"ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ"

Ένα κοινόχρηστο ψυγείο στους δρόμους μιας βασκικής πόλης για την εξυπηρέτηση ανθρώπων σε ανάγκη.

Στο κέντρο της Galdakao στη χώρα των Βάσκων, υπάρχει ένα κοινόχρηστο ψυγείο το οποίο γεμίζει με τρόφιμα από γείτονες, επιχειρήσεις, εστιατόρια.
Το σκεπτικό είναι απλό: Αντί να πετάμε, μοιραζόμαστε χωρίς ντροπή.

Τα τρόφιμα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία να θρέψουν όσους βρίσκονται σε ανάγκη ή οποιονδήποτε περαστικό και γείτονα.
Το ψυγείο περιβάλλεται από ένα χαμηλό, ξύλινο φράχτη, ώστε να μη μοιάζει με μια συσκευή που την εγκατέλειψαν, και να δηλώσει σε όλους ότι είναι το πρώτο ψυγείο αλληλεγγύης.
Η πρωτοβουλία ανήκει σε μια ομάδα εθελοντών της πόλης, που σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις ποσότητες τροφίμων που πετιούνται από τα νοικοκυριά, αλλά κυρίως από τα μεγάλα σούπερ μάρκετ και εστιατόρια, προκειμένου αφενός να μειώσει τη σπατάλη φαγητού και ταυτόχρονα να προσφέρει βοήθεια.
Οι κανόνες λειτουργίας πρέπει να ακολουθούνται από όλους:

 Όχι ωμά κρέατα, ψάρια ή αβγά, προσοχή στις ημερομηνίες λήξης και ετικέτες με όλα τα συστατικά και την ημερομηνία παραγωγής για τα χειροποίητα τρόφιμα.

Εθελοντές επιβλέπουν την πορεία του project, ώστε μεταξύ άλλων, να πετάνε ό,τι έχει λήξει, αλλά αυτό μόνο θεωρητικά, αφού μέχρι στιγμής όλα τα τρόφιμα καταναλώνονται μέσα στη μέρα.

Πηγή:www.doctv.gr

"ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΣΤΑ ΣΩΣΙΒΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ"

This life jacket belonged to a man, a woman, or a child trying to cross the Mediterranean to reach Europe. Written on the jacket are messages of love, prayers and the phone numbers of friends and family to call in case they should die.
Imagine for a moment having to wear this jacket. What would you write? And to whom? Share this and tag the people you would contact with your message.

Ευχές και προσευχές των προσφύγων για ένα ασφαλές ταξίδι ή τα τηλέφωνα συγγενών και φίλων μαζί με ένα μήνυμα για να ενημερωθούν σε περίπτωση που ο άνθρωπος που φοράει το σωσίβιο δεν καταφέρει να φτάσει ζωντανός.
Τα σωσίβια που περισυλλέγονται στη Μεσόγειο καταγράφουν την Οδύσσεια των ανθρώπων που ξεριζώνονται καθημερινά με την ελπίδα να ξεφύγουν από τα δεινά του πολέμου, της πείνας και της ανέχειας.

Επιμέλεια: Εύα Αναστασιάδου
Κάθε ένα φέρει το βάρος του ταξιδιού και της διάσωσης και συχνά, κομμάτια από την προσωπική ιστορία του κάθε πρόσφυγα. Αυτό το σωσίβιο, η μόνη ασφάλεια που είχε ένας άντρας, μια γυναίκα ή ακόμα κι ένα παιδί κατά την προσπάθειά του να διασχίσει τη θάλασσα για να φτάσει στην Ευρώπη, έχει γραμμένα - σύμφωνα με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα- συχνά μια ευχή, μια προσευχή για ασφαλές ταξίδι ή ακόμα και ένα μήνυμα ή τα τηλέφωνα συγγενών και φίλων για να ενημερωθούν σε περίπτωση που ο άνθρωπος που φοράει το σωσίβιο δεν καταφέρει να φτάσει ζωντανός. «Μαμά να ξέρεις ότι σ' αγαπώ».

«Το όνομά μου είναι Αμπτιραχμάν Αλί Γιουσούφ. Αν με βρείτε καλέστε αυτό το νούμερο. Αυτή είναι η μάνα μου» είναι μερικά από τα μηνύματα που οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα βρήκαν γραμμένα πάνω στα σωσίβια.

Ερχόμενοι αντιμέτωποι με ακραίες συνθήκες, χρησιμοποιούν το σωσίβιο σαν ένα μέσο επικοινωνίας με τους επιζώντες και τους διασώστες. Σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο διευθυντής προγραμμάτων του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Απόστολος Βεΐζης, υποστηρίζει ότι εκτός από τα σωσίβια, ακόμα και τα ρούχα τους γίνονται φορείς μηνυμάτων και προσωπικών ιστοριών. «Κάποιες φορές βρίσκουμε τις μπλούζες χωρίς να βρούμε τον άνθρωπο. Και εκεί έχουμε το δίλημμα, να πάρουμε τηλέφωνο να ενημερώσουμε τους δικούς του ή μπορεί να βρεθεί ζωντανός;».

«Το γεγονός αυτό μας υπενθυμίζει ότι οι άνθρωποι που κάνουν αυτά τα ταξίδια είναι πλήρως ενήμεροι για τους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσουν. Καταλαβαίνουμε, επίσης, πόσο απεγνωσμένοι νιώθουν για να θέτουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους σε τόσο μεγάλο κίνδυνο», υπογραμμίζουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Όπως υποστήριξε μια μητέρα από τη Συρία στον κ. Βεΐζη «όταν είμαστε στη Συρία είναι σίγουρο ότι θα πεθάνουμε είτε από μια βόμβα, είτε από τις δυνάμεις του Άσαντ, είτε από το Ισλαμικό Κράτος. Το να μπω με τα παιδιά μου σε μια βάρκα για να φύγω προς την Ευρώπη είναι για μένα μια επιλογή που έχει το ρίσκο να πεθάνουμε. Έχουμε όμως μια πιθανότητα να επιβιώσουμε από αυτό το ταξίδι και να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο».

Με αφορμή την έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προσφυγική κρίση, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, παραδίδουν στους πρωθυπουργούς των κρατών - μελών την επιστολή της Διεθνούς προέδρου Τζοάν Λιου μαζί με ένα από αυτά τα σωσίβια, που υπογραμμίζει τον εφιάλτη του σχεδόν μισού εκατομμυρίου προσφύγων που έχουν διασχίσει τη Μεσόγειο μέσα στο 2015, και των διαρκώς αυξανόμενων προσφυγικών ροών σε χώρες όπως η Ουγγαρία:
«Όταν οι Υπουργοί σας συγκεντρωθούν σήμερα για μια ακόμα Σύνοδο Κορυφής για τη λεγόμενη "μεταναστευτική κρίση", ας λάβετε υπόψη σας ότι οι αποφάσεις που υιοθετήθηκαν στις προηγούμενες συνόδους έχουν αποτύχει σε μεγάλο βαθμό να βελτιώσουν την κατάσταση. Ορισμένα μέτρα μάλιστα, έχουν κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη: οι φράχτες και ο αναγκαστικός έλεγχος των δακτυλικών αποτυπωμάτων το μόνο που καταφέρνουν είναι να ωθούν τους ανθρώπους να επιλέγουν ακόμα πιο επικίνδυνα μονοπάτια […] Οι πολιτικές αυτές έχουν μετατρέψει μια προβλέψιμη και διαχειρίσιμη εισροή ανθρώπων σε μία ανθρωπιστική κρίση στις Ευρωπαϊκές ακτές, τα σύνορα, τους σταθμούς τρένων και τους αυτοκινητοδρόμους. Η τρέχουσα προσέγγιση της "μη υποδοχής" και των κλειστών συνόρων έχει προκαλέσει θανάτους, τραυματισμούς και χάος».

Με στόχο να ευαισθητοποιήσει και να ενημερώσει το κοινό για την ανάγκη δημιουργίας οδών νόμιμης διέλευσης και της παροχής αξιοπρεπών συνθηκών υποδοχής σε όλους, η ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έχει ξεκινήσει μια καμπάνια με hashtag #‎SafePassage‬ και τη φωτογραφία ενός σωσιβίου ρωτώντας: «Φαντάσου να έπρεπε εσύ να φορέσεις αυτό τι σωσίβιο. Τι θα έγραφες και σε ποιόν; Βοηθήστε μας να διαδώσουμε την έκκληση μας στους Ευρωπαίους ηγέτες: δημιουργία νόμιμης και ασφαλούς διέλευσης».

Πηγή:www.tvxs.gr

"ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ"

Δάσκαλοι που αγωνίζονται για να διδάξουν τα παιδιά, σε κλίμα φόβου στο Πακιστάν, εν μέσω συγκρούσεων στη Συρία ή μέσα στη φτώχεια στο Βιετνάμ.

Περίπου 120 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο δεν πηγαίνουν σχολείο και επιπλέον 250 εκατομμύρια παραμένουν αναλφάβητα παρότι πηγαίνουν σχολείο.

Όμως, κάποια βήματα έχουν γίνει.

Ο αριθμός των παιδιών που δεν φοιτούν σε σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει μειωθεί δραστικά, σε περίπου 57 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο το 2015, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο αριθμός των σχολείων αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, παρά την ανεπάρκεια των ταμειακών διαθεσίμων στα κρατικά σχολεία σε μέρη όπως η Κένυα, όπου οι εκπαιδευτικοί απαιτούν μεγαλύτερη αμοιβή.
Πολλά σχολεία δεν έχουν δασκάλους, καρέκλες, ηλεκτρικό ή βιβλία. Άλλα, στερούνται ακόμη και τα κτίρια.
Αλλά τα παιδιά φαίνονται πρόθυμα να μάθουν οπουδήποτε και αν έχει στηθεί το σχολειό τους.
Τα μαθήματα γίνονται σε διαδρόμους στις Φιλιππίνες, εν πλω σε σκάφη στη Βραζιλία ή σε ένα τοπικό πάρκο στο Πακιστάν. ...

Ακολουθεί βίντεο με τα σχολειά του κόσμου.

Εάν πατήσετε ΕΔΩ θα μπορέσετε μέσω του χάρτη να περιηγηθείτε σε όποια χώρα επιθυμείτε προκειμένου να δείτε πού και πώς έχουν στηθεί τα σχολειά.

Πηγή:www.tvxs.gr

"ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ" -ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ -

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Τάσος Λειβαδίτης

Ο Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988) ήταν γιος του Λύσανδρου Λειβαδίτη και της Βασιλικής Κοντοπούλου. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τις σπουδές του διέκοψαν η γερμανική κατοχή και η συνακόλουθη ένταξή του στην Αντίσταση και στράτευσή του στην ΕΠΟΝ. Κατά τη διάρκεια της κατοχής πέθανε ο κατεστραμμένος οικονομικά πατέρας του και το 1951, ενώ ο ποιητής ήταν εξορισμένος στη Μακρόνησο, η μητέρα του. Είχε τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια, μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Ο πατέρας του ήταν μεγαλέμπορος και τα παιδικά χρόνια του ποιητή ήταν ευτυχισμένα.
Τέλειωσε το γυμνάσιο στην Αθήνα. Το 1946 παντρεύτηκε τη Μαρία Στούπα, παιδική του φίλη και πολύτιμη σύντροφο σε ολόκληρη τη ζωή του, με την οποία απέκτησαν μια κόρη τη Βάσω. Την ίδια χρονιά πραγματοποίησε και την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία με τη δημοσίευση του ποιήματός του Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα. Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού Θεμέλιο. Την τετραετία 1948-1952 εξορίστηκε στο Μούδρο, τον Άη- Στράτη και τη Μακρόνησο μαζί με άλλους αριστερούς καλλιτέχνες και διανοούμενος, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Άρης Αλεξάνδρου, ο Μάνος Κατράκης και πολλοί άλλοι και συνέχισε να γράφει ποιήματα.
Το 1952 σημειώθηκαν οι εκδόσεις των έργων του Μάχη στην άκρη της νύχτας και Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας. Τρία χρόνια αργότερα οδηγήθηκε σε δίκη στο Πενταμελές Εφετείο με αφορμή την ποιητική συλλογή του Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου και αθωώθηκε πανηγυρικά. Σταθμό στην ποιητική του διαδρομή και σχηματικό ορόσημο της πορείας του προς τη δεύτερη, εσωτερικότερη και υπαρξιακής αγωνίας, φάση της δημιουργίας του αποτέλεσε κατά τους θεωρητικούς της λογοτεχνίας το βιβλίο του Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια (1958).

Το 1961 πήρε μέρος σε συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη ανά την ελληνική επαρχία, απαγγέλλοντας ποιήματά του και συνομιλώντας με το κοινό.
Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε στο σενάριο με τον Κώστα Κοτζιά και έγραψε τους στίχους των τραγουδιών (η μουσική του Θεοδωράκη) για την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη "Συνοικία το όνειρο", που αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του νεορεαλιστικού ελληνικού κινηματογράφου και απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία.). Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Αυγή (1954-1980 με μια διακοπή κατά την επταετία της δικτατορίας του Παπαδόπουλου), το περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου έμεινε άνεργος και ασχολήθηκε για βιοποριστικούς λόγους με μεταφράσεις και διασκευές λογοτεχνικών έργων σε διάφορα λαϊκά περιοδικά · παράλληλα στράφηκε με νοσταλγία προς το παρελθόν αδυνατώντας να δεχθεί τη σκληρότητα της πραγματικότητας της εποχής, στάση που αντικατοπτρίζεται στην ποίησή του αυτής της περιόδου με έμφαση στο Νυχτερινό επισκέπτη. Το 1986 εξέδωσε τη συλλογή του Βιολέτες για μια εποχή που θεωρήθηκε ως το κύκνειο άσμα του.
Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα, στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, σαν σήμερα, 30 Οκτωβρίου του 1988. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο Χειρόγραφα του Φθινοπώρου. Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του Συμφωνία αρ.Ι), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή Βιολί για μονόχειρα), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το Εγχειρίδιο ευθανασίας). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Στίχοι του μελοποιήθηκαν από το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Λοΐζο, το Γιώργο Τσαγγάρηκαι άλλους έλληνες συνθέτες. Η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη κυριαρχείται από την σπαρακτική υπαρξιακή του αγωνία, η οποία εκδηλώνεται αρχικά ως έκφραση τρυφερότητας και συμπόνιας στα πλαίσια του αισιόδοξου σοσιαλιστικού ρεαλισμού και στη δεύτερη φάση του έργου του ως εσωτερική αναδίπλωση και αναζήτηση του νοήματος της ζωής στο παρελθόν μετά από τη διάψευση των προσδοκιών και την προδοσία του καλλιτέχνη ως αγωνιστή για έναν καλύτερο κόσμο.

Ασφαλής κατεύθυνση

Κι επειδή τα οικονομικά μου πήγαιναν όλο και στο
χειρότερο, άρχισα να γίνομαι εφευρετικός: κατέβαινα,
λόγου χάρη, στο υπόγειο όπου βρισκόταν ένα παλιό
χαλασμένο ρολόι, το έβαζα στην πιο κρίσιμη ώρα και
περίμενα - κι ας είναι ευλογημένο τ' όνομα του Θεού, ποτέ
δεν έπεσα έξω, ύστερα, υπερήφανος, πήγαινα στο οινομαγειρείο,
όπου ο ατμός απ' τις κατσαρόλες με γέμιζε
θρησκευτικές σκέψεις, συνωστιζόταν ο φτωχόκοσμος, μέθυσοι
με ποδοπατημένα καπέλα, λόγια χιλιοειπωμένα, σαν
τις εποχές, ώσπου, τέλος, πιωμένος, έπαιρνα από πίσω
κάποιον απ' τους νεκρούς μου κι έτσι έβρισκα πάντα το
σπίτι μου...

Από την ανθολογία Ποιήματα που αγαπήσαμε
(επιμ.: Γ.Μαρκόπουλος-Κ.Νικολάκης), εκδόσεις Εκάτη 2009)

Ακολουθεί η υπέροχη δημιουργία με τίτλο "Βρέχει στη φτωχογειτονιά" από την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη "Συνοικία το όνειρο". Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης. Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης. Τραγουδά ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

Πηγή: www.tvxs.gr

"ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ" (1828 -30 ΟΚΤΩΒΡΗ 1910)

                                   Ερρίκος Ντυνάν
Ελβετός επιχειρηματίας και κοινωνικός ακτιβιστής. Υπήρξε ο ιδρυτής του Ερυθρού Σταυρού και τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης το 1901.

Ο Ερρίκος Ντυνάν (Jean Henri Dunant) γεννήθηκε στις 8 Μαΐου 1828 στη Γενεύη της Ελβετίας. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του επιχειρηματία Ζαν Ζακ Ντινάν και της Αντουανέτ Κολαντόν. Οι Ντινάν ήταν πιστοί Χριστιανοί του Καλβινιστικού δόγματος, με σημαντική επιρροή στην κοινωνία της Γενεύης και αξιοσημείωτο φιλανθρωπικό έργο. Από νωρίς εμφύσησαν στο γιο τους την αξία της κοινωνικής προσφοράς και της φιλανθρωπίας.
Στα 19 του ο Ερρίκος Ντινάν ίδρυσε με μία παρέα φίλων του ένα σύλλογο μελέτης της Βίβλου και συνέδραμαν οικονομικά φτωχούς και αποφυλακισμένους. Εξαιτίας των μέτριων επιδόσεών του παράτησε το Κολέγιο και άρχισε να εργάζεται σε μία τράπεζα. Το 1852 ίδρυσε το ελβετικό παράρτημα της Χριστιανικής Αδελφότητος Νέων (ΧΑΝ, UMCA) και τρία χρόνια αργότερα έλαβε μέρος στην ίδρυση της Διεθνούς ΧΑΝ στο Παρίσι.
Το 1856 εγκατέλειψε την τράπεζα και δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά στην Αλγερία, που βρισκόταν τότε υπό γαλλική κατοχή. Οι αποικιακές αρχές τού έβαζαν πολλά εμπόδια κι έτσι αποφάσισε να απευθυνθεί προσωπικά στον αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ’. Η συνάντησή τους επρόκειτο να γίνει στην Ιταλία, όπου ο γαλλικός στρατός μαχόταν στο πλευρό των Ιταλών εναντίον των Αυστριακών, που κατείχαν μεγάλο μέρος της Βόρειας Ιταλίας.
Έτσι, ο Ντυνάν έγινε αυτόπτης μάρτυρας της μάχης του Σολφερίνο στις 24 Ιουνίου 1859, που στοίχισε τη ζωή σε περίπου 40.000 στρατιώτες και των δύο πλευρών. Ο Ντυνάν θυμήθηκε το ανθρωπιστικό του παρελθόν και οργάνωσε υπηρεσίες πρώτων βοηθειών, τόσο για τους Γάλλους και Ιταλούς, όσο και για τους Αυστριακούς τραυματίες. Με το έργο του «Ανάμνηση από το Σολφερίνο» («Un Souvenir de Solferino», 1862) πρότεινε να δημιουργηθούν σε όλες τις χώρες εθελοντικές οργανώσεις περίθαλψης, με σκοπό την πρόληψη και ανακούφιση του πόνου στον πόλεμο και την ειρήνη, χωρίς φυλετικές ή θρησκευτικές διακρίσεις. Πρότεινε, επίσης, μία διεθνή συμφωνία, που θα κάλυπτε τους τραυματίες πολέμου, η οποία υπογράφτηκε στη Γενεύη το 1864, τη χρονιά που ίδρυσε τον Ερυθρό Σταυρό και σχηματίστηκαν οι πρώτες εθνικές οργανώσεις.
Αφού χρεοκόπησε, επειδή είχε παραμελήσει τις επαγγελματικές του υποθέσεις, ο Ντυνάν έφυγε το 1867 από τη Γενεύη κι έζησε το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης ζωής του στη φτώχεια και την αφάνεια. Συνέχισε να προωθεί το ενδιαφέρον για τη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου, την κατάργηση της δουλείας, τη διεθνή διαιτησία, τον αφοπλισμό και τη δημιουργία μιας πατρίδας για τους Εβραίους. Το 1901 τιμήθηκε με το πρώτο Νόμπελ Ειρήνης, για τη συνεισφορά του στην ίδρυση του Ερυθρού Σταυρού.
Ο Ερρίκος Ντυνάν πέθανε στο Χάιντεν της Ελβετίας στις 30 Οκτωβρίου 1910, σε ηλικία 82 ετών.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1347#ixzz3q5g0vPmp

"ΦΛΟΥΔΕΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΟΥ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΔΡΑΡΓΥΡΟ"

Ο υδράργυρος είναι ένα χημικό στοιχείο που διεισδύει εύκολα στην τροφική αλυσίδα.

Οι συγκεντρώσεις υδραργύρου στον κιτρινόπτερο τόνο έχουν αυξηθεί κατά 3,8 τοις εκατό από το 1998 και μετά.

Για την απελευθέρωση υδραργύρου στην ατμόσφαιρα και τη ρύπανση των υδάτων ευθύνονται η καύση του λιθάνθρακα και του λιγνίτη (του επονομαζόμενου και «ελληνικού μαύρου χρυσού») και οι εξορυκτικές δραστηριότητες.

Διάφορες ιδέες έχουν προταθεί για την απορρύπανση του υδραργύρου ωστόσο καμμία δεν είναι οικονομικά βιώσιμη ή κατάλληλη ώστε να εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Φλίντερς στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας πιστεύουν ότι ανέπτυξαν μια τεχνολογία που παρέχει μια λύση σε αυτά τα δύο προβλήματα. Κατασκεύασαν ένα υλικό που προέρχεται από απόβλητα του κλάδου των πετρελαιοειδών και υπολείμματα εσπεριδοειδών, το οποίο είναι ικανό να απορροφήσει τον υδράργυρο τόσο από το έδαφος όσο και από το νερό.
Το σκούρο πολυμερές υλικό ερυθρού χρώματος αποτελείται από λιμονένιο -έναν άχρωμο υγρό υδατάνθρακα με οσμή λεμονιού που υπάρχει στις φλούδες των πορτοκαλιών, των λεμονιών και τα αιθέρια έλαια των εσπεριδοειδών- και θείο.
Το κόκκινο υλικό κιτρινίζει όταν απορροφά υδράργυρο, ιδιότητα που το καθιστά ιδανικό για επιχειρήσεις εντοπισμού και απορρύπανσης του επικίνδυνου υλικού.
Αφού τα βασικά συστατικά του στοιχεία προέρχονται από μεγάλα ρεύματα αποβλήτων, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η παραγωγή του είναι πάμφθηνη και ότι για αυτό τον λόγο μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε εφαρμογές μεγάλης κλίμακας, όπως οι σωλήνες των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης και σε μεγάλες επιχειρήσεις απορρύπανσης, ακόμα και στους ωκεανούς.
Ο κλάδος των πετρελαιοειδών παράγει 70 εκατομμύρια τόνους θείου κάθε χρόνο και αυτός της επεξεργασίας εσπεριδοειδών 70.000 τόνους λιμονενίου. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το υλικό μπορεί να απομακρύνει και άλλες τοξικές χημικές ουσίες από το νερό και συγκρατεί αποτελεσματικά τους ρύπους έως ότου αυτοί συλλεχθούν για να υποβληθούν σε επεξεργασία. Τα ευρήματα της μελέτης δημοσιεύονται στην επιθεώρηση Angewandte Chemie International Edition.

Πηγή: perierga.gr

"ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΜΕ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ"

Ο βασιλιάς των ζώων, το λιοντάρι, απειλείται με εξαφάνιση.

Έρευνα του πανεπιστημίου της Οξφόρδης καταδεικνύει ότι μπορούν να επιβιώσουν μόνο σε προστατευόμενες περιοχές. Σε πολλές περιοχές έχουν αφανιστεί πλήρως.

Είναι μεγάλα, επιβλητικά και εκπέμπουν φινέτσα και χαλαρότητα. Στην Κίνα πέτρινα λιοντάρια κοσμούν συχνά εισόδους κτηρίων. Συμβολίζουν την εξουσία, τη δύναμη των ιδιοκτητών και κρατάνε μακριά τα κακά πνεύματα.

Για τα αληθινά λιοντάρια όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο καλά. Αυτό έχουν διαπιστώσει ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στη Μεγάλη Βρετανία. Μεγάλο μέρος των περήφανων αιλουροειδών εξαφανίστηκε την τελευταία περίοδο των παγετώνων στην Αμερική, τη Σιβηρία, την Ευρώπη και τη Νοτιοδυτική Ασία. Μεγάλο μέρος επίσης ασιατικών λιονταριών εξαφανίστηκε τον περασμένο αιώνα, εκτός από ένα μικρό μέρος τους στο ινδικό εθνικό πάρκο Γκιρ.
Τα εναπομείναντα 23.000 περήφανα ζώα που ζουν ελεύθερα στις σαβάνες της Αφρικής, νότια της Σαχάρας, απειλούνται όμως και αυτά με εξαφάνιση. Αυτό προκύπτει από έρευνες των 25 τελευταίων χρόνων που συγκρίνουν 47 διαφορετικές περιοχές της Αφρικής.

Μεγάλη μείωση τις τελευταίες δεκαετίες



Δραματική περιγράφεται η κατάσταση κυρίως στη Δυτική, Ανατολική και Κεντρική Αφρική. Τα τελευταία 35 χρόνια ο αριθμός των λιονταριών έχει μειωθεί στο μισό και προβλέπεται πως και μέσα στα επόμενα 20 χρόνια θα μειωθούν και πάλι κατά το ήμισυ.
Η επέκταση των γεωργικών καλλιεργειών αλλά και των πόλεων στερούν ζωτικό χώρο από τα λιοντάρια. Ο Άρνουλφ Κένκε, από την περιβαλλοντική οργάνωση WWF, επισημαίνει πως τα λιοντάρια χρειάζονται τουλάχιστον 100 τετραγωνικά χιλιόμετρα για να μπορέσουν να κυνηγήσουν τα θηράματά τους.
Τα λιοντάρια κινδυνεύουν όμως και από ασθένειες όπως είναι η φυματίωση ή ο ιός FIV, ο οποίος είναι παρόμοιος με τον ιό του Aids στον άνθρωπο. Δεν υπάρχουν όμως εμβόλια για τα λιοντάρια για αυτές τις δύο ασθένειες.

Το μεγαλύτερο υπερεθνικό πάρκο στην Αφρική

Σύμφωνα με την έκθεση του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και της ερευνητικής ομάδας του Χανς Μπάουερ, τα λιοντάρια απειλούνται από μαζική εξαφάνιση και μόνο στην Μποτσουάνα, τη Ναμίμπια, τη Νότια Αφρική και τη Ζιμπάμπουε αυξάνονται. Η περιοχή ανάμεσα στους ποταμούς Ογκαβάνγκο και Ζαμπέζι είναι η μεγαλύτερη υπερεθνική προστατευόμενη περιοχή στο νότιο τμήμα της Αφρικής. Συμπεριλαμβάνει εκτάσεις πέντε κρατών και έχει έκταση 520.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Υπολογίζεται ότι εκεί ζουν ακόμα 4.000 λιοντάρια.
Η περιβαλλοντική οργάνωση WWF χρηματοδοτεί στην περιοχή την τοποθέτηση κιγκλιδωμάτων και φραχτών με στόχο να προστατεύσει κοπάδια από βόδια αλλά και παράλληλα να δημιουργήσει ζώνες όπου θα κινείται ελεύθερα ο βασιλιάς των ζώων. Σύμφωνα με την WWF τα λιοντάρια απειλούνται σοβαρά με εξαφάνιση έξω από τις προστατευόμενες περιοχές και για τον λόγο αυτό η δημοσιοποίηση εκθέσεων όπως αυτή του πανεπιστημίου της Οξφόρδης δίνει μεγάλη χαρά στα στελέχη της διεθνούς οργάνωσης.

Πηγή: Deutsche Welle

"ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ ΤΑ LIGHT ΤΡΟΦΙΜΑ;"

Ξεκίνησαν δειλά την εμφάνισή τους πριν από τρεις δεκαετίες περίπου, περισσότερο ως μόδα παρά ως ανάγκη, αλλά η εξάπλωσή τους την τελευταία δεκαετία είναι ραγδαία!

Ο λόγος για τα light τρόφιμα, που πολλοί προτιμούν συστηματικά στη διατροφή τους και άλλοι τα αποφεύγουν κυρίως γιατί δεν θέλουν να «κάνουν έκπτωση» στη γεύση.

Όλοι, ωστόσο, αναρωτιούνται πώς παρασκευάζονται, αν πράγματι περιέχουν λιγότερες ή σε ορισμένες περιπτώσεις καθόλου θερμίδες, αν έχουν υποστεί περισσότερη επεξεργασία ή όχι.

Οι δύο βασικοί λόγοι για την εξάπλωση των light τροφίμων είναι αφενός η ανάγκη μείωσης των συνολικών θερμίδων που προσλαμβάνουμε ημερησίως (μιας και πλέον καίμε ελάχιστες θερμίδες λόγω της καθιστικής ζωής), και ο δεύτερος και ίσως σημαντικότερος η εξέλιξη της επιστήμης της τεχνολογίας τροφίμων.

Αυτό που παλιά μπορεί να φάνταζε δύσκολο, όπως το πώς θα μειωθούν τα λιπαρά ή η ζάχαρη σε ένα προϊόν, σήμερα είναι απλή ρουτίνα για τους τεχνολόγους τροφίμων.

Αλλά ας δούμε τι είναι και πώς φτιάχνονται από τη βιομηχανία τροφίμων τα light προϊόντα. Καταρχάς πρέπει να γνωρίζουμε ότι για να μπορεί ένα τρόφιμο να φέρει τον ισχυρισμό «light» θα πρέπει να είναι τουλάχιστον κατά 30% μειωμένο σε θερμίδες, ή/ και λιπαρά, ή/ και σάκχαρα. Συνεπώς, για τα περισσότερα τρόφιμα η λέξη light δεν σημαίνει «καθόλου θερμίδες», αλλά ότι έχει λιγότερες θερμίδες σε σχέση με το κανονικό.
Ο πιο απλός τρόπος για να το ελέγξει κάποιος αυτό είναι να συγκρίνει τις διατροφικές ετικέτες του κανονικού έναντι του light τροφίμου. Εξαίρεση αποτελούν τα light ροφήματα, όπως τα αναψυκτικά και τα κρύα ροφήματα τσαγιού, στα οποία η ζάχαρη μπορεί να αντικατασταθεί πλήρως από ολιγοθερμιδικά γλυκαντικά και έτσι να έχουν πράγματι μηδενικές θερμίδες (π.χ. με 1-3 θερμίδες).

Όσον αφορά στην παρασκευή τους, οι διάφορες κατηγορίες light τροφίμων απαιτούν και διαφορετική τεχνική.

Για παράδειγμα, στην περίπτωση των light γαλακτοκομικών (π.χ. γάλα 0% ή 1,5%), αφαιρείται μέρος ή το σύνολο των λιπαρών με μια απλή διαδικασία, στην οποία διαχωρίζονται τα λιπαρά μέρη του γάλακτος από το υπόλοιπο προϊόν, κάτι που σε απλή κλίμακα γίνεται και όταν βράζουμε το γάλα στο σπίτι και σχηματίζεται πέτσα. Αντίστοιχα, το γιαούρτι και τα τυριά με χαμηλότερα λιπαρά έχουν ως πρώτη ύλη το μερικώς αποβουτυρωμένο γάλα.

Στα γλυκίσματα, παγωτά, επιδόρπια και άλλα τρόφιμα με γλυκιά γεύση, η τυπική τεχνική που χρησιμοποιείται είναι η χρήση γλυκαντικών χωρίς θερμίδες (π.χ. στέβια, σουκραλόζη, ακεσουλφάμη, ασπαρτάμη, και παλιότερα η σακχαρίνη) στη θέση της ζάχαρης. Τα γλυκαντικά αυτά χρησιμοποιούνται σε ελάχιστες ποσότητες γιατί είναι εκατοντάδες φορές πιο γλυκά από τη ζάχαρη, οπότε με τη χρήση τους μειώνονται και οι συνολικές θερμίδες του τροφίμου. Φυσικά, με εξαίρεση τα ροφήματα που αναφέραμε πιο πάνω, τα διάφορα στερεά τρόφιμα εξακολουθούν να περιέχουν άλλα συστατικά που παρέχουν θερμίδες, όπως π.χ. αλεύρι και λάδι σε ένα κέικ χωρίς ζάχαρη, βούτυρο κακάο στη σοκολάτα κτλ, οπότε δεν μηδενίζονται οι συνολικές τους θερμίδες, απλά είναι λιγότερες.

Κάποιες φορές η επιλογή των light είναι απαραίτητη, όπως από ένα άτομο με Σ. διαβήτη ή αυξημένη χοληστερόλη, άλλες φορές πάλι βοηθούν σε μία δίαιτα αδυνατίσματος, ενώ υπάρχουν και αυτοί που τους αρέσει περισσότερο η γεύση τους. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν ένα προϊόν είναι light θέλει μέτρο στην κατανάλωσή του. Αλλά και για αυτούς που δεν αγαπούν καθόλου τη γεύση των light, η λύση είναι η κατανάλωση των κλασικών προϊόντων αλλά σε μικρότερη ποσότητα.

Πηγές: www.nutrimed.gr, www.boro.gr

"ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΜΕΝΟ ΚΡΕΑΣ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ .."

Το επεξεργασμένο κρέας βρίσκεται στο επίκεντρο και αναμένεται να χαρακτηριστεί ως «πιθανώς καρκινογόνο για τον άνθρωπο», όπως μεταδίδει ο Ιndependent.

Μια πηγή ανέφερε στην Daily Mail ότι οι ανακοινώσεις που αναμένεται να γίνουν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας θα βάλουν το επεξεργασμένο κρέας στην ίδια κατηγορία με τα τσιγάρα, το αλκοόλ και τον αμίαντο.

«Οι άνθρωποι που τρώνε πολλά από αυτά τα κρέατα είναι σε υψηλότερο κίνδυνο καρκίνου του εντέρου σε σχέση με όσους τρώνε μικρές ποσότητες», αναφέρει το δημοσίευμα.

Μέχρι και 18% μπορεί να αυξήσει την πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου, η καθημερινή κατανάλωση ακόμη και 50 γρ. επεξεργασμένου κρέατος - όπως μπέικον, λουκάνικων και ζαμπόν - προειδοποιεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ).
Ωστόσο το βόειο κρέας, το αρνί και το χοιρινό μπορούν να είναι μέρος μιας υγιεινής διατροφής και ότι το κόκκινο κρέας είναι μια καλή πηγή πρωτεΐνης και παρέχει βιταμίνες και μέταλλα, όπως ο σίδηρος και ο ψευδάργυρος.

Επεξεργασμένο είναι το κρέας που έχει υποστεί κατεργασία ώστε να αυξηθεί η διάρκεια κατανάλωσής του ή να τροποποιηθεί η γεύση του με διάφορες μεθόδους.

Οι μέθοδοι αυτές και κυρίως τα πρόσθετα, είναι εκείνα που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης καρκίνου.
«Αν και ο κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου του παχέος εντέρου από την κατανάλωση επεξεργασμένου κρέατος παραμένει μικρός, ο βαθμός επικινδυνότητας ενισχύεται ανάλογα με την ποσότητα που καταναλώνεται» εξηγεί ο δρ. Κερτ Στράιφ του ΠΟΥ.

Σημειώνεται επίσης ότι έρευνα που έγινε το 2014 έδειξε ότι οι άνθρωποι που καταναλώνουν ακόμη και μέτριες ποσότητες επεξεργασμένου κόκκινου κρέατος, όπως σαλάμια, λουκάνικα, χάμπουργκερ, ζαμπόν και μπέικον, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο καρδιολογικών προβλημάτων ή και πρόωρου θανάτου λόγω καρδιοπάθειας. 

Πηγές:Daily Mail/koutipandoras,www.tvxs.gr

"ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ"

Ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός συνδέεται με τη διάδοση της τεχνολογίας και παρατηρείται την τελευταία κυρίως δεκαετία. Μπορεί να οριστεί ως επιθετική πράξη ή συμπεριφορά που γίνεται με την χρήση ηλεκτρονικών μέσων, από μια ομάδα ή ένα άτομο, με πρόθεση να προκαλέσει βλάβη στο θύμα, είναι επαναλαμβανόμενη και γίνεται εναντίον ατόμου το οποίο δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Από την Ελένη Λαζαράτου
Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Παιδοψυχιατρικής, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών.

O ηλεκτρονικός εκφοβισμός μπορεί να γίνει μέσω κινητών τηλεφώνων ή μέσω του διαδικτύου.

Η σύγχρονη τεχνολογία όμως που επιτρέπει τη σύνδεση των κινητών τηλεφώνων με το διαδίκτυο κάνει αυτό το διαχωρισμό να φαίνεται ξεπερασμένος. 

Ηλεκτρονικά μηνύματα, κλήσεις στα κινητά, ανάρτηση φωτογραφιών ή video στο διαδίκτυο, ηλεκτρονικές συζητήσεις σε ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται κυρίως από μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου.

Ο διαδικτυακός εκφοβισμός θεωρείται ως μία άλλη μορφή του παραδοσιακού. 

Ωστόσο στη σύγχρονη βιβλιογραφία περιγράφονται σημαντικές διαφορές, οι οποίες δείχνουν τον διαφορετικό τρόπο και τις διαφορετικές συνέπειες του κάθε είδους. Το cyberbullying. εξαρτάται από την ικανότητα χρήσης μέσων, είναι έμμεσο ανώνυμο και απευθύνεται σε ένα μεγάλο κοινό .Το θύμα δύσκολα ξεφεύγει λογω περιορισμένης δυνατότητα άμεσης αντίδρασής του . Υπάρχει περιορισμένη δυνατότητα επίβλεψης και μπορεί να πραγματοποιηθεί σε οποιοδήποτε χώρο και χρόνο, σε αντίθεση με τον παραδοσιακό που τις περισσότερες φορές λαμβάνει χώρα εντός του σχολείου και στις ώρες λειτουργίας του.
Υπάρχουν επίσης διαφορές όσον αφορά την ανισορροπία δύναμης. Στον παραδοσιακό εκφοβισμό το θύμα περιγράφεται ως αδύναμο όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Επιπλέον, μια ανισορροπία δύναμης θα μπορούσε να είναι η δημοτικότητα ή η απόρριψη από την ομάδα συνομηλίκων. 

Αυτό δεν είναι τόσο σαφές στο πλαίσιο του cyberbullying. Το φαινόμενο δεν έχει σχέση με τη δημοτικότητα του θύτη και η σωματική δύναμη δεν είναι απαραίτητη για διάπραξη του. Αντίθετα με το παραδοσιακό εκφοβισμό στον οποίο προέχουν τα αγόρια το cyber bullying είναι συχνότερο μεταξύ των κοριτσιών που κουτσομπολεύουν, σχολιάζουν, κοροϊδεύουν, διαδίδουν φήμες μέσα από τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης.

Ορισμένοι ερευνητές επίσης ισχυρίζονται ότι θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί το κριτήριο της επανάληψης, γιατί η διάδοση της πληροφορίας γίνεται σε ένα ιδιαίτερα ευρύ κοινό, το οποίο την έχει στη διάθεσή του και μπορεί να την ξαναχρησιμοποιήσει όσες φορές επιθυμεί. Ο θύτης μπορεί να χάσει τον έλεγχο και το φαινόμενο να πάρει μορφή χιονοστιβάδας, όπως για παράδειγμα όταν μια φωτογραφία αποστέλλεται ή ανεβαίνει στο διαδίκτυο και μπορεί στη συνέχεια να χρησιμοποιηθεί από άλλους εκτός από τον αρχικό δράστη. Έτσι μια πράξη από έναν δράστη μπορεί να επαναληφθεί άπειρες φορές από άλλους και να βιωθεί τραυματικά κατ’επανάληψη από το θύμα

Σε πρόσφατη έρευνα ρωτήθηκαν μαθητές στους οποίους είχαν αποσταλεί πληροφορίες με σκοπό το cyberbullying τι έκαναν με το υλικό που τους είχε σταλεί. Παρά το γεγονός ότι η πλειονότητα (72%) δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να το δει, το 9% διαβίβασε το υλικό σε άλλους φίλους, ενώ 6% το έδειξε στο θύμα με σκοπό να το φοβερίσει ή να το πληγώσει περαιτέρω. Ένα θετικό γεγονός είναι ότι, το 13% έδειξε το αρχικό υλικό στο θύμα, προκειμένου να το βοηθήσει.

Στη βιβλιογραφία περιγράφεται θετική συσχέτιση του παραδοσιακού και ηλεκτρονικού εκφοβισμού. 65% των θυμάτων διαδικτυακού εκφοβισμού ήταν επίσης θύματα του παραδοσιακού, ενώ 77% των θυτών, ήταν θύτες διαδικτυακού και παραδοσιακού εκφοβισμού.
Ο διαδικτυακός τύπος φαίνεται να σχετίζεται με ελαττωμένη ενεργητική και αυξημένη αντιδραστική επιθετικότητα Συχνά το θύμα φυσικού εκφοβισμού γίνεται θύτης για να πάρει εκδίκηση και βρίσκει ένα τρόπο αντίδρασης με το cyberbullying.
Ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός έχει σοβαρές επιπτώσεις τόσο στο θύμα, όσο και το θύτη.

Στα θύματα περιγράφονται αυξημένα ποσοστά κατάθλιψης, αυτοτραυματισμοί ή και αυτοκτονία.

 Για τους θύτες αναφέρεται χρήση αλκοόλ και καπνού, αυξημένη χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, έκπτωση της κοινωνικής τους λειτουργικότητας όχι μόνο κατά την εφηβεία αλλά και μακροπρόθεσμα κατά την ενήλικη ζωή τους.

Για την αντιμετώπιση του φαινομένου απαιτείται επέκταση και διαφοροποίηση των προγράμματων που ασχολούνται με τον παραδοσιακό εκφοβισμό. 

Κρίνεται απαραίτητη η ενημέρωση των εκπαιδευτικών και η εξοικείωση τους με τα ηλεκτρονικά μέσα που χρησιμοποιούν οι έφηβοι. Προτείνεται η οργάνωση μαθημάτων που σχετίζονται με τις τεχνολογικές εφαρμογές, τα πλεονεκτήματα και τις αρνητικές τους επιπτώσεις. 

Σε ορισμένα προτεινόμενα προγράμματα τα μαθήματα αυτά οργανώνονται και πραγματοποιούνται από μεγαλύτερους μαθητές για μικρότερους. Το ίδιο απαραίτητη κρίνεται η εκπαίδευση των γονέων στη σύγχρονη τεχνολογία, σε μία προσπάθεια επιτήρησης των παιδιών τους όταν ασχολούνται με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Επιπλέον εκπαιδευτικές ταινίες και ενημερωτικά φυλλάδια βοηθούν τους εφήβους στην ασφαλή χρήση του διαδικτύου.
Το bullying στην κλασική ή την διαδικτυακή του μορφή έχει σοβαρές άμεσες και μακροχρόνιες συνέπειες για όλους τους εμπλεκόμενους. Το κόστος του είναι μεγάλο και δεν πρέπει να αγνοείται. Δεν είναι πλέον παραδεκτό να το θεωρούμε σαν ένα φυσιολογικό φαινόμενο της σχολικής ζωής που τα παιδιά πρέπει να ανέχονται. Υπάρχουν αποτελεσματικές στρατηγικές για την μείωση και την εξαφάνιση του.

Είναι βασικό δικαίωμα για κάθε παιδί να νιώθει ασφαλές στο σχολείο και το σπίτι του και να είναι απαλλαγμένο από την επαναλαμβανόμενη ταπείνωση που προκαλεί ο σχολικός εκφοβισμός.

Πηγή:www.boro.gr

- ΠΟΛΥΤΙΜΑ" ΔΩΡΑ" ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ ...-

Πολλά παιδιά σήμερα έχουν άπειρα παιχνίδια, οπότε είναι πολύ δύσκολο να τα εντυπωσιάσεις με κάτι καινούριο.
Πάντως, τα καλύτερα δώρα δεν βρίσκονται στα καταστήματα.

Να ποια είναι τα πολυτιμότερα δώρα που μπορούμε
και πρέπει να κάνουμε στα παιδιά μας:

1. Επιβεβαίωση
Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι το παιδί μας ξέρει πόσο πολύ το εκτιμάμε και να του το υπενθυμίζουμε σε κάθε ευκαίρια.
2. Χάδια και φιλιά
Πόσο απογοητευτικό είναι να βλέπουμε μπαμπάδες να λένε στους γιους τους ότι είναι μεγάλοι για φιλιά; Τα παιδιά δεν είναι ποτέ αρκετά μεγάλα για να δέχονται τη σωματική επιβεβαίωση της αγάπης μας γι' αυτά.
3. Οικογενειακά γεύματα
Το να τρώμε μαζί με το παιδί είναι η τέλεια ευκαιρία για να ενδυναμώσουμε τη σχέση μας μαζί του.
4. Γέλιο
Το γέλιο είναι ζωή. Το να γελάμε καθημερινά παρέα με το παιδί είναι ζωτικής σημασίας. και για δικό μας καλό και για δικό του.
5. Τη δυνατότητα να βλέπει την ομορφιά
Θα πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί να βλέπει την ομορφιά σε όλα τα πράγματα και όλους τους ανθρώπους.
6. Χώρο για να κάνει τα λάθη του
Τα παιδιά είναι παιδιά. Γι΄ αυτό είναι τόσο αστεία και γι΄ αυτό χρειαζόμαστε ατελείωτη υπομονή. Πρέπει να τους δώσουμε χώρο να πειραματιστούν, να εξερευνήσουν νέα πράγματα και να κάνουν λάθη.
7. Σταθερότητα
Όταν το παιδί ζει σε ένα σταθερό περιβάλλον, το περιβάλλον αυτό θα γίνει τα θεμέλια πάνω στα οποία το παιδί θα χτίσει την υπόλοιπη ζωή του. Πρέπει να ξέρει ποια είναι η θέση του στην οικογένεια, ποιους μπορεί να εμπιστεύεται και ποιοι θα είναι δίπλα του να το στηρίξουν αν χρειαστεί.
8. Το κίνητρο να πετύχει σημαντικά πράγματα
Θα πρέπει να ενθαρρύνουμε το παιδί να κάνει μεγάλα όνειρα. Έτσι το παιδί θα κατορθώσει περισσότερα από όσα φανταζόταν και ίσως περισσότερα και από όσα φανταζόμασταν εμείς.
9. Χρόνο
Ο χρόνος είναι ένα δώρο που δεν αναπληρώνεται. Γι΄ αυτό πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με ποιους και με τι περνάμε το χρόνο μας.
10. Αμέριστη προσοχή
Μπορεί να μη φαίνεται σημαντικό, αλλά είναι. Θα πρέπει να είμαστε δίπλα στο παιδί και να μην αφήνουμε τις ευκαιρίες που έχουμε να συναναστραφούμε με το παιδί να περνάνε ενώ η προσοχή μας είναι στραμμένη αλλού.
11. Συμπόνια
Η ζωή δεν είναι δίκαιη και δεν θα είναι ποτέ. Θα πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί να δείχνει συμπόνια και να βοηθάει τους ανθρώπους όταν αδικούνται ή όταν δεν έχουν ίσες ευκαιρίες με τους άλλους.
12. Ικανοποίηση
Ένα από τα σπουδαιότερα δώρα που μπορούμε να κάνουμε στο παιδί είναι να του μάθουμε να είναι ικανοποιημένο με αυτά που έχει και με αυτό που είναι, αλλά να προσπαθεί πάντα να γίνει καλύτερο.
13. Περιέργεια
Πρέπει να μάθουμε στο παιδί να ρωτάει ποιος, τι, που, πώς, γιατί και γιατί όχι. Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεστομίσουμε φράσεις όπως «σταμάτα να κάνεις τόσες πολλές ερωτήσεις».
14. Θέληση
Ένας από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες για την επιτυχία κάποιου είναι η θέλησή του. Άρα θα πρέπει να βοηθήσουμε το παιδί να ισχυροποιήσει τη δική του θέληση.
15. Πειθαρχία
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να μάθουν τα πάντα από την αρχή, όπως το πώς να συμπεριφέρονται, πώς να τα πηγαίνουν καλά με άλλους ανθρώπους, πώς να επιτυγχάνουν αυτό που θέλουν και πώς να πραγματοποιούν τα όνειρά τους. Δεν θα πρέπει να αποφεύγουμε την πειθαρχία, απλώς θα πρέπει να είναι συνεπής και θετική.
16. Ενθάρρυνση
Οι λέξεις έχουν μεγάλη δύναμη και μπορούν να δημιουργήσουν, αλλά μπορούν και να καταστρέψουν. Οι απλές λέξεις που χρησιμοποιούμε όταν μιλάμε μπορεί να ενθαρρύνουν το παιδί και να το βοηθήσουν να κάνει όμορφες σκέψεις, αλλά μπορεί και να το βυθίσουν στην απελπισία. Άρα θα πρέπει να επιλέγουμε προσεκτικά τις λέξεις που χρησιμοποιούμε.
17. Την επιθυμία να δημιουργήσει
Τώρα που υπάρχει το ίντερνετ, όποιος θέλει να δημιουργήσει μπορεί. Ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους που να θέλουν να δημιουργήσουν.
18. Γενναιοδωρία
Αν δείξουμε στο παιδί μας ότι είμαστε γενναιόδωροι με τα πράγματά μας, θα μάθει και αυτό να είναι γενναιόδωρο με τα δικά του.
19. Εντιμότητα και ακεραιότητα
Τα παιδιά που μαθαίνουν από νωρίς την αξία και τη σημασία της εντιμότητας έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν έντιμοι ενήλικες. Και οι έντιμοι άνθρωποι που συναναστρέφονται με ειλικρίνεια τους άλλους συνήθως νιώθουν καλύτερα για τον εαυτό τους, απολαμβάνουν περισσότερο τη ζωή τους και κοιμούνται καλύτερα τις νύχτες.
20. Ελπίδα
Ελπίδα είναι να ξέρεις και να πιστεύεις ότι όλα θα πάνε καλύτερα. Σου δίνει δύναμη και αντοχή και κάνει τα προβλήματα να φαίνονται ελαφρύτερα. Και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής, μας βοηθά να προχωρήσουμε.
21. Φαντασία
Αν έχουμε μάθει κάτι τα τελευταία 20 χρόνια, είναι ότι κάθε μέρα που περνάει η ζωή αλλάζει με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Το αύριο δεν έχει καμία σχέση με το σήμερα. Και οι άνθρωποι που έχουν φαντασία όχι μόνο ζουν το αύριο αλλά το δημιουργούν κιόλας.
22. Στόχοι
Είναι πολύ σημαντικό ως άνθρωποι και ως γονείς να έχουμε στόχους. Θα πρέπει να χαλαρώσουμε, να σκεφτούμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε να πετύχουμε και πώς θα το πετύχουμε. Και το ίδιο θα πρέπει να μάθουμε και στα παιδιά μας να κάνουν.
23. Διαρκή δίψα για γνώσεις
Το να θέλεις να αποκτήσεις γνώσεις είναι διαφορετικό από το να διαβάσεις για να πάρεις καλούς βαθμούς ή για να ευχαριστήσεις τους δασκάλους. Και αυτό ξεκινάει από το σπίτι. Επομένως, μπορούμε μαζί με το παιδί να διαβάζουμε, να κάνουμε ρωτήσεις, να αναλύουμε και να εκθέτουμε τις απόψεις μας. Με άλλα λόγια, θα πρέπει μαζί με το παιδί να μάθουμε να αγαπάμε το να αποκτάμε γνώσεις μόνοι μας.
24. Αγάπη για τη φύση
Τα παιδιά που μαθαίνουν να εκτιμούν το περιβάλλον μαθαίνουν και να το φροντίζουν. Ως γονείς, συνεχώς ζητάμε από τα παιδιά μας να κρατάνε το δωμάτιό τους καθαρό και σιγυρισμένο. Μήπως όπως θα έπρεπε να τους μάθουμε να κάνουν το ίδιο και με το περιβάλλον εκεί έξω;
25. Ευκαιρίες
Το παιδί πρέπει να έχει ευκαιρίες για να βιώσει νέα πράγματα έτσι ώστε να δει τι του αρέσει ή σε τι είναι καλό. Και σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι, κάτι τέτοιο δεν απαιτεί πάντα πολλά χρήματα.
26. Αισιοδοξία
Οι απαισιόδοξοι δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Οι αισιόδοξοι μπορούν.
27. Περηφάνια
Θα πρέπει να γιορτάζουμε τα μικρά πράγματα στη ζωή. Εξάλλου, τα μικρά κατορθώματα στη ζωή είναι αυτά που γίνονται μεγάλα.
28. Να προσπαθούν για την ειρήνη
Σε παγκόσμια κλίμακα, κάτι τέτοιο ίσως να μην είναι στο χέρι μας. Σε σχέση με τους ανθρώπους γύρω μας όμως, είναι αποκλειστικά στο χέρι μας. Και είναι ένα καλό σημείο για να ξεκινήσουμε!
29. Αυτοεκτίμηση
Οι άνθρωποι που μαθαίνουν να εκτιμούν τον εαυτό τους έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό. Γι” αυτόν το λόγο, έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν ενήλικες που σέβονται τις αξίες τους και εμμένουν σε αυτές, ακόμη και αν δεν το κάνει κανένας άλλος.
30. Μοναδικότητα
Αυτό που μας κάνει διαφορετικούς μας κάνει και ξεχωριστούς. Δεν θα πρέπει να κρύβουμε τη μοναδικότητά μας. Θα πρέπει να τη δείχνουμε με υπερηφάνεια σε όλο τον κόσμο για να τη δει, να την εκτιμήσει και να την απολαύσει.
31. Την αγκαλιά μας
Είναι το καλύτερο μέρος του κόσμου για να διαβάσουμε παρέα με το παιδί ένα βιβλίο, να πούμε μια ιστορία ή να κάνουμε μία συζήτηση. Και είναι πάντα διαθέσιμη.
32. Ένα σπίτι όπου είναι πάντα καλοδεχούμενα
Το να ξέρουμε ότι μπορούμε πάντα να επιστρέψουμε στο σπίτι μας είναι η πιο γλυκιά ασφάλεια που νιώθουμε στη ζωή μας και αυτή που μας δίνει ζωή.
33. Αγάπη
Το σπουδαιότερο πράγμα που μπορούμε να προσφέρουμε στο παιδί είναι η αγάπη άνευ όρων και προϋποθέσεων.

Πηγή: www.familyinaction.gr

"ΤΕΧΝΗ ..."

Πηγή: www.antikleidi.com

"Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΄40 ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ"

Στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο συμμετείχε κάθε γενιά των Ελλήνων με τον δικό της τρόπο.

Ακόμη και τα παιδιά, οι μαθητές των σχολείων, που συνειδητοποιούσαν την πραγματικότητα όπως αποτυπωνόταν στην εκπαιδευτική διαδικασία, στις κοινωνικές τους επαφές, μέσα στις οικογένειές τους.

Από εκείνη την εποχή ο αείμνηστος Μάνος Χαριτάτος, ιδρυτής και πρόεδρος, ως τον θάνατό του, του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου (ΕΛΙΑ), έχει διασώσει πλήθος παιδικών σκίτσων, αντίγραφο των οποίων είχε διαθέσει στον γράφοντα.

Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ)

Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ)
 Το κυρίαρχο θέμα των σκίτσων είναι φυσικά η πολεμική δράση του ελληνικού στρατού και αποτυπώνουν τη σιγουριά για τη νίκη.

Κυρίαρχες φιγούρες από τη μεριά των αντιπάλων, η ιταλική ηγεσία και κυρίως ο Μουσολίνι, ο οποίος παρουσιάζεται περιπαικτικά, γελοιογραφικά.

Από ελληνικής πλευράς, το κυρίαρχο πρόσωπο είναι ο ανώνυμος στρατιώτης του μετώπου, ο τσολιάς που κατατροπώνει τον αντίπαλό του.


Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ)



Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ)

Είναι βέβαιο πως σ’ αυτά τα παιδικά σκίτσα ενυπάρχει η προπαγάνδα του μεταξικού καθεστώτος. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Εξίσου βέβαιο, όμως, είναι πως αυτή η προπαγάνδα δεν είναι κυρίαρχη. Τα σκίτσα ως πρωταγωνιστή του πολέμου εμφανίζουν τον λαό και τα στρατευμένα παιδιά του κι όχι τη δικτατορία και τους πρωταγωνιστές της.
Σε ορισμένα από αυτά αποτυπώνεται και η αντίθεση στον φασισμό.


Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ)



Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ)

Εν ολίγοις, η αξία τους για την προσέγγιση του ελληνοϊταλικού πολέμου και την κατανόηση της ψυχής του λαού σ’ εκείνες τις κρίσιμες ημέρες είναι ιδιαίτερα σημαντική.
Δείχνουν ένα πνεύμα το οποίο ξεπερνάει και αφήνει στο περιθώριο το μεταξικό καθεστώς. Ουσιαστικά το εξαφανίζει.


Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ)



Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ)

Αν κάποιος δει αυτά τα σκίτσα και δεν γνωρίζει ότι τότε τη χώρα κυβερνούσε ο Μεταξάς, δεν θα καταλάβει από αυτά ότι η χώρα ζούσε κάτω από μια δικτατορία.

Η ελευθεροφροσύνη του ελληνικού λαού είχε αποτυπωθεί στο μυαλό και στην καρδιά των παιδιών ως ασυνείδητος τρόπος έκφρασης.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

"Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ..."

Πως ο Νίκος Καζαντζάκης μέτρησε, κατέγραψε, αποτύπωσε σε φωτογραφίες όσα έκαναν οι Γερμανοί στον τόπο του.

Μαυροφορεμένες γυναίκες έξω από τα σπίτια τους. Στις πόρτες υπάρχουν τόσοι σταυροί όσοι και οι άνθρωποι που έχασαν στην κατοχή», λέει η Νίκη Σταύρου, εγγονή της Ελένης Καζαντζάκη και υπεύθυνη των εκδόσεων, δείχνοντας μία φωτογραφία από το αρχείο του Νίκου Καζαντζάκη.

Την συναντήσαμε με αφορμή την επέτειο από το θάνατό του στις 26 Οκτωβρίου 1957 και της ζητήσαμε να μας μιλήσει για εκείνη την σχετικά άγνωστη περίοδο της ζωής του, μιας και ο θάνατός του ήταν τόσο κοντά στην εθνική επέτειο του ΟΧΙ. Τι έκανε λοιπόν ο Καζαντζάκης όταν μπήκαν οι Γερμανοί; Πού ζούσε; Πώς σώθηκε; Τι αναζήτησε στα χωριά της Κρήτης μετά την αποχώρηση των Γερμανών; Φάνηκε πως ήταν πολλά αυτά που δεν γνωρίζαμε.

Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ο Νίκος Καζαντζάκης βρέθηκε στη γενέτειρα του με ένα σκοπό: να δει από κοντά, να καταγράψει, να μετρήσει τον πόνο των συμπατριωτών του που έζησαν την κόλαση των Ες Ες στα ιερά χώματα της Κρήτης. Ο Καζαντζάκης ως μέλος της «Κεντρικής Επιτροπής Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη», όπως ονομάστηκε, μαζί με τους πανεπιστημιακούς Ιωάννη Κακριδή, Ιωάννη Καλιτσουνάκη αλλά και τον φωτογράφο Κωνσταντίνο Κουτουλάκη, συνέταξε μία έκθεση, της οποίας αποσπάσματα σας παραθέτουμε.

Η φρίκη και η βαρβαρότητα των Γερμανών κατά την εισβολή στα χωριά της Κρήτης ειδομένη μέσα από το βλέμμα του Νίκου Καζαντζάκη, το καλοκαίρι του 1945, προκαλεί ατελείωτη οδύνη ακόμη και σήμερα και τα λόγια του σε αυτές τις περιγραφές κόβουν την ανάσα.

Ο Καζαντζάκης που τα χρόνια του πολέμου άνοιγε την πόρτα και τάιζε τα παιδιά από μια κουταλιά λάδιΗ κα Νίκη Σταύρου μεγάλωσε με την Ελένη Καζαντζάκη και από παιδί άκουγε τις ιστορίες των παππούδων. Έχει ακόμα στη βιβλιοθήκη της τα «κοτάκια» που της έφτιαχνε από κοχύλια η ίδια η Ελένη για να της θυμίζουν την εξοχή. Για την εποχή του πολέμου έχει ακούσει πολλά.

Ο Καζαντζάκης το 1940 είχε φύγει μαζί με την «Ελένη του» για το πέτρινο σπίτι στην Αίγινα.

«Όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στην Αθήνα ο Καζαντζάκης και η Ελένη ήξεραν ότι θα έρθουν άγριες εποχές. Είχαν κρατήσει λάδι κι όταν τα παιδιά τους χτυπούσαν την πόρτα ο Καζαντζάκης τους έχωνε από μία κουταλιά στο στόμα. Όπως έκανε ο «Καπετάν Μιχάλης» ή όπως στις «Αδερφοφάδες» που ο Καζαντζάκης μιλάει για τα αποσκελετωμένα παιδιά που έτρωγαν χώμα», αφηγείται η κα Σταύρου.
«Στην Αίγινα ένας Γερμανός, ο οποίος βοήθησε πολύ κόσμο, βοήθησε και τον Καζαντζάκη. Ένας Διοικητής των Ες Ες ήταν. Η Ελένη πήγε σπίτι του και τον είδε από το τζάμι να γράφει στη γραφομηχανή. Χτύπησε το τζάμι και του ζήτησε να βοηθήσει τον Καζαντζάκη να φύγει. Εκείνος έγραψε στη γραφομηχανή ότι ο Καζαντζάκης είναι άρρωστος και πρέπει να πάει στην Αθήνα για 15 μέρες. Κι έτσι σώθηκε» θυμάται η κα Σταύρου από τις αφηγήσεις τις Ελένης Καζαντζάκη.

Ο Καζαντζάκης που στην Κατοχή έγραψε το Ζορμπά και μέσα από τα χαλάσματα γέννησε το φως
«Η Ελένη ανέβαινε στα βουνά, έβρισκε ότι χόρτο τρωγόταν και το έβραζε για το δώσει στον Νίκο. Τα φιστίκια, τα αμπέλια και τα σύκα στην Αίγινα δεν τα έτρωγαν οι Γερμανοί, τα άφηναν και έτσι είχαν κάτι να φάνε οι Έλληνες. Ο Διοικητής των φυλακών και η γυναίκα του, όποτε μπορούσαν κρατούσαν ένα πιάτο φαγητό από το συσσίτιο των φυλακισμένων για τον Νίκο και την Ελένη. Σε αυτές τις δύσκολες μέρες έγραψε τον Ζορμπά ο Καζαντζάκης. Και μάλιστα κατηγορήθηκε γιατί σε μια τέτοια εποχή έγραψε ένα τόσο αναζωογονητικό κείμενο. Από το σκοτάδι όμως της εποχής βγήκε το φως που είναι ο Ζορμπάς. Στο Ζορμπά διαλύεται ο κόσμος του και εκείνος ανοίγει τα χέρια του και χορεύει. Η αισιοδοξία του είναι εσωτερική, πατάει στα χαλάσματα και γιορτάζει τη ζωή. Γιατί τα χαλάσματα είναι δικά του. Αυτό είναι το πιο επίκαιρο και σπουδαίο μήνυμα του Καζαντζάκη. 

Ο Έλληνας ακόμη και να μην έχει χρήματα θα είναι έξω καρδιά και θα ξορκίζει το κακό. Το τίναγμα των χεριών του Ζορμπά είναι παναθρώπινη ανάγκη για επιβίωση. Όπως ο ναύτης, που λέει κι ο Καζαντζάκης, στο καράβι που βυθίζεται, όλοι κλαίνε και προσεύχονται ενώ εκείνος απλά έχει έναν κουβά και βγάζει τα νερά, μέσα στη ματαιότητα», λέει η κα Σταύρου.

Μετά τον πόλεμο βρέθηκε στα βουνά της Κρήτης να καταγράφει όσα πέρασε ο τόπος του
Τον Ιούνιο του 1945 ο Καζαντζάκης μεταβαίνει στην Κρήτη μαζί με την Επιτροπή για να δει από κοντά όσα έγιναν. Στα παρακάτω αποσπάσματα της έκθεσης περιγράφονται από τον ίδιο και τους συνεργάτες του οι θηριωδίες, τις οποίες, όπως διαφαίνεται από το κείμενο οι άνθρωποι του «Ράιχ» σχεδόν απολάμβαναν. Η επιτροπή ήρθε αντιμέτωπη με ομαδικούς τάφους χιλιάδων πτωμάτων αφού οι Γερμανοί «μέ πολλήν εὐχαρίστησιν ἐτυφέκιζον καί γέροντας καί γυναῖκας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται. Η έκθεση μιλάει για εν ψυχρώ πυρπολήσεις γυναικών, για καταστροφές ολόκληρων χωριών, ομαδικές εκτελέσεις, βασανισμούς παιδιών και δολοφονίες χωρίς διάκριση. 

Η αγροτική παραγωγή της Κρήτης καταστράφηκε ολοσχερώς και χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανός προς ίδιον όφελος. Εκκλησίες, σχολεία, βιβλιοθήκες γκρεμίστηκαν ολοσχερώς.

Ο Καζαντζάκης περιγράφει:

ΑΜΙΡΑΝ, συνέλαβον τούς ἄνδρας ὅλους – περί τούς 100 – τούς ὁποίους ἄνευ διαδικασίας ἐξετέλεσαν μέχρις ἑνός ὀλίγον κατωτέρω τῆς δημοσίας ὁδοῦ. […]Τά πρόσωπα τῶν νεκρῶν ἦσαν παραμορφωμένα, διότι οἱ Γερμανοί ἐσκόπευον ἐπί τῆς κεφαλῆς των ἐκ τοῦ πλησίον καί δι’ αὐτό ἡ ἀναγνώρισις ἐγίνετο συχνά ἐκ τῶν ἐνδυμάτων μόνον. «Τά μυαλά τοῦ πατέρα μου καί τοῦ ἀδελφοῦ μου ἦσαν χυμένα χάμω» μᾶς εἶπε μιά γυναῖκα. Μία ἄλλη: «τό γυιό μου γουλιά γουλιά τόν ἔπαιρνα καί τόν ἔβανα στό σακκί, καί πῆγα καί τόν ἔθαψα».
Ἡ Ἐπιτροπή δέν θά λησμονήσῃ ποτέ τό σπαρακτικόν θέαμα πού ἀντίκρυσεν καθώς ἔφθανεν εἰς τόν Ἀμιρᾶν, διά νά διαπιστώση τά ἀνωτέρω ἐκτεθέντα· ἐπί τοῦ τόπου τῆς ἐκτελέσεως εὗρε συγκεντρωμένας περί τάς 300 γυναῖκας μελανηφορούσας μετά τῶν τέκνων των, θρηνούσας, κοπτομένας καί μυρολογούσας.

ΓΑΛΑΤΑΣ Χανίων. Μόλις οἱ Γερμανοί κατέλαβον τό χωρίον τήν 26ην Μαΐου ἤρχισαν φονεύοντες τούς εἰς τά καταφύγια κρυπτομένους γέροντες καί γυναῖκας […] Εἰς τούς κατοίκους τοῦ χωρίου ἀπηγόρευσαν τήν περισυλλογήν τῶν νεκρῶν […] Ἡ ἄδεια πρός ταφήν ἐδόθη μόλις μετά 9 μῆνας, ἀφού τά πτώματα εἶχον καταφαγωθῇ ἀπό τούς σκύλους καί τά τσακάλια.

Εἰς τόν ΔΡΑΠΑΝΙΑΝ, μόλις τόν κατέλαβον, συνέλαβον τούς ἀμάχους ἄνδρας, πού εἶχαν μείνει ἐκεῖ, ἐστήριξαν ἐπί τῶν ὤμων των τά ὁπλοπολυβόλα καί ἤρχισαν νά φωνάζουν εἰς τούς πέριξ τοῦ χωρίου ἐνόπλους νά ἔλθουν νά παραδοθοῦν, χωρίς νά φοβοῦνται ὅτι θά πάθουν. Μέ τήν ἀπάτην αὐτήν κατώρθωσαν νά φονεύσουν 23.

ΚΑΝΤΑΝΟΣ. […] Μετά την γενικήν λεηλασίαν ὅλαι αἱ οἰκίαι τοῦ χωρίου ἐκάησαν ἤ ἀνετινάχθησαν διά δυναμίτιδος. […] Ἐν τῷ μεταξύ ἀπεφασίσθη ἡ περιοχή τῆς Καντάνου νά καλλιεργηθῇ διά λογαριασμόν τοῦ Ράϊχ.

ΚΥΡΤΟΜΑΔΟΣ, […]. Ἡ Διγαλάκη, ἐπειδή ἐθρήνει τούς πρό αὐτῆς ἐκτελεσθέντες τρεῖς ἀδελφούς της, ἐδάρη καί ἐλακτίσθη, ὅπως ἐκακοποιήθη καί ὁ ἐκ τῶν 7 ἐκτελεσθέντων Θεοφ. Σαρτζετάκης κατά τήν σύλληψίν του, διότι εἶχε φωνάξει: «ἄχ, παιδιά μου!».

ΑΛΙΚΙΑΝΟΣ Εἰς τάς 2/6 προέβησαν εἰς τήν ἐκτέλεσιν 42 ἀνδρῶν ἐντός τοῦ περιβόλου τῆς ἐκκλησίας καί ἐνώπιον τῶν ὑποχρεωτικῶς συγκεντρωμένων ἐκεῖ γυναικῶν. […] Πολλοί ἐτάφησαν ζῶντες ἀκόμη[…]

ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ καί ΜΙΣΙΡΙΑ· ἡ ἐκτέλεσις τῶν περισσοτέρων ἐξ αὐτῶν συνετελέσθη δι’ ἀνιέρου ἀπάτης· εἰς τούς κατοίκους, οἵτινες εἶχον συλληφθῆ ὅλοι καί ἐκρατοῦντο νηστικοί, εἶπον οἱ Γερμανοί, ἐάν ἤθελον, νά τούς δώσουν τσάϊ καί μπισκότα. Ὅσοι ἐδήλωνον, ὡδηγοῦντο ἔξω κατά μικράς ὁμάδας καί ἐξετελοῦντο παρά τήν παραλίαν, χωρίς οἱ ὑπόλοιποι ἔγκλειστοι νά ἀντιλαμβάνωνται τί συμβαίνει. […] Ἡ μαθήτρια τοῦ Γυμνασίου Ἀθηνᾶ Δρανδάκη, ἰδοῦσα τυφεκισμένους τόν ἀδελφόν της καί τήν μίαν ἀδελφήν της, τήν δέ ἄλλην τραυματισμένη, παρεφρόνησεν. Οἱ Γερμανοί τούς ἡμίσεις τῶν νεκρῶν ἔκαυσαν ἐπιχύσαντες βενζίνην, τούς ἄλλους δέ ἔρριψαν εἰς φρέατα.

ΚΑΛΗΣ ΣΥΚΙΑ […] Ἐπειδή οἱ ἄνδρες τοῦ χωρίου εἶχον διαφύγει, οἱ Γερμανοί εἰσελθόντες (9/10/43) συνεκέντρωσαν τάς γυναῖκας ὅλας παρά τήν βρύσιν τοῦ χωρίου καί ἤρχισαν νά τάς ἀνακρίνουν ἐρωτῶντες ποῦ εὑρίσκονται οἱ ἄνδρες των, ποῦ ἔχουν κρυμμένα τά ὅπλα των κ.λπ. […] Ἐπειδή ὅμως ἐκεῖναι δέν τούς ἀπεκάλυπτον τίποτε, ἔθεσαν πῦρ εἰς 4 οἰκίας καί διέταξαν νά ἐγερθοῦν αἱ γυναῖκες, τῶν ὁποίων αἱ οἰκίαι ἐκαίοντο. Καθώς ἠγέρθησαν 5 […] τάς διέταξαν νά προχωρήσουν πρός τάς καιομένας οἰκίας των. Ἡ Ε. Γριντάκη ἐκράτει εἰς τάς ἀγκάλας της τό διετές τέκνον της· οἱ Γερμανοί τῆς τό ἥρπασαν, τό πέταξαν εἰς τόν δρόμον καί ἔπειτα ἔρριψαν ἐκείνην ἐντός τῆς φλεγομένης οἰκίας της, ὅπου ἐκάη. Ἡ Μαλ. Πετράκη καί ἡ Μαρ. Νικητάκη ἐρρίφθησαν ἐντός τῆς οἰκίας τοῦ Στ. Σταυρουλάκη, τήν ὁποίαν ἐπίσης εἶχον πυρπολήσει. Ἡ Ἀργ. Κωστάκη ἐρρίφθη ἐντός τῆς φλεγομένης οἰκίας τοῦ Ἐμμ. Γ. Κωστάκη, ἀφοῦ πρῶτον ἐφονεύθη διά περιστρόφου· τό αὐτό συνέβη μέ τήν Ἑλ. Νικητάκη ἐντός τῆς οἰκίας τοῦ Εὐαγγ. Πετράκη. Ἐντός τῆς οἰκίας τοῦ Ἐμμ. Κωστάκη ἐρρίφθησαν διά νά καοῦν καί αἱ ἐξῆς τρεῖς τυφεκισθεῖσαι προηγουμένως·

Πηγή: www.antikleidi.com

"Η ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ"

                     Εμίλ Ρενό - «Ο φτωχός κλόουν»

Η Διεθνής Ημέρα Κινουμένου Σχεδίου γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, για να φέρει στο προσκήνιο το έργο των ανθρώπων της ένατης τέχνης.
Η 28η Οκτωβρίου 1892 θεωρείται σημαδιακή ημερομηνία για το είδος, επειδή στο Παρίσι προβλήθηκε η δεκαπεντάλεπτη ταινία του Εμίλ Ρενό "Ο φτωχός κλόουν", που θεωρείται η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων.
Καθιερώθηκε το 2002 με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης Δημιουργών Κινουμένου Σχεδίου (ASIFA), μιας οργάνωσης εταίρου της UNESCO.

Η πρώτη ελληνική ταινία κινουμένων σχεδίων γυρίστηκε από τον σκιτσογράφο Σταμάτη Πολενάκη (1908-1997) με τίτλο" Ο Ντούτσε αφηγείται…" Η επτάλεπτη ταινία «τύπου Μίκυ-Μάους», όπως αναφέρει στο ζενερίκ ο δημιουργός της, σατιρίζει την εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940 και ειδικά τον Μουσολίνι, ο οποίος αφηγείται τα κατορθώματά του, αλλά η πραγματικότητα συνεχώς τον διαψεύδει.

Ο Σταμάτης Πολενάκης, από τους κορυφαίους έλληνες σκιτσογράφους του 20ου αιώνα και πρωτοπόρος του κινούμενου σχεδίου στη χώρα μας, ξεκίνησε να σχεδιάζει τα σκίτσα της ταινίας το 1942 στην πατρίδα του, τη Σίφνο, όπου είχε καταφύγει κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Δούλευε κάτω από την μπότα του Ιταλού κατακτητή, με κίνδυνο να συλληφθεί.
Μετά την απελευθέρωση, με τη βοήθεια των κινηματογραφιστών Πρόδρομου Μεραβίδη και Θανάση Παπαδούκα, ολοκλήρωσε την ταινία, που έγραψε ιστορία, καθώς ήταν η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων, που γυρίστηκε στη χώρα μας. Τη μουσική της επιμελήθηκε ο μουσικοσυνθέτης Ανδρέας Πόγγης, ενώ την ορχήστρα διηύθυνε ο μαέστρος Μηνάς Πορτοκάλης.
Η ταινία χάθηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου και μόλις το 1980 βρέθηκε ένα αρνητικό της και αποκαταστάθηκε.

ΠΗΓΕΣ: http://www.sansimera.gr/worldays/179#ixzz3psvUdndt,http://www.sansimera.gr/articles/686#ixzz3pswZBnMM, www.google.gr, www.youtube.com

-28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940- "ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ..."

«Αγκιστρωμένοι στη μικρή ορεινή χερσόνησο με τη μεγάλη στρατηγική σημασία, οι Έλληνες ουκ ολίγες φορές κλήθηκαν να υπερασπιστούν τα πατρώα εδάφη. Πάντοτε με αριθμητικό μειονέκτημα αλλά με υψηλό φρόνημα, οι υπερασπιστές αυτής της γης πρόσθεσαν σπουδαίες σελίδες στο ογκώδες βιβλίο της Ιστορίας του τόπου μας.»

Ακολουθεί παρουσίαση από τον Βασίλη Ζαγκότα για τον πόλεμο του ΄40.

Ο Βασίλης Ζαγκότας γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες. Σπούδασε Ιστορία και Παιδαγωγικά. Ζει στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας, μια όμορφη κωμόπολη του Ιονίου όπου υπηρετεί ως εκπαιδευτικός.

λοιπόν, έχουμε πόλεμο...! from Αννα Παππα

"ΤΑ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ" ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ

THE WAR - Kizoa Online Movie Maker

-ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ "ΟΧΙ"-

Οι γελοιογραφίες που ακολουθούν μπορούν να αποτελέσουν μέρος μιας εναλλακτικής πρότασης για τον σχολικό εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου (1940).



Πηγές: pappanna.wordpress.com, www.youtube.com

"Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΄40"

Αφηγείται η Ελένη Χαλκουτσάκη

Στην εποχή της μεγάλης συμφοράς, που η ανθρωπινή ζωή κρέμεται από μια κλωστή, η αγάπη και ο έρωτας λυτρώνουν κι ενίοτε σώζουν ψυχές και ανθρώπους...

Ο έρωτας του Γιάννη Χαλκουτσάκη και της Τιτίκας είναι μια ιδιαίτερη ιστορία αγάπης στα χρόνια του πόλεμου του '40, που αποκαλύφθηκε, πρόσφατα, μέσα από τα γράμματα (πάνω από 100) που βρήκε η κόρη του ζευγαριού, Ελένη Χαλκουτσάκη, αρχιτέκτονας, που ζει σε Αθήνα και Τήνο.

Για πρώτη φόρα, η Ελένη Χαλκουτσάκη μίλησε για την αγάπη των γονιών της στο σχετικά πρόσφατο 2ο Διεθνές φόρουμ Ρώσων συγγραφέων της Τήνου, όπου συμμετείχε με αφορμή βιβλίο που ετοιμάζεται να εκδώσει.

Ο ήρωας της ιστορίας, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, ήταν σε επικίνδυνη μυστική αποστολή διαβίβασης πληροφοριών για τις γερμανικές οχυρώσεις και πολεμικές κινήσεις των Ναζί στη Μήλο. Και η ηρωίδα, μία από τις πρώτες Ελληνίδες επαγγελματίες σολίστ βιολιού και βιόλας, με πλούσια προσφορά στον τόπο της και το εξωτερικό. Ο έρωτας τους βρήκε πριν από τον πόλεμο, κράτησε 9 χρόνια με αλληλογραφία, μέχρι το 1948, και ολοκληρώθηκε με έναν ευτυχισμένο γάμο, με παιδιά και μια ευτυχισμένη κοινή ζωή ως τα γεράματα. Ο Γιάννης και η Τιτίκα μπορεί να μην ζουν πια, αλλά υπάρχουν τα γράμματα και τα έργα τους, που τους καθιστούν… «αθάνατους».

«Το χρονικό της αλληλογραφίας των γονιών μου, που τους χώρισε ο πόλεμος του '40, είναι μία εννιάχρονη περιπέτεια που, κατά περίεργο τρόπο, κράτησε τον πόλεμο μακρυά τους, οδηγώντας τους σ' έναν κόσμο δικό τους ― όπου κατοικούσαν μόνο οι δυο τους, αφήνοντας απ' έξω τη δίνη του πολέμου (τόσο του Β΄ Παγκόσμιου όσο και του Εμφύλιου, αμέσως μετά). Αυτό το γεγονός το διαπίστωσα, όταν με συγκίνηση αρχειοθετούσα τα γράμματά τους, που είναι από το 1939 (με τη μητέρα μου δεκαεξάχρονη) ως το 1948» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κόρη τους Ελένη Χαλκουτσάκη.

«Θα ανοίξω το πρωί το παράθυρο κι όπως θα μου μυρίσει το μικρό δεντράκι της αυλής, θα φέρω μπροστά μου την εικόνα σου, γλυκιά μου αγάπη και θα πω πως η άνοιξη για μας ξαναγύρισε. Καληνύχτα αγαπημένε μου»…
Στα ερωτικά γράμματα του Ιωάννη Χαλκουτσάκη και της Τιτίκας Μότσιου δεν υπήρχε ίχνος πολέμου, σαν αυτοί οι δυο να ζούσαν σε μια εποχή ειρήνης.

«Η περίπτωσή τους έχει ιδιαίτερη σημασία ― λέει η κ. Χαλκουτσάκη ― διότι πρέπει να παραλληλίσει κανείς τα όσα, λυρικής έμπνευσης, έγραφε ο πατέρας μου στα γράμματά του προς τη λατρεμένη του, με τα όσα εξιστόρησε αργότερα στο βιβλίο του Ή Μήλος στην Κατοχή' (εκδόθηκε το 1995) για την ίδια ακριβώς εποχή, σχετικά με τα γεγονότα, στα οποία πρωταγωνίστησε και τα οποία διαδραματίζονταν στη διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής της Μήλου».

Οι δύο τόσο διαφορετικοί αυτοί άνθρωποι, παρέμειναν σ' όλη τους τη ζωή ερωτευμένοι. Υπέφεραν τα πάνδεινα στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

«Η μάνα μου αναγκάστηκε να καταφύγει για μερικά χρόνια σε ένα χωριό, κοντά στη γενέτειρά της, τη Λάρισα, η οποία βομβαρδιζόταν ανηλεώς. Από 'κει του έγραφε τρυφερά γράμματα αγάπης και ποιήματα (μόνο για εκείνον). Είχαμε ανακαλύψει παλιότερα και μια αξιοπρόσεκτη συλλογή ποιημάτων της που ήθελε να εκδώσει, αλλά όταν τελείωσε ο Πόλεμος την κέρδισε οριστικά η κλασική μουσική.

Ο πατέρας μου συμμετείχε σε επικίνδυνη μυστική αποστολή διαβίβασης πληροφοριών για τις γερμανικές οχυρώσεις και πολεμικές κινήσεις των Ναζί στη Μήλο, που ανέλαβε να διοχετεύει στο Στρατηγείο των Συμμάχων στη Μέση Ανατολή, όντας υπολοχαγός Πυροβολικού, κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των Γερμανών.

Στη συνέχεια πήρε μέρος στον αγώνα του Ιερού Λόχου (Ελληνικών Κομμάντος) για την εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων, που παρέμειναν οχυρωμένοι και μαχόμενοι αρκετούς μήνες μετά την ήττα των Ναζί, και τους οποίους ο Ι.Λ. κατάφερε να εκδιώξει από τη Μήλο στις 9/5/45, με μικρή συμμαχική συνδρομή, ακριβώς την ίδια μέρα που γιορτάζουν και οι Σοβιετικοί τη νίκη τους. Σ' αυτόν παραδόθηκαν επίσημα οι Γερμανοί της Μήλου, όταν τη μέρα αυτή τους αποκαλύφθηκε η πραγματική του ιδιότητα!».

Σήμερα, η Ελένη Χαλκουτσάκη, με σκοπό να γίνει ― μέσω του διαδικτύου ― παγκόσμια γνωστός ο αγώνας για την εκδίωξη των Γερμανών από τη Μήλο, μεταφράζει στα αγγλικά το βιβλίο του πατέρα της, Γιάννη Χαλκουτσάκη «Η Μήλος στην Κατοχή». Ο νέος τίτλος του θα είναι «The venue of Milos».

Όπως λέει η ίδια, το βιβλίο στην αγγλική γλώσσα θα είναι εμπλουτισμένο με στοιχεία χαρτογραφικά και φωτογραφικά, με τωρινή τεκμηρίωση για τις πολλές γερμανικές οχυρώσεις και τους χώρους όπου διαδραματίστηκαν σημαντικά γεγονότα.
Ενώ επισημάνει, ότι όλες οι γερμανικές οχυρώσεις ήταν κατασκευασμένες, μέσω καταναγκαστικών έργων, από τους απλούς ανθρώπους της Μήλου.
Η πενιχρή «αποζημίωσή» τους σε ελληνικό νόμισμα, γινόταν στην ουσία με τα χρήματα που κατάκλεψαν οι Ναζί από την Ελληνική Πολιτεία με το λεγόμενο «Κατοχικό Δάνειο», που ταλανίζει ακόμη την Ελλάδα ως θέμα «Γερμανικών Αποζημιώσεων». Ας μην ξεχνούμε ότι η μισθοδοσία των ίδιων των δυνάμεων Κατοχής καλυπτόταν από το... ελληνικό Δημόσιο!" υπογραμμίζει.
Ως μέλος του ελληνικού στρατού, που αντιστάθηκε συνολικά για ένα διάστημα πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι οι άλλες δυτικές χώρες, μετά τη δραματική υποχώρηση ο Ιωάννης Χαλκουτσάκης κατέφυγε στη γενέτειρά του τη Μήλο, το γνωστό νησί της Αφροδίτης. Προσπαθούσε να βγάζει το άγχος της ήττας, φροντίζοντας τα δέντρα του περιβολιού του και κτίζοντας εκεί ένα μικρό σπιτάκι για να στεγάσει την αγάπη του...

Την πιο μαύρη εποχή, δηλ. στις 22 Νοεμβρίου 1942, σε στιγμές απελπισίας, θλίψης και αθέλητης απραξίας συνέχιζε να γράφει ερωτικά γράμματα στην αγαπημένη του Τιτίκα:
«…εν τω μεταξύ βράδιαζε. Άναψα το τζάκι (τώρα τελευταία έκαμα και τζάκι στο σπιτάκι ΜΑΣ) ξάπλωσα σε μια πολυθρόνα και σου αφιέρωσα δυο ολόκληρες ώρες σκέψης και προσήλωσης. Κρατούσα τη φωτογραφία σου, σε κυτούσα και σου μιλούσα. Δεν είναι δυνατόν, κάτι θάνοιωσες χθες Σάββατο 6-9 το βράδυ. Κάποιο ψυχικό φαινόμενο θα σου ‘φερε τον παλμό της αγάπης μου.
Μέσα από το παίξιμο της φλόγας, όπως την κυτούσα, σχημάτισα την μορφή σου. Δυο μάτια, τα μάτια σου, πότε - πότε με κοίταζαν γλυκά και παραπονεμένα. Το παράπονο του χωρισμού. Το ξέρω, Τιτίκα μου, το έχω χορτάσει πιο αυτό το πικρό παράπονο. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε και η δεύτερη. Είναι όμως η τελευταία. Λίγος καιρός ακόμη μας μένει, λίγοι μήνες. Και έπειτα πια θα ενωθούμε για πάντα».
Προετοιμάζω ψυχικά τον εαυτό μου για την ανύψωση. Νοιώθω την αγιότητα της στιγμής που δυο υπάρξεις πλασμένες για να ζήσουν μαζί θα ανεβούν στον Παράδεισο της αγάπης των. Θα ‘ναι μεγάλη, Τιτίκα μου, απέραντα μεγάλη η στιγμή εκείνη, η αγία που τίποτα δεν μπορεί να την περιγράψει. Όσα κι' άν διάβασα, και διαβάζω πολύ τώρα τελευταία, σε κανένα στίχο, σελίδα ή βιβλίο δεν βρήκα την περιγραφή που της αξίζει»…

Και στη συνέχεια στο ίδιο γράμμα:
«…Περιφέρω τον αηδηασμένο εαυτό μου χωρίς κανένα ενδιαφέρον εδώ και εκεί. Μόνο στα Βούρλα (σ.σ. στο περιβόλι) αναπνέω. Χωρίς να κάνω τίποτα απλώς να γυρίζω και να μιλώ με τα δέντρα και τα λουλούδια ξεσπώ. Μιλούμε μια πολύ παράξενη γλώσσα. Ένας που αδιάκριτα θα με παρακολουθούσε δεν θα ‘ξερε τι κάνω. Πηγαίνω κοντά σ' ένα δένδρο, απλώνω το χέρι και το χαϊδεύω.
Εκείνο νοιώθει, νοιώθω κάτω από τη σκληρή του φλούδα να κυλούνε οι χυμοί του τώρα που χειμωνιάζει αργά-αργά. Την άνοιξι νοιώθω και τη ζέστη ακόμη της ζωής που ξαναγύρισε. Τους μιλώ και μου μιλούνε και όμως τίποτα δεν ακούγεται. Είναι παράξενη πολύ αυτή η κουβέντα μας. Όταν πιάνω το κλαδευτήρι να τους κόψω κανένα ξερόκλαδο τα νοιώθω να μου λένε σαν τον άρωστο που παρακαλεί τον γιατρό να μην τον πονέσει…».

Μετά την αναγκαστική αδράνεια, ήρθε η ένταση της επικίνδυνης αποστολής που του ανέθεσαν μυστικές ελληνικές οργανώσεις. Ο Γιάννης Χαλκουτσάκης οργώνει ακούραστος το νησί με τα πόδια, εκτελώντας την κατασκοπευτική του αποστολή στη Μήλο και το γειτονικό νησί την Κίμωλο, όπου δεν υπήρχαν Γερμανοί. Δίπλα του είχε μερικούς νέους πατριώτες, που διακινδύνευσαν κι αυτοί τη ζωή τους.
Διεκπεραίωνε μεταφορές άλλων κατασκόπων προς και από το νησί, των ασυρμάτων και εφοδίων τους, τους έβρισκε κρυψώνες, αλλά κυρίως έστελνε χάρτες, λίστες, περιγραφές κ.λπ. προς τον Πειραιά με καΐκια, αλλά και σαν μηνύματα ασυρμάτου προς τη Μέση Ανατολή. Όσο για τα γράμματά του στη Τιτίκα του, τα έστελνε μυστικά σε έναν θείο του τραπεζικό στον Πειραιά κι από 'κει αυτός τα έστελνε στη Λάρισα.

Ο γάμος και ο εκ νέου χωρισμός λόγω Εμφυλίου

«Μετά την απελευθέρωση, ήρθε το χαρμόσυνο γεγονός του γάμου των γονιών μου, τον Οκτώβρη του 1945, μετά από πολλές αντιδράσεις των στρατιωτικών αρχών (που δεν τους έδιναν άδεια γάμου, λόγω της αντιστασιακής δράσης συγγενών της μητέρας μου, αλλά και της ίδιας)» αφηγείται η Ελένη Χαλκουτσάκη.
Απέκτησαν ένα κοριτσάκι το 1946, (την Ελένη) αλλά ο Εμφύλιος χώρισε ξανά τον Γιάννη και τη Τιτίκα. «Τώρα πλέον οι αποστολές του πατέρα έχουν μία μυστικότητα άλλης αιτιολογίας, βασισμένη στην έχθρα που δημιούργησε ο Εμφύλιος» λέει.

Όπως σε όλη την Ελλάδα, έτσι κι εδώ, μέλη της ίδιας οικογένειας ανήκουν σε διαφορετικές πλευρές. Στην οικογένεια της μητέρας της Ελένης, ένας θείος της, νεαρός τότε, ετοιμάζεται με θλίψη για την εξορία στα ξερονήσια και τους αποχαιρετά. Τα πραγματικά γεγονότα μνημονεύονται στο γράμμα της μητέρα της, προς τον πατέρα της:
«Ανησυχήσαμε πολύ με το ζήτημα του Κώστα (σ.σ. ο θείος) και ξεσηκωθήκαμε αμέσως. Δυστυχώς όμως παρ' όλες τις ενέργειές μας δεν κατορθώσαμε τίποτε. Χθες το βράδυ είχαμε τηλεφώνημα από την Κατίνα (σ.σ. η γυναίκα του θείου, σε διαφορετικό ξερονήσι αυτή) η οποία ήταν απογοητευμένη. Είμαστε όλοι πολύ στενοχωρημένοι γιατί είχε πυρετό ο Κώστας δύο βραδυές από κρύωμα και στενοχώρια κι' έτσι αν κάνη τόσο μεγάλο ταξείδι και υπ' αυτάς τας συνθήκας, σκέψου τι έχει να γίνη…».

Και ξαναγυρίζει στον ιδανικό κόσμο που είχαν πλάσει οι δυο τους, κλείνοντας με τα εξής τρυφερά λόγια: «Θ’ ανοίξω το πρωί το παράθυρο κι όπως θα μου μυρίση το μικρό δεντράκι της αυλής, θα φέρω μπροστά μου την εικόνα σου, γλυκειά μου αγάπη και θα πω πως η άνοιξη για μας ξαναγύρισε. Καληνύχτα αγαπημένε μου…».

Ξαναβρίσκουμε τον πατέρα της Ελένης σε άλλο μέτωπο, πολεμώντας στο πλευρό του Ελληνικού Στρατού εναντίον των ανταρτών. Στην επιστολή του στις 17-4-'48 περιγράφει τη ζωή του πάνω στα βουνά της κεντρικής Ελλάδας, ωραιοποιημένη και ειδυλλιακή, για να μην ανησυχεί η γυναίκα του...

«Σήμερα θα σου περιγράψω τη ζωή μου στο χωριουδάκι. Έχω ευτυχώς από προχθές ένα καλό σπιτάκι που μένω μαζί με έναν αξιωματικό. Έχει και τζάκι, αλλά δυστυχώς δεν κάνει κρύο για να το ανάψω. Σε 100 μέτρα περνά ένα ποταμάκι, μέσα στα λιβάδια που είναι τώρα όλα λουλουδιασμένα. Το ποταμάκι αυτό έχει νερό κατακάθαρο και έτσι από προχθές κάνω το μπάνιο μου κάθε μεσημέρι.
Έχει και μπόλικα ψάρια και σκαλίζω το μυαλό μου πώς να τα πιάσω, γιατί είναι καλά και μεγαλούτσικα. Μαζί με τα ψάρια έχει και βατράχια που καμία φορά όπως κολυμπώ μπερδεύονται στα πόδια μου και κάνω χχχχ σαν και σένα. Έπειτα από το μπάνιο στρώνω μια κουβέρτα στο γρασίδι και κάνω ηλιοθεραπεία. Όπως βλέπεις περνώ περίφημα. Μόνο δεν έχω τηλέφωνο να μπορώ να σε παίρνω. Θα ειδοποιώ τον... (σ.σ. αδελφικό φίλο) κάθε τόσο…».

Πηγή:www.tvxs.gr