Της αγκαλιάς που θεραπεύει, που μοιράζεται, που ησυχάζει και ηρεμεί! Της μεγάλης αγκαλιάς που απλώνει τα χέρια και ανοίγει την καρδιά! Που περιμένει με υπομονή ! Που δέχεται και αποδέχεται! Που δεν είναι εκεί για να κρίνει , αλλά για να γλυκάνει! Μια αγκαλιά διώχνει τον φόβο, τον θυμό, την απογοήτευση, την κούραση. Γεμίζει την ψυχή και το σώμα. Διώχνει το αρνητικό και στη θέση του βάζει ελπίδα και κατανόηση! Η δύναμη της αγκαλιάς είναι αστείρευτη! Να αγκαλιάζουμε τους αγαπημένους μας και όταν και εμείς θέλουμε μια αγκαλιά να την ζητάμε! Όλες οι αγκαλιές είναι σπουδαίες πολύτιμες και μοναδικές! Κλείνουν μια στιγμή του απείρου εντός τους! Μια γλυκιά μελωδία από τους χτύπους της καρδιάς! Έρευνες έχουν δείξει πως η αγκαλιά ξυπνά τις βρέφικές μας μνήμες. Το μητρικό χάδι που ανακουφίζει και απαλύνει τον πόνο. Την αγκαλιά της μητέρας που ήταν η παρηγοριά και η χαρά μας. Που δίνουμε απλόχερα στα παιδιά μας! Μια αγκαλιά που λάβαμε από την στιγμή της γέννησης μας και είναι η απόδειξη ότι η αγάπη δεν έχει όρους, έχει μόνο ροή! Ο δρ Γιαν Άστρεμ επικεφαλής ερευνητής, ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής στο Λίνκεπινγκ της Σουηδίας, είχε το παρακάτω πόρισμα στην έρευνα του «Η θετική συναισθηματική εμπειρία της αγκαλιάς ενεργοποιεί διάφορες βιοχημικές και ψυχολογικές αντιδράσεις», ενώ μόλις δέκα δευτερόλεπτα αγκαλιάς από ένα αγαπημένο μας πρόσωπο αρκεί για να μειωθεί η αρτηριακή πίεση, να αυξηθεί η ωξυτοκίνη και οι άλλες ορμόνες ευεξίας και να μειωθεί αισθητά το στρες. Αλήθεια πόσες λέξεις κρύφτηκαν σε μία αγκαλιά; Πόσο γλύκανε η ψυχή; Πόση δύναμη έχει μια αγκαλιά;
Γράφει η Κωνσταντίνα Βασιλείου – Σύμβουλος της μεθόδου της Dr. Μαρίας Λεβέντη «Σφαιρική Αντιληπτικότητα»
Στο διαδικτυακό τόπο του Αρχείου της ΕΡΤ έχει δημιουργηθεί ειδική ιστοσελίδα υπό τον τίτλο «Η ΕΡΤ ΠΑΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ». Στην ιστοσελίδα αυτή φιλοξενούνται 330 περίπου οπτικοακουστικά τεκμήρια, τα οποία η επιστημονική ομάδα του Αρχείου της ΕΡΤ αντιστοίχισε κατά το δυνατόν με την ύλη των σχολικών βιβλίων της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Στόχος της συγκεκριμένης πρωτοβουλίας είναι η διευκόλυνση της αναζήτησης, αξιολόγησης και χρήσης των οπτικοακουστικών τεκμηρίων του Αρχείου της ΕΡΤ, ως επιπρόσθετο βοήθημα για τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Το συγκεκριμένο ψηφιακό αυτό υλικό, η πρόσβαση στο οποίο μέσω του διαδικτύου είναι ελεύθερη, είναι δυνατόν, και προς όφελος των μαθητών/μαθητριών, να αξιοποιηθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Έγκριση του περιεχομένου της ιστοσελίδας του Αρχείου της ΕΡΤ με την υπ' αριθμ. 48/8-12-2016 πράξη του Δ.Σ του Ι.Ε.Π
Ακολουθεί βίντεο που βρήκε στο διαδίκτυο η μαθήτρια της Γ΄Γυμνασίου Κ.Κ για τα ¨Δικαιώματα του Παιδιού" στο πλαίσιο του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής,σχολικού έτους 2016-2017.
Ακολουθεί βίντεο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που μετά από μεγάλη διερεύνηση στο διαδίκτυο μας παρουσίασε μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου Κ.Κ. στο πλαίσιο του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής σχολικού έτους 2016-2017.
βίντεο από το διαδίκτυο που επέλεξε μαθήτρια της Α΄Γυμνασίου να παρουσιάσει στο τμήμα της Α1 για το Ασφαλές Διαδίκτυο στα πλαίσια του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας, σχολικού έτους 2016-2017.
Ακολουθεί βίντεο από το διαδίκτυο που παρουσίασε μαθήτρια της Α΄Γυμνασίου στο τμήμα της Α1 στο πλαίσιο του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας, σχολικού έτους 2016-2017, για την Ασφάλεια στο Διαδίκτυο.
Ακολουθεί εργασία μαθήτριας γιατο Δικαίωμα της γυναικείας ψήφουστα πλαίσια του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής Γ΄Γυμνασίου (Ενότητα:II -Κεφάλαια: 7 και 9) σχολικού έτους 2016-2017. Η παρουσίαση επενδύθηκε μουσικά με το:The way(instrumental) -Zack-Hemsey
Ακολουθεί εργασία μαθητή με θέμα "Δικαίωμα ψήφου και γυναίκα" που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής της Γ΄Γυμνασίου (Ενότητα: ΙΙ. Πολιτεία και Άτομο-Κεφάλαια:7 και 9) σχολικού έτους: 2016-2017
Ακολουθεί εργασία μαθήτριας της Γ΄Γυμνασίου με θέμα "ενδοσχολική βία" που πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής (Ενότητα:I-Kεφάλαιο 6 :Κοινωνικά προβλήματα) σχολικού έτους 2016-2017.
Ακολουθεί εργασία μαθητή για την ενδοσχολική βία και εκφοβισμό στα πλαίσια του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής Γ΄Γυμνασίου (Ενότητα:Ι-Κεφάλαιο 6: Κοινωνικά προβλήματα) σχολικού έτους 2016-2017.
Ακολουθεί εργασία μαθήτριας για την ενδοοικογενειακή βία στα πλαίσια του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής Γ΄Γυμνασίου (Ενότητα:Ι -Κεφάλαιο 6: Κοινωνικά προβλήματα )-σχολικού έτους 2016-2017.
Αυτή η σύντομη ιστορία, όπως πολλές άλλες άλλωστε, ίσως να είναι αποκύημα της φαντασίας κάποιου άγνωστου συγγραφέα. Τα συναισθήματα όμως που αφήνει σε όλους όσους την διαβάζουν είναι πολύ πραγματικά. Απολαύστε τη...
«Το παγκάκι ήταν εντελώς άδειο όταν το είδα. Το πλησίασα, κάθισα και ξεκίνησα να διαβάζω ένα παλιό βιβλίο κάτω από τα μακρυά, φουντωτά κλαριά μιας γέρικης ιτιάς. Ένιωθα βαθιά απογοητευμένη από τη ζωή και από τους ανθρώπους. Δεν επιθυμούσα να δω κανέναν και για αυτό είχα ψάξει το πιο απομονωμένο παγκάκι του πάρκου. Χαμένη στις σκέψεις μου, είχα κάθισα εκεί για αρκετή ώρα προσπαθώντας μάταια να αλλάξω σελίδα στο βιβλίο μου, όταν ξαφνικά είδα ένα μικρό αγόρι να με πλησιάζει. Ήταν λαχανιασμένο, κουρασμένο από το παιχνίδι. «Αυτός μου έλειπε» σκέφτηκα.
Το μικρό αγόρι πλησίασε προς το μέρος μου κρατώντας κάτι στα χέρια του. Στάθηκε μπροστά μου και με το κεφάλι του σκυμμένο μου είπε ενθουσιασμένο: «Κοίτα τι βρήκα!» Στο χέρι του υπήρχε κάτι που θύμιζε λουλούδι. Ήταν ένα θλιβερό θέαμα. Τα φύλλα του ήταν μαραμένα, τα πέταλα του νεκρά. Μάλλον κάποιος το είχε κόψει μέρες πριν και το είχε πετάξει στο έδαφος. Σκέφτηκα ότι αν αποδεχόμουν το δώρο του ίσως αποφάσιζε να με αφήσει στην ησυχία μου. Χαμογέλασα με δυσκολία, άπλωσα το χέρι μου και δέχτηκα το δώρο του.
Αλλά αντί να φύγει, κάθισε δίπλα μου στο παγκάκι και είπε: «Μυρίζει υπέροχα και είναι πανέμορφο! Για αυτό το διάλεξα για σένα!» Γύρισα με απορία και ξανακοίταξα το μαραμένο λουλούδι. Κάποτε σίγουρα ήταν όμορφο, κάποτε είχε έντονα χρώματα, ίσως πορτοκαλί, κίτρινο ή κόκκινο. Αλλά πλέον αυτό το λουλούδι, ούτε όμορφο ήταν αλλά ούτε και μύριζε καθόλου. «Ακριβώς ό, τι χρειάζομαι» του είπα με την ελπίδα ότι θα αποφάσιζε να φύγει μακριά μου και να με αφήσει στη θλίψη μου. Αλλά έτσι όπως τον κοίταξα εκείνη τη στιγμή, παρατήρησα κάτι που εξηγούσε το δώρο του. Το αγόρι ήταν τυφλό. Δεν θα μπορούσε να έχει δει το λουλούδι που διάλεξε για να μου χαρίσει.
Άκουσα τη φωνή μου να τρέμει όταν του είπα αυθόρμητα ότι αυτό ήταν το ωραιότερο λουλούδι που μου έχουν χαρίσει ποτέ. Ότι το δώρο του ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την δύσκολη για μένα ημέρα. Μου είπε παρακαλώ, σηκώθηκε και έφυγε για να συνεχίσει το παιχνίδι του. Εγώ έμεινα στο παγκάκι να αναρωτιέμαι: μα πως ένα τυφλό αγόρι κατάφερε να αντιληφθεί μια απελπισμένη γυναίκα να κάθεται κάτω από μια γέρικη ιτιά; Πως γνώριζε πόσο άσχημη ήταν η ψυχολογία μου και αποφάσισε να μου δώσει λίγη χαρά με το δώρο του; Ίσως αυτό το παιδί να μπορούσε να δει με τα μάτια της καρδιάς του. Ίσως είχε ευλογηθεί με την αληθινή όραση. Μέσα από τα μάτια αυτού του τυφλού παιδιού, επιτέλους μπορούσα να δω ότι το πρόβλημα μου δεν ήταν οι άνθρωποι γύρω μου. Το πραγματικό πρόβλημα ήμουν εγώ και ο τρόπος που έβλεπα τον κόσμο. Εκείνη τη στιγμή ορκίστηκα στον εαυτό μου να ανοίξω τα μάτια μου και να σταματήσω να είμαι τυφλή. Να δω ξανά την ομορφιά στη ζωή και να εκτιμήσω το κάθε δευτερόλεπτο που θα ζήσω σε αυτόν τον κόσμο. Σήκωσα το νεκρό λουλούδι με το χέρι μου, το κοίταξα και έμοιαζε πλέον πιο όμορφο από ποτέ. Το έφερα κοντά στη μύτη μου και μπορούσα να απολαύσω την υπέροχη μυρωδιά του.
Και χαμογέλασα όταν είδα από μακριά το νεαρό αγόρι, κρατώντας στα χέρια του ένα μαραμένο λουλούδι, να πλησιάζει έναν ανυποψίαστο ηλικιωμένο για να του αλλάξει τη ζωή
Ο Μικρός Πρίγκιπας μας μιλάει για τα πραγματικά σημαντικά της ζωής
- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Καλημέρα, είπε ο κλειδούχος του σιδηροδρομικού σταθμού.
- Τι κάνεις εδώ; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Ξεχωρίζω τους επιβάτες σε δέματα των χιλίων, είπε ο κλειδούχος. Στέλνω τα τρένα που τους μεταφέρουν, άλλοτε προς τα δεξιά και άλλοτε προς τα αριστερά.
Και μια φωτισμένη ταχεία αμαξοστοιχία, βροντώντας όπως το μπουμπουνητό, τράνταξε την καμπίνα του κλειδούχου.
- Είναι πολύ βιαστικοί, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι ψάχνουν;
- Αυτό δεν το ξέρει ούτε ο άνθρωπος της ατμομηχανής, είπε ο κλειδούχος.
Μια δεύτερη φωτισμένη ταχεία βρόντηξε σε αντίθετη κατεύθυνση.
- Επιστρέφουν κιόλας; Ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Δεν είναι οι ίδιοι, είπε ο κλειδούχος. Είναι μια ανταλλαγή. Άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται.
- Δεν ήταν ευχαριστημένοι εκεί που βρίσκονταν;
- Κανείς δεν είναι ποτέ ευτυχισμένος εκεί που βρίσκεται, είπε ο κλειδούχος.
Και βρόντηξε το μπουμπουνητό μιας τρίτης φωτισμένης ταχείας.
- Κυνηγούν τους πρώτους ταξιδιώτες; Ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.
- Δεν κυνηγούν τίποτα απολύτως, είπε ο κλειδούχος. Κοιμούνται μέσα εκεί ή χασμουριούνται. Μόνο τα παιδιά πατικώνουν τις μύτες τους στα τζάμια.
- Μόνο τα παιδιά γνωρίζουν τι ζητούν, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Χάνουν χρόνο για μια κούκλα από κουρέλια και αυτή γίνεται πολύ σημαντική, κι αν τους την αρπάξεις, κλαίνε…
- Είναι τυχερά, είπε ο κλειδούχος.
- Καλημέρα, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Καλημέρα, είπε ο έμπορος.
Ήταν ένας έμπορος τελειοποιημένων χαπιών που καταπραΰνουν τη δίψα. Καταπίνει κανείς ένα την εβδομάδα και δεν αισθάνεται πια την ανάγκη να πιει.
- Γιατί τα πουλάς αυτά; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Γιατί είναι μεγάλη εξοικονόμηση χρόνου, είπε ο έμπορος. Οι ειδήμονες έκαναν υπολογισμούς. Εξοικονομούν πενήντα τρία λεπτά της εβδομάδα.
- Και τι κάνεις με αυτά τα πενήντα τρία λεπτά;
- Κάνεις ό, τι θέλεις…
«Εγώ» μονολόγησε ο μικρός πρίγκιπας, «αν είχα στη διάθεσή μου πενήντα τρία λεπτά να ξοδέψω, θα κατευθυνόμουν με το πάσο μου σε μια πηγή…».
Ο Αντουάν Ντε Σαιντ - Εξυπερύ (29 Ιουνίου 1900 - 31 Ιουλίου 1944) ήταν Γάλλος συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Γαλλία το 1900 από αριστοκρατική οικογένεια.
Στα 26 του χρόνια γίνεται πιλότος και μάλιστα από τους πρωτοπόρους των υπερατλαντικών πτήσεων. Το 1936 παίρνει μέρος στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και αργότερα κατατάσσεται στην αμερικανική αεροπορία σαν πιλότος καταδιωκτικού.
Από τη γεμάτη περιπέτειες ζωή του γεννήθηκαν τα κλασικά πια βιβλία του: Γη των ανθρώπων, Πιλότος πολέμου, Νυχτερινή πτήση. Ο Μικρός Πρίγκιπας, το πιο γνωστό του βιβλίο, πρωτοεκδόθηκε στην Αμερική το 1940, όπου είχε καταφύγει ο Εξυπερύ όταν κατέρρευσε το γαλλικό μέτωπο.
Έχει μεταφραστεί σε 250 γλώσσες και είναι το τρίτο σε πωλήσεις βιβλίο στην παγκόσμια ιστορία, μετά απ’ τη Βίβλο και το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ. Ο Σαιντ Εξυπερύ εξαφανίστηκε με το αεροπλάνο του το 1944, ανοιχτά της Κορσικής.
Ένα ελληνικό λύκειο κάνει τα παιδιά να θέλουν να πηγαίνουν ακόμα και τις Κυριακές
ΠΕΡΣΑ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ 10.02.2017
Από μαθήματα Ρομποτικής μέχρι σεμινάρια ποίησης με τον Τίτο Πατρίκιο.
Ένα λύκειο στη Φλώρινα, έχει γίνει το σχολείο που όλοι θα θέλαμε να πηγαίνουμε, χάρη στις πρωτοβουλίες του διευθυντή και μερικών καθηγητών του. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Λίνας Γιάνναρου για την Καθημερινή το Λύκειο Φιλώτα του Δήμου Αμυνταίου, είναι ένα μικρό περιφερειακό σχολείο με 75 μαθητές, σε ένα χωριό μόλις 2.000 κατοίκων. Αλλά ακούγεται περισσότερο σαν σχολείο στη Φινλανδία. Μπορεί να είναι χτισμένο μέσα στα εργοστάσια της ΔΕΗ και τα ορυχεία και το χειμώνα, οι δρόμοι συχνά είναι κλειστοί. Όμως διδάσκοντες και μαθητές, θέλουν να πηγαίνουν στο σχολείο, και να μένουν περισσότερες ώρες τα απογεύματα, ενώ Κυριακές και αργίες γίνονται εργαστήρια και σεμινάρια. Ο διευθυντής του σχολείου ονομάζεται Λευτέρης Ελευθεριάδης, αλλά οι μαθητές τον φωνάζουν Freedom. Και μαζί με τους καθηγητές, αποφάσισε να κάνει το σχολείο τόπο θέλησης για μάθηση, χωρίς τυποποιημένες «κονσέρβες» γνώσης, αλλά με δημιουργικότητα και φαντασία. Και τα παιδιά ανταποκρίθηκαν. Στο σχολείο, εδώ και τέσσερα χρόνια, έρχονται κάθε είδους ειδικότητες για σεμινάρια και εργαστήρια: σκηνοθέτες και σεναριογράφοι, ζωγράφοι, μουσικοί και επιστήμονες. Το πρόγραμμα μέχρι στιγμής, περιλαμβάνει ανάμεσα σε άλλα, συμμετοχή σε εργαστήριο Ρομποτικής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, δημιουργία τηλεοπτικού σποτ με θέμα τον αποκλεισμό και τη βία κατά των μαθητών με τον θεατρολόγο Χριστόδουλο Κοτσινά, ποιητικό διάλογο με τον Τίτο Πατρίκιο, σεμινάριο σεναρίου με τον Γιώργο Φειδά, παρακολούθηση μαθημάτων θεάτρου στη σχολή Ίασμος του Βασίλη Διαμαντόπουλου κ.ά.
Οι μαθητές πήγαν ακόμα και εκπαιδευτικές εκδρομές στη Βουδαπέστη και τη Βιέννη. Όποτε χρειάστηκε, όλοι έμειναν ώρες μετά το σχόλασμα ενώ το άνοιξαν πολλές Κυριακές. Όμως αυτό δε σημαίνει πως τα κανονικά μαθήματα παραμελούνται αφού το ποσοστό επιτυχίας των μαθητών του Λυκείου στις Πανελλήνιες ξεπερνάει το 85%. Το λύκειο τα κάνει όλα αυτά με προσωπική δουλειά, χρόνο και χρήμα. Λίγο πιο κοντά στα φινλανδικά πρότυπα διδασκαλίας, που είναι σύμφωνα με πολλές έρευνες τα καλύτερα του κόσμου, το λύκειο Φιλώτα είναι τόπος εκμάθησης και επικοινωνίας, Τόπος όπου όλοι νιώθουν σαν οικογένεια, τόπος δημιουργίας και έμπνευσης. Δηλαδή σαν το σχολείο που θα θέλαμε να έχουμε.
Σήκω και κοίτα τον ουρανό να στέλνει το γαλάζιο συστημένο στο πρόσωπό σου.
Κοίτα τον ήλιο. Και ξέρεις άλλοτε είναι χαρούμενος φωτεινός κι άλλοτε λυπημένος σκοτεινός κρυμμένος πίσω από τα γκρίζα σύννεφα. Σαν εσένα.
Σήκω και κοίτα το θόρυβο στους δρόμους, τη σιωπή τους τη νύχτα. Tα παιδιά που τραγουδούν κι εκείνα που δακρύζουν. Σήκω και κοίτα γύρω τα παρτέρια με το χιόνι, τα παρτέρια με λουλούδια. Το τραπέζι με τα λίγα τα πολλά.
Ό, τι βλέπεις που φωτίζει ή σκοτεινιάζει, που χαίρεται ή λυπάται, που κινείται ή σταματά , μονόχρωμο ή πολύχρωμο λέγεται ζωή. Το αεράκι που παίζει κρυφτό στα μαλλιά σου, η δίψα, η πείνα σου, το γέλιο της ψυχής σου, το κλάμα σου για το μη αναστρέψιμο.
Σήκω και κοίτα απέναντί σου ο καθρέφτης σου ψέματα δε λέει. Είσαι εδώ κι ανασαίνεις και αισθάνεσαι. Είσαι αυτό που η ψυχή σου, η καρδιά σου, το μυαλό σου επιλέγει. Τα ναι και κυρίως τα όχι σου.
Οι άνθρωποι θα σου φορέσουν τη δική τους φορεσιά, θα σε βάλουν στις δικές τους ιστορίες που δεν είναι ιστορίες σου, θα σου δώσουν το δικό τους χαρακτήρα για να σε απορρίψουν ή να σε δεχτούν. Αν είσαι εκεί και τους ακούσεις δεν θα μπορέσεις να ζήσεις όπως θέλεις.
Απλά χαμογέλα, γιατί είσαι αυτό που δεν θα είναι ποτέ.Δεν είναι για σένα η ζωή να σε καθηλώνει, να σε παραιτεί, να σε τρομάζει. Γεννήθηκες, πορεύεσαι, σκοντάφτεις, περπατάς, τρέχεις, σταματάς.Με επίγνωση κοίτα γύρω σου. Σήκω και πάρε αυτό που σου αξίζει!
Σου αξίζει μια αγάπη που θέλει να χορέψει μαζί σου, που σε κάνει να τραγουδάς,που δε ζητά μόνο τις όμορφες ώρες σου υπομένει τις άσχημες,που μπορεί και σε δέχεται όπως ακριβώς είσαι, που δε θέλει να σε αλλάξει, που μοιράζεται την άνοιξη και το χειμώνα σου κι ελπίζει πάντα σε ένα καλοκαίρι.
Σέβεται την ελευθερία σου,τις επιλογές σου, το δικαίωμα στο λάθος. Σε συγχωρεί. Κι είναι κει παρούσα να σου δώσει το χέρι της για να σηκωθείς όταν σε βλέπει γονατισμένο. Σου αξίζει μια αγάπη που γελά μαζί σου. Κλαίει μαζί σου φανερά ή κρυφά, που αυτολογοκρίνεται να μην σε πονέσει και σιωπά.
Σου αξίζει μια αγάπη που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής που σε αφήνει να πετάς κι ας είναι μακριά της και σε συντροφεύει στις πτήσεις σου αν της το επιτρέψεις.Πίνει μια γουλιά από το γαλάζιο ουρανό των ονείρων σου.Σου αξίζει μια αγάπη που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.Υπάρχει! Σήκω και γύρνα στην αληθινή ζωή!
''Όλη η ποικιλία, όλη η ευτυχία, όλη η ομορφιά της ζωής αποτελείται από τη σκιά και το φως.''*
Ξέρεις τι είναι να είσαι παιδί και να προορίζεσαι για μια ζωή που δεν έχεις επιλέξει;
Να γεννιέσαι και να έχουν αποφασιστεί όλα για σένα από πριν;
Είσαι ακόμα στην κοιλιά της μαμάς σου, σε αυτό το απίστευτα ασφαλές μέρος και όλοι μιλάνε γύρω από το όνομα σου, δίχως να έχεις ακόμα όνομα. Θα είσαι το άψογο παιδί, ο τέλειος επαγγελματίας, ο υπέροχος άνθρωπος, θα είσαι ο ιδανικός υποψήφιος. Θα κάνεις πράγματα που δεν ξέρεις ακόμα αν σου αρέσουν. Θα επιβεβαιώσεις κάθε προσδοκία των γονέων σου. Και όλα αυτά γιατί; Μα, φυσικά γιατί αυτοί ξέρουν με ποιο τρόπο θα γίνεις εσύ ευτυχισμένος.
Οι γονείς, δύο άνθρωποι που σκέφτονται για εσένα πριν από εσένα. Προγραμματίζουν τις ζωές τους με βάση το δικό σου πρόγραμμα, σε αγαπούν ό,τι και αν γίνει, είναι εκεί για να αντέξουν τα σκοτάδια σου και να χαρούν πριν από εσένα για τις επιτυχίες σου.
Είναι οι άνθρωποι που σε έφεραν σε αυτό τον κόσμο. Σου χάρισαν την πνοή και τη δυνατότητα να ζήσεις. Μέχρι εκεί. Οι γονείς μας είναι κοινοί θνητοί, ας μη μπερδευόμαστε. Είναι άνθρωποι με τις δικές τους ιστορίες, τους δικούς τους φόβους, ανασφάλειες, όνειρα και πάθη. Πριν από εμάς, είχαν την δική τους προσωπική ζωή.
Είναι σύντροφοι, εραστές, επαγγελματίες, φίλοι και όλα όσα είμαστε και εμείς. Το ότι γίνονται γονείς δεν σημαίνει πως διαγράφονται από τη λίστα όλων όσων έχουν το δικαίωμα να κάνουν λάθη. Άλλωστε και αυτοί από μόνοι τους είναι παιδιά κάποιων άλλων, έχουν μεγαλώσει με τα πρότυπα άλλων ανθρώπων. Και εκεί κάπου μπλεκόμαστε όλοι.
Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί, είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του. Μαμάδες που δεν έγιναν οι μπαλαρίνες που θα ήθελαν, μπαμπάδες που συμβιβάστηκαν και δε κυνήγησαν το δικό τους όνειρο, άνθρωποι που είτε βολεύτηκαν σε ετοιμοπαράδοτες πραγματικότητες, ή φυλακίστηκαν δίχως να το καταλάβουν.
Στο βωμό του «καλού» του παιδιού, του «εγώ ξέρω καλύτερα», του «μα είναι δυνατόν η μαμά να θέλει το κακό σου;», έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Γιατί οι σημερινοί γονείς κάνουν τα πάντα για το παιδί τους εκτός από το να το αφήσουν ελεύθερο να επιλ
έξει αυτό που θέλει να γίνει.
Ό,τι τους έλειψε, προσπαθούν να το δουν μέσα από τα δικά σου μάτια. Αυτό που δεν κατάφεραν να φέρουν κοντά, οι παρολίγο ευτυχίες τους, γίνονται τώρα ο δικός σου αυτοσκοπός. Και εσύ παίζεις το ρόλο του πρωταγωνιστή, στο έργο που είναι φτιαγμένο για κάποιον άλλο.
Απόψεις για τον έρωτα, πολιτικές, θρησκευτικές πεποιθήσεις, καταπιεσμένες ανάγκες που σφαγιάστηκαν στα πρέπει των δικών τους γονέων, τώρα φορτώνονται στις δικές σου πλάτες. Και εσύ σαν άλογο σε κούρσα, τρέχεις να φτάσεις στο τέρμα για να ευτυχήσουν, να ευτυχήσεις. Ναι, να ευτυχήσεις, μάλλον δηλαδή, από ό,τι σου έχουν πει.
Και φτάνεις εκεί, έχεις ζήσει όλα όσα ήθελαν να ζήσουν οι ίδιοι, γιατί θέλησες να τους κάνεις περήφανους, να τους επιβεβαιώσεις, να ακούσεις το μπράβο τους, να δεις το χαμόγελο στα πρόσωπα τους. Αφού τα έκανες όλα για την ευτυχία σου γιατί καταλήγεις εσύ, ο δυστυχισμένος;
Γιατί, δε σε γεμίζει τίποτα από αυτά που γράφτηκαν για εσένα. Εσύ είσαι ο συγγραφέας του δικού σου βιβλίου και μέχρι να κρατήσεις την πένα στα χέρια σου, οι σελίδες θα μένουν άγραφα χαρτιά. Άδειες μέρες που αδημονούν να γεμίσουν με όσα ΕΣΥ αγαπάς.
Το καλό σου κρύβεται κάπου εκεί, ανάμεσα σε όσα αγαπάς και όσα σε αγαπούν γι’ αυτό που πραγματικά είσαι και όχι γι’ αυτό που θέλει ο καθένας να γίνεις. Ο κάθε άνθρωπος οφείλει να ζει αυτό που θέλει να ζήσει και να αφήνει το παιδί του να επιλέγει, να μάθει να επιλέγει για το δικό του καλό.
Άλλωστε πώς μπορεί ο γονέας να ξέρει ότι αυτό θα είναι καλό για σένα, από τη στιγμή που αυτός δε το έκανε ποτέ; Και πώς μπορεί να ξέρει πως εσύ θα είσαι ευτυχισμένος, με όσα κάνουν αυτόν ευτυχισμένο;
Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, νιώθει την σιγουριά πως αυτός ξέρει καλύτερα. Αποκτάει την τάση να απαντάει με απόλυτο τρόπο στο καθετί. Αντιθέτως, θα έπρεπε όσο μεγαλώνουμε να ρωτάμε περισσότερο και να απαντούμε λιγότερο.
Οι γονείς να ρωτάνε τα παιδιά και τα παιδιά να εμπνέονται από τις ερωτήσεις. Να βρίσκουν τροφή για σκέψη στα χέρια των γονιών τους και όχι στρωμένους δρόμους που τελικώς, οδηγούν σε αδιέξοδα.
Να θυμάσαι, λοιπόν, πως οι γονείς σου έδωσαν ακριβώς αυτά που είχαν να σου δώσουν. Το σημαντικό είναι τι θα κάνεις εσύ με αυτά που σου δόθηκαν έως εφόδια. Θα τα χρησιμοποιήσεις έως αλυσίδες ή θα τα μεταμορφώσεις σε φτερά;
Τη νύχτα κάθε κάτοικος έβγαινε με αντικλείδια κι ένα φανάρι και πήγαινε να διαρρήξει το σπίτι ενός γείτονα. Επέστρεφε την αυγή φορτωμένος κι έβρισκε το σπίτι του διαρρηγμένο. Κι έτσι όλοι ζούσαν αρμονικά και χωρίς προβλήματα, αφού ο ένας έκλεβε τον άλλον, κι αυτός έναν άλλον ακόμα και ούτω καθεξής, μέχρι να έρθει η σειρά του τελευταίου που έκλεβε τον πρώτο.
Το εμπόριο σε εκείνη τη χώρα ασκείτο με τη μορφή της απάτης, τόσο από την πλευρά εκείνου που πουλούσε όσο και από την πλευρά εκείνου που αγόραζε. Η κυβέρνηση ήταν μια εταιρία που εγκληματούσε σε βάρος των πολιτών, και οι πολίτες, από τη μεριά τους, νοιάζονταν μόνο να εξαπατούν την κυβέρνηση. Έτσι η ζωή συνεχιζόταν χωρίς δυσκολίες, και δεν υπήρχαν ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί.
Τότε, κανείς δεν ξέρει πώς, βρέθηκε στη χώρα ένας τίμιος άνθρωπος. Τη νύχτα, αντί να βγαίνει με τον σάκο και το φανάρι, έμενε στο σπίτι του να καπνίζει και να διαβάζει μυθιστορήματα. Έρχονταν οι κλέφτες, έβλεπαν το φως αναμμένο και δεν ανέβαιναν.
Αυτή η κατάσταση διήρκεσε για λίγο· μετά έπρεπε να τον κάνουν να καταλάβει ότι εάν ήθελε να ζει χωρίς να κάνει τίποτα, αυτός δεν ήταν λόγος να μην αφήνει τους άλλους να κλέβουν. Για κάθε νύχτα που αυτός περνούσε στο σπίτι του, μία οικογένεια δεν έτρωγε την επόμενη ημέρα.
Μπροστά σε αυτά τα επιχειρήματα, ο τίμιος άνθρωπος δεν μπορούσε να εναντιωθεί. Άρχισε κι αυτός να βγαίνει το βράδυ και να γυρίζει την αυγή, όμως, να κλέψει δεν πήγαινε. Τίμιος ήταν, δεν υπήρχε τίποτα να κάνει. Πήγαινε μέχρι τη γέφυρα κι έμενε να κοιτάζει το νερό να περνάει από κάτω. Επέστρεφε στο σπίτι του και το έβρισκε διαρρηγμένο.
Σε λιγότερο από μία εβδομάδα, ο τίμιος άνθρωπος βρέθηκε απένταρος, χωρίς να έχει τίποτα να φάει, με το σπίτι άδειο. Όμως, μέχρι εδώ, μικρό το κακό, γιατί η ευθύνη ήταν δική του. Το πρόβλημα ήταν ότι με αυτόν τον τρόπο που έπραττε δημιουργείτο ένα χάος. Γιατί άφηνε τους άλλους να του κλέβουν τα πάντα, ενώ αυτός δεν έκλεβε κανέναν· έτσι, υπήρχε πάντα κάποιος που επιστρέφοντας την αυγή στο σπίτι του το έβρισκε άθικτο γιατί ήταν το σπίτι που έπρεπε να διαρρήξει αυτός.
Γεγονός είναι ότι μετά από λίγο, εκείνοι που δεν έπεφταν θύματα κλοπής βρέθηκαν να είναι πιο πλούσιοι από άλλους και να μην θέλουν πλέον να κλέβουν. Κι αυτοί που πήγαιναν να κλέψουν το σπίτι του τίμιου ανθρώπου, το έβρισκαν πάντα άδειο· έτσι γίνονταν φτωχοί. Εν τω μεταξύ, εκείνοι που έγιναν πλούσιοι απέκτησαν κι αυτοί τη συνήθεια να πηγαίνουν τη νύχτα στη γέφυρα να κοιτάζουν το νερό που περνούσε από κάτω. Αυτό μεγάλωσε το χάος, γιατί υπήρξαν πολλοί άλλοι που έγιναν φτωχοί.
Τότε, οι πλούσιοι είδαν ότι, με το να πηγαίνουν τη νύχτα στη γέφυρα, θα γίνονταν φτωχοί μετά από λίγο. Και σκέφτηκαν: «Να πληρώσουμε τους φτωχούς να πηγαίνουν να κλέβουν για λογαριασμό μας». Έκαναν τα συμβόλαια, ορίστηκαν οι μισθοί, τα ποσοστά· φυσικά, πάντα κλέφτες ήταν, και προσπαθούσαν να εξαπατήσουν οι μεν τους δε. Όμως -όπως συνήθως συμβαίνει- οι πλούσιοι γίνονταν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Υπήρχαν πλούσιοι τόσο πλούσιοι που δεν είχαν πια ανάγκη να κλέβουν και να βάζουν άλλους να κλέβουν για να συνεχίζουν να είναι πλούσιοι. Όμως, εάν σταματούσαν να κλέβουν, θα γίνονταν φτωχοί γιατί οι φτωχοί τούς έκλεβαν. Πλήρωσαν, λοιπόν, τους πιο φτωχούς από τους φτωχούς για να προφυλάσσουν την περιουσία τους από τους άλλους φτωχούς, κι έτσι ίδρυσαν την αστυνομία και δημιούργησαν τις φυλακές.
Με αυτόν τον τρόπο, λίγα μόλις χρόνια μετά την άφιξη του τίμιου ανθρώπου, κανείς δεν μιλούσε πια για κλοπές, αλλά μόνο για πλούσιους ή φτωχούς, παρότι ήταν πάντα όλοι κλέφτες. Τίμιος υπήρξε μόνο εκείνος ο ένας που πέθανε σύντομα. Από πείνα»
«Το μαύρο πρόβατο»(La pecora nera) – Ίταλο Καλβίνο (1923-1985) – μετάφραση από την Μαρία Π. Βαγγέλη
ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ: Καθάρια φωνή, Καθάρια ζωή ! Μέτρο ανθρωπιάς και παλικαριάς ...
Σαν σήμερα, το 1980 έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Ξυλούρης, ο Κρητικός μουσικός και τραγουδιστής που σφράγισε την ελληνική παραδοσιακή μουσική με το έργο του
Τι να σου πω, τι να σου πω, τι να σου πω που να μην το 'χει πει κανένας για κανέναν, εγώ μονάχα ένα πράγμα θα σου πω. Μου φτάνει πως μεγάλωσα με σένα.
Οι γονείς μου τον τραγουδούσαν με ανοιχτά τα παράθυρα στο παλιό κόκκινο μάζντα τους, έπαιζε στο ραδιόφωνο της κουζίνας και οι δίσκοι του κοσμούσαν τη δισκοθήκη του πατέρα. Τα άλλα παιδάκια άκουγαν την pop της εποχής, διάττοντες αστέρες που κανείς δε θυμάται πια, ενώ εγώ σιγοτραγουδούσα «Τα θερινά σινεμά» και το «Αχ Μαρία».
Τα άλλα παιδάκια, εκτός από την Κλεοπάτρα, με την οποία γίναμε φίλες από την πρώτη μέρα στο σχολείο και δεν ένιωθα μόνη, καθώς ουρλιάζαμε στα διαλείμματα χορεύοντας, το «Φταίει ο χοντρός» με το τραγούδι να γίνεται αφορμή για την αρχή μιας φιλίας που βαστά μέσα στα χρόνια κι εννοεί ακόμη να τραγουδά.
Το πρόσωπο πίσω από τη φωνή και την ξεσηκωτική μουσική ήταν εκείνος «ο κύριος με τα περίεργα μαλλιά», όπως είπα την πρώτη φορά που αντίκρισα στην τηλεόραση τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Όταν είσαι παιδί σου αρέσει απλώς ο ρυθμός, αγαπάς δίχως εξηγήσεις τις νότες, μαθαίνεις τα λόγια αυτόματα, παραποιώντας τα περισσότερα από αυτά.
Μεγαλώνοντας, μεγάλωνε μέσα μου η αγάπη για το μοναδικό εκείνο ηχόχρωμα και την τρομερά παράξενη στιχουργική δεινότητα, αυτό τον τύπο που έφερε μια νέα πνοή στην ελληνική μουσική σκηνή και που ήταν τόσο άλλος, τόσο διαφορετικός, με τόση αλήθεια σε όλο αυτό, που έμοιαζε να είναι άνθρωπος δικός. Τον φανταζόμουν τις Κυριακές στα τραπέζια, ως έναν ακόμη θείο ή κάποιο φίλο του μπαμπά.
Οι τυχεροί μας γονείς κι άλλοι 100.000 νέοι της εποχής τους, έζησαν τη μαγεία του πάρτι στη Βουλιαγμένη, του περίφημου ελληνικού Woodstock, που ήταν έμπνευση του Κηλαηδόνη. Έκανε την αρχή κι έβγαλε τη μουσική στη φύση, εκτός των στενών συναυλιακών χώρων. Δεν χώρεσε άλλωστε σε πλαίσια ο ίδιος ποτέ.
Γεννήθηκε στην Κυψέλη, στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου, αγάπησε τη γειτονιά του και τους ανθρώπους της. Στην Κυψέλη της εποχής συναντούσε κανείς αστούς, bon vivants, μποέμ τύπους, καλλιτέχνες, διανοούμενους, εργάτες. Στο κοινωνικό αυτό μωσαϊκό θα αγαπήσει τη μουσική. Μεταξύ επτανησιακών καντάδων και Γούναρη, ακούει Έλβις, Everly Brothers και Fats Domino.
Σχολείο πήγε στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων. Μικρός ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, φοίτησε στην Αρχιτεκτονική του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Τελικά έγινε «αρχιτέκτονας» των μουσικών μας ακουσμάτων.
Η εκκίνηση της καλλιτεχνικής του τροχιάς στη δεκαετία του ’70, είναι η μουσική για τη θεατρική παράσταση του έργου της Κωστούλας Μητροπούλου Η Πόλη μας, με ερμηνευτές τη Βίκυ Μοσχολιού και τον Μανώλη Μητσιά. Θα είναι αυτή η αρχή ενός μουσικού θησαυρού που θα αφήσει παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Η σύνθεση της μουσικής για το θέατρο και το σινεμά τον κερδίζει. Γράφει για μια δεκαετία τη μουσική για την Ελεύθερη Σκηνή, είναι βασικός συνθέτης του «Θεσσαλικού Θεάτρου», συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Λαϊκό Θέατρο του Λ. Τριβιζά και με την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου. Γράφει τη μουσική για τις ταινίες «Οι κυνηγοί» και «Ο θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Ελευθέριος Βενιζέλος» του Παντελή Βούλγαρη και «Οι Αθηναίοι» του Βασίλη Αλεξάκη.
Μοναδικός και ροκ εν ρολ, διαβάζει μετά μανίας Λούκι Λουκ. Είναι ο ήρωας του Morris η αιτία που το κοινό θα αποκαλεί τον Κηλαηδόνη φτωχό και μόνο καουμπόη, καθώς εκείνος θα γράψει ένα τραγούδι εμπνευσμένο από το alter ego του
Παρά τους στίχους του τραγουδιού του, εκείνος ερωτεύεται και παντρεύεται την Άννα, κάνει μαζί της δυο κόρες την Γιασεμή και την Μαρία και στέκεται πιστός σύντροφος και πατέρας, δίχως να χάνει στιγμή τη ζωντάνια και την παιδικότητά του.
Τα χρόνια περνούν κι όσο τα περίεργα μαλλιά του ασπρίζουν, τα τραγούδια του συνοδεύουν όλο και περισσότερο τις δικές μας στιγμές. Είναι που μεγαλώσαμε και ξεκινήσαμε να λέμε σε όλα ναι, ίσως.
Από τους στίχους του ξεπηδούν ήρωες, τη ζωή των οποίων θες μετά να φαντάζεσαι, ήρωες που αγαπάς και αυτομάτως τους κάνεις εικόνα. Ποιος ξεχνά τη Μαίρη Παναγιωταρά, την πολυτραγουδισμένη, τη γυναίκα - σύμβολο. Δίχως ίχνος υποτίμησης, με ένα ιδιάζον χιούμορ που κρύβει από πίσω του κοινωνική ευαισθησία και ρομαντισμό, που δε θα απέδιδαν τα πιο σοβαρά και πομπώδη λόγια, ο Κηλαηδόνης, τον οποίο η γιαγιά μου επέμενε να λέει «Κελαηδόνη», απέδιδε εκείνος τις ανησυχίες και τους έρωτες ενός ολάκερου λαού.
Στις 7 του Φλεβάρη, ξημερώματα Τρίτης, ο «κύριος με τα περίεργα μαλλιά», αποφάσισε να κάνει ένα πάρτι, πάρτι από εκείνα τα παλιά και να καλέσει σε εκείνο το πάρτι, να ‘ρθουν τα πιο καλά παιδιά, να ‘ρθει ο Φελίνι, να ‘ρθει κι ο Μάρκος, να ‘ρθουν οι Μπητλς, να ‘ρθει ο Σαρλώ, να ‘ρθει ο Καντίνσκι, να ‘ρθει κι ο Μπόρχες, να ‘ρθει ο Σινάτρα και να είναι κι αυτός. Κι έφυγε κι εγώ πήρα πρώτα την Κλεοπάτρα να της το πω, γιατί ακόμα τραγουδάμε το «Φταίει ο χοντρός».
Όλα αυτά που μας είπε θα τα θυμόμαστε, μας μίλησε άλλωστε κάποιος που γνώρισε πολλά.
Μιλάω για κάποιους που ζήσανε αλλιώς και που έτυχε στις μέρες τους να ‘ρθουν τα πίσω - μπρος που κάνανε πράγματα αντρίκια και ζεστά, που εκείνοι τα πιστέψαν για σωστά.
Που δώσαν την ζωή τους, με λύπη με χαρά και τώρα αναρωτιούνται για πλάνα αριστερά και μ’ όλα αυτά που είδαν ρωτούν εντός κι εκτός, ήταν ή δεν ήταν υπαρκτός; (Λουκιανός Κηλαηδόνης, Το εμβατήριο της σιωπής, 1990)
Παιδαγωγικό υλικό με τεχνικές και δραστηριότητες για την Ψυχική Υγεία, την Κοινωνική και Συναισθηματική Ανάπτυξη από τη ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΝΟΜΟΥ ΠΕΛΛΑΣ (2003, σ.σ 120) για μαθητές Β/θμιας αλλά και των μεγάλων τάξεων του Δημοτικού ( επιλογή δραστηριοτήτων)
Το δεύτερο κεφάλαιο της έκδοσης περιέχει τις δραστηριότητες ομάδας.
Οι δραστηριότητες της μαθητικής ομάδας κατανέμονται σε τρεις ενότητες.
Στην πρώτη ενότητα περιλαμβάνονται δραστηριότητες που αφορούν στη γνωριμία των μελών της ομάδας, στη συνύπαρξη και συνεργασία των μελών της ομάδας και στην ανάπτυξη βοηθητικών σχέσεων μεταξύ των μελών της ομάδας.
Στη δεύτερη ενότητα περιλαμβάνονται δραστηριότητες αυτογνωσίας, αποδοχής του εαυτού, αυτοεκτίμησης, έκφρασης του εαυτού και επικοινωνίας με τους άλλους.
Στην τρίτη ενότητα περιλαμβάνονται παιχνίδια, δραστηριότητες χαλάρωσης, δραστηριότητες για την αξιολόγηση και για το κλείσιμο της συνάντησης. Σε κάθε δραστηριότητα σημειώνονται ο τίτλος, οι στόχοι και η μέθοδος.
Το τρίτο κεφάλαιο περιέχει τις κάρτες των δραστηριοτήτων της ομάδας.
.jpg)
