"ΟΙ ΕΠΤΑ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ"

«Μαθαίνεται η ζωή;»  

                                                                                                                                                                    Η εκπαιδευτική τάση του life coaching
Άρτεμις Κ. Τσίτσικα
Επικ. Καθηγήτρια ΕΚΠΑ
Και όλα αρχίζουν με το παράδειγμα - στο σπίτι, το σχολείο και αλλού… Τα πρότυπα αγρυπνούν, «δουλεύουν» υποσυνείδητα και εγείρουν άγνωστους μηχανισμούς μίμησης. Οι ενήλικες εμπνέουν και μπορούν να ασκούν γοητεία - έχουν πραγματική δύναμη κινητοποιώντας καθοριστικές συμπεριφορές, σε ελάχιστο χρόνο. Είναι μαγικό και καθαρτικό να επιλέξει ένα παιδί να εμπιστευτεί, να τιμήσει με απλό και ξεκάθαρο τρόπο και να επιδιώξει ένα μοτίβο που φαίνεται να πείθει και να ωφελεί… Αυτό είναι και το κίνητρο μας για να ξορκίσουμε το παρελθόν και να αμφισβητήσουμε δικούς μας κανόνες και κρίσεις. «Μόνο επανεκπαιδεύοντας τον εαυτό μας μπορούμε να διαπαιδαγωγήσουμε», συμπεραίνει η ψυχαναλύτρια Martha Harris.
Τα παιδιά αρχικά αντιλαμβάνονται και ταξινομούν τα μηνύματα με απλό τρόπο - με βάση τις εμπειρίες τους. Πολλές μελέτες αποδεικνύουν, πως όσο μεγαλώνουν και πλησιάζουν στην εφηβεία, μαθαίνουν και από την αξιολόγηση της εμπειρίας, μέσα από συζήτηση και ανταλλαγή ιδεών και επιχειρημάτων. Ο έφηβος διαμορφώνει σταδιακά νέες γνωστικές δεξιότητες, κατακτά την υποθετική και αφαιρετική σκέψη και ξεπερνά ευκολότερα δυσκολίες. Συναισθηματικά, αναπτύσσει την ικανότητα κατανόησης της θέσης άλλων ανθρώπων, ενώ οι κοινωνικές δεξιότητες επεκτείνονται και ωριμάζουν.
Η εκπαίδευση, πέρα από την κάλυψη της απαραίτητης εξεταστέας ύλης, αφορά μια συνεχή, βιωματική και συμμετοχική διαδικασία, η οποία δεν πραγματοποιείται αποσπασματικά και οφείλει να εφοδιάσει τους εφήβους με δεξιότητες ζωής (life skills), πριν ο αγώνας τους για ανεξαρτησία γίνει αυτοσκοπός. Πρόσφατες μελέτες αναδεικνύουν την πρώτη εφηβική ηλικία (9-12 ετών) ως την ιδανική ηλικία για την εφαρμογή τέτοιων προγραμμάτων, δεδομένου ότι η κοινωνική και συναισθηματική λειτουργικότητα αρχίζει να σταθεροποιείται μετά τα 9 έτη.
O Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.), με βάση πρόσφατες προσεγγίσεις και αντίστοιχα επιστημονικά δεδομένα, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στα εκπαιδευτικά προγράμματα δεξιοτήτων ζωής και διαχείρισης δυσκολιών (life coaching), ενθαρρύνοντας την εφαρμογή τους - λαμβάνοντας πάντα υπόψη τα επικαιροποιημένα επιδημιολογικά δεδομένα της κάθε χώρας, καθώς βέβαια και την πολιτισμική της ταυτότητα. Τέτοια προγράμματα μπορούν να ενισχύσουν σημαντικά την διαδικασία αφομοίωσης και μάθησης γενικότερα, αφού το κοινωνικό άγχος και οι ενδοσχολικές σχέσεις επηρεάζουν την πνευματική συγκέντρωση και επίτευξη ακαδημαϊκών στόχων.
Οι δεξιότητες που καλλιεργούνται μέσω των προγραμμάτων που αναφέρθηκαν είναι :
- Η αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση (περιλαμβάνει την αναγνώριση των συναισθημάτων, την αξιολόγηση δυνάμεων, την θεμελιωμένη αίσθηση αυτοπεποίθησης και θετικής προσδοκίας για το μέλλον)
- Η διαχείριση δυσκολιών (περιλαμβάνει την έκφραση των συναισθημάτων με κατάλληλο τρόπο, την διαχείριση του άγχους και της παρόρμησης, την λειτουργική επιμονή στην επίτευξη στόχων-υπερνίκηση εμποδίων, καθώς και την αναλυτική ενδυνάμωση της ψυχικής ανθεκτικότητας)
- Ο σεβασμός και η αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (περιλαμβάνει την επίγνωση ομοιοτήτων και διαφορών, την εκτίμηση της άποψης των άλλων και την ανάπτυξη της έννοιας της αλληλεγγύης)
- Η ανάπτυξη λειτουργικών διαπροσωπικών σχέσεων (περιλαμβάνει την αντίσταση στην ακατάλληλη κοινωνική πίεση, την διαχείριση διαπροσωπικών συγκρούσεων, καθώς και την παροχή βοήθειας στους άλλους όταν χρειάζεται)
- Η υπευθυνότητα στη λήψη αποφάσεων (περιλαμβάνει θέματα ηθικής και ασφάλειας, καθώς και τη συνειδητοποίηση των συνεπειών μίας πράξης)
- Η ικανότητα εντοπισμού υποστήριξης-βοήθειας (εντοπισμός ενηλίκων εμπιστοσύνης στην οικογένεια, ή/και το σχολείο, την κοινότητα, ενημέρωση για τους φορείς υποστήριξης παιδιών και εφήβων, τηλεφωνικές γραμμές, πλατφόρμες, διαδικτυακή έγκριτη πληροφόρηση κλπ )
- Η καλλιέργεια της κουλτούρας του «έξυπνου» καταναλωτή (συζήτηση για μηνύματα-πρότυπα ΜΜΕ και διαδικτύου, στόχοι του marketing, θυματοποίηση, ακατάλληλο περιεχόμενο κλπ)
Η ενίσχυση των θετικών συμπεριφορών, με επακόλουθο περιορισμό των αρνητικών, είναι το αποτέλεσμα της αξιολόγησης των μεθόδων του life coaching, σύμφωνα με τη σύγχρονη βιβλιογραφία.
Οι καταλληλότεροι για να ενσωματώσουν τέτοιες παρεμβάσεις στην καθημερινότητα των παιδιών με τον βέλτιστο τρόπο είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, αφού βέβαια εφοδιαστούν με συγκεκριμένο υλικό, προσαρμοσμένο στην ηλικία, αναλυτικό, με διάρκεια, επαναληψιμότητα και διάδραση (ασκήσεις, videos, προτεινόμενοι διάλογοι, υποθετικές καταστάσεις ηρώων, δραστηριότητες κλπ). Οι εκπαιδευτικοί είναι πραγματικά αναντικατάστατοι, και η ευαισθητοποίησή και εμπλοκή τους αποτρέπει από αναποτελεσματικές και αποσπασματικές προσπάθειες. Παράλληλα επιτρέπει την έγκαιρη ανίχνευση και παραπομπή προβλημάτων, πριν αυτά οργανωθούν σε φαύλο κύκλο και καταστούν ανθεκτικά. Επιπλέον, με τον τρόπο αυτό η εκπαίδευση έχει πολλαπλούς αποδέκτες και σε πολλές περιοχές, δίνοντας τη δυνατότητα κάλυψης όλης της επικράτειας (cascade effect). Η κατάλληλη βιωματική επίδειξη στους εκπαιδευτικούς που θα εφαρμόσουν το πρόγραμμα, γίνεται από τους ειδικούς που δημιούργησαν το υλικό (train the trainer).
Η μέθοδος εκπαίδευσης συνομηλίκων (peer to peer education), έχει αποδειχθεί επίσης πολύ αποτελεσματική, και πραγματοποιείται συμπληρωματικά και ενισχυτικά. Υλοποιείται σε τρία βασικά στάδια : της επιλογής, της εκπαίδευσης και της εποπτείας μαθητών που θα αναλάβουν ενεργό ρόλο στο σχολείο τους. Δίνεται σε εθελοντές μαθητές η δυνατότητα, υπό την εποπτεία ενηλίκων, να προσφέρουν ενημέρωση και υποστήριξη στους συνομηλίκους τους, υλοποιώντας σχετικές δράσεις. Επίσης, οι συνομήλικοι δημιουργούν υλικό και γνωμοδοτούν για υπηρεσίες και παροχές που αφορούν την ηλικία τους.
Μέσα από τέτοιες ολιστικές εκπαιδευτικές προσεγγίσεις δημιουργείται και μια μοναδική ευκαιρία : να κατακτηθούν σημαντικοί στόχοι πρόληψης και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την μελλοντική εξέλιξη σε λειτουργικούς, υγιείς και ισορροπημένους ενήλικες. Καλλιεργούνται παράλληλα οι έννοιες της ευεξίας και της ισορροπίας σωματικής/ ψυχοκοινωνικής υγείας, κατά το Ιπποκράτειο πρότυπο.

Πληροφορίες :
Μονάδα Εφηβικής Υγείας (Μ.Ε.Υ.)
Β΄ Παιδιατρική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών
Παράρτημα Νοσοκομείου Παίδων «Π & Α Κυριακού» www.youth-health.gr
Πτέρυγα «Ελένη Δαλακούρα»
Μεσογείων 24, 6ος όροφος
τηλ 210-7710824, 213-200 9806
Γραμμή για την Τεχνολογία «ΜΕΥποστηρίζω» 80011 80015

E mail : info@youth-health.gr
www.iep.edu.gr

Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr

Say No! - A campaign against online sexual coercion and extortion of chi...

Η Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος συμμετέχει ενεργά στην καμπάνια ενημέρωσης της Europol «Say No!»



Το είδα μέσα από το www.hamomilaki.gr

ΠΕΣ ΟΧΙ ! SEXTORTION, blackmail started after a cybersex offer

Η Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος συμμετέχει ενεργά στην καμπάνια ενημέρωσης της Europol «Say No!»

Στο πλαίσιο αυτό ενημερώνει τους πολίτες για τον σεξουαλικό εκβιασμό και εξαναγκασμό των παιδιών μέσω του διαδικτύου, γνωστού και ως«sextortion».

Ο σεξουαλικός διαδικτυακός εξαναγκασμός και εκβιασμός των παιδιών, γνωστός και ως «sextortion», αφορά στη μεθοδολογία διαδικτυακών δραστών να προσεγγίζουν τα θύματά τους με δόλιο τρόπο, παριστάνοντας συνομήλικους του ιδίου ή του αντιθέτου φίλου, συνομιλώντας μαζί τους, μέσω διαδικτυακών σελίδων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών αυτών, κι αφού αποκτήσουν την εμπιστοσύνη των παιδιών με απατηλούς τρόπους, τους ζητούν υλικό ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων (φωτογραφίες ή βίντεο), για προσωπική δήθεν χρήση ή για επαγγελματική προώθηση, μέσω «ειδικών» (μόντελινγκ κλπ.).
Αφού παραλάβουν το υλικό, στη συνέχεια ζητούν νέες φωτογραφίες ή βίντεο, με πορνογραφικό όμως αυτή τη φορά περιεχόμενο.

Εφόσον τα παιδιά ενδώσουν, τότε οι δράστες αποκαλύπτουν τους πραγματικούς τους σκοπούς, που είναι κυρίως σεξουαλικού ή οικονομικού ενδιαφέροντος.
Ενδεικτικά, επιδιώκουν την παραγωγή πρωτοτύπου υλικού πορνογραφίας ανηλίκων ή επιθυμούν να συναντηθούν με τα θύματά τους ή εκβιάζουν αυτά για χρήματα, με την απειλή ότι θα δημοσιεύσουν το υλικό στο διαδίκτυο ή θα το αποστείλουν στο οικείο περιβάλλον τους.
Πολλά από τα περιστατικά σεξουαλικού διαδικτυακού εκβιασμού και εξαναγκασμού δεν καταγγέλλονται στις αρμόδιες Αρχές είτε γιατί το θύμα αισθάνεται ντροπή για το υλικό που κλήθηκε να παράγει, είτε γιατί δε γνωρίζει (λόγω της ανηλικότητας) ότι έχει διαπραχθεί έγκλημα σε βάρος του.
Για το λόγο αυτό η πανευρωπαϊκή εκστρατεία ενημέρωσης «Say No!» απευθύνεται σε άτομα που στοχοποιούνται από επιτήδειους και συμβουλεύει:
Μην ενδώσετε πληρώνοντας τον εκβιασμό και μην αισθάνεστε ντροπή να το καταγγείλετε στις αρμόδιες Αρχές επιβολής του νόμου (Αστυνομικές Αρχές)

Σε περίπτωση που κάποιος πέσει θύμα διαδικτυακού σεξουαλικού εξαναγκασμού και εκβιασμού προτείνεται να ακολουθήσει τα παρακάτω βήματα:
* να μην μοιράσει άλλο υλικό,να αναζητήσει βοήθεια,
* να μην διαγράψει τα αποδεικτικά στοιχεία (συνομιλιες, e-mail κτλ.)
* να διακόψει κάθε επικοινωνία, «μπλοκάροντας» τον επιτήδειο διαδικτυακό δράστη και
* να αναφέρει το συμβάν στις αρμόδιες Αστυνομικές ή Δικαστικές Αρχές (ειδικότερα στην Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος).
Επίσης είναι σημαντικό να ακολουθούμε τις παρακάτω συμβουλές:
* κάνουμε φίλους μόνο όσους γνωρίζουμε καλά,
* δεν ανταγωνιζόμαστε με την παρέα μας για το ποιος θα κάνει τους περισσότερους φίλους
* ορίζουμε στις Ρυθμίσεις Απορρήτου της συσκευής μας τι περιεχόμενο θέλουμε να φαίνεται στους άλλους,
* αποφεύγουμε το “check-in” στους χώρους που κινούμαστε (στο σχολείο, στη βόλτα ή μέρη που επισκεπτόμαστε συχνά),
* δε δημοσιεύουμε φωτογραφίες μου που “μαρτυρούν” τοποθεσίες, (π.χ. το σπίτι μας, το σχολείο μας)
* ποτέ δεν κάνουμε chat με κάποιον που δε γνωρίζουμε,
* προσέχουμε τις κινήσεις μας στην κάμερα, ενώ αν δεν την χρησιμοποιούμε καλό είναι να την καλύπτουμε με ένα αυτοκόλλητο,
* σκεφτόμαστε πολύ πριν δημοσιεύσουμε κάποια εικόνα ή κάποιο video, σεβόμενοι πάντοτε και τα προσωπικά δεδομένα των φίλων μας.

To διάβασα στο: www.hamomilaki.gr 

"ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!"

Τελικά είναι τόσο δύσκολο σε αυτήν τη ζωή να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας…;

Το να έχεις αυτοεκτίμηση, αυτοαποδοχή, να μπορείς πρώτος εσύ να εκτιμάς αυτό που είσαι και αυτό που έχεις… Να αγαπάς και να σέβεσαι την ύπαρξή σου! Η αγάπη, η αποδοχή, η εκτίμηση προς τον εαυτό μας αποτελεί το βασικό θεμέλιο της ψυχικής μας υγείας και ηρεμίας, με αυτόν τον τρόπο – πρώτος, μεταξύ άλλων- διατηρούμε σταθερές τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Θα συμφωνήσουμε εδώ ότι η εικόνα της αυτοεκτίμησής μας, χτίζεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής κάθε ανθρώπου. Στους πρώτους κιόλας μήνες, αν ικανοποιούνται οι βασικές ανάγκες του παιδιού όπως ο ύπνος, το φαγητό, και πάνω από όλα η αγάπη, η τρυφερότητα και η προστασία, τότε μπαίνουν τα θεμέλια για την υγιή αυτοαντίληψη. Αργότερα μεγάλη σημασία έχουν η αξιολόγηση των σημαντικών ανθρώπων γύρω μας (προπάντων δάσκαλοι και γονείς) καθώς και οι εμπειρίες από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Η αυτοεκτίμηση και η αγάπη για τον εαυτό μας είναι τόσο σημαντικές που μπορούν να επηρεάσουν τις επιλογές και την πορεία που θα ακολουθήσουμε σε όλη την ζωή μας… Κατά συνέπεια βρίσκουμε ανθρώπους με θετική αυτοαντίληψη να διαπρέπουν, να ζουν ευτυχισμένοι και πλήροις και αντίθετα άνθρωποι που δεν κατάφεραν να εκτιμήσουν τον εαυτό τους, την αξία τους, που βιώνουν διαρκώς μια αίσθηση ανικανοποίητου…



Σήμερα, για κακή μας τύχη (ή καλύτερα, από κακή μας επιλογή), παραμελούμε τον εαυτό μας και κύριο μέλημα μας είναι να προσφέρουμε στους άλλους ικανοποίηση και να καλύπτουμε τις δικές τους ανάγκες. Άλλα ας ξεκινήσουμε από αυτό: Άν δεν αγαπήσεις ο ίδιος τον εαυτό σου και δεν τον φροντίζεις επαρκώς, πως θα μπορέσεις να κάνεις το ίδιο για τους άλλους τίμια και αυθεντικά; Χωρίς να κρατάς μέσα σου ”απωθημένα” από την μη ικανοποίηση των δικών σου προτεραιοτήτων;

Αν έχουμε συναισθήματα ανεπάρκειας, τότε είναι δύσκολο (και στην πραγματικότητα δεν μπορούμε) να κάνουμε ευτυχισμένο και πλήρη κανέναν άλλον. Αν έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση τότε χρειαζόμαστε μία αλλαγή: Πρέπει πρώτα να φροντίσουμε εμάς τους ίδιους, μια έμπρακτη πράξη αγάπης προς τον εαυτό μας (προτού σπεύσουμε να το κάνουμε για τους άλλους…). Αυτή η αλλαγή μάλιστα περιλαμβάνει την αντικατάσταση πολλών ιδεών και αντιλήψεων που είχαμε από την οικογένεια μας και την κοινωνία.

Χρειάζεται να φτιάξουμε τον δικό μας, τον προσωπικό μας ”οδικό χάρτη”, του ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι πιστεύουμε, τι πρεσβεύουμε, κλπ. Κάνοντας αυτήν την αλλαγή αρχίζουμε σιγά σιγά να ορίζουμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας, να τον αγκαλιάζουμε, και να δεχόμαστε και τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία που μπορεί να έχει.

Να αγαπάμε τις ιδέες, τις αξίες και τα πιστεύω μας… Ξεκινήστε από σήμερα: Είναι μια διανοητική άσκηση, ένα παιχνίδι που προάγει το πνεύμα και ακονίζει το νου…!

Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε , να σεβόμαστε, να διεκδικούμε αυτά που θέλουμε και να συναναστρεφόμαστε με θετικούς ανθρώπους. Να εξωτερικεύετε τα δυνατά σας σημεία, να φροντίζετε τον εαυτό σας πνευματικά και σωματικά! Να ακούτε τον εαυτό σας, να τον ”αγκαλιάζετε” και να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε περισσότερο…



 Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής

Πηγή: xidaras.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ"

Τα ανέκφραστα συναισθήματα δεν πεθαίνουν. Θάβονται ζωντανά και είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθούν, με τρόπο δυσάρεστο. – Sigmund Freud
«Μην κλαις», «Μη στεναχωριέσαι», «Να είσαι δυνατός», «Μην αγχώνεσαι»…
Είναι μερικές από τις εκφράσεις των κοντινών μας ανθρώπων που σπεύδουν να μας παρηγορήσουν αν δεν μας δουν χαρούμενους.

Μα γίνεται να είμαστε πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και να ξεπερνάμε δια μαγείας ότι αρνητικό μας σκοτίζει το μυαλό;

Τα συναισθήματα είναι πληθώρα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Όλα τα έχουμε ανάγκη σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας και αποτελούν εκφράσεις των όσων βιώνουμε, είναι αναπόφευκτα μέρος του εαυτού μας. Αν αρνούμαστε, λοιπόν, τα συναισθήματα μας είναι σα να αρνούμαστε μέρος του εαυτού μας!

Έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε τα θετικά συναισθήματα, όπως είναι η χαρά και η τρυφερότητα ενώ τα αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός, η ζήλεια, η λύπη και το άγχος να τα βλέπουμε σαν αγκάθια στη ζωή μας. Μα είναι πράγματι έτσι;

Μάλλον όχι αφού το να βρισκόμαστε σε επαφή με τα αρνητικά μας συναισθήματα μας βοηθάει παράλληλα να είμαστε σε επαφή με τις ανάγκες μας, να θεσπίζουμε τα όρια μας και να προστατεύουμε τον εαυτό μας.

Ο θυμός ακολουθεί όταν κάποια ανάγκη μας δεν καλύπτεται ή κάποιο δικαίωμα μας καταπατάται. Χάρη σε αυτόν μπορούμε να καθορίσουμε τα δικαιώματα μας, το χώρο μας, την αξιοπρέπεια μας. Είναι με λίγα λόγια η αντίδραση στην απογοήτευση.

Το άγχος σε φυσιολογικό βαθμό δύναται να είναι εποικοδομητικό καθώς μας κινητοποιεί προς μια θετική κατεύθυνση.

Ο φόβος εμφανίζεται για να μας προετοιμάσει και να μας προστατεύσει από επικείμενους κινδύνους.



Η ζήλεια ευνοεί το συναγωνισμό ώστε να γίνουμε καλύτεροι όπου κρίνουμε ότι μειονεκτούμε έναντι των άλλων.

Η θλίψη έρχεται ύστερα από κάποια απώλεια ή στέρηση, βοηθώντας μας να διαπραγματευτούμε τις δύσκολες αυτές καταστάσεις και να προχωρήσουμε παρακάτω.

Οι ενοχές και η ντροπή μας βοηθάνε προς μια αξιολόγηση της συμπεριφοράς μας με σκοπό να βελτιωθούμε.

Όλα τα συναισθήματα έχουν νόημα!

Ωστόσο, ακόμα και αν εμείς απαρνούμαστε τα αρνητικά μας συναισθήματα, δεν συμβαίνει το ίδιο και με το σώμα μας. Οι άμυνες του οργανισμού μας θα βρουν άλλον τρόπο για να αποφορτίσουν τον εσωτερικό μας κόσμο από την ένταση που τον χαρακτηρίζει. Η εξωτερίκευση αυτής μπορεί να συμβεί με ποικίλους τρόπους, είτε αυτό λέγεται πονοκέφαλος, είτε στομαχόπονος, είτε δερματική πάθηση είτε ακόμη και οργανική ασθένεια.

Ό,τι δεν λέει το στόμα μας, το λέει το σώμα μας!

Τα τελευταία χρόνια μεγάλος αριθμός ερευνών υποστηρίζει τη συμβολή των ψυχολογικών παραγόντων για την εκδήλωση ποικίλων νοσημάτων, όπως αυτοάνοσα νοσήματα, καρκίνος, καρδιακές παθήσεις.

Δράση
Πως θα καταφέρουμε να αποδεχτούμε τα αρνητικά συναισθήματα και να τα έχουμε οδηγό στη ζωή μας;
Αρχικά, για να αποδεχτούμε κάτι, χρειάζεται πρώτα να το αναγνωρίσουμε. Πρέπει να μάθουμε ποια είναι τα συναισθήματα, θετικά και αρνητικά, να τα κατονομάσουμε και ύστερα να στρέψουμε την προσοχή προς τον εαυτό μας, αναρωτώμενοι πως νιώθουμε κάθε στιγμή.
Αρκετά χρήσιμο μπορεί να μας φανεί να καταγράφουμε τα όσα νιώθουμε. Αν για παράδειγμα μια κατάσταση μας έχει θυμώσει αλλά όχι μόνο δε νιώθουμε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε αλλά μετά βίας παραδεχόμαστε στον ίδιο μας τον εαυτό ότι είμαστε ενοχλημένοι, τότε ένα χαρτί και ένα μολύβι ίσως μας βοηθήσει πολύ να οργανώσουμε τις σκέψεις μας και να συμφιλιωθούμε με το συναίσθημά μας.
Ίσως, χρειαστούμε και τη βοήθεια ενός ειδικού για την εκπαίδευση συναισθημάτων αν δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα καθώς και για την αναζήτηση λειτουργικών τρόπων εκφόρτισης των συναισθημάτων μας.

Το να αφήνουμε στην άκρη και να «κουκουλώνουμε» ότι δεν μας ευχαριστεί δεν είναι λύση. Το πρόβλημα παραμένει εκεί, μεγαλώνει και δυστυχώς θα βρεθεί πάλι μπροστά μας με μια άλλη μορφή ίσως και χειρότερη.

Ας μην αρνούμαστε, λοιπόν, ότι ανεπιθύμητο συναίσθημα βιώνουμε, ας το αγκαλιάσουμε ως κομμάτι δικό μας που θα μας χαρίσει το δρόμο προς την αυτογνωσία και την ηρεμία!



Πηγές:
Dalke, R. (2003). Ηασθένειαωςγλώσσατηςψυχής. Ερμηνεία των Συμπτωμάτων και Ψυχική Αυτοθεραπεία. Αθήνα: Πύρινος Κόσμος.
2. Nemiah, D. C. (2000). A psychodynamic View of Psychosomatic Medicine. Psychosomatic Medicine, 62 299-303.
3.Nemiah, J.C. & Sifneos, P.E. (1970). Psychosomatic Illness: A problem in Communication. Psychotherapy Psychosomatics, 18 154-160.
4. Smajda, C. (2001). Ψυχοσωματικά Παράδοξα. Ψυχαναλυτική προσέγγιση των σωματικών νοσημάτων. Αθήνα: Μετά.

Τετώρου Γεωργία, Ψυχολογος

Πηγή: psychology.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"Η ΝΙΟΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ"

«Οι νέοι είναι χαρούμενοι, γιατί έχουν την ικανότητα να βλέπουν την Ομορφιά. Όποιος διατηρεί αυτή την ικανότητα, δε γερνά ποτέ» – Φραντς Κάφκα
Να είστε νέοι.
Η νεότητα δεν είναι περίοδος της ζωής.
Είναι κατάσταση του νου, η συνέπεια της προθυμίας.

Η ιδιότητα της φαντασίας, η συναισθηματική δύναμη.
Η νίκη του θάρρους ενάντια στη δειλία.
Η νίκη της λαχτάρας για περιπέτεια ενάντια στο βόλεμα μιας άχρωμης ζωής.

Δεν γερνάμε γιατί διανύουμε έναν συγκεκριμένο αριθμό ετών.
Γερνάμε γιατί εγκαταλείπουμε τον ενθουσιασμό μας.
Τα χρόνια ρυτιδώνουν το δέρμα, η απουσία ενθουσιασμού ρυτιδώνει την ψυχή.

Η ανησυχία, η αμφιβολία, ο φόβος, η απελπισία.
είναι εχθροί που σιγά σιγά μας κάνουν να γέρνουμε προς το έδαφος.
και να γινόμαστε σκόνη πριν από το θάνατο…

Νέος είναι αυτός που αιφνιδιάζεται και θαυμάζει.
Που ρωτάει σαν αχόρταγο παιδί: «Και μετά;»
Προκαλείται από τα γεγονότα
και βρίσκει χαρά στο παιχνίδι της ζωής.

Είστε όσο νέα είναι η πίστη σας. Όσο ηλικιωμένη είναι η αμφιβολία σας.
Όσο νέα η αυτοπεποίθησή σας.
Όσο νέα είναι η ελπίδα σας.

Όσο ηλικιωμένη είναι η απελπισία σας.
Όσο νέα είναι η αγάπη που νιώθετε για τον εαυτό σας.
Όσο ηλικιωμένη είναι η κριτική που ασκείτε σ΄εσάς και στους άλλους…

Θα μείνετε νέοι για όσο καιρό παραμένετε δεκτικοί και ανοιχτοί.
Δεκτικοί στο ωραίο, στο καλό, στο μεγάλο.
Ανοιχτοί στα μηνύματα του σώματός σας, της φύσης, του ανθρώπου, του απείρου….

Αν μια μέρα η καρδιά σας ταραχτεί από την απαισιοδοξία.
θυμηθείτε ότι το χαμόγελο και το γέλιο.
μπορούν να φωτίσουν ξανά την αιώνια νεότητά σας!
Εμπνευσμένο από το ποίημα Η νεότητα του Σάμιουελ Ούλμαν, μια πρώτη «παραλλαγή» του οποίου μπορείτε να βρείτε στο Αφυπνίστε το γιατρό μέσα σας της Λιζ Μπόλντυκ, εκδόσεις Ενάλιος.

Πηγή: newagemama.com
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΣΧΟΛΙΚΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ":MIA ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΜΕ ΘΕΑΜΑΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

ΣΧΟΛΙΚΗ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ:
μία πρακτική πρόληψης και επίλυσης της ενδοσχολικής βίας.

Μενίκη Βίλμα
επιμορφώτρια στη Σχολική Διαμεσολάβηση 27.5.2017

Η ενδοσχολική βία και ο εκφοβισμός μεταξύ μαθητών, μαθητριών είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται και δημοσιοποιείται και στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια. Οι όροι αυτοί περιγράφουν μία κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία με σκοπό την επιβολή και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές και μαθήτριες από συμμαθητές τους και συμμαθήτριές τους εντός και εκτός σχολείου. Θύτες και θύματα προέρχονται από κάθε κοινωνική ομάδα της σχολικής κοινότητας , χωρίς να αποκλείονται και πρόσωπα από τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο. Κάθε πρόσωπο μπορεί να είναι υποψήφιος θύτης, αν δεν κατανοήσει τη βία που κρύβει μέσα του και τους παράγοντες που οδηγούν στον έλεγχο ή στην εξωτερίκευσή της κι αν δεν αντιληφθεί πόσο η προσωπική του ιστορία διαφοροποιεί τις στάσεις και τις συμπεριφορές του.
Το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας και του εκφοβισμού είναι σύνθετο, πολυπαραγοντικό και πολυεπίπεδο. Εδώ και 13 χρόνια που εργάζομαι ως καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, παρατηρώ τη συχνότητα, την ένταση και τη διάρκεια της επιθετικότητας μεταξύ των μαθητριών και μαθητών. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε και υπάρχει βία στα σχολεία – λεκτική, ψυχολογική, σωματική, οικονομική, σεξουαλική, ηλεκτρονική – με τη διαφορά ότι τα τελευταία χρόνια δημοσιοποιείται και καταγγέλλεται πιο συχνά από τα θύματα, τις οικογένειές τους και τις,τους εκπαιδευτικούς. Η επιθετικότητα και ο εκφοβισμός εκφράζεται είτε μεμονωμένα είτε από ομάδες μαθητών, μαθητριών που βάζουν στόχο κάποιον ή κάποια που διαφέρει και θεωρούν εύκολο και αδύναμο θύμα. Αυτό έχει ως συνέπεια την απομόνωση του θύματος, την κοινωνική του μοναξιά, το φόβο του και την άρνησή του να συμμετέχει σε ομαδικά παιχνίδια και δραστηριότητες του σχολείου. Αυτή η απόσυρσή του από τα κοινά και η εσωτερίκευση του προβλήματός του, σηματοδοτεί σχέσεις εξουσίας μέσα στο σχολείο μεταξύ συνομηλίκων με αρνητικές συνέπειες στη σχολική ευρυθμία.
Στη σχολική διαμεσολάβηση οι μαθήτριες και οι μαθητές συζητούν ανοιχτά χωρίς να δέχονται κριτική ερμηνεία από τους διαμεσολαβητές, εκφράζουν τα συναισθήματά τους, τις ανάγκες τους και διερευνούν από κοινού τρόπους επίλυσης των προβλημάτων τους. Μαθητές και μαθήτριες που παρακινούνται να προτείνουν αλλαγές στο σχολείο, στον τρόπο διδασκαλίας και στις σχέσεις εκπαιδευτικών μαζί τους. Αυτό όμως που με παρακίνησε κυρίως να ασχοληθώ με τη σχολική διαμεσολάβηση είναι τα θεαματικά αποτελέσματα ως προς την μείωση της ενδοσχολικής βίας , τη συχνότητα και τη διάρκειά της, όταν δίνουμε ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ στα παιδιά να μιλήσουν και κυρίως να ακουστούν.
Η Σχολική Διαμεσολάβηση είναι μία πρακτική επίλυσης των σχολικών συγκρούσεων και εφαρμόζεται με το διάλογο, την ενσυναίσθηση και την ενεργητική ακρόαση. Αποτελεί μία μορφή ειρηνικής επίλυσης επιθετικών συμπεριφορών, η οποία οργανώνεται και εφαρμόζεται εντός του σχολικού πλαισίου, ως εναλλακτική πρακτική που αντικαθιστά το πειθαρχικό σύστημα τιμωρίας. Μία ομάδα μαθητριών και μαθητών εκπαιδεύεται και λειτουργούν ως διαμεσολαβήτριες και διαμεσολαβητές. Εφαρμόζεται διδάσκοντας τεχνικές διαπραγμάτευσης, συνεργατικής επίλυσης προβλημάτων και αυτοδυνάμωσης των εμπλεκομένων.
Η εφαρμογή ενός αποτελεσματικού προγράμματος σχολικής διαμεσολάβησης στηρίζεται σε τρία βασικά στοιχεία: α) ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης στη διαμεσολάβηση β) μία ομάδα διαμεσολαβητριών, διαμεσολαβητών που να είναι αντιπροσωπευτική του σχολικού πληθυσμού (φύλο, ηλικία, εθνικότητα, σχολική επίδοση) και γ) τη μέγιστη δυνατή υποστήριξη από το προσωπικό του σχολείου. Στη σχολική διαμεσολάβηση οι μαθήτριες και οι μαθητές συζητούν ανοιχτά χωρίς να δέχονται κριτική ερμηνεία από τους διαμεσολαβητές, εκφράζουν τα συναισθήματά τους, τις ανάγκες τους και διερευνούν από κοινού τρόπους επίλυσης των προβλημάτων τους.
Στις συναντήσεις των διαμεσολαβήσεων, οι οποίες γίνονται εντός σχολικού ωραρίου, σε συγκεκριμένο προκαθορισμένο χώρο όπου έχουν πρόσβαση μόνο η ομάδα της διαμεσολάβησης, και οι δύο πλευρές επικοινωνούν με έναν πρωτόγνωρο πολλές φορές τρόπο, γιατί καλούνται να εκφράσουν με σαφήνεια και ακρίβεια τα συναισθήματά τους και τις ανάγκες τους. Οι 4 βασικές ερωτήσεις που καλούνται να διερευνηθούν είναι: τι συνέβη, πως νιώθεις για αυτό, τι θα ήθελες να γίνει και τι πιστεύεις ότι πραγματικά μπορεί να γίνει; Τις/τους διατίθεται χρόνος, χώρος και κυρίως ενεργητική ακρόαση. Μέσω της εμπιστοσύνης, της ενδυνάμωσης και τις ερωτήσεις των διαμεσολαβητριών, διαμεσολαβητών, αναδύονται απαντήσεις που δίνουν οι ίδιοι οι διαμεσολαβούμενοι στον εαυτό τους και έτσι είναι πιο συνεπείς στην τήρηση των όρων που συναποφασίζουν ώστε να μην επαναληφθεί ο εκφοβισμός. Η ομάδα της διαμεσολάβησης επικεντρώνεται στα κοινά σημεία των δύο πλευρών, αναζητούνται πιθανές λύσεις από κοινού και συμφωνούν γραπτά στη λύση που αποφασίζουν και δεσμεύονται στη διατήρησή της. Επιπλέον, συμφωνούν σε μία μελλοντική συνάντηση ανατροφοδότησης και διερεύνησης για να συζητήσουν αν και πως επαναλήφθηκε κάποιο περιστατικό βίας ανάμεσά τους ή με άλλες/άλλους.
Η Σχολική Διαμεσολάβηση είναι μία διαδικασία που κάνει αυτό ακριβώς: διερευνά συναισθήματα και ανάγκες. Ένα παιδί έρχεται να ζητήσει βοήθεια για μία σύγκρουση που έχει με κάποιο άλλο παιδί, γιατί η σχέση τους έχει θρυμματιστεί και σείεται η επικοινωνία τους. Καλούνται λοιπόν, να έρθουν σε επαφή με τα συναισθήματά τους, πως νιώθουν δηλ. σε σχέση με το συγκεκριμένο γεγονός και να προσδιορίσουν ποια ανάγκη έχουν και οι δύο που θέλουν να καλυφθεί σε σχέση με το άλλο παιδί.
Η συνειδητοποίηση του συναισθήματος, η αποδοχή του, η έκφρασή του προς τον άλλον και την άλλην, είναι μία διαδικασία που απαιτεί το ΜΑΖΙ. Από μόνη της δεν λειτουργεί τόσο αποτελεσματικά στις σχέσεις, καθώς κάνει κύκλους γύρω από μία κατάσταση. Όταν όμως εκφράζεται ποικιλοτρόπως είτε με θυμό, είτε με ηρεμία, είτε με ντροπή, αποκτά υπόσταση, ανοίγει δρόμους που οδηγούν από το ΕΓΩ στο ΕΣΥ. Χτίζεται μία επικοινωνιακή γέφυρα, με αμφιταλαντεύσεις, με ανισορροπίες, με ασταθή βήματα και με σίγουρη τη θέαση μίας διεξόδου.
Και μόνον η αίσθηση ότι αρχικά όλοι οι δρόμοι δεν είναι κλειστοί, έχει μία ιαματική λειτουργία στο ψυχισμό των παιδιών.

Τα 4 κύρια βήματα της σχολικής διαμεσολάβησης είναι:
1. Θερμό καλωσόρισμα σε αυτήν και αυτόν που έρχεται στην ομάδα για να μιλήσει. (λεκτικά, π.χ. ‘’καλωσόρισες, χαιρόμαστε πολύ που είσαι εδώ’’, με τη γλώσσα του σώματος π.χ. χαμογελάμε, κοιτάμε στα μάτια, δεν σταυρώνουμε τα χέρια μας, στρεφόμαστε προς αυτήν ,αυτόν).

2. Διερεύνηση του γεγονότος:
· Εμπνέουμε και εγγυόμαστε την εμπιστοσύνη. Εκτός αν υπάρχει πολύ σοβαρή ένδειξη ότι απειλείται η ζωή κάποιου, κάποιας, οπότε το λέμε σε κάποιον ενήλικα
· Ενσυναίσθηση. Ενεργητική ακρόαση. Ακούμε την άλλην και τον άλλον με ενδιαφέρον, με προσοχή, με σοβαρότητα,
· Προσπαθούμε να μάθουμε για αυτόν, αυτήν που μας μιλάει, κάνοντας ερωτήσεις ανοιχτού τύπου που η απάντηση δεν είναι με ένα ναι ή όχι αλλά αναλυτική. Γλώσσα της Καμηλοπάρδαλης (παρατήρηση, συναίσθημα, ανάγκη, αίτημα).
· Αποδοχή της διαφορετικότητας. Σεβασμός.

3. Αναπλαισίωση: Όταν ο μαθητής, η μαθήτρια που ήρθε στη διαμεσολάβηση, ολοκληρώσει όσα έχει να πει, επαναλαμβάνουμε με δικά μας λόγια, σε μία περίληψη όλα όσα μας είπε.

4. Αίτημα προς βοήθεια: Στο τέλος, προσφέρουμε τη βοήθεια , ρωτώντας στην αρχή και τις δύο πλευρές : εσύ πως θα ήθελες να σε βοηθήσουμε, τι θα ήθελες να γίνει και τι πιστεύεις ότι πραγματικά μπορεί να γίνει; Έπειτα βρίσκουμε μία κοινή λύση και από τις δύο πλευρές και συνυπογράφουν ένα συμβόλαιο μη επανάληψης του περιστατικού. Μετά από 5- 10 ημέρες, επανεξετάζουμε το αίτημά τους για να δούμε αν τηρούνται οι από κοινού όροι της συμφωνίας.

Η σχολική διαμεσολάβηση είναι ομόκεντροι κύκλοι, στους οποίους εστιαζόμαστε μεθοδικά και στοχευόμενα έτσι ώστε να φτάσουμε στο βασικό πυρήνα του γεγονότος, στην ανίχνευση της αιτίας της σύγκρουσης. Δεν ρωτάμε καθόλου ανοιχτά το γιατί συνέβη αλλά αυτό εκμαιεύεται και διατυπώνεται σταδιακά από τα ίδια τα παιδιά.

Γίνεται δηλαδή μία μετάβαση από την ψυχική αφωνία των παιδιών στην έκφραση του προσωπικού λόγου κάθε παιδιού που έρχεται στη διαμεσολάβηση. Ανεβαίνουν κλιμακωτά μία σκάλα, της οποίας τα σκαλοπάτια αποκαλύπτουν καταρχήν την ένταση του γεγονότος και μετά τα κίνητρα.
Σε όλη αυτήν τη διαδικασία, οι διαμεσολαβήτριες και οι διαμεσολαβητές θέτουν ερωτήματα και δίνουν την αφορμή για να ειπωθούν τα συναισθήματα και οι ανάγκες των συγκρουόμενων παιδιών. Δεν κατευθύνουν, δεν κρίνουν και δεν αξιολογούν. Ακούν, παροτρύνουν να μιλήσουν και οι δύο πλευρές και κυρίως εδραιώνουν μία σχεσιακή διαδικασία ανεύρεσης λύσης.
Επιπλέον, τα παιδιά που ήταν παρατηρητές/τριες και ήταν αμέτοχα μπροστά σε περιστατικά βίας, παίρνουν πια θέση και μιλάνε. Ενθαρρύνονται να πάρουν θέση ενάντια στη βία και να μην συγκαλύπτουν αδιάφορα ή ενοχικά όλα αυτά τα περιστατικά.
Σε όλη την εκπαίδευση των παιδιών της διαμεσολάβησης βασιζόμαστε σε μία συγκεκριμένη μέθοδο επικοινωνίας. Είναι η θεωρία της Επικοινωνίας Δίχως Βία του Marshall Rosenberg. Χρησιμοποιούμε τη Γλώσσα της Καμηλοπάρδαλης η οποία μιλάει για τέσσερα βασικά βήματα στην επικοινωνία μας :
α) Παρατήρηση: Παρατηρούμε τι πραγματικά συμβαίνει σε μια κατάσταση. Η τέχνη είναι να εκφράσουμε τι παρατηρήσαμε, δηλαδή να περιγράψουμε το γεγονός χωρίς να το κρίνουμε, να το αξιολογήσουμε ή να το ερμηνεύσουμε.
β) Συναισθήματα: Εκφράζουμε πως αισθανόμαστε όταν παρατηρούμε το συγκεκριμένο γεγονός
γ) Ανάγκες: Εκφράζουμε ποια ανάγκη είναι συνδεδεμένη με το συγκεκριμένο γεγονός και συναίσθημα
δ) Αιτήματα: Εκφράζουμε με σαφήνεια και με πολύ συγκεκριμένο τρόπο τι χρειαζόμαστε από τους άλλους και τις άλλες να πράξουν.
Η εκπαίδευσή τους ολοκληρώνεται σε 7-8 συναντήσεις, ανάλογα με τη διαθεσιμότητα της ομάδας, τις συνθήκες και τα προβλήματα που παρουσιάζονται στην πορεία. Τα εκπαιδευτικά εργαλεία που χρησιμοποιούμε είναι:
· Διαδραστικές ασκήσεις
· Βιωματικά παιχνίδια
· Παιχνίδια ρόλων
· Ανάλυση εννοιών
· Προσομοίωση περιστατικών για διαμεσολάβηση
Μέσω αυτών επεξεργαζόμαστε και μαθαίνουμε τα κύρια βήματα της σχολικής διαμεσολάβησης, τα οποία εμπεριέχουν απαραίτητα τις έννοιες και τις συμπεριφορές της Ενσυναίσθησης, του Διαλόγου, του Σεβασμού, της Αποδοχής της Διαφορετικότητας, της Εμπιστοσύνης.
Όταν τελειώσει η εκπαίδευση, εκεί συζητάμε με ειλικρίνεια και χωρίς ανταγωνισμό ποια παιδιά είναι έτοιμα να κάνουν διαμεσολάβηση. Χρειάζεται να πληρούν κάποιες βασικές προϋποθέσεις κι αυτές είναι:
Ενσυναίσθηση
Ενεργητική ακρόαση
Δεν κρίνει
Εμπιστοσύνη
Αξιοπιστία
Ευσυνειδησία
Διαθέτει κατανόηση
Επικοινωνιακές δεξιότητες
Έχει επίγνωση της γλώσσας του σώματος
Αναγνωρίζει τα προβλήματα
Δίνει πιθανές λύσεις / εναλλακτικές
Ευγένεια
Εντιμότητα

ΠΩΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ
Αφού ενημερωθούμε για το περιστατικό, φωνάζουμε ξεχωριστά κάθε παιδί που εμπλέκεται και ρωτάμε εάν θέλει να δεχθεί διαμεσολάβηση για την επίλυση της σύγκρουσης. Εφόσον θέλουν και οι δύο, ορίζουμε μία κοινή συνάντηση σε καθορισμένο χώρο και συγκεκριμένη ώρα. Τα υποδεχόμαστε με τα παιδιά από την ομάδα της διαμεσολάβησης και εγώ λειτουργώ κυρίως ως παρατηρήτρια. Παρεμβαίνω όταν δω ότι εμποδίζεται η επικοινωνία κι όταν μου ζητηθεί. Μετά συζητάμε μόνο με τα παιδιά της ομάδας, τι τους δυσκόλεψε, τι τους άρεσε, πως ένιωσαν και αν θέλουν να ξανακάνουν διαμεσολάβηση. Όλη η σχολική διαμεσολάβηση γίνεται εντός σχολικού ωραρίου και με την συναίνεση των εκπαιδευτικών καθώς έρχονται τα παιδιά πολλές φορές εν ώρα μαθημάτων.

ΠΩΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΒΙΑΣ
1. Καταρχήν τοποθετούμε το Κουτί της Σχολικής Διαμεσολάβησης έξω από το γραφείο των εκπαιδευτικών, σε διακριτικό σημείο που να μην μπορούμε να δούμε άμεσα ποιο παιδί ρίχνει μέσα το σημείωμά του. Από εκεί παίρνουμε συνήθως ανώνυμα πληροφορίες για βίαια περιστατικά και επώνυμα όταν τα αφορά άμεσα.
2. Τα παιδιά της ομάδας μας πληροφορούν για το τι συμβαίνει έξω στην αυλή , ή στην τάξη, το 15μελές, μεμονωμένα παιδιά, κάποιες φορές γονείς και σχολικό προσωπικό γενικά.
3.Εκπαιδευτικοί που παρατηρούν και ξέρουν για επιθετικές συμπεριφορές ή παρατηρούν αλλαγές σε συμπεριφορά και παράξενες κινήσεις παιδιών, π.χ. απομόνωση, άρνηση συμμετοχής στο μάθημα και σε κοινές δραστηριότητες, ρατσιστικά σχόλια κ.λ.π.
· κουτί της διαμεσολάβησης
· πληροφοριακό υλικό με τηλέφωνα φορέων που παρέχουν βοήθεια
· εφημερίδα "τα νέα της σχολικής διαμεσολάβησης"
· σχετικές ταινίες και βίντεο κολάζ ομαδικές ασκήσεις
· πίνακας ανακοινώσεων, μόνο για τη σχολική διαμεσολάβηση, όπου αναρτώνται οι φωτογραφίες των παιδιών της ομάδας, οι βασικές αρχές της διαμεσολάβησης, η σχολική εφημερίδα και γενικότερα μπορεί να λειτουργήσει ως διαδραστικός πίνακας που μπορούν όλα τα παιδιά να αναρτούν ό,τι θέλουν, π.χ. ποιήματά τους, σκέψεις τους, ζωγραφιές τους, ανέκδοτα, φωτογραφίες κ.λ.π.
· μεγάλο πανώ με συνθήματα κατά της βίας, όπου γράφουν όλα τα παιδιά
· μουσικό δρώμενο και δραματοποίηση κειμένου για τη βία
· διαδραστική άσκηση ‘’κυνήγι του χαμένου θησαυρού’’
· δημιουργία επιτραπέζιου παιχνιδιού ‘’ το γελαστό ανθρωποδάσος’’
Τα περιστατικά συγκρούσεων που αντιμετωπίζουμε τα τελευταία 6 χρόνια, αφορούν πολλές μορφές βίας: εκφοβισμός και απειλές, ρατσισμός λόγω εθνικότητας, λόγω σωματικής κατάστασης, σχολικής επίδοσης, αναπηρίας, εξωτερικής εμφάνισης, σεξουαλικού προσανατολισμού, οικονομικής κατάστασης σεξιστικά σχόλια και πρακτικές κοινωνικού αποκλεισμού.
Η σχολική διαμεσολάβηση βοηθάει πολύ στο να αναπτυχθεί στο σχολείο ένα αίσθημα εμπιστοσύνης ως προς :
· τις προσωπικές ικανότητες των διαμεσολαβητριών και διαμεσολαβητών (τονώνεται η αυτοπεποίθησή τους και η αυτοεκτίμησή τους)
· τους άλλους και τις άλλες (μπορούν να συνυπάρχουν και να συνδιαλέγονται)
· τους θεσμούς (μπορούν να βασίζονται σε αυτούς και να τους αξιοποιούν)
Αυτή η εμπιστοσύνη που κατακτιέται αργά και σταθερά, καλλιεργεί στις μαθήτριες και τους μαθητές μία αίσθηση ασφάλειας, ότι κάπου ανήκουν και ότι δεν χρειάζεται να παραιτούνται όταν δέχονται βία. Έτσι ενδυναμώνονται στο να εκφράσουν το θυμό τους και την οργή τους, μέσα από ένα δρόμο διαλόγου και απονομής δικαιοσύνης.
Αποκτούν φωνή και υπάρχουν ως πρόσωπα, γιατί μιλούν επιτέλους τα ίδια τα παιδιά για τα προβλήματά τους και όχι όπως συνήθως οι ενήλικες που μιλούν για αυτά. Η σχολική διαμεσολάβηση προσεγγίζει το άτομο ως μοναδικό πρόσωπο και αφουγκράζεται τι λέει, τι έγινε, πως το λέει και όχι μόνο ποιος και ποια το λέει. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία αναιρείται η αίσθηση της θυματοποίησης, θυματοποίηση η οποία εδραιώνει την ανημπόρια, την παθητικοποίηση, την αβουλία και το θυμό είτε προς τα έξω είτε προς τον εαυτό τους. Τα παιδιά που δέχονται βία ενθαρρύνονται να μιλούν για ό,τι τους συμβαίνει, ζητούν βοήθεια και σπάνε τη σιωπή της ντροπής. Τα παιδιά που ασκούν βία κινητοποιούνται να δοκιμάσουν άλλους τρόπους επικοινωνίας, να εμβαθύνουν στην εικόνα τους και να διεκδικήσουν μία ουσιαστική σχέση με τους άλλους και τις άλλες. Και οι δύο πλευρές καλούνται μέσα από την έκφραση των συναισθημάτων και των αναγκών τους να βρουν μία κοινή λύση και να την τηρήσουν. Αυτενεργούν , παίρνουν πρωτοβουλίες και αποφασίζουν ανάλογα με τα δικά τους δεδομένα και όχι με προσδοκίες τρίτων για αυτούς.
Αυτό έχει πολύ καλά αποτελέσματα γιατί η βία εκδηλώνεται από κάποια άτομα, κάτω από ορισμένες συνθήκες και σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Αυτό το πλαίσιο ανιχνεύεται και ονοματίζεται. Μιλάμε για κάτι πολύ συγκεκριμένο, μπαίνουν σαφή όρια και δεν γενικεύεται το γεγονός. Τα παιδιά που ζητούν και ασκούν διαμεσολάβηση, καταργούν τις ετικέτες και τους χαρακτηρισμούς. Αναιρείται το αίσθημα της ματαίωσης της ταυτότητάς τους, που πιθανόν να νιώθουν όταν αμέσως τιμωρούνται από το σχολείο, χωρίς να μιλήσουν και να εξηγήσουν το γιατί, όταν στοχοποιούνται ως δράστες και μπαίνουν στη γενική κατηγορία του κακού παιδιού.
Στη Σχολική Διαμεσολάβηση, οι μαθήτριες και οι μαθητές μαθαίνουν να συνδιαλέγονται με σεβασμό και κυρίως να αναγνωρίζουν ότι και οι άλλοι,άλλες έχουν συναισθήματα και ανάγκες. Ενορχηστρώνεται μία μοναδική γνωσιακή και συναισθηματική συμφωνία. Ό,τι μέχρι τώρα το μάθαιναν λογικά και εγκεφαλικά, τώρα το βιώνουν πολύ εσωτερικά και συλλογικά.
Είναι θεαματικά τα αποτελέσματα της σχολικής διαμεσολάβησης ως προς :
· την μείωση της ενδοσχολικής βίας , τη συχνότητα, την ένταση και τη διάρκειά της, επειδή δίνεται ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ στα παιδιά να μιλήσουν και κυρίως να ακουστούν.
· την ενδυνάμωση των παιδιών που δέχονται βία να δημοσιοποιήσουν το γεγονός και να ζητήσουν βοήθεια.
· την έλλειψη στιγματισμού των παιδιών που άσκησαν βία και την επανένταξή τους στο σχολικό περιβάλλον με επίγνωση της συμπεριφοράς τους.
· την αυτονομία των παιδιών να επιλύουν και να διαχειρίζονται τις διαπροσωπικές συγκρούσεις.
· την αίσθηση της ασφάλειας και της εμπιστοσύνης που καλλιεργείται στο σχολείο.
· την αλλαγή στη συμπεριφορά των διαμεσολαβητριών και διαμεσολαβητών, ως προς τις δεξιότητες της επικοινωνίας, του διαλόγου, της κατανόησης των προβλημάτων, του σεβασμού της διαφορετικότητας, της συνειδητοποίησης του σεξισμού και των πρακτικών ένταξης και όχι αποκλεισμού.
· την επίδραση της σχολικής διαμεσολάβησης στις στάσεις τους , τις αντιλήψεις τους περί βίας και σε γνωστικό, συναισθηματικό και συμπεριφοριστικό επίπεδο.
· τις στάσεις των μαθητριών, μαθητών, των εκπαιδευτικών και των γονέων απέναντι στα ζητήματα της σχολικής ευρυθμίας.
· την βελτίωσή τους στη σχολική επίδοση όσων εμπλέκονται στη διαδικασία της διαμεσολάβησης.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
· Αρτινοπούλου, Β. ( 2001). Βία στο σχολείο: Έρευνες και πολιτικές στην Ευρώπη, Αθήνα: Μεταίχμιο.
· Αρτινοπούλου, Β. (2010). Η σχολική διαμεσολάβηση. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη.
· Βέργου, Ν. & Αντωνιάδη, Κ., (2009). Σωματική βία για το 37% των μαθητών Δημοτικού. http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=28067
· Γιωτοπούλου –Μαραγκοπούλου, Α. (2012). Ομαδική βία και επιθετικότητα στα σχολεία. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη.
· ΕΨΥΠΕ, (2008). Μίλα μη φοβάσαι. 3 ιστορίες για τη βία στο σχολείο.Αθήνα.
· Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.,(2001). Ενδοσχολική βία και εκφοβισμός: αιτίες, επιπτώσεις, αντιμετώπιση. Αθήνα.
· Μαυροσκούφης, Δ. (2008). Στρατηγικές για τη διαχείριση συγκρουσιακών καταστάσεων και προβληματικών συμπεριφορών στη σχολική τάξη. Στο Β. Αρτινοπούλου, Κοινωνική Διαμεσολάβηση , Πάντειο Πανεπιστήμιο, 2007-2008.
· Μπεζέ, Λουκία., (1998). Βία στο σχολείο του σχολείου… Αθήνα. Εργαστήριο ψυχολογίας του παιδιού. Ελληνικά Γράμματα.
· Τσιάκαλος, Γ., (2000). Οδηγός αντιρατσιστικής εκπαίδευσης. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
· Τσιάντης Ι.& Ασημόπουλος Χ., (2012) Ενδοσχολική βία και εκφοβισμός στο δημοτικό σχολείο: το διακρατικό πρόγραμμα Δάφνη της ΕΨΥΠΕ στο Γιωτοπούλου –Μαραγκοπούλου, Α. (2012). Ομαδική βία και επιθετικότητα στα σχολεία. Αθήνα: Νομική Βιβλιοθήκη.

 Brenda, T., and Gerber, S., (1997). An evaluation of a High School Peer Mediation Program, Eastern Washington University.
· Η.Ρ. Edu Services, (2007). Διαμεσολάβηση συνομηλίκων για την επίλυση των συγκρούσεων στα σχολεία. Λεμεσός. (www.humanrights-edu-cy.org).
· Gilhooley, J. & Scheuch, N., (2000). Using Peer Mediation in classrooms and schools. California, Corwin Press.
· www.non-violence.gr στο http://nvcgreece1.blogspot.gr/

Μενίκη Βίλμα
Καθηγήτρια Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
ΜA στην Ειδική Αγωγή
Συντονίστρια στο Δίκτυο για τη Σχολική Διαμεσολάβηση (www.kede.org)
Πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Ενηλίκων
Επιμορφώτρια στη Σχολική Διαμεσολάβηση

Email: vilmaart@yahoo.gr
www.iep.edu.gr

Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr

"ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ"

Το διάβασα στο pappanna.wordpress.com

"O,TI ΣΠΕΡΝΕΙΣ,ΘΕΡΙΖΕΙΣ"

Αν σπείρεις εντιμότητα, θα θερίσεις εμπιστοσύνη.

Αν σπείρεις καλοσύνη, θα θερίσεις φίλους.
Αν σπείρεις ταπεινοφροσύνη, θα θερίσεις μεγαλείο.
Αν σπείρεις επιμονή, θα θερίσεις νίκη.
Αν σπείρεις στοχασμό, θα θερίσεις αρμονία.
Αν σπείρεις σκληρή δουλειά, θα θερίσεις επιτυχία.
Αν σπείρεις συγχώρεση, θα θερίσεις συμφιλίωση.
Αν σπείρεις ειλικρίνεια, θα θερίσεις καλές σχέσεις.
Αν σπείρεις υπομονή, θα θερίσεις βελτίωση.
Αν σπείρεις πίστη, θα θερίσεις θαύματα.

Αν σπείρεις ανεντιμότητα, θα θερίσεις δυσπιστία.
Αν σπείρεις εγωισμό, θα θερίσεις μοναξιά.
Αν σπείρεις περηφάνια, θα θερίσεις καταστροφή.
Αν σπείρεις ζήλια, θα θερίσεις ταλαιπωρία.
Αν σπείρεις οκνηρία, θα θερίσεις στασιμότητα.
Αν σπείρεις πικρία, θα θερίσεις απομόνωση.
Αν σπείρεις πλεονεξία, θα θερίσεις απώλεια.
Αν σπείρεις κακολογία, θα θερίσεις εχθρούς.
Αν σπείρεις στενοχώριες, θα θερίσεις ρυτίδες.
Αν σπείρεις αμαρτίες, θα θερίσεις ενοχές.
Πρόσεχε, λοιπόν, τι σπέρνεις τώρα.
Αυτό θα καθορίσει τι θα θερίσεις αύριο.
Οι σπόροι που σπέρνεις θα κάνουν τη ζωή χειρότερη ή καλύτερη, τόσο τη δική σου όσο και αυτών που θα έλθουν μετά.
Να είσαι βέβαιος ότι κάποια μέρα θα απολαύσεις τους καρπούς της εντιμότητας και της ακεραιότητάς σου ή θα πληρώσεις για τις εγωιστικές επιλογές που έσπειρες σήμερα.

 Ιδεοπηγή

"TO ΧΡΥΣΟ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΟ ΤΩΝ ΜΩΡΩΝ ΧΙΜΠΑΤΖΗΔΩΝ ΠΟΥ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΩΣ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ"

H αρπαγή άγριων μικρών ζώων από το φυσικό περιβάλλον τους γίνεται με σκοπό την πώληση τους ως κατοικίδια. Η έρευνα αποκάλυψε μία διαβόητη σπείρα διακίνησης άγριων ζώων στη Δυτική Αφρική γνωστή με το όνομα «Μπλε Δωμάτιο» (blue room) και οδήγησε στη διάσωση ενός μικρού χιμπατζή ηλικίας 12 μηνών.

Ένα μυστικό δίκτυο διακίνησης άγριων ζώων που εμπορεύεται μωρά χιμπατζήδων αποκάλυψε το BBC μετά από έρευνα σε έξι χώρες.

Η ιστορία ξεκινά την αφήγηση της από ένα σκονισμένο σοκάκι στο Abidjan, τη μεγαλύτερη πόλη στην Ακτή Ελεφαντοστού, όπου ένας μικρός χιμπατζής κλαίει ζητώντας φροντίδα. Το μαύρο του τρίχωμα φαίνεται ταλαιπωρημένο, η πάνα του είναι βρόμικη και το μικρό γρατζουνάει το τσιμεντένιο δάπεδο καθώς προσπαθεί να συρθεί προς τους δύο άνδρες που το κρατούν αιχμάλωτο –για το μωρό οι ανδρικές φιγούρες είναι οικείες.

Το μωρό χιμπατζής είναι ένα από τα πολλά θύματα της κερδοφόρας επιχείρησης λαθρεμπορίου που έχει στηθεί στην Αφρική.

Τα μωρά διατίθενται προς πώληση είτε ως κατοικίδια σε σπίτια πλουσίων, είτε ως ατραξιόν σε ζωολογικούς κήπους. Η τιμή πώλησης φτάνει κατά μέσο όρο τα 12.500 δολάρια, αλλά μπορεί και να εκτοξευθεί.

Σφαγή και αρπαγή

Κάθε αρπαγή και αιχμαλωσία βρέφους, όπως στην περίπτωση που αναφέρεται παραπάνω, συνεπάγεται ένα τεράστιο κόστος στον πληθυσμό των χιμπατζήδων.
Η τακτική των λαθρεμπόρων είναι κυριολεκτικά τρομακτική: Σκοτώνουν τους περισσότερους ενήλικες χιμπατζήδες της οικογένειας προκειμένου να προλάβουν την αντίσταση την οποία ξέρουν ότι σίγουρα θα προβάλουν οι γονείς βλέποντας την αρπαγή των μωρών τους. Τα σώματα των νεκρών χιμπατζήδων δεν πάνε χαμένα: Πωλούνται -επίσης, παράνομα- προς κατανάλωση ως κρέας θηραμάτων.

Η αρπαγή ενός βρέφους χιμπατζή απαιτεί τη σφαγή (έως και) δέκα ενήλικων χιμπατζήδων.

«Ο ένας σκοτώνει τη μητέρα, άλλος αναλαμβάνει να σκοτώσει τον πατέρα» εξηγεί ο συνταγματάρχης Assoumou Assoumou, ειδικός σε εγκλήματα κατά της άγριας ζωής και συνεργάτης της αστυνομίας στην Ακτή Ελεφαντοστού. «Εάν έκαναν το ίδιο οι πρόγονοι μας, σήμερα δεν θα ξέραμε καν τι είναι οι χιμπατζήδες» λέει στο BBC. Ύστερα αρπάζουν τα μωρά.

Μια άρτια δομημένη επιχείρηση

Από τη στιγμή που τα μωρά χιμπατζήδες αιχμαλωτιστούν γίνονται μέρος μίας άριστα δομημένης επιχείρησης, που περιλαμβάνει από λαθροκυνηγούς στις ζούγκλες μέχρι διαμεσολαβητές οι οποίοι φροντίζουν για τις πλαστές άδειες εξαγωγής και μεταφοράς των ζώων μέχρι το «προϊόν» να καταλήξει στον αγοραστή.

Οι πελάτες σκοτώνουν τα μωρά όταν μεγαλώσουν

Πού υπάρχει μεγάλη ζήτηση; Στις χώρες του Κόλπου, στη νοτιοανατολική Ασία και στην Κίνα, όπου οι αγοραστές δηλώνουν πρόθυμοι να δαπανήσουν υψηλά ποσά, συν επιπλέον «έξοδα» -τα «λαδώματα» που απαιτούνται για να παρακαμφθούν οι διεθνείς έλεγχοι.

Και παρά το γεγονός ότι, στην αρχή οι αγοραστές προσέχουν τα μωρά παρέχοντας τους ιδιαίτερη φροντίδα, η συνέχεια είναι διαφορετική: Καθώς τα μικρά μεγαλώνουν και φθάνουν στην ενηλικίωση αναπτύσσσονται σύμφωνα με τη φύση τους σε άγρια ζώα που, όμως είναι υπερβολικά δυνατά και «βίαια» για να παραμείνουν κλεισμένα σε ένα σπίτι.

Ο Karl Ammann, Ελβετός ακτιβιστής για τη σωτηρία της άγριας ζωής που αγωνίζεται κατά του λαθρεμπορίου χιμπατζήδων περιγράφει το «φαινόμενο» ως μία «μορφή δουλείας» και προειδοποιεί ότι όταν οι χιμπατζήδες παύουν να είναι αξιολάτρευτα βρέφη τους περιμένει μια τραγική μοίρα.

«Μόλις έχουν ενηλικιωθεί. Το 90% της ζωής είναι μπροστά τους. Όμως τους κλειδώνουν σε κλουβιά και συχνά τους σκοτώνουν, πολύ απλά επειδή δεν τους κάνουν πια ως pet»

Το «Μπλε Δωμάτιο»

Ο μικρούλης χιμπατζής που ανακάλυψε το BBC πουλήθηκε από τον λαθροθήρα μόλις 300 ευρώ. Διασώθηκε ενώ η έρευνα για το trafficking με επικεφαλής αξιωματικούς της Interpol και της αστυνομίας της Ακτής Ελεφαντοστού ήταν σε εξέλιξη.

Μετά από έρευνες μηνών σε διάφορες χώρες, η ομάδα του BBC ακολούθησε τους λαθρέμπορους σε ένα σπίτι στο Αμπιτζάν. Οι δημοσιογράφοι που παρουσιάστηκαν ως υποψήφιοι αγοραστές επιβεβαίωσαν ότι ο μικρός χιμπατζής ήταν εκεί και ειδοποίησαν τους άνδρες της Ιντερπόλ και της τοπικής αστυνομίας που περίμεναν σε μικρή απόσταση.

Κατά την έφοδο ανακαλύφθηκε ένα μικρό δωμάτιο σε μέγεθος καμπίνας ντους με μπλε πλακάκια, μέσα στο οποίο βρήκαν τον μικρό χιμπατζή σε ένα ξύλινο κιβώτιο.

Η αποκάλυψη δεν ήταν μόνο η σημαντική στιγμή της απελευθέρωσης του μικρού άγριου ζώου, αλλά και ένα κρίσιμο σημείο στη έρευνα των ακτιβιστών που προσπαθούσαν εδώ και καιρό να εντοπίσουν το διαβόητο «μπλε δωμάτιο», το «στοκ» του οποίου μάθαιναν ότι ανανεώνεται συνεχώς.

Είναι χαρακτηριστικό ότι επί σειρά ετών, οι dealers κυκλοφορούσαν με βίντεο επιδεικνύοντας τα προς πώληση αιχμάλωτα μωρά χιμπαντζήδες. Στα βίντεο διακρίνονταν ένα δωμάτιο με τα ίδια μπλε πλακάκια. Ήταν φανερό ότι το κρησφύγετο βρισκόταν κάπου στη Δυτική Αφρική, κανείς δεν ήξερε όμως, ποια χώρα είναι, πόσο μάλλον ποια πόλη.

Η κλίμακα των απωλειών

Επιπροσθέτως, η αποκάλυψη έδωσε νέα στοιχεία για την κλίμακα των απωλειών στους πληθυσμούς των μεγάλων πιθήκων. Υπολογίζεται ότι 3.000 μεγάλοι πίθηκοι, μεταξύ των οποίων ουρακοτάνγκοι, γορίλες και χιμπατζήδες, χάνονται κάθε χρόνο από το φυσικό περιβάλλον τους εξαιτίας του λαθρεμπορίου, σύμφωνα με το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον. Τα άγρια ζώα πωλούνται, σκοτώνονται από τους κυνηγούς ή πεθαίνουν σε αιχμαλωσία. Περίπου τα 2/3 των μεγάλων πιθήκων που χάνονται είναι χιμπατζήδες – το είδος απειλείται.



Μάλιστα, οι χιμπατζήδες της Δυτικής Αφρικής, όπως ο μικρούλης που απελευθερώθηκε στο Αμπιτζάν, θεωρούνται ιδιαίτερα ευάλωτοι, έτσι κατηγοριοποιούνται ως άκρως απειλούμενο είδος. Υπολογίζεται ότι ο πληθυσμός τους είναι πλέον μικρότερος από 65.000.

Περίπου 1.800 πίθηκοι κατασχέθηκαν από τις αρχές 23 χωρών ως θύματα εμπορίας μεταξύ 2005 και 2011, σύμφωνα με το Ape Survival Partnership, μια οργάνωση στην οποία συμμετέχουν περισσότερες από 100 κυβερνήσεις και οργανισμοί. Το ¼ των διασωθέντων πιθήκων ήταν χιμπατζήδες. Παρότι παραμένει άγνωστο πόσοι πίθηκοι φτάνουν λαθραία στους αγοραστές, η έρευνα του BBC δείχνει ότι οι αριθμοί είναι υψηλότεροι από ό, τι θεωρείτο μέχρι σήμερα.

Αγοράζοντας εύκολα ψεύτικες άδειες

Το παράνομο εμπόριο μεγάλων πιθήκων καθίσταται δυνατό χάρη στο θράσος των λαθρεμπόρων και την ευκολία με την οποία παρακάμπτουν τους διεθνείς κανονισμούς για την αγορά και πώληση απειλούμενων ειδών.

Η εμπορία άγριων ζώων και φυτών που απειλούνται με εξαφάνιση ελέγχεται αυστηρά στο πλαίσιο της Συμφωνίας Cites. Σύμφωνα με τη συμφωνία, οι χιμπατζήδες, στους οποίους έχει δοθεί το υψηλότερο επίπεδο προστασίας, μπορούν να εξαχθούν μόνο σε εξαιρετικά περιορισμένες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, τα ζώα πρέπει να έχουν εκτραφεί σε αιχμαλωσία (κάτι που δεν είναι γνωστό ότι συμβαίνει στη Δυτική Αφρική) και οι οργανώσεις εξαγωγής και εισαγωγής τους πρέπει να είναι εγγεγραμμένες στο Cites.

Παρόλα αυτά, η έρευνα του BBC αποκάλυψε ότι με τα σωστά χρήματα και τις σωστές διασυνδέσεις τα δίκτυα λαθρεμπορίου μπορούν να παρακάμψουν τους ελέγχους. Οι δημοσιογράφοι κατάφεραν για παράδειγμα, να εξαγοράσουν δύο άδειες για την εξαγωγή χιμπατζήδων πληρώνοντας 4.000 δολάρια για κάθε μία. Υποκρινόμενοι ότι υπάρχει υποψήφιος αγοραστής στην Ταϊλάνδη, οι δημοσιογράφοι κατάφεραν να εξασφαλίσουν την πρώτη άδεια με προορισμό το Κάιρο, γνωστό κέντρο παράνομης διακίνησης ζώων.

Ο (μυστικός) δημοσιογράφος ξεκίνησε διαπραγματεύσεις μέσω μιας ασφαλούς υπηρεσίας ανταλλαγής μηνυμάτων με δύο εμπόρους κατοικίδιων, τον Mahmoud Khaled και τον Ramadan Abdelnaiem, οι οποίοι του έδειξαν βίντεο με βρέφη χιμπατζήδων που κρατούνταν μέσα στο περίφημο μπλε δωμάτιο και στη συνέχεια προσφέρθηκαν να του εξασφαλίσουν άδειες από το Cites.



Σε κιβώτια κάτω από γάτες και παπαγάλους

Ένα από τα στοιχεία που ήρθαν στο φως είναι ο τρόπος με τον οποίον οι λαθρέμποροι διακινούν τα βρέφη των χιμπατζήδων, τα οποία βάζουν σε κρυφά «διαμερίσματα» μέσα σε κιβώτια ειδικά σχεδιασμένα για αυτή τη δουλειά.

Σε ένα από τα βίντεο φαίνεται ένα μωρό χιμπατζής κρυμμένο κάτω από άλλα ζώα -συνήθως αυτό γίνεται με παπαγάλους, γάτες και μαγκούστες που προστατεύονται λιγότερο από το διεθνές δίκαιο. Επρόκειτο για μία αποστολή που έφυγε από τη Δυτική Αφρική με προορισμό το Νεπάλ.

Το τραγικό είναι ότι, το συγκεκριμένο μωρό μπορεί να έχει καταγραφεί στο βίντεο, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Μηνύματα στο κινητό του λαθρέμπορου αποκάλυψαν ότι το μικρό άγριο ζώο πέθανε -κρυμμένο μέσα στο παράξενο κιβώτιο του- ενώ περνούσε τράνζιτ στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης.

Το διάβασα στο www.tvxs.gr

Μενεξέδες και Ζουμπούλια- Επτάνησα-

Ταξίδια μυαλού και ψυχής στα νησιά μας ...



Παραδοσιακό Επτανήσων

Εικόνες από την ταινία "Η Τιμή της Αγάπης"της Τώνιας Μαρκετάκη,πάνω στο διήγημα του Ντίνου Θεοτόκη "Η Τιμή και το Χρήμα"

"ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΠΑΝΤΟΥ" -ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ-

Σε περιμένω παντού


...
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου,
είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα,
είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
...
Αν μου χάριζαν
όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα
μια μικρή στιγμή πλάι σου. ...

Τάσος Λειβαδίτης
Από το ποίημα:
Σε περιμένω παντού

"ΠΟΙΕΣ ΚΑΚΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ"

Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι η πιο μεγάλη πρόκληση της ζωής σου και -αλίμονο!- είναι δεδομένο ότι θα κάνεις λάθη. Πολλά λάθη. Όπως και το ότι τα μικρά μας δεν είναι τέλεια. Όπως και το ότι η δική τους συμπεριφορά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δική μας. Γι' αυτό, όταν υπάρχουν φορές που σκέφτεστε «Δεν αντέχω άλλο! Γιατί τα παιδιά μου με ταλαιπωρούν έτσι;«, σκεφτείτε πρώτα μήπως προκαλέσατε εσείς αυτή την ανεπιθύμητη συμπεριφορά τους- φυσικά, άθελά σας!
9 κακές συμπεριφορές των παιδιών που οφείλονται σε δικά μας λάθη

1. Δεν πρέπει να αδιαφορούμε αλλά κάποιες φορές πρέπει να αφήνουμε λίγες μικρές ελευθερίες στο παιδί, ανάλογα πάντα με την ηλικία του.



2. Όταν τους τα δίνουμε όλα έτοιμα, τους «κόβουμε» τα φτερά, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουμε.



3. Θέλουμε να τους προσφέρουμε τα πάντα, όμως δεν τ' αφήνουμε να μας πουν τι πραγματικά θέλουν.



4. «Η Κατερίνα είναι καλύτερη μαθήτρια από σένα!»: Με τον τρόπο μας, μπορεί να τα κάνουμε να νιώσουν μειονεκτικά.



5. Έχετε αναρωτηθεί αν εσείς τους δίνετε το σωστό παράδειγμα;


6. Συνηθίζουμε να τα μαλώνουμε όταν φωνάζουν, όμως πιθανώς έτσι προσπαθούν απλώς να κερδίσουν την προσοχή και τον χρόνο μας...



7. Μια υπερβολική αντίδρασή μας θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.



8. Τα παιδιά πληγώνονται πιο εύκολα απ' ό,τι νομίζουμε.



9. Και στο τέλος, το μόνο που πετυχαίνουμε...


mama365

"ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΕΛΟΣ" -ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ-

Όσο πιο μεγάλο και μπερδεμένο ήταν το παραμύθι, τόσο περισσότερο του άρεσε.

Ήταν παραμύθια που βαστούσανε μέρες και βδομάδες ολάκερες. Μα όσο μεγάλα και να ήτανε, ερχότανε επιτέλους η ώρα τους να τελειώσουν. Ε, τότε ο βασιλιάς γινότανε τρομερά δυστυχής. Αρρωστούσε, που έλεγες πως θα πεθάνει.

Είδε κι απόειδε αυτός, η δωδεκάδα του (το συμβούλιό του) κι ο γιατρός του, αποφασίσανε όλοι μαζί να στείλουνε τελάληδες* σ’ όλες τις επαρχίες και σε όλα τα χωριά του βασιλείου, να διαλαλήσουνε:
– Όποιος ξέρει ένα παραμύθι που να μην τελειώνει ποτέ, ας παρουσιαστεί να το πει του πολυχρονεμένου βασιλιά, κι αυτός θα του δώσει ένα σακί φλουριά και την κόρη του για γυναίκα.

Όσοι ακούγανε αυτά τα λόγια, αστράφτανε τα μάτια τους από τον πόθο να γίνουνε πολύ πλούσιοι και να παντρευτούν τη βασιλοπούλα. Κι όλοι νομίζανε πως θα τα καταφέρνανε να διηγηθούνε παραμύθι χωρίς τέλος. Το κάτω της γραφής, αν αποτυχαίνανε, δε θα είχανε να χάσουνε τίποτα.

Μα οι τελάληδες προσθέτανε στο τέλος:
– Όποιος όμως δε τα καταφέρει να διηγηθεί το ατέλειωτο παραμύθι, τότε ο βασιλιάς θα του κόψει το κεφάλι!

Όταν ακούγανε αυτήν την ποινή, τους έπιανε τρόμος και φόβος. Τότε νιώθανε πως ο βασιλιάς δε ζητούσε εύκολο πράμα. Και λέγανε συναμεταξύ τους:
– Αδύνατα πράγματα ζητάει.

Ωστόσο παρουσιαστήκανε στο βασιλιά δυο τρεις αποφασισμένοι ή να κερδίσουνε το στοίχημα ή να χάσουνε το κεφάλι τους. Ο πρώτος, που δοκίμασε να πει το ατέλειωτο παραμύθι, μπόρεσε να το βαστάξει τρεις μήνες. Μα ύστερα η φαντασία του είχε στερέψει. Μασούσε τα λόγια του, δεν έβρισκε τίποτα να πει και έτσι έχασε το κεφάλι του.

Τότε οι άλλοι δυο φοβηθήκανε κι ούτε καν τολμήσανε ν’ αρχίσουνε. Φύγανε, κι ευχαριστούσανε μάλιστα το Θεό που γλυτώσανε απ’ του Χάρου τα δόντια.
Πέρασε πολύς, πάρα πολύς καιρός, και κανένας δεν ερχόταν στο παλάτι γι’ αυτή τη δουλειά.

Όπου νά σου μια μέρα και παρουσιάζεται ένας ξένος –από πού ήταν, κανένας δεν ήξερε. Μα η εξυπνάδα του και το θάρρος του ήταν μεγάλα.
– Μεγάλε βασιλιά, είπε, αφού έκανε τον απαραίτητο τεμενά.* Άκουσα πως δίνεις μεγάλη αμοιβή σε κείνον που θα σου διηγηθεί ένα παραμύθι χωρις τέλος. Του δίνεις ένα σακί φλουριά και τη βασιλοπούλα. Είναι αλήθεια;
– Αλήθεια, απάντησε ο βασιλιάς. Αν όμως δεν πετύχει, τότε του παίρνω το κεφάλι.
– Το ξέρω κι αυτό, είπε ο ξένος. Κι είμαι αποφασισμένος να σου διηγηθώ εγώ μια ιστορία που δεν τελειώνει.
– Περιμένω ν’ αρχίσεις, είπε ο βασιλιάς και ξαπλώθηκε στον καναπέ απάνω στα πολλά μαξιλάρια.

Τότε ο ξένος στρογγυλοκάθισε στο πάτωμα απάνω στο κιλίμι μπροστά στο βασιλιά κι άρχισε:

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, που μάζεψε όλο το σιτάρι της απέναντι χώρας του και το κλείδωσε σε μιαν αποθήκη τόσο μεγάλη, που για να πας από την μιαν άκρη της έως την άλλη θα έπρεπε να περπατάς από το πρωί ίσαμε το βράδυ.

"Μια μέρα έπεσε στην πρωτεύουσα ένα μαύρο σύννεφο ακρίδες τόσο μεγάλο, που σκοτείνιασε ο ήλιος κι όλοι νομίσανε πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Γιατί γεμίσανε οι δρόμοι, τα σπίτια, ο αέρας, από ακρίδες τόσο πυκνές, που δεν μπορούσες ν ’ανασάνεις.

Αυτές οι αμέτρητες ακρίδες, αφού φάγανε όλα τα αμπέλια και τα δάση και δε χορτάσανε, μυριστήκανε τελευταία και την αποθήκη του σιταριού. Μα η αποθήκη ήταν πολύ καλά κλεισμένη από παντού, κι όχι μονάχα δεν είχε παράθυρα ή καμινάδες, μα ούτε και καμιά σκισμάδα για να μπορέσουνε να τρυπώσουνε μέσα και να φάνε το σιτάρι.

Κάμποσες μέρες φέρνανε βόλτα γύρω στην αποθήκη και κοιτάζανε με προσοχή όλες τις μεριές, μπας και βρεθεί πουθενά καμιά τρυπίτσα ή καμιά χαραμάδα. Μα επιτέλους μια τυχερή ακρίδα ανακάλυψε στην ανατολική πλευρά της αποθήκης μια μικρούλα σκισμάδα, που μόλις χωρούσε μοναχή της. Μπήκε το λοιπόν μέσα, πήρε ένα σπειρί σιτάρι και βγήκε.

Άμα βγήκε αυτή, μπήκε μια δεύτερη ακρίδα, πήρε κι αυτή ένα δεύτερο σπειρί σιτάρι και βγήκε. Άμα βγήκε κι αυτή, μπήκε μια τρίτη ακρίδα, πήρε κι αυτή ένα τρίτο σπειρί σιτάρι και βγήκε. Ύστερα μπήκε μια τέταρτη ακρίδα και πήρε ένα τέταρτο σπειρί σιτάρι, κι άμα βγήκε κι αυτή, μπήκε μια πέμπτη ακρίδα κτλ…»

Περάσανε μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια, κι ο ξένος αξακολουθούσε να λέει από το πρωί ώς το βράδυ το ίδιο πράμα:
«Ύστερα μπήκε μια άλλη ακρίδα και πήρε άλλο σπειρί σιτάρι. Άμα βγήκε αυτή, μπήκε άλλη ακρίδα και πήρε ένα άλλο σπειρί σιτάρι…»

Περάσανε έτσι δυο χρόνια κι ο ξένος έλεγε και ξανάλεγε από το πρωί ώς το βράδυ το ίδιο χαβά.* Ο βασιλιάς στενοχωριότανε πολύ, ώσπου μια μέρα τονε ρώτησε θυμωμένος:
– Δε μου λες, πόσον καιρό αυτές οι ακρίδες θα μπαίνουνε και θα βγαίνουνε;
– Μα, βασιλιά μου πολυχρονεμένε, ώς τώρα οι ακρίδες αδειάσανε μια πιθαμή σιτάρι από την αποθήκη. Και μένουνε ακόμα τριακόσιες πιθαμές και μιλιούνια ακρίδες. Ίσως μετά εξακόσια χρόνια θα κατορθώσουν να μπούνε στην αποθήκη όλες οι ακρίδες μια μια και ν’ αδειάσουνε το σιτάρι. Και πάλι βλέπουμε…

Τότε πια ο βασιλιάς δε βάσταξε. Γούρλωσε τα μάτια του, τινάχτηκε από το ντιβάνι και ξεφώνισε με όλη του τη δύναμη:
– Καταραμένε άνθρωπε. Θα με τρελάνεις! Άι στο καλό! Έχασα το στοίχημα! Πάρε το σακί τις λίρες και την κόρη μου κι άφησέ με ήσυχο.

Έτσι ο έξυπνος αυτός ξενοτοπίτης πήρε τα χρήματα, πήρε τη βασιλοπούλα κι έγινε και διάδοχος του θρόνου.

Ο βασιλιάς είχε γεράσει πολύ κι ευχαριστιότανε τώρα ν’ ακούει παραμύθια κι ιστορίες που είχανε τέλος. Κάθε τόσο συνήθιζε να λέει:
– Είμαι ευχαριστημένος, που έμαθα πως μονάχα οι ιστορίες που τελειώνουν είναι όμορφες κι έχουνε ενδιαφέρον.

Άμα πέθανε, έγινε βασιλιάς ο έξυπνος γαμπρός του. Και το κράτος ευτύχησε. Μα οι ιστορικοί δε συμφωνήσανε ακόμα από ποιον τόπο ήταν αυτός ο ξένος.

Aπό το βιβλίο: Aνθολόγιο για τα παιδιά του Δημοτικού, μέρος δεύτερο, Oργανισμός Eκδόσεως Διδακτικών Bιβλίων, 1975

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ"

«H θλίψη που δεν εκφράστηκε με δάκρυα αναγκάζει τα υπόλοιπα όργανα του σώματός μας να θρηνούν»- Henry Mandslay

Για να συμπαρασταθείτε στη θλίψη, απλώς αφήστε χώρο στα δάκρυα. Ενθαρρύνετέ τα με απλά λόγια: «Είναι σκληρό…», «είσαι στ΄αλήθεια πολύ στεναχωρημένος που…», «είναι λυπηρό να σκέφτεσαι ότι δεν θα ξαναδείς ποτέ πια κάποιον…».

Σε γενικές γραμμές, όταν κάποιος κλαίει, μην τον αγγίζετε, εκτός αν η οικειοτητά σας είναι τόση ώστε η επαφή σας να μη σταματήσει τα δάκρυά του.

Μπορείτε λοιπόν να πάρετε το παιδί σας αγκαλιά. Στήθος με στήθος. Ενώ εσείς αναπνέετε ήρεμα και βαθιά, νιώστε την ανάσα του και δεχτείτε το παιδί μέσα στην καρδιά σας. Ενθαρρύνετέ το να ξαλαφρώσει κλαίγοντας: «Κλάψε αγάπη μου, κλάψε όσο έχεις ανάγκη να κλάψεις!»

Τα δάκρυα βοηθούν και στην αποδοχή της ήττας. Ας αποφύγουμε να πούμε στο τέλος ενός παιχνιδιού αν η κόρη μας δεν έχει κερδίσει: «Μην κλαις πια, την επόμενη φορά θα είναι η σειρά σου». Καλύτερα να πούμε: «Σε καταλαβαίνω γλυκιά μου, είναι σκληρό να χάνεις».

Σας φαίνεται παρατραβηγμένο; Δοκιμάστε το. Τα δάκρυα είναι εδώ έτσι κι αλλιώς και θα παρατηρήσετε πως διαρκούν πολύ περισσότερο όταν δεν τα σέβεστε.


Isabelle Filliozat, Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού, αφουγκραστείτε την ευφυΐα των συναισθημάτων του παιδιού σας, μετάφραση της Βασιλικής Κοκκίνου από τα γαλλικά, εκδόσεις Ενάλιος

Πηγή: newagemama.com

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ"-ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ-

Ακολουθεί ένα διαμάντι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς γιομάτο εικόνες,συναισθήματα ....

«Όταν διαλύεται ένα σύμπαν, ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να φτιάξεις ένα άλλο για να έχεις κάπου να κατοικήσεις.
Αυτές είναι οι Περσείδες, οι κόρες του Περσέα.
Τα δικά μου πεφταστέρια».

Μίλτος Πασχαλίδης, Οκτώβρης 2016

Τούτο το καλοκαιράκι

(Παραδοσιακό Αρκαδίας)

"Η ΔΙΑΙΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ"

«Το μόνο «πράγμα» που δεν μπορούμε ποτέ να πάρουμε αρκετό είναι η αγάπη. Και το μόνο «πράγμα» που ποτέ δεν δίνουμε αρκετά είναι η αγάπη» – Χένρι Μίλερ

Εδώ και κάμποσα χρόνια παιδεύομαι με τα ίδια πέντε κιλά, που τα παίρνω τάχιστα όταν τα βρίσκω σκούρα και τα χάνω εύκολα όταν νιώθω δυνατή και ευχαριστημένη. Κι επειδή τώρα τελευταία όλο και περισσότερο δυσκολεύομαι να νιώσω δυνατή και ευχαριστημένη, τα «αγαπημένα» μου πέντε κιλά επέστρεψαν, για να μου θυμίσουν ότι χρειάζομαι φροντίδα, «στοργή και προδέρμ».

Υποψιάζομαι πως σαν και μένα υπάρχουν πολλοί και πολλές. Για μένα αυτά τα πέντε κιλά παίζουν το ρόλο μιας ασπίδας που υποτίθεται πως με «προστατεύει» όταν νιώθω ευάλωτη συναισθηματικά απέναντι στην αβεβαιότητα και τις προκλήσεις της ζωής. Και μου κάνει καλό, πριν αρχίσω να μπαίνω σε κάθε είδους δίαιτες και γυμναστικές εν όψει του θέρους, να θυμίζω στον εαυτό μου το μήνυμα που έρχονται κάθε φορά να μου δώσουν.

Γι΄ αυτό μοιράζομαι μαζί σας ένα υπέροχο κείμενο του σπουδαίου δάσκαλου και συγγραφέα Άλαν Κοέν, που είμαι σίγουρη πως θα σας αγγίξει και ίσως βοηθήσει να δείτε τα παραπανίσια ή τα λιγοστά σας κιλά με άλλο μάτι:

Ακουσα για μια γυναίκα που κάνει θαύματα με ανορεκτικούς και βουλιμικούς ασθενείς. Παίρνει σκελετωμένες γυναίκες των τριάντα κιλών από το νοσοκομείο, τις πηγαίνει στο σπίτι της όπου τις κρατάει στην αγκαλιά της, τις λικνίζει σαν μωρά, τις κοιτάζει στα μάτια και τους λέει: «Σ΄ αγαπάω, θέλω να ζήσεις…Πιστεύω σε σένα».

Έχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό επιτυχίας, πολύ μεγαλύτερο από οποιαδήποτε άλλη ιατρική ή ψυχοθεραπευτική μέθοδο. Μ΄ αυτό τον τρόπο ξεπερνάει όλα τα διανοητικά μοντέλα και τα συστήματα πεποιθήσεων και πηγαίνει κατευθείαν στον πυρήνα της ύπαρξής μας: την προσφορά και την αποδοχή της αγάπης η οποία είναι αναγκαία για όλους μας.

Στα «Μαθήματα Θαυμάτων» μάς λένε ότι κάθε μας πράξη είναι μια έκφραση αγάπης ή ένα αίτημα για αγάπη. Όταν κοιτάξουμε πίσω απ΄ όλα μας τα προσωπεία θα δούμε ότι πολλές από τις πράξεις μας πηγάζουν από την ανάγκη μας να γνωρίζουμε ότι μας αγαπούν.

Το να αγαπάμε τον εαυτό μας και ο ένας τον άλλο, όπως είμαστε, σημαίνει ότι λειτουργούμε πραγματικά σύμφωνα με τη θεϊκή μας φύση. Την επόμενη φορά που κάποιοι θα θυμώσουν μαζί σου δώσε τους αγάπη. Και την επόμενη φορά που θα χάσεις εσύ την ηρεμία σου δώσε στον εαυτό σου αγάπη. Βρισκόμαστε εδώ για ν΄ αγαπάμε. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να μας ικανοποιήσει.

Αλαν Κοέν, Μια βαθιά ανάσα ζωής (στην ελληνική γλώσσα εκδ. Success Dynamics, 1996).
Πηγή: newagemama.com

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"Μαζεύω τα σύνεργα μου: όραση, ακοή, γέψη, όσφρηση, αφή, μυαλό" -Ν.Καζαντζάκης

Από τον Νίκο Καζαντζάκη.

Βράδιασε πια, τελεύει το μεροκάματο, γυρίζω σαν τον τυφλοπόντικα σπίτι μου, στο χώμα. Όχι γιατί κουράστηκα να δουλεύω, δεν κουράστηκα, μα ο ήλιος βασίλεψε.

Ο ήλιος βασίλεψε, θάμπωσαν τα βουνά, οι οροσειρές του μυαλού μου κρατούν ακόμα λίγο φως στην κορφή τους, μα η άγια νύχτα πλακώνει, ανεβαίνει από της γης, κατεβαίνει από τον ουρανό, και το φως ορκίστηκε να μην παραδοθεί· μά το ξέρει, σωτηρία δεν υπάρχει· δε θα παραδοθεί, μά θα σβήσει.

Ρίχνω στερνή ματιά γύρω μου· ποιόν να αποχαιρετήσω; τι ν'αποχαιρετήσω; τα βουνά, τη θάλασσα, την καρπισμένη κληματαριά στο μπαλκόνι μου, την αρετή, την αμαρτία, το δροσερό νερό; Μάταια, μάταια· κατεβαίνουν όλα ετούτα μαζί μου στο χώμα.

Σε ποιόν να εμπιστευτώ τις χαρές και τις πίκρες μου, τις μυστικές δονκιχώτικες λαχτάρες της νιότης, την τραχιά σύγκρουση αργότερα με το Θεό και με τους ανθρώπους, και τέλος την άγρια περηφάνια που έχουν τα γεράματα που καίγουνται μά αρνιούνται, ως το θάνατο, να γίνουν στάχτη;

Σε ποιόν να πω πόσες φορές σκαρφαλώνοντας, με τα πόδια, με τα χέρια, τον κακοτράχαλο ανήφορο του Θεού, γλίστρησα κι έπεσα, πόσες φορές σηκώθηκα, όλο αίματα, και ξανάρχισα ν'ανηφορίζω; Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;

Σφίγγω ήσυχα, πονετικά, ένα σβώλο κρητικό χώμα στη φούχτα μου· το κρατούσα το χώμα ετούτο πάντα μαζί μου, σε όλες μου τις περιπλάνησες, και στις μεγάλες μου αγωνίες το'σφιγγα μέσα στη φούχτα μου κι έπαιρνα δύναμη, δύναμη μεγάλη, σαν να'σφιγγα το χέρι φίλου αγαπημένου. Μα τώρα που βασίλεψε ο ήλιος και το μεροκάματο τέλεψε, τι να την κάμω τη δύναμη;

Δεν την έχω ανάγκη πια· κρατώ το χώμα ετούτο της Κρήτης και το σφίγγω με άφραστη γλύκα, τρυφεράδα κι ευγνωμοσύνη, σαν να σφίγγω μέσα στη φούχτα μου και ν'αποχαιρετώ το στήθος γυναίκας αγαπημένης. Αυτό ήμουν αιώνια, αυτό θα'μαι αιώνια, πέρασε αστραπή η στιγμή που στροβιλίστηκες, άγριο χώμα της Κρήτης, κι έγινες αγωνιζόμενος άνθρωπος.

Τι αγώνας, τι αγωνία, τι κυνηγητό του ανθρωποφάγου αοράτου θεριού, τι επικίντυνες ουρανικές και σατανικές δυνάμες η φούχτα ετούτη το χώμα! Ζυμώθηκε μ'αίμα, δάκρυο κι ιδρώτα, γίνηκε λάσπη, γίνηκε άνθρωπος, πήρε τον ανήφορο, να φτάσει-που να φτάσει; Σκαρφάλωνε αγκομαχώντας το σκοτεινό όγκο του Θεού, άπλωνε τα χέρια, έψαχνε, έψαχνε και μάχουνταν να βρεί το πρόσωπο του.

Κι όταν, τα ολοστερνά ετούτα χρόνια, απελπισμένος πια, ένιωσε πώς ο σκοτεινός αυτός όγκος δεν έχει πρόσωπο, τι καινούργιος, όλο αναίδεια και τρόμο, αγώνας να πελεκήσει την ακατέργαστη κορφή και να της δώσει πρόσωπο-το πρόσωπο του!

Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργα μου· ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα· είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και χτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί.


«Αναφορά στον Γκρέκο», Νίκος Καζαντζάκης

Πηγή: monopatia-pou-diastavronontai.blogspot.gr

Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ"

Σήμερα θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω, στα εφηβικά μου χρόνια, στην Καβάλα, στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ήταν Αύγουστος του ’85 και εμείς είμασταν παιδιά που πηγαίναμε σχολείο και περνούσαμε ένα ακόμα αργόσυρτο καλοκαίρι μαζί με τους γονείς μας. Κανείς δεν φανταζόταν τι δραματικές σκηνές θα ζούσαμε μια αυγουστιάτικη νύχτα εκείνου του καλοκαιριού. Αλλά έτσι γίνεται πάντα, ξαφνικά και απροειδοποίητα, η ζωή σου δίνει μαθήματα για να βάλεις τα πράγματα στη σωστή προοπτική.


Ήταν παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, όταν άναψε η πρώτη φωτιά έξω από την πόλη, αλλά κανένας δεν ανησύχησε. Ένα χωριό εκκενώθηκε αλλά μετά από κάποιες ώρες η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο. Ένα μέτωπο της φωτιάς, όμως, προχώρησε προς την Καβάλα και ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου η φωτιά άρχισε να κυκλώνει την πόλη από όλες τις πλευρές. Ο κίνδυνος υποτιμήθηκε και η φωτιά πήρε φοβερές διαστάσεις. Είχε έρθει το απόγευμα, ένα μαύρο απόγευμα, ακούγαμε το ραδιόφωνο συνέχεια, ούτε γιορτές ούτε πανηγύρια για τη μέρα, μόνο ανησυχία και φόβος. Η φωτιά δεν είχε αναχαιτισθεί παρά τις μάταιες προσπάθειες των πυροσβεστών, κατοικημένες περιοχές εκκενώνονταν, το πευκοδάσος είχε παραδοθεί στις φλόγες. Είχε σκοτεινιάσει, θυμάμαι, όταν έγινε διακοπή ρεύματος και η πόλη βυθίστηκε στο σκοτάδι. Τότε άρχισε να τρυπώνει μέσα μας ο πανικός. Η φωτιά είχε αναζωπυρωθεί και είχε φτάσει στο δρόμο. Στις 12 το βράδυ η πόλη κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Καμπάνες από τις εκκλησίες χτυπούσαν και σειρήνες ηχούσαν γενικό συναγερμό- είχαν να ακουστούν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο λέγανε με φρίκη οι πιο μεγάλοι. Μέσα σε αυτή την τρέλα οι κάτοικοι άρχισαν πανικόβλητοι να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και να κατεβαίνουν προς τους παραλιακούς χώρους της πόλης για να βρεθούν σε απόσταση ασφαλείας από τη φωτιά που μαινόταν πάνω από την πόλη.


Εμείς, όλο το βράδυ, ανεβαίναμε στην ταράτσα της πολυκατοικίας μας μαζί με τους άλλους ενοίκους. Η εικόνα ήταν εφιαλτική, οι φλόγες άρχιζαν να κατηφορίζουν προς τα σπίτια, κρότοι ακούγονταν από τα κουκουνάρια που σκάγανε, πυροσβεστικά και αστυνομικά οχήματα διέσχιζαν, τρέχοντας, την πόλη, μια πόλη που ερήμωνε σιγά-σιγά. Στις 3 τα ξημερώματα η φωτιά έφτασε στην κεντρική οδό πάνω από το σπίτι μας και τότε αποφασίστηκε να εκκενώσουμε την περιοχή και να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας. Η μητέρα μου, με ψυχραιμία, θυμάμαι, μας ψιθύρισε «Πάρτε κάτι μαζί σας και σε πέντε λεπτά πρέπει να φύγουμε». Κοίταξα τον πατέρα μου. Εκείνος αφοσιωμένος πότιζε με λάστιχο το δρόμο γιατί καύτρες στροβιλίζονταν στον αέρα και στάχτες έπεφταν από τον ουρανό σαν βροχή. «Τι να πάρω μαζί μου;», πανικοβλήθηκα. Tο πρώτο δευτερόλεπτο σκέφτηκα μια κούκλα μου αγαπημένη, αλλά μετά ντράπηκα. Η μητέρα μου κρατούσε στα χέρια της τα διαβατήρια και τα βιβλιάρια καταθέσεων της τράπεζας και τίποτα άλλο. Με χέρια άδεια θα φεύγαμε. Θα αφήναμε πίσω μας όλα τα υπάρχοντά μας, όλα τα αποκτήματα που με τόσο κόπο είχαν μαζέψει οι γονείς μας.


Τώρα που θυμήθηκα αυτή την παραλίγο τραγική ιστορία-η φωτιά τελικά περιορίστηκε και τα σπίτια μας δεν καήκανε, τα χαράματα, πυροσβεστικά αεροπλάνα άρχισαν να ρίχνουν νερό στις εστίες φωτιάς περιορίζοντάς τις-αναλογίζομαι, ότι και σήμερα, αν συνέβαινε το ίδιο και έπιανε το σπίτι μου φωτιά, πάλι με άδεια χέρια θα έφευγα. Ατάραχοι, θα κρατάγαμε με τον άνδρα μου στα χέρια μας, το χέρι της κόρης και του γιου μας, γιατί τι πιο πολύτιμο από τα μέλη της οικογενείας μας. Πόσο πραγματικά χρειαζόμαστε όλα τα υλικά αγαθά που συγκεντρώνουμε; Παπούτσια, ρούχα, τσάντες, πίνακες, σερβίτσια, υπολογιστές, αυτοκίνητα. Απλά συνηθίζουμε να εξαρτιόμαστε από αυτά και να νομίζουμε ότι μας είναι απαραίτητα.

Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας δεν είναι τα υλικά αγαθά όσο ακριβά κι είναι. Είναι αυτά τα πράγματα που δεν μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε, η αγάπη, η υγεία, η φιλία, ο χρόνος που χάνεται. Στο τέλος της ζωής μας θα μετρηθούμε για το πώς ζήσαμε, τι πράγματα κάναμε, τι μνήμες και αναμνήσεις δημιουργήσαμε από τα υπέροχα χρόνια που ζήσαμε, τι ικανότητες και δεξιότητες αποκτήσαμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Όλα αυτά, καμιά φωτιά δεν μπορεί να μας τα πάρει.

Χριστίνα Βαμβακίδου , Νομικός, Human Resources Manager

Πηγή: huffingtonpost.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ"

Ακολουθεί εργασία μαθήτριας της Α΄Γυμνασίου για το κάπνισμα στο πλαίσιο της ενότητας Αγωγής Υγείας του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας,για το σχολικό έτος 2016-2017.

TΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ from xrysa123

ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΕΠ-Υ,ΠΟΥ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ...

από Αθηνά Ευθυμίου - Ειδική Παιδαγωγό
Παιδαγωγικό Κέντρο Μελισσίων


Ένας μαθητής με Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητααποκαλύπτει χρήσιμα μυστικά στο δάσκαλό του, για το πως θα δώσουν και οι δύο τον καλύτερό τους εαυτό μέσα στη σχολική τάξη.
👦👧👦👧

Αγαπητέ δάσκαλε,
καθώς προετοιμαζόμαστε και οι δυο για μια νέα μέρα στο σχολείο, μπορούμε να παγώσουμε για λίγο το χρόνο;

Εξετάσαμε τη δική μου λίστα καθηκόντων, συγκεντρώνοντας προσεκτικά ό,τι χρειάζομαι για τις σημερινές μου υποχρεώσεις.

Αλλά...Θα ήταν πολύ χρήσιμο για μένα να εξετάσουμε και τη δική σας λίστα.
Τόσο εγώ, όσο κι εσείς θέλουμε να αισθανόμαστε ευχαριστημένοι στο τέλος της ημέρας. Εσείς με βοηθήσατε να καταλάβω πως θέλετε να προετοιμάζομαι για το σχολείο.
Τώρα είναι η σειρά μου να γίνω βοηθός σας! Ετοίμασα με προσοχή τη δική σας λίστα καθηκόντων και σας την παρουσιάζω!

Παρατηρήστε, λοιπόν, αν:
Έχετε την προσοχή μου;
Είναι δύσκολο ν’ απαντήσω στις ερωτήσεις σας κάποιες φορές ενώ με κοιτάζετε επίμονα.
Μπορεί να μη σας κοιτάζω ή να κάθομαι πάντα σωστά, αλλά συνήθως ακούω τι λέτε.
Αν δεν είστε σίγουρος γι’ αυτό, απλά ρωτήστε με τι ακριβώς είπατε πριν από λίγο, αντί να με ρωτάτε αν προσέχω.
Αν απαντήσω σωστά, προσέχω.
Αν δεν καταφέρω ν’ απαντήσω, προσπαθήστε να κερδίσετε την προσοχή μου προτού επαναλάβετε όσα είπατε.

Είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μένα να καταφέρω να σας παρακολουθήσω για αρκετή ώρα. Μερικές φορές, όταν έχετε την προσοχή μου, το μόνο που χρειάζομαι είναι η επανάληψη για να μάθω. Επιπλέον, όσες περισσότερες αισθήσεις μου ενεργοποιηθούν, τόσο πιο πολύ θα εμπλακώ στη διαδικασία.
Μη μου λέτε λοιπόν απλά τι να κάνω, δείξτε μου πως να το κάνω και μετά αφήστε με να σας παρουσιάσω τι κατάλαβα.

Δεν προσέχω... ή απλά χρειάζομαι ένα διάλειμμα;
Κάποιες φορές δείχνω αφηρημένος γιατί κάτι άλλο τραβάει την προσοχή μου. Έχω ανάγκη, όμως, αυτό το «μικρό διάλειμμα».΄
Ένα ιδιαίτερα ήσυχο περιβάλλον μπορεί να προκαλέσει τ’ αυτιά και τα μάτια μου, ν’ αναζητήσουν πράγματα που να τραβήξουν την προσοχή μου.
Αν μου επιτρέψετε να κάνω κάποιες διακριτικές ενέργειες, όπως να κρατάω ένα ρυθμό χτυπώντας το πόδι μου στο πάτωμα ή να μασάω τσίχλα, τότε δε θα ψάχνω για άλλα ερεθίσματα, ούτε θα είμαι απρόσεκτος.
Θα είμαι απλά ήρεμος και σε εγρήγορση.

Δείχνω να έχω περισσότερη ενέργεια όταν κάθομαι;
Η προσοχή μου συνδέεται άμεσα με τα επίπεδα της ενέργειάς μου. Ξέρω ότι θα έπρεπε να ολοκληρώσω τις δραστηριότητες που μου έχετε δώσει, ενώ κάθομαι στο θρανίο μου.
Αλλά, πως να το κάνω αυτό, από τη στιγμή που οι σκέψεις μου έχουν παγώσει;
Αν δεν μπορώ να κινηθώ ενώ σκέφτομαι, η διαδικασία δυστυχώς θα σταματήσει.Αν καταλάβετε πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφήστε με να σηκωθώ, να κινηθώ ή εκείνη τη στιγμή δώστε μου κάποιες επιπλέον αρμοδιότητες (μοίρασμα φυλλαδίων ή τετραδίων, γραφή στον πίνακα κλπ.), προτού επιστρέψω στη θέση μου.
Μερικές φορές ένα «κινητικό διάλειμμα», όπως λίγα επιτόπου πηδηματάκια, με ενεργοποιούν, με κάνουν να φτάσω στο στόχο μου.
Αυτή η διαδικασία έχει καλύτερα αποτελέσματα για μένα απ’ το να προσπαθώ να μένω ήρεμος και να μη μου επιτρέπεται να κινούμαι μέχρι να ολοκληρωθεί μια δραστηριότητα.

Νιώθω πως μαθαίνω ή πως ανακρίνομαι;
Όσα πράγματα μαθαίνω στο σχολείο, δεν μπορώ κάποιες φορές να τα συνειδητοποιήσω ούτε εγώ ο ίδιος!
Χρειάζεται να με βοηθήσετε. Γι’ αυτό δείξτε μου κάθε φορά τι έχω μάθει.

Όταν πρέπει ν’ απαντήσω σε μια ερώτηση, κάντε την απάντηση να μοιάζει μ’ ένα στόχο που θα θέλω πολύ να κατακτήσω και θα νιώθω περήφανος αν τα καταφέρω!Στην περίπτωση όμως που χρησιμοποιήσετε φράσεις όπως «Δεν προσπαθείς αρκετά» ή «Δε συνεργάζεσαι», τα κίνητρά μου θα μειωθούν και η συμπεριφορά μου θα αρχίσει να μοιάζει με τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου μέσα σ’ ένα ανακριτικό γραφείο.
Το ανακριτικό ύφος, δε με κινητοποιεί.
Αντίθετα, με αποθαρρύνει απ’ το να θέλω να προσπαθήσω. Έχω την ανάγκη να νιώσω πως με οδηγείτε άμεσα στο να βρίσκω τις απαντήσεις που χρειάζομαι.

Είστε δίπλα μου;
Έχω ανάγκη από περισσότερη καθοδήγηση και προτροπή απ’ ότι οι συμμαθητές μου.
Συχνά στρέφω την προσοχή μου προς εμένα τον ίδιο, όταν είμαι νευρικός ή αφηρημένος επειδή το μυαλό μου έχει αρχίσει να περιπλανιέται ξανά.

Χρειάζομαι ενθάρρυνση εκείνη τη στιγμή κι όχι επικριτικές παρατηρήσεις. Θέλω να τα καταφέρω!
Δε συμπεριφέρομαι μ’αυτόν τον τρόπο με σκοπό να σας ενοχλήσω ή να φανώ αγενής. Σκέφτομαι διαφορετικά, αλλά προσπαθώ πραγματικά κι αυτή είναι η απάντησή μου στους ενήλικες που δεν καταλαβαίνουν τη συμπεριφορά μου.
Αν είστε σύμμαχός μου, θα το καταλάβω και θα δουλέψω πιο σκληρά απ’ ότι αν σας έχω απέναντί μου.

Ο μαθητής σας

To διάβασα στο www.hamomilaki.gr