"ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙΣ ... ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!"

Όλα θα πάνε υπέροχα αυτές τις μέρες, ήρθαν τα Χριστούγεννα σκέφτηκε και έστρωσε ένα παλιό αλλά πεντακάθαρο τραπεζομάντηλο με ένα μεγάλο Άγιο Βασίλη, πάνω στο ξύλινο τραπέζι.

Η μικρή Ζαχαροσκονούλα με τα αδύνατα ποδαράκια και τα λεπτά χεράκια, φόρεσε το τεράστιο καφέ παλτό που της χάρισαν και πήγε να πουλήσει στην γειτονιά όπως κάθε μέρα, τους μαγικούς μαρκαδόρους.

- Αγοράστε, αγοράστε είναι οι μαγικοί μαρκαδόροι !!!

- Μαγικοί ;;; Αποκρίθηκε ένας περαστικός καλοντυμένος κύριος, που κρατούσε ένα αγόρι από το χέρι.

- Μαγικοί κύριε αφού όταν ζωγραφίσεις κάτι με αυτούς τους μαρκαδόρους γίνεται κάτι μαγικό, βρίσκεσαι κατευθείαν στο μέρος που ζωγράφισες, απάντησε ζωηρά η Ζαχαροσκονούλα.

- Να αγοράσουμε κι εμείς μπαμπά αυτούς τους μαρκαδόρους από το κοριτσάκι, τους θέλω πολύ, είπε ενθουσιασμένο το μικρό αγόρι.

- Ναι παιδί μου θα σου αγοράσω και μάλιστα δύο πακέτα, ένα για σένα και ένα για την αδερφή σου, θέλω όμως να ρωτήσω κάτι πρώτα το κοριτσάκι. Eίσαι μόνη σου εδώ; Που είναι οι γονείς σου ;

- Να εκεί παρακάτω είναι κύριε, έδειξε με το δάκτυλο η Ζαχαροσκονούλα, δείτε εκεί που πουλάνε αυτά τα μπαλόνια, που αν ξεχαστείς και δεν προσέξεις πηγαίνουνε ψηλά, πολύ ψηλά στον ουρανό και χάνονται.

- Γιούπι μπαμπά!!!! Να πάρουμε και από αυτά, με τους μαρκαδόρους θα ζωγραφίσω όλα τα παιχνίδια που δεν μου παίρνεις και έτσι μαγικά θα εμφανιστούν μπροστά μου, μουρμούρισε το αγόρι.

Ο κύριος αγόρασε δύο κουτιά μαγικούς μαρκαδόρους και η Ζαχαροσκονούλα στάθηκε κρυμμένη να δει αν θα αγοράσει και από τα μπαλόνια που πουλούσαν οι γονείς της. Τι καλός άνθρωπος σκέφτηκε και συνέχισε το δρόμο της φωνάζοντας «Αγοράστε, αγοράστε είναι οι μαγικοί μαρκαδόροι».

Οι γιορτινές μέρες κυλούσαν χαρούμενα για την Ζαχαροσκονούλα αφού κατάφερνε να πουλήσει πολλούς μαγικούς μαρκαδόρους κάθε μέρα. Το τελευταίο βράδυ των γιορτών την βρήκε στο σπίτι της εξαντλημένη, της είχε απομείνει ένα κουτί, τότε σκέφτηκε να πάει στους γονείς της για να πουλήσει και το τελευταίο.

- Μαμά σε παρακαλώ θα αγοράσεις εσύ ή ο μπαμπάς το τελευταίο πακέτο μαγικούς μαρκαδόρους για μένα ;

- Βέβαια είπε χαμογελώντας ο πατέρας της Ζαχαροσκονούλας και αμέσως έβγαλε χρήματα για να της δώσει.

Φίλησε και αγκάλιασε δυνατά τους γονείς της και έτρεξε γρήγορα στο ξύλινο τραπεζάκι αδειάζοντάς τους μονομιάς. Να ζωγραφίσω ένα ζεστό σπίτι με ένα μεγάλο τζάκι, ένα τραπέζι γεμάτο γλυκά και φαγητά αναρωτήθηκε και εκείνη τη στιγμή κοίταξε το τραπεζομάντηλο και τότε είχε μία καταπληκτική ιδέα! «Θα ζωγραφίσω τον Άγιο Βασίλη, είπε, δεν το έχω δει ποτέ από κοντά μόνο σε εικόνες».

Η Ζαχαροσκονούλα τελείωσε τη ζωγραφιά της και περίμενε με υπομονή αλλά αυτός δεν εμφανιζόταν και στενοχωρημένη πήγε να ξαπλώσει, λες τελικά να μην πιάνουν σε μένα οι μαγικοί μαρκαδόροι σκέφτηκε και πριν προλάβει να τελειώσει τη σκέψη της παρουσιάστηκε μπροστά της ο Άγιος Βασίλης.

- Άγιε Βασίλη εσύ είσαι, ανοιγόκλεισε τα ματάκια της πολλές φορές.

- Εγώ είμαι, μία μαγική δύναμη με έφερε εδώ !

- Είναι οι μαγικοί μαρκαδόροι που πουλάω, απάντησε χαρούμενη η Ζαχαροσκονούλα.

- Πώς σε λένε ;

- Με φωνάζουνε Ζαχαροσκονούλα.

- Μα βέβαια, είναι από τις σκόνες ζάχαρης που έχει πάνω το παλτό που φοράς, μάλλον τρως πολλούς κουραμπιέδες μικρούλα μου, τώρα τις γιορτές.

- Ναι ναι, πού το ξέρεις ;

- Όλα τα ξέρει ο Άγιος Βασίλης, πρώτα θα σου φυσήξω τις σκόνες ζάχαρης από το καφέ παλτουδάκι σου, θα σου ρίξω λίγη αστερόσκονη για να λάμπεις και πλέον θα σε φωνάζουν Αστεροσκονούλα.

- Τέλεια, φώναξε ενθουσιασμένη.

Ο Αγιος Βασίλης έπιασε το παλτό της, πήγε κοντά στο παράθυρο και το φύσηξε δυνατά, έπειτα το γέμισε με πολύχρωμη αστερόσκονη. Η Ζαχαροσκονούλα τον κοίταζε ευτυχισμένη!

- Τώρα μπορείς να μου ζητήσεις ότι δώρο θέλεις.

- Θέλω να είναι πάντα Χριστούγεννα, πάντα γιορτινές μέρες, απάντησε με σιγουριά.

- Γιατί, τη ρώτησε ο Άγιος Βασίλης.

- Γιατί τα Χριστούγεννα οι άνθρωποι μας θυμούνται, μας χαμογελάνε στο δρόμο, μας αγαπάνε, μας ρωτάνε αν θέλουμε κάτι, μας αφήνουνε κρυφά στην πόρτα φαγητό !!! Η κυρία Ιουλία που μένει απέναντί μας, μου χάρισε αυτό το καφέ παλτό που πριν ήταν της κόρης της αλλά τώρα που μεγάλωσε δεν τη χωράει, ο μπαμπάς και η μαμά βρίσκουνε πάντα δουλειά στο λούνα παρκ και πουλάνε πολλά μπαλόνια !

Όταν όμως τελειώνουνε οι γιορτινές μέρες τίποτα δεν είναι το ίδιο, κανείς δεν μας μιλάει, δεν μας αφήνουνε πια φαγητό, η μαμά και ο μπαμπάς δεν έχουνε δουλειά, εγώ δεν πουλάω κανένα πακέτο μαγικούς μαρκαδόρους και είναι σαν όλοι να μας ξεχνάνε. Κάνε λοιπόν να είναι πάντα Χριστούγεννα, σε παρακαλώ πολύ Άγιε Βασίλη.

- Έχεις δίκιο μικρή μου, είπε ο Άγιος Βασίλης ακούγοντας με προσοχή τα λόγια της Ζαχαροσκονούλας. Όλοι τα Χριστούγεννα ψάχνουν έναν άνθρωπο να κάνουνε μία καλή πράξη, ξάπλωσε για ύπνο στο στρωματάκι σου και όταν ξυπνήσεις θα είναι για πάντα Χριστούγεννα της είπε, αποχαιρετώντας την με ένα φιλί.


Βγαίνοντας έξω από το σπίτι έριξε λίγο αστερόσκονη στη γειτονιά της Ζαχαροσκονούλας, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μπορούμε όμως να τον κάνουμε πιο όμορφο ξεκινώντας από μία γειτονιά ψιθύριζε.

Με λίγη αστερόσκονη όλα γίνονται.

Γράφει η Γεωργία Τζουμάκα

Το διάβασα στο www.thessalonikiartandculture.gr

"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ"

Έκανε την εμφάνιση του πρώτη φορά τον Μεσαίωνα, στην κεντρική Ευρώπη, κατά τη διάρκεια των εορτασμών του χειμερινού ηλιοστασίου, αλλά έγινε αναπόσπαστο κομμάτι των Χριστουγέννων στα τέλη του 19ου αιώνα. Η ιστορία του χριστουγεννιάτικου δέντρου συνδέεται με τη βασίλισσα Σάρλοτ, αλλά και τον θρύλο για τη χειμωνιάτικη νύχτα που ο Λούθηρος κοίταξε τον έναστρο ουρανό...

Φορτωμένο φρούτα, γλυκά, στολίδια, κεριά, αγγέλους, νεράιδες, αστέρια και πουλάκια, το έλατο ήταν το αειθαλές δέντρο που ερχόταν από το δάσος και στηνόταν στο πιο κεντρικό σημείο του σπιτιού, ως ένα σύμβολο του θριάμβου επί της Φύσης στην καρδιά του χειμώνα. Ένα σύμβολο που την τελευταία, Δωδεκάτη Νύχτα -με τη λήξη του εορτασμού του δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων- έπρεπε να κοπεί και να επιστραφεί στη Φύση (να ανακυκλωθεί φυσικά ή, να παραδοθεί στη φωτιά).

Η εισαγωγή του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην Αγγλία το 1840 κατά κανόνα πιστώνεται στον πρίγκιπα Αλβέρτο, σύζυγο της βασίλισσας Βικτωρίας. Ωστόσο, η καθιέρωση της παράδοσης ανήκει «δικαιωματικά» στην «καλή βασίλισσα Charlotte» (1744-1818), τη Γερμανίδα σύζυγο του Γεωργίου του Γ, με εντολή της οποίας στήθηκε το πρώτο γνωστό χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Queen's Lodge τον Δεκέμβριο του 1800. Όπως γράφει το historytoday.com, σύμφωνα με τον θρύλο, το χριστουγεννιάτικο δέντρο επινόησε ο Μαρτίνος Λούθηρος, θεμελιωτής της Μεταρρύθμισης και συμπατριώτης της βασίλισσας Καρλότα του Μέκλενμπουργκ - Στρέλιτς.

Μια φορά και έναν καιρό, εν προκειμένω, μια χειμωνιάτικη νύχτα του 1536, ο Λούθηρος περπατούσε μέσα από το πυκνό δάσος που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του στο Wittenberg όταν ξαφνικά σήκωσε τα μάτια και είδε χιλιάδες αστέρια να λαμπυρίζουν μέσα από τα κλαδιά των δέντρων. Το θέαμα ήταν τόσο υπέροχο ώστε του έδωσε την ιδέα να στήσει τα Χριστούγεννα εκείνα ένα έλατο με κεριά στο σπίτι του, για να υπενθυμίσει στα παιδιά του «τον έναστρο ουρανό από τον οποίο ήρθε ο Σωτήρας».

Διακοσμημένα χριστουγεννιάτικα δέντρα είχαν κάνει την εμφάνιση τους στη νότια Γερμανία ήδη από το 1605. Το γεγονός τεκμηριώνεται από τη μαρτυρία ανώνυμου συγγραφέα, ο οποίος έγραφε ότι στο «Yuletide» (σ.σ. πρόκειται για την περίοδο των Χριστουγέννων, η βρετανική λέξη έχει τις ρίζες της στον Ύστερο Μεσαίωνα) οι κάτοικοι του Στρασβούργου «έστησαν έλατα στα σαλόνια τους… πάνω στα οποία κρεμούσαν τριαντάφυλλα φτιαγμένα από πολύχρωμα χαρτιά, μήλα, γλυκά και στολίδια από χρυσόχαρτο».



Σε άλλες πόλεις της Γερμανίας, αντί για έλατο, στόλιζαν κάποιο άλλο κωνοφόρο δέντρο, ακόμη και δέντρα μέσα σε μεγάλες γλάστρες. Άλλωστε, στο δουκάτο του Μέκλενμπουργκ - Στρέλιτς, όπου μεγάλωσε η βασίλισσα Καρλότα, το έθιμο ήταν να στολίζουν απλά, ένα μεγάλο κλαδί.

Ο ποιητής Samuel Taylor Coleridge (1772-1834) που επισκέφθηκε το Mecklenburg-Strelitz τον Δεκέμβριο του 1798 και είδε τα έθιμα έγραψε σε επιστολή προς τη σύζυγό του τον Απρίλιο του 1799: «Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, τα παιδιά στολίζουν στο κατάφωτο σαλόνι ένα κλαδί με κομψά στολίδια από χαρτί κλπ. Στο δωμάτιο δεν επιτρέπεται να μπουν οι γονείς. Τα παιδιά τελειώνουν βάζοντας από κάτω τα δώρα, οι γονείς μπαίνουν και ανταλλάσσονται ευχές, αγκαλιές και φιλιά».

Όταν η νεαρή Charlotte έφυγε από το Mecklenburg-Strelitz το 1761 και πήγε στην Αγγλία για να παντρευτεί τον βασιλιά Γεώργιο, έφερε μαζί της πολλά από τα έθιμα που ακολουθούσε ως παιδί, συμπεριλαμβανομένου και του στολισμένου κλαδιού των Χριστουγέννων. Αλλά στην αγγλική Αυλή, η Βασίλισσα μεταμόρφωσε το επί της ουσίας ιδιωτικό τελετουργικό της πατρίδας της σε μια ανοιχτή γιορτή την οποίαν μπορούσαν να απολαύσουν, όχι μόνο η οικογένειά της, αλλά επίσης οι φίλοι και όλοι οι ένοικοι του παλατιού.



Η βασίλισσα Charlotte δεν έβαλε το κλαδί σε κάποιο μικρό δωμάτιο, αλλά σε μία από τις μεγαλύτερες αίθουσες του Kew Palace ή του Κάστρου του Windsor. Φορώντας το ανάλογο ένδυμα και με όλα τα κεριά αναμμένα, η Αυλή συγκεντρώθηκε και τραγούδησε τα «κάλαντα» (όχι όπως τα ξέρουμε σήμερα, αλλά χαρούμενα τραγούδια). Η γιορτή τελείωσε με τα δώρα που βρίσκονταν κάτω από το κλαδί -ενδύματα, κοσμήματα, παιχνίδια και γλυκά.

Εκείνη τη χρονιά η βασίλισσα σχεδίαζε ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο πάρτι για τα παιδιά όλων των ευγενών οικογενειών στο Windsor. Οπότε αποφάσισε αντί για το συνηθισμένο κλαδί να γεμίσει προς χάρη των παιδιών ένα ολόκληρο δέντρο με στολίδια και φρούτα, να το φορτώσει με δώρα και να το στήσει στο κέντρο της αίθουσας Queen's Lodge.

Ένα τέτοιο δέντρο, θεωρούσε, θα φάνταζε μαγικό στα μάτια των παιδιών. Όπως και έγινε. Φτάνοντας στο παλάτι το βράδυ των Χριστουγέννων τα παιδιά αντίκρισαν το παραμυθένιο δέντρο με τα στολίδια που αντανακλούσαν τη λάμψη τους στο φως των κεριών.

Ο δρ John Watkins, ένας από τους βιογράφους της βασίλισσας Charlotte, ο οποίος ήταν στη γιορτή παραθέτει μια ζωντανή περιγραφή του μαγευτικού δέντρου «από τα κλαδιά του οποίου κρέμονταν σαν τσαμπιά, γλυκά, αμύγδαλα και σταφίδες τυλιγμένα σε χαρτάκια, φρούτα και παιχνίδια, φωτισμένα από δεκάδες μικρά κεριά […] Οι συντροφιές περπατούσαν γύρω γύρω θαυμάζοντας το δέντρο και στη συνέχεια, κάθε παιδί έπαιρνε τα γλυκά του μαζί με ένα παιχνίδι και όλα επέστρεφαν στο σπίτι χαρούμενα».

Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα έγιναν δημοφιλή στους κύκλους της βρετανικής αριστοκρατίας- γύρω τους στήνονταν οι παιδικές συγκεντρώσεις. Όπως και στη Γερμανία, κάθε αειθαλές δέντρο μπορούσε να μεταμορφωθεί σε χριστουγεννιάτικο δέντρο, αρκεί να ήταν φορτωμένο στολίδια και κεριά και να είχε από κάτω δώρα.

Τα δέντρα, που συνήθως τοποθετούνταν πάνω σε τραπέζια, είχαν κάτω από τα τελευταία κλαδικά τους, μαζί με τα δώρα, είτε μια κιβωτό του Νώε, είτε ένα αγρόκτημα σε μικρογραφία με ξύλινα ζωάκια.



Από οικογενειακά αρχεία, για παράδειγμα, μαθαίνουμε ότι τον Δεκέμβριο του 1802, ο George, 2ος Λόρδος του Kenyon, αγόραζε «κεριά για το δέντρο» που έβαλε στο σαλόνι του στο Λονδίνο, στο Lincoln's Fields. Επίσης ότι το 1804, ο Frederick, πέμπτος κόμης τουBristol, είχε «χριστουγεννιάτικο δέντρο» για τα παιδιά του στο Ickworth Lodge, στο Σάφολκ. Και ότι, το 1807 ο William Cavendish-Bentinck, δούκας του Πόρτλαντ, τότε πρωθυπουργός, έστησε ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Welbeck Abbey του Nottinghamshire, «για μια νεανική γιορτή».

Μέχρι τον θάνατο της βασίλισσας Charlotte, το 1818, η παράδοση του χριστουγεννιάτικου δέντρου είχε καθιερωθεί και συνέχισε να διαδίδεται σε όλη τη δεκαετία του 1820 και του '30. Η πληρέστερη περιγραφή των πρώιμων εκείνων χριστουγεννιάτικων δέντρων στη Βρετανία βρίσκεται στο ημερολόγιο του Charles Greville, του πνευματώδους, καλλιεργημένου Γραμματέα του Privy Council, ο οποίος το 1829 πέρασε τις διακοπές του στο Panshanger του Hertfordshire, στο σπίτι του Peter, 5th Earl Cowper, και της συζύγου του Lady Emily.

Ο Greville δεν κάνει την παραμικρή αναφορά στις δημοφιλείς ασχολίες της εποχής με τις οποίες η αριστοκρατία περνούσε τον χρόνο της, όπως τα επιτραπέζια, η ιππασία και το πατινάζ ή, έστω τα κουτσομπολιά που κυκλοφορούσαν στα εορταστικά γεύματα και δείπνα. Το μόνο που του έκανε εντύπωση ήταν τα εξαιρετικά μικρά έλατα που που είχαν στολιστεί για τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας.



Όταν τον Δεκέμβριο του 1840, ο πρίγκιπας Αλβέρτος έφερε από την πατρίδα του την ερυθρελάτη (το γνωστό νορβηγικό έλατο) δεν θεωρήθηκε καινοτομία -τουλάχιστον, στην αριστοκρατία.

Μέχρι που τα έντυπα της εποχής, όπως το London News, το Cassell’s Magazine και The Graphic άρχισαν να δημοσιεύουν κάθε χρόνο θέματα -με τις ανάλογες εικονογραφήσεις και τις λεπτομερείς περιγραφές- για τα χριστουγεννιάτικα δέντρα του βασιλικού οίκου και της αριστοκρατίας, από το 1845 μέχρι τα τέλη του 1850, οπότε το έθιμο καθιερώθηκε και διαπέρασε όλες τις κοινωνικές τάξεις.

Μέχρι το 1860 δεν υπήρχε οικογένεια στην Αγγλία που να μην στολίζει δέντρο τα Χριστούγεννα.

Πάντως, τα πρώτα ηλεκτρικά φωτάκια χριστουγεννιάτικου δέντρου άναψαν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στις 22 Δεκεμβρίου 1882 από τον Τόμας Έντισον στη Νέα Υόρκη, ενώ στην Ελλάδα, στήθηκε για πρώτη φορά χριστουγεννιάτικο δέντρο, στις 24 Δεκεμβρίου 1843, στο αρχοντικό του Ναξιώτη Ιωάννη Παπαρρηγόπουλου, γενικού Προξένου της Ρωσίας στην Αθήνα.

Το διάβασα στο www.tvxs.gr

"ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ"

"Ας είναι κάθε αστέρι μια ευχή μας ,για να ΄ναι ο ουρανός πιο λαμπερός και μόνο φως να υπάρχει στη ζωή μας."

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ: ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ

Μια φορά κι έναν καιρό, γιε μου, σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης ζούσανε τρία παλικάρια που είχανε το ίδιο μπόι και την ίδια ηλικία.

Στις τρεις διαφορετικές άκριες της γης που ζούσαν λοιπόν τα τρία παλικάρια, ούτε είχανε δει ποτέ, ούτε ξέρανε, ούτε είχανε ακούσει τίποτα ο ένας για τον άλλον.

Έλα όμως, γιέ μου, που τα τρία παλικάρια αυτά, μ’ όλο που ζούσανε σε τρεις διαφορετικές άκριες της γης, ξεκινήσανε και τα τρία την ίδια ώρα, την ίδια μέρα και την ίδια χρονιά για να βρούνε την πέτρα που τη λέγανε Αστέρευτη υγεία.

Κι η πέτρα που την είπαμε Αστέρευτη υγεία βρισκότανε μακριά, πίσω από τα βουνά, μέσα σ’ ένα πηγάδι που αντί για νερό έβγαζε αίμα. Για να βρούνε λοιπόν τούτη την πέτρα, γιέ μου, που τη σκέπαζε το ματωμένο πηγάδι, ξεκινήσανε τα τρία παλικάρια παίρνοντας το καθένα το δικό του δρόμο.

Το πρώτο παλικάρι περπάτησε τόσο πολύ που φαγωθήκανε τα σανδάλια του, ενώ το σιδερένιο του ραβδί λίγνεψε σαν κλαδάκι. Στάθηκε κάπου να ξαποστάσει μα τον πήρε ο ύπνος. Σαν ξύπνησε όμως, γιέ μου, τι να δει; Δίπλα του καθότανε μια κοπέλα όμορφη σαν τα κρύα τα νερά.

– Για που το ’βαλές παλικάρι; τον ρωτάει

– Για να βρω την πέτρα που τη λένε Αστέρευτη υγεία, της απαντάει.

– Η πέτρα που λες, του αντιλέει η κοπελιά, βρίσκεται

μακριά, πίσω από τα βουνά, μέσα στο ματωμένο πηγάδι. Για να πας ίσαμε κει, η ζωή σου όλη δεν σου φτάνει. Κι όσοι έχουνε τις μέρες τους μετρημένες πρέπει να τις περνάνε όμορφα. Εσύ είσαι η μέλισσα κι εγώ το λουλούδι. Μείνε εδώ μαζί μου να πάρεις το μέλι μου, του γλυκολέει.


Κι έτσι γιέ μου, το ένα παλικάρι λιγοψύχησε κι έμεινε στα μισά του δρόμου.

Την ίδια ώρα, το δεύτερο παλικάρι τραβούσε θαρρετά το δικό του δρόμο. Για να μη νυστάξει κι αποκοιμηθεί, άνοιγε κάθε τόσο με το μαχαίρι πληγές στο στήθος του κι έριχνε αλάτι. Πονούσε τόσο πολύ γιέ μου, που δεν σκεφτότανε πιά την κούρασή του. Από τη δίψα είχε κολλήσει η γλώσσα του. Κι όταν είδε μπροστά του νερό, δεν μπόρεσε να κρατηθεί έπεσε στα γόνατα να δροσιστεί. Ήπιε μια γουλιά κι έκανε να σηκωθεί. Μα το νερό, που λαμποκοπούσε στον ήλιο του μεσημεριού, του δώσε τόση δροσιά, τόση δροσιά, γιέ μου, που δεν μπόρεσε να σηκώσει πια το κεφάλι. Έτσι το δεύτερο παλικάρι έφτασε ως τα μισά πάνω από τα μισά του δρόμου.

Κι ενώ το πρώτο παλικάρι έμενε στα μισά και το άλλο στα μισά πάνω από τα μισά του δρόμου, το τρίτο παλικάρι περπατούσε ακόμα. Κουράστηκε και τούτο, μα δεν έγειρε στα γόνατα των κοριτσιών να ξεκουραστεί. Διψούσε, μα δεν έλεγε να πιει νερό. Περπατούσε, περπατούσε κι όλο περπατούσε. Όποιος προχωράει έτσι, φτάνει, γιέ μου.

Κι εσύ, σαν κι εκείνον, να μην κουράζεσαι κι εσύ, σαν κι εκείνον, να έχεις πίστη και να προχωράς, γιε μου. Όποιος πιστεύει, φτάνει…

Ναζίμ Χικμέτ – Το ερωτευμένο σύννεφο

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ..."

Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Γ΄Γυμνασίου για την θέση της γυναίκας στο πέρασμα των αιώνων στο πλαίσιο του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής για το σχολικό έτος 2017-2018..

"ΝΕΑ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΡΩΜΑ ΤΟΥ ΟΖΟΝΤΟΣ"

Η αύξηση των εκπομπών μερικών χημικών ουσιών που περιέχουν χλώριο, μπορεί να καθυστερήσουν την αποκατάσταση της τρύπας του όζοντος έως κατά 30 χρόνια, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα.

Οι επιστήμονες βρήκαν ότι οι εν λόγω ουσίες, που χρησιμοποιούνται ευρέως από τις χημικές βιομηχανίες, π.χ. για την παραγωγή PVC, αυξάνονται στην ατμόσφαιρα με ταχύτερο ρυθμό από ό,τι είχε εκτιμηθεί έως τώρα. Σε μεγάλο βαθμό η παραγωγή τους γίνεται στην Κίνα και μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν κανονισμοί που να περιορίζουν τη χρήση τους.

Πέρυσι οι επιστήμονες είχαν αναφέρει τις πρώτες σαφείς ενδείξεις ότι είχε αρχίσει να αποκαθίσταται το στρώμα του όζοντος στη στρατόσφαιρα, το οποίο αποτελεί ασπίδα από την επικίνδυνη υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου. Αλλά η νέα μελέτη προειδοποιεί ότι τελικά η αποκατάσταση αυτή μπορεί να καθυστερήσει κατά δύο ή τρεις δεκαετίες σε σχέση με τις έως τώρα πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε το 2050.

Η πρόοδος που έχει γίνει μέχρι τώρα, οφείλεται στο Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ που υπογράφηκε πριν 30 χρόνια και απαγόρευσε ορισμένες χημικές ουσίες (χλωροφθοράνθρακες και υδροχλωροφθοράνθρακες) που συσσωρεύονταν στην ατμόσφαιρα και αραίωναν το όζον, ιδίως πάνω από την Ανταρκτική.

Μια από τις νέες και υποτιμημένες απειλές για το όζον είναι το διχλωρομεθάνιο, που χρησιμοποιείται ως χημικό διαλυτικό από τις βιομηχανίες χρωμάτων, φαρμάκων κ.α. και του οποίου τα επίπεδα στην ατμόσφαιρα έχουν αυξηθεί κατά 60% την τελευταία δεκαετία (η Κίνα ευθύνεται κατά τουλάχιστον 50% γι' αυτή την αύξηση). Απειλητικό είναι και το 1,2-διχλωροαιθάνιο, που χρησιμοποιείται για την παραγωγή του PVC (η Κίνα είναι επίσης ο μεγαλύτερος παραγωγός αυτού του ελαφριού πλαστικού).

Μέχρι πρόσφατα οι επιστήμονες πίστευαν ότι αυτές οι δύο ουσίες θα διαλύονταν γρήγορα, προτού φθάσουν στο στρώμα του όζοντος. Όμως δείγματα του αέρα που οι επιστήμονες συνέλλεξαν από αεροπλάνο σε υψόμετρο 12 χιλιομέτρων και μετά ανέλυσαν, δείχνουν ότι αυτό δεν ισχύει και ότι τελικά αυτές οι τοξικές χημικές ουσίες -που κάνουν κακό και στην ανθρώπινη υγεία- έχουν αρκετό χρόνο για να φθάσουν έως το όζον και να το καταστρέψουν.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Ντέβιντ Όραμ του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Αγγλίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ατμοσφαιρικής χημείας και φυσικής «Atmospheric Chemistry and Physics» της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γεωεπιστημών, δήλωσαν ότι το διχλωρομεθάνιο και το διχλωροαιθάνιο πρέπει να συμπεριληφθούν στον κατάλογο των ουσιών που απαγορεύονται από το Πρωτόκολλο του Μόντρεαλ. 'Αλλοι επιστήμονες πάντως, όπως η δρ Σούζαν Στράχαν της NASA, σύμφωνα με το BBC, δήλωσαν ότι δεν έχουν πεισθεί ακόμη ότι όντως αυτές οι ουσίες ανεβαίνουν έως το στρώμα του όζοντος και το βλάπτουν.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το διάβασα στο www.tvxs.gr

14 ΣΚΙΤΣΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΠΟΣΟ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ"

«Δεν το είχαμε αυτό όταν ήμασταν εμείς παιδιά!» Ακούτε τέτοιους αναστεναγμούς από αυτούς που ανήκουν στη γενιά που μεγάλωσε στη δεκαετία του ’90. Και είναι αλήθεια! Αν κοιτάξετε πώς ζουν τα σύγχρονα παιδιά, μπορείτε να βρείτε πολλές διαφορές. Θα σας παρουσιάσουμε 14 από τις πιο έντονες διαφορές μέσα από εικόνες που δείχνουν τη νοσταλγία και την αγάπη της παιδικής ηλικίας. Στο τέλος, θα βρείτε μια έκπληξη – μια μνήμη που ενώνει τις δύο γενιές.

14. Παιχνίδια




13. Τιμωρία



12. Έφηβα κορίτσια




11. Μια σχολική μέρα



10. Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση




9. Ο παιδικός εφιάλτης



8. Τηλέφωνο




7. Αγαπημένες λιχουδιές




6. «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;»




5. «Μαμά, ακόμα 5 λεπτά, σε παρακαλώ!»

4. Το πιο χρονοβόρο παιχνίδι της παιδικής μου ηλικίας




3. «Αγάπη μου, βρήκα την φωτογραφία του παππού σου.»



2. Κινούμενα σχέδια




1. Η μεγαλύτερη τραγωδία της παιδικής ηλικίας



Πηγή: .tilestwra.com

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ -ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΡΟΣΕΚΤΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟΥ ΑΓΑΘΟΥ, ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ -

Πιστεύω να συμφωνούμε όλοι ότι, αν ζήσουμε τη ζωή μας δίχως έναν αληθινό φίλο, θα έχουμε χάσει μια από τις πιο συγκινητικές και προκλητικές ανθρώπινες εμπειρίες. Ωστόσο, κάθε μέρα, άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν ανάμεσα σε ξένους, μόνοι, χωρίς να έχουν γνωρίσει ποτέ έναν αληθινό φίλο.

Εμείς οι άνθρωποι, έχουμε μια ενστικτώδη ανάγκη να είμαστε ο ένας κοντά στον άλλο. Έχουμε γύρω μας ανθρώπους, σχεδόν αδιάκοπα· ανθρώπους που γνωρίζουμε τυχαία, που τους βλέπουμε περιστασιακά ή τους συναντούμε για λίγες στιγμές καθημερινά. Μερικούς απ’ αυτούς τους αποκαλούμε φίλους, αλλά ουσιαστικά εννοούμε ότι είναι απλά γνωστοί μας. Το να έχεις ένα φίλο, σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό, πολύ πιο ιερό. Ο Αριστοτέλης περιγράφει τη φιλία σαν «μια ψυχή σε δύο σώματα». Η φιλία προϋποθέτει αμοιβαία αφοσίωση δυο ανθρώπων, ανθεκτική στο χρόνο, τις συγκρούσεις, τις χαρές, τις δυστυχίες και τις αλλαγές. Οι περισσότεροι θεωρούμε τις φιλίες μας δεδομένες. Δεν κάνουμε τίποτα για να τις διατηρήσουμε και παραβλέπουμε το γεγονός, ότι η φιλία χρειάζεται αδιάκοπη προσπάθεια, φροντίδα και προσοχή.

Ο Έμερσον, στο θαυμάσιο δοκίμιό του «Περί Φιλίας» , λέει:

«Φροντίζουμε την υγεία μας, φτιάχνουμε το σπίτι μας γερό και αρκετά ρούχα, αλλά ποιος φροντίζει συνετά να μη στερηθεί το μεγαλύτερο απ’ όλα τ’ αγαθά, το φίλο;»

Και προσθέτει:

«Ο καλύτερος τρόπος για να έχεις ένα φίλο, είναι να είσαι φίλος».

Οι περισσότεροι έχουμε διαπιστώσει την αλήθεια αυτής της φράσης. Νοιαζόμαστε υπερβολικά και φυλάμε άγρυπνα τ’ αγαθά που συσσωρεύουμε, αλλά είμαστε, πολύ συχνά, απρόσεκτοι φύλακες του πολυτιμότερου αγαθού· της φιλίας. Αν πραγματικά το σκεφτούμε λίγο, θα εργαστούμε πιο σκληρά για την ανάπτυξη και την ισχυροποίηση των φιλικών μας δεσμών. Υπάρχουν ελάχιστα πράγματα στη ζωή, που μας προσφέρουν μεγαλύτερη ανταμοιβή.



Πριν λίγο καιρό, πέθανε ένας εκλεκτός φίλος μου. Κι οι δυο εκτιμούσαμε και αναπτύσσαμε τη σχέση μας πάνω από εικοσιπέντε χρόνια. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, συχνά μας χώρισαν ο χρόνος ή οι περιστάσεις, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε σε τίποτα να παρέμβει στην συνεχή ωρίμανση της φιλίας μας. Σκέφτομαι συχνά τις διαφορετικές εμπειρίες μας, τις αλλαγές που υποστήκαμε και τους δεσμούς που μας έκαναν φίλους μια ολόκληρη ζωή.

Ο φίλος μου με βοήθησε να δω τον εαυτό μου μ’ όλες τις ανθρώπινες ατέλειές του, ενώ μου αποκάλυπτε τις δικές του. Δίναμε ο ένας στον άλλον το δικαίωμα να κάνει λάθη, τη δύναμη ν’ αντιμετωπίζει την απογοήτευση, ακόμη και την αποτυχία, επειδή ξέραμε ότι θα είχαμε πάντα αμοιβαία υποστήριξη και ενθάρρυνση, για ένα καινούριο ξεκίνημα.

Πληγώναμε ή απογοητεύαμε ο ένας τον άλλον, πότε -πότε, αλλά έτσι μαθαίναμε να εφαρμόζουμε στην πράξη τη λεπτή τέχνη της ανθρώπινης συγνώμης, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο να μπορούμε να βλέπουμε πέρα από την πικρία, αντί να γυρίζουμε πίσω στο θυμό και την αγανάκτηση. Πάψαμε να κατακρίνουμε και να αποδοκιμάζουμε. Ξέραμε πως, όταν ο άλλος έκανε ανοησίες ή είχε κάποιες μεταπτώσεις, ήταν κάτι παροδικό.

Μοιραζόμασταν τις πιο προσωπικές μας σκέψεις, συναισθήματα, ιδέες, σχέδια κι όνειρα. Όταν έπρεπε να ξεπεραστεί μια σύγκρουση, ανακαλύπταμε τα αμοιβαία οφέλη της φιλίας μας, που δεν μπορούσαμε να τα βρούμε μ’ άλλον τρόπο. Γίναμε ο ένας καθρέφτης του άλλου κι ο καθένας αντικαθρέφτιζε τη μοναδικότητα του άλλου, από μια διαφορετική προοπτική. Συχνά υποβάλαμε τη φιλία μας σε δοκιμασία, για να δούμε πόσα ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε και να δώσουμε, για να την κρατήσουμε ζωντανή με το πέρασμα των χρόνων. Υπάρχει ένα πανάρχαιο απόφθεγμα, μα πάντα αληθινό, που λέει: «Οι καλοί φίλοι στην ανάγκη φαίνονται»

Η απώλεια του αγαπημένου μου φίλου, ύστερα από τόσα χρόνια επένδυσης αγάπης, ήταν τρομερά οδυνηρή. Ήταν δύσκολο ν’ αποχωριστώ μια τέτοια θετική δύναμη στη ζωή μου. Αλλά τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Στην πραγματικότητα, δεν χάνουμε ποτέ τους ανθρώπους που αγαπούμε. Γίνονται αθάνατοι μέσα από μας. Συνεχίζουν να ζουν στις καρδιές και τη σκέψη μας. Συμμετέχουν σ’ όλες μας τις πράξεις, τις ιδέες και τις αποφάσεις. Κανένας δεν θα τους αντικαταστήσει και, παρ’ όλο τον πόνο, είμαστε πιο πλούσιοι με τα χρόνια που επενδύσαμε σ’ αυτούς. Εξαιτίας τους έχουμε πολύ περισσότερα να προσφέρουμε στις τωρινές και τις μελλοντικές μας σχέσεις.

2 φίλες – Pablo Picasso 1904

Πρόσφατα ήμουν με μια απελπισμένη φίλη, της οποίας ο άντρας έφυγε για να βρει αυτό, που πίστευε ότι ήταν ο επίγειος παράδεισος. Εγκατέλειψε τη φίλη μου και τα δυο παιδιά τους, με τη δικαιολογία ότι πάει διακοπές. Παπαγαλίζοντας τις ιδέες κάποιου βιβλίου «αυτοβοήθειας», που είχε διαβάσει πρόσφατα, είπε ότι είχε δικαίωμα στην ευτυχία κι ότι η μεγαλύτερη ευθύνη του ήταν απέναντι στον εαυτό του. Έλπιζε, ωστόσο, ότι θα εξακολουθούσε να έχει φιλικές σχέσεις με τη γυναίκα του και, φυσικά, απεριόριστο δικαίωμα επισκέψεων στα παιδιά.

Η γυναίκα του είχε διαφορετική γνώμη. Ήταν πικραμένη, πληγωμένη και εκδικητική. Της είχε ποδοπατήσει τον εγωισμό κι είχε διαλύσει την οικογένειά τους. Κατά κανέναν τρόπο δεν θα δεχόταν να διατηρήσει φιλία μαζί του. Στην πραγματικότητα, τον έβριζε με επίθετα, τα οποία δεν την είχα ακούσει να χρησιμοποιεί ποτέ άλλοτε!

Απευθύνθηκε σε μένα, το φίλο της, για βοήθεια. Έκλαιγε ασταμάτητα. Είχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για το σπίτι και τα παιδιά της. Αν και εξακολουθούσε να εργάζεται, ανακάλυψε ότι ήταν πάντα τόσο εκνευρισμένη κι αφηρημένη, ώστε αντιδρούσε συνέχεια αρνητικά. Θύμωνε με φίλους, γινόταν ανυπόμονη με τους συνεργάτες της στο γραφείο και πολλές φορές έπιανε τον εαυτό της να φέρεται άσχημα στα παιδιά.

Εξακολουθούσε να βρίσκει αναρίθμητους λόγους για να μισεί τον πρώην άντρα της, αλλά με τον καιρό άρχισε να μισεί και τον εαυτό της. Την έπνιγαν οι τύψεις και η αυτοκριτική. Ήταν σίγουρη, πως αν είχε κάνει περισσότερα γι’ αυτόν αν πρόσεχε την εμφάνισή της, αν φρόντιζε καλύτερα το σπίτι δεν θα τον είχε χάσει και τα παιδιά θα είχαν ακόμη τον πατέρα τους.

Πώς μπορούσα να τη βοηθήσω; Όλα τα δάκρυα και οι τύψεις δεν θα ‘φερναν πίσω τον άντρα της, ούτε θα ξανάδιναν ζωή στο νεκρό γάμο. Δεν ήμουν ποτέ καλός στις συμβουλές. Εγκατέλειψα την προσπάθεια εδώ και χρόνια. Είμαι τόσο μπερδεμένος, όσο κι οποιοσδήποτε άλλος. Πώς μπορούσα να της πω τι να κάνει;

Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε εύκολη λύση. Ο πληγωμένος εγωισμός χρειάζεται μακρόχρονη θεραπεία.

Δεν μπορούσε, όμως, να συνεχίσει στην κατάσταση που βρισκόταν. Η παρατεινόμενη απελπισία, είχε κιόλας κάνει τη δουλειά της. Φυσικά, υπήρχαν πολλά πράγματα που θα μπορούσε να κάνει. Κι ανάμεσα σ’ αυτά, πίστευα ότι έπρεπε, τελικά, ν’ αντιμετωπίσει το γεγονός πως η ζωή συνεχίζεται. Ήταν ακόμη νέα, όμορφη και ικανή. Επειδή ο άντρας της προφανώς υποτίμησε αυτά τα προσόντα, δεν σήμαινε ότι τα υποτιμούσαν κι οι άλλοι. Δεν υπήρχε λόγος να συγκρίνει τον εαυτό της με την άλλη γυναίκα. Δεν υπήρχε καμιά βάση για σύγκριση. Οπλισμένη μ’ αυτά τα πραγματικά στοιχεία, της πρότεινα ν’ αποδεχτεί την κατάσταση, να συγχωρήσει τον άντρα της για τις πράξεις του και τον εαυτό της για το ρόλο που, υποσυνείδητα, είχε παίξει στην απόφασή του.

Κουβεντιάσαμε ότι μεγάλο μέρος του πόνου της, οφειλόταν στο γεγονός ότι αναλάμβανε την ευθύνη για τις πράξεις τού άντρα της. Αφού εκείνη ήταν το αθώο θύμα, της θύμισα, ήταν αντίθετο με τη λογική να νιώθει τόσο μεγάλη ενοχή και να χύνει τόσα δάκρυα. Ενοχλήθηκε και φώναξε οργισμένη: «Να τον συγχωρήσω; Μα είσαι τρελός; Καλύτερα να πεθάνω! Θα του το ξεπληρώσω! Θα βρω τρόπο να τον πληγώσω, όπως με πλήγωσε κι αυτός!». Το πρόσωπό της είχε πάρει μια τρομακτική έκφραση. Καινούρια δάκρυα κυλούσαν κι αρνιόταν να παραιτηθεί απ’ το θυμό της.

Ο άντρας της είχε φύγει, απολαμβάνοντας μια καινούρια ζωή με νέες πιθανότητες κι ένα νέο πρόσωπο και κείνη δεν μπορούσε να ελέγξει τίποτα απ’ αυτά. Εκείνη, από την άλλη μεριά, πνιγόταν στην απελπισία.

Οι περισσότεροι ξέρουμε από εμπειρία, πως τον να μη συγχωρούμε μας πληγώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Γιατί, λοιπόν, βρίσκουμε τόσο δύσκολο το να συγχωρούμε;

Η μνησικακία που κρατάμε μέσα μας, για μια ζωή, είναι πολύ βαρύ φορτίο. Εκτός από τις ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια, δημιουργεί πολλή πικρία και καχυποψία. Κανένας δεν είναι απαλλαγμένος από ενοχές. Αν θέλουμε να μας συγχωρούν για τις πράξεις μας ή τα σφάλματά μας, πρέπει ν’ αρχίσουμε, προσπαθώντας να συγχωρούμε εμείς τους άλλους. Δεν υπάρχει πάντα δικαιοσύνη. Καμιά φορά πρέπει να συγχωρούμε, ακόμη κι αν μας έβλαψαν, για το δικό μας καλό.

Ίσως η φίλη μου συνειδητοποιήσει κάποια μέρα, πως έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε στη σχέση της με τον άντρα της κι ότι ο άντρας της νόμιζε πως είχε κάνει το ίδιο. Βέβαια, δεν δικαιολογώ τις πράξεις του, αλλά μέσα από τη διαδικασία της συγνώμης, απελευθερώνουμε τον εαυτό μας. Έτσι μόνο μπορούμε να προχωρήσουμε και ν’ αγαπήσουμε πάλι, σοφότεροι από την εμπειρία μας.



Λεό Μπουσκάλια – Λεωφορείο 9 για τον παράδεισο – Εκδόσεις Γλάρος
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

ΓΙΟΥΡΙ ΝΑΓΚΙΜΠΙΝ - Η ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ-

ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ τη νύχια έστρωσε τα στενό δρομάκο από την Ουβάροφκα στο σχολείο και μόνο το περπάτημά της φαινόταν από τα λεπτά ίχνη που άφηναν οι μυτερές της γαλότσες πάνω στο χιονισμένο χαλί. Η δασκάλα έβαζε προσεκτικά το πόδι της με τη μυτερή γούνινη γαλότσα της για να μπορεί να βρίσκει την ισορροπία αν την ξεγελάσει το χιόνι και δεν πρσφτάσει να στηριχτεί. Υπήρχε κίνδυνος να σωριαστεί πάνω στο χιόνι.

Μέχρι το σχολείο η απόσταση ήταν μισό χιλιόμετρο. Η δασκάλα έριξε πάνω της το γούνινο παλτό της και το κεφάλι της το έδεσε με ένα ελαφρύ μάλλινο μαντίλι. Το κρύο ήταν τσουχτερό και επιπλέον φυσούσε και κρύος αέρας που πετούσε το χιόνι στο πρόσωπό της και σε όλο το σώμα της. Η εικοσιτετράχρονη δασκάλα χαιρόταν να περπατάει μέσα στο χιόνι και να τη φυσάει ο παγωμένος αέρας, χαιρόταν να παγώνουν η μύτη και τα μάγουλά της, να της μπαίνει ο αέρας μέσα από το γούνινο παλτό της και να τη χτυπάει στο κορμί. Γυρίζοντας το πρόσωπό της για να προφυλαχθεί από τον αέρα, είδε τις μικρές πατημασιές που άφηναν οι μυτερές γαλότσες της, και έμοιαζαν σαν πατημασιές κάποιου αγριμιού.

Η δροσερή και καθαρή γεναριάτικη μέρα της ξυπνούσε χαρούμενες σκέψεις για τη ζωή και τον εαυτό της. Δυο χρόνια είχαν περάσει από τότε που άφησε τα φοιτητικά θρανία και διορίστηκε δασκάλα σ’ αυτό το σχολείο και απόχτησε κιόλας τη φήμη της ικανής και έμπειρης δασκάλας της ρωσικής γλώσσας. Και στην Ουβάροφκα και στο Κουζμίντι και στο Τσιόρνι Γιαρ και στο συνοικισμό των εργατών τύρφης και στο ιπποτροφείο — όλοι την ήξεραν, την εκτιμούσαν και σε ένδειξη σεβασμού τη φώναζαν Άννα Βασίλγιεβνα.

Από την αντίθετη μεριά του δρόμου ερχόταν καταπάνω της κάποιος, περπατώντας με δυσκολία από το χιόνι και τον αέρα. «Και τι θα κάνω αν δεν προθυμοποιηθεί να με αφήσει να περάσω; — σκέφτηκε με κάποιο εύθυμο φόβο η Άννα Βασίλγιεβνα. Ο δρομάκος δε χωράει και τους δυο μας και αν κάνεις και παραμερίσεις θα σωριασθείς πάνω στο χιόνι». Ήξερε όμως πολύ καλά ότι δεν υπάρχει κανένας στην περιοχή που να μην αφήσει να περάσει πρώτη η δασκάλα της Ουβάροφκα. Πλησίασε ο ένας τον άλλο. Ήταν ο Φρολόφ, δαμαστής των αλόγων.

— Καλημέρα σας, Άννα Βασίλγιεβνα,! Ανασήκωσε το μαύρο γούνινο καπέλο του και φάνηκε το κουρεμένο κεφάλι του.

— Καλή σας μέρα! Φορέστε το καπέλο σας, γιατί θα παγώσετε! Δε βλέπετε τι κρύα και παγερή μέρα είναι!

Ο Φρολόφ θα ήθελε να φορέσει γρήγορα το καπέλο του, αλλά ήθελε και να δείξει ότι είναι παλικάρι, δεν τον φοβίζει ούτε ο πάγος, ούτε το κρύο, ούτε το χιόνι. Το κοντογούνι του, είναι αλήθεια, τον προφύλαγε από το κρύο. Στο χέρι του κρατούσε ένα λεπτό μαστίγιο σαν φίδι και χτυπούσε ελαφρά τις άσπρες τσόχινες μπότες του.

— Πώς πάει ο δικός μου, ο Λιόσια, κάνει ζαβολιές; ρώτησε με σεβασμό ο Φρολόφ.

— Φυσικά, είναι άτακτο παιδί. Εξάλλου, όλα τα παιδιά κάνουν αταξίες. Μόνο να μην ξεπερνάνε τα όρια — απάντησε η Άννα Βασίλγιεβνα, δείχνοντας ότι είναι έμπειρη παιδαγωγός.

Ο Φρολόφ γέλασε δυνατά:

— Ο δικός μου ο Λιόσια είναι ήσυχο παιδί, ολόιδιος ο πατέρας του!

Αναμέρισε και πέφτοντας με τα γόνατα μέσα στο χιόνι έμοιαζε με μαθητή της πέμπτης τάξης του δημοτικού. Η Άννα Βασίλγιεβνα κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι της και συνέχισε το δρόμο της.



Το διώροφο σχολείο με τα μεγάλα παράθυρα και τους κόκκινους τοίχους του ήταν δίπλα από το δημόσιο δρόμο, περιφραγμένο με φράχτη. Ανάμεσα από την Ουβάροφκα για να εξυπηρετεί τους μαθητές όλης της περιοχής. Οι μαθητές έρχονταν να φοιτήσουν στο σχολείο αυτό από όλα τα περίχωρα, από το συνοικισμό των εργατοϋπαλλήλων του ιπποτροφείου, από το θεραπευτήριο των πετρελαιοεργατών και από το μακρινό συνοικισμό των εργατών τύρφης. Και από τις δυο μεριές του δρόμου μαζεύονταν σαν ρυάκια στην κύρια είσοδο του σχολείου οι σκουφίτσες και τα μαντιλάκια, οι τραγιάσκες και τα καπελάκια, τα μεγάλα γούνινα καπέλα και οι κουκούλες.

— Γεια σας, Άννα Βασίλγιεβνα! αντηχούσε κάθε δευτερόλεπτο πότε ηχηρά και καθαρά και πότε υπόκωφα και σιγανά κάτω από τις σάρπες και με τα τυλιγμένα μέχρι τα μάτια μαντίλια.

Το πρώτο μάθημα της Άννας Βασίλγιεβνα ήταν στην πέμπτη τάξη «Α». Μόλις χτύπησε το κουδούνι, η δασκάλα μπήκε μέσα στην τάξη. Τα παιδιά σηκώθηκαν αθόρυβα, καλημέρισαν τη δασκάλα και κάθισαν στα θρανία τους.

— Σήμερα θα συνεχίσουμε τη διδασκαλία των μερών του λόγου…

Στην τάξη επικράτησε ησυχία, ακουγόταν μόνο ο κρότος του φορτηγού αυτοκινήτου που ανέβαινε με δυσκολία το χιονισμένο δρόμο.

Η Άννα Βασίλγιεβνα θυμήθηκε την ανησυχία που ένιωσε όταν πρωτομπήκε στην τάξη αυτή πριν από δυο χρόνια να διδάξει το πρώτο μάθημα και σαν να ήταν μαθήτρια έλεγε από μέσα της: «Επίθετο είναι μέρος του λόγου… και ουσιαστικό είναι μέρος του λόγου…». Θυμήθηκε ακόμα πως τη βασάνιζε ο φόβος μήπως οι μαθητές δεν την καταλάβουν…

Γέλασε, διόρθωσε τη φουρκέτα στο βαρύ κότσο της και με καθαρή φωνή, νιώθοντας την ηρεμία της σαν ζεστασιά σε όλο το σώμα της, άρχισε: «Ουσιαστικό είναι μέρος του λόγου που προσδιορίζει πρόσωπα, ζώα, πράγματα, ενέργεια, κατάσταση, ιδιότητα, φυσικά φαινόμενα κ.α.». — Για παράδειγμα, μαθητής, βιβλίο κ.α.

— Περάστε.

Στη μισάνοιχτη πόρτα στεκόταν ένας μαθητής με ανόμοιες χιονισμένες τσόχινες μπότες, με στρογγυλό, καμένο από τον πάγο πρόσωπο και κάτασπρα από την πάχνη φρύδια.

— Πάλι άργησες, Σάβουσκιν; όπως και οι περισσότεροι νέοι δάσκαλοι, η Άννα Βασίλγιεβνα ήταν αυστηρή, όμως τώρα η φωνή της ήταν συμπονετική.

Ο Σάβουσκιν νόμισε ότι η δασκάλα τον άφησε να μπει και αδιάφορος πήγε και κάθισε στη θέση του. Η Άννα Βασίλγιεβνα πρόσεξε πως ο μικρός έβαλε τη μουσαμαδένια τσάντα του πάνω στο θρανίο και κάτι ρώτησε το διπλανό του, χωρίς να γυρίσει το κεφάλι — ασφαλώς, ρώτησε ποιο μάθημα διδάσκει η δασκάλα.

Η Άννα Βασίλγιεβνα στενοχωρήθηκε από την αργοπορία του Σάβουσκιν. Για την αργοπορία αυτού του μαθητή παραπονέθηκε πολλές φορές και η δασκάλα της γεωγραφίας, μια κοντή και αδύνατη γριούλα, που έμοιαζε σαν χρυσαλίδα. Η δασκάλα αυτή συχνά παραπονιόταν πότε για το θόρυβο που κάνουν οι μαθητές στην τάξη και πότε για την αφηρημάδα τους. «Τα πρώτα μαθήματα είναι πολύ δύσκολα» — σκεφτόταν η γριούλα. «Φυσικά, αυτοί που δεν μπορούν να εξουσιάσουν τους μαθητές, δεν μπορούν και να διδάξουν έτσι το μάθημα που να τους προκαλεί το ενδιαφέρον» — σκέφτηκε η Άννα Βασίλγιεβνα και της πρότεινε να αλλάξουν τις ώρες των μαθημάτων τους. Τώρα ένιωθε τον εαυτό της ένοχο απέναντι σ’ αυτή την πολύ διορατική γριούλα, που θεώρησε την πρόταση φιλοφροσύνης σαν επιτίμηση.

— Έγιναν σε όλους σας κατανοητά αυτά που είπαμε; στράφηκε η δασκάλα προς τους μαθητές.

— Όλα, όλα!… απάντησαν όλα μαζί τα παιδιά.

— Πολύ καλά. Αφού τα καταλάβατε, φέρτε μερικά παραδείγματα.

Επικράτησε για μερικά δευτερόλεπτα ησυχία και ξαφνικά κάποιος πρόφερε σιγά:

— Γάτα.

— Σωστά, είπε η Άννα Βασίλγιεβνα και αμέσως θυμήθηκε ότι και πέρυσι η πρώτη λέξη ήταν γάτα. Και αμέσως άκουσε πολλές φωνές μαζί:

— Παράθυρο! — Τραπέζι! — Σπίτι! — Δρόμος!

— Σωστά, είπε η Άννα Βασίλγιεβνα.

Η τάξη ζωήρεψε. Η δασκάλα ένιωσε μεγάλη χαρά για τη ζωηράδα των παιδιών, που συνέχισαν να φέρνουν παραδείγματα: Ρόδα, τρακτέρ, πηγάδι, φωλιά κ.α. Από το πίσω θρανίο, όπου καθόταν ο χοντρός Βάσιατκα, ακουγόταν ηχηρά και επίμονα η λέξη:

— Γαρίφαλο… γαρίφαλο… γαρίφαλο…

Και κάποιος άλλος πρόφερε σιγά:

— Πόλη.

— Πόλη, μάλιστα! επιβεβαίωσε η Άννα Βασίλγιεβνα. Και όλη η τάξη με μια φωνή: Δρόμος… Μετρό… Τραμ… Κινηματογραφική ταινία…

— Φτάνει, είπε η δασκάλα, βλέπω ότι τα καταλάβατε.

Οι φωνές έσβησαν απότομα και μόνο ο χοντρός Βάσιατκα συνέχιζε να μουρμουρίζει: «Γαρίφαλο’». Και ξαφνικά σαν να πετάχτηκε από τον ύπνο, ο Σάβουσκιν σηκώθηκε όρθιος και φώναξε δυνατά:

— Χειμερινή βελανιδιά!

Τα παιδιά ξέσπασαν στα γέλια.

— Ησυχία! φώναξε η Άννα Βασίλγιεβνα και χτύπησε με την παλάμη της πάνω στο τραπέζι.

— Χειμερινή βελανιδιά! ξανάπε ο Σάβουσκιν, χωρίς να δίνει σημασία ούτε στα γέλια των μαθητών, ούτε στη φωνή της δασκάλας. Το έλεγε αυτό με έναν δικό του, ιδιόμορφο τρόπο. Τα λόγια του έβγαιναν μέσα από την ψυχή του σαν ευγνωμοσύνη’, σαν ευχάριστο μυστικό, που δεν μπορεί να το αντέξει η πλημμυρισμένη του καρδιά.

Η Άννα Βασίλγιεβνα δεν μπορούσε να καταλάβει αυτή τη συγκίνηση του μικρού και είπε με συγκρατημένο θυμό:

— Και γιατί χειμερινή; Απλώς βελανιδιά!

— Απλώς βελανιδιά — τι λέτε! Χειμερινή βελανιδιά, αυτό είναι ουσιαστικό.

— Κάθισε, Σάβουσκιν, να τι σημαίνει να μην έρχεσαι στο μάθημα κανονικά. Βελανιδιά είναι ουσιαστικό, τι μέρος του λόγου είναι η λέξη «χειμερινή» — θα το μάθετε αργότερα. Στο μεγάλο διάλειμμα κάνε τον κόπο να ’ρθεις στο γραφείο μου.

— Να και η χειμερινή σου βελανιδιά — χαχάνισε κάποιος στο πίσω θρανίο.

Ο Σάβουσκιν κάθισε αναπαυτικά στη μαλακή καρέκλα του γραφείου και κοίταζε αφηρημένα τη δασκάλα.

— Αν έχεις την καλοσύνη, εξήγησέ μου: Γιατί συστηματικά αργείς να ’ρθεις στο μάθημα;

— Δεν ξέρω, Άννα Βασίλγιεβνα, και άνοιξε σαν μεγάλος τα χέρια του. Φεύγω από το σπίτι πάντα μια ώρα πριν αρχίσουν τα μαθήματα.

Της ήταν πολύ δύσκολο να τον πιστέψει. Πολλά παιδιά έμεναν μακρύτερα από τον Σάβουσκιν και κανένα δεν έκανε πάνω από μια ώρα στο δρόμο.

— Μένεις στο Κουζμίνκι;

— Όχι, κοντά στο θεραπευτήριο.

— Και δεν ντρέπεσαι να λες ψέματα; Από το θεραπευτήριο μέχρι το δρόμο είναι δεκαπέντε λεπτά και από το δρόμο μέχρι το σχολείο το πολύ μισή ώρα.

— Δεν έρχομαι από το δρόμο. Έρχομαι από ένα σύντομο μονοπάτι κατευθυνόμενος μέσα από το δάσος — είπε ο Σάβουσκιν σαν να απορούσε…

— «Κατευθείαν» και όχι «κατευθυνόμενος» — τον διόρθωσε η δασκάλα από συνήθεια.

Η δασκάλα στενοχωρούνταν πολύ όταν κάποιο παιδί της έλεγε ψέματα.

— Λυπηρό, Σάβουσκιν, πολύ λυπηρό! Είμαι υποχρεωμένη να μιλήσω στους γονείς σου.

— Άννα Βασίλγιεβνα, μόνο τη μητέρα μου έχω, χαμογέλασε ο Σάβουσκιν.

Η Άννα Βασίλγιεβνα ντράπηκε. Θυμήθηκε τη μητέρα του Σάβουσκιν, την «ανοιχτόκαρδη νοσοκόμα», όπως την έλεγε ο γιος της. Εργαζόταν στο θεραπευτήριο στα μπάνια — αδύνατη, κουρασμένη με ασπρουδερά και πλαδαρά από το ζεστό νερό χέρια. Ο άντρας της είχε σκοτωθεί στον Πατριωτικό Πόλεμο και ανάθρεψε μόνη της εκτός από τον Κόλια και άλλα τρία παιδιά.

— Τότε θα μιλήσω στη μητέρα σου;

— Ελάτε, Άννα Βασίλγιεβνα, η μητέρα μου θα χαρεί πολύ!

Δυστυχώς, μ’ αυτά που θα της πω δε θα τη χαροποιήσω. Η μητέρα σου είναι πρωινή;

— Όχι, είναι δεύτερη βάρδια. Αρχίζει από τις τρεις.

— Πολύ καλά. Εγώ τελειώνω στις δύο. Μετά τα μαθήματα θα με συνοδέψεις…



Το μονοπάτι που ο Σάβουσκιν οδηγούσε την Άννα Βασίλγιεβνα άρχιζε αμέσως από την άκρη του σχολικού κήπου. Μόλις μπήκαν μέσα στο δάσος και τα βαρυφορτωμένα από το χιόνι ελατίσια κλωνάρια διασταυρώνονταν πάνω από τους ώμους τους, βρέθηκαν σε ένα άλλο, μαγεμένο κόσμο της ηρεμίας και της βουβαμάρας. Οι καρακάξες και οι κουρούνες πετούσαν από το ένα δέντρο στο άλλο, κουνούσαν τα κλαδιά, έριχναν κάτω τα κουκουνάρια και καμιά φορά αγγίζοντας με τα φτερά τους έσπαζαν τις τρυφερές ξερές βέργες τους. Όμως τίποτα δεν προκαλούσε ήχο. Μια απέραντη ησυχία επικρατούσε παντού. Η ασπράδα του χιονιού τύφλωνε τα μάτια. Και μόνο μακριά μαύριζαν οι κορυφές των σημύδων που λικνίζονταν από το φύσημα του αέρα.

Το μονοπάτι έτρεχε κατά μήκος του μικρού ποταμού — πότε δίπλα του, ακολουθώντας υπάκουα όλες τις στροφές του και πότε ανεβαίνοντας ψηλά έπεφτε σε έναν απότομο γκρεμό.

Κάποτε τα δέντρα αναμέριζαν και φαίνονταν τα προσήλια γεμάτα από τις περπατησιές των λαγών που έμοιαζαν σαν αλυσιδίτσες του ρολογιού. υπήρχαν και περπατησιές από μεγαλύτερα αγρίμια που έμοιαζαν σαν τριφύλλι. Τα ίχνη χάνονταν μέσα στα πυκνά χαμόκλαδα.

— Ελάφι πέρασε! Λες και ήταν ένας καλός του φίλος, είπε ο Σάβουσκιν, βλέποντας ότι η Άννα Βασίλγιεβνα κοίταξε με προσοχή τα ίχνη. Μόνο μη φοβάστε — πρόσθεσε σαν απάντηση στη φοβισμένη ματιά που έριξε η δασκάλα στο βάθος του δάσους. Το ελάφι είναι ήσυχο.

— Το είδες; ρώτησε ανυπόμονα η δασκάλα.

— Το ίδιο; Ζωντανό; ο Σάβουσκιν αναστέναξε.

— Όχι, δεν έτυχε. Μόνο τα λεπτοκάρυδά του είδα.

— Τι είπες;

— Τις κακαρέντζες του — εξήγησε με κάποια συστολή ο Σάβουσκιν.

Το μονοπάτι αναμέρισε τις λεπτοκαρυές και χώρισε το δάσος στη μέση. Μπροστά φάνηκε μια κάτασπρη κοιλάδα και στο κέντρο της μια θεόρατη επίσης κάτασπρη βελανιδιά. Λες και τα δέντρα από σεβασμό παραχώρησαν τη θέση τους στο μεγαλύτερο αδελφό τους να απλώσει βαθιές ρίζες και να φθάσει την κορυφή του ως τον ουρανό. Τα χαμηλότερα κλαδιά της έπεφταν σαν αντίσκηνο πάνω από το άσπρο χαλί. Το χιόνι κόλλησε στις βαθιές ζαρωματιές του φλοιού της και ο χοντρός κορμός της λες και ήταν τρυπημένος με ασημένιες κλωστές. Η φυλλωσιά της, που είχε ξεραθεί από το φθινόπωρο, δεν είχε πέσει και τα φύλλα της ήταν τυλιγμένα μέσα στις χιονισμένες θήκες.

— Αυτή είναι η χειμερινή βελανιδιά, που σας έλεγα!

Η Άννα Βασίλγιεβνα έκανε ένα διατακτικό βήμα προς τη βελανιδιά και ο τεράστιος μεγαλόψυχος φύλακας του δάσους τη χαιρέτισε με το απαλό άγγιγμα του κλωναριού του.

Ο Σάβουσκιν, αδιαφορώντας για τις σκέψεις της Άννας Βασίλγιεβνα, έφερνε γυροβολιά στον κορμό της βελανιδιάς και τον χάιδευε σαν να ’ταν παλιός του γνώριμος.

— Άννα Βασίλγιεβνα, κοιτάξτε!

Έβγαλε με κόπο ένα σωρό από χιόνι που είχε πιάσει ρίζες στο χώμα μαζί με χορτάρια και φάνηκε μια λακκούβα με σουφρωμένα φύλλα και δίπλα κάτι μυτερές βελόνες. Η δασκάλα υποψιάστηκε ότι είναι σκαντζόχοιρος.

— Κοιτάξτε πώς ζάρωσε! Ο Σάβουσκιν ξέθαψε το χιόνι από τη δεύτερη ρίζα. Υπήρχε μια μικρή σπηλιά και στην άκρη της καθόταν ακίνητος ένας καστανόμαυρος βάτραχος με τεντωμένο το δέρμα του.

Ο Σάβουσκιν τον άγγιξε, όμως ο βάτραχος δεν έδωσε σημεία ζωής.

— Κάνει τον ψόφιο — γέλασε ο μικρός. Ας τον χτυπήσει ο ήλιος και τότε θα δεις πώς θα κάνει.

Ο Σάβουσκιν συνέχιζε να οδηγεί την Άννα Βασίλγιεβνα στο δικό του μακρόκοσμο. Οι ρίζες της βελανιδιάς φιλοξενούσαν πολλούς ακόμα μόνιμους ένοικους: σκαθάρια, σαύρες, μαμούνια. Ορισμένοι ήταν χωμένοι κάτω από τις ρίζες και άλλοι κολλημένοι στις ζαρωματιές του φλοιού. Το μεγάλο και γερό δέντρο είχε συγκεντρώσει γύρω του τόση ζωντανή ζεστασιά, που το κακόμοιρο το άσπρο αγρίμι δεν μπορούσε να βρει καλύτερο καταφύγιο για να κρυφτεί. Η Άννα Βασίλγιεβνα με μεγάλο ενδιαφέρον κοίταζε αυτή την άγνωστη και μυστηριώδη ζωή του δάσους, όταν την ξάφνιασε η φωνή του Σάβουσκιν:

— Τι κρίμα, δε θα προλάβουμε τη μητέρα:

Η Άννα Βασίλγιεβνα κοίταξε βιαστικά το ρολόι της — η ώρα ήταν τέσσερις και τέταρτο. Ένα αίσθημα την είχε πλημμυρίσει, λες και είχε πέσει σε παγίδα. Και νοερά ζητώντας συγνώμη από τη βελανιδιά για τη μικρή της ανθρώπινη πονηριά, είπε:

— Λοιπόν, Σάβουσκιν, αυτό πάει να πει ότι ο συντομότερος δρόμος δεν είναι και ο πιο σωστός. Επομένως, πρέπει να πηγαίνεις από το δημόσιο δρόμο.

Ο Σάβουσκιν έσκυψε το κεφάλι και δεν απάντησε.

«Θεέ μου! Ύστερα απ’ όλα αυτά που είδα, σκέφτηκε η Άννα Βασίλγιεβνα με πόνο. — Πρέπει μήπως να παραδεχτώ την αδυναμία μου;». Θυμήθηκε το σημερινό της μάθημα και όλα τα άλλα μαθήματα που είχε διδάξει: Πόσο φτωχά, αδύναμα και ψυχρά μιλούσε για το λόγο, για τη γλώσσα, για το ότι ο άνθρωπος χωρίς αυτή είναι άλαλος μπροστά στον κόσμο, χωρίς αισθήματα — για τη μητρική του γλώσσα, που είναι τόσο δροσερή, όμορφη και πλούσια, όσο γενναιόδωρη και όμορφη είναι η ζωή.

Και νόμιζε ότι είναι ικανή δασκάλα,! Πολλά έχει να μάθει ακόμα και πρωτ’ απ’ όλα την ανθρώπινη ζωή, την ολοκληρωμένη, την όμορφη, τη χαρούμενη, την ευτυχισμένη. Δύσκολος ο δρόμος. Όμως μπορεί να τον βρει.

— Λοιπόν, Σάβουσκιν, σ’ ευχαριστώ για τον περίπατο. Φυσικά, μπορείς να έρχεσαι και απ’ αυτό το μονοπάτι.

— Εγώ σας ευχαριστώ, Άννα Βασίλγιεβνα.

Ο Σάβουσκιν κοκκίνισε. Ήθελε να πει στη δασκάλα, ότι άλλη φορά δε θα αργήσει από το μάθημα, όμως φοβήθηκε μην τη γελάσει. Σήκωσε το γιακά από το σακάκι του και έχωσε βαθύτερα στο κεφάλι του το μεγάλο γούνινο καπέλο του.

— Θα σας συνοδέψω…

— Δε χρειάζεται, Σάβουσκιν, προτιμώ μόνη μου.

Έριξε μια αμφίβολη ματιά στη δασκάλα, έπιασε μια χοντρή βέργα και της την έδωσε.

— Αν το ελάφι κατά τύχη εμφανιστεί μπροστά σας, χαϊδέψτε το λίγο στην πλάτη και θα σας αφήσει να περάσετε. Ή απλώς φοβίστε το, αυτό φθάνει! Γιατί μπορεί να θυμώσει και να φύγει από το δάσος.

— Πολύ καλά, Σάβουσκιν, δεν πρόκειται να το χτυπήσω.

Η Άννα Βασίλγιεβνα βάδισε λίγο, στάθηκε, γύρισε και κοίταξε για τελευταία φορά τη βελανιδιά, που έλαμπε από τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου, και δίπλα στον κορμό της είδε τον Σάβουσκιν: ο μικρός δεν είχε φύγει, από μακριά προστάτευε τη δασκάλα του. Και η Άννα Βασίλγιεβνα κατάλαβε ότι το πιο καταπληκτικό σ’ αυτό το δάσος δεν ήταν η χειμερινή βελανιδιά, αλλά ο μικρός ανθρωπάκος με τις ανόμοιες τσόχινες μπότες του, το μπαλωμένο παντελόνι του και το τριμμένο σακάκι του, γιος στρατιώτη που σκοτώθηκε για την πατρίδα και της «καλόκαρδης νοσοκόμας», αυτός ο υπέροχος και μυστηριώδης πολίτης του μέλλοντος.

Τον αποχαιρέτισε με μια κίνηση του χεριού της και πήρε το ανηφορικό μονοπάτι του γυρισμού.

Γιούρι Ναγκίμπιν (1920) – Η χειμερινή βελανιδιά

“Ανθολογία σοβιετικού διηγήματος” – «Λογοτεχνικές εκδόσεις» 1982

Γιούρι Ναγκίμπιν

Σχέδια Γ.Μπεχράκη

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Γιάννης Χαρούλης - Από μια πατρίδα - Θέατρο Γης, 02/06/2016

Γιάννης Χαρούλης - Από Μια Πατρίδα Εγώ Είμαι http://umusic.ly/haroulis-dodekalogos 

Μουσική : Λουκάς Θάνος 

Ποίηση : Κωστής Παλαμάς

"Παιδί μου τώρα που θα σπουδάζεις μακριά μας, θα μας αγαπήσεις πολύ ..."

Γιε μου, πώς να μπορέσω να πω λίγα λόγια αυτά που θέλω χωρίς να γίνω μελοδραματική ως γνήσια Ελληνίδα μάνα;

Ξέρεις, από αυτές που όλες κατηγορούμε όταν πρόκειται για τις πεθερές και συμπάσχουμε όταν είμαστε μάνες;

Έχω έρθει να τακτοποιήσω το φοιτητικό σπίτι σου, το ΄χω λάμψει. Κρέμασα τα ρούχα σου κατά είδος, γέμισα το ψυγείο σου, σου έβαλα ιντερνετ, γνώρισα τους γείτονες και τον νοικοκύρη με την παράκληση να σε προσέχουν στην αρχή που θα είσαι μόνος, βεβαιώθηκα πως είσαι ασφαλής ψηλά παράθυρα πόρτα καλή κ.λ.π. και τώρα με το κλειδί στο χέρι ρίχνω μια τελευταία ματιά πριν φύγω.
Φαινομενικά όλα εντάξει.

Λες και η ουσία είναι στο ψυγείο ή στα χειμωνιάτικα στο πάνω συρτάρι. Όχι παιδί μου για τα μάτια τα κάνω αυτά. Προσπαθώ να βρω δικαιολογίες να σε ξεμοναχιάσω και να ‘χεις και τα κέφια σου να συζητήσεις.
Να προσέχεις θέλω.
Το συναίσθημα να προσέχεις παιδί μου πάνω απ΄ όλα και τους τοξικούς ανθρώπους. Το υπερβολικό συναίσθημα αγόρι μου μεγεθύνει τα πράγματα σαν τις τεράστιες σκιές που κάνουν το ποντίκι ελέφαντα! Απέφυγε το. Να δέχεσαι τα πράγματα χωρίς δράματα, κυρίως εσωτερικά.

Να ξέρεις πως στην αρχή θα σου λείψουμε πολύ.

Εγώ φοιτήτρια άκουγα τη φωνή των δικών μου κι έκλαιγα. Έκλεινα το τηλέφωνο, ηρεμούσα και ξανάπαιρνα πως τάχα κόπηκε η γραμμή. Θα μας αγαπήσεις πολύ τώρα που θα φύγεις ή μάλλον θα καταλάβεις πόσο μας αγαπάς και θα ξεχάσεις με μιας τις αδυναμίες μας. Φάση είναι και θα περάσει αμέσως μόλις σταθεροποιηθούν οι παρέες σου.
Η μοναχικότητα να είναι σύμμαχος σου αγόρι μου γιατί μέσα από αυτή θα ωριμάσεις. Να την αξιοποιήσεις σαν μια καλή φίλη και να συμφιλιωθείς μαζί της. Έμενα μόνη ώρες και μέρες με τον εαυτό μου. Το είχα ανάγκη. Με μάθαινα. Διάβαζα, μαγείρευα, ζωγράφιζα, άκουγα μουσική… επέλεγα.

Να είσαι επιλεκτικός παιδί μου.
Μακριά από τα άδεια βαρέλια. Κάνουν τόσο θόρυβο σαν τα κλαπατσίμπαλα στους μαχαλάδες, σε κουράζουν, σε ξοδεύουν.
Να προτιμάς ανθρώπους σαν και σένα και σχέσεις που σου ταιριάζουν.

Και βεβαίως να κάνεις και λάθη.
Πρέπει να κάνεις λάθη. Επιβάλλεται!
Μόνο να μην τα μεγιστοποιείς μετά. Να μην τιμωρείς τον εαυτό σου κάνοντας κι άλλα. Να τα αναγνωρίζεις, να τα διορθώνεις αν δύνασαι και να προχωράς.

Να σε σέβεσαι!
Να εντοπίσεις τι σε ενοχλεί στους άλλους και στα πρώτα καμπανάκια να φεύγεις πριν δεθείς. Ίσως έτσι πληγωθείς λιγότερο. Γιατί θα πληγωθείς. Φυσικά και θα πληγωθείς. Και θα απορρίψεις και θα απορριφθείς. Είναι αναγκαίες διαδρομές που θα σε οδηγήσουν στην ωρίμανση. Δεν είναι κακοί αυτοί που μας πληγώνουν απλά δεν ταίριαξαν οι ώρες μας…

Αυτά για σήμερα…
Ελπίζω ο προηγούμενος ενοικιαστής να έχει παραδώσει όλα τα κλειδιά και να μην έχει αντικλείδι. Ε;

Κείμενο: Λένα Καλίδου
Πηγή: themamagers.gr

Thessaloniki Arts and Culture www.thessalonikiartsandculture.gr

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ -Ο ΖΟΡΜΠΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ-

-Δε νυστάζω, αποκρίθηκα, θα μείνω. Είναι η τελευταία βραδιά που περνούμε μαζί.

-Μα ίσια ίσια γι αυτό πρέπει να τελειώνουμε σύντομα, φώναξε ο Ζορμπάς…..

Να έτσι όπως οι καλοί άντρες κόβουν το τσιγάρο, το κρασί, το ζάρι. Παλικαρίσια. Ο πατέρας μου πρέπει να ξέρεις, ήταν παλικάρι με ουρά. Μη με κοιτάζεις εμένα. Εγώ ‘μαι ξεφυσίδι. Χαρτωσιά δεν πιάνω μπροστά του. Αυτός ήταν από τους παλιούς Έλληνες που λένε. Έπιανε τη χέρα σου και σου ‘σπαζε τα κόκκαλα…

Αυτός λοιπόν είχε όλα τα πάθη. Μα τα ΄κοψε όλα, με το σπαθί. Κάπνιζε σα φουγάρο. Ένα πρωί σηκώθηκε, πήγε στο χωράφι ν΄αλετρίσει, έφθασε, ακούμπησε στο φράχτη, έχωσε, θεριακλής όπως ήταν, με λαχτάρα το χέρι του στη ζώνη, να βγάλει την καπνοσακούλα, να στρίψει ένα τσιγάρο πριν πιάσει δουλειά. Τραβάει την καπνοσακούλα, άδεια, πανί με πανί. Είχε ξεχάσει να τη γεμίσει στο σπίτι.

Άφρισε από το κακό του, μούγκρισε, και μονομιάς μ΄ένα πήδο, στράφηκε πίσω κι άρχισε να τρέχει κατά το χωριό. Τον είχε, βλέπεις, κυριέψει το πάθος. Μα ξαφνικά, εκεί που ΄τρεχε – ο άνθρωπος σου λέω είναι μυστήριο – στάθηκε, ντράπηκε, έβγαλε την καπνοσακούλα, την έκανε με τα δόντια του χίλια κομμάτια και την τσαλαπάτησε λυσσασμένος.

– Άτιμη, άτιμη! μούγκριζε. Πουτάνα! Και από την ώρα εκείνη, σε όλη του τη ζωή, δεν έβαλε τσιγάρο στο στόμα του.

Έτσι κάνουν τα παλικάρια αφεντικό. Καληνύχτα!

Ν. Καζαντζάκης – “Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά”

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΓΟΝΕΩΝ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΤΗΣ Joyce Epsteein"

Δημήτριος Α. Σιδηρόπουλος
Ph.D., M. Ed., M. Th.
Σχολικός Σύμβουλος
Νομού Θεσσαλονίκης
Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία ο θεσμικός ρόλος των εκπαιδευτικών είναι αποφασιστικός τόσο στη διασφάλιση και στη βελτίωση της ποιότητας της συνεργασίας μεταξύ του σχολείου και των γονέων όσο και στη διαμόρφωση των σχολικών μονάδων σε κοινότητες φροντίδας, μάθησης και αλλαγής (Graham-Clay, 2005, Epstein, 1995). Ως προς αυτό το σκοπό χρειάζεται οι εκπαιδευτικοί να υποστηρίζονται πολυεπίπεδα και μεθοδικά με σκοπό να καταστούν περισσότερο ικανοί να αναλάβουν θεσμικές πρωτοβουλίες σχεδιασμού και υλοποίησης δράσεων, οι οποίες:
α) θα θέσουν τους μαθητές στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, της αναγνώρισης και της προσοχής της οικογένειας, του σχολείου και της τοπικής κοινότητας (Waggoner & Griffith, 1998),
β) θα εμπνεύσουν αισθήματα κοινοτισμού, αλληλεγγύης και συνεργασίας στα μέλη
των παραπάνω κοινωνικών θεσμών αναφοράς και ένταξης (Fantuzzo et.al., 2000).
Έτσι οι μαθητές έχουν αυξημένες πιθανότητες:
α) να εργαστούν επίπονα και συστηματικά για να αναπτυχθούν ως αυτόνομες και κοινωνικές προσωπικότητες και
β) να αποκτήσουν θεμελιώδεις λειτουργικές κοινωνικο-γνωστικές και συναισθηματι-
κές δεξιότητες για να αναπτύξουν τις φυσικές τους κλίσεις και τα προσωπικά τους
ενδιαφέροντα (Bronfenbrenner, 1986).
Εδώ χρειάζεται να επισημανθεί ότι η σύμπραξη μεταξύ της οικογένειας, του σχολείου και της τοπικής κοινότητας δεν δύναται να έχει ως μονοδιάστατο στόχο τη βελτίωση των ακαδημαϊκών επιδόσεων των μαθητών (Hara & Burke, 1998), αλλά να επιδιώκει την ολόπλευρη ανάπτυξη των μαθητών σε όλες τις περιοχές και εκφάνσεις της προσωπικής, σχολικής και κοινωνικής τους ζωής (Delors, 1996).

Η έρευνα δημοσιεύθηκε «Επιστήμες Αγωγής» Τεύχος 3/2016
Για να διαβάσεις την έρευνα κάνε κλικ εδώ

Το διάβασα στο pappanna.wordpress.com

"ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ"

Να μάθεις να ψάχνεις, να ρωτάς και να ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα ...



ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ,
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ !!!

"Όταν περνούσε η Παναγία σιωπηλή κάτου απ' τα δέντρα κανένας δεν την άκουσε..."

Ρίτσος, Παναγία

Όταν περνούσε η Παναγία σιωπηλή κάτου απ' τα δέντρα
κανένας δεν την άκουσε
Τα σκυλιά δε γαυγίσαν στις αυλόπορτες.
Μονάχα τα τριζόνια τη χαιρέτισαν,
κι ένα μεγάλο αστέρι χτύπησε
σε μια χορδή κάποιο άγνωστο τραγούδι
που τ' ακούσαν μόνο τα παιδιά στον ύπνο τους
και γύρισαν απ' τα' άλλο τους πλευρό χαμογελώντας.

Γιάννης Ρίτσος
Απόσπασμα από το «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού»

Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr

Νερό Και Χώμα - Stavento Feat.Μελίνα Ασλανίδου (Rich Version)

Άλλο ένα καλοκαιριάτικο βράδυ με καλή μουσική ... Απολαύστε την !!!



Τίτλος :"Νερό Και Χώμα"
💿 "Ακόμα Ονειρεύομαι" | STAVENTO
🎧 Μουσική / Στίχοι: Μιχάλης ΜΕΘ Κουινέλης


ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΛΥΡΑ: ΠΑΥΛΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ
ΜΠΑΣΣΟ-ΤΥΜΠΑΝΑ-SYNTHS: ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΪΝΕΛΗΣ
ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΪΝΕΛΗΣ

Moby & The Void Pacific Choir - In This Cold Place (Official Video)

Η δυστοπία ως παρόν...

Ο Moby δεν χρειάζεται συστάσεις. Κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά! Να δημιουργεί ποιοτική μουσική και να την οπτικοποιεί με δυστοπικά βίντεο κλιπ.

Αυτή τη φορά συνεργάζεται με τον σχεδιαστή Steve Cutts για το βίντεο του τραγουδιού In This Cold Place.
Διάχυτη η νοσταλγία. Χαρακτήρες cartooon, πρωταγωνιστές του κόσμου της τηλεόρασης ενός μικρού παιδιού, το οποίο, ντυμένο με στολή σούπερ ήρωα, βαριεστημένο, αγέλαστο, άχρωμο, κενό κάνει ζάπινγκ.

Τα "σύνορα" όμως μεταξύ του τηλεοπτικού και του πραγματικού κόσμου καταργούνται πολύ γρήγορα. Τα πάντα αλλάζουν. Οι σούπερ ήρωες δεν είναι πλέον αυτό που συνήθως ήταν. Ακόμη και τα γλυκά αρκουδάκια αγριεύουν...

Τεράστιες γκρίζες μεγαλουπόλεις, εργάτες-ρομπότ, "γρανάζια" των μηχανών, καταστολή, όπλα, γκλοπς, τείχη, τσακωμοί, σκοτωμοί, μεταλλαγμένα, πόλεμοι, σβάστικες που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Πρωταγωνιστές οι ήρωες και τα αρκουδάκια...

Το παιδί μεγαλώνει, αλλά είναι σαν να μη μεγαλώνει. Σχέσεις που καταστρέφονται, ανταγωνισμοί και στο τέλος μοναξιά. Η τηλεόραση και τα cartoon πάντα εκεί. Όχι όπως ήταν παλιά αλλά πάντα εκεί...

Τι κι αν ο ενήλικας πια ήρωας της ιστορίας κάθεται με άλλους συνομίλικους γύρω του στην ίδια στάση. Είναι μόνος του, όλοι τους είναι μόνοι. Σε ένα νοσοκομείο, μάλλον κάνουν κάποια θεραπεία.

Σκουπίδια και ερείπια παντού. Ένα κοριτσάκι μόνο του σε μια χωματερή. Ένα νεκρό παιδί μέσα σε κάποια χαλάσματα. Κι ένα σούπερ ήρωας (μια εξιδανικευμένη εικόνα του ίδιου του παιδιού-νεαρού πρωταγωνιστή μας).

Αλκοολικός άστεγος στο δρόμο, με την ίδια πάντα στολή του σούπερ ήρωα, άνθρωποι κενοί, γκρίζοι, μουντοί γύρω, ένας τροφαντός κουστουμάτος με πούρο πάνω σε ένα χρυσό άρμα και εκατοντάδες μικρά γκρίζα ρακένδυτα ανθρωπάκια να τον κουβαλούν. Ένας ακόμη σε έναν βράχο μεσοπέλαγα να τρώει μόνο τα δολάρια που πλέουν γύρω του. Κάπου τριγύρω ή και παντού ο Τραμπ.

Αποτυχία συστήματος, error...

Ηλιοβασίλεμα. Ο μικρός (μεγάλος πλέον) πρωταγωνιστής της ιστορίας εξακολουθεί να φορά τη στολή του σούπερ ήρωα και με ένα μπουκάλι στο χέρι κοιτάζει την τηλεόραση να φλέγεται μπροστά από μια τεράστια τρύπα στον τοίχο.

Μια κατεστραμμένη πόλη. Παντού ερείπια. Μοναδικό χρώμα ο ήλιος...

Ζοφερό μέλλον...

(ή ελπιδοφόρο;)

Δείτε το βίντεο:

Το είδα στο www.alfavita.gr

ΝΤΙΝΟΣ ΣΙΩΤΗΣ: ΤΙΠΟΤΑ

Οι τελευταίες ώρες του τίποτα πλησιάζουν από ένα καφενείο που έχει ν ανοίξει τις πόρτες του εδώ και 15 χρόνια. Μόνο τα παράθυρα είναι ανοιχτά από τις 7 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ και οι πελάτες του — καφενόβιοι κατά το πλείστον, χαρίζοντας τσιγάρα και διαβάζοντας στις απογευματινές εφημερίδες τις πρωινές ειδήσεις.

Παράπλευρα από την μεγάλη και κυρία είσοδο υπάρχει ένα μεγάλο παράθυρο που ανοίγει μόνο τις Κυριακές το απόγευμα για τον πρόεδρο της δημοκρατίας που έρχεται να βγάλει κήρυγμα. Ο κ. πρόεδρος είναι κουφός (δεν ακούει τίποτα) και δεν βλέπει καλά μακρυά η κοντά, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για τις ικανότητες του σαν άξιου ηγέτη της χώρας του, γιατί με περισσή ευκολία έχει καταφέρει το λαό να πιστέψει πως οι τελευταίες ώρες του τίποτα που πλησιάζουν θα φέρουν μια κάποια λύση στα ολοένα διογκούμενα και στοιβαζόμενα προβλήματα τους.

Όλοι λοιπόν οι κάτοικοι, άντρες και γυναίκες, τίποτα άλλο δεν χάνουν παρά να κουβεντιάζουν για τις τελευταίες ώρες του τίποτα, ή, τελευταία, και γι’ αυτό το ίδιο το τίποτα. Κουβεντιάζουν γιά το πως θα τους φανή, πως θα το υποδεχτούν, τι αλλαγές πιθανόν να συμβούν στις ζωές τους και όλοι παρακολουθούν ειδικά προγράμματα στην τηλεόραση με το γενικό τίτλο ΕΙΣΑΙ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ



Ένα πρωινό μιας άτυχης Δευτέρας που τίποτα δεν προμηνούσε τίποτα, οι τελευταίες ώρες του τίποτα άρχισαν να βγαίνουν στριμωγμένες από τις ορθάνοιχτες πόρτες του καφενείου. Πήραν την κεντρική λεωφόρο που βγάζει στο προεδρικό μέγαρο κι από κει άλλες τράβηξαν δεξιά για το χρηματιστήριο και τις εκκλησίες και άλλες αριστερά για τα βιβλιοπωλεία και τις πινακοθήκες. Μέχρι τις 12 το μεσημέρι η πόλη όλη είχε γεμίσει με τίποτα, η συγκοινωνία λόγω συνωστισμού είχε διακοπεί, τα μαγαζιά είχαν κλείσει και ο κόσμος είχε βγει στους δρόμους να χαζέψει με τα τίποτα που τίποτα δεν τα εμπόδιζε να πηγαίνουν όπου θέλουν και να κάνουν ότι τους καπνίσει.

Το θέαμα, αλλά και το θέμα, ήταν άκρως διασκεδαστικό. Όπου περνούσαν τα τίποτα δεν άφηναν τίποτα πίσω τους. Για παράδειγμα, όταν ο διευθυντής μιας τράπεζας είπε στην γραμματέα του αν ήθελε να πάνε πουθενά να φάνε τίποτα, κυριολεκτούσε. Γιατί μόλις μπήκανε σε παραπλήσιο εστιατόριο για το μεσημεριανό τους το γκαρσόν τους είπε ότι δεν υπήρχε τίποτα να φάνε. Αλλά ούτε και κανένας άλλος από τους φιλήσυχους και ξαφνικά αναστατωμένους κατοίκους ήταν ικανός να βάλει μια μπουκιά στο στόμα του. Άνοιγαν τα ψυγεία τους και δεν βρίσκαν τίποτα, άνοιγαν το ραδιόφωνο και δεν άκουγαν τίποτα, άνοιγαν την τηλεόραση και δεν έβλεπαν τίποτα, σήκωναν το τηλέφωνο που χτυπούσε και δεν άκουγαν τίποτα.

Σιγά-σιγά τα πάντα άρχισαν να υποχωρούν μπροστά στο τίποτα. Πρώτα τα εργοστάσια, μετά τα σφαγεία, οι βιβλιοθήκες, τα γηροκομεία, τα μαγαζιά και τελευταίες οι αλογοουρές των γυναικών. Μέσα σε δυο μέρες τίποτα δεν υπήρχε, μονάχα πεινασμένοι άνθρωποι που έσερναν τα πεινασμένα τους κορμιά ζητώντας έλεος από τα τίποτα, αλλά εκείνα τίποτα δεν έκαναν παρά μονάχα γέμιζαν ότι έβρισκαν μπροστά τους με τίποτα. Γέμισαν τους δρόμους, τα σπίτια, τις πολυκατοικίες, τα γκαράζ, τα δημόσια κτίρια. Καβάλησαν τοίχους, πέταξαν στον αέρα και τον γέμισαν κι αυτόν με τίποτα, κατέβηκαν στα λιμάνια και την ξεχείλισαν με τίποτα τόσο που το νερό (τιποτένιο) ανέβηκε δυο μέτρα.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν είχε ακούσει ούτε δει τίποτα και την τελευταία στιγμή, τότε που οι άνθρωποι πεθαίνανε κατά εκατοντάδες, ο υπουργός ασφαλείας τον ενημέρωσε για τα καθέκαστα. Παίρνει τηλέφωνο λοιπόν τον πρόεδρο μιας άλλης πιο μεγάλης δημοκρατίας για να ζητήσει τη συμβουλή του αλλά δεν ακούει τίποτα και μάταια ψάχνει με το υπουργικό του συμβούλιο να βρει μιαν άλλη λύση. Στο μεταξύ τα τίποτα κατέλαβαν και το πεντάγωνο κι ελέγχουν πλήρως την κατάσταση στη χώρα. Σε ένα μήνα τίποτα δεν είχε μείνει που να θυμίζει πως κάποτε η χώρα αυτή κατοικούνταν από όντα ανθρώπινα. Τα τίποτα έχουν εγκαταστήσει μια δικιά τους πολιτεία που δεν περιγράφεται με τίποτα.

Ντίνος Σιώτης – Περιοδικό “Η λέξη” – 1981

Ο Ντίνος Σιώτης (γεν. Τήνος, 19 Δεκεμβρίου 1944) είναι Έλληνας ποιητής, δημοσιογράφος και εκδότης λογοτεχνικών περιοδικών.

Φωτό: GREECE. Attica. Near Sounion. 1937. “Taverna by the sea”.

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"Η ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ"

Σε αντιστοιχία με την πυραμίδα της διατροφής, η πυραμίδα της φυσικής δραστηριότητας είναι ένας «έξυπνος» τρόπος απεικόνισης διαφόρων τύπων άσκησης, και ενδεικτικός της συχνότητας με την οποία θα πρέπει αυτές να πραγματοποιούνται από τα παιδιά κατά τη διάρκεια μίας εβδομάδας.

Ο σχηματισμός της πυραμίδας δηλώνει ότι προχωρώντας από τη βάση προς την κορυφή, δηλαδή από το μεγαλύτερο εύρος ενός επιπέδου προς το μικρότερο, τόσο μικραίνει ο χρόνος τον οποίο τα παιδιά θα πρέπει να αφιερώνουν στις δραστηριότητες του κάθε επιπέδου.

Οι συστάσεις για φυσική δραστηριότητα και υγεία, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (World Health Organization) αναφέρουν ότι τα παιδιά θα πρέπει να είναι φυσικά δραστήρια για τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα.

Στη βάση της πυραμίδας λοιπόν, βρίσκονται δραστηριότητες, όπως βόλτες με το ποδήλατο, δουλειές σπιτιού (βοήθεια στον κήπο, στο καθάρισμα του σπιτιού κ.α), το «πήγαινε» και «έλα» στο σχολείο με τα πόδια, βόλτες και παιχνίδι στην παιδική χαρά ή στα πάρκα κ.α, οι οποίες θα πρέπει να πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση από τα παιδιά, και είναι εύκολα πραγματοποιήσιμες.

Στο αμέσως επόμενο επίπεδο της πυραμίδας παρουσιάζονται δραστηριότητες, όπως είναι το τρέξιμο, η κολύμβηση, καθώς και όλα τα ομαδικά αθλήματα-παιχνίδια, όπως το ποδόσφαιρο, η καλαθοσφαίριση ή και το κυνηγητό. Με τις δραστηριότητες αυτές συστήνεται τα παιδιά να ασχολούνται 3 έως 5 ημέρες την εβδομάδα. Η ένταση με την οποία θα πρέπει να εκτελούνται ενδείκνυται να είναι τέτοια ούτως ώστε να προκαλεί στα παιδιά λαχάνιασμα, και η διάρκειά τους θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 20 λεπτά συνεχόμενα.

Στο τρίτο επίπεδο της πυραμίδας περιλαμβάνονται ασκήσεις που αυξάνουν τη δύναμη και την ευλυγισία. Για τη μεν δύναμη, οι ασκήσεις (4 με 5 σε αριθμό) θα πρέπει να επαναλαμβάνονται 2 με 3 φορές την εβδομάδα, για τη δε ευλυγισία, θα πρέπει να πραγματοποιούνται σχεδόν καθημερινά, λίγο πριν ή αμέσως μετά από το τέλος της κυρίως φυσικής δραστηριότητας και η διάρκεια της καθεμιάς να είναι τουλάχιστον 20 δευτερόλεπτα.

Τέλος,στην κορυφή της πυραμίδας περιλαμβάνονται οι λεγόμενες καθιστικές δραστηριότητες, με τις οποίες τα παιδιά θα πρέπει να απασχολούνται όσο το δυνατό λιγότερο, ιδανικά μέχρι 1-2 ώρες ημερησίως. Ενδεικτικά αναφέρονται η παρακολούθηση τηλεόρασης, τα βιντεοπαιχνίδια και η ενασχόληση με τον υπολογιστή, δραστηριότητες δηλαδή οι οποίες συντελούν στην ακινησία και την αδράνεια του σώματος, και σε υπερβολικό βαθμό έχουν μακροπρόθεσμα σοβαρές αρνητικές συνέπειες για την υγεία.

Πηγή: boro

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

"H ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ"

Μία βάση δεδομένων στην οποία εγγράφονται ελληνικοί υπερσύνδεσμοι που σχετίζονται με τη λογοτεχνία, την ανάγνωση και τη λογοτεχνική εκπαίδευση. Ο ιστοχώρος απευθύνεται σε ερευνητές και αναγνώστες που ενδιαφέρονται για την ελληνική λογοτεχνική παραγωγή αλλά και σε εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι μπορούν να αξιοποιήσουν εκπαιδευτικά το σχετικό υλικό.

Δημιουργός της η κ. Σωτηρία Καλασαρίδου, διδάκτορας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ.
Κάνε κλικ εδώ για να επισκεφθείς τον ιστοχώρο

Το διάβασα στο pappanna.wordpress.com

"Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ"

Πατώντας πάνω στην εικόνα μπορείτε να διαβάσετε το εφηβικό βιβλίο με τίτλο: "Ο Ήχος της Σιωπής" που δημιουργήσαμε στο πλαίσιο του Προγράμματος Αγωγής Σταδιοδρομίας με τίτλο:"Σεργιάνι στη γειτονιά των Ονείρων μου".Πρόκειται για ένα βιβλίο που αφορά στην ενδοσχολική βία και εκφοβισμό.

Απολαύστε το ...

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΓΩΓΗΣ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑΣ: "ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΟΥ"

Ακολουθεί ένα μέρος της παρουσίασης του Προγράμματος Αγωγής Σταδιοδρομίας με τίτλο:"Σεργιάνι στη Γειτονιά των Ονείρων μου" που υλοποιήσαμε στο 4ο Γυμνάσιο Ιλίου κατά το σχολικό έτος 2016-2017.

Πατώντας πάνω στην εικόνα μπορείτε να δείτε τους στόχους και την μεθοδολογία που ακολουθήθηκε κατά την υλοποίηση του Προγράμματος"Σεργιάνι στη Γειτονιά των Ονείρων μου". 



Πατώντας πάνω σε αυτή την εικόνα μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο που δημιουργήσαμε σεβόμενοι τις θεματικές ενότητες με τις οποίες ασχοληθήκαμε.

Ακολουθεί παρουσίαση του Προγράμματος σε p.p.t.x με ενσωματωμένα βίντεο που αφορούν:   1) Τίτλος προγράμματος,θεματικός άξονας και ενότητες, σκοπός και στόχοι, 2) Επαγγέλματα που χάθηκαν στο πέρασμα των χρόνων, 3)Συντελεστές του Προγράμματος Αγωγής Σταδιοδρομίας. Κάποιες εικόνες που έχουν αναφορά σε πρόσωπα έχουν σκοπίμως αλλοιωθεί.

Πατώντας πάνω στην εικόνα μπορείτε να δείτε το δίφυλλο πρόγραμμα που μοιράστηκε στο κοινό.

Δεν θα μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε την παρουσίασή μας χωρίς να ευχαριστήσω από καρδιάς τους υπέροχους Ανθρώπους, Μαθητές και Συνεργάτες μου. Ευχαριστώ !!!