Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

"ΝΑ ΚΟΙΤΑΧΤΟΥΜΕ ΛΕΣ ΚΙ ΕΙΝ΄ ΓΙΟΡΤΗ, ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ..."

                       alt

Να μ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν΄ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να μου μιλάς σιγανά στ΄ αυτί γιατί ακούνε την νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί ...

                                                           Να μ αγαπάς-Τρίφωνο


                                        


Το διάβασα στο http://vithos-psihis.pblogs.gr/
Το άκουσα στο www.youtube.com

"ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ" -CHRIS SOFTA -

Μια νύχτα του Δεκέμβρη, από τον Chris Softa

Κι έτσι ξαφνικά μια νύχτα του Δεκέμβρη έχασα το φως μου.


Το βλέμμα μου σκοτάδι. Η ματιά μου απλανής στο κενό. Νύχτα ήταν ή μέρα;

Νυχτώνει.... ξημερώνει; δεν έχω ιδέα.

Ήταν Δεκέμβρης ή Απρίλης; Ίσως Ιούλιος;

Είχε κρύο ή εγώ έτρεμα; Ήταν καύσωνας ή εγώ έλιωνα;

Υπήρχε θάλασσα; ... Πού κολυμπούσα;

Ήταν ψίθυρος ή ουρλιαχτό;

Κοίταξα; τί είδα; μίλησα; τι είπα;

....βάδισα ή το 'βαλα στα πόδια;

από πού έφυγα και πού ήρθα; Πού βρίσκομαι αλήθεια; Ποιοί είστε εσείς; είναι κανείς εδώ ή είμαι μόνος;

Ε.... με ακούτε; Ε....... είναι κανείς εδώ; ....

.... μόνος είμαι. Και είναι Δεκέμβρης. Νύχτα είναι. έχει κρύο και σκοτάδι. Γι αυτό τρέμω.

Γράφει ο Chris Softa


Το διάβασα στο Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΟΙ ΦΑΡΟΙ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ" -ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ-

Οι φάροι στο ταξίδι της ζωής μου, από την Αρσινόη Βήτα
Artist: Alex Katz

Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν μα'ι'στράλι στην ψυχή, που αναζητούν με μιαν απέραντη υπομονή το καλό σε κάθε τι.

Που δεν έχουν ανάγκη να τους πει κανείς τι να κάνουν γιατί η συνείδησή τους έχει πάντα μιαν ολοκάθαρη φωνή. Την αφουγκράζονται χωρίς να την αποκοιμίζουν.

Ξέρουν τι να πράξουν ανά πάσα στιγμή και το πράττουν. Δεν προσπαθούν να ξεφύγουν, να γλιτώσουν από τις συνέπειες των πράξεών τους,των επιλογών τους. Αναμετριούνται με την ευθύνη και την αναλαμβάνουν ακέραια. Δεν κρύβονται πίσω από σαθρές δικαιολογίες για να καλύψουν τις πιθανές αποτυχίες τους και κυρίως δεν δείχνουν με το δάχτυλο τους άλλους σαν αίτιους των αποτυχιών τους.

Παραδέχονται τα λάθη τους κι αν πέφτουν εφτά φορές έχουν το κουράγιο και σηκώνονται οχτώ. Είναι αυστηροί κριτές του εαυτού τους μα βλέπουν με κατανόηση τα σφάλματα των γύρω τους. Επειδή γνωρίζουν τον κόπο που απαιτείται για τη συνεχή βελτίωσή τους, επειδή γνωρίζουν τις φορές που βούτηξαν στην ατέλεια της ανθρώπινης πεπερασμένης φύσης τους.

Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που δε σκοντάφτουν στο σκοτάδι των άλλων μα διατηρούν άσβεστο το φως του σεβασμού για τους ίδιους και τους συνανθρώπους τους.

M' αρέσουν οι άνθρωποι που γνωρίζουν την έννοια της απόστασης, ποτέ πολύ κοντά, ποτέ δεν είναι πολύ μακριά, αλλά είναι έτοιμοι να είναι εκεί σε δύσκολους καιρούς. Δεν πιέζουν ποτέ τους άλλους να κάνουν χώρο γι αυτούς γιατί γνωρίζουν την αξία τους και είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι εκείνοι που πραγματικά τους εκτιμούν θα τους δώσουν χώρο στη ζωή τους.

Στοχεύουν στο κοινό συλλογικό καλό κι όχι μόνον στο καλό του εαυτού τους.Αναζητούν την αιτία των παρεξηγήσεων κοιτάζοντας πρόσωπο με πρόσωπο τον άλλο, συμμετέχοντας σε έναν εποικοδομητικό διάλογο εκφράζοντας με τόλμη την όποια αντίθεσή τους. Mε ειλικρίνεια. Είναι πιστοί στις αξίες τους, πεισματάρηδες.

Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που ξέρουν τη σημασία της εσωτερικής χαράς. Βρίσκουν τη γαλήνη κι ακολουθούν με τη ματιά την ομορφιά του πρωινού, τη μαγεία του δειλινού, την απεραντοσύνη της θάλασσας,την ποίηση. Δημιουργούν δεν καταστρέφουν. Λειτουργούν σαν ένα μέρος του όλου, σαν ένα απειροελάχιστο κομμάτι του σύμπαντος, τόσο αναγκαίο στη σημαντικότητά του.

Χαμογελούν, πιστεύουν βαθιά, ονειρεύονται, ζουν ευγνωμονώντας.

Αυτοί είναι φίλοι μου! Ξεχωριστοί. Με βοηθούν να δω αυτό που πραγματικά είμαι. Να επιστρέφω στον εαυτό μου με αγάπη. Βρίσκουν την ομορφιά μέσα μου, αγγίζουν απαλά την ψυχή μου. Είναι ξεχωριστοί μα εκείνοι δεν το ξέρουν, εγώ το ξέρω.

Κρατούν στα χέρια την καρδιά μου που χωρίς ενδοιασμούς απόθεσα. Δεν είναι πολλοί. Πάντα ήταν λίγοι. Μα είναι οι φάροι στο ταξίδι της ζωής μου. Σηματοδοτούν, φωτίζουν, νοηματοδοτούν την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης στον κόσμο αυτό.

Γράφει η Αρσινόη Βήτα


Το διάβασα στο Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΝΑ ΑΞΙΖΕΙ;"

Τι κάνει τη ζωή να αξίζει;

Στην ισπανική πόλη οι κάτοικοι στηρίζουν την επιβίωσή τους στην παραγωγή ελαιόλαδου.

Μέσα σε εκατοντάδες στρέμματα ελιών, ξεχωρίζει μια. Στα κλαδιά της σκαρφαλώνουν παιδικές αναμνήσεις, κάνουν κούνια χαμόγελα και κλάματα.

Ανάμεσα στους καρπούς της μεγαλώνει η Άλμα, η κόρη μιας παραδοσιακής φτωχής οικογένειας του ευρωπαϊκού νότου. Οι οικογενειακές σχέσεις είναι από καιρό κατακερματισμένες. Η εμπιστοσύνη υπό αμφισβήτηση.

Κάποτε, η Άλμα επιχείρησε να μοιραστεί το μυστικό που την πονούσε, αλλά προδόθηκε και τότε θύμωσε. Θύμωσε με όλους και με όλα. Εκτός από τo ιερό δέντρο και τον παππού της.

Όταν η οικονομική κατάσταση της οικογένειας χειροτερεύει απειλητικά, τα νεότερα μέλη σκέφτονται να εκμεταλλευτούν την ελιά για να ξελασπώσουν από τα χρέη. Μόνο ο παππούς αντιστέκεται σθεναρά. Αρνείται να ξεπουλήσει τις αναμνήσεις, την ιστορία, τις ρίζες.

Κανείς δεν τον ακούει, εκτός από την εγγονή του. Μαζί με τον ξεριζωμό του δέντρου, μαζί με τη λεηλασία που υφίσταται η γη, ξεριζώνεται και η καρδιά του. Περνά κάθε μέρα μέχρι το θάνατό του βυθισμένος σε μια σιωπή, που φωνάζει τον πόνο.

Όμως, η Άλμα δεν αντέχει να βλέπει τον παππού της να πεθαίνει κάθε μέρα. Δε θέλει να επιτρέψει αμαχητί το σπάσιμο του τελευταίου κρίκου της αλυσίδας της χαράς, της τρυφερής επαφής, της ζεστασιάς. Παλεύει να κρατήσει ζωντανό ό,τι απέμεινε από την παιδική της ηλικία, αντιστέκεται στον κομφορμισμό, στην κερδοσκοπία, στην ασέβεια απέναντι στη γη.

Μετά από αρκετές έρευνες μαθαίνει ότι το δέντρο στολίζει το λόμπι μιας πολυεθνικής, στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας. Η ευρωπαϊκή πολυεθνική έχει κάνει λογότυπο το καρποφόρο δέντρο, την ώρα που ασχολείται με την αποψίλωση μεγάλων εκτάσεων!

H εικοσάχρονη θέτει σκοπό της ζωής της να φέρει πίσω το αγαπημένο δέντρο, διεκδικεί την επιστροφή του με όσα μέσα διαθέτει. Ουσιαστικά, υπερασπίζεται την τιμή της οικογένειας, του παππού, τη δική της. Άραγε είναι τυχαίο που το όνομά της στα ελληνικά σημαίνει «ψυχή»;

Ο αγώνας είναι δύσκολος, γεμάτος εμπόδια και ανατροπές. Η Άλμα λιποψυχά, γονατίζει. Όμως, κάτι τέτοιες ώρες, που μοιάζουν αδιέξοδα, εκκολάπτονται επαναστάσεις. Κάτι τέτοιες στιγμές κινητοποιούνται δυνάμεις μέχρι τότε αδρανείς.

Σε κάτι τέτοιες στιγμές κρύβεται όλη η ζωή! Tο κοινό όραμα φέρνει κοντά τους ανθρώπους, παρακάμπτει τις διαφορές και τα λάθη του παρελθόντος, αναδεικνύει τη δύναμη των οικογενειακών δεσμών, ανοίγει γέφυρες επικοινωνίας και επανασύνδεσης. Είναι τότε που το φυλακισμένο δέντρο ξαναζωντανεύει, γιατί τρέχουν μέσα του γρήγορα οι χυμοί της επανάστασης, της επιθυμίας για αλλαγή, της αγάπης και της συγχώρεσης.

Η ελιά συνδέει και χωρίζει βορά και νότο, απομακρύνει και φέρνει κοντά τα μέλη μιας οικογένειας. Η ελιά συμβολίζει την πίστη, την εναντίωση στην αδικία, στην καταπάτηση, στο παζάρεμα αξιών και ηθών. Η ελιά πρωταγωνιστεί βουβά, αλλά προκαλεί θόρυβο, ψυχικές δονήσεις και κραδασμούς.

Γίνεται σύμβολο της μεσογειακής παράδοσης, με ρίζες που απλώνονται στο χρόνο, εισχωρούν και διεισδύουν. Πόσο κοντά είναι αυτό στις καθημερινές ασυνέπειες της ζωής που παρατηρούμε γύρω μας και μέσα μας; Η ταινία θέτει σοβαρούς προβληματισμούς για τον τρόπο που ζούμε. Άραγε, διατίθενται όλα προς πώληση; Με ποια κριτήρια ορίζουμε την τιμή των πραγμάτων, των ανθρώπων, των σχέσεων, του εαυτού μας; Τι έχει αξία στη ζωή;

Η Άλμα πιστεύει. Είναι ένας ατελής άνθρωπος που κοιτά μπροστά και διατηρεί αναλλοίωτο το αίσθημα της αξιοπρέπειας. Κι όταν η σπίθα της ελπίδας της κινδυνεύει να σβήσει, τότε είναι οι σχέσεις της, οι δεσμοί με τους ανθρώπους γύρω της, που την αναζωπυρώνουν. Παθιάζεται, πληγώνεται, συγχωρεί, θυμώνει, αγαπά και κάπως έτσι προχωρά.

Της Ευγενίας Δουβαρά

Το κείμενο βασίζεται στην ισπανική δραματική ταινία «Η ελιά»
Πηγή: evgeniadouvara.blogspot.gr

Το διάβασα στο Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

ERIC: Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ONLINE ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ


Η βάση ERIC (Education Resources Information Center) είναι ίσως η μεγαλύτερη online
βιβλιοθήκη στον κόσμο για εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά θέματα.
Ο χρήστης μπορεί να αναζητήσει και να κατεβάσει άρθρα, βιβλία, οδηγούς ανάλογα με τα εκπαιδευτικά του ενδιαφέροντα ρυθμίζοντας ανάλογα τις επιλογές που εμφανίζονται αριστερά. Βασική επιλογή στη βάση δεδομένων ERIC, για να εμφανίζονται τα ελεύθερα άρθρα, βιβλία κλπ που είναι σχετικά με τη λέξη αναζήτησης, είναι το ¨"Full text available on ERIC". 
 
Η βάση παράγεται από την National Library of Education, U.S.A, από τα αρχεία Resources in Education (RIE) και Current Index in Education (CIJE).

Μεταβείτε πατώντας εδώ στη βάση ERIC

Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr

"ΑΦΙΣΕΣ ΜΕ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΧΑΛΑΡΩΣΗΣ ΓΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ"


Βοηθήστε τους μαθητές να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους με χρήσιμες αφίσες εκτόνωσης.
Βρείτε τις αφίσες εδώ και εκτυπώστε τες

Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr

"ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΤΕΜΠΕΛΗ" -ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ-

papadiamantis

Στην ταβέρνα του Πατσόπουλου, ενώ ο βοριάς φυσούσε, και ψηλά στα βουνά χιόνιζε, ένα πρωί, μπήκε να πιει ένα ρούμι να ζεσταθεί ο μάστρο Παύλος ο Πισκολέτος, διωγμένος από τη γυναίκα του, υβρισμένος από την πεθερά του, δαρμένος από τον κουνιάδο του, ξορκισμένος από την κυρα-Στρατίνα τη σπιτονοικοκυρά του, και φασκελωμένος από το μικρό τρίχρονο γιο του, που ο προκομμένος θείος του τον δίδασκε με επιμέλεια, όπως κάνουν και γονείς ακόμα στα «κατώτερα στρώματα», πώς να μουντζώνει, να βρίζει, να βλαστημάει και να κατεβάζει κάτω σταυρούς, Παναγίες, καντήλια, θυμιατά και κόλλυβα. Κι έπειτα γράψε αθηναϊκά διηγήματα!

Ο προβλεπτικός ταβερνιάρης, για να έρχονται ασκανδάλιστα να ψωνίζουν οι καλές νοικοκυράδες, οι γειτόνισσες, είχε κοντά στα βαρέλια και τα μπουκάλια, πιο πολύ για επίδειξη, λίγο σαπούνι, κόλλα, ρύζι και ζάχαρη, είχε ακόμα και μύλο, για να κόβει καφέ. Αλλά έβλεπε κανείς, πρωί και βράδυ, να βγαίνουν απεριποίητες και μισοχτενισμένες γυναίκες που είχαν το ένα χέρι κάτω από το φόρεμά τους, κοντά στο γοφό, και αυτό σήμαινε, ότι τα ψώνια δεν ήταν σαπούνι, ούτε ρύζι ή ζάχαρη.

Ερχόταν πολλές φορές την ημέρα η γρια-Βασίλω, φτωχή, έρημη και ξένη στα ξένα, που δεν είχε προλήψεις και έπινε φανερά το ρούμι της. Ερχόταν και η κυρά-Κώσταινα η Κλησιάρισσα, που βοηθούσε όσο μπορούσε στην εκκλησία, όρθια κοντά στο μανουάλι, για να στερεώνει τα κεριά, και όσες πεντάρες έπαιρνε την Κυριακή, όλες τις έπινε, με ευσυνείδητη ακρίβεια, τη Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη.

Ερχόταν και η Στρατίνα, νοικοκυρά με δυο σπίτια, που φώναζε στην αυλόπορτα, στο δρόμο και

στο καπηλειό όλα τα μυστικά της, δηλαδή τα μυστικά των άλλων, και ένα μέρος απ’ αυτά έμεναν στην αυλή, ένα μέρος έπεφταν στο καπηλειό, και τα περισσότερα χύνονταν στο δρόμο, και φώναζε δυνατά και με τρόπο υβριστικό τα ονόματα του κόσμου, ποια νοικάρισσα της καθυστερεί δυο νοίκια, ποιος της χρωστάει τον τόκο, ποια γειτόνισσα της πήρε ένα είδος, δανεικό κι αγύριστο.

Ο μαστρο-Δημήτρης ο φραγκοράφτης της χρωστούσε τρία νοίκια, ο μαστρο-Παύλος ο Πισκολέτος πέντε, και το μήνα που έτρεχε, έξι. Η Λενιώ η κουμπάρα της, της πέρασε δεύτερη υποθήκη με πονηριά στο σπίτι, και τώρα ήταν ανάγκη να τρέχει σε δικηγόρους και συμβολαιογράφους, για να εξασφαλίσει το δίκιο της.

Η Κατίνα, η ανεψιά της από τον πρώτο άντρα της, της είχε αφήσει ένα αμανάτι για να την δανείσει δέκα δραχμές, και τώρα, όπως είπαν δυο χρυσοχόοι, αποδείχτηκε ότι το ασημικό ήταν κάλπικο και δεν άξιζε ούτε όσο άξιζαν τα δυο φυσέκια με τις σκουριασμένες μπακίρες που, αφού, κατά τη συνήθειά της (αυτό δεν το έλεγε, αλλά ήταν γνωστό), έβγαλε έξω το γερο-Στρατή, τον άντρα της, την κόρη της, τη Μαργαρίτα και την εγγονή της, τη Λενούλα, άνοιξε την κρυπτή, τοποθέτησε εκεί το ενέχυρο, έβγαλε το κομπόδεμα, πήρε τα φυσέκια και τα έδωσε με τρόπο, που σήμαινε να τα δώσει και να μην τα δώσει στη φτωχή Κατίνα, και φαινόταν σα να κολλούσαν τα χέρια της.

Η Ασημίνα, η παλιά νοικάρισσά της, τραγουδίστρια στο επάγγελμα, όταν ξεκουμπίστηκε κι έφυγε, της χρωστούσε τρία μηνιάτικα κι εννέα ημέρες. Και τα έπιπλα, που έπρεπε βέβαια κατά δίκαιο τρόπο να τα δώσει στη σπιτονοικοκυρά, τα παρέδωσε στον καύκο της, τον τελευταίο αγαπητικό της, που να τσάκιζε το πόδι της, να μην είχε σώσει ποτέ… Και σ’ αυτήν δεν έδωσε άλλο τίποτα, παρά ένα παλιοφυλαχτό εκεί, λιγδιασμένο, και της είπε με τρόπο μυστηριώδη, ότι αυτό είχε μέσα Τίμιο Ξύλο… Σαν γκρεμοτσακίστηκε κι έφυγε, το ανοίγει κι αυτή από περιέργεια, και αντί Τίμιο

Ξύλο, τι βλέπει;… κάτι κουρέλια, τρίχες, τουρκικά γράμματα, σκοντάματα, μαγικά, χαμένα πράματα… Τ’ ακούτε σεις αυτά;

Μπήκε στην ταβέρνα, τρέμοντας, ο μαστρο-Παυλάκης και ζήτησε ένα ρούμι. Το παιδί του καπηλειού, που τον ήξερε καλά, του είπε:

—Έχεις πεντάρα;

Ο άνθρωπος κούνησε τους ώμους του με τρόπο διφορούμενο.

— Βάλε εσύ το ρούμι, είπε.

Πώς να έχει πεντάρα; Καλά και τα λεφτά, καλή κι η δουλειά, καλό και το κρασί, καλή κι η κουβέντα, όλα καλά.
Καλύτερη απ’ όλα η τεμπελιά, το ντόλτσε φαρ νιέντε των αδελφών Ιταλών. Αν τον έβαζαν να συντάξει τον κανονισμό της εβδομάδας, θα όριζε την Κυριακή για σχόλη, τη Δευτέρα για χουζοΰρι, την Τρίτη για σουλάτσο, την Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή για εργασία, και το Σάββατο για ξεκούρασμα. Ποιος λέει ότι οι γιορτές είναι πάρα πολλές για τους ορθόδοξους Έλληνες και οι εργάσιμες πολύ λίγες; Αυτά τα λένε όσοι δεν έκαναν ποτέ σωματική εργασία και ξέρουν να φτιάχνουν νόμους μόνο για τους άλλους.
Ακριβώς την ώρα αυτή ήρθε απ’ αντίκρυ ο Δημήτρης ο φραγκοράφτης, για να πιει το πρωινό του. Μόνη παρηγοριά είχε να κάνει αυτά τα συχνά ταξιδάκια, όπως τα ονόμαζε. Σταματούσε για πέντε λεπτά τη δουλειά του, δέκα φορές την ημέρα, κι ερχόταν να πιει ένα κρασί. Έπαιρνε εργασία από τα μαγαζιά και δούλευε σα ράφτης στο δωμάτιό του. Μπήκε και παράγγειλε ένα κρασί. Έπειτα, όταν είδε τον Παύλο:
—Βάλε και του μάστρο-Παυλάκη ένα ρούμι, είπε.

Σα να ήταν σταλμένος από το Θεό, για να λύσει το ζήτημα της πεντάρας, ανάμεσα στον πελάτη και το παιδί του μαγαζιού, κάθισε κοντά στον Παύλο και άρχισε τέτοια κουβέντα, που ήταν βέβαια συνέχεια των δικών του συλλογισμών, όμως στον Παύλο φάνηκαν σα να υπερασπιζόταν τα δικά του παράπονα.

— Πού σκόλη και γιορτή, μαστρο-Παυλέτο, φίλε μου, είπε, ούτε καθισιό, ούτε χουζούρι. Τ’ Άη-Νικολάου δουλέψαμε, τ’ Άη-Σπυρίδωνα δουλέψαμε, την Κυριακή προχθές δουλέψαμε. Έρχονται Χριστούγεννα και θαρρώ πως θα δουλεύουμε, χρονιάρα μέρα…

— Θέλω κάτι να πω, αλλά δεν ξέρω για να τα σταμπάρω περί γραμμάτου μαστρο-Δημήτρη μου, είπε. Μου φαίνεται, πως αυτοί οι μαστόροι, αυτοί οι αρχόντοι, αυτή η κοινωνία πολύ κακά έχουνε διορισμένα τα πράγματα. Αντί να είναι η δουλειά μοιρασμένη ίσια τις καθημερινές, πέφτει μονομιάς και μονομπάντα. Δουλεύουμε βιαστικά τις γιορτάδες, και ύστερα χασομερούμε εβδομάδες και μήνες τις καθημερινές.

— Είναι και η τεμπελιά στο μέσο, είπε με πονηρή αυθάδεια το παιδί του καπηλειού, που επωφελήθηκε από μια στιγμή, που ο αφέντης του είχε συζήτηση στο κατώφλι της πόρτας και δεν μπορούσε ν’ ακούσει.

—Ας είναι, τι να σου κάνει η προκομάδα και η τεμπελιά; είπε ο Δημήτρης. Το σωστό είναι πολλά κεσάτια και λίγη μαζωμένη δουλειά. Καλά λέει ο μαστρό-Παύλος. Άλλο αν είμαι ακαμάτης εγώ, ας πούμε, ή ο Παύλος, ή ο Πέτρος, ή ο Κώστας, ή ο Γκίκας. Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γιος μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ’ όλα αυτά δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για τη σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για το μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της, ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή.

— Υγρασία μεγάλη, μαστρο-Δημήτρη, είπε ο Παυλέτος, απαντώντας στις δικές του σκέψεις. Υγρασία κάτω στα μαγαζιά, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαριά, ρευματισμοί, κρυώματα. Ύστερα κόπιασε, αν αγαπάς, να αργάζεις τα τομάρια. Το δικό μας το τομάρι άργασε πια, άργασε…

— Καλά αργασμένο το δικό σου, μαστρο-Παύλο, αυθα-δίασε πάλι ο νεαρός, υπονοώντας ίσως τις σκηνές ανάμεσα στον Παύλο και το γυναικάδελφό του.

Έπειτα μπήκε ο κάπελας. Ο μαστρο-Δημήτρης έφυγε, να συνεχίσει την εργασία του και η συζήτηση σταμάτησε.

Ο μάστρο-Παύλος αφέθηκε στις φαντασίες του. Σάββατο σήμερα, μεθαύριο παραμονή, την άλλη Χριστούγεννα. Να είχε τουλάχιστον λεφτά για ν’ αγοράσει ένα γαλόπουλο, να κάνει κι αυτός Χριστούγεννα στο σπίτι του, όπως όλοι! Μετανοούσε τώρα πικρά, που δεν πήγε τις τελευταίες μέρες στα βυρσοδεψεία να δουλέψει και να βγάλει λίγα λεφτά, για να περάσει φτωχικά τις γιορτές. «Υγρασία μεγάλη, χαμηλό το μέρος, η δουλειά βαριά, κόπιασε να αργάζεις τομάρια! Το δικό μας το τομάρι θέλει άργασμα!»

Είχε ακούσει το λαϊκό μύθο για τον τεμπέλη, που πήγαινε να τον κρεμάσουν και που συμφωνούσε να ζήσει με τον όρο να είναι «βρεμένο το παξιμάδι». Γνώριζε και την άλλη ιστορία για το τεμπελχανιό, που το ίδρυσε, λένε, ο Μεχμέτ Αλής στην πατρίδα του, την Καβάλα. Εκεί, επειδή το κακό είχε παραγίνει, ο επιστάτης σοφίστηκε να στρώνει μια ψάθα, που πάνω σ’ αυτήν ανάγκαζε τους άεργους να ξαπλώνουν. Έπειτα έβαζε φωτιά στην ψάθα. Όποιος προτιμούσε να καεί, παρά να σηκωθεί από τη θέση του, ήταν σωστός τεμπέλης, και είχε δικαίωμα να φάει δωρεάν το πιλάφι. Όποιος σηκωνόταν και έφευγε από τη φωτιά, δεν ήταν σωστός τεμπέλης και έχανε τα δικαιώματα. Τόσοι Βαλλιάνοι, τόσοι Αβέρωφ και Συγγροί, σκεπτόταν ο μασιρο-Παύλος, και κανείς απ’ αυτούς να μην ιδρύσει κάτι παρόμοιο στην Αθήνα!

Ο μάστρο-Παυλάκης τριγύριζε άσκοπα ακόμα δυο μέρες και την άλλη ήταν παραμονή. Το γαλόπουλο δε σταματούσε να το ονειροπολεί και να το ορέγεται. Πώς να το προμηθευτεί;

Αφού νύχτωσε, διωγμένος καθώς ήταν από το σπίτι, αποτόλμησε και ήρθε από ένα πλάγιο δρομάκι και ήταν έτοιμος να χωθεί στο καπηλειό. Ο νους του ήταν κολλημένος στο γαλόπουλο. Θα χρησίμευε αυτό, αν το είχε, και σα μέσο συμφιλίωσης με τη γυναίκα του.

Εκεί, καθώς στράφηκε να μπει στο καπηλειό, βλέπει ένα παιδί της αγοράς, με μια κοφίνα στους ώμους, που φαινόταν ακριβώς να περιέχει ένα γάλο, αγριολάχανα, πορτοκάλια, ίσως και βούτυρο και άλλα καλά πράγματα. Το παιδί κοίταζε δεξιά και αριστερά και φαινόταν να αναζητάει κάποιο σπίτι. Ήταν έτοιμο να μπει στο καπηλειό για να ρωτήσει. Έπειτα είδε τον Παύλο και στράφηκε σ’ αυτόν:

— Ξέρεις, πατριώτη, του λόγου σου, πού είναι εδώ χάμω το σπίτι του κυρ-Θανάση του Μπελιόπουλου;

—Του κυρ-Θανάση του Μπε…

Αστραπή, σαν ιδέα, έλαμψε στο μυαλό του Παύλου.

— Μούπε τον αριθμό και τον ξέχασα. Τώρα γρήγορα έπιασε σπίτι εδώ χάμω, σ’ αυτό το δρόμο… τον είχα μουστερή από πρώτα… μπροστύτερα καθόταν πάρα πέρα, στο Γεράνι.

—Του κυρ-Θανάση του Μπελιοπούλου! αυτοσχέδιασε ο μάστρο-Παύλος· να, εδώ είναι το σπίτι του. Να φωνάξεις την κυρα-Παύλαινα, μέσα στην κάτω κάμαρα, στο ισόγειο… αυτή είναι η νοικοκυρά του… πώς να πω; είναι η γενιά του… την έχει λύσε-δέσε, σ’ όλα τα πάντα… οικονόμισ-σα στο νοικοκυριό του… είναι κουνιάδα του, μαθές θέλω να πω, ανιψιό του… φώναξέ την και δώσε της τα ψώνια.

Και αφού προχώρησε ο ίδιος πέντε βήματα, προς την πόρτα της αυλής, έκανε πως φώναξε:

— Κυρά-Παύλαινα, κόπιασ’ εδώ να πάρεις τα ψώνια, που σου στέλνει ο κύριος… ο αφέντης σου.

Καλά ήρθαν τα πράγματα ως τώρα. Ο μαστρο-Παυλάκης έτριβε τα χέρια του και αισθανόταν στη μύτη του τη μυρωδιά του ψητού γάλου. Και δεν τον ένοιαζε τόσο για το γάλο, αλλά θα συμφιλιωνόταν με τη γυναίκα του. Τη νύχτα την πέρασε σε ένα ολονύχτιο καφενείο και το πρωί πήγε στην εκκλησία.



Όλη τη μέρα προσκολλήθηκε σε μια συντροφιά, έπειτα σε μια άλλη παλιών γνωστών του, στο καπηλειό, που έμενε τις περισσότερες ώρες ανοιχτό, με τα παράθυρα κλεισμένα, και πέρασε με λίγους μεζέδες και αρκετά κεράσματα.

Το βράδυ, αφού νύχτωσε, πήγε με τόλμη από το πολύ πιοτό και από τη θύμηση του γάλου και χτύπησε την πόρτα της οικογένειάς του. Η πόρτα ήταν κλεισμένη από μέσα.

— Καλησπέρα, κυρα-Παύλαινα, φώναξε απ’ έξω, χρόνους πολλούς. Πώς πήγε ο γάλος; Βλέπεις, εγώ πάλε;

Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Όλη η αυλή ήταν ήσυχη. Τα ισόγεια, οι τρώγλες, τα κοτέτσια της κυρα-Στρατίνας, όλα κοιμούνταν. Ο σκύλος μόνο γνώρισε το μαστρο-Παύλο, έγρυξε λίγο και πάλι ησύχασε.

Υπήρχαν εκεί εκτός από τρεις ή τέσσερις οικογένειες, που κατοικούσαν στ’ ανήλια δωμάτια, δύο γίδες, δώδεκα όρνιθες, τέσσερις γάτες, δυο γαλοπούλες και πολλά ζευγάρια περιστέρια. Οι δυο γίδες κοιμούνταν βαθιά στο σκεπασμένο μαντράκι τους, οι κότες κακάριζαν πνιχτά στα κοτέτσια τους, τα περιστέρια είχαν μαζευτεί στους περιστερώνες έντρομα από το κυνήγι που άρχιζαν εναντίον τους τη νύχτα οι γάτες. Όλοι αυτοί οι θόρυβοι ήταν το ροχάλισμα της κοιμισμένης αυλής.

Αμέσως ακούστηκε κρότος βημάτων στο σπίτι.

— Ε, μάστρο-Παύλε, είπε πλησιάζοντας η κυρα-Στρατίνα, νάχουμε και καλό ρώτημα… Τι γάλος και γαλίζεις και γυαλίζεις και καλό να μώχεις, ασίκη μου; Είδαμε και πάθαμε να σκεπάσουμε το πράμα, να μην προσβαλθεί το σπίτι… Εκείνος που ήταν δικός του ο γάλος, ήρθε μεσάνυχτα κι εφώναζε, έκανε το κακό, και μας φοβέριζε όλους, κι η φαμίλια σου, επειδής τον είχε κόψει το γάλο, μαθές, και τον είχε βάλει στο τσουκάλι, βρέθηκε στα στενά… κλειδώθηκε μες την κάμαρα, και δεν ήξευρε τι να κάμει… Είπε και ο κουνιάδος σου… καλό κελεπούρι ήτανε κι αυτό, μαθές… και επέρασε η φαμίλια σου όλη την ημέρα κλειδομανταλωμένη μέσα, από φόβο μην ξαναέρθει εκείνος πούχε το γάλο και μας φέρει και την αστυνομία… ήταν φόβος να μην προσβαλθεί κι εμένα το σπίτι μου. Άλλη φορά, τέτοια αστεία να μην τα κάνεις, μάστρο-Παυλάκη. Τέτοια προσβολή να λείπει από το σπίτι μου, εμένα, τ’ άκουσες;

Ο μάστρο-Παύλος ρώτησε δειλά:

—Τώρα… είναι μέσα η φαμίλια μου;

— Είναι μέσα όλοι τους, κι έχουνε κλειδωμένα καλά, και το φως κατεβασμένο, για το φόβο των Ιουδαίων. Κοίταξε, μη σε νιώσει από πουθενά, κείνος ο σκιάς88 ο κουνιάδος σου, πάλε…

— Είναι μέσα;

— Ή μέσα είναι, ή όπου είναι έφτασε… να’ κάπου ακούω τη φωνή του.

Ακούστηκε, πράγματι, μια φωνή εκεί κοντά, που δεν υποσχόταν καλά για το νυχτερινό επισκέπτη.

— Ε, μαστρο-Παυλίνε, έλεγε, καλός ήταν ο γάλος…

Ποιος ήταν αυτός που μίλησε, άγνωστο. Τσως να ήταν ο μαστρο-Δημήτρης ο γείτονας. Μπορεί να ήταν και ο φόβερός γυναικάδελφος του μάστρο-Παύλου.

— Και να μην πάρω κι εγώ ένα μεζέ; παραπονέθηκε ωστόσο ο άνθρωπός μας.

—Τι σου χρειάζεται ο μεζές, μαστρο-Παυλάκη μου; επανέλαβε η Στρατίνα. Τα πράματα είναι πολύ σκούρα. Άφσε τα αυτά. Δουλειά, δουλειά! Η δουλειά βγάζει παληκάρια. Ό,τι έγινε-έγινε, να πας να δουλέψεις να μου φέρεις εμένα τα νοίκια μου. Τ’ ακούς;

—Τ’ ακούω.

—Φέρε μου εσύ τον παρά, κι εγώ, με όλη τη φτώχεια, τη θυσιάζω μια γαλοπούλα και τρώμε.

Ακούστηκε από μέσα βραχνό μουρμουρητό, έπειτα φωνή μικρού παιδιού είπε.

— Την υγειά σου, μάτο-Πάλο, τεμελόκυλο, κακέ πατέλα! Τόνε φάαμε το λάλο. Να, πάλε κι εσύ πέντε, κι άλλα πέντε δέκα!

Προφανώς ήταν μέσα ο φοβερός ο γυναικάδελφος, που είχε δασκαλέψει το παιδί να τα φωνάζει αυτά.

— Μη στέκεσαι στιγμή, μαστρο-Παυλέτο, είπε η Στρατίνα. Το καλό που σου θέλω! Δρόμο τώρα, και μεθαύριο δουλειά, δουλειά!…

Ακούστηκε κρότος, σα να σηκώθηκε κάποιος από μέσα και να πλησίαζε με βήμα βαρύ προς την πόρτα.

— Δρόμο, επανέλαβε μηχανικά ο Παύλος, που συμμορφώθηκε έμπρακτα με τη λέξη… δρόμο και δουλειά!

Εφημερίδα «Ακρόπολις», 25 Δεκ. 1896



Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος – Διηγήματα για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά

Το διάβασα στο  Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"Ο ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ" - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ-

Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας, του Όσκαρ Ουάιλντ

Artist: Checanty (detail)

Μια απλά εξαιρετική τρυφερή, συγκινητική ιστορία για την αγάπη, την αλληλοβοήθεια και τη φιλία.
Ψηλά στην πόλη, σε μια ψηλή στήλη, βρισκόταν το άγαλμα του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα. Ήταν στολισμένο με λεπτά φύλλα καθαρού χρυσού, για μάτια είχε δύο φωτεινά ζαφείρια, και ένα μεγάλο κόκκινο ρουμπίνι έλαμπε στη λαβή του ξίφους του. Ήταν αξιοθαύμαστος.

«Είναι όμορφος σαν ανεμοδείκτης», παρατήρησε ένας από τους δημοτικούς συμβούλους, που ήθελε να αποκτήσει τη φήμη για το γούστο του στην Τέχνη, «μόνο δεν είναι και τόσο χρήσιμος», πρόσθεσε, φοβούμενος μήπως οι άνθρωποι σκέφτονταν ότι δεν ήταν πρακτικό πνεύμα, πράγμα που στ’ αλήθεια δεν ίσχυε.
«Μοιάζει σαν άγγελος», αναφώνησαν κάποια παιδιά βγαίνοντας από την εκκλησία.
«Πώς το ξέρετε;» Ρώτησε η καθηγήτρια των μαθηματικών, «έχετε δει ποτέ έναν άγγελο;»
«Αχ, έχουμε, στα όνειρά μας!» απάντησαν τα παιδιά. Και η καθηγήτρια των μαθηματικών κατσούφιασε γιατί δεν ενέκρινε να ονειρεύονται τα παιδιά.

Ένα βράδυ πέταξε πάνω από την πόλη ένα Χελιδόνι. Οι φίλοι του είχαν φύγει για την Αίγυπτο έξι εβδομάδες πριν, αλλά αυτό είχε μείνει πίσω, γιατί ήταν ερωτευμένο με την πιο όμορφη καλαμιά. Την είχε γνωρίσει στις αρχές της άνοιξης, καθώς πετούσε πάνω από το ποτάμι μετά από ένα μεγάλο κίτρινο σκώρο, και ένιωσε να τον ελκύει τόσο η λεπτή της μέση,που είχε σταματήσει να της μιλήσει.
«Να σ 'αγαπώ;" είπε το Χελιδόνι, που του άρεσε να μπαίνει αμέσως στο θέμα, και η καλαμιά έκανε ένα χαμηλό τόξο. Έτσι πέταξε γύρω της, αγγίζοντας το νερό με τα φτερά του, και κάνοντας ασημένιους κυματισμούς.
Αυτό ήταν φλερτ του, και κράτησε όλο το καλοκαίρι.

«Είναι μια γελοία προσκόλληση» τιτίβιζαν τα άλλα Χελιδόνια «αυτή δεν έχει χρήματα, και είχε πάρα πολλές σχέσεις» και πράγματι το ποτάμι ήταν γεμάτο από καλαμιές.
Στη συνέχεια, όταν ήρθε το φθινόπωρο, πέταξαν όλα τους μακριά.

Αφού έφυγαν, το Χελιδόνι ένιωθε μοναξιά, και άρχισε να κουράζεται από την αγάπη του. «Δεν μπορεί να κουβεντιάσει», είπε, «και φοβάμαι ότι είναι μια κοκέτα, γιατί πάντα φλερτάρει με τον άνεμο». Και βεβαίως, όταν ο άνεμος φυσούσε, ο καλαμιά έκανε την πιο χαριτωμένη κίνηση.
«Παραδέχομαι ότι είναι ντόπια», συνέχισε, «αλλά αγαπώ τα ταξίδια, και η γυναίκα μου, κατά συνέπεια, θα πρέπει να αγαπά τα ταξίδια, επίσης».
«Θα έρθεις μαζί μου;» είπε, τέλος, αλλά η καλαμιά κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, ήταν τόσο δεμένη με το σπίτι της.
«Έπαιζες μαζί μου», φώναξε. «Φεύγω για να τις Πυραμίδες. Αντίο!» και πέταξε μακριά.

Όλη τη μέρα πέταγε, και τη νύχτα έφτασε στην πόλη. «Πού θα κοιμηθώ;» αναρωτήθηκε και τότε είδε το άγαλμα στην ψηλή στήλη.
«Θα κοιμηθώ εκεί πάνω», φώναξε «είναι μια ωραία θέση, με άφθονο καθαρό αέρα».
Έτσι βολεύτηκε ακριβώς ανάμεσα στα πόδια του Πρίγκιπα.
«Έχω μια χρυσή κρεβατοκάμαρα», είπε σιγανά στον εαυτό του όπως κοίταξε γύρω, και ήταν έτοιμος να πάει για ύπνο, αλλά καθώς έβαζε το κεφάλι του κάτω από το φτερό του, μια μεγάλη σταγόνα νερού έπεσε πάνω του.

«Τι περίεργο!» φώναξε «δεν υπάρχει ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, τα αστέρια είναι λαμπερά και όμως βρέχει. Το κλίμα στην βόρεια Ευρώπη είναι πραγματικά φοβερό. Η καλαμιά αγαπούσε τη βροχή, αλλά αυτό ήταν απλώς λόγω του εγωισμού της». Στη συνέχεια, άλλη μια σταγόνα έπεσε.
«Ποια είναι η χρησιμότητα ενός αγάλματος αν δεν μπορεί να κρατήσει τη βροχή μακριά;» αναφώνησε. «Πρέπει να κοιτάξω για μια καλή καμινάδα», είπε, αποφασισμένο να πετάξει μακριά. Αλλά πριν ανοίξει τα φτερά του, μια τρίτη σταγόνα έπεσε, σήκωσε το κεφάλι του, και τότε τον είδε.

Τα μάτια του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα ήταν γεμάτα δάκρυα, και μερικά δάκρυα έτρεχαν ήδη στα χρυσαφένια μάγουλά του. Το πρόσωπό του ήταν τόσο όμορφο στο φεγγαρόφωτο που το μικρό Χελιδόνι ένιωσε οίκτο. «Ποιος είσαι;» είπε.
«Είμαι ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας».
«Τότε γιατί κλαίς;» ρώτησε το Χελιδόνι.
«Όταν ήμουν ζωντανός και είχα ανθρώπινη καρδιά», απάντησε το άγαλμα, «δεν ήξερα τι ήταν δάκρυα, γιατί έζησα στο παλάτι του Sans-Souci, όπου η θλίψη δεν επιτρέπεται να εισέλθει. Στη διάρκεια της ημέρας έπαιζα με τους συντρόφους μου στον κήπο, και το βράδυ ήμουν επικεφαλής στον χορό στη Μεγάλη Αίθουσα.
Γύρω από τον κήπο είχε πολύ ψηλούς τοίχους, αλλά ποτέ δεν φρόντισα να ρωτήσω τι υπάρχει πέρα από αυτούς, τα πάντα για μένα ήταν τόσο όμορφα. Οι αυλικοί μου με έλεγαν Ευτυχισμένο Πρίγκιπα, και ήμουν, αν η καλοπέραση θεωρείται ευτυχία.
Έτσι έζησα, και έτσι πέθανα. Αλλά τώρα που είμαι νεκρός και με έχουν εναποθέσει εδώ, τόσο ψηλά ώστε να μπορώ να βλέπω όλες τις ασχήμιες και όλη τη δυστυχία στην πόλη μου, αν και η καρδιά μου είναι κατασκευασμένη από μόλυβδο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να κλαίω».

«Τι! Δεν είναι όλος από ατόφιο χρυσάφι;» είπε το Χελιδόνι στον εαυτό του. Ήταν πολύ ευγενικός για να κάνει τέτοιες προσωπικές παρατηρήσεις φωναχτά.
«Πολύ μακριά», συνέχισε το άγαλμα σε μια χαμηλή μουσική φωνή, «πολύ μακριά σε ένα μικρό δρόμο υπάρχει ένα φτωχόσπιτο. Ένα από τα παράθυρα είναι ανοιχτά, και μέσα από αυτό μπορώ να δω μια γυναίκα να κάθεται σε ένα τραπέζι. Το πρόσωπό της είναι λεπτό και κουρασμένο, και έχει σκαμμένα, κόκκινα χέρια, όλα τρυπημένα από τη βελόνα, γιατί είναι ράφτρα. Κεντάει λουλούδια του πάθους σε ένα σατέν φόρεμα για τις πιο όμορφες της υπηρέτριες της βασίλισσας για να το φορέσει στον επόμενο χορό. Σε ένα κρεβάτι στη γωνία του δωματίου το αγοράκι της κοιμάται άρρωστο. Έχει πυρετό και ζητάει πορτοκάλια. Η μητέρα του δεν έχει τίποτα να του δώσει παρά μόνο νερό του ποταμού, κι έτσι το αγοράκι κλαίει.
Χελιδόνι, Χελιδονάκι , μικρό μου Χελιδόνι, δεν της πας το ρουμπίνι από το σπαθί μου; Τα πόδια μου είναι τοποθετημένα σε αυτό το βάθρο και δεν μπορώ να πάω εγώ».

«Με περιμένουν στην Αίγυπτο», είπε το Χελιδόνι.
«Οι φίλοι μου πετούν πάνω και κάτω στο Νείλο, και μιλάνε στα μεγάλα άνθη λωτού. Σύντομα θα πάνε για ύπνο στον τάφο του μεγάλου Βασιλιά. Ο Βασιλιάς είναι εκεί, στο ζωγραφισμένο φέρετρό του. Είναι τυλιγμένος σε κίτρινο λινό ύφασμα, και βαλσαμωμένος με μπαχαρικά. Γύρω από το λαιμό του, έχει μια αλυσίδα από ανοιχτό πράσινο νεφρίτη, και τα χέρια του είναι σαν μαραμένα φύλλα».

«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «δεν θα μείνεις μαζί μου για μια νύχτα ακόμα, για να είσαι ο αγγελιοφόρος μου; Το αγόρι είναι τόσο διψασμένο, και η μητέρα του θλιμμένη».
«Δεν νομίζω ότι συμπαθώ τα αγόρια», απάντησε το Χελιδόνι. «Το περασμένο καλοκαίρι,όταν έμενα στον ποταμό, υπήρχαν δύο αγενή αγόρια, οι γιοι του μυλωνά, οι οποίοι μου πετούσαν πάντα πέτρες Ποτέ δεν με χτύπησαν, φυσικά. Εμείς τα χελιδόνια πετάμε πολύ καλά, και εκτός αυτού, κατάγομαι από μια οικογένεια γνωστή για την ευκινησία της, αλλά και πάλι, ήταν ένα σημάδι έλλειψης σεβασμού».
Αλλά ο Πρίγκιπας φαινόταν τόσο λυπημένος που το μικρό Χελιδόνι ζήτησε συγγνώμη.
«Έχει πολύ κρύο εδώ», είπε, «αλλά θα μείνω μαζί σου για μια νύχτα ακόμα, και για να σου κάνω τον αγγελιοφόρο». «Σε ευχαριστώ, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο Πρίγκιπας.

Έτσι, το Χελιδόνι έβγαλε το μεγάλο ρουμπίνι από το σπαθί του Πρίγκιπα και πέταξε με αυτό στο ράμφος του, πέρα ​​από τις στέγες της πόλης.
Πέρασε από τον καθεδρικό ναό, όπου υπήρχαν γλυπτά αγγέλων από λευκό μάρμαρο. Πέρασε από το παλάτι και άκουσε τον ήχο του χορού.

Μια όμορφη κοπέλα βγήκε στο μπαλκόνι με τον αγαπημένο της.
«Πόσο υπέροχα είναι τα αστέρια», της είπε, «και πόσο θαυμάσια είναι η δύναμη της αγάπης!»
«Ελπίζω το φόρεμά μου να είναι έτοιμο εγκαίρως για τον χορό», απάντησε
«Έχω παραγγείλει να είναι κεντημένα πάνω του λουλούδια του πάθους, αλλά η ράφτρα είναι τόσο τεμπέλα».

Πέρασε πάνω από τον ποταμό, και είδε τα φανάρια να κρέμονται στα κατάρτια των πλοίων.
Πέρασε πάνω από το Γκέτο, και είδε γέρους Εβραίους να κάνουν παζάρια ο ένας στον άλλον και να ζυγίζουν τα χρήματα.
Επιτέλους έφτασε στο φτωχό σπίτι και κοίταξε μέσα. Το αγόρι στριφογυρνούσε από τον πυρετό στο κρεβάτι του, και η μητέρα του είχε αποκοιμηθεί, καθώς ήταν πολύ κουρασμένη. Αυτό τουλάχιστον ήλπιζε, καθώς άφηνε το μεγάλο ρουμπίνι στο τραπέζι, δίπλα στη δαχτυλήθρα της γυναίκας. Στη συνέχεια πέταξε απαλά γύρω από το κρεβάτι, και άρχισε να αερίζει το μέτωπο του αγοριού με τα φτερά του.
«Πόσο δροσερά αισθάνομαι», είπε το αγόρι, «πρέπει να πηγαίνω καλύτερα». Και βυθίστηκε σε έναν απολαυστικό ύπνο.

Στη συνέχεια το Χελιδόνι πέταξε πίσω στον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα, και του είπε τι είχε κάνει.
«Είναι περίεργο», τόνισε, «αλλά αισθάνομαι πολύ ζεστά τώρα, αν και έχει τόσο κρύο».
«Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχεις κάνει μια καλή πράξη», είπε ο Πρίγκιπας. Και το μικρό Χελιδόνι άρχισε να σκέφτεται, και στη συνέχεια το πήρε ο ύπνος. Το να σκέφτεται πάντα του έφερνε υπνηλία.

Όταν ξημέρωσε, πέταξε στον ποταμό και έκανε μπάνιο.
«Τι αξιοσημείωτο φαινόμενο», είπε ο καθηγητής της ορνιθολογίας, καθώς περνούσε πάνω από τη γέφυρα. «Ένα χελιδόνι το χειμώνα!» Και έγραψε μια μακρά επιστολή γι'αυτό στην τοπική εφημερίδα. «Το βράδυ θα πάω στην Αίγυπτο», είπε το Χελιδόνι, και ήταν σε μεγάλα κέφια. Επισκέφθηκε όλα τα δημόσια μνημεία, και κάθισε πολύ ώρα στην κορυφή του καμπαναριού της εκκλησίας. Όπου και να πήγαινε τα Σπουργίτια τιτίβιζαν, και έλεγαν το ένα στο άλλο: «τι διακεκριμένος ξένος!» και το ίδιο το Χελιδόνι το απολάμβανε πολύ.

Όταν το φεγγάρι βγήκε πέταξε πίσω στον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα.
«Έχεις τίποτα να στείλεις στην Αίγυπτο;» φώναξε, «ξεκινάω τώρα».
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «δεν θα μείνεις μαζί μου άλλη μια νύχτα;»
«Με περιμένουν στην Αίγυπτο», απάντησε το Χελιδόνι. «αύριο οι φίλοι μου θα πετάξουν μέχρι τον δεύτερο καταρράχτη. Σε έναν μεγάλο γρανιτένιο θρόνο κάθεται ο Θεός Μέμνων. Όλη τη νύχτα κοιτά τα αστέρια, και όταν έρχεται το πρωινό φως, βγάζει μία κραυγή χαράς, και μετά μένει σιωπηλός. Το μεσημέρι το κίτρινα λιοντάρια κατεβαίνουν άκρη του νερού για να πιουν νερό. Έχουν μάτια καταπράσινα και ο βρυχηθμός τους είναι πιο δυνατός από κάθε βρυχηθμό του καταρράκτη».

«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», αναστέναξε ο πρίγκιπας, «πολύ μακριά στην πόλη βλέπω ένα νεαρό άνδρα σε μια σοφίτα. Σκύβει πάνω από ένα γραφείο καλυμμένο με χαρτιά, και σε ένα ποτήρι δίπλα του, υπάρχει μια δέσμη από μαραμένες βιολέτες. Τα μαλλιά του είναι καφέ και ξερά, και τα χείλη του είναι κόκκινα σαν ρόδι, και έχει μεγάλα και ονειροπόλα μάτια. Προσπαθεί να τελειώσει ένα έργο για τον διευθυντή του Θεάτρου, αλλά κάνει πάρα πολύ κρύο για να γράψει πια. Δεν έχει φωτιά στο τζάκι και η πείνα τον έχει αποδυναμώσει.

«Θα μείνω μαζί σου μια νύχτα ακόμα», είπε το Χελιδόνι, που είχε πραγματικά καλή καρδιά.
«Να πάρω άλλο ρουμπίνι;»
«Δυστυχώς δεν έχω άλλο ρουμπίνι», δήλωσε ο πρίγκιπας «Τα μάτια μου είναι το μόνο που μου έχει μείνει. Είναι κατασκευασμένα από σπάνια ζαφείρια, που τα έφεραν από την Ινδία χίλια χρόνια πριν. Βγάλε το ένα από αυτά και πήγαινέ το σ 'αυτόν. Θα το πουλήσει στον κοσμηματοπώλη, και θα αγοράσει τρόφιμα και καυσόξυλα, και να τελειώσει το έργο του».
«Καλέ μου Πρίγκιπα», είπε το Χελιδόνι, "δεν μπορώ να το κάνω αυτό». Και άρχισε να κλαίει.
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «κάνε όπως σου είπα».

Έτσι, το Χελιδόνι έβγαλε το μάτι του Πρίγκιπα και πέταξε μακριά για τη σοφίτα του φοιτητή. Ήταν αρκετά εύκολο να μπει, δεδομένου ότι υπήρχε μια τρύπα στην οροφή. Ο νεαρός άνδρας είχε κρύψει το κεφάλι του μέσα στα χέρια του, οπότε δεν άκουσε το φτερούγισμα του πουλιού. Όταν το σήκωσε, βρήκε το όμορφο ζαφείρι στις μαραμένες βιολέτες.
«Αρχίζουν να με εκτιμούν», φώναξε «αυτό είναι από κάποια μεγάλη θαυμάστρια. Τώρα μπορώ να τελειώσω το έργο μου». Και έδειχνε αρκετά ευτυχής.

Την επόμενη μέρα το Χελιδόνι πέταξε κάτω στο λιμάνι. Κάθισε στο κατάρτι ενός μεγάλου σκάφους και παρακολούθησε τους ναύτες να τραβούν μερικά σχοινιά. «Πάω στην Αίγυπτο» φώναξε το Χελιδόνι, και όταν το φεγγάρι βγήκε ξανά πέταξε πίσω στον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα.
«Έρχομαι για να πω αντίο», φώναξε.
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «δεν θα μείνεις μαζί μου μια νύχτα ακόμα;».
«Είναι χειμώνας», απάντησε το Χελιδόνι, «και το χιόνι θα είναι σύντομα εδώ. Στην Αίγυπτο ο ήλιος είναι ζεστός και έχει πράσινους φοίνικες, και κροκόδειλοι βρίσκονται στη λάσπη και τους κοιτάζουμε νωχελικά. Οι σύντροφοί μου χτίζουνε μια φωλιά στον Ναό του Μπάαλμπεκ. Καλέ μου Πρίγκιπα, πρέπει να σε αφήσω, αλλά ποτέ δεν θα σε ξεχάσω, και την επόμενη άνοιξη θα σου φέρω πίσω δύο πανέμορφα κοσμήματα στη θέση αυτών που έδωσες. Το ρουμπίνι θα είναι πιο κόκκινο από ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και το ζαφείρι θα είναι μπλε, όπως η μεγάλη θάλασσα».

«Στην πλατεία κάτω», είπε ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας, «βρίσκεται ένα μικρό κορίτσι που πουλά σπίρτα. Της έπεσαν όμως στην λάσπη. Ο πατέρας της θα την χτυπήσει αν δεν πάει στο σπίτι χρήματα, και έτσι κλαίει. Δεν έχει παπούτσια ή κάλτσες. Βγάλε το άλλο μάτι μου, και δώστο σ’αυτήν, κι ο πατέρας της δεν θα την χτυπήσει».
«Θα μείνω μαζί σου μια νύχτα ακόμα», είπε το Χελιδόνι, «αλλά δεν μπορώ να βγάλω το μάτι σου. Θα είσαι τυφλός μετά».
«Χελιδόνι, Χελιδονάκι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο πρίγκιπας, «κάνε όπως σου λέω».

Έτσι έβγαλε και το άλλο μάτι του Πρίγκιπα και πέταξε δίπλα από το κορίτσι, και γλίστρησε το κόσμημα στην παλάμη του χεριού της. «Τι υπέροχο κομμάτι από γυαλί» φώναξε το κοριτσάκι και έτρεξε στο σπίτι, γελώντας.
Στη συνέχεια, το Χελιδόνι γύρισε στον Πρίγκιπα. «Είσαι τυφλός τώρα», είπε, «γι 'αυτό θα μείνω μαζί σου πάντα».
«Όχι, μικρό μου Χελιδόνι», είπε ο καημένος Πρίγκιπας, «πρέπει να πας μακριά, στην Αίγυπτο».
«Θα μείνω για πάντα μαζί σου», είπε το Χελιδόνι, και κοιμήθηκε στα πόδια του Πρίγκιπα.

Όλη την επόμενη μέρα κάθισε στον ώμο του Πρίγκιπα και του είπε ιστορίες για το τι είχε δει σε παράξενα εδάφη. Του είπε για τις κόκκινες θρεσκιόρνιθες, που στέκονται στη σειρά στις όχθες του Νείλου, και πιάνουν χρυσόψαρα με τα ράμφη τους, για την Σφίγγα, που είναι τόσο παλιά όσο ο ίδιος ο κόσμος, και ζει στην έρημο, και ξέρει πάντα, για τους εμπόρους, που περπατούν αργά πλάι στις καμήλες τους, και μεταφέρουν κεχριμπαρένιες χάντρες στα χέρια τους, για τον Βασιλιά των βουνών της Σελήνης, ο οποίος, είναι μαύρος σαν τον έβενο και λατρεύει ένα μεγάλο κρύσταλλο, για το μεγάλο πράσινο φίδι που κοιμάται σε ένα φοίνικα, και έχει είκοσι ιερείς για να το ταΐζουν με κέικ μελιού, και για τους πυγμαίους που πλέουν σε μια μεγάλη λίμνη στα μεγάλα επίπεδα φύλλα, και είναι πάντα σε πόλεμο με τις πεταλούδες.

«Αγαπητό μου Χελιδονάκι», είπε ο Πρίγκιπας, «μου λες εκπληκτικά πράγματα, αλλά περισσότερο από ο,τιδήποτε, πιο εκπληκτική είναι η δυστυχία των ανδρών και των γυναικών. Δεν υπάρχει τίποτα τόσο σημαντικό όσο η δυστυχία. Πέταξε πάνω από την πόλη μου, μικρό μου Χελιδόνι, και πες μου τι βλέπεις».

Έτσι το Χελιδόνι πέταξε πάνω από τη μεγάλη πόλη, και είδε τους πλούσιους να είναι χαρούμενοι στα όμορφα σπίτια τους, ενώ οι ζητιάνοι κάθονταν στις πόρτες. Πέταξε σε σκοτεινά δρομάκια, και είδα τα λευκά πρόσωπα πεινασμένων παιδιών να κοιτούν τους μαύρους δρόμους.
Κάτω από μια γέφυρα δύο μικρά αγόρια ήταν αγκαλιά για να κρατηθούν ζεστά.
«Πόσο πεινασμένοι είμαστε!» είπαν. «Δεν επιτρέπεται να βρίσκεστε εδώ», φώναξε ο φρουρός, και βγήκαν στη βροχή.
Στη συνέχεια πέταξε πίσω και είπε στον Πρίγκιπα όσα είχε δει.

«Είμαι καλυμμένος με χρυσάφι», είπε ο Πρίγκιπας, «πρέπει να το βγάλεις φύλλο φύλλο, και να το δώσεις στους ανθρώπους-πάντα πίστευαν ότι ο χρυσός μπορεί να τους κάνει ευτυχισμένους».
Φύλλο φύλλο, το Χελιδόνι πήρε το χρυσάφι μακριά, μέχρι που ο Πρίγκιπας φαινόταν θαμπός και γκρίζος. Φύλλο φύλλο, πήγαινε το χρυσό στους φτωχούς, και τα πρόσωπα των παιδιών κοκκίνισαν, και γέλασαν και έπαιξαν παιχνίδια στο δρόμο.
«Έχουμε ψωμί τώρα!» φώναζαν.

Στη συνέχεια, το χιόνι ήρθε, και μετά το χιόνι ήρθε ο παγετός. Οι δρόμοι φαινόταν σαν να ήταν από ασήμι, τόσο λαμπεροί και γυαλιστεροί. Το καημένο το Χελιδόνι κρύωνε όλο και πιο πολύ, αλλά δεν θα άφηνε τον Πρίγκιπα, που τον αγαπούσε πάρα πολύ. Μάζευε ψίχουλα έξω από την πόρτα του φούρναρη, όταν εκείνος δεν κοιτούσε και προσπαθούσε να κρατηθεί ζεστό με το χτύπημα των φτερών του.

Αλλά τελικά ήξερε ότι επρόκειτο να πεθάνει. Είχε μόνο δύναμη για να πετάξει μέχρι τον ώμο του Πρίγκιπα για μια ακόμη φορά.
«Αντίο, αγαπητέ Πρίγκιπα!» μουρμούρισε, «θα μου επιτρέψεις να φιλήσω το χέρι σου;»
«Χαίρομαι που θα πας στην Αίγυπτο επιτέλους, μικρό μου Χελιδόνι», δήλωσε ο Πρίγκιπας, «έχεις μείνει πολύ καιρό εδώ. Μα πρέπει να με φιλήσεις στα χείλη, γιατί σ 'αγαπώ».
«Δεν θα πάω στην Αίγυπτο», είπε το Χελιδόνι. «Πάω στον οίκο του Θανάτου. Ο θάνατος είναι ο αδελφός του Ύπνου, έτσι δεν είναι;»
Και φίλησε τον Ευτυχισμένο Πρίγκιπα στα χείλη, και έπεσε νεκρός στα πόδια του.

Εκείνη τη στιγμή μια περίεργη ρωγμή ακούστηκε μέσα στο άγαλμα, σαν κάτι να είχε σπάσει. Ήταν η μαύρη, μολυβένια καρδιά που είχε σπάσει στα δύο. Σίγουρα ήταν ένας φοβερά σκληρός παγετός.

Νωρίς το επόμενο πρωί ο Δήμαρχος περπατούσε στην πλατεία, και βλέποντας το άγαλμα, είπε στους δημοτικούς συμβούλους: «πόσο άθλιος φαίνεται ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας!».
«Πόσο άθλιος πραγματικά!" φώναξε ο σύμβουλος, ο οποίος πάντα συμφωνούσε σε με τον Δήμαρχο.
«Το ρουμπίνι έχει βγει από το σπαθί του, τα μάτια του έχουν φύγει, και δεν έχει χρυσό πια», είπε ο Δήμαρχος, «στην πραγματικότητα, είναι λίγο καλύτερος από ένα ζητιάνο!».
«Λίγο καλύτερος από ένα ζητιάνο», είπαν οι δημοτικοί σύμβουλοι.
«Και υπάρχει ένα νεκρό πουλί στα πόδια του!» συνέχισε ο Δήμαρχος. «Πρέπει να εκδοθεί μια διακήρυξη ότι τα πουλιά δεν επιτρέπεται να πεθαίνουν εδώ». Και η γραμματέας σημείωσε την πρόταση.

Έτσι γκρέμισαν το άγαλμα του Πρίγκιπα. «Αφού δεν είναι πλέον όμορφος δεν είναι χρήσιμος», δήλωσε ο Καθηγητής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο.
Στη συνέχεια έλιωσαν το άγαλμα σε μια κάμινο, και ο Δήμαρχος είχε μια συνάντηση με τους συμβούλους για να αποφασίσουν τι θα γίνει με το μέταλλο. «Πρέπει να έχουμε ένα άλλο άγαλμα, φυσικά», είπε, «και πρέπει να είναι ένα άγαλμα δικό μου».
«Δικό μου», δήλωσε ο κάθε Σύμβουλος, και άρχισαν να μαλώνουν. Την τελευταία φορά που άκουσα γι’αυτούς μάλωναν ακόμα.
«Τι παράξενο πράγμα!» είπαν οι εργάτες στα χυτήρια. «Αυτή η σπασμένη καρδιά δεν λιώνει στο φούρνο. Πρέπει να την πετάξουμε». Έτσι την πέταξαν εκεί που είχαν πετάξει και το νεκρό Χελιδόνι.

«Φέρε μου τα δύο πιο πολύτιμα πράγματα της πόλης», είπε ο Θεός σε έναν από τους αγγέλους του, και ο άγγελος του έφερε τη μαύρη καρδιά και το νεκρό πουλί.
«Έχεις επιλέξει σωστά», είπε ο Θεός, «στο κήπο του Παραδείσου αυτό το μικρό πουλί θα τραγουδά για πάντα, και στην πόλη του χρυσού ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας θα με δοξαζει».

Όσκαρ Ουάιλντ (Oscar Wilde)

Το διάβασα στο Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ"

Αποτέλεσμα εικόνας για χριστούγεννα εικόνες


                 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ !!!

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Γ. ΝΤΑΛΑΡΑΣ: ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ Φ.

Aκολουθεί ένα υπέροχο τραγούδι ....



ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΗΡΩΙΚΗ ΔΑΣΚΑΛΑ ΕΛΕΝΗ ΦΩΚΑ, ΠΟΥ ΕΠΕΜΕΙΝΕ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΑ ΕΚΕΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ.

ΣΤΙΧΟΙ :
ΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ, 

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΚΟΡΑΝ ΜΠΡΕΓΚΟΒΙΤΣ.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΦΝΗΣ- Ο ΞΕΝΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ -

Αποτέλεσμα εικόνας για χριστούγεννα εικόνες

Με τα παιδιάτικα μάτια μου έβλεπα, πίσω απ’ το τζάμι, τη σημαία του Παλαμηδιού, του κάστρου τ’ Αναπλιού, ψηλά, και το σκοπό τυλιγμένο στο μανδύα του να πηγαινοέρχεται στην τάπια*, με το τουφέκι στον ώμο. Στο φόντο του ουρανού, η σιλουέτα του γραφόταν τεράστια, επιβλητική. Κάμποσες οργιές πιο κάτω, σάλευαν χαμόκλαδα κι οι φραγκοσυκιές πρασίνιζαν κρεμασμένες στο βάραθρο, πάνω από τη βενετσιάνικη σκάλα – 999 σκαλοπάτια.

Εκείνη η μέρα, η γκρίζα, η βουβή, ήταν τα Χριστούγεννα.

Τα καρτερούσαμε με τόσον πόθο, μικροί και μεγάλοι. Εμείς για να λευτερωθούμε από τα θρανία του σκολειού, κι εκείνοι από τη μονοτονία της δουλειάς, να γιορτάσουμε στη λιακάδα, στο ξέφωτο, που κάποιες φορές γιομίζει θάματα τον κάμπο μας με μυρουδιές από άγρια ζαμπάκια* και με τις πορτοκαλιές φορτωμένες μικρούς ήλιους. Μα να, που ο χειμώνας μας έκλεισε μέσα και περιόρισε σε σπιτιάτικο το γιορτάσι.

Ήταν ευτυχισμένα τα χρόνια εκείνα, τα ειρηνικά. Τα σπίτια μας «πλήρη πάσης αγαθότητος» ευώδιαζαν από τα φρεσκοψημένα χριστόψωμα, αντηχούσαν από κάλαντα και μουσικά όργανα, θυμούμαι πως το μεσημέρι καθίσαμε στο τραπέζι πιο πολλοί από δώδεκα νομάτοι… Μα για να καθίσουμε, έπρεπε να περιμένουμε τον παππού, που θα ‘ρχόταν από τ’ ‘Αργος. Κι ο παππούς άργησε κομμάτι, κι ήρθε, χτυπημένες οι δώδεκα, γιατί το τρένο είχε καθυστέρηση.

Ήρθε ο παππούς και μ’ όλα του τα γεράματα ανέβηκε σαν πουλί την ξυλένια σκάλα, κι η βράκα του η μεταξωτή έτριζε, φρου φρου, ανεβαίνοντας. Στο άνοιγμα της πόρτας, η λεβέντικη κορμοστασιά του μας φανερώθηκε σαν άγγελος Παρουσίας, πατριαρχική. Στραβά το κόκκινο φέσι με τη γαλάζια φούντα ανάριχτη στον ώμο, φρεσκοξυρισμένος, πασίχαρος.

– Γεια χαρά σας!

– Καλώς τον παππού! Χρόνια πολλά!

– Καλά και τιμημένα!

– Αμήν, παππού!



το χριστουγεννιάτικο δέντρο – Albert Chevallier Tayler – 1911

Καθίσαμε στο τραπέζι. Στην κορφή ο παππούς. Βγάζοντας το φέσι του, το ‘ριξε στο «μεντέρι»*, έπειτα σήκωσε τις παλάμες και χάιδεψε τ’ άσπρα του μαλλιά, που φούντωναν γύρω στο κεφάλι σαν αγιοστέφανο. Πήρανε γύρω θέσεις οι μπαρμπάδες, οι θειάδες, τα πρωτοξαδέλφια, ολάκερο το σόι. Η ξαδελφούλα η Αγγελικούλα η ωραιοκάμωτη, βοηθούσε τη μητέρα στο συγύρισμα του τραπεζιού.

Σαν δώρο βασιλικό, πάνω σε ασπίδα γυαλιστερή, πρόβαλλε ο ψητός διάνος, παραγεμισμένος με κάστανα και κουκουνάρια και μπαχαρικά. Ένα μεγάλο χριστόψωμο κόπηκε φέτες. Η μυρουδιά των ψητών κεντούσε τα ρουθούνια Στο παλιό τζάκι τρίζανε τα ξύλα… Ο παππούς σήκωσε το χέρι και σταυροκοπήθηκε και τόνε μιμηθήκαμε όλοι.

Οι άνθρωποι στις επαρχίες τρώνε. Δηλαδή το κάνουν δουλειά το φαγοπότι, κι ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι γίνεται σωστή τελετουργία. Για τούτο δεν πρέπει να φανεί παράξενο, πως το βασίλεμα του ήλιου βρήκε τους περισσότερους μας στο τραπέζι ακόμη, φορτωμένο με πορτοκαλόφλουδες και τσόφλια καρυδιών και ποτήρια, που όσο ν’ αδειάσουν, γιόμιζαν κοκκινέλι της Περαχώρας και γλυκόπιοτο Αγιωργίτικο…

Ωστόσο ο καιρός χειροτέρευε. Τα τζάμια της τραπεζαρίας νοτισμένα, δείχνανε πως όξω το κρύο έσφιγγε. Σε μια στιγμή η ψυχοκόρη μας η Βαγιώ, μπαίνοντας με τη μπουκάλα γιομάτη είπε:

– Χιονίζει όξω… Απόψε θα το στρώσει!

– Η φωτιά μας κοντεύει να σβήσει! είπε η μητέρα. Βαγιώ, πήγαινε στο κατώι να φέρεις ξύλα.

Το κατώι ήταν κοντά στη σκάλα, υπόγειο τούρκικου σπιτιού, όπου σωριάζαμε τις σοδειές της χρονιάς, γιομάτο πιθάρια, σκάφες, ξύλα και κάρβουνα. Η Βαγιώ άναψε το λυχνάρι και κατέβηκε. Μα σε λίγο ξαναήρθε, χωρίς ξύλα, αλαφιασμένη και χλωμή. Το σβησμένο λυχνάρι έτρεμε στα χέρια της.

– Μπα! τι έχεις, Βαγιώ; Τι τρέχει;

– Κυρά! Κάποιος είναι… κάποιος… τσέβδιζε η χωριατοπούλα.

– Μίλα καλά! Τι λες;

– Κάποιος είναι, λέω κυρά… κάτου από τη σκάλα… κουβαριασμένος… Και φοβάμαι, η έρμη…

– Δημήτρη Άντε να ιδείς πρόσταξε ο παππούς έναν από τους θείους μου.

Ο Δημήτρης σηκώθηκε και γρήγορα ακούστηκαν οι μπότες του να τρίζουν, κατεβαίνοντας τη σκάλα.

– Κανέναν καλικάντζαρο θα ’δε η Βαγιώ! γέλασε ο δεύτερος θειος μου ο Θανάσης, χαράζοντας κάστανα και χώνοντας τα στη θράκα.

Μα σε λίγο ακούστηκαν πάλι περπατησιές στη σκάλα και ομιλίες. Η πόρτα άνοιξε και φανερώθηκε πάλι ο Δημήτρης, μα όχι μόνος. Ένας άλλος άνθρωπος άγνωστος ήταν μαζί του, που θα ‘λεγε κανείς πως ο θειος μου τον έφερνε με το στανιό.

-Έμπα μέσα! του ‘λεγε. Μην ντρέπεσαι! Χρονιάρα μέρα σήμερα… Έμπα να ζεσταθείς! Μα κείνος φαινότανε πως κομπιάζει, ώσπου ο θείος μου τον έσπρωξε αλαφρά από τον ώμο και ο ξένος βρέθηκε στην τραπεζαρία.

– Τι είναι τούτος; ρώτησε ο παππούς.

– Δεν τόνε βλέπετε; Ζητιάνος, ο φουκαράς! Καθότανε μαζεμένος κάτου από τη σκάλα και τρεμούλιαζε σαν ζαγάρι. Και κάνει ένα ξεροβόρι όξω. Μπρρρ…



Χριστουγεννιάτικη ώρα -Eastman Johnson – 1864

Κοιτάξαμε τον ξένο. Η κακομοιριά έβγαινε απ’ όλο του το κορμί θα ‘τανε πενηντάρης, λιγνός, κίτρινος, τα γένια του ψαρά κι αχτένιστα, μοιάζανε με αφάνα*. Ούτε κασκέτο φορούσε, ούτε παπούτσια. Ήτανε σκεπασμένος με κάτι κουρέλια, που αφήνανε γυμνά εδώ και κει τα μέλη του.

Μόλις βρέθηκε μέσα, γύρισε τα μάτια του γύρω φοβισμένα, σαν αγρίμι, και ύστερα κοίταξε και την πόρτα που την έκλεινε η κορμοστασιά του θειου μου, του Δημήτρη. Έκανε μια κίνηση, σα να ‘θελε να ξεφύγει, μα ο παππούς μου του χαμογέλασε καλόβολα και του είπε με τη γλυκιά φωνή του:

– Γιατί; Κάτσε κειδά, στο τζάκι, να ζεσταθείς, καψερέ…

Εκείνος, ακόμα δίσταζε. Ο Δημήτρης προχώρησε, και ακουμπώντας το χέρι του στον ώμο τον ησύχασε.

– Κάτσε, που σου λέμε. Κάτι θα βρεθεί δα και για σένα. Εδώ είμαστε όλοι χριστουγεννιάτικοι. Θαν το κάψουμε σήμερα…

Ήτανε στο κέφι ο θειος μου. Γιόμισε ένα ποτήρι κρασί ως τα χείλια, το ‘δωσε στον ξένο και του είπε:

-Πιε το, αδελφέ μου, να πάνε κάτου τα φαρμάκια! Γιοματάρι ξέρεις… Έλα, ρούφα το!

Ο άγνωστος πήρε το ποτήρι, και καθώς το χέρι του έτρεμε, χύθηκε λίγο κρασί στο χαλί. Κοίταξε χάμου.

– Να με συμπαθάτε… μουρμούρισε βραχνά.

-Δεν πειράζει δα… Χρόνια πολλά – γούρι είναι, του απάντησαν. Με μια ρουφηξιά άδειασε το ποτήρι του.

-Μπράβο σου! φώναξε ο Δημήτρης. Και τώρα, αδελφέ, κάτσε κει, να την τυλώσεις*…

Η φωτιά, θρεμμένη με νέα κούτσουρα, λαμπάδιαζε πρόσχαρα. Ο άνθρωπος, καθισμένος σταυροπόδι μπροστά στο τζάκι, κρατούσε ανάμεσα στα γόνατα του το πιάτο με το κρέας, που του είχε φέρει η Βαγιώ και μασούλιζε λαίμαργα, κοιτάζοντας πότε πότε, κλεφτά τους άλλους γύρω. Σε κάποια στιγμή, η μητέρα μου τόνε ρώτησε:

-Από πού είσαι, μπάρμπα; Ο άνθρωπος δε μίλησε αμέσως. Σταμάτησε το μάσημα και σήκωσε το πρόσωπο, κοιτάζοντάς τηνε.

– Ντόπιος; ξαναρώτησε η μητέρα μου. Με φωνή βαθιά, σα φερμένη από μάκρος, από καμιά σπηλιά, μουρμούρισε:

-Όχι… ξωμερίτης* είμαι…

-Και δεν έχεις φαμελιά; Δεν έχεις σπίτι;

– ‘Ε, Ανθή, φτάνει, πρόσταξε ο παππούς. Ας δίνουμε του φτωχού, κι ας μη ρωτάμε.

Είχαν επισημότητα τα λόγια κείνα του παππού, που καθισμένος στην πολυθρόνα του, φάνταζε μεγαλόπρεπος σαν ο Δίας ο Ξένιος. «Ας μη ρωτάμε…». Βράδιαζε πια.

Η Βαγιώ άναψε την κρεμαστή λάμπα κι έφερε τους καφέδες. Ο ξένος πάστρευε το πιάτο του.

Άξαφνα μέσα στη βραδινή σιγαλιά, ακούστηκε μια τουφεκιά, κι αμέσως δεύτερη και τρίτη και τέταρτη, η μια πάνω στην άλλη. Μαζί ακούστηκαν φωνές φερμένες από πέρα, άλλες από το κάστρο, το Παλαμήδι, φωνές ταραγμένες. Οι άντρες μας πετάχτηκαν όρθιοι, οι γυναίκες τρομαγμένες.

– Κάτι γίνεται στο Παλαμήδι! είπε ο παππούς, ο πολύξερος. Άντρες και γυναίκες βγήκανε στο μπαλκόνι, χωρίς πια να λογαριάζουνε το κρύο. Στη δυτική τάπια του Παλαμηδιού, που είναι κατά την πόλη στραμμένη, φώτα σαλεύανε βιαστικά. Πέσανε, ακόμη τρεις τουφεκιές. Και ύστερ’ από δυο στιγμές, ένα ξαφνικό σάλπισμα ξέσκισε τον παγωμένο αέρα, τρεμόσυρτο, σερτό μες στο σκοτάδι.

Οι καμάρες του Ίτς Καλέ*, αντιλάλησαν τη λαχτάρα του χαλκού. Ένας ξάδελφός μου, ο Κοσμάς, που είχε κάνει και λοχίας στα ιππικά, εξήγησε:

-Ά, το ξέρω ‘γω το σάλπισμα τούτο. Κατάδικος το ‘σκασε από κει πάνω! Μπήκαμε όλοι στην τραπεζαρία. Δε μιλούσε κανένας. Η σιωπή βάραινε απάνω στα πράγματα, και οι ματιές των αντρών σ’ ένα κορμί, διπλωμένο μπροστά στο τζάκι… Μια δυνατή πνοή ανέμου άνοιξε τη μπαλκονόπορτα κι έσβησε τη λάμπα.

Ά!… Έκαναν ξαφνιασμένες οι γυναίκες. Το αντιλάρισμα* της φωτιάς έπεφτε κοκκινωπό πάνω στον χριστουγεννιάτικο ξένο μας, τον άγνωστο, και φώτιζε τη στεγνή του όψη, τα γκρίζα γένια του… Τώρα και των γυναικών οι ματιές βάραιναν απάνω του. Σαν να κατάλαβε την αγωνία μας, ο άνθρωπος σηκώθηκε απότομα και, χωρίς να μας καληνυχτίσει, χωρίς να βγάλει άχνα, προχώρησε γρήγορα στην πόρτα, κολλητά στον τοίχο και χάθηκε σαν φάντασμα. Δεν ακούστηκε ούτε η περπατησιά του στη σκάλα…

τάπια: προμαχώνας. ζαμπάκι: το φυτό νάρκισσος.

μεντέρι: είδος χαμηλού καναπέ.

αφάνα: είδος θάμνου αγκαθωτού. να την τυλώσεις: να γεμίσεις την κοιλιά σου, να χορτάσεις.

ξωμερίτης: αυτός που κατάγεται από άλλο μέρος· όχι ντόπιος.

Ίτς Καλέ: μέρος του φρουρίου.

αντιλάρισμα:
τρεμοφέγγισμα





Ο Στέφανος Δάφνης (Άργος, 1882 – Αθήνα, 14 Ιουλίου 1947) ήταν Έλληνας ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Το πραγματικό του ονοματεπώνυμο ήταν Θρασύβουλος Ζωιόπουλος.

Το διάβασα στο Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

"Η ΟΜΟΡΦΗ ΙΣΛΑΝΔΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ... ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ"

Αποτέλεσμα εικόνας για ΒΙΒΛΊΟ

Οι λάτρεις του βιβλίου σίγουρα θα ήθελαν να υιοθετήσουν αυτό το υπέροχο χριστουγεννιάτικο έθιμο από την Ισλανδία, που οποία συνδυάζει λογοτεχνία και διακοπές, δύο σε ένα!


Οι Ισλανδοί λοιπόν, την παραμονή των Χριστουγέννων δωρίζουν ο ένας στον άλλο βιβλία και στη συνέχεια περνάνε τη νύχτα διαβάζοντας. Το έθιμο αυτό τόσο βαθιά ριζωμένο στην κουλτούρα τους , που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, τα σπίτια πλημμυρίζουν βιβλία. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου που η πλειοψηφία των βιβλίων στην Ισλανδία πωλείται μεταξύ Σεπτεμβρίου – Δεκεμβρίου στο πλαίσιο της προετοιμασίας για τα Χριστούγεννα.



Σ αυτή την εποχή του χρόνου, τα περισσότερα νοικοκυριά θα λάβουν τον ετήσιο δωρεάν κατάλογο βιβλίων των καινούριων εκδόσεων που ονομάζεται Bokatidindi, έτσι ώστε να επιλέξουν ποια απ αυτά θέλουν να αγοράσουν, τροφοδοτώντας τη “ραχοκοκαλιά της εκδοτικής βιομηχανίας.”

“Είναι σαν την εκπυρσοκρότηση του όπλου για την έναρξη του αγώνα», λέει ο Baldur Bjarnason , ένας ερευνητής ο οποίος έχει γράψει για τη βιομηχανία του ισλανδικού βιβλίου. “Δεν είναι απλά ένας τυχαίος κατάλογος που μοιράζεται στα γραμματοκιβώτια κι όλοι θα τον αγνοήσουν. Τα βιβλία έχουν εξέχουσα σημασία εδώ.”

Το μικρό αυτό νησί, με πληθυσμό μόλις 329.000 άτομα, έχει μία εξαιρετική λογοτεχνική αύρα. Αγαπούν να διαβάζουν και να γράφουν.

Σύμφωνα με ένα άρθρο του BBC , «Η χώρα έχει τους περισσότερους συγγραφείς, τα περισσότερα βιβλία που έχουν εκδοθεί και διαβάζονται, κατά κεφαλήν, περισσότερα βιβλία απ΄ οπουδήποτε αλλού στον κόσμο … Μάλιστα ένας στους 10 Ισλανδοί θα δημοσιεύσει κάποια στιγμή στη ζωή του ένα βιβλίο

Ένα ακόμα ιδιαίτερο γνώρισμα της σχέσης των Ισλανδών με το βιβλίο, είναι η αξία που αποδίδεται στο χαρτί, αφού τα e – books δεν είναι και τόσο δημοφιλή όσο στις υπόλοιπες δυτικές χώρες. Ένας ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου υπογραμμίζει ότι το έντυπο βιβλίο είναι ένα τεράστιο δώρο για τη χώρα.

Ακούγεται σαν θαυμάσια παράδοση, ιδανική για ένα χειμωνιάτικο βράδυ . Είναι κάτι που σίγουρα θα ευχόμασταν να το ενσωματώσουμε και στην δική μας Χριστουγεννιάτικη παράδοση, γιατί όπως και να χει ο συνδυασμός των γιορτών με ένα καλό βιβλίο είναι σίγουρα μία πολύ ελκυστική πρόταση για αυτούς που το αγαπάνε πολύ.

Το διάβασα στο Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"ΕΣΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΕΦΟΔΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΔΟΘΗΚΑΝ;"

Αποτέλεσμα εικόνας για σχεσεις γονεων με παιδια

Εσύ τι θα κάνεις με τα εφόδια που σου δόθηκαν;
Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας
Θα τα χρησιμοποιήσεις ως αλυσίδες ή θα τα μεταμορφώσεις σε φτερά;
Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του

Χαρά Βλαχοδήμου


Ξέρεις τι είναι να είσαι παιδί και να προορίζεσαι για μια ζωή που δεν έχεις επιλέξει; 
Να γεννιέσαι και να έχουν αποφασιστεί όλα για σένα από πριν;
Είσαι ακόμα στην κοιλιά της μαμάς σου, σε αυτό το απίστευτα ασφαλές μέρος και όλοι μιλάνε γύρω από το όνομα σου, δίχως να έχεις ακόμα όνομα.
Θα είσαι το άψογο παιδί, ο τέλειος επαγγελματίας, ο υπέροχος άνθρωπος, θα είσαι ο ιδανικός υποψήφιος.
Θα κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις ακόμα αν σου αρέσουν.
Θα επιβεβαιώσεις κάθε προσδοκία των γονέων σου.
Και όλα αυτά γιατί;
Μα, φυσικά γιατί αυτοί ξέρουν με ποιο τρόπο θα γίνεις εσύ ευτυχισμένος.


Οι γονείς, δύο άνθρωποι που σκέφτονται για εσένα πριν από εσένα. Προγραμματίζουν τις ζωές τους με βάση το δικό σου πρόγραμμα, σε αγαπούν ό,τι και αν γίνει, είναι εκεί για να αντέξουν τα σκοτάδια σου και να χαρούν πριν από εσένα για τις επιτυχίες σου.
Είναι οι άνθρωποι που σε έφεραν σε αυτό τον κόσμο. Σου χάρισαν την πνοή και τη δυνατότητα να ζήσεις. Μέχρι εκεί.
Οι γονείς μας είναι κοινοί θνητοί, ας μη μπερδευόμαστε. Είναι άνθρωποι με τις δικές τους ιστορίες, τους δικούς τους φόβους, ανασφάλειες, όνειρα και πάθη. Πριν από εμάς, είχαν την δική τους προσωπική ζωή.
Είναι σύντροφοι, εραστές, επαγγελματίες, φίλοι και όλα όσα είμαστε και εμείς.
Το ότι γίνονται γονείς δεν σημαίνει πως διαγράφονται από τη λίστα όλων όσων έχουν το δικαίωμα να κάνουν λάθη. Άλλωστε και αυτοί από μόνοι τους είναι παιδιά κάποιων άλλων, έχουν μεγαλώσει με τα πρότυπα άλλων ανθρώπων. Και εκεί κάπου μπλεκόμαστε όλοι.
Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί, είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του.Μαμάδες που δεν έγιναν οι μπαλαρίνες που θα ήθελαν, μπαμπάδες που συμβιβάστηκαν και δε κυνήγησαν το δικό τους όνειρο, άνθρωποι που είτε βολεύτηκαν σε ετοιμοπαράδοτες πραγματικότητες, ή φυλακίστηκαν δίχως να το καταλάβουν.
Στον βωμό του «καλού» του παιδιού, του «εγώ ξέρω καλύτερα», του «μα είναι δυνατόν η μαμά να θέλει το κακό σου;», έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Γιατί οι σημερινοί γονείς κάνουν τα πάντα για το παιδί τους εκτός από το να το αφήσουν ελεύθερο να επιλέξει αυτό που θέλει να γίνει.
Ό,τι τους έλειψε, προσπαθούν να το δουν μέσα από τα δικά σου μάτια. Αυτό που δεν κατάφεραν να φέρουν κοντά, οι παραλίγο ευτυχίες τους, γίνονται τώρα ο δικός σου αυτοσκοπός. Και εσύ παίζεις το ρόλο του πρωταγωνιστή, στο έργο που είναι φτιαγμένο για κάποιον άλλο.
Απόψεις για τον έρωτα, πολιτικές, θρησκευτικές πεποιθήσεις, καταπιεσμένες ανάγκες που σφαγιάστηκαν στα πρέπει των δικών τους γονέων, τώρα φορτώνονται στις δικές σου πλάτες. Και εσύ σαν άλογο σε κούρσα, τρέχεις να φτάσεις στο τέρμα για να ευτυχήσουν, να ευτυχήσεις. Ναι, να ευτυχήσεις, μάλλον δηλαδή, από ό,τι σου έχουν πει.
Και φτάνεις εκεί, έχεις ζήσει όλα όσα ήθελαν να ζήσουν οι ίδιοι, γιατί θέλησες να τους κάνεις περήφανους, να τους επιβεβαιώσεις, να ακούσεις το μπράβο τους, να δεις το χαμόγελο στα πρόσωπα τους.
Αφού τα έκανες όλα για την ευτυχία σου γιατί καταλήγεις εσύ, ο δυστυχισμένος; Γιατί, δε σε γεμίζει τίποτα από αυτά που γράφτηκαν για εσένα. Εσύ είσαι ο συγγραφέας του δικού σου βιβλίου και μέχρι να κρατήσεις την πένα στα χέρια σου, οι σελίδες θα μένουν άγραφα χαρτιά. Άδειες μέρες που αδημονούν να γεμίσουν με όσα ΕΣΥ αγαπάς.

Το καλό σου κρύβεται κάπου εκεί, ανάμεσα σε όσα αγαπάς και όσα σε αγαπούν γι’ αυτό που πραγματικά είσαι και όχι γι’ αυτό που θέλει ο καθένας να γίνεις.
Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να ζει αυτό που θέλει να ζήσει και να αφήνει το παιδί του να επιλέγει, να μάθει να επιλέγει για το δικό του καλό. Άλλωστε πώς μπορεί ο γονέας να ξέρει ότι αυτό θα είναι καλό για σένα, από τη στιγμή που αυτός δε το έκανε ποτέ; Και πώς μπορεί να ξέρει πως εσύ θα είσαι ευτυχισμένος, με όσα κάνουν αυτόν ευτυχισμένο;
Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, νιώθει την σιγουριά πως αυτός ξέρει καλύτερα. Αποκτάει την τάση να απαντάει με απόλυτο τρόπο στο καθετί. Αντιθέτως, θα έπρεπε όσο μεγαλώνουμε να ρωτάμε περισσότερο και να απαντούμε λιγότερο. Οι γονείς να ρωτάνε τα παιδιά και τα παιδιά να εμπνέονται από τις ερωτήσεις.
Να βρίσκουν τροφή για σκέψη στα χέρια των γονιών τους και όχι στρωμένους δρόμους που τελικώς, οδηγούν σε αδιέξοδα.
Να θυμάσαι, λοιπόν, πως οι γονείς σου έδωσαν ακριβώς αυτά που είχαν να σου δώσουν. Το σημαντικό είναι τι θα κάνεις εσύ με αυτά που σου δόθηκαν έως εφόδια. Θα τα χρησιμοποιήσεις ως αλυσίδες ή θα τα μεταμορφώσεις σε φτερά;

Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

"ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΑΚΙ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΑΚΙ" -ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΤΡΙΒΙΖΑΣ-

Ευγένιος Τριβιζάς: το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι (video)

Όταν τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα με έναν διαφορετικό τρόπο!
Μια ακόμα εξαιρετική ιστορία του Ευγένιου Τριβιζά σε ένα υπέροχο βίντεο, με απολαυστική μουσική, δοσμένη με φαντασία και τρυφερότητα.



Το είδα στο www.thessalonikiartandculture.gr

"ΕΜΜΟΝΗ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ"

Εμμονή με το σώμα

Η επιθυμία για ένα τέλειο σώμα μπορεί να γίνει ένας πραγματικός εθισμός.

Παρά το γεγονός ότι οι διατροφικές διαταραχές ή εμμονές όπως η ανορεξία και η βουλιμία απαντώνται όλο και πιο συχνά, υπάρχουν και άλλες διαταραχές με ολοένα και αυξανόμενη παρουσία.
Μια τέτοια διαταραχή είναι η ορθορεξία. Τα άτομα που εμφανίζουν αυτήν την διαταραχή θέλουν τα τρόφιμα που καταναλώνουν να είναι καθαρά από κάθε άποψη και αποφεύγουν όλα τα τρόφιμα που μπορεί να περιέχουν χημικά που θα τα καταστήσουν τοξικά. Οι τροφές τους δεν θέλουν να περιέχουν οτιδήποτε θεωρούν ακάθαρτο, όπως τα φυτοφάρμακα, τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα,τα τρόφιμα που περιέχουν πρόσθετα, τα επεξεργασμένα τρόφιμα ακόμη και τα κατεψυγμένα τρόφιμα. Οι καταναλωτές με αυτήν την διαταραχή γίνονται οπαδοί της βιολογικής καλλιέργειας και της κατανάλωσης βιολογικών προϊόντων αλλά και προβιοτικών. Το πρόβλημα αρχίζει όταν αυτά τα άτομα φτάνουν να έχουν σαν κέντρο της ζωής τους τα τρόφιμα και το να διατηρήσουν την τροφή τους καθαρή. Αρνούνται να γευματίσουν σε ένα εστιατόριο, δεν τρώνε τίποτα που δεν είναι ελεγμένο και πιστοποιημένο, δεν πίνουν νερό από το δίκτυο ύδρευσης και όλη τους η καθημερινότητα έχει να κάνει με την ανεύρεση της πιο καθαρής τροφής.

Μια άλλη εθιστική συμπεριφορά που σχετίζεται με τα τρόφιμα είναι «η δίαιτα» ή καλύτερα η εμμονή με τη δίαιτα. Σήμερα ο έλεγχος του βάρους αποτελεί προτεραιότητα, ιδίως μεταξύ των γυναικών. Σχεδόν το 50% των ανθρώπων κάνει μια διατροφή όταν το καλοκαίρι έρχεται και οι περισσότεροι εξ αυτών χωρίς καμία ιατρική παρακολούθηση. Όπως και στην ορθορεξία, η εμμονή με την δίαιτα επηρεάζει περισσότερο τις νέες γυναίκες, που ανησυχούν για το βάρος τους, με αποτέλεσμα να κάνουν τη μια δίαιτα μετά την άλλη. Συχνά αυτές οι δίαιτες είναι εκκεντρικές και ακραίες χωρίς καμία επιστημονική εγκυρότητα και με προσωρινά αποτελέσματα. Πολλές από αυτές τις δίαιτες μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα στον οργανισμό γιαυτό αν θέλετε να ξεκινήσετε μια δίαιτα θα ήταν καλό να επισκεφτείτε κάποιον διαιτολόγο.

Οι γυναίκες θέλουν να είναι λεπτές και οι άνδρες θέλουν να φαίνονται γυμνασμένοι αλλά και μυώδης. Η φιλοδοξία αυτή μπορεί να γίνει μία από τις βασικές αξίες της ζωής τους και να τους δημιουργηθεί εμμονή να έχουν και να διατηρήσουν ένα τέλειο σώμα. Συχνά τα άτομα αυτά υποφέρουν από χαμηλή αυτοεκτίμηση και έχουν παραμορφωμένη εικόνα για το σώμα τους. Καταφεύγουν σε σκληρή και επίπονη γυμναστική, σε σκευάσματα αμφιβόλου αποτελέσματος, συμπληρώματα διατροφής ακόμη και σε αναβολικά. Δεν είναι λίγες οι φορές που άτομα λόγω αυτών των σκευασμάτων οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο.

Το να φροντίζουμε το σώμα μας όπως φροντίζουμε το μυαλό μας, την ψυχή μας, την σχέση μας, τα άτομα που αγαπάμε είναι κάτι το όμορφο. Η φροντίδα του σώματός μας είναι αναγκαία και το να τρεφόμαστε σωστά και να αθλούμαστε θα μας οδηγήσει σε μια καλή υγεία και σε μια όμορφη ζωή. Πρωταρχικός σκοπός μας θα πρέπει να είναι η υγεία του σώματος μας και έπειτα η ομορφιά του. Καλό λοιπόν θα ήταν, όπως και σε άλλα πράγματα στην ζωή μας, να έχουμε ένα μέτρο και να μην οδηγούμαστε στην υπερβολή.

Mens sana in corpore sano. μτφρ.: Νους υγιής εν σώματι υγιεί.
Γιουβενάλης


Βιβλιογραφία: Ψυχολογία της Διατροφής, Καλλιόπη Εμμανουηλίδου, Εκ. Μεταίχμιο
Πηγή: tokleidi.com

Το διάβασα στο www.thessalonikiartandculture.gr

"ΣΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΠΟΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ"



Η αύξηση της θερμοκρασίας στον Βόρειο Πόλο πάνω από το κανονικό για τις περιοχές επίπεδο ανησυχεί ιδιαιτέρως τους επιστήμονες οι οποίοι αναφέρουν ότι πρόκειται για «ραγδαία και πολύ σοβαρή κλιματική αλλαγή».

Σύμφωνα με το Αμερικανική Μετεωρολογική Υπηρεσία την Τρίτη 15 Νοεμβρίου πέντε φορές καταγράφηκαν θερμοκρασίες μεταξύ 0 και 1.2 βαθμούς Κελσίου. Την ίδια ώρα περιοχές της κεντρικής Ρωσίας έχουν θερμοκρασία που αγγίζει τους -40 βαθμούς.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ Πίτερ Γότχαμς μιλώντας στον Independent υποστηρίζει πως μια τέτοια υπερθέρμανση στην Αρκτική είναι εξαιρετικά ασυνήθιστη.

«Θερμοκρασίες πάνω από το 0 είναι εξαιρετικά σπάνιες για αυτή την περίοδο του χρόνου. Αυτό ίσχυε με βάση τις συνθήκες που επικρατούσαν παλιότερα, όμως τα τελευταία έξι χρόνια αυτό τείνει να γίνει σύνηθες».
Σύμφωνα με τον ίδιο αυτό οφείλεται σε μια «ξαφνική αλλαγή» στους δυνατούς ανέμους που πνέουν από τα δυτικά προς τα ανατολικά και έχουν τεράστια επίδραση στη διαμόρφωση των καιρικών συνθηκών.

«Όταν οι πάγοι υποχωρούν από τον Αρκτικό Ωκεανό το καλοκαίρι, δημιουργούνται ζεστά κύματα αέρα στην Αρκτική», λέει ο Γότχαμς και συνεχίζει εξηγώντας ότι πρόκειται για μια διαδικασία η οποία οδηγεί σε γρήγορη άνοδο του θαλάσσιου επιπέδου κάτι το οποίο θα έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις στις ακτογραμμές πολύ σύντομα.

«Είναι πάρα πολύ σοβαρό. Ανησυχούμε ιδιαιτέρως καθώς είναι ένα ραγδαίο φαινόμενο σε αρκετές περιοχές».
Ο Ζακ Λάμπε, διδακτορικός φοιτητής Κλιματολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια ανέβασε στους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα γράφημα που δείχνει ότι η μέση θερμοκρασία στην Αρκτική άρχισε να ανεβαίνει ραγδαία τους τελευταίους μήνες «με μία ανώμαλη κορύφωση».

Τι σημαίνει η άνοδος της θερμοκρασίας;


Οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το ενδεχόμενο να ανέβει περαιτέρω η μέση θερμοκρασία του πλανήτη. Ομάδα ερευνητών του πανεπιστημίου Γέιλ δημοσίευσε πρόσφατα, στο περιοδικό «Nature», έρευνα σύμφωνα με την οποία μια μελλοντική αύξηση της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά ένα βαθμό Κελσίου θα ισοδυναμούσε με το να προσθέσει κάποιος στον πλανήτη άλλη μια μεγάλη βιομηχανική χώρα του μεγέθους των ΗΠΑ.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα απελευθέρωνε περίπου 30 δισεκατομμύρια τόνους άνθρακα κάτι που, σύμφωνα με την έρευνα, συνεπάγεται με το ότι ο πλανήτης βρίσκεται πολύ κοντά στο σημείο «χωρίς επιστροφή» όσον αφορά τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

Πηγή: Pass World

Το διάβασα στο www.tvxs.gr

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ -ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ-

Το πιο σύντομο κείμενο για τη ζωή, από τον Νίκο Μπελογιάννη

Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει νά 'χει η ζωή:


το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό.

Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ' τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη.


Νίκος Μπελογιάννης


Το διάβασα στο www.thessalonikiartandculture.gr

"ΛΑΘΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΠΟΥ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ"

Αποτέλεσμα εικόνας για γονεις και παιδια ζητημα επικοινωνιας

Όλοι παραδέχονται πως το μόνο που εύχονται και επιδιώκουν για τα παιδιά τους είναι επιτυχία, αγάπη και χαρά. Ωστόσο, κάποιες φορές οι στόχοι αυτοί δεν επιτυγχάνονται, γιατί τα παιδιά δεν εισπράττουν, κατά την ανατροφή τους, θεμελιώδη στοιχεία που θα τα κάνουν πειθαρχημένους, ώριμους και ενεργούς ενήλικες.

Η Αμερικανίδα ψυχολόγος Sherrie Campbell αναφέρει, παρακάτω, οκτώ μεγάλη λάθη των γονιών που είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν ένα παιδί στην κατάθλιψη, το στρες, τον θυμό, τις τεταμένες οικογενειακές σχέσεις, σε προβλήματα με φίλους, χαμηλή αυτοπεποίθηση και χρόνια συναισθηματικά προβλήματα σε βάθος χρόνου:

Αγνοείτε ή υποτιμάτε τα συναισθήματα του παιδιού σας

Αν το παιδί εκφράζει λύπη, θυμό ή φόβο και εσείς το κοροϊδεύετε, το γελοιοποιείτε, το αγνοείτε ή το πειράζετε, τότε μειώνετε αυτό που νιώθει. Του λέτε, ουσιαστικά, ότι αυτό που νιώθει είναι λάθος. Όταν οι γονείς το κάνουν αυτό είναι σα να αναχαιτίζουν την αγάπη τους προς το παιδί και χάνουν την ευκαιρία να δεθούν μαζί του και να του δείξουν ότι το στηρίζουν άνευ όρων.

Ασυνεπείς κανόνες (ή έλλειψη κανόνων)
Αν δεν εκφράζετε τις προσδοκίες σας από το παιδί, μην περιμένετε να ξέρει από μόνο του πώς να συμπεριφερθεί. Τα παιδιά κάνουν αυτό που περιμένετε από αυτά. Οι κανόνες είναι που τους δίνουν τις οδηγίες και τα όρια και τα βοηθούν να προσδιορίσουν ποια είναι, με τα καλά και τα κακά τους. Αν αφήνετε το παιδί να μαντεύει πώς πρέπει να φέρεται σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής, θα προσπαθήσει να βρει τα όρια από μόνο του, με τρόπους συχνά μη επιθυμητούς. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλή αυτοπεποίθηση και προβλήματα συμπεριφοράς.

Κάνετε το παιδί φίλο σας
Ποτέ δεν πρέπει να μοιράζεστε όλα τα άγχη, τις ανησυχίες σας και τα προβλήματα της σχέσης σας με το παιδί σας, ούτε να ζητάτε τη συμβουλή του. Αν στο παιδί σας δείχνετε αβοήθητοι ή ηττημένοι, δεν θα μάθει ποτέ να σας σέβεται και θα σας φέρεται ως ίσους ή και κατώτερους, επειδή το χρησιμοποιήσατε για την «ψυχοθεραπεία» σας. Πρέπει να δείχνετε στα παιδιά σας ότι μπορείτε να αντιμετωπίσετε μόνοι σας τα προβλήματα και τις προκλήσεις σας, να διαχειριστείτε τη ζωή σας, με όλο το στρες που περιλαμβάνει, και τελικά να τα καταφέρετε. Να είστε αληθινοί, να έχετε τα δικά σας αισθήματα, αλλά να μην τα φορτώνετε στα παιδιά σας.

Μειώνετε τον άλλο γονιό του παιδιού

Αν δεν δείχνετε ποτέ τρυφερότητα και αγάπη στον σύντροφο / σύζυγό σας μπροστά στο παιδί, εκείνο δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει ένα βαρόμετρο του τι σημαίνει αγάπη και πώς εκδηλώνεται. Αν μονίμως μειώνετε και ακυρώνετε τον σύντροφό σας, απειλώντας τον ότι θα τον χωρίσετε, δημιουργείτε μία χρόνια κατάσταση άγχους στο παιδί σας. Αν έχετε ήδη χωρίσει και παραμένετε ψυχροί, απόμακροι, γεμάτοι μνησικακία για εκείνον, κατηγορώντας τον και μιλώντας άσχημα για αυτόν, τότε μεταφέρετε, έστω υποσυνείδητα, στο παιδί το μήνυμα ότι ο πρώην σύζυγός σας φταίει που χωρίσατε, άρα εσείς είστε ο «καλός» γονιός. Με τον τρόπο αυτόν, όμως, αποξενώνετε το παιδί από τον άλλον γονιό.

Τιμωρείτε την ανεξαρτησία και τον αποχωρισμό
Όταν τιμωρεί ο γονιός το παιδί που μεγαλώνει, το κάνει να νιώθει ένοχο επειδή έχει φυσιολογικές, αναπτυξιακές ανάγκες και επιθυμίες. Αυτό συχνά του προκαλεί βαθιά ανασφάλεια, τάση για ανταρσία, δηκτικότητα και άλλες συμπεριφορές που δείχνουν ότι το παιδί δεν είναι ικανό να «ανθίσει» και να είναι ο εαυτός του, ως ανεξάρτητο άτομο.

Συμπεριφέρεστε στο παιδί σαν επέκταση του εαυτού σας
Αν, ως γονείς, συνδέετε την δική σας εικόνα και αυτο-αξία με την εμφάνιση του παιδιού σας, τη συμπεριφορά του, τις σχολικές του επιδόσεις και το πόσους φίλους έχει, το κάνετε να πιστεύει πως οι άνθρωποι το αγαπούν όχι γι’αυτό που είναι αλλά για το πόσο καλά αποδίδει και το πόσο καλούς σας κάνει να δείχνετε. Αυτό κάνει τα παιδιά να γίνονται άτομα που θέλουν μονίμως να ευχαριστούν τους άλλους, αντί για δυναμικούς και αυτόνομους χαρακτήρες, ενώ τους δημιουργεί μονίμως το άγχος να είναι καλοί σε όλα.

Ανακατεύεστε στις σχέσεις των παιδιών σας
Το να καθοδηγείτε κάθε κίνηση του παιδιού στις διαπροσωπικές του σχέσεις -από τους φίλους του έως τους δασκάλους του- παρεμποδίζει την ωριμότητά του. Για παράδειγμα, αν το παιδί έχει προβλήματα στο σχολείο και εσείς αμέσως στρέφεστε στον δάσκαλό του για να λύσει το πρόβλημα, ή αν διαρκώς λέτε στο παιδί πώς να είναι φίλος με κάποιον, αυτό μεγαλώνοντας δεν θα μάθει ποτέ να χειρίζεται τις πιο δύσκολες πλευρές που κάθε σχέση μπορεί να έχει.

Υπερ-προστασία
Όταν προστατεύετε το παιδί από κάθε πρόβλημα και συναίσθημα, του δημιουργείτε την αίσθηση ότι έχει το δικαίωμα να κάνει ή να λέει ό,τι θέλει, ενώ διογκώνετε την αυτοπεποίθησή του στα όρια του ναρκισσισμού. Το παιδί αυτό θα περιμένει ότι η ζωή είναι πιο εύκολη από όσο πραγματικά είναι. Θα θέλει τα πάντα να γίνονται για εκείνο, ανεξάρτητα με τη δική του συμπεριφορά. Στη συνέχεια, όμως, όταν δεν θα μπορεί να πάρει αυτά που πιστεύει πως δικαιούται, θα νιώθει σύγχυση και θλίψη.

Πηγή: ekpaideytikos.gr

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ"


"Τα πρόσωπα των Δέντρων"21ο Νηπιαγωγείο Αθηνών
Ίριδα Τσεβρένη
Γαβριήλ Ξανθόπουλος
Βασικές παιδαγωγικές αρχές και ενδεικτικές πρακτικές ενδυνάμωσης της σχέσης με τη φύση
Αναδεικνύοντας τις βασικές αρχές της παιδαγωγικής μεθοδολογίας

Βιωματική εξοικείωση με τη φύση


Η συμμετοχική διαδικασία διαμόρφωσης της παιδαγωγικής μεθοδολογίας ανέδειξε την αναγκαιότητα η επαφή των εκπαιδευομένων με τη φύση να λάβει χώρα μέσα από μία άμεση, βιωματική διαδικασία. Η ένταξη της φύσης στην καθημερινότητα των κατοίκων των πόλεων και η βιωματική, αισθητηριακή επαφή με τον φυσικό κόσμο κρίνεται ως βασική προτεραιότητα. Όμως, η επαφή με τη φύση στο πλαίσιο μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας δεν μπορεί να περιλαμβάνει μία επιφανειακή, αποσπασματική εμπειρία, όπως, για παράδειγμα, μία απλή επίσκεψη σε έναν φυσικό χώρο. Κρίνεται απαραίτητο να εντάσσεται σε μία ευρύτερη αναστοχαστική διαδικασία βασιζόμενη στις αρχές της βιωματικής μάθησης (Dewey 1998, Kolb 1984, Lewin 2000), η οποία θα βοηθήσει τους εκπαιδευόμενους να συνειδητοποιήσουν την αποξένωσή τους και την ανάγκη επανασύνδεσής τους με τη φύση, να αποκτήσουν εμπειρίες εξοικείωσης με τη φύση και να αναστοχαστούν πάνω σε αυτές, ανοίγοντας έτσι έναν επόμενο κύκλο βαθύτερης επαφής με τη φύση.
Έτσι, κάθε τεχνική και δράση επαφής με τη φύση μπορεί να υλοποιηθεί ως μέρος μίας κυκλικής αναστοχαστικής παιδαγωγικής διαδικασίας, όπως αυτή συνοψίζεται στο Σχήμα 1. 


Σχήμα1:
Επαφή με τη φύση μέσα από μία κυκλική, αναστοχαστική παιδαγωγική διαδικασία.
Συνεργατική δράση για την επαφή με τη φύση
Η συμμετοχική διαδικασία διαμόρφωσης της παιδαγωγικής μεθοδολογίας ανέδειξε, επίσης, τη διάσταση της συνεργατικής δράσης στη διαδικασία ενδυνάμωσης της σχέσης με τη φύση. Στην παιδαγωγική πράξη, ιδιαίτερα της κριτικής παιδαγωγικής παράδοσης, είναι γνωστή η σημαντικότητα και η συμβολή της συνεργασίας στη διαμόρφωση σχέσεων αλληλεγγύης και στην ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης των εκπαιδευομένων (Shor 1980). Στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, η επαφή με τη φύση δεν μπορεί παρά να ενταχθεί σε ένα πλαίσιο συνεργατικής δράσης και συμμετοχής παρά ιδιωτικού, ρηχού περιβαλλοντισμού (Τσεβρένη 2009, Tsevreni 2011, Wilson 2011).
Η συνεργατική δράση των εκπαιδευομένων πάνω σε αυθεντικά ζητήματα του άμεσου περιβάλλοντός τους (Shor 1980, Hart 1997) διαμορφώνει μία συλλογική βάση ενδυνάμωσης, η οποία μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην επανασύνδεση με το άμεσο φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον. Η επαφή με τη φύση στο πλαίσιο της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης είναι απαραίτητο να διεξαχθεί μέσα από την εμπλοκή σε αυθεντικά ζητήματα της κοινότητας, με την εκπαίδευση στην ανάληψη δράσης για την ένταξη της φύσης στην καθημερινότητα των κατοίκων των πόλεων (Athman & Monroe 2001, Monroe 2003, Ballantyne & Packer 2009).
Ανάπτυξη πνευματικής σχέσης με τη φύση
Η συμμετοχική διαδικασία διαμόρφωσης της παιδαγωγικής μεθοδολογίας ανέδειξε, τέλος, την ανάγκη των εκπαιδευομένων για τη διαμόρφωση μιας πνευματικής σχέσης με τη φύση. Καθώς στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες έχει καθιερωθεί μία τεχνοκρατική και υπερκαταναλωτική κουλτούρα, η αναγκαιότητα της αναζήτησης της πνευματικότητας της σχέσης ανθρώπου-φύσης είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Ο ψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής C. Yung πίστευε ότι η φύση «έχει ένα δικό της πνεύμα» και αποτελεί το «θρεπτικό υπόβαθρο της ψυχής» και ήταν αυτός που ανέδειξε την έννοια του «αρχαϊκού ανθρώπου», ο οποίος σε αντίθεση με τον «σύγχρονο άνθρωπο» δεν έχει αποβάλει τα πανάρχαια ένστικτά του, είναι συνδεδεμένος με τη φύση και αποδέχεται την πνευματική και ιερή της υπόσταση (Yung 2001b). Η αξιοποίηση των θεραπευτικών ιδιοτήτων της φύσης για το ανθρώπινο σώμα και την ανθρώπινη ψυχή και τα οφέλη της επαφής με τη φύση για την ψυχική και σωματική υγεία, δεν μπορούν να αναζητηθούν μόνο μέσω μίας επιφανειακής επαφής με τη φύση, αλλά μέσω μίας βαθύτερης αναζήτησης της πνευματικότητας της φύσης και της ανθρώπινης ύπαρξης.



Εικόνα 1: Χρησιμοποιώντας την τέχνη ως μέρος της εκπαιδευτικής
διαδικασίας.
Εκπαιδευτικός: Θεοδώρα Μπέτσα, 16ο Νηπιαγωγείο Αθηνών.

Στο πλαίσιο της παιδαγωγικής μεθοδολογίας, η επαφή αυτή με τη φύση μέσα από μία πνευματική προσέγγιση μπορεί να αναζητηθεί με τη βοήθεια παιδαγωγικών μεθόδων που βασίζονται στην τέχνη, στη φιλοσοφία της φύσης και στον διαλογισμό. Στην τέχνη, καθώς αποτελεί ένα απελευθερωτικό και δημιουργικό εργαλείο έκφρασης και επικοινωνίας ιδεών και συναισθημάτων (Adams 1991, Engel 1991, Hansen-Moller & Taylor 1991, Snow 1991, Guveritz 2000, Tsevreni 2014), στη φιλοσοφία της φύσης, καθώς μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός παιδαγωγικού μονοπατιού κριτικού μετασχηματισμού και ανακάλυψης περιβαλλοντικών αξιών (Μάνδυλα κ.ά. 2013), και στον διαλογισμό, καθώς μπορεί να αποκαλύψει έναν εναλλακτικό δρόμο επανασύνδεσης με τη φύση μέσα από την καλλιέργεια της επαγρύπνησης και της συγκέντρωσης του νου (McMahan 2008).

Πρακτικές και μέθοδοι ενδυνάμωσης της σχέσης με τη φύση στα όρια της πόλης

Η παιδαγωγική μεθοδολογία ενδυνάμωσης της σχέσης με τη φύση περιλαμβάνει τέσσερις βασικές θεματικές-πρακτικές για την ενδυνάμωση της σχέσης με τη φύση: την επαφή με το δάσος, την καλλιέργεια της γης, την ανάπτυξη πνευματικής σχέσης με τη φύση και την ενεργό συμμετοχή των εκπαιδευομένων για την ένταξη της φύσης στην καθημερινότητά τους. Στο άρθρο αυτό παρουσιάζονται ενδεικτικά δύο τεχνικές ενδυνάμωσης της επαφής με τη φύση από κάθε θεματική της προτεινόμενης παιδαγωγικής μεθοδολογίας.

Πρακτική Ι: Καλλιεργώντας την επαφή με το δάσος
Τεχνική Ι: Το Λουτρό του Δάσους


Προτεινόμενη τεχνική ενδυνάμωσης της επαφής με το δάσος μπορεί να αποτελέσει μία εμπειρία «Λουτρού του Δάσους». Σκοπός αυτής της τεχνικής είναι να προσφέρει στους εκπαιδευόμενους μία αφορμή ενδυνάμωσης της σχέσης τους με τη φύση και ταυτόχρονα τη δυνατότητα απόκτησης μίας εμπειρίας χαλάρωσης, αναζωογόνησης, ηρεμίας και βελτίωσης της διάθεσης και της υγείας τους.
Το Λουτρό του Δάσος (“shinrin-yoku” στα ιαπωνικά) αποτελεί στην Ιαπωνία μία σύντομη επίσκεψη αναψυχής σε δασικό χώρο, η οποία έχει ισοδύναμα αποτελέσματα με την αρωματοθεραπεία, χάρη στη χαλάρωση και αναζωογόνηση που προσφέρει με την εισπνοή αιθέριων ελαίων, τα οποία παράγονται και απελευθερώνονται από τα δέντρα. Η θεραπευτική δράση του Λουτρού του Δάσους για την καταπολέμηση του άγχους, αλλά και για την πρόληψη και τη βελτίωση πολλών ασθενειών, είναι πλέον αναγνωρισμένη στην Ιαπωνία (Li 2013a, b, Ohtsuka 2013).
Tο Λουτρό του Δάσους δεν είναι μία τυπική εκπαιδευτική επίσκεψη στο δάσος, που βασίζεται στην ανακύκλωση και μετάδοση επιστημονικής γνώσης. Δεν αποσκοπεί, για παράδειγμα, στην αναγνώριση φυτικών ειδών, ούτε στην επιστημονική διερεύνηση οικοσυστημάτων. Αντίθετα, είναι μία διαδικασία η οποία περιλαμβάνει την αφύπνιση των αισθήσεων και καλλιεργεί σχέση αλληλεπίδρασης, καθώς ενθαρρύνει την περιέργεια και τη διάθεση εξερεύνησης, την άμεση εμπειρία και την παρατήρηση (Clifford 2013, 206-207). Έτσι, σκοπός μιας επίσκεψης που έχει τα χαρακτηριστικά του Λουτρού του Δάσους είναι να νιώσουν οι εκπαιδευόμενοι με όλες τους τις αισθήσεις την ομορφιά και τη μαγεία ενός δασικού οικοσυστήματος, να περπατήσουν μέσα σε αυτό, προσπαθώντας να νιώσουν οργανικό μέρος του και εν δυνάμει να διαμορφώσουν μία εμπειρία σύσφιξης της σχέσης τους με το δάσος, την οποία να έχουν τη δυνατότητα να την ανακαλούν γεμίζοντας ενέργεια και συναισθήματα.
Η παιδαγωγική του Λουτρού του Δάσους (Clifford 2013) μπορεί να συνδυαστεί με την τεχνική του «σιωπηλού συνεργατικού περίπατου» του J. Cornell (2014). Στο πλαίσιο της οργάνωσης μιας βόλτας σε ένα δάσος (δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιο μακρινό δασικό οικοσύστημα, αλλά και μία κοντινή δασική περιοχή), φροντίζουμε οι εκπαιδευόμενοι να βιώσουν το δάσος με όλες τους τις αισθήσεις: να νιώσουν την παρουσία των δέντρων, να οσφρηστούν τις μυρωδιές των δέντρων και των φυτών, να ακουμπήσουν και να αισθανθούν το φλοιό, τα κλαριά και τα φύλλα των δέντρων, να ακούσουν τον ήχο των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων στον άνεμο, να παρατηρήσουν τα χρώματα και τα σχήματα των δέντρων και των φυτών.
Σε ομάδες, οι εκπαιδευόμενοι μπορούν να περπατήσουν μαζί σιωπηλά σε ένα προκαθορισμένο μονοπάτι. Κάθε φορά που κάποιος εντοπίζει ένα όμορφο σημείο, ακουμπάει τον ώμο των μελών της ομάδας του και σιωπηλά τους το δείχνει. Μετά το τέλος της δραστηριότητας, οι συμμετέχοντες μπορούν να συζητήσουν στις ομάδες την εμπειρία τους και να την καταγράψουν μέσω της συγγραφής ενός κειμένου, ενός ποιήματος, ενός σχεδίου κ.λπ.

Τεχνική ΙΙ: Δημιουργώντας τα πρόσωπα των δέντρων


Η τεχνική αυτή αποτελεί μέθοδο του Σχολείου του Δάσους (Burrows 2011, Robb et al. 2015). Σκοπός της είναι η απόκτηση και η σύσφιξη της σχέσης των εκπαιδευομένων με τα δέντρα, όχι μέσα από τη μετάδοση γνώσεων, αλλά από μία βιωματική, πνευματική εμπειρία.
Στο πλαίσιο αυτής της τεχνικής, οι εκπαιδευόμενοι χωρίζονται σε ομάδες και, αφού επιλέξουν ένα δέντρο, εξετάζουν την ιδιοσυγκρασία του ώστε να δημιουργήσουν με πηλό το πρόσωπό του, προσδίδοντάς του τα χαρακτηριστικά και τη συναισθηματική διάθεση που θα επιλέξουν. Η τεχνική μπορεί να πλαισιωθεί και να ολοκληρωθεί σε συνδυασμό με άλλες μεθόδους (συζήτηση, ζωγραφική, δημιουργία ποιήματος κ.λπ.), δημιουργώντας τις βάσεις για τον αναστοχασμό των συμμετεχόντων πάνω στην εμπειρία αυτή.



Εικόνα 2: Τα πρόσωπα των δέντρων.
Εκπαιδευτικός: Νίκη Κοκκινοπλίτη, 21ο Νηπιαγωγείο Αθηνών.


Η τεχνική αυτή έχει στόχο τη σύσφιξη τη σχέσης των εκπαιδευομένων με τα δέντρα και τη συνειδητοποίηση ότι το κάθε δέντρο είναι ένα μοναδικό πλάσμα, με τα δικά του χαρακτηριστικά, το δικό του χαρακτήρα. Η απόδοση ανθρώπινων χαρακτηριστικών καλλιεργεί την ενσυναίσθηση και τη φροντίδα προς τα δέντρα.

Πρακτική ΙΙ: Καλλιεργώντας τη γη
Τεχνική Ι: Δημιουργία ενός κήπου


Σκοπός της τεχνικής είναι η εξοικείωση των εκπαιδευομένων με την καλλιέργεια της γης και η διαμόρφωση δεσμού με τη γη και τα φυτά, μέσω της ανάπτυξης ενός συλλογικού πλαισίου συνεργασίας, αλληλεγγύης και σεβασμού προς τη φύση. Η δημιουργία ενός κήπου στο πλαίσιο μιας εκπαιδευτικής πράξης, μπορεί να επικεντρωθεί είτε στην ενδυνάμωση της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης, είτε στην εφαρμογή εναλλακτικών πρακτικών καλλιέργειας.



Εικόνα 3: Δημιουργώντας έναν ανθόκηπο.
Εκπαιδευτικός: Γεωργία Τασούλα, 77ο Νηπιαγωγείο Αθηνών.


Στην πρώτη περίπτωση, η υλοποίηση της καλλιέργειας της γης με δράσεις αλληλεγγύης περιλαμβάνει τησυνεργατική δημιουργία ενός κήπου. Ένας κήπος μπορεί να δημιουργηθεί είτε με τη συνεργασία διαφορετικών σχολείων, είτε βοηθώντας μία ευαίσθητη κοινωνική ομάδα να αποκτήσει τον δικό της κήπο (για παράδειγμα ένα ειδικό σχολείο, ένα διαπολιτισμικό σχολείο κ.λπ.).

Παράδειγμα καλλιέργειας με δράσεις αλληλεγγύης, αποτελεί η συνεργατική δημιουργία κήπου, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συμμετοχικής διαδικασίας διαμόρφωσης της παιδαγωγικής μεθοδολογίας, στο 2ο ΣΔΕ Κορυδαλλού, το οποίο λειτουργεί στις φυλακές Κορυδαλλού, με τη συνεργασία εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων δύο άλλων ΣΔΕ - του 1ου ΣΔΕ Κορυδαλλού και του ΣΔΕ Παλλήνης. Η εμπειρία της συνεργατικής δημιουργίας κήπου στο σχολείο των φυλακών δημιούργησε ένα πλαίσιο αλληλεπίδρασης, επικοινωνίας και αλληλεγγύης μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών διαφορετικών σχολείων, με σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, της ψυχικής διάθεσης και την απόκτηση ικανοτήτων φροντίδας των φυτών, μαθητών που διαβιώνουν σε ακραίες συνθήκες χωρικού και κοινωνικού αποκλεισμού.
 

Εικόνα 4: Συνεργατική δημιουργία κήπου στο σχολείο
των Φυλακών Κορυδαλλού.

Στη δεύτερη περίπτωση, ως επίκεντρο της δημιουργίας ενός κήπου μπορεί να τεθεί η σύσφιξη του δεσμού των εκπαιδευομένων με τη γη και η εκπαίδευσή τους σε καλλιεργητικές μεθόδους που δίνουν έμφαση στην αρμονία ανθρώπου και φύσης.
Παράδειγμα μιας τέτοιας προσέγγισης είναι η διαμόρφωση ενός κήπου με βάση τις αρχές της περμακουλτούρας – του ολιστικού συστήματος καλλιέργειας με στόχο την αρμονική ενοποίηση του φυσικού και ανθρώπινου κόσμου (Mollison 1988 ). Η περμακουλτούρα αποτελεί τη σύνθεση της παραδοσιακής γνώσης με την επιστημονική, και δεν αφορά μόνο στη γεωργική πρακτική, αλλά περιλαμβάνει και την αλλαγή τρόπου ζωής, με σκοπό την εναρμόνιση του ανθρώπου με τη φύση. Η φιλοσοφία της περμακουλτούρας εδράζεται στη συνεργασία και όχι στον ανταγωνισμό με τη φύση, στην παρατήρηση και όχι στην άλογη δράση, στην προσέγγιση των ζωντανών συστημάτων για όλες τις λειτουργίες τους και όχι μόνο για την απόδοση ενός και μοναδικού προϊόντος από αυτά, και στη διαχείριση των οικοσυστημάτων με τρόπο που να διασφαλίζεται η ύπαρξη και ανάπτυξή τους (Morrow 2006). 


Εικόνα 5: Δημιουργία σπείρας βοτάνων σύμφωνα με τις αρχές
της περμακουλτούρας, ΣΔΕ Παλλήνης.

Οι ηθικές αρχές της περμακουλτούρας περιλαμβάνουν τη φροντίδα για τη γη, τη στήριξη όλων των φυσικών συστημάτων, ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν, τη φροντίδα για τον άνθρωπο, ώστε να έχει πρόσβαση στους αναγκαίους πόρους για την επιβίωσή του και την ύπαρξη ορίων στην κατανάλωση (Mollison 1988). Βασική αρχή της περμακουλτούρας είναι η παρατήρηση, η κατανόηση και χρήση των σχημάτων/μοτίβων της φύσης. Η ζωή άλλωστε στη φύση διαμορφώνεται και εξελίσσεται σε σχήματα, τα οποία αναπτύσσονται στο χώρο και στο χρόνο, παίρνοντας διάφορες μορφές (κύκλοι, σπιράλ, δίκτυα κ.λπ.). Παρατηρώντας κανείς τη φύση, μπορεί να αναγνωρίζει πολλά διαφορετικά σχήματα, από τους ιστούς της αράχνης και τις κερήθρες των μελισσών, μέχρι τα ποτάμια και τα κλαριά των δέντρων (Mollison 1988).
Η καλλιέργεια σε έναν σχολικό κήπο μπορεί να υλοποιηθεί με βάση τις εξής αρχές της περμακουλτούρας (Praetorius 2006):
Να δουλεύει κανείς με τη φύση και όχι εναντίον της, δίνοντας έμφαση στην παρατήρησή της. Για παράδειγμα, πριν από τη δημιουργία του κήπου πρέπει να παρατηρήσει κανείς τον καιρό, το φως που λαμβάνει το μέρος, την ποιότητα του εδάφους, τα είδη των φυτών που μπορούν να αναπτυχθούν, τα είδη που καλλιεργούνται παραδοσιακά στην περιοχή.
Να καρπωθεί κανείς το μεγαλύτερο όφελος με τη λιγότερη προσπάθεια. Για παράδειγμα, μπορούν να επιλεχθούν φυτά λαμβάνοντας υπόψη την απαιτούμενη φροντίδα, το κόστος κ.λπ.
Η ανάπτυξη ωφέλιμων σχέσεων είναι βασικός σκοπός, καθώς η σταθερότητα σε έναν κήπο προκύπτει όταν υπάρχει ποικιλία οργανισμών οι οποίοι αναπτύσσουν αμοιβαία ωφέλιμες σχέσεις.
Κάθε πρόβλημα αντιμετωπίζεται ως πιθανή λύση. Για παράδειγμα, τα έντομα και τα αγριόχορτα δεν είναι εχθροί του κήπου μας, αλλά χρήσιμα στοιχεία του συστήματος, καθώς τα έντομα αποτελούν τροφή για μικρά ζώα και τα αγριόχορτα μπορούν να συλλεχθούν και να αποτελέσουν φυσικό λίπασμα.
Σκοπός και η φροντίδα των ανθρώπων. Ο κήπος μπορεί να αποτελέσει έναν χώρο όπου οι εκπαιδευόμενοι συγκεντρώνονται για να μιλήσουν, να παρατηρήσουν, να στοχαστούν, να δουλέψουν σε ένα ευχάριστο περιβάλλον. Ο κήπος μπορεί, έτσι, να περιλαμβάνει και τη διαμόρφωση μιας υπαίθριας τάξης.

Πρακτική ΙΙΙ: Αναπτύσσοντας πνευματική σχέση με τη φύση
Τεχνική Ι: Δημιουργία μάνταλα


Η λέξη μάνταλα (mandala) είναι σανσκριτική και σημαίνει κύκλος. Είναι ινδουιστικής προέλευσης, αλλά χρησιμοποιείται σε πολλές θρησκείες και κουλτούρες από το βουδισμό, το χριστιανισμό και τον ισλαμισμό, μέχρι τους Αζτέκους, τους Μάγια, τους Μαόρι κ.ά.Τα μάνταλαέχουν θεραπευτική και πνευματική χρήση, και αποτελούν εργαλείο δημιουργίας αρμονίας. Χρησιμοποιούνται ως μέσο διαλογισμού, όταν κανείς τα δημιουργεί με συνειδητό τρόπο, αλλά πλέον στη δύση χρησιμοποιούνται και με θεραπευτικό σκοπό (Waleyla 2010). Ο Ελβετός ψυχίατρος και πατέρας της αναλυτικής ψυχολογίας, Carl Jung, χρησιμοποιούσε μάνταλα ως αναπαράσταση του υποσυνείδητου στην πρακτική του (Yung 2001a).



Εικόνα 6: Δημιουργώντας μάνταλα. Εκπαιδευτικός: Ελένη Μαυρογονάτου,
Πρότυπο Ειδικό Σχολείο Καισαριανής Μ.Δ.Δ.Ε. «Ρόζα Ιμβριώτη».

Τα βασικά χαρακτηριστικά των μάνταλα είναι ότι είναι κυκλικά, συμμετρικά και έχουν όρια και κέντρο (Waleyla 2010). Μάνταλα υπάρχουν στη φύση και μπορεί να τα συναντήσει κανείς σε ένα λουλούδι, στον ιστό μιας αράχνης, στις νιφάδες του χιονιού, στον γαλαξία.
Σκοπός της τεχνικής δημιουργίας μάνταλα, είναι η αξιοποίηση της πανάρχαιας τέχνης των μάνταλα, ώστε να έρθουν οι εκπαιδευόμενοι πιο κοντά με τη φύση. Το μάνταλα, ως εργαλείο θεραπευτικό και πνευματικό, μπορεί να τους βοηθήσει να εντοπίσουν το κέντρο της ύπαρξής τους, να ηρεμήσουν, να χαλαρώσουν και να συνδεθούν με τη φύση. Άλλωστε, εξασκώντας τεχνικές συνειδητότητας στην ύπαιθρο, καλλιεργούμε τη δεκτικότητά μας για τον φυσικό κόσμο και αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τα οφέλη της σχέσης μας με τη φύση.



Εικόνα 7: Μάνταλα. Εκπαιδευτικός: Ελένη Μαυρογονάτου,
Πρότυπο Ειδικό Σχολείο Καισαριανής Μ.Δ.Δ.Ε. «Ρόζα Ιμβριώτη».

Στο πλαίσιο της τεχνικής, η εκπαιδευτική ομάδα μπορεί να αναγνωρίσει και να καταγράψει μάνταλα που συναντάμε στη φύση και να δημιουργήσει ένα μάνταλα με στοιχεία που θα συλλέξει από τη φύση. Στη συνέχεια, να πάρει βαθιές αναπνοές, να αδειάσει το μυαλό της από άλλες σκέψεις και συναισθήματα και να συγκεντρωθεί στο μάνταλα που έχει δημιουργήσει, παρατηρώντας τα χρώματα και τα σχήματά του. Σκοπός είναι να νιώσει ο καθένας μέρος του μάνταλα που έχει δημιουργήσει, αλλά και, ευρύτερα, οργανικό μέρος του φυσικού κόσμου.

Τεχνική ΙΙ: Φωτογράφηση δέντρων

Σκοπός της τεχνικής είναι η φωτογραφική αποτύπωση των δέντρων και η διερεύνηση των κοινών χαρακτηριστικών ανθρώπων και δέντρων, ως μονοπάτι ενδυνάμωσης της σχέσης των εκπαιδευομένων με τη φύση και της ενίσχυσης της ενσυναίσθησης για τον κόσμο των δέντρων. Απώτερος σκοπός είναι η διαμόρφωση μιας πνευματικής σχέσης των εκπαιδευομένων με τα δέντρα. Με τη χρήση της τέχνης της φωτογραφίας, επιδιώκεται η διαμόρφωση ενός πλαισίου ελευθερίας, συμμετοχής, δημιουργικότητας και ενδυνάμωσης της σχέσης των εκπαιδευομένων με τη φύση.



Εικόνα 8: Φωτογραφίζοντας δέντρα. Eκπαιδευτικός: Ασπασία Χαραλαμπίτα,
12/θεσιο Πρότυπο Πειραματικό Δημοτικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών (Μαράσλειο).

Η Klostermann-Ketels (2010), στο έργο της “PersonaliTrees”, φωτογραφίζει δέντρα και αναζητά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους, σημειώνοντας ότι η πνευματικότητα υπάρχει παντού γύρω μας και ιδιαίτερα στα δέντρα, τα οποία παίρνουν ανθρώπινες μορφές, μιλάνε τη γλώσσα μας, έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, έχουν αισθήσεις και εκφράζουν συναισθήματα.
Μέσω της τεχνικής αυτής, οι εκπαιδευόμενοι χρησιμοποιούν τη φωτογραφία για να καταγράψουν και να αναλύσουν τη σχέση τους με τη φύση. Στο αρχικό στάδιο, η τεχνική μπορεί να περιλαμβάνει την αναζήτηση και παρουσίαση φωτογραφιών δέντρων από το έργο αναγνωρισμένων φωτογράφων και την εξάσκηση των εκπαιδευομένων σε βασικές αρχές λήψης φωτογραφιών. Στη συνέχεια, μπορεί να ακολουθήσει φωτογράφηση δέντρων που θα επιλέξουν οι εκπαιδευόμενοι, εκτύπωση επιλεγμένων φωτογραφιών και καταγραφή των ιδεών και των συναισθημάτων των εκπαιδευομένων για τις συγκεκριμένες φωτογραφίες. Για παράδειγμα, σε κάθε φωτογραφία μπορεί να γίνει ανάλυση με επίκεντρο τα συναισθήματα και τις ιδέες που γεννάει η φωτογραφία στον εκπαιδευόμενο που την έχει τραβήξει, στην αποτύπωση της πρώτης εμπειρίας επαφής κάθε εκπαιδευόμενου με τα δέντρα, στην επιλογή ενός δέντρου που θα μπορούσε ο κάθε εκπαιδευόμενος να είναι εάν ήταν δέντρο.
Παρουσιάζοντας τις φωτογραφίες τους, οι εκπαιδευόμενοι έχουν τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν τις ιδέες και τις εμπειρίες τους με τα δέντρα, διαμορφώνοντας ένα μωσαϊκό συναισθημάτων, ιδεών και διαλόγου. Η παρουσίαση μπορεί να έχει τη μορφή ενός λευκώματος φωτογραφιών, μίας έκθεσης φωτογραφίας, ενός διαδικτυακού χώρου (blog) κ.λπ.

Πρακτική IV: Συμμετέχοντας ενεργά στο πλησίασμά μας με τη φύση
Τεχνική Ι: Πρασινίζοντας το εσωτερικό της τάξης και δημιουργώντας μία υπαίθρια τάξη


Η καθημερινή επαφή των εκπαιδευομένων με τη φύση ή με σημεία της φύσης, τα οποία μπορούν να τους δημιουργούν αναμνήσεις, συναισθήματα και ιδέες, αποτελεί ουσιαστική ανάγκη και τα οφέλη που θα καρπωθούν οι εκπαιδευόμενοι είναι μεγάλα. Το «πρασίνισμα» μιας εκπαιδευτικής τάξης αποτελεί μία διαδικασία εύκολη, ευχάριστη και δημιουργική, η οποία ενδυναμώνει ταυτόχρονα και τη συμμετοχή των εκπαιδευομένων στη διαμόρφωση του περιβάλλοντός τους. Μπορεί να υλοποιηθεί με την ενεργό συμμετοχή των εκπαιδευομένων, ζητώντας τους να φέρουν αντικείμενα που έχουν συλλέξει από τη φύση (καρπούς, πετρώματα, βότσαλα, κοχύλια κ.λπ.), για τα οποία θα ξεδιπλώσουν την ιστορία τους και τη σχέση τους μαζί τους.
Η καλλιέργεια και η φροντίδα εσωτερικών φυτών μέσα στην τάξη είναι, επίσης, μία δραστηριότητα η οποία θα ομορφύνει και θα πρασινίσει το καθημερινό περιβάλλον. Η αποξήρανση φυτών, η δημιουργία φυτολογίου και πινάκων για τους τοίχους της τάξης ή μιας τράπεζας σπόρων, αποτελούν ενδεικτικές ιδέες που μπορούν να συμβάλουν στην επαφή των εκπαιδευομένων με τη φύση εντός των ορίων της σχολικής αίθουσας.



Εικόνα 9: Κάδρο της φύσης Εκπαιδευτικός: Ασπασία Χαραλαμπίτα,
12/θεσιο Πρότυπο Πειραματικό Δημοτικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών (Μαράσλειο).

Εκτός του εσωτερικού χώρου της τάξης, η αυλή του σχολείου μπορεί, εξίσου, να αποτελέσει μία υπαίθρια τάξη και να αξιοποιηθεί προκειμένου να δοθεί έμφαση στην επανασύνδεση των εκπαιδευομένων με τη φύση. Οι εκπαιδευόμενοι μπορούν να συμμετέχουν στη διαμόρφωση της αυλής του σχολείου σε υπαίθρια τάξη, όπου μπορεί να υλοποιείται το μάθημα, να λειτουργεί ως χώρος έκθεσης των εκπαιδευομένων στα τέσσερα στοιχεία της φύσης, στην καλλιέργεια της γης, αλλά και ως χώρος ηρεμίας και χαλάρωσης κοντά στη φύση.

Τεχνική ΙΙ: Οικειοποίηση του κοντινότερου φυσικού χώρου
Είναι σημαντική η βιωματική επαφή των εκπαιδευομένων με τους κοντινότερους φυσικούς χώρους, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν, να εξοικειωθούν και να συνδεθούν με χώρους πρασίνου στα όρια της γειτονιάς, της συνοικίας ή της πόλης τους. Μέσα από τη διαδικασία αυτή, οι εκπαιδευόμενοι θα αποκτήσουν μία εμπειρία επαφής με τη φύση, την οποία θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανακαλέσουν, αποτελώντας βάση για την ισχυροποίηση του δεσμού τους με τη φύση σε βάθος χρόνου. Η εξερεύνηση και το ελεύθερο παιχνίδι στη φύση, σε συνδυασμό με στοχευμένες δραστηριότητες ανάπτυξης της ενσυναίσθησης και της αποδοχής της αυταξίας της φύσης, αποτελεί μία άρτια εμπειρία, η οποία προσφέρει στους εκπαιδευόμενους μία αστείρευτη πηγή συναισθημάτων και στάσεων απέναντι στον φυσικό κόσμο.
Μπορούμε επιλέξουμε, σε συνεργασία με τους εκπαιδευόμενους, τον φυσικό χώρο που θα επισκεφθούμε και να δημιουργήσουμε έναν εννοιολογικό χάρτη των πρωταρχικών γνώσεων και στάσεων για τον χώρο αυτό. Στη συνέχεια, κατά την επίσκεψη στον χώρο που έχουμε επιλέξει, μπορούμε να οργανώσουμε ασκήσεις και δραστηριότητες, με σκοπό την ενδυνάμωση της σχέσης με τη φύση. Ενδείκνυται οι επισκέψεις μας στον χώρο να είναι παραπάνω από μία, σε διαφορετικές εποχές του χρόνου και ώρες της ημέρας, ώστε να έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε λεπτομέρειες του περιβάλλοντος και να καλλιεργήσουμε τη σχέση μας με αυτό. Οι επισκέψεις μας μπορούν να βασίζονται στην αισθητηριακή προσέγγιση και στην αφύπνιση των αισθήσεων, αλλά και στην αναζήτηση μιας πνευματικής σχέσης με τη φύση. 



Εικόνα 10: Αποτύπωση της διαδικασίας οικειοποίησης του Πάρκου Ακαδημίας Πλάτωνα. Εκπαιδευτικός: Γεωργία Τραγούδη, 60ο Δημοτικό Σχολείο Αθήνας.
Στο στάδιο του αναστοχασμού, μπορούμε να συζητήσουμε και να καταγράψουμε τα βιώματα και τα συναισθήματά μας από την επίσκεψη. Η κοινοποίηση των αποτελεσμάτων μπορεί να περιλαμβάνει ζωγραφική αποτύπωση των εμπειριών των εκπαιδευομένων, δημιουργία έκθεσης φωτογραφίας, γραπτής έκφρασης των εντυπώσεων, ημερολόγιο επίσκεψης, δραματοποίηση κ.λπ.
Ασπόσπασμα όλο το άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο
www.peekpemagazine.gr

Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr