτά και με το άλλο σφιχτά θα αγκαλιάζω την κούκλα μου. Πόσο μ’ αρέσουν τα πυροτεχνήματα! Γελάω και φωνάζω από χαρά κάθε φορά που το ένα πάει πιο ψηλά από το άλλο, κι ύστερα απλώνονται στον ουρανό σαν να θέλουν να ξεγλιστρήσουν από δύο αόρατα χέρια που προσπαθούν να τα πιάσουν. Παίζουν με τον ουρανό.

Πόσο μ’ αρέσουν τα χρώματα! Θα ήθελα να ήμουν στον ουρανό και να παίζω με τα πυροτεχνήματα. Να προσπαθώ να τα πιάσω και κάθε φορά που θα τα έπιανα, να τα άφηνα να μου φύγουν, δήθεν πως μου ξέφυγαν… Έτσι θα γέμιζε ο κόσμος χρώματα και φως. Σου το είπα το μυστικό μας.Το βράδυ θα πάρουμε την Amala να κοιμηθεί στο σπίτι μας. Είμαστε φίλες. Δεν της μιλάνε όλα τα παιδιά στο σχολείο, επειδή είναι ξένη. Εμένα όμως είναι η καλύτερή μου φίλη. Τι θα πει «ξένος»; Όλοι άνθρωποι είμαστε. Όλοι οι άνθρωποι με την καρδιά δεν αγαπάνε; Ίδια δάκρυα δεν κάνουν; Το ίδιο δεν χαίρονται;

Νιώθω κάτι περίεργο μέσα μου τώρα. Δεν είναι ο κρότος των πυροτεχνημάτων αυτός. Είναι άλλος θόρυβος, φοβιστικός. Σαν αυτόν που κάνουν τα τέρατα.Αρχίζω να φοβάμαι… Πονάω… Τα πυροτεχνήματα δεν πονάνε.
Σας βλέπω όλους από ψηλά.
Μαμά, μπαμπά… γιατί κλαίτε; γιατί έχετε αίματα; Τα πυροτεχνήματα δεν πληγώνουν. Η Amala γιατί κοιμάται μόνη της στο δρόμο; Δεν θα την πάρουμε στο σπίτι μας απόψε; Να και η κούκλα μου!

Κράτα μου το χέρι… μη μ’ αφήνεις να φύγω… φοβάμαι… Τα πυροτεχνήματα έσβησαν. Βλέπω κι άλλα παιδιά, να και η Amala! Ποιος μας έφερε εδώ; Γιατί μας έφερε εδώ; Θέλω την κούκλα μου...

latistor

Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr

Σε ψηλό βουνό - Νίκος Ξυλούρης

Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι
κάθεταί ν' αετός βρεγμένος χιονισμένος
και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει :

Ένας ακόμη ψαλμός από τον Αρχάγγελο της Κρήτης, Νίκο Ξυλούρη

Η "ΣΤΑΥΡΩΣΗ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ,ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

1965. Καθισμένη στο μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού στα Χανιά, αγνάντευα από μακριά την γαλάζια καπριτσιόζα θάλασσα ξαπλωμένη νωχελικά στα πόδια του βουνού φλερτάροντας ξεδιάντροπα με τις χρυσές ανταύγειες του ντροπαλού, ξανθού ήλιου.

Δροσερό αεράκι φυσούσε κι αγκάλιαζε με τρυφεράδα τα καΐκια, τις ψαρόβαρκες και τους μουσκεμένους στον ιδρώτα χαμάληδες που πηγαινοερχόταν στο ενετικό μουράγιο φορτωμένοι με βαριά λιγδωμένα καφάσια από ψάρια και δίχτυα.

Ο νους μου, ανυπότακτος αντάρτης, περιπλανιόταν σε μακρινά ανερεύνητα ακρογιάλια κι η καρδιά μου φουρτούνιαζε. Στην ποδιά μου κρατούσα δυο βιβλία: Τον καπετάν Μιχάλη και τον Τελευταίο πειρασμό. Σαν διψασμένος ορειβάτης ρουφούσα με δονκιχωτική λαχτάρα τις πυρωμένες λέξεις του Καζαντζάκη και ανατρίχιαζα σαν έμπαινα στα στήθια του φουρτουνιασμένου Κρητικού που πάλευε να λευτερωθεί από την σκλαβιά του βάρβαρου Σουλτάνου.

Ξαφνικά, η αυστηρή μορφή ενός καλόγερου του 'Aγιου Όρους ξεπετάχτηκε σαν φάντασμα εμπρός μου. Ήταν ένας ψηλόλιγνος, μουσάτος κληρικός με αετίσια ρασπούτικα μάτια που νοίκιαζε ένα δωμάτιο στον πάνω όροφο. Πάντα ταξίδευε σ' όλους τους ελληνικούς ορίζοντες πουλώντας θαυματουργό χώμα από τα Ιεροσόλυμα παρμένο μέσα από τον τάφο του Χριστού για φυλακτά και θεϊκά γιατροσόφια.

Μονομιάς άρπαξα τα βιβλία και τα 'χωσα κάτω από τα ρούχα μου. Σίμωσε κοντά σουφρώνοντας τα παχιά του φρύδια και με μια γρήγορη κίνηση τα παίρνει στα χέρια του. Οι φλέβες στα μηλίγγια του φούσκωσαν και ανατινάχτηκε σαν να τον δάγκωσε φίδι.

- Ντροπή σου αμαρτωλή να διαβάζεις τα βρωμερά τούτα βιβλία του βλάστημου αντίχριστου Κρητικού που ρεζίλεψε τους ηρωικούς αγώνες της Κρήτης και μασκάρεψε τα ιερά και όσια της εκκλησιάς μας. Αφορεσμένος νάναι σε όλους τους αιώνες αμήν.
- Μα ο Χριστιανισμός κηρύσσει αγάπη, τόλμησα να διαμαρτυρηθώ. Ο Καζαντζάκης πόνεσε την αλυσοδεμένη ψυχή της έρημης Κρήτης και αγάπησε τον Χριστό.

Ο μοναχός χλιμίντρησε σαν αγριομούλαρο. Έφτυσε καταγής φουρτουνιασμένος. Αφρισμένα σάλια τρέχανε από το στόμα του. Βράχνιασε η φωνή του.
- Ο διάολος να μπει μέσα σου. Σ' εσένα και σ' αυτόν τον τσαρλατάνο που σε ξεμυάλισε. Διάολε στην κοκάλα του. Ποτέ να μην λιώσουνε, Αμήν!

Έφυγε τρομαγμένος σαν λιποτάχτης πηδώντας δυο-δυο τα σκαλιά για να γλιτώσει από την λέπρα της τυπωμένης απαγορευμένης σκέψης του Σατανά.

Αργότερα έμαθα από τον πατέρα μου πως ο αγιασμένος τούτος καλόγερος είχε σκοτώσει για περιουσιακά ένα νέο παλικάρι σε κάποιο χωριό στο Ρέθυμνο και πήγε στο 'Aγιο Όρος να γλιτώσει τη δικαστική τιμωρία. Μια μέρα ο πιστός μοναχός αποπλάνησε τον αγαθό θεοφοβούμενο δεκαοχτάχρονο μαθητή που έμενε στο διπλανό δωμάτιο του σπιτιού μας και τον παρέσυρε κρυφά στο 'Aγιο Όρος. Η αστυνομία τον βρήκε μετά από καμπόσους μήνες και τον γύρισε πίσω στο χωριό του. Η εκκλησία και η τοπική αστυνομία μας έστειλε προφορικό ραβασάκι να σφραγίσουμε το στόμα μας. Εγώ που είχα τον καλόγερο στην μπούκα του τουφεκιού και δεν έχαβα τα ευλογημένα γιατροσόφια του και τα παραμύθια του, το 'κανα κουδούνια σε όλους τους μαχαλάδες και κοντογειτονιές.

Μια μέρα η απλοϊκή μάνα μου που λάτρευε τυφλά τον Χριστό και σταυροκοπιόταν με δέηση σαν θωρούσε εκκλησιά ή παπά, μου 'σκασε το μυστικό.

- Αχ κοπελιά μου, χάλασε ο κόσμος. Σύντομα θα 'ρθει η Δευτέρα παρουσία!
- Ίντα έγινε μάνα, την ρωτώ με μια σταλιά ειρωνείας. Εγώ δε φοβούμαι. Έχω κλείσει θέση στον παράδεισο!
- Μας καταράστηκε ο Μεγαλοδύναμος και άφησε το Σατανά να μας πιάσει στη φάκα. Ο παπά-Γιώργης της εκκλησιάς μας ξεπαρθένεψε τρεις κοπελιές του γυμνασίου! Ο Διάβολος κόρη μου τον παράσυρε. Αχού, αχού τι κακό μας βρήκε!
- Τον διώξανε;
- Όχι, βέβαια, τούτα τα πράγματα πρέπει να μείνουμε κρυφά, να μην έρθει το κακό πνεύμα και μπει μέσα και σε άλλους άγιους ανθρώπους. Ο Θεός να μας φιλάει από τον «έξω από δω»!

Από κείνη την μέρα κάτι μέσα μου θρυμματίστηκε και έγινε χίλια κομμάτια. Ένα-ένα τα χάρτινα, φανταχτερά παραπετάσματα του Βιβλικού παραμυθιού ξεσχίστηκαν και η φοβερή μάσκα της αλήθειας με κατατρόμαξε. Πήγαινα κάθε μέρα στη βιβλιοθήκη και ρουφούσα με λαιμαργία την ανυπόταχτη ορμητική σκέψη του Καζαντζάκη και ανέπνεα την δυνατή μυρωδιά της ταραγμένης οδοιπορίας του στην άβυσσο. Μοιράστηκα χωρίς όρια και συμπόνια τον εσωτερικό, αβάσταχτο πόνο του. Τίποτα δεν αγάπησα, θεοποίησα και σεβάστηκα στην ζωή μου περισσότερο από την βασανισμένη διγενική σκέψη του μεγάλου Καστρινού. Η σκέψη του, θεριό ανήμερο μπήκε στις φλέβες μου και ρούφηξε το αίμα μου αλύπητα και ο μηδενισμός του ξεκοκάλισε κάθε ίνα της νεανικής μου λαχτάρας. Σαν τον Καζαντζάκη, άρχισα να βλέπω σε κάθε πρόσωπο το θάνατο. Η ματαιότητα του χωματένιου ανθρώπου μου 'σπασε τις βυζιάρικες φτερούγες μου. 'Aρχιζα κι εγώ να βλέπω όλα τα αποπλανητικά φτιασίδια του κόσμου και τις αξίες με το μικροσκόπιο.

Παλικαρίσιος πρωτοψάλτης βίασε όλες τις αραχνιασμένες ιδέες του κόσμου και τις έκανε μαντινάδες στη λύρα του πνεύματος. 'Aγριος διψασμένος Μινώταυρος κατασπάραξε χωρίς έλεος τ' απατηλά κουβάρια της οργανωμένης , καλόβουλης Θεϊκής ύπαρξης και περπάτησε σε απάτητα, κακοτράχαλα άγνωστα μονοπάτια και τα 'κανε ποίηση. Ασκητικός, μοναχός, κουβαλώντας μέσα του την σαρκοβόρα ερημιά της λεύτερης σκέψης άφησε τα αντρίκεια χνάρια του στη γη σαν ένας πολυταξιδεμένος Οδυσσέας που 'ψαχνε με απελπισία την ανώτατη μορφή της αλήθειας. Η παρθενική μαντινάδα που τραγούδησε στην κορφή του κόσμου με μια δοξαριά ήταν μια ολοκλήρωση του χωματένιου ανθρώπου της γης, γιατί ο αλλόκοτος τούτος τροβαδούρος ήτανε όλα μαζί: και στίχος και μουσική.

Η θεϊκή μορφή του Χριστού τον είχε συναρπάσει από μικρό παιδί. Μα η απλοϊκή επεξήγηση του Ευαγγελίου γέννησε αβάσταχτες πνευματικές απορίες που τον τυραννούσαν χωρίς συμπόνια.. Χούφτιασε το ανυπότακτο μυαλό του με αντιφατικές ιδέες κι εμπειρίες κι έσπασε τις πατροπαράδοτες αλυσίδες της σκλαβωμένης σκέψης, παίρνοντας τον κακοτράχαλο ανήφορο να λευτερώσει την ύπαρξη του Θεού. Και ψάχνοντας ν' αγγίξει την βουνοκορφή της αλήθειας μετουσίωσε την ύλη σε πνεύμα και με την ορμητική του δημιουργία συμφιλίωσε τις αντιμαχόμενες φωνές που ούρλιαζαν μέσα του ανάμεσα στην ζωή και το θάνατο, στη σύνθεση κι αποσύνθεση.

Αντάρτικος, αχαλιναγώγητος Ευαγγελιστής, πάλεψε τον Θεό με την ελπίδα να χάσει, ενώ η κοινωνία πάλευε το διάβολο με την ελπίδα να κερδίσει. Για τον Καζαντζάκη η υπέρτατη αρετή του ανθρώπου ήταν η ευθύνη και ο αγώνας. Ο Χριστός έχει δυο υποστάσεις ανθρώπινη και Θεϊκή και σαν άνθρωπος αγωνίσθηκε να σώσει την ύπαρξη του αρρωστιάρικου Θεού. Ο Χριστός σταυρώθηκε όχι μόνο για να σώσει τον άνθρωπο αλλά για να σώσει και το Θεό. Με την σταύρωση του ο Χριστός βασανίστηκε να υποτάξει όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες και τελικά το δυναμικό πνεύμα του νίκησε την ύλη. Ο Θεός σπαρτάρισε από την νίκη του Χριστού, μεγάλωσε, αναζωογονήθηκε και σώθηκε. Μα δεν υπάρχει πιο βασανιστική αιμοβόρα μοναξιά από την μοναξιά της σκέψης -- ο πιο φρικτός ανήλεος πόνος του σκεφτόμενου ανθρώπου.

'Aρχισα ν' αλληλογραφώ με την Ελένη Καζαντζάκη που 'μενε τότε στην Ελβετία. Η επαφή μαζί της με είχε συναρπάσει. Ήταν ένα αόρατο άγγιγμα, μια δικαίωση στην αναστάτωση του νου μου. «Πρώτη φορά λαβαίνω από την Ελλάδα τέτοιο ορμητικό ενθουσιασμό για το Νίκο και γραμμένο από ποιον; Από ένα κοριτσάκι του Γυμνασίου»! Έτσι μου έγραψε.

Ο πραγματικός Γιώργος Ζορμπάς

Σαν γυρίστηκε το κινηματογραφικό έργο Ζορμπάς έγινε μακελειό στην Κρήτη. Πήγαινα ακόμα στο Γυμνάσιο. Φούντωσαν τα αίματα, τσίμπησαν αλογόμυγες το σβέρκο του αψίθυμου Κρητικού, βούιξε η μεγαλόνησος. Βρισιές, αναθέματα και κατάρες υψώθηκαν από κάθε στουρναρόπετρα της Κρήτης.

- Μας ξεφτίλισε πάλι ο Καζαντζάκης. Εμείς δεν σφάζουμε χήρες και δεν κλέβουμε τους πεθαμένους ! Να κάψουμε την ταινία του συκοφάντη της Κρήτης και της θρησκείας μας, τον αντι-Έλληνα, τον αθυρόστομο, τον προδότη του Χριστού!

Η πνευματική μυωπία του Έλληνα και η τύφλωση του μ' έκοψε σαν διχαλόβεργα. Η ρίζα του κακού είναι η άγνοια, μόνο η γνώση μας σώζει. Το έσκασα από το σχολείο κι έκατσα κι έγραψα μια κριτική και ανάλυση του παρεξηγημένου βιβλίου και το 'στειλα στην τοπική εφημερίδα των Χανίων «Παρατηρητής». Η εφημερίδα το δημοσίευσε και την αλλά μέρα η γη σείστηκε. 'Aνθρωποι των γραμμάτων, της τέχνης και του κλήρου μου επιτέθηκαν σαν ύαινες τρίζοντας τα δόντια τους. Το σχολείο ζήτησε να με απολύσει από το γυμνάσιο, ο λαός με έβριζε με συγκινητική γενναιοδωρία και η εφημερίδα μου ζήτησε ν' αναλάβω την πνευματική σελίδα της έκδοσης.

Η άρνηση στη λεύτερη έκφραση με πόνεσε πολύ, ξέσκισε τα σωθικά μου. Πάντα θεωρούσα την αγαπημένη μου πατρίδα βωμό της δημοκρατίας. 'Aρχισα να ερευνώ κιτρινισμένες, σκονισμένες σελίδες του ελληνικού κρατικού μηχανισμού και την αδέσμευτη δύναμη κι επιρροή της Ορθόδοξου Εκκλησίας στο γαλούχημα του Έλληνα. Ανατρίχιασα με φρίκη σαν άνοιξα τ' απόκρυφα ιστορικά καπηλειά και ξεσκέπασα το πολύπλευρο πρόσωπο της. Ένα καπηλειό γιομάτο άγνοια, συμφέρον, υποκρισία και μεσαιωνικό σκοτάδι. Μια στιγματισμένη πληγή και προσβολή στην αξιοπρέπεια και λευτεριά του ανθρώπου.

Όταν στην Ελλάδα οι σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι πήραν στα χέρια τους την εξουσία άρχισαν οι άγριες, αδίστακτες αψιμαχίες μεταξύ δυο μεγάλων δυνάμεων: κράτους και εκκλησίας.

Το 1901 χιλιάδες φοιτητές και διανοούμενοι πλημμύρισαν την Αθήνα και ζητούσαν από τις αρχές να μεταφραστεί το Χριστιανικό Ευαγγέλιο στην δημοτική γλώσσα. Η αστυνομία επιτέθηκε με μίσος στους ειρηνικούς διαδηλωτές. Ογδόντα φοιτητές σκοτώθηκαν κι εκατοντάδες τραυματίσθηκαν.

Το 1907 η Ιερά Σύνοδος απόκτησε απόλυτη εξουσία στα κοινωνικά θέματα του Ελληνικού κράτους. Το 1926 η Ιερά Σύνοδος κατηγόρησε σαν αντεθνική την διδασκαλία του " Κολεγίου των Διδάσκαλων" απέλυσε τους καθηγητές κι έκλεισε το κολέγιο.

Το 1930 η Ορθόδοξη Εκκλησία έκανε μήνυση και δίκασε τον Καζαντζάκη και τον Δημήτρη Γληνό για ένα άρθρο τους σε λογοτεχνικό περιοδικό των Αθηνών που το κατηγόρησαν σαν σάτιρα εναντίον της θρησκείας.

Το 1952 η Κυβέρνηση Πλαστήρα απείλησε την ολοκληρωτική κατάσχεση της εκκλησιαστικής περιουσίας αν ο ανώτατος κλήρος δεν παραδώσει γη σε 200,000 άγονους Έλληνες αγρότες. Τελικά η εκκλησία αναγκάστηκε να παραχωρήσει στο Ελληνικό κράτος 750,000 στρέμματα από την απέραντη περιουσία της.

Το 1954 άρχισε ένας πρωτόγονος φανατικός πνευματικός Μακαρθισμός εναντίον του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη που για μισό αιώνα τίμησε και εξύψωσε την Ελλάδα και χαλύβδωσε την παγκόσμια λογοτεχνία.

Ο πάπας της Ρώμης απαγόρευσε την κυκλοφορία του Τελευταίου Πειρασμού. Ο Καζαντζάκης έστειλε τηλεγράφημα στο Βατικανό με μια φράση στα Λατινικά του Χριστιανού απολογητή Τεντούλιαν. «Ad tuu,. Domine, tribunal appello: Υποβάλλω την έκκληση μου στην δική σου δικαστική κρίση, Κύριε!» Με άλλα λόγια: "Ο Θεός θα με δικάσει, όχι εσείς."

Τον ίδιο χρόνο ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής αποδοκιμάζει αποτρόπαια και με βλαστήμιες την αθλιότητα του μαέστρου της λογοτεχνίας κατά τον Θεάνθρωπο και ζητά να μην επιτραπεί η μετάφραση των βιβλίων του στα Ελληνικά. Έλληνες δημοσιογράφοι της εφημερίδας «Εστία» εκφράζουν την αγανάκτηση τους και την προτίμηση τους στον Μακαρθισμό παρά τα βρωμόλογα του ανήθικου Καζαντζάκη κι αποκαλούν αλήτες τους διάσημους ξένους διανοούμενους, θερμούς υποστηρικτές της ελεύθερης σκέψης.

Ο Μητροπολίτης της Χίου φουρκισμένος, τρέμοντας από αγανάκτηση, κάνει αίτηση στην Ιερά Σύνοδο απαιτώντας τον αφορισμό του άθεου και την ποινική καταδίκη του από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων επίσης καταδικάζει τα βιβλία του βλάσφημου.

Η Ορθόδοξη εκκλησία τρομοκρατεί τον αμαθή και θεοφοβούμενο λαό κι εκτοξεύει θανατηφόρες σαϊτιές ενάντια στη λεύτερη σκέψη. Η σκιά του αντίχριστου αιμοβόρα κι ανήθικη λήστεψε τα ιερά και όσια της ιεράς εκκλησίας και απειλεί με την πέννα του να γκρεμίσει το Βασίλειο του Χριστού και της Χριστιανικής μας παράδοσης. Σείεται η γη και κλονίζεται η συνείδηση του Χριστιανού. Το μίασμα του πόρνου Καζαντζάκη αιωρείτο σαν μαύρη πανούκλα στο γαλάζιο ουρανό κι απειλούσε να καταστρέψει το Ελληνικό έθνος και να εκμηδενίσει τις Χριστιανικές άξιες του.

Η Ιερά Σύνοδος καταράστηκε με μίσος κι αφόρεσε τον Καζαντζάκη. Μα για να γίνει έγκυρος ο αφορισμός του χρειαζόταν τη συγκατάθεση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Η Ανωτάτη Εξουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας έκανε αίτηση στον Πατριάρχη Αθηναγόρα της Κωνσταντινούπολης και ζήτησε να αφορισθεί επίσημα ο γιος του Σατανά. Συνάμα ζητά επιμόνως την απαγόρευση των αισχρών έργων του και την ποινική τιμωρία του από τον 'Aρειο Πάγο, το Εφετικό δικαστήριο και τον εισαγγελέα Αθηνών. Ο Καζαντζάκης απαντά στην ανώτατη ιεραρχία: "Με καταραστήκατε 'Aγιοι Ιερείς. Εγώ σας δίνω την ευχή μου. Ελπίζω η συνείδηση σας να 'ναι καθαρή σαν τη δική μου και να 'σαστε ηθικοί και θρήσκοι όπως εγώ."
Την ίδια εποχή ο μαέστρος της λογοτεχνίας δίνει συνέντευξη στο Αμερικανικό περιοδικό “Holiday” εκφράζοντας με συγκίνηση την παράφορη αγάπη και νοσταλγία του για την Ελλάδα και την Κρήτη.

Το 1955 άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης αποδοκιμάζουν την ιεροεξεταστική δικτατορική στάση της εκκλησίας και τη σκλαβιά που επιβάλει στη σκέψη. Ο συναρχηγός των Φιλελευθέρων Γεώργιος Παπανδρέου ζητά να ανακηρυχθεί ο Καζαντζάκης ακαδημαϊκός με διάταγμα. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Ηρακλείου, η γενέτειρα του διασήμου δημιουργού, διαμαρτύρεται έντονα στην Ιερά Σύνοδο και στο Πατριαρχείο και κατακρίνει την απόφαση της Ιεράς Συνόδου σαν αντισυνταγματική. Παρόμοια απόφαση πήρε και το Δημοτικό συμβόλαιο των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης αποδοκιμάζοντας την ασυδοσία και κατάχρηση της Ιεραρχίας. Η νομαρχία Θεσσαλονίκης τιμώρησε τον Πρόεδρο και μερικά μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου με δίμηνη αργία.

Το 1956 απονέμεται στον Καζαντζάκη το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης. Ο ραδιοσταθμός της Αγγλίας BBC ζητά από τον ονομαστό συγγραφέα συνέντευξη για το βιβλίο του Αγγλία. Ο Καζαντζάκης αρνείται με πείσμα τη συνέντευξη σαν διαμαρτυρία ενάντια στις βιαιότητες των 'Aγγλων στην Κύπρο και απαντά στο BBC με τηλεγράφημα από την Γερμανία: "Όταν έγραψα το βιβλίο Αγγλία οι Βρετανοί δεν έσφαζαν Έλληνες στην Κύπρο;"

Στις 26 Νοέμβριου 1957 ο Καζαντζάκης πέθανε στη Γερμανία από λευχαιμία. Ο ταυρομάχος της πέννας και του λόγου πέθανε όπως γεννήθηκε: ολόγυμνος. Ο λεοντόκαρδος συγγραφέας λευτερωμένος απ' όλες τις ουτοπικές, αναιμικές ιδέες και τ' ασφυχτικά κοινωνικά καλούπια πήδηξε με μια σαϊτιά στην αιωνιότητα του τόπου και του χρόνου. Ο περήφανος αετός της Κρήτης ξεπέρασε το ανθρώπινο καβούκι του μεταξοσκώληκα κι έγινε αθάνατη πνευματική πεταλούδα. Η ανάσα του μυρίζει ακόμα θυμάρι και φασκομηλιά της Κρήτης.

Οι εφημερίδες των Αθηνών ανακοίνωσαν αθόρυβα με μικρά γράμματα τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα. Είχαν πιο ενδιαφέροντα γεγονότα να γιομίσουν τις πρώτες σελίδες τους. Η διάσημη Αμερικανίδα σεξοβόμβα Τζέην Μάνσφιλντ μόλις είχε φτάσει κουνιστή και λυγιστή στην πρωτεύουσα και έδινε με το κιλό προμελετημένες συνεντεύξεις.

Η σωρός του Νίκου Καζαντζάκη έφτασε στην Αθήνα στις 4 Νοέμβριου του 1957. Ξεπετάχτηκαν μονομιάς αλαφιασμένοι, οι κοτσονάτοι παπάδες κι οι επίσκοποι της Ελλάδας. Γούρλωσαν τα σβέλτα ματάκια τους, μούγκρισαν τα θεριά μέσα τους κι αφήνιασε σαν ταύρος η καρδιά τους. "Πέθανε ο Αντίχριστος. Δόξα να 'χει τ' όνομα του Κυρίου. Νικήσαμε τον Δαίμονα, το πνεύμα του κακού. Σώσαμε τον Χριστιανισμό και τα θεμέλια του Έθνους."

Αλαφιασμένος ο Αρχιεπίσκοπος των Αθηνών Θεόκλητος άρπαξε την βλογημένη ευκαιρία να πάρει εκδίκηση ενάντια του αθυρόστομου υβριστή και συκοφάντη. Σήκωσε την ιερά του ράβδο και έδωσε διαταγή να μην επιτραπεί η σωρός του βλάσφημου νεκρού σε Αθηναϊκό ναό!

Ο ορθόδοξος σύλλογος ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ έστειλε τηλεγράφημα στο Μητροπολίτη Κρήτης και σε όλη την ιεραρχία ν' αρνηθούν σφοδρά όλα τα ιερά μυστήρια στον αντίχριστο νεκρό και να μην επιτραπεί η κηδεία του σε κανένα νεκροταφείο της εκκλησιάς. Η εκκλησία της αγάπης, αρνήθηκε με σκληρότητα να τελέσει το τελευταίο μυστήριο σ' ένα βαφτισμένο ορθόδοξο, με άψογες Χριστιανικές αρχές και ηθικό βίο.

Η σβελτάδα και το τετραπέρατο μυαλό το Αριστοτέλη Ωνάση έσωσε την Ελλάδα από ξεφτιλισμό κι εθνική ταπείνωση. Το ίδιο απόγευμα διέθεσε ένα έκτατο αεροπλάνο της Ολυμπιακής και μετέφερε τη σωρό του γίγαντα της λογοτεχνίας στο Ηράκλειο Κρήτης.

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στις 4:30 στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου. Μια τεράστια ανθρωποθάλασσα υποδέχτηκε το γιο του Ψηλορείτη. Χιλιάδες Καστρικοί, άνθρωποι της παγκόσμιας τέχνης, άνθρωποι του θεάτρου, της πολιτικής και των τοπικών αρχών περίμεναν με θλίψη τον διάσημο νεκρό. Το φέρετρο τοποθετήθηκε στο Μητροπολιτικό ναό του 'Aγιου Μηνά με την έγκριση του Μητροπολίτη της Κρήτης Ευγένιου που αψήφησε τις απειλές της Ιεραρχίας κι έψαλε μια σύντομη επιμνημόσυνο δέηση. Βρακοφόροι Κρητικοί και κοπελιές του Λυκείου μ' εθνικές ενδυμασίες και μαύρες μαντίλες στάθηκαν δίπλα στο φέρετρο. Εκατοντάδες στέφανα κατατέθηκαν σε τιμή του Κρητικού και το λαϊκό προσκύνημα κράτησε μέχρι αργά τα μεσάνυχτα.

Εν τω μεταξύ το Δημοτικό Συμβούλιο του Ηρακλείου σε έκτακτη συνέλευσή του ψήφισε να ενταφιαστεί ο μεγάλος νεκρός με δημόσια δαπάνη στον Ενετικό προμαχώνα Μαρτινέγκο. Σκάφτηκε βιαστικά μια χωματένια λακκούβα στη κορυφή του τείχους ? ένας στιγματισμένος ανευλόγητος τάφος, αντιφατικός με όλα τα ιερά ήθη και τους κανόνες τις Ορθοδοξίας. Μα το Δημαρχείο του Κάστρου δεν είχε άλλη εκλογή, εφόσον η εκκλησία δεν είχε την αξιοπρέπεια να τιμήσει την ταφή του συγγραφέα σε νεκροταφείο.

5 Νοεμβρίου 1957. Ο Καθεδρικός ναός του 'Aγιου Μηνά στις 11 το πρωί ήταν ασφυκτικά γιομάτος. Κάθε δρόμος και σοκάκι του Κάστρου είχε σκεπαστεί από μια τεράστια πυκνή ανθρωποθάλασσα που θρηνούσε σιωπηλά και με αξιοπρέπεια τον μεγάλο νεκρό. Στα μπαλκόνια και καταστήματα κυμάτιζαν Εθνικές θλιμμένες σημαίες. Έκλεισαν τα σχολειά, άνοιξαν παράθυρα και πόρτες και ξεμύτισαν έξω οι Καστρινοί για ν' αποχαιρετήσουν τον συμπατριώτη τους - την καυτή ανάσα της Κρήτης. Ο Ψηλορείτης πέρα μακριά στον ορίζοντα ορθωμένος αντρίκεια και περήφανα περίμενε με αδάμαστη λαχτάρα να σφιχταγκαλιάσει το ξενιτεμένο θρέμμα του στ' ατσάλινα Κρητικά του στήθια. Ούτε ένα δάκρυ δεν έσταξε από τα γέρικα μάτια του.

Φρέσκα στέφανα κατατέθηκαν ξανά στην τιμή του νεκρού από την Ελληνική και παγκόσμια πνοή της πολιτικής και των γραμμάτων. Ο Μητροπολίτης Ευγένιος έψαλε την νεκρώσιμη ακολουθία παρουσία του Πρωτοσύγκελου Αρχιμανδρίτη Φιλόθεου. Ο δήμαρχος του Ηρακλείου, ο συναρχηγός των Φιλελευθέρων Γεώργιος Παπανδρέου, Ο Νορβηγός συγγραφέας Μαξ Τάου, πρυτάνεις του Πανεπιστημίου, ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων και διάφοροι λογοτεχνικοί σύλλογοι προσφώνησαν και τίμησαν με γενναιοδωρία τον μεγαλύτερο λογοτέχνη του αιώνα.

Η Δημοτική μουσική του Κάστρου προηγήθηκε της νεκρικής πομπής παίζοντας τον Κρητικό ύμνο. Το φέρετρο συνόδευσαν βρακοφόροι και κοπελιές του Λυκείου κρατώντας τα κατατεθέντα στέφανα. Ακολούθησαν η χήρα του νεκρού Ελένη Καζαντζάκη, οι αδελφές του Αναστασία και Μαρία και Έλληνες επίσημοι. Πήραν σειρά οι φοιτητές της παιδαγωγικής Ακαδημίας, άνθρωποι των γραμμάτων και θεάτρου κρατώντας τα βιβλία του Καζαντζάκη και πίσω ακολούθησε χιλιάδες λαός. Σαν τοποθετήθηκε ο νεκρός μέσα στον πρόχειρο τάφο, στη γη που τον γέννησε, η Ελλάδα ολόκληρη έγειρε το κεφάλι και τον μοιρολόγησε. Αυτή τη συγκινητική εικόνα ζωγράφισαν οι Ελληνικές εφημερίδες. Η φιλαρμονική του Δήμου έπαιξε ξανά με δέηση τον ύμνο της Κρήτης : "Από φλόγες η Κρήτη ζωσμένη τα βαριά της τα σίδερα σπα και σαν πρώτα χτυπιέται χτυπά και γοργή κατεβαίνει."

Μα το άψυχο σώμα του Καζαντζάκη δεν πρόλαβε ν' αναπαυτεί στη γαλήνη της αιωνιότητας. Την ίδια κιόλας μέρα ο Αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης του Ορθόδοξου περιοδικού της Κοζάνης «Σπίθα» σφεντόνισε μίζερο φαρμάκι ενάντια στους Έλληνες επίσημους που τόλμησαν να παρασταθούν στην κηδεία του ανήθικου βλάστημου του Χριστού και γράφει με θυελλώδη οργή:

«Σήμερα ήταν μια σκοτεινή μέρα του Ελληνικού Έθνους. Ο γλυκύτατος Χριστός ξανασταυρώθηκε από τους αισχρούς αντιπροσώπους της λογοτεχνίας και του κράτους. Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε. Η συντέλεια των αιώνων έφτασε! Η πέννα του βρωμερού αντίχριστου ξέσχισε το στήθος του Κυρίου. Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς στις σελίδες του ανήθικου. Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιον, τον υβριστή της εκκλησίας μας και ο Υπουργός παιδείας και ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κρατώντας με ασέβεια τα διεστραμμένα βιβλία του βλάσφημου αντί του Ευαγγελίου, παίνεψαν τον αισχρό νεκρό. Φρίκη, φρίκη, ούτε ο υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία. Έφτασε η Δευτέρα παρουσία! Θλίψη, θλίψη και το θλιβερότερο ο Μητροπολίτης Ευγένιος, παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία άφησε το βλάστημο να μπει μέσα σε Χριστιανική εκκλησία και παραστεί στην κηδεία του! Εύγε 'Aγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε! Η εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στη συνείδηση της Ορθοδοξίας! Ντροπή σας, ντροπή σας χυδαιολόγοι της πίστης μας. Να πάτε στη Χάβρες, να πάτε στα τζαμιά αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερό ναό της εκκλησίας μας πρυτάνεις των Πανεπιστημίων, λογοτέχνες και πολιτικοί. Αν ζούσαν σήμερα οι τρεις Ιεράρχες θα σας είχαν αφορέσει όλους σας!».

1972, λίγο μετά το Πάσχα. Το περιοδικό «Ταξίδι» των Αθηνών μ' έστειλε στην Κρήτη να κάνω ένα ρεπορτάζ για τον τουρισμό. Το μεγαλύτερο σφάλμα που μπορούσε να κάνει περιοδικό σ' ένα νιούτσικο ατίθασο δημοσιογράφο. Ο πρώτος μου σταθμός ήταν το Ηράκλειο - η γενέτειρα του Καζαντζάκη! η Λωλάθηκα, παλάβωσα, έχασα το μυαλό μου. Ο πνευματικός μου έρωτας με τον Καζαντζάκη με παρέσυρε σαν θύελλα στον ανεμοστρόβιλο της πανούργας καρδιάς μου. Τίποτα δεν σταματούσε τον ταύρο μέσα μου που ζητούσε να μονομαχήσει με το κόκκινο πανί της αλήθειας και δικαίωσης. Μια έρευνα για την κηδεία και τον αφορεσμό του Κρητικού συγγραφέα θα ηρεμούσε το σκουλήκι που μ' έτρωγε μέσα μου.

Πέταξα τη βαλίτσα στο ξενοδοχείο κι ανηφόρησα κατά τον προμαχώνα του Μαρτινέγκου! Ανατρίχιασα σαν αντίκρισα τον χωματένιο μίζερο τάφο του? απομονωμένος, ερημικός, πεταμένος στην κορφή του Ενετικού τείχους σαν ένα μοναχικό ξερόκλαδο σε μια απέραντη έρημο. Μαύρη συννεφιά με πλάκωσε, με πήρε το παράπονο κι έβαλα τα κλάματα. Μάζεψα μερικά ατίθασα αγριολούλουδα που φύτρωσαν από συμπόνια ολόγυρα στον τάφο του και τα απόθεσα τρυφερά στον ξύλινο λιτό σταυρό. Διάβασα τα σκαλισμένα αθάνατα λόγια του Καζαντζάκη: ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ. Τα λόγια του σαν ελαφρό αγεράκι δρόσισαν την πυρωμένη καρδιά μου.

Κατηφόρισα σκυθρωπά τους δρόμους της πρωτεύουσας και σεργιάνισα άσκοπα στα σοκάκια της. Ξαφνικά η ματιά μου έπεσε σε μια ταμπέλα ενός γραφείου που έγραφε: «Δικηγορικό Γραφείο Καζαντζάκη». Ψυχανεμίσθηκα. Όρμησα μέσα σαν σίφουνας.

Ο άνδρας που ήταν χωσμένος στο γραφείο, ξεπετάχτηκε μεμιάς.

- Μπορώ να σας εξυπηρετήσω με ρώτησε με σοβαρότητα.
- Ξέρατε τον Νίκο Καζαντζάκη; Ρώτησα απότομα.
- Ναι, απαντά πλέκοντας τα φρύδια του, είναι συγγενής μου. Γιατί ρωτάτε;
- Μόλις γύρισα από το Μαρτινένγκο. Εκεί τον πετάξατε;
- Ο Νίκος είχε αφοριστεί από την εκκλησία και δεν μας επέτρεψαν να τον θάψουμε σε νεκροταφείο.
- Τον έθαψε παπάς; Τσίριξα σαρκαστικά και χωρίς να περιμένω απάντηση πετάχτηκα έξω.

Το ιστορικό Μουσείο Κρήτης που φιλοξενούσε δυο αίθουσες με προσωπικά αντικείμενα του Καζαντζάκη δεν ήταν πολύ μακριά. Περπάτησα μέχρι εκεί με λαίμαργη λαχτάρα. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός που δώρισε το κτίριο στο Μουσείο Κρήτης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Μορφωμένος, αξιοπρεπής, ευγενικός. Αισθάνθηκε τη συμπόνια μου για τον Καζαντζάκη από την πρώτη στιγμή κι ένιωσε την έντονη ταραχή που φώλιαζε μέσα μου. Με φιλοξένησε με καλοσύνη για βδομάδες στο μουσείο και μου μίλησε με αφθονία για τη ζωή του Καζαντζάκη, για το ταξίδι του στο 'Aγιο Όρος, για την εθελοντική του στρατιωτική υπηρεσία στο Βαλκανικό πόλεμο και για τη φλογερή του αγάπη για την Ελλάδα κι ιδιαίτερα για τον μεγάλο του έρωτα: την Κρήτη.

Μια μέρα καθώς τρώγαμε κολατσιό μαζί στο Μουσείο, το 'φερε η κουβέντα και περιστραφήκαμε στο καυτό απαγορευμένο θέμα του αφορισμού και της κηδείας του Καζαντζάκη. Ο Ανδρέας σοβαρεύτηκε μεμιάς και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Κάτι πήγε να πει, αλλά κοντοστάθηκε.

- Κάτι ξέρετε και δεν θέλετε να μιλήσετε;
- Πήγαινε στον Αρχιεπίσκοπο της Κρήτης Ευγένιο να του μιλήσεις, μου απάντησε επιτακτικά. Μην του πεις ότι σε έστειλα εγώ. Είσαι τετραπέρατη Κρητικιά, θα βρεις ένα τρόπο να τον ψαρέψεις. Τότε και μόνο θα μάθεις πράγματα για τον Καζαντζάκη πούνε θαμμένα χρόνια. Ούτε μια χούφτα άνθρωποι στον κόσμο δεν τα ξέρουν. Αν τον καταφέρεις να σου μιλήσει, θα 'σαι η μεγαλύτερη κατάσκοπος του αιώνα! Μετά έλα εδώ και θα σου 'χω την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής σου - το πιο πολύτιμο υλικό για την ερευνά σου για τον Καζαντζάκη!

Το ίδιο κιόλας απόγευμα βρέθηκα στα σκαλιά της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, ντυμένη σεμνά και χωρίς μακιγιάζ. Έτρεμαν τα χέρια μου και τα πόδια μου κόπηκαν. Σίμωσα ένα βυζανιάρικο παπαδάκι, όμορφο ντροπαλό και καλοσυνάτο. Του 'πα ότι δουλεύω για το περιοδικό «Ταξίδι» και θέλω να πάρω συνέντευξη από τον Αρχιεπίσκοπο. Ξέρω ότι δεν θα με δεχτεί αν δεν ήταν κάτι εκκλησιαστικό και ρώτησα τι είναι η μεγαλύτερη αδυναμία του Αρχιεπισκόπου που θα τον αναγκάσει να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη.

- Το μεγαλύτερο όνειρο του Αρχιεπισκόπου, ψιθύρισε ταραγμένο το παπαδάκι χωρίς να με κοιτάζει, είναι να χτίσει μια σχολή Βυζαντινής εικονογραφίας και να την ονομάσει EL GRECO σε τιμή του Κρητικού ζωγράφου Δομίνικου Θεοτοκόπουλου.
- Σε παρακαλώ, μπορείς να με βοηθήσεις; Θέλω να γράψω ένα άρθρο για την σχολή και την ευγενή προσπάθεια του Αρχιεπισκόπου. Θα μπορέσεις να μου κλείσεις ραντεβού; Θα σου έχω ευγνωμοσύνη για πάντα!

Το καλοσυνάτο, αγνό πρόσωπο του νέου κληρικού γύρισε πίσω σε δέκα λεπτά κατακόκκινο, με τα μάτια χαμηλωμένα.

- Αύριο στις 11 το πρωί σας έκλεισα ραντεβού με τον Αρχιεπίσκοπο!

Η καρδιά μου πήδηξε από χαρά και τραγούδησε κρυφά μια μαντινάδα. Μου 'ρθε ν' αγκαλιάσω το παπαδάκι και να το φιλήσω από την χαρά μου, αλλά κρατήθηκα.

Από νευρικότητα, είχα σταθεί από τις δέκα το πρωί έξω από την Αρχιεπισκοπή. Παρόλο που ψιχάλιζε, άρχισα να ιδρώνω. Μπήκα μέσα διστακτικά τρέμοντας. Ο αντιπρόεδρος της Χούντας, Στυλιανός Πατακός κατηφόριζε την ίδια στιγμή τα σκαλιά με συνοδεία στρατιωτικής φρουράς. Το ευγενικό παπαδάκι με πλησίασε αργότερα ντροπαλά και με οδήγησε στην αίθουσα που με περίμενε ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος.

Κυπαρισσένιος, εύσωμος επιβλητικός, μου 'δωσε το χέρι του να το φιλήσω. Δεν ξέρω τι βιδώθηκε στο μυαλό μου κείνη την αστραπιαία στιγμή και του λέω με ναζιάρικο χαμόγελο.
- Σεβασμιότατε αν μου φιλήσετε το δικό μου θα σας φιλήσω κι εγώ το δικό σας!

Ο Ιεράρχης άλλαξε χρώμα και έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Πριν προλάβει να συνέλθει του λέω αστειεύοντας:
- Καλέ πως βγήκατε εσείς λαμπάδα κι εγώ κερί; Ούτε στη μέση δεν σας φτάνω!

Κράτησε το στομάχι του από τα τρανταχτά γέλια κι έτσι έσπασε ο πάγος μεταξύ μας. Μιλούσαμε πια σαν παλιοί καλοί φίλοι. Μου πρόσφερε ένα δίσκο από Λαμπριάτικα κουλουράκια, κόκκινα αυγά και τσουρέκι. Μου μίλησε μ' ενθουσιασμό για ώρα πολύ για την σχολή εικονογραφίας. Με ρώτησε πώς μου φάνηκε το Ηράκλειο. Τότε ταράχτηκα. Χλιμίντρησε η καρδιά μου. 'Aρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά.

- Τα Χανιά είναι πιο όμορφα, γραφικά, η γενέτειρα του Βενιζέλου! Το μόνο που έχει να καυχιέται το Ηράκλειο είναι ο τάφος του Καζαντζάκη!

Γέλασαν τα μουστάκια του Αρχιεπισκόπου. Τέντωσε με περηφάνια τις θεόρατες πλάτες του και κορδώθηκε σαν παγώνι.

- Εγώ τον αγαπούσα πολύ τον Καζαντζάκη, μου εξομολογείται χωρίς δισταγμό. Τον θαύμαζα στα κρυφά. Ξέρετε η εκκλησία είναι στενοκέφαλη. Δεν μπορούσα να εκφράσω τα πραγματικά μου αισθήματα. Θα με πετούσαν έξω. Έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία. Τι πέννα είναι αυτή κοπελιά μου! Πιάνει πουλιά στον αέρα! Ο Καζαντζάκης κατά μένα είναι ο πρωτοψάλτης της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η εκκλησία τον παρεξήγησε. Ο Καζαντζάκης ήταν φιλόσοφος και αλληγορικός συγγραφέας.
- Μα η εκκλησία τον αφόρεσε!
- Δεν είναι αλήθεια. Ο Καζαντζάκης ποτέ δεν αφορίστηκε αγαπητή μου[1]. Η Ιερά Σύνοδος τον καταράστηκε και τον αφόρεσε και ζήτησε από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα να επικυρώσει τον αφορισμό του. Ο Πατριάρχης πέταξε την αίτηση σ' ένα συρτάρι κι ακόμα εκεί είναι. Ποτέ δεν την υπέγραψε. Όχι μόνο αυτό αλλά τα βιβλία του Καζαντζάκη στολίζουν και τώρα ακόμα την βιβλιοθήκη του Πατριαρχείου!

Είχα μείνει άφωνη, λύγισαν τα γόνατα μου. Έκαμα κόμπο την καρδιά μου και σώπασα.

- Εγώ, δεσποινίς Κατσουλάκη πήγα και στην κηδεία του! Παρ' όλες τις απειλές, διαταγές, εκκλήσεις και κατάρες που πήρα γραπτώς και προφορικώς μπροστά μου και πίσω από την πλάτη μου έδωσα άδεια να μπει η σωρός του στον 'Aγιο Μηνά κι έκανα μάλιστα και την νεκρική δέηση!
- Δεν φοβηθήκατε;
- Ήταν δύσκολη η θέση μου. Είχα μεγάλη πίεση και από την Ιεραρχία και από τις τοπικές αρχές. Αν δεν άφηνα τη σωρό του Καζαντζάκη στον 'Aγιο Μηνά, θα γινόταν η επανάσταση του 1821 και θα αιματοκυλιόμαστε εδώ κάτω! Οι Κρητικοί το 'χαν πάρει πολύ πατριωτικά το θέμα. Ήταν ανήμερα θηρία! Στην κηδεία κόντεψε να γίνει μεγάλο μακελειό. Κάμποσοι κληρικοί χωρίς ράσα ακολούθησαν την νεκρική πομπή βρίζοντας τον νεκρό, αρπάχτηκαν στα χέρια με ντόπιους Κρητικούς.

Δύσκολες ώρες και για μένα ένα ανώτατο κληρικό!

- Εσείς τον θάψατε;
- Όχι, αλίμονο μου! Θα με αφόριζε η Ιερά Σύνοδος! Είχαμε διαταγή να μη γίνει η ταφή του από κανένα Ορθόδοξο παπά. Εγώ δεν ήμουνα κοντά στη σωρό του Καζαντζάκη.
- Οι εφημερίδες έγραψαν ότι θάφτηκε ο Καζαντζάκης;
- Ο κόσμος είχε άγνοια. Όταν έφτασε η σωρός του στο Μαρτινέγκο, κάποιος έβγαλε επικήδειο λόγο. Μα κανείς κληρικός δεν ήταν γύρω για να θάψει τον νεκρό.

Σκεφτείτε τώρα μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και τις φωτογραφικές μηχανές του διεθνούς τύπου! Πουθενά παπάς. Οι Βρακοφόροι Κρητικοί άρχισαν να φουρτουνιάζουν καθώς έμαθα από άλλους παρόντες, άρπαξαν τα αίματα και ήθελαν να βουτήξουν το φέρετρο και να το θάψουν με τα ίδια τους τα χέρια. Κείνη την τραγική στιγμή ως εκ θαύματος παρουσιάστηκε ένα νέος παπάς με ράσα και με θυμιατό!

Ούτε ήξερα ποιος ήταν, πως βρέθηκε εκεί κι από πού ξεφύτρωσε! Κανείς δεν ήξερε!

-Τώρα ξέρετε ποίος ήταν;
-Αρκετά, είπαμε κοπελιά. Ας αφήσουμε αυτή τη συζήτηση για τον Καζαντζάκη και δώσε μου το τηλέφωνο σου στο ξενοδοχείου που μένεις να σε καλέσω για τραπέζι μια απ' αυτές τις μέρες. Και στείλε μου το περιοδικό όταν θα γράψεις το άρθρο για τη σχολή εικονογραφίας.

Τον αγκάλιασα και του 'κανα νόημα να σκύψει. Τον φίλησα στο μάγουλο και πήδηξα τα σκαλιά σαν αγριοκάτσικο.

Το άλλο πρωί πριν ακόμα ανοίξει το Μουσείο είχα κουκουβίσει στα σκαλοπάτια. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός μόλις με είδε έλαμψε το πρόσωπο του.

- Συγχαρητήρια, τα κατάφερες!
- Ναι!
- Σου είπε ο Αρχιεπίσκοπος ότι δεν αφορίστηκε ο Καζαντζάκης;
- Ναι! Απίστευτο!
- Για τον παπά που τον έθαψε;
- Ναι, αλλά δεν μου 'πε ποιος.
- Θα σου το πω εγώ!

Ποτέ μου δεν ένιωσα τόση ευγνωμοσύνη για άνθρωπο. Ξεκόλλησα απότομα από τον τοίχο κι άρχισα να κλαίω.

Μου έδωσε το όνομα, τη διεύθυνση και τον τόπο που έμενε ο άγνωστος παπάς που είχε το διγενικό θάρρος και τιμιότητα να κάνει την κηδεία του μεγάλου συγγραφέα.

- Να μου υποσχεθείς ότι ποτέ δεν θ' αναφέρεις το όνομα του καλού τούτου ανθρώπου.
- Υπόσχεσαι;
- Υπόσχομαι!

Σαν χτύπησα δειλά την πόρτα του σπιτιού του καλοσυνάτου ήρωα παπά, νόμιζα ότι θα σταματούσε η αναπνοή μου. Μου άνοιξε την πόρτα μ' ένα ήρεμο, απλοϊκό χαμόγελο γιομάτο αγάπη.
- Καλώς ήλθατε στο φτωχικό μου. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμος;

Του είπα την αλήθεια. Δεν έδειξε φόβο ή έκπληξη. Απλά και σεμνά μου ζήτησε να μην αναφέρω τ' όνομα του στην έρευνα για τον Καζαντζάκη, μόνο την ιστορία..
- Ποτέ, σας τ' ορκίζομαι!

- Τον Νοέμβριο του 1957 ήμουνα στρατιώτης και παπάς και υπηρετούσα την θητεία μου στο Ηράκλειο. Μια μέρα πριν την κηδεία του Καζαντζάκη, ο διοικητής κάλεσε όλους τους στρατιωτικούς κι έδωσε διαταγή να μη βγει κανείς έξω από το στρατόπεδο στις 5 Νοεμβρίου. Οι αρχές κι ο στρατός φοβόταν μεγάλες φασαρίες, γιατί είχε έρθει εκκλησιαστική διαταγή να μην ταφεί ο Καζαντζάκης. Αν θα το 'παιρναν χαμπάρι οι Κρητικοί θα έκαναν μεγάλες φασαρίες. Εγώ σαν παπάς ένιωσα πολύ άσχημα. Η συνείδηση μου με πείραζε πολύ. Ήμουν παπάς. Δεν άντεχα να πάρω στον λαιμό μου τέτοιο άδικο. Δεν μπορούσα ν' αρνηθώ τα ιερά μυστήρια σ' ένα βαφτισμένο Χριστιανό που δεν έκανε ποτέ κάτι ανήθικο ή εγκληματικό. Όσον αφορά τα βιβλία του δεν είμαι εγώ άξιος να τον κρίνω.

- Πως τα καταφέρατε;
- Το 'σκασα κρυφά από το στρατό τη μέρα της κηδείας. Πήρα αθόρυβα τα ράσα μου κι έτρεξα στο Μαρτινένγκο και τον έθαψα.
- Ο κόσμος που περίμενε στο Μαρτινέγκο ήξερε τι έγινε;
- Όχι. Όλοι νόμισαν ότι μ' έστειλε η εκκλησία να τον κηδέψω. Είχαν δει και τον Μητροπολίτη Ευγένιο στον 'Aγιο Μηνά. Δεν ήξερε κανείς τι γινόταν πίσω από τα παρασκήνια!
- Τιμωρηθήκατε;
- Ναι. Πέρασα από στρατιωτικό δικαστήριο και μπήκα φυλακή για έξη μήνες!

Κοίταξα κατάματα τον ανώτατο τούτο άνθρωπο με απέραντη ευλάβεια. Του 'πιασα τα χέρια με τρυφεράδα και τα φίλησα με όλη μου την ειλικρίνεια. Ήταν η πρώτη κι η τελευταία φορά που φίλησα τα χέρια ενός κληρικού!

Σαν γύρισα στην Αθήνα, ο αρχισυντάκτης του περιοδικού «Ταξίδι» μ' απέλυσε και με το δίκιο του. Σε λίγες μέρες είχα την έρευνα έτοιμη. Χοροπηδούσα από υπέρτατη Χανιώτικη περηφάνια. Έδωσα το δακτυλογραφημένο κείμενο σε ένα φίλο Κρητικό, δημοσιογράφο που δούλευε για το περιοδικό «Επίκαιρα». Ήταν ανταποκριτής μιας Ελληνο-αμερικανικής εφημερίδας κι έγραφε σε διάφορες άλλες Αθηναϊκές εφημερίδες.

Μετά από καμπόσες μέρες αγωνίας με παίρνει τηλέφωνο. Συναντηθήκαμε στην Πλατεία Συντάγματος για καφέ. Φαινόταν σκοτεινιασμένος.

- Τι έγινε με την έρευνα του Καζαντζάκη; Τι είπαν οι εφημερίδες, τα «Επίκαιρα»;
- Ότι θα πας πέντε χρόνια φυλακή αν προσπαθήσεις να τη δημοσιεύσεις, μου άπαντα ωμά, σχεδόν με θυμό.
- Μα...
- Ξέχασέ το Ελένη. Αυτήν την έρευνα σου συνιστώ σαν φίλος να την κάψεις. Ποτέ δεν θα δημοσιευτεί στην Ελλάδα, τόσο αγαθή είσαι; Ξύπνα!
- Μα είναι αλήθεια!
- Γι' αυτό ακριβώς δεν θα δημοσιευτεί ποτέ, γιατί είναι αλήθεια!

Κραυγές οργής και φρίκης υψώθηκαν μέσα μου. Αισθάνθηκα σαν κάποιος να ξερίζωσε την καρδιά μου και την πέταξε σ' ένα γκρεμό, χωρίς έλεος. Μα δεν το 'βαλα κάτω. Μια φίλη μου μετάφρασε το κείμενο στ' Αγγλικά και το 'στειλα στο Αμερικανικό περιοδικό «Newsweek». Μέσα σε δυο βδομάδες έλαβα απάντηση. Το περιοδικό δέχτηκε το κείμενο για τον Καζαντζάκη σαν πληροφοριακή πηγή και φυλάχτηκε στη βιβλιοθήκη.

Αργότερα έστειλα την έρευνα στη Ελένη Καζαντζάκη. Η χήρα του Καζαντζάκη τη δέχτηκε όπως ένας σταυρωμένος περίμενε με λαχτάρα την ανάσταση του. Ανακουφίστηκε η καρδιά της. Ξελάφρωσαν τα στήθια της. Μου ζήτησε να ευχαριστήσω τον Διευθυντή του μουσείου Κρήτης, τον Αρχιεπίσκοπο Ευγένιο, και ιδιαίτερα τον ηρωικό παπά που έθαψε τον άνδρα της και ζήτησε συγνώμη για τη φυλάκιση του. Είχε επίσης συγκινηθεί πολύ από τη Χριστιανική στάση του Πατριάρχη Αθηναγόρα. Μα έφυγα τον ίδιο χρόνο από την Ελλάδα και δεν εκπλήρωσα το έργο μου.

Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε. Εγώ πήγα στην Αγγλία, η Ελένη παρέμεινε στην Ελβετία, χαθήκαμε. Αργότερα ήρθα στην Αμερική. Μια μέρα στη Νέα Υόρκη, χάζευα αφηρημένα ένα Ελληνοαμερικανικό κανάλι και ξαφνικά βλέπω την Ελένη Καζαντζάκη να συνομιλεί μ' ένα Έλληνα δημοσιογράφο. Στη συνέντευξη της φανέρωσε όλα αυτά που της είχα δώσει να διαβάσει σχετικά με τον αφορισμό και τ' απόκρυφα της κηδείας του Νίκου. Τότε και μόνο ένιωσα ότι είχα κάνει το χρέος μου!

Όταν ένας Έλληνας φίλος από την Αυστραλία στις αρχές του 2003 μου ζήτησε να ξαναγράψω την έρευνα για τον Καζαντζάκη, μπιρπίλισαν τα μάτια μου. «Μετά από τόσα χρόνια», ρωτώ; «Ψάξε, μου λέει, θα βρεις το κείμενο. Πρέπει να το βρεις! Κάνε το για τον Νίκο!» Ένιωσα τύψεις.

Ήρθα σε επαφή με την βιβλιοθήκη του «Newsweek». Τ' αρχεία είχαν μεταφερθεί σ' ένα Πανεπιστήμιο του Τέξας. Η διευθύντρια δεν έδωσε καμιά σημασία. Έψαξε τάχα αλλά δεν μπόρεσε να βρει άκρη γατί δεν ήξερε σε τι φάκελο είχε κατοχυρωθεί το άρθρο μου.

Τηλεφώνησα στην Αρχιεπισκοπή Κρήτης. Ο Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος Ψαλιδάκης είχε πεθάνει το 1978. Ο Ανδρέας Καλοκαιρινός το 1992. Έγραψα στον γιο του καμπόσες φορές, σημερινό διευθυντή του μουσείου Κρήτης, δεν μου απάντησε. Έστειλα τηλεομοιότυπο (φαξ) στον Μητροπολίτη Μελέτιο της Φιλαδέλφειας, αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και τελικά πήρα την τόσο ιστορική και συστημένη επιστολή[2].

Μα η μοίρα και το ριζικό είναι αναπάντεχο και παίζει αλλόκοτα παιχνίδια και καμώματα. Πριν από καμπόσες εβδομάδες καθώς ψαχούλευα ένα αραχνιασμένο σιδερένιο κουτί γιομάτο με γράμματα, μαντινάδες και ποιήματα-σπίθες της νιότης, βρήκα στα Ελληνικά την έρευνα του Καζαντζάκη! Τα χέρια μου έτρεμαν σαν επιληπτικά. Τα μάτια μου θόλωσαν. Ήταν το πνεύμα του μεγάλου συγγραφέα που ζητούσε δικαίωση; Δεν ξέρω. Οι κιτρινισμένες σελίδες είχαν φαγωθεί και δύσκολα διαβαζόταν. Κάθισα και το ξανάγραψα. Ήταν μια εσωτερική ανάγκη κι ένα ιερό χρέος για να τιμήσω τον πνευματικό άνθρωπο που δεν υποτάσσεται σε καλόβουλες αυλές και δεν αναπαύεται σε καρποφόρα, εφήμερα λιβάδια, παρά φορτώνει το δισάκι της ευθύνης στον ώμο και παίρνει την ανηφοριά να βρει την αλήθεια.

Κείμενο: Ελένη Κατσουλάκη

* * * Η Ελένη Κατσουλάκη, συγγραφέας, δημοσιογράφος, κατάγεται από τα Χανιά της Κρήτης. Τελείωσε το Κολλέγιο Δημοσιογραφίας στην Αθήνα και εργάζεται ως ελεύθερος δημοσιογράφος από το 1960 ενώ τελευταία δημοσιεύει στην εφημερίδα National Herald της Αμερικής όπου διαμένει.

Δημοσιευμένο στην εξαίρετη σελίδα του Λογοτεχνικού περιοδικού "Ο ΛΟΓΟΣ" της Αυστραλίας
Πηγή: douridasliterature.com

Tο διάβασα στο Τhessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr