Τρίτη 31 Μαΐου 2016

ΕΝΑ ANIMATION ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑΣ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ"



Το διαδίκτυο είναι ένα δάσος που κρύβει πολλούς «λύκους» για τα παιδιά μας.

Για αυτό δεν πρέπει ποτέ να εφησυχάζουμε.

Η Face Moods - Emoticons & Animation δημιούργησε ένα σύντομο animation προκειμένου να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι ο κόσμος δεν είναι πάντα όσο αθώος φαίνεται.

Δείτε το:


Το είδα στο www.tvxs.gr

"ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ"

LOVEPARTNER

ΉΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ, ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΚΙ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ
. Αγαπιόντουσαν βαθιά. Το αγόρι δούλευε στο θείο του τον Στραβοπλατάνη, ένα φωνακλά και κακότροπο ξυλοκόπο. Κάθε πρωί, μόλις χάραξε, πέταγε τον ανιψιό του από το κρεβάτι και του φώναξε:

— Άντε για ξερόκλαδα!

Και το αγόρι έτρεχε γραμμή στο δάσος και μάζευε κλαδιά ως το βράδυ.

Κάθε μέρα κατά το μεσημέρι τον περίμενε η φίλη του στην ακροποταμιά. Κυνηγούσε πέστροφες ανάμεσα στα βότσαλα. Κάποτε έπιανε καμία και πού και πού λίγες καραβίδες. Με το ψάρεμα έτρεφε την οικογένειά της. Όμως η δουλειά ετούτη της σπάραξε την καρδιά. Τ’ αγαπούσε τα ψάρια ζωντανά μέσα στο ρεύμα του ποταμιού, αγαπούσε το γλίστρημά τους, τη λάμψη και τη σβελτάδα τους.

— Κοίτα, έλεγε στο φίλο της, σύντροφο του δάσους.

Έμεναν για ώρες σκυμμένοι παρατηρώντας τη μυστηριώδη ξωή του νερού. Έπειτα κουβέντιαζαν λίγο και ζέσταιναν ο ένας τον άλλον λέγοντας με τα μάτια πόση ευτυχία ένιωθαν που ήταν μαζί. Κάπου κάπου αυτός της έλεγε:

— Αύριο είμαι γι' αλλού. Πού θα πάω, δεν ξέρω.

Εκείνη δεν απαντούσε. Ακούμπαγε στον ώμο του κι ονειρόπολούσε πιο πολύ απ’ ό,τι συνήθιζε. Όταν ξαναβρίσκονταν μετά από εκείνη τη «μέρα του αλλού», της έλεγε το αγόρι:

— Χτες σε είδα ν’ ανεβαίνεις το ποτάμι προς το βουνό. Ήσουνα ψάρι με χρυσαφένια λέπια. Όλος ο κόσμος του νερού σε έπαιρνε από πίσω.

Κι εκείνη αποκρινόταν:

— Μα ναι, αυτό ονειρεύτηκα κι εγώ. Κι όπως κολυμπούσα μέσα στα κύματα, σε είδα στην όχθη. Εσύ ήσουν ένας πλάτανος και τα ψηλά κλαδιά σου έλαμπαν. Όλα τα δέντρα του δάσους στέκονταν ολόγυρά σου. Έμοιαζε σαν ν’ αφουγκράζονταν το θρόισμα της φυλλωσιάς σου.

— Μα ναι, κι εγώ αυτό ονειρεύτηκα, μουρμούριζε το αγόρι.

Και στεκόταν σκεφτικός. «Πώς είναι δυνατό να συναντηθήκαμε μέσα σε δυο όμοια όνειρα;»


Μια μέρα, ενώ τα λέγανε έτσι στην ακροποταμιά, κατέφτασε από το μονοπάτι ο χοντρός Στραβοπλατάνης.

— Τι κάνεις εκεί, βρε χασομέρη; Έτσι δουλεύουνε; φώναξε και σήκωσε το σιδερένιο του μπαστούνι. Τα δεμάτια σου είναι κακοφτιαγμένα. Θέλω να τα δω δεμένα με λεπτά, χλωρά κλαδιά.

— Δεν μπορώ, θείε μου, αποκρίθηκε το αγόρι. Ακούω το ζωντανό ξύλο να βογγάει και να ζητάει έλεος σαν πλησιάσω με το μαχαίρι μου.

Η φίλη του ταράχτηκε και είπε:

— Τα ψάρια που πιάνω, κι αυτά παραπονιούνται. Τόσο πολύ υποφέρω που τα ξαναρίχνω στο ποτάμι.

— Σώπα εσύ, κορίτσι του νερού, αγριοφώναξε ο θείος. Μου ξελογιάζεις τον ανιψιό. Του ’χεις γυρίσει τα μυαλά. Ξέρω πολύ καλά ποια είσαι. Θα σε πιάσω μια μέρα, παλιομάγισσα, θα σε ξελεπιάσω και θα σε βάλω στο τηγάνι!

Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, ο Στραβοπλατάνης έφυγε δίχως να πει λέξη, μ’ ένα μεγάλο σάκο στον ώμο. Ο ανιψιός του παραξενεύτηκε. Τον ακολούθησε και τον είδε να ρίχνει ένα μαύρο δίχτυ στο ποτάμι. Μέσα στο δίχτυ αυτό είδε να σπαρταράει ένα ψάρι Ένα μόνο. Ήτανε χρυσαφένιο. Τότε λοιπόν άνοιξαν μες στην καρδιά του οι πύλες ενός μεγάλου μυστηρίου. Η φίλη του, η καλή του φίλη, ήταν στ’ αλήθεια η πριγκίπισσα του Νερού, και τώρα ήταν αιχμάλωτη και θα πέθαινε πάνω στης ακροποταμιάς τη χλόη. Όρμηξε. Ο θείος του πήγε να τον αρπάξει, να τον σπρώξει μακριά. Τα δυο πόδια του αγοριού βυθίστηκαν μες στη γη, και τα δέντρα του δάσους, σπρωγμένα, θαρρείς, από κάποιο θυελλώδη άνεμο, ήρθανε να τον βοηθήσουν ρίχνοντας στη μάχη το φύλλωμά τους. Ο Στραβοπλατάνης έκανε πίσω. έιρεξε στην καλύβα του, ξεκρέμασε το τσεκούρι του, βγήκε πάλι έξω κι άρχισε να χτυπιέται σαν τιτάνας που γύρισε απ’ την κόλαση. Χίλιοι θάμνοι του έκλειναν το δρόμο, μάταια όμως.

Τους τσάκισε κάτω απ’ τα δέντρα που είχανε πια πέσει.

Η πριγκίπισσα του Νερού, που είχε στο μεταξύ γλιτώσει, τα είδε αυτά. Είδε τον πλάτανο με τα λαμπερά κλαδιά να στέκεται μόνος ανάμεσα στα ρημαγμένα αδέρφια του. Ο πρίγκιπας των Δασών (το ’ξερε, αλήθεια, πως ήταν;) σε λίγο θα έπεφτε. Τότε λοιπόν αυτή κίνησε κι ανέβηκε το ποτάμι, κάλεσε τα ρυάκια, τις πηγές, τους χείμαρρους, κι όλα ήρθαν σ’ αυτήν, κατέκλυσαν τις όχθες, έπνιξαν τον τόπο, ρούφηξαν, τέλος, τον Στραβοπλατάνη και κύλησαν το σώμα του ίσαμε τον ωκεανό.

Η πριγκίπισσα του Νερού και ο πρίγκιπας των Δασών δεν είναι παρά δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Η γαλήνη ξαναήρθε. Κάθε μέρα τα λένε πάλι στην ακροποταμιά. Αγαπιούνται βαθιά. Κανείς τώρα πια δεν μπορεί να ’ρθει να ταράξει την ευτυχία τους, την ευτυχία να ναι μαζί.



Το δέντρο του έρωτα και της σοφίας του Ανρί Γκουγκώ

Το διάβασα στο  http://antikleidi.com

ΨΗΦΙΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ:ΠΟΙΗΣΗ-ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΑΡΑΔΟΣΗ-ΙΣΤΟΡΙΑ-ΕΠΙΣΤΗΜΗ


Ψηφιακή βιβλιοθήκη:
ποίηση, πεζογραφία, παράδοση, ιστορία, επιστήμη

Στο nektarios.gr μπορείτε να βρείτε πολλές αξιόλογες ψηφιακές συλλογές για τέχνες ( ποίηση, πεζογραφία, παράδοση), Ιστορία( Αρχαιότητα - Νεωτέρα περίοδος - Ἐπικαιρότητα - Γλώσσα - Άφιερώματα - Συνδέσεις), Επιστήμη.
Πολύτιμο ψηφιοποιημένο υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη διδασκαλία

Μεταβείτε στο www.nektarios.gr

Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

8 ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΩΤΑΚΙΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ "ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ"

Εισαγωγή fresh-education

Δεν είναι μόνο αυτοί οι 8 τρόποι που ακολουθούν αλλά και δεκάδες άλλοι. Όλοι τους όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο. Την επαφή του παιδιού με τις διάφορες μορφές που μπορεί να πάρει ο προφορικός και ο γραπτός λόγος στην καθημερινότητα.
Όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η επαφή, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες ανταπόκρισης σε οτιδήποτε νέο γλωσσικά αντιμετωπίσει ο μαθητής στο σχολείο ή αλλού. Με αυτό τον τρόπο τα "πρότυπα" γλωσσικών στοιχείων του παιδιού εμπλουτίζονται και εφαρμόζονται, μερικά ή και συνολικά, για αποκωδικοποίηση, και σε άγνωστες γλωσσικές κατάστασεις, όπως θα έλεγε και ο Bourdie.
Τέτοιες άγνωστες γλωσσικές καταστάσεις θα αντιμετωπίσει αρκετές στο σχολείο αφού ως γνωστό προωθεί επεξεργασμένους κώδικες, όπως θα έλεγε ο Bernstein.
Ταυτόχρονα όμως όλοι αυτοί οι τρόποι πρέπει να είναι συνδεδεμένοι αυθεντικά με την καθημερινή ζωή της οικογένειας και του παιδιού: Ίσως το σημαντικότερο από όλα αλλά ίσως και το πιο δύσκολο.

Γλωσσικές Δραστηριότητες στην Οικογένεια

Για την αποτελεσματικότερη γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών οι γονείς μπορούν να ασχοληθούν με τις εξής δραστηριότητες σε συνεργασία με τα παιδιά τους.

Κάνοντας ένα περίπατο, μπορείτε να ζητήσετε από τα παιδιά να υποθέσουν και να ερμηνεύσουν το περιεχόμενο πινακίδων και επιγραφών σε δρόμους και καταστήματα. Με τη βοήθειά σας, μπορούν να βρουν τα παιδιά στο περίπτερο την εφημερίδα ή το περιοδικό που αγοράζετε τακτικά, να ξεφυλλίσετε μαζί το έντυπο, να διατυπώσετε υποθέσεις για το περιεχόμενό του, και να διαβάσετε στη συνέχεια τίτλους και λεζάντες.
Μπορείτε να ασχοληθείτε από κοινού με απλά κείμενα της καθημερινότητας μέσα στο σπίτι (τηλεφωνικός κατάλογος, τηλεκάρτες, λογαριασμοί, διαφημιστικά φυλλάδια, προσκλήσεις, συσκευασίες τροφίμων κτλ.)
Πηγαίνοντας μαζί για ψώνια, μπορείτε να ζητήσετε από τα παιδιά να παρατηρήσουν τις ταμπέλες και τα κείμενα στις συσκευασίες και να υποθέσετε το περιεχόμενό τους.
Μπορείτε να δημιουργήσετε μαζί με το παιδί απλές συνταγές: Θα μπορούσατε να καταγράψετε μαζί τη λίστα με τα υλικά που θα ψωνίσετε. Πηγαίνετε μαζί στην αγορά με τη λίστα στο χέρι, και ζητάτε από τα παιδιά να βρουν τα προϊόντα, διαγράφοντάς τα ένα-ένα. Εκτελείτε μαζί τη συνταγή, διαβάζοντας τις οδηγίες βήμα-βήμα και πάντα δείχνοντας το κείμενο.
Θα μπορούσατε να διαβάζετε μαζί οδηγίες παιχνιδιών, απλές οδηγίες χρήσης καθημερινών αντικειμένων, εξηγώντας τα δύσκολα σημεία. Να διαβάζετε μαζί για την επικινδυνότητα κάποιου προϊόντος στη συσκευασία του.
Προσπαθήστε να γράψετε με τα παιδιά τις προσκλήσεις για τις γιορτές τους, αφού συζητήσετε ποια είναι τα απαραίτητα στοιχεία στην πρόσκληση (αποστολέας, παραλήπτης, τόπος, ημερομηνία, ώρα).
Μπορείτε να ζητήσετε από τα παιδιά να σας διαβάσουν ή να σας αφηγηθούν μια ιστορία που έγραψαν ή είπαν στο σχολείο ή κάτι που διάβασαν και θεωρούν ότι πρέπει να το ανακοινώσουν στους γονείς, και να παρακολουθείτε με προσοχή την ανάγνωση, χωρίς να διορθώνετε.
Μπορείτε καθώς διαβάζετε μαζί κάποιο παραμύθι, να αξιοποιήστε σε πρώτη φάση το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του βιβλίου. Συζητήστε μαζί και διατυπώσετε υποθέσεις για το περιεχόμενο του βιβλίου με αφορμή την εικονογράφηση του εξωφύλλου και τον τίτλο. Δείτε, διαβάστε το οπισθόφυλλο και συζητήσετε για το περιεχόμενό του. Στη συνέχεια, ξεφυλλίστε μαζί το βιβλίο. Κοιτάξτε τις εικόνες, συζητήστε για το περιεχόμενο, για το συγγραφέα, τον εικονογράφο και τέλος διαβάζετε το βιβλίο. Εσείς διαβάζετε το βιβλίο παραστατικά, δείχνετε τις εικόνες, υποδεικνύετε το κείμενο με το δάχτυλο, σταματάτε σε σημεία δράσης και συζητάτε για την πιθανή συνέχεια της πλοκής. Η ανάγνωση πρέπει να γίνεται ζωηρά αλλά όχι φωνάζοντας. Χωρίς αλλοίωση της φωνής, κάνοντάς την παιδικότερη. Ανάλογα με το περιεχόμενο, να αλλάζει και ο ρυθμός της ανάγνωσης: πιο αργά, πιο γρήγορα όταν η κίνηση επιταχύνεται, με παύσεις για να δημιουργείται μεγαλύτερη ένταση. Ενθαρρύνετε το παιδί να συμμετέχει παράγοντας ήχους: τις φωνές των ζώων, τον ήχο της βροχής κτλ.

"ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΑΘΗΣΗ"

Νέα μελέτη έδειξε ότι οι συνεχείς κινήσεις που κάνουν τα παιδιά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας τα βοηθούν να είναι σε εγρήγορση και να μαθαίνουν καλύτερα.



Επί δεκαετίες οι «απελπισμένοι» γονείς και δάσκαλοι των παιδιών με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) προτρέπουν αυτά τα παιδιά να μείνουν σε μια θέση και να συγκεντρωθούν ώστε να αποδώσουν στα μαθήματα.

Ωστόσο μια νέα μελέτη που διεξήχθη από ειδικούς του Πανεπιστημίου της Κεντρικής Φλόριδας (UCF) έδειξε πως όσοι επιθυμούν τα παιδιά με ΔΕΠΥ να μάθουν καλό θα ήταν να τα αφήνουν να έχουν τον... ακάθιστο. Οι συνεχείς κινήσεις που κάνουν αυτά τα παιδιά - όπως το να χτυπούν τα πόδια τους στο πάτωμα, να κουνιούνται στην καρέκλα, να μη στέκονται στη θέση τους - είναι ζωτικής σημασίας ώστε να θυμούνται πληροφορίες και να φέρνουν εις πέρας πολύπλοκες γνωστικές ασκήσεις, σύμφωνα με τη σχετική δημοσίευση που έγινε online στην επιθεώρηση «Journal of Abnormal Child Psychology».

Τα νέα ευρήματα δείχνουν ότι οι πιο προβεβλημένες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται επί μακρόν με στόχο να βοηθήσουν τα παιδιά με ΔΕΠΥ ίσως είναι λανθασμένες στη βάση τους.

«Οι τυπικές παρεμβάσεις στοχεύουν στη μείωση της υπερκινητικότητας. Είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε στην πλειονότητα των παιδιών με ΔΕΠΥ»ανέφερε ένας από τους συγγραφείς της μελέτης, ο Μαρκ Ράπορτ, επικεφαλής της Κλινικής Μάθησης Παιδιών του Πανεπιστημίου της Κεντρικής Φλόριδας, και προσέθεσε:

«Το μήνυμα δεν είναι "Αφήστε τα παιδιά να τρέχουν ασταμάτητα γύρω από το δωμάτιο". Ωστόσο χρειάζεται να διευκολύνουμε τις κινήσεις τους προκειμένου να διατηρούν τα επίπεδα εγρήγορσης που είναι απαραίτητα για να φέρουν εις πέρας τις γνωστικές δραστηριότητες».
Διάβασμα και τεστ επάνω στο... ποδήλατο
Η νέα αυτή μελέτη μπορεί να έχει πολύ σημαντική επίδραση στον τρόπο με τον οποίο γονείς και δάσκαλοι πρέπει να διαχειρίζονται τα παιδιά με ΔΕΠΥ.

Σύμφωνα με τα ευρήματά της, για παράδειγμα, οι περισσότεροι μαθητές με τη διαταραχή μπορούν να έχουν καλύτερες επιδόσεις μέσα στην τάξη, όταν γράφουν εξετάσεις ή όταν διαβάζουν τα μαθήματά τους στο σπίτι σε περίπτωση που κάθονται επάνω σε μπάλες γυμναστικής ή σε στατικά ποδήλατα.Προκειμένου να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους οι επιστήμονες μελέτησαν 52 αγόρια ηλικίας 8 ως 12 ετών. Από το σύνολο των μικρών εθελοντών οι 29 είχαν διαγνωστεί με ΔΕΠΥ ενώ οι υπόλοιποι 23 δεν εμφάνιζαν κάποια κλινική διαταραχή και είχαν φυσιολογική ανάπτυξη.

Από κάθε παιδί ζητήθηκε να υποβληθεί σε μια σειρά τεστ τα οποία ήταν σχεδιασμένα ώστε να ελέγχουν τη λειτουργική μνήμη, το σύστημα που αφορά την παροδική αποθήκευση και διαχείριση πληροφοριών το οποίο είναι απαραίτητο στο να φέρνουμε όλοι εις πέρας πολύπλοκα γνωστικά καθήκοντα όπως η μάθηση, η κατανόηση και ο συλλογισμός.

Υπερκινητικότητα για καλό σκοπό
Οι ειδικοί έδειξαν στα παιδιά μια σειρά από μπερδεμένους αριθμούς καθώς και ένα γράμμα που αναβόσβηνε σε μια οθόνη υπολογιστή. Τους ζήτησαν να βάλουν τους αριθμούς στη σειρά και να ακολουθεί το γράμμα. Μια κάμερα υψηλής ταχύτητας κατέγραφε τα παιδιά, ενώ παρατηρητές παρακολουθούσαν κάθε κίνησή τους καθώς και το πόση προσοχή έδειχναν στο να φέρουν εις πέρας το συγκεκριμένο καθήκον.

Προηγούμενη μελέτη του δρος Ράπορτ είχε ήδη δείξει πως η υπερκινητικότητα που θεωρείται «σήμα κατατεθέν» στη ΔΕΠΥ δεν είναι μόνιμο χαρακτηριστικό αλλά εμφανίζεται όταν τα παιδιά χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν τις εκτελεστικές λειτουργίες του εγκεφάλου, και κυρίως τη λειτουργική μνήμη τους.

Η νέα μελέτη πηγαίνει ένα βήμα πιο μακριά αποδεικνύοντας ότι η υπερκινητικότητα εξυπηρετεί κάποιον σκοπό.

«Αυτό που ανακαλύψαμε ήταν πως όταν τα παιδιά αυτά κινούνταν περισσότερο, στην πλειονότητά τους είχαν καλύτερες επιδόσεις. Χρειάζεται να κινούνται για να διατηρούν την εγρήγορσή τους» σημείωσε ο δρ Ράπορτ.

Την ίδια στιγμή τα παιδιά της μελέτης χωρίς ΔΕΠΥ φάνηκε ότι επίσης κινούνταν περισσότερο κατά τη διάρκεια των γνωστικών τεστ αλλά είχαν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: οι επιδόσεις τους ήταν χειρότερες.

Τσώλη Θεοδώρα
Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr

"ΑΥΤΙΣΜΟΣ-ΠΑΖΛ ΚΑΙ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΣΧΗΜΑΤΩΝ"

Είναι ευρέως γνωστό ότι σε κάποιες περιπτώσεις αυτισμού, τα παιδιά δείχνουν μια ιδιαίτερη προτίμηση για παιχνίδια, όπως τα παζλ και η ταξινόμηση (σε συγκεκριμένες θέσεις) σχημάτων. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, τα παιδιά μπορούν να λύσουν παζλ 500 ή 1000 κομματιών σε ελάχιστο χρόνο. 


Ο παρατηρητής μιας τέτοιας δραστηριότητας μπορεί να διαπιστώσει ότι το παιδί επιλέγει σχεδόν αυτόματα τα κομμάτια από τον σωρό και τα τοποθετεί στην σωστή τους θέση. Αυτό το εντυπωσιακό φαινόμενο έχει οδηγήσει τους υπόλοιπους ανθρώπους σε διάφορα σενάρια ιδιαίτερων «υπερανθρώπινων» ικανοτήτων των αυτιστικών, τα οποία όμως δεν έχουν επιστημονικά αποδειχθεί και τεκμηριωθεί.
Εξήγηση αυτής της ιδιαιτερότητας αποτελεί η υπόθεση της εγκεφαλικής επεξεργασίας από τα αυτιστικά άτομα στοιχείων, τα οποία ο φυσιολογικός εγκέφαλος δεν μπορεί ή δεν μπορεί γρήγορα να επεξεργαστεί, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή μια παρόμοια επίδοση ταχύτητας από μη-αυτιστικά άτομα.
Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι, πως μπορούν να το κάνουν αυτό;
Τα παζλ αποτελούν σύνθετες εικόνες, χωρισμένες σε πολλά μικρά κομμάτια, μοναδικού σχήματος το καθένα, τα οποία όταν ενώνονται επαναδημιουργούν την αρχική εικόνα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν αμέσως, ότι στην διάρκεια επίλυσης του παζλ, ο εγκέφαλός μας πρέπει να «ταιριάξει» τρία κύρια στοιχεία της τμηματοποιημένης εικόνας – το ιδιαίτερο σχήμα του κάθε κομματιού, το χρώμα των γειτονικών κομματιών και την γενική εικόνα, την οποία έχουμε ως στόχο.
Αυτή η σύνθετη διαδικασία λοιπόν, φαίνεται να «τρέχει» απίστευτα γρήγορα σε κάποιες περιπτώσεις αυτιστικών ατόμων.

Τι είναι όμως αυτό που τα κάνει τόσο ικανά στην σύνθεση των παζλ;

Για να εξετάσουμε την υπόθεση, δώσαμε σε ένα παιδί 9 ετών, αγόρι με αυτισμό, δύο παζλ 48 κομματιών ταυτόχρονα (με τα κομμάτια τους ανακατεμένα). Το συγκεκριμένο παιδί έχει την ικανότητα να συνθέτει παζλ 500 κομματιών σε περίπου 10 λεπτά. Τα δύο ανακατεμένα παζλ δόθηκαν τρεις φορές:
Την πρώτη τα παζλ ήταν εντελώς διαφορετικά και ως προς το σχήμα των κομματιών, και ως προς το περιεχόμενο της εικόνας.
Την δεύτερη φορά τα παζλ ήταν ίδια ως προς το περιεχόμενο, αλλά διαφορετικά ως προς το σχήμα των κομματιών, δηλαδή μια συγκεκριμένη σύνθετη εικόνα κομμένη με δύο διαφορετικούς τρόπους.
Την τρίτη φορά τα παζλ ήταν ίδια ως προς το σχήμα, αλλά διαφορετικά ως προς το περιεχόμενο, δηλαδή δύο διαφορετικές σύνθετες εικόνες κομμένες με πανομοιότυπο τρόπο, με αποτέλεσμα το κάθε κομμάτι να μπορεί να τοποθετηθεί στο ίδιο σημείο της άλλης εικόνας. Σε όλες τις περιπτώσεις τα παζλ είχαν το ίδιο μέγεθος, υφή χαρτιού και βάρος.
Το αποτέλεσμα ήταν την πρώτη φορά το παιδί να συνθέσει το παζλ σε περίπου 3 λεπτά. Δεν φάνηκε να δυσκολεύεται ιδιαίτερα, τελειώνοντας αρχικά την μία εικόνα και στην συνέχεια την δεύτερη.
Τη δεύτερη φορά δυσκολεύτηκε πιο πολύ, τελειώνοντας την δραστηριότητα σε περίπου 5 λεπτά. Και σε αυτή την περίπτωση τελείωσε τις εικόνες διαδοχικά, με την διαφορά ότι ξεκίνησε την πρώτη εικόνα, αλλά μετά από 10-12 κομμάτια σταμάτησε, συνέχισε στην επόμενη και τελικά έλυσε και το πρώτο παζλ.

Την τρίτη φορά εμφανώς δυσκολεύτηκε αρκετά (περίπου 15 λεπτά). Ξεκίνησε την προσπάθεια σύνθεσης και των δύο παζλ μαζί, χρειάστηκε δύο μικρά διαλείμματα (παύσεις), τελείωσε πρώτα την μία και μετά αποτελείωσε και την άλλη. Το ιδιαίτερο όμως ήταν ότι τελικά κάποια κομμάτια βρισκόταν σε διαφορετικό παζλ, κάτι που έγινε αντιληπτό από το παιδί μόνο μετά το πέρας της δραστηριότητας, κοιτώντας την διαφορά στα λάθος τοποθετημένα κομμάτια (τα ακουμπούσε με τα δάχτυλά του), αλλά δεν έκανε κάποια κίνηση διόρθωσης των λαθών.
Από τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι το αυτιστικό άτομο μπορεί να αντιληφθεί με ιδιαίτερη ακρίβεια τις ελάχιστες λεπτομέρειες στην διαφορετικότητα δύο σχημάτων και (σε μικρότερο βαθμό) τις διαφορές των χρωμάτων. Το περιεχόμενο όμως μιας σύνθετης εικόνας φαίνεται να γίνεται αντιληπτό από το αυτιστικό άτομο μόνο ως ένα γενικό σύνολο, ενώ η τμηματοποίησή του σε επιμέρους στοιχεία και η σχέση τους με το σύνολο δεν αποτελεί εγκεφαλική διεργασία, την οποία τα αυτιστικά άτομα έχουν κατακτήσει (μερικώς ή ολικώς).Αν και η γενίκευση ενός τέτοιου συμπεράσματος μπορεί μόνο να είναι προϊόν μιας αναλυτικής επιστημονικής έρευνας, εντούτοις η επιβεβαίωση μιας τέτοιας υπόθεσης θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί κάποια παιδιά με αυτισμό μπορούν να επαναλαμβάνουν ολόκληρες λέξεις (είτε με την μορφή ηχολαλίας, είτε με την μορφή μονολεκτικών εκφράσεων) αλλά δεν μπορούν να συνδέσουν δύο λέξεις μεταξύ τους σε πρόταση (το παιδί της παρατήρησης είναι μια τέτοια περίπτωση), ενώ κάποια άλλα παιδιά δεν έχουν την θέληση να προσπαθήσουν να επιλύσουν κάποιο παζλ (και ταυτόχρονα δεν έχουν ούτε καν ηχολαλικό λόγο).

Ας μην ξεχνάμε ότι ο ανθρώπινος προφορικός λόγος αποτελεί μια διαδικασία αντίστοιχη των παζλ – επιμέρους μικρά στοιχεία αποτελούμενα από άλλα μικρότερα, σχηματίζουν μια σύνθετη έννοια που αποτελεί μέρος ενός γενικού συνόλου. Ίσως μια διαταραχή στην σύνθεση και αποσύνθεση των λεκτικών στοιχείων να αποτελεί την βάση της διαταραγμένης εξέλιξης του λόγου (έκφραση και αντίληψη) των αυτιστικών ατόμων.

Πηγή: logopathologia.blogspot.gr

www.eidikospaidagogos.gr

Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr

"ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΚΡΕΜΑΣΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΙΑ ΣΑΚΟΥΛΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ. ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΙ ΕΙΧΕ ΒΑΛΕΙ ΜΕΣΑ!

sakoula-me-problimata-2-507x900

Όταν η δασκάλα Κρίστεν Μακούλοχ μπήκε στην τάξη εκείνη τη μέρα, έκανε κάτι που ξάφνιασε τους μαθητές της.

Ζήτησε από τα παιδιά να κόψουν όλοι από ένα φύλλο χαρτί και να γράψουν σε αυτό τα προβλήματα τους. Πάντα ανώνυμα.

Και όταν το έκανε, δεν είχε ιδέα την επίδραση που θα είχε το μικρό της πείραμα, όχι μόνο στους μαθητές της αλλά και σε ανθρώπους από όλο τον κόσμο.

Όταν δημοσίευσε αργότερα το μικρό της πείραμα στο Facebook, το έκανε με σκοπό να ενημερώσει τους στενούς της φίλους. Ποτέ δεν περίμενε ότι την ανάρτηση της θα την κοινοποιήσουν πάνω από εκατό χιλιάδες άνθρωποι!

Διαβάστε τι έγραψε η δασκάλα:


«Αν μπείτε στην τάξη μας σήμερα, θα δείτε μια σακούλα σκουπιδιών να κρέμεται από την πόρτα μας. Αυτή η σακούλα περιέχει όλα τα προβλήματα που τα παιδιά κουβαλούν μαζί τους κάθε μέρα στο σχολείο. Πράγματα που τους αποσπούν την προσοχή, τα στεναχωρούν ή τα θυμώνουν.

Αυτό που έχω βρει κοινό στις συζητήσεις μου με τα παιδιά είναι ότι όλα πιστεύουν ότι τα δικά τους προβλήματα, είναι τα πιο σημαντικά. Ο κάθε μαθητής πιστεύει ότι μόνο αυτός αντιμετωπίζει κάτι πολύ σοβαρό.

Έτσι σήμερα, όλοι ανώνυμα, έγραψαν σε ένα φύλλο χαρτί το μεγαλύτερο τους πρόβλημα. Αυτό που πληγώνει τις καρδιές τους.

Έπειτα τους ζήτησα να τσαλακώσουν το φύλλο και να το πετάξουν μακριά.

Μαζέψαμε στη συνέχεια όλα τα τσαλακωμένα φύλλα, τα ανακατέψαμε και κάθε μαθητής πήρε ένα στην τύχη και το διάβασε δυνατά. Δεν μπορούσα να πιστέψω κάποια από τα πράγματα που αυτά τα παιδιά αντιμετωπίζουν στο σπίτι τους. Ούτε και οι συμμαθητές τους.

Όλη αυτή η διαδικασία είχε ως αποτέλεσμα πολλά δάκρυα, πολλές αγκαλιές και πολλά «Δεν είχα ιδέα ότι τόσοι συμμαθητές μου έχουν τόσα προβλήματα».

Το μήνυμα που θέλησα με αυτό το τρόπο να μεταφέρω στα παιδιά, είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τι βάρος κουβαλάει ο καθένας μας. Είναι πολύ σημαντικό να το θυμόμαστε όταν αλληλεπιδρούμε με τους άλλους.

Ήθελα επίσης να τους δείξω ότι δεν είναι μόνοι και ότι έχουν μια ολόκληρη τάξη να τους στηρίζει και να τους συμπαραστέκεται.

«Οι «Ιστορίες» μας πλέον κρέμονται στην πόρτα για να μας θυμίζουν ότι ο καθένας μας κουβαλάει το δικό του φορτίο».
Από εκείνη τη μέρα, κάθε πρωί τα παιδιά φτάνοντας σχολείο, αφήνουν το πρόβλημα τους στη σακούλα που κρέμεται από την πόρτα και με καθαρό μυαλό μπαίνουν στη τάξη για να παρακολουθήσουν το μάθημα.

αναδημοσίευση: zaxarini.gr

Το διάβασα στο pappanna.wordpress.com

"ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ ΛΕΞΙΚΟ" (ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ-ΣΥΜΕΩΝΙΔΗ) ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΓ


Το Αντίστροφο Λεξικό είναι ένα εργαλείο για όποιον ασχολείται( εκπαιδευτικό ή μαθητή) με τη μελέτη και διδασκαλία της νεοελληνικής μορφολογίας.
Είναι πρόσφορο για αναζήτηση λέξεων βάσει της κατάληξής τους. Πληκτρολογώντας μία οποιαδήποτε κατάληξη θα εμφανιστεί η λίστα των λέξεων του λεξικού με την κατάληξη αυτή.
Είναι ένα λεξικό με αντεστραμμένη μορφή σε σχέση με τη λειτουργία ενός κλασικού λεξικού.
Ο χρήστης του λεξικού πληροφορείται για το πόσο παραγωγική και διαθέσιμη είναι η κάθε υπολεξική μονάδα και του παρέχεται ένας μεγάλος αριθμός λέξεων στην κατασκευή των οποίων μετέχουν οι μονάδες αυτές. Έτσι, αποκτά μια σαφέστερη εικόνα του λεξιλογικού πλούτου της νεοελληνικής, αφού πρόκειται για το νεοελληνικό λεξικό με το μεγαλύτερο αριθμό λημμάτων.

Πατήστε εδώ για το Αντίστροφο Λεξικό

Το διάβασα στο fresh-education.blogspot.gr

Από τον "τοίχο" του facebook στη σχολική τάξη.Μια πρωτότυπη διδακτική πρόταση.



Διαβάσαμε μια ενδιαφέρουσα διδακτική προσέγγιση που βασίστηκε στη συλλογή γλωσσικών στοιχείων από τους προσωπικούς "τοίχους" μαθητών Γυμνασίου στην Ελλάδα, οι οποίοι συμμετείχαν σε έρευνα στο facebook.
Το λεξιλόγιο των νέων στο facebook γίνεται ευκαιρία και πρόταση διδασκαλίας με πρωτότυπες ασκήσεις στη σχολική τάξη.

(στη δημοσίευση αναφέρονται οι τρόποι προστασίας των προσωπικών δεδομένων των μαθητών που συμμετείχαν στην έρευνα)

Πρόκειται για μια παρουσίαση έρευνας και διδακτικής πρότασης του Christopher Lees με τίτλο:
"Από τον «τοίχο» του Facebook στη σχολική τάξη: Η χρήση υποκοριστικών και μεγεθυντικών στις ψηφιακές γλωσσικές πρακτικές μαθητών/τριών γυμνασίου και προτάσεις για τη διδασκαλία τους"
Ο Christopher Lees στην εργασία του αναφέρει ότι:

"...η διδακτική αξιοποίηση δειγμάτων από τη γλώσσα των μαθητών/τριών μπορεί να προσφέρει ένα οικείο και κατάλληλο πλαίσιο, ώστε να κατανοηθεί καλύτερα η γλωσσική
ποικιλότητα και οι λειτουργίες της γλώσσας τόσο σε επίσημες όσο και σε ανεπίσημες
περιστάσεις χρήσης, όπως είναι η επικοινωνία μεταξύ φίλων στο Facebook".

Στα συμπεράσματα της εργασίας του καταλήγει ως εξής:

"..προσπάθησα να δείξω με ποιους τρόπους θα μπορούσε να αναλύεται και να συζητείται ένα γλωσσικό φαινόμενο όπως αυτό των υποκοριστικών και των μεγεθυντικών στο πλαίσιο της ψηφιακής προφορικότητας, έτσι ώστε το σχολείο, ανταποκρινόμενο στις προκλήσεις του διαδικτύου, να γεφυρώνει τον δικό του λόγο, που συχνά πριμοδοτεί υπερβολικά τη γραπτή πρότυπη ποικιλία σε βάρος του αυθεντικού προφορικού λόγου και της προφορικότητας των κοινωνικών μέσων που αποτελεί όμως γλωσσικό γεγονός για πολλούς ελληνόφωνους/ες χρήστες/τριες της κάθε ηλικίας αλλά ειδικά των εφήβων.

Η συγκεριμένη εργασία, μαζί με άλλες πολύ ενδιαφέρουσες διδακτικές προτάσεις στη γλώσσα, περιλαμβάνονται στο βιβλίο των Αναστασία Γ. Στάμου, Περικλής Πολίτης, Αργύρης Αρχάκη :
"Γλωσσική ποικιλότητα και κριτικοί γραμματισμοί στον λόγο της μαζικής
κουλτούρας:Εκπαιδευτικές προτάσεις για το γλωσσικό μάθημα" .

Το συγκεριμένο βιβλίο περιλαμβάνει τις εργασίες της διημερίδας «Γλώσσα, μαζική κουλτούρα και κριτικός γραμματισμός» που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 2015 στη Φλώρινα, στην Παιδαγωγική Σχολή του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, στο πλαίσιο της διάχυσης των αποτελεσμάτων του ερευνητικού προγράμματος Θαλής (2011-2015).

Κατεβάστε εδώ όλο το βιβλίο και δείτε τις ασκήσεις που προτείνονται σ.σ 204-229

"ΜΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΟΦΗ -ΕΝΕΡΓΕΙΑ ..."



Το ReGen Village, έξω από το Άμστερνταμ, θα γίνει η πρώτη γειτονιά που βασίζεται στις αρχές της αυτάρκειας και της αειφορίας.

Πρόκειται για μία κοινότητα που σχεδιάστηκε, ώστε να είναι αυτάρκης, παράγοντας τα δικά της τρόφιμα, τη δική της ενέργεια ενώ προβλέπεται και πλήρης διαχείριση των αποβλήτων.

Με τη χρήση των πιο προηγμένων μεθόδων για την καλλιέργεια τροφίμων - ένα συνδυασμό αεροπονίας, συλλογής βρόχινου νερού, περμακουλτούρας, και βιολογικής γεωργίας - η γειτονιά θα παράγει μεγάλο αριθμό τροφίμων για να καλύπτει πλήρως τις ανάγκες όλων των κατοίκων.

"Αναμένουμε κυριολεκτικά τόνους βιολογικών τροφίμων κάθε χρόνο: λαχανικά, φρούτα, ξηρούς καρπούς, όσπρια, ψάρια, αυγά κ.ο.κ.", λέει ο James Ehrlich, Διευθύνων Σύμβουλος της ReGen Villages, εταιρείας που είναι υπεύθυνη για το έργο με έδρα την Καλιφόρνια. Η εταιρεία συνεργάζεται με το Effekt, αρχιτεκτονικό γραφείο της Δανίας, το οποίο έχει αναλάβει τον σχεδιασμό.

Η κοινότητα θα παράγει επίσης τη δική της ενέργεια, χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό γεωθερμικής, ηλιακής, θερμικής, αιολικής ενέργειας και βιομάζας.

Μια μονάδα βιοαερίου θα μετατρέπει τα οικιακά απορρίμματα που δεν μπορούν να κομποστοποιηθούν σε ενέργεια, ενώ ένα σύστημα αποθήκευσης νερού θα συλλέγει το νερό της βροχής και θα το ανακατανέμει σε κήπους και υδροπονικά συστήματα.

Τα πρώτα 100 σπίτια της "πράσινης" γειτονιάς θα κατασκευαστούν στο Almere, μια γρήγορα αναπτυσσόμενη πόλη 20 λεπτά με το τρένο από το Άμστερνταμ.

Το φιλόδοξο σχέδιο αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2017.













Πηγή: Enallaktikos

Το διάβασα στο www.tvxs.gr

"ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ" -ΑΜΛΕΤ-

imagesdatafiles118695

ΠΟΛΩΝΙΟΣ

Κι αυτές τις λίγες συμβουλές μου χάραξέ τες καλά στη μνήμη σου.

Στις σκέψεις σου μην επιτρέπεις να μιλάνε κι έργο μην κάνεις σκέψη πρόχειρη.

Καταδεχτικός να είσαι ,αλλά ποτέ υπερβολικά οικείος.

Αυτούς που φίλους λογαριάζεις -και τους έχεις δοκιμάσει- γάντζωσέ τους στην καρδιά με κρίκους ατσαλένιους , αλλά μην τραχύνεις την παλάμη σου χαιρετώντας τον πρώτο τυχόντα νεόκοπο κι ανώριμό σου φίλο.

Φυλάξου απ” τους καβγάδες, αλλά, άμα μπλέξεις, κράτα μια στάση που οι άλλοι να φυλάγονται από σένα.

Όλους να τους ακούς, εσένα λίγοι να σ΄ ακούνε.

Παίρνε τη γνώμη ολωνών, μα έχε τη δικιά σου κρίση.

Τα ρούχα σου να είναι όσο αντέχει το πουγκί σου ακριβά, χωρίς εκκεντρισμούς -πλούσια μα όχι φανταχτερά:γιατί συχνά το ράσο κάνει τον παπά.

Και στη Γαλλία, οι πρώτοι σε καταγωγή και αξιώματα κατέχουν τα πρωτεία σε κομψότητα και χάρη.

Ποτέ μην δίνεις δανεικά, μα ούτε και να παίρνεις: εάν αρχίσεις και δανείζεις, έχασες και δανεικά και φίλους, εάν αρχίσεις να δανείζεσαι, θα βγεις απ’το λογαριασμό σου.

Και, πάνω απ΄ όλα: μείνε πιστός στον εαυτό σου΄ άρα φυσιολογικά-όπως η μέρα ακολουθεί τη νύχτα- ούτε στους άλλους θα μπορείς να είσαι ψεύτης

ΑΜΛΕΤ:ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ , ΣΚΗΝΗ :3

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΕΛΙΕΣ.

Πηγή: blogs.sch.gr

Το διάβασα στο http://antikleidi.com

"ΜΗΝ ΣΗΚΩΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΧΕΡΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ..."



Μην σηκώσεις Ποτέ χέρι στο παιδί σου ...
επειδή,


1. Χτυπώντας τα παιδιά σας, τα μαθαίνετε να χτυπούν και αυτά τα δικά τους παιδιά όταν μεγαλώ­σουν.
2. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν ένα παιδί παρουσιάζει αρνητική συμπεριφορά, είναι γιατί υπάρχει κάποιος λόγος (π.χ. πεινά, νυστάζει, είναι κουρασμένο ή αδιάθετο).
3. Η τιμωρία με ξυλοδαρμό δεν αφήνει το παιδί να μάθει ότι μια διαφωνία ή μια σύγκρουση επιλύε­ται με διάλογο και επικοινωνία.
4. Η τιμωρία επηρεάζει αρνητικά τη σχέση παιδιού-γονιού, αφού είναι δύσκολο για το παιδί να α­ντιληφθεί πώς γίνεται να το αγαπούν και ταυτόχρονα να το χτυπούν και να το πληγώνουν.
5. Η οργή ή η αγανάκτηση που δε βρήκε τρόπους να εκφραστεί από ένα παιδί αποθηκεύεται μέσα του και οδηγεί σε ένα θυμωμένο και αντιδραστικό έφηβο.
6. Το χτύπημα, για παράδειγμα, στον ποπό ενός παιδιού, ο οποίος είναι μια ερωτογενής ζώνη, μπο­ρεί να δημιουργήσει στο μυαλό του μια συσχέτιση μεταξύ πόνου και σεξουαλικής απόλαυσης και να οδηγήσει σε μια μετέπειτα δύσκολη σεξουαλική ζωή.
7. Όταν η τιμωρία με ξυλοδαρμό δεν πετυχαίνει και ο γονιός δεν έχει άλλες εναλλακτικές μεθόδους, τότε η συχνότητα της τιμωρίας αυτής μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε σοβαρή σωματική κακοποίηση του παιδιού.
8. Η σωματική τιμωρία ενισχύει το επικίνδυνο και άδικο μήνυμα ότι«ο πιο δυνατός επιβάλλεται για­τί μπορεί και το κάνει» και ότι είναι αποδεκτή η λογική να πληγώνουμε κάποιον επειδή τυχαίνει να είναι μικρότερος και πιο αδύναμος από εμάς.
9. Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από τους ρόλους των γονιών τους ότι η σωματική τιμωρία αποτελεί α­ποδεκτό τρόπο έκφρασης αρνητικών συναισθημάτων και επίλυσης αντιπαραθέσεων ή συγκρούσε­ων.
10. Τα γερά θεμέλια μιας υγιούς προσωπικότητας βασίζονται στην αγάπη, τον σεβασμό και τη σω­στή επικοινωνία και όχι στον φόβο και την απειλή για σωματική τιμωρία
.

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

"ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ ΤΑ ΑΣΤΡΑ"-ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ- (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)



Του Μενέλαου Λουντέμη

[απόσπασμα]

... Να, σαν κι αυτό το ξυπόλυτο αγόρι που τρέχει απόψε πάνω στο δρόμο που φέρνει στην πόλη. Τρέχει γιατί κρυώνει και γιατί το σπρώχνει ο αέρας σαν κουρελάκι. Τ' όνομα του Μέλιος, μα δε χρειάζεται, γιατί κανείς δεν το ρωτάει. Τώρα περνάει το μεγάλο δρόμο με τις ακακίες που σκίζει την πόλη στα δυο. Είναι καλοφτιαγμένος δρόμος. Τα καλοκαίρια μοσχοβολάει δυνατά απ' τη δεντροστοιχία και, τα περβόλια που απλώνονται πλάι του. Κάθε Κυριακή τον καταβρέχουν κιόλα μ' ένα τρύπιο βαρέλι που το φορτώνουν σ' ένα δίτροχο, για να μη σκονίζονται τα φουστάνια των κοριτσιών. Καλή συνήθεια... Γιατί αλλιώτικα τα κορίτσια μπορεί να μην έβγαιναν περίπατο, και τότε τι χάρη θα είχε ένας εξοχικός δρόμος χωρίς κορίτσια;

Το ξυπόλυτο αγόρι έφτασε τώρα στο γεφύρι όπου αντάμωναν ο δρόμος με τον ποταμό και κάνανε σταυρό. Από δω θα περάσει, να χωθεί στους σκούρους μαχαλάδες. Απ'αυτό το παλιό γεφύρι που τα θεμέλια του τρέμουνε απ' το βιαστικό νερό. Αυτό το ποτάμι από αύριο θα μπει στη μικρή του ζωή.

Γιατί, πιο κάτου, πάει και ποτίζει τις μικρές λεύκες, που ζώνουνε τον αυλόγυρο του σκολειού. Κυλά και φέρνει γύρω το κάτασπρο χτίριο και το τυλίγει σαν νερογάλαζη φασκιά. Από δω φαίνεται καλά η κόκκινη σκεπή του, οι δυο κολόνες που στέκονται ολόθρες μπροστά στην πόρτα του, τα φαρδιά του παράθυρα. Όμορφα που θα είναι εκεί μέσα από αύριο... Τα παιδιά θα μπορούν να 'χουνε από ένα κασκέτο με κουκουβάγια στο κεφάλι και να μιλούν μεγαλίστικα.

Το σκολειό αυτό ήταν ολόιδιο με τ' όνειρο του. Έτσι άσπριζαν οι τοίχοι του κι έτσι έφεγγαν τα παράθυρα του τις νύχτες της μοναξιάς. Έτσι φαίνονταν απ' το χορταρένιο στρώμα του...

Ποιο ήταν αυτό το αγόρι; Μα ποιο άλλο; Ο Κρηφ. Είχε ακόμα στη γλώσσα του τη στυφάδα της μοναξιάς. ... Ο Κρηφ είναι τώρα μεγάλος. Σε λίγο θα γιομίσουν τα μαγουλά του χνούδι. Τρία σωστά χρόνια πέρασαν από τότε. Και το παιδί ψήλωσε, ψήλωσε και χλώμιανε κι άλλο, μα δε βάρυνε. Βασανίστηκε κι άλλο, μα δε γλυκάθηκε. Όλα αυτά τα χρόνια ψαχούλεψε να βρει λίγη ζεστασιά. Πλήρωσε για το ψωμί του άγουρο ιδρό που ακόμα μύριζε γάλα. Να ποιο ήταν το αγόρι. Ο Κρηφ του παλιού βιβλίου που δε βρήκε το χωριό με τα χαρούμενα παιδιά γιατί τα σύννεφα που κυνηγούσε ήταν λυτά και φεύγανε.

Τι έκανε λοιπόν όλα τούτα τα χρόνια; Τίποτα. Μάζευε γνώση και φαρμάκι. Ήθελε να είναι καλός και δεν ήξερε. ΉΘελε να γυρέψει το Μάικωβο μα τον γέλασαν οι δρόμοι. Τι λοιπόν να κάνει; Μια μέρα κάθισε και παίδεψε το κεφάλι του. Το 'βαλε κάτω και το παίδεψε, το 'πλεξε όπως είδε να κάνουν οι γύφτοι με το καλάθι. Στο τέλος το βρήκε: Θα 'πιανε φιλία με τα βιβλία. Θα γύρευε να μάθει από κει, αυτά που του 'κρυβαν οι μεγάλοι πίσω απ' τα παραμύθια που λέγανε αυτοί οι μικροί χάρτινοι παππούδες που κάθονται στα γόνατα σου και σου λένε τις ιστορίες τους χωρίς καμώματα και παρακάλια.

Μα στο χωριό, που δούλευε παραπαίδι, δεν είχε χαρτοπουλιά. Έπρεπε, λοιπόν, να παρακαλέσει κανένα μπάρμπα απ' αυτούς που κατεβαίνανε στην πολιτεία και πουλούσανε το καλαμπόκι τους να του φέρει ένα. Και μια μέρα αυτό έγινε. Έπιασε έναν τέτοιο γερούλη, του 'βαλε στη χούφτα καναδυό μεταλλίκια και, σε παρακαλώ, του λέει αν βρεις, εκεί που πας, κανένα βιβλίο που να λέει καλές ιστορίες, πάρτο μου. Ε; Πολύ θα σε περικαλέσω, όμως...

Έβαλε ο παππούς τα μεταλλίκια στην απαλάμη του, τα πασπάτεψε με το δάχτυλο, αναποδογύρισε ένα, για να δει τι έχει από κάτω... έστρωσε με το δάχτυλο τα μουστάκια του... και του τα 'δωσε πίσω. "Πάρτα, του λέει. Αν τα χαρτιά λένε καλά παραμύθια., μου τα λες και μένα και ξεχρεώνουμε. Αν, πάλι, δε λένε, θα σου πάρω ένα αυτί. Ε;..." Το παιδί τρόμαξε. Ο γέρος τότε έβαλε τα γέλια... "Αιντε, άιντε... Σύχασε... είπε. Δε σου παίρνω αυτί, σου παίρνω ένα μεταλλίκι. Σύμφωνοι;"

Σε τρεις μέρες του 'φερε ένα χαρτί, λίγο πιο χοντρό, απ' το βαγγέλιο, και του το 'δωσε. "Το πασπάτεψα από παντού, λέει στο παιδί. Δε βγαίνει τίποτα. Για πάρτο εσύ, μην 'πα και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε."

Το παιδί τ' άνοιξε τρέμοντας. Ήταν σαν μικρό σπιτάκι. "Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού έλεγε το ξωφυλλό του." Αυτό ήταν! Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το 'μαθε νεράκι. Κείνος ο μπάρμπας, που του το 'χε φέρει, τ' άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ' όποιον ήθελε.

Ώσπου να κλείσει κείνη η χρονιά, είχε καταπιεί κι άλλα καμιά δεκαριά βιβλία. Τότε πήρε να γίνεται λόγος για κείνο το παραπαίδι, σ' όλα τα σπίτια. Το μάθε κι ο δάσκάλος, και μια μέρα του παράγγειλε να πάει να τον δει. Βάζει, λοιπόν, ένα παστρικό πουκάμισο και πάει.

- Α, έλα δω... του κάνει ο δάσκαλος. Εσύ είσαι που λες τα παραμύθια;

- Δε φταίω γω... έκανε το παιδί.

- Και ποιος σου είπε ότι φταις; Καλά κανωμένα είν'αυτά που κάνεις. Μα γιατί δεν έρχεσαι να σε γράψουμε να μάθεις και γράμματα του σκολειού; Ε; Δεν τ' αγαπάς;

Γράμματα του σκολειού! Αν τ' αγαπούσε! Μα υπήρχαν πιο γλυκά γράμματα! Πώς όμως να τα μάθει; Αυτός μαθαινε γράμματα του ποδαριού, γράμματα της τρεχάλας, μιαν αράδα εδώ και μιαν εκεί. Μαζί με τα δαμάλια. Να βοσκάνε κείνα γρασίδι κι αυτός βιβλίο. Αν τ' αγαπούσε λέει! Τι λόγια είν' αυτά που λες, κυρ-δάσκαλε! Μα πόσα κομμάτια θα γίνει ένα τόσο δα ανθρωπάκι; Βλέπεις, τα σκολειά σ' αυτό τον κόσμο είναι όλα σκολειά της μέρας. Ανοίγουνε τις πόρτες τους μαζί με τα μαντριά. Πού να πάει; Εδώ ή εκεί

Πάει λοιπόν με το κοπάδι. Και παίρνει λίγο χρήμα, που είναι πηχτός ιδρός. Το μαζεύει λίγο λίγο, όπως το μερμηγκάκι το σπόρο. Έχει κάτι σχέδια... Σκοπεύει, σα μαζέψει κάμποσα, να πάει σ'ένα δάσκαλο και να του πει "να, πάρε, και δως μου γράμματα, γράμματα καλά όμως, του σκολειού..." Έχει την ελπίδα ότι έτσι δε θα τον διώξουν. Έχει ακουστά για τους δασκάλους ότι είναι καταδεχτικοί άνθρωποι και δε θα τον αποπάρουνε.

Και, τώρα, να ο δάσκαλος ήρθε μοναχός του. Η καλή του τύχη τον έφερε μπροστά του. Και τι;... Δάσκαλος αληθινός, με γυαλιά! Και τον καλάει και στο σπίτι του. Ώρα ήταν λοιπόν. Πιάνει κι αυτός το σακάκι του και το κουνάει.

- Τ' είν' αυτό; ρωτάει ο δάσκαλος.

- Χρήματα.

- Πού τα 'βρες;

- Τα κέρδισα.

- Και γιατί τα κουνάς;

- Είναι για γράμματα.Μα δεν είναι πολλά. `Αμα τα κάνω μπόλικα, θα τα φέρω εδώ να μου μάθεις. Μπορεί να γίνει αυτό κυρ-δάσκαλε;

- Αν μπορεί;...

Ο δάσκαλος έβαλε τη γροθιά του στο μάτι για να διώξει ένα σκουπίδι. Ύστερα κοίταξε το παιδί βαθιά στα μάτια.

- Λοιπόν... πήγε να του πει.

Η φωνή του ήταν κάπως αλλιώτικη, έτσι λιγάκι σαν βραχνή.

- `Αστα... `Αστα εκεί είπε, και πήγαινε... Αύριο, που θα παχνίσεις τα δαμάλια σου, έλα... του λέει.

- Να πάρω πλακοκόντυλο, δάσκαλε; Να πάρω χαρτιά, μολύβια;

- Όχι, όχι, καλό μου παιδί... πώς είναι τ' όνομα σου;

- Μέλιος.

- Όχι, Μέλιο. Και πάλι ήταν αλλαγμένη η φωνή του, πιο πολύ αλλαγμένη και πιο βραχνή.

Το παιδί στάθηκε λίγο. Ύστερα άδειασε την τσέπη του στο τραπέζι κι έφυγε. Ο δάσκαλος ούτε γύρισε να το δει. Αφανίστηκε να κοιτά έξω απ' το παράθυρο, σαν να ξεφύτρωσε ξαφνικά εκεί έξω κάνας καινούργιος κόσμος και ήθελε να τον μάθει. ...

Μενέλαος Λουντέμης
Το διάβασα στο firiki.pblogs.gr

"ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ" -ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ-


"ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ ΟΝΑΡ"

Ένα ακόμη γεμάτο τρυφεράδα κείμενο ...

Μεθυσμένο Όναρ

Ένα βράδυ θα ήθελα να εισβάλλω με το ζόρι στα όνειρά σου και να σε ταράξω.

Να ταράξω αυτόν το γαλήνιο λήθαργο που έχεις βρει καταφύγιο... Τότε αγάπη μου θα δεις πραγματικά όνειρα!

Η εικόνα μου θα γίνει η παροδική σου πραγματικότητα και η απελπισμένη μου φωνή θα σου τραγουδά επαναστατικά τραγούδια. Ύμνους που θα σε ωθούν να τους ψάλλεις, που θα έχουν ενέργεια και ροή και που θα ταράζουν τη νηνεμία των ψευτονείρων σου.

Θα ‘θελα να ΄μαι όμορφη όταν θα με βλέπεις. Πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά... Πιο όμορφη ακόμα από τη στιγμή που μ’ ερωτεύτηκες! Τα μεγάλα πράσινα μάτια μου θα σε στοιχειώνουν.

Θα σου υπενθυμίζουν την κάθε μικρή στιγμή που έχουμε ζήσει! Θα απαιτούν να θυμηθείς τις ένδοξες μέρες που τα κοίταζες και δε χόρταινες να τα βλέπεις... να τα κοιτάζεις λοιπόν τώρα και να θαυμάζεις το φλογερό πνεύμα τους αλλά να μην λησμονείς την αγάπη που αντικατόπτριζαν όταν σε έβλεπαν. Γιατί πραγματικά σε έβλεπαν!

Τα χείλη μου... Τα χείλη μου θα ήθελα να είναι κόκκινα, κόκκινα σαν το κρασί. Να σου προσφέρουν πάντα με το φιλί τους αυτήν την πρώτη γουλιά κρασιού μετά το ταξίδι σου. Να σε κάνουν να θυμάσαι τις στιγμές που τα φυλάκιζες στα χείλη σου.

Τα μαλλιά μου θα ήθελα να χαϊδεύουν το σώμα σου. Να το τυλίγουν ζεστά και να σταματούν τον ιδρώτα σου πριν προλάβει να κυλίσει στο μέτωπό σου.

Τα χέρια μου... τα χέρια μου θα ήθελα να σε αγκαλιάζουν. Όχι για ‘σενα, όχι, προς Θεού. Αυτό το θέλω για ‘μένα!

Το σώμα μου θα ήθελα να είναι ντυμένο στα λευκά. Ήξερα πως πάντα σου άρεσα λίγο περισσότερο με το λευκό μου φουστάνι. Το έβλεπα στα μάτια σου που πλημμύριζαν από αγάπη και λαχτάρα κάθε φορά που μ’ έβλεπες να το φορώ και να κοντοστέκομαι δειλά στην πόρτα του δωματίου σου. Δε θέλω να φοράω παπούτσια όμως. Ξυπόλυτη... Ξυπόλυτη θα μπω πιο αέρινα στο δωμάτιο της ψυχής σου.

-Πω πω! Είναι αποπνικτικά εδώ... Μήπως να ανοίξεις το παράθυρο; Το κρατάς αρκετό καιρό κλειστό.

–Απίστευτο! Εδώ είμαι εγώ! Εδώ είμαστε εμείς! Τη θυμάμαι αυτή τη μέρα. Αλλά και αυτή τη νύχτα! Εδώ είναι όλα! Στο πιο απόμερο και καλά φυλαγμένο κομμάτι της ψυχής σου βρίσκεται η μικρή μας ζωή!

–Τη βρήκα! Αυτήν την ανάμνηση θέλω να ανασύρω στο όνειρό σου... την όμορφη εκείνη νύχτα που ήρθες διακριτικά πίσω μου, με αγκάλιασες σφιχτά, με τύλιξες θερμά στο σώμα σου και μου ψυθίρισες ότι με αγαπάς πολύ... πάρα πολύ... Μ’ έκανες ευτυχισμένη τότε! Πραγματικά ευτυχισμένη!!

Τώρα το βλέπω... θα ‘χεις πια ξυπνήσει. Μα εγώ είμαι εκεί! Μπροστά σου, δίπλα σου, πίσω σου... παντού! Ικανοποιημένη! Ικανοποιημένη που κατάφερα να σου προκαλέσω αυτήν την αναστάτωση. Και χαμογελάω γιατί ξέρω πως θα με αποζητήσεις και στο επόμενο όνειρο.

Μα μην ξεχνάς πως λίγα είναι τα όνειρα που είναι τόσο δυνατά ώστε να τα θυμάσαι και στη διάρκεια της επόμενης ημέρας και θες να τα δεις ξανά... να τα ονειρευτείς έστω μια φορά ακόμη στη ζωή σου! Είμαι έτοιμη πια να φύγω.

Καληνύχτα αγάπη μου! Όνειρα γλυκά...

Γράφει η Νάντια Κορτάθαρ

Πηγή:http://www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ"ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ ΜΑΛΑΜΑ

"ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ"

Πρόγραμμα Βραδινών Ξεναγήσεων στο Αστεροσκοπείο Αθηνών (Κέντρο Επισκεπτών Πεντέλης)

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ



Επόμενη Ημερομηνία: Σάββατο, 28 Μάιος 2016 20:00

Τοποθεσία: Κέντρο Επισκεπτών Πεντέλης - Εθνικού Αστεροσκοπείου

Το Κέντρο Επισκεπτών Πεντέλης του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών έχει ξεκινήσει ήδη τις βραδινές ξεναγήσεις. Αν τα παιδιά σας είναι μεγαλύτερα των 8 χρόνων, θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν την ξενάγηση και θα είναι μία μοναδική εμπειρία για αυτά.

Ο σκοπός του Ινστιτούτου Αστρονομίας, Αστροφυσικής, Διαστημικών Εφαρμογών και Τηλεπισκόπησης είναι η διάχυση αστρονομικών γνώσεων προς το ευρύ κοινό και ειδικά στους νέους, και η πληροφόρηση του κοινού για τα νέα επιτεύγματα και ανακαλύψεις στην Αστρονομία και Διαστημική Φυσική. Αυτό επιτυγχάνεται με την οργάνωση σεμιναρίων, διαλέξεων και με νυχτερινές παρατηρήσεις με το διοπτρικό τηλεσκόπιο 62.5 εκ. Newall. Επιπλέον, το Κέντρο παράγει ταινίες με αστρονομικό περιεχόμενο, οι οποίες και παρουσιάζονται στους επισκέπτες κατά τη διάρκεια των ξεναγήσεων.

Το Κέντρο Επισκεπτών στεγάζεται στο εντυπωσιακό κτίριο του τηλεσκοπίου Newall στο λόφο "Κουφός" στη Πεντέλη, περίπου 18 χλμ από το κέντρο της Αθήνας, σε υψόμετρο 500μ.

Το βραδινό πρόγραμμα των προγραμματισμένων επισκέψεων ξεκινά στις 20:00.

Οι προγραμματισμένες ημερήσιες επισκέψεις σχολείων καταγράφονται σε αυτό το ημερολόγιο.

Σε περίπτωση κακοκαιρίας η ξενάγηση περιορίζεται στους εσωτερικούς χώρους του Κέντρου Επισκεπτών και δεν είναι δυνατή η παρατήρηση από το τηλεσκόπιο.

Tο Κέντρο Επισκεπτών μπορεί να δεχτεί έως και 125 άτομα και διαθέτει χώρο στάθμευσης και κυλικείο.

Η ώρα προσέλευσης είναι από 18:50 έως 19:55. Υπάρχει δυνατότητα προκράτησης θέσεων στα τηλέφωνα 210-8109107 και 210-6131247 κάθε εργάσιμη ημέρα από τις 9πμ έως τις 3μμ. Χωρίς προκράτηση, τηρείται σειρά προτεραιότητας μέχρι την πλήρωση των διαθέσιμων θέσεων.
Το πρόγραμμα για το κοινό είναι κατάλληλο για ηλικίες άνω των 8 ετών.
Τιμή εισόδου 5€
Εκτός των προγραμματισμένων βραδινών ξεναγήσεων, υπάρχει δυνατότητα επιπλέον βραδινών και πρωινών ξεναγήσεων τόσο στην ελληνική όσο και στην αγγλική γλώσσα. Απαιτείται προσυνεννόηση.

Υπάρχει ειδικό πρόγραμμα πρωινών ξεναγήσεων για σχολεία. Οι ξεναγήσεις γίνονται κάθε εργάσιμη ημέρα (9:30-11:00 και 11:00-12:30) και απαιτείται προσυνεννόηση με το κέντρο. Τιμή εισόδου 2,50 €.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Κέντρο Επισκεπτών ΙΑΑΔΕΤ, Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, Τηλ.:2106131247, 2108109107 Fax:2108040453, E-mail:

Υπεύθυνος για την λειτουργία του Κέντρου Επισκεπτών είναι ο Δρ. Β. Κολοκοτρώνης και υποστηρίζεται από τα μέλη του ΙΑΑΔΕΤ: Π. Βαρδάξογλου, Θ. Βάρσο, και Α. Μυλωνά.

Λεπτομέρειες για τρόπους πρόσβασης με μέσα μαζικής μεταφοράς μπορείτε να δείτε εδώ.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Τηλέφωνο
2106131247, 2108109107
Email
Ιστοσελίδα
http://www.astro.noa.gr/gr/visitorcenter/penteli/

Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr

"ΠΩΣ ΛΕΓΟΝΤΑΝ ΠΑΛΙΑ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ"



Πού βρίσκονταν τα Κατσικάδικα; Πώς λέγονται σήμερα οι Κουκουβάουνες; Πού είναι το Τουρκολίμανο και ποια γειτονιά γνωρίζουν οι κάτοικοι της και ως Μαγκουφάνα; Ακολουθήστε μας, σε μια βόλτα στα παλιά τοπωνύμια των περιοχών της Αθήνας.

Της Ηρούς Κουνάδη
Κατσικάδικα:Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ακόμα σχεδιαζόταν η Πλατεία Δεξαμενής, το Κολωνάκι αποκαλούταν Κατσικάδικα, και βόρεια της πλατείας δεν υπήρχαν παρά καλύβες βοσκών. Τα κατσικάκια τους, μάλιστα, έφαγαν –στην κυριολεξία– την πρώτη απόπειρα δεντροφύτευσης του Λυκαβηττού.

Κουκουβάουνες: Λεγόταν η σημερινή Μεταμόρφωση, πριν η μανία να καταργήσουμε τα αρβανίτικα τοπωνύμια «χτυπήσει» την Αττική, και γίνουν τα Λιόσια Ίλιον, η Χασιά Φυλή, το Μενίδι Αχαρνές και το Λιόπεσι Παιανία.

Λοιμικό: Ήταν το Ελληνικό μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Αν δεν το μαντέψατε, το όνομα προέρχεται από ένα λοιμοκαθαρτήριο που υπήρχε στην περιοχή.

Μαγκουφάνα: «Θύμα» κι αυτή της από-αρβανιτοποίησης των αττικών τοπωνυμίων, άλλαξε το όνομά της σε Πεύκη με διάταγμα που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το 1960.

Μπραχάμι: Εντάξει, αυτό το ξέρετε –κυρίως επειδή οι παλαιότεροι κάτοικοι του Αγίου Δημητρίου και της Δάφνης αποκαλούν ακόμα έτσι τη γειτονιά τους.

Τουρκολίμανο: Κι αυτό θα το έχετε ακουστά, αν γνωρίζετε έστω και έναν Πειραιώτη άνω των 40. Είναι το Μικρολίμανο του Πειραιά, που κάποια στιγμή αποφασίσαμε πως παραέχει πολλά τούρκικα τοπωνύμια. Το Πασαλιμάνι έμεινε, το Τουρκολίμανο έφυγε.

Κακοσάλεσι: «Στου σπιτ’ στου Κακοσάλεσ’ δε ματαξαναγυρνώ» τραγουδούσε ο Γιάννης Μηλιώκας τότε που η Αυλώνα αποκαλούταν ακόμα από τους γηραιότερους κατοίκους της με το όνομα που είχε ως το 1927 –και το οποίο σήμαινε «κακό πέρασμα», επειδή το ορμητήριο των κλεφτών εκεί δυσκόλευε το πέρασμα των Οθωμανών.

Βουρλοπόταμος: Είναι η σημερινή Αμφιθέα, του Παλαιού Φαλήρου, η οποία τότε δανειζόταν το όνομά της από το ρέμα που την διέσχιζε.

Λεβί: Ένα από τα πιο άγνωστα παλιά τοπωνύμια της Αθήνας, το εβραϊκό Λεβί έγινε αργότερα επίθετο –ο Δημήτρης Λεβής ήταν ο τελευταίος ιδιοκτήτης της αγροικίας στον Ελαιώνα, που δάνειζε το όνομά της στην γειτονιά γύρω της.

Αλώνια: Λεγόταν το Θησείο μέχρι και τα πρώτα χρόνια της ανεξάρτητης Αθήνας –τότε που εκπονήθηκε το πρώτο σχέδιο πόλης, από τους Κλεάνθη και Σάουμπερτ. Υπήρχαν όντως αλώνια στην πλατεία έξω από τον σταθμό του ηλεκτρικού, τα οποία μάλιστα σημειώνονται στα σχέδια των Κλεάνθη και Σάουμπερτ.

Πηγή: in2life.gr

Το διάβασα στο www.tvxs.gr

"ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΙΑ ..."

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια
          Καλλιτέχνης: Γεράσιμος Στέρης (λεπτομέρεια)

Περί σιωπής και λόγων

«Το στεφάνι της σιωπής είναι στολίδι καλού ανθρώπου. Η φλυαρία όμως που αγγίζει την ηδονή, κακή παρέα είναι και ασθένεια για την πόλη» (Ευριπίδου Αντιόπη)
Θα σας έχει τύχει συζητώντας με κάποιον να αντιλαμβάνεστε πως δεν έχει ακούσει τίποτα απ’ όσα λέτε. Πως περιμένει απλώς να βάλετε την τελεία σας για να αρχίσει να λέει τα δικά του ή ακόμα χειρότερα, να σας διακόπτει για να πει τη δική του ιστορία. Δυσκολευόμαστε να επικοινωνήσουμε με επιτυχία, ακόμα και με πολύ δικούς μας ανθρώπους, επειδή, όπως είπε ο Ευριπίδης, η «φλυαρία αγγίζει την ηδονή». Θέλουμε να διηγηθούμε αυτό που μας συνέβη, να εκφράσουμε τη γνώμη ή τους φόβους μας, να κομπάσουμε για κάποια επιτυχία μας, και ως ένα βαθμό είναι απολύτως φυσιολογικό. Γίνεται προβληματικό όταν θέλουμε να μιλάμε μόνο εμείς χωρίς ν’ ακούμε τον συνομιλητή μας και όταν μιλάμε μόνο για ζητήματα που δεν έχουν καμία αξία για κανέναν. Η επικοινωνία απαιτεί την εναλλαγή των ρόλων του πομπού και του δέκτη και διάκριση. Δεν λέγονται όλα τα πράγματα όλες τις ώρες, ακόμα και αν νιώθουμε πως ό, τι έχουμε να πούμε είναι πολύ σημαντικό.

Λόγια με μέτρο
Σήμερα λέμε «τα πολλά λόγια είναι φτώχια», αλλά στην αρχαία Αθήνα και στις υπόλοιπες ιωνικές πόλεις, τα λόγια ήταν ο πλούτος που οδήγησε στη δημοκρατία και στον πολιτισμό. Οι ομιλίες και οι αντιπαραθέσεις στην Αγορά, στην Εκκλησία του Δήμου και στα Δικαστήρια είναι ο θησαυρός της σκέψης που μας τρέφει έως σήμερα. Ακόμα όμως και οι Ίωνες, που αγαπούσαν τόσο τις φιλοσοφικές αναλύσεις και τις συζητήσεις στην Αγορά, δεν άντεχαν τον φλύαρο που δεν έχει να πει κάτι ωφέλιμο.

Να μερικές γνώμες:
Ο Απολλώνιος Τυανεύς παρατηρεί πως
«Οι πιο σημαντικοί άνθρωποι είναι βραχυλογώτατοι»

Ο Δημόκριτος ταυτίζει τη φλυαρία με ένα άλλο βλαβερό ελάττωμα:
«Να μιλάς συνέχεια και να μην θέλεις να ακούσεις τίποτα είναι πλεονεξία»


Εξ άλλου η ίδια η φύση μας δείχνει τον δρόμο, αφού μας έδωσε δύο αυτιά για ν’ ακούμε και μία μόνο γλώσσα για να μιλάμε, όπως έλεγε ο Ζήνων ο Κιτιεύς. Αυτός είπε και τη φράση που λέμε και σήμερα:
«Αν συζητάς χωρίς να έχεις μουσκέψει τη γλώσσα στο μυαλό σου, ακόμα περισσότερα λάθη θα κάνεις μιλώντας».

Ο Κλεάνθης ο Στωικός συνήθιζε να παραμένει σιωπηλός και κάποιος ζήτησε να μάθει τον λόγο που δεν μιλά, αφού είναι ευχάριστο να συζητά κανείς με τους φίλους του. Κι εκείνος απάντησε
«Ευχάριστο είναι, αλλά όσο πιο ευχάριστο είναι τόσο περισσότερο οφείλουμε να το παραχωρούμε στους φίλους μας».

Οι πιο σιωπηλοί
Άλλοι απεχθάνονταν την πολυλογία ακόμα περισσότερο. Κάποιοι φιλόσοφοι επειδή θεωρούσαν πως τα λόγια εμποδίζουν την σκέψη και άρα την αναζήτηση της αλήθειας, και οι Δωριείς επειδή ήταν από τη φύση τους λιγομίλητοι. Από τους Δωριείς της Λακωνίας ονομάζουμε μέχρι σήμερα λακωνικότητα την ικανότητα να εκφράζεται κάποιος συνοπτικά.

Ο Διογένης ο κυνικός θεωρούσε την πολυλογία μεγάλο μειονέκτημα για έναν φιλόσοφο. Έτσι, όταν κάποιος από τους λεγόμενους «εριστικούς» κόμπαζε πως είναι φιλόσοφος, ο Διογένης του είπε:
«Λες πως φιλοσοφείς, βρε κακομοίρη, ενώ λυμαίνεσαι αυτό που είναι το βέλτιστο στη ζωή του φιλοσόφου», εννοώντας τη σιωπή.

Ο Πυθαγόρας εξέταζε με προσοχή κάθε υποψήφιο μαθητή του και απέρριπτε χωρίς δεύτερη συζήτηση κάποιον που είχε τη φήμη του πολυλογά. Αλλά κι εκείνοι που περνούσαν αυτό το προκαταρτικό στάδιο υφίσταντο διάφορες δοκιμασίες, η πιο δύσκολη από τις οποίες ήταν η «εχεμυθία», η πενταετής σιωπή! Με αυτή τη μέθοδο ο Πυθαγόρας ενίσχυε την ικανότητα αυτοελέγχου των μαθητών του, γιατί γνώριζε πως τίποτα δεν συγκρατείται δυσκολότερα από τη γλώσσα.

Για τους Σπαρτιάτες και τους Κρήτες, ο Πλάτων ισχυριζόταν πως ήταν οι πιο σοφοί από τους Έλληνες, επειδή έλεγαν πολλά με λίγα λόγια.
«Και για να καταλάβετε ότι λέω αλήθεια πως οι Σπαρτιάτες έχουν μορφωθεί άριστα στη φιλοσοφία και τη ρητορική, σας λέω αυτό: αν κάποιος συζητήσει με τον τελευταίο από τους Σπαρτιάτες, θα του φανεί πως στα περισσότερα ζητήματα αυτός είναι ανίδεος. Έπειτα όμως, σ’ κάποιο σημείο της συζήτησης, θα ρίξει μία αξιόλογη φράση, σύντομη και γεμάτη δύναμη, σαν δεινός ακοντιστής, ώστε ο συνομιλητής του να μην φαίνεται κοντά του καλύτερος από μωρό παιδί»
Χαρακτηριστική για τη βραχυλογία των Σπαρτιατών είναι και η παρακάτω ιστορία:

Μία πολύ φτωχή πόλη απέστειλε κάποτε πρέσβεις στη Σπάρτη για να ζητήσουν σιτάρι. Ένας από αυτούς, εξηγώντας την αποστολή του φλυαρούσε ασταμάτητα. Όταν επιτέλους τελείωσε, οι Σπαρτιάτες του είπαν:
-Το τέλος του λόγου σου ήταν ακατανόητο κι εν τω μεταξύ ξεχάσαμε τι έλεγες στην αρχή.

Γύρισαν με άδεια χέρια πίσω στην πόλη τους οι πρέσβεις και διηγήθηκαν τι τους συνέβη. Ο επόμενος πρέσβης εμφανίστηκε απλώς στη συνέλευση των Σπαρτιατών κρατώντας αδειανούς σάκους και είπε απλώς «Οι σάκοι είναι αδειανοί, γεμίστε τους!»

Οι Σπαρτιάτες, αφού γέμισαν τους σάκους, είπαν στον πρέσβη:
-Δεν υπήρχε λόγος να πεις πως οι σάκοι ήταν αδειανοί, το είδαμε. Ούτε χρειαζόταν να μας πεις να τα γεμίσουμε, ήταν προφανές πως αυτό ζητούσατε. Φροντίστε να μιλάτε λιγότερο.

Μπορεί σε κάποιους ο Πυθαγόρας και οι Λάκωνες να φαίνονται υπερβολικά αυστηροί. Μπορεί ακόμα να θεωρούμε σήμερα πως μιλώντας πολύ, απλώς εκφράζουμε πιο αναλυτικά τη σκέψη μας και επικοινωνούμε καλύτερα. Πάντως εμείς θα σας αφήσουμε με την εξομολόγηση του ποιητή Σιμωνίδη από την Κέα:
«Ποτέ δεν μετάνιωσα επειδή έμεινα σιωπηλός, ενώ πολλές φορές μετάνιωσα που μίλησα»

Κείμενο: Αθηνά Ταρλά
Πηγή: grethexis.com

Tο διάβασα στο  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

"Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΥΜΟΣ"



Γιατί είναι το πιο παρεξηγημένο κι ενοχοποιημένο από όλα τα συναισθήματα; Είναι όντως ένα τέρας που αν το αφήσω ελεύθερο μπορεί να καταστρέψει όλες μου τις σχέσεις; Μπορώ να μάθω να το εκφράζω χωρίς επιθετικότητα;

«Δεν πιστεύω όταν σ’έχει ενοχλήσει κάτι που σου είπε ή έκανε κάποιος να δείχνεις θυμωμένη ή πειραγμένη; Δεν θα δείξεις ποτέ πως θύμωσες. Όχι μόνο δεν θα σταματήσεις να μιλάς ή θα κρατάς μούτρα, αλλά, τότε είναι που θα κάνεις σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Μη δώσεις ποτέ τέτοια χαρά και ειδικά σε κάποιον τρίτο. Αποστασιοποιήσου με ευγένεια και αν περιμένεις αρκετά στην όχθη του ποταμού, θα δεις τα πτώματα των εχθρών σου να περνούν επιπλέοντας από μπροστά σου».

Έχω παρατηρήσει πως οι πλέον συνηθισμένοι τρόποι έκφρασης του θυμού είναι δυο. Ο ένας είναι αυτός που περιέγραψα παραπάνω και ο άλλος είναι η καθαρή ή η καλυμμένη επιθετικότητα. Κάποιοι φωνάζουν, χειροδικούν, εκτοξεύουν πράγματα, βρίζουν, απειλούν. Άλλοι χρησιμοποιούν ειρωνεία, χιούμορ ή παθητικοεπιθετικά σχόλια, άλλοι τερματίζουν απότομα σχέσεις γιατί φοβούνται τη σύγκρουση και άλλοι γίνονται απόμακροι, σιωπηλοί, ψυχροί ή θλιμένοι ώστε να μπορέσουν να διατηρήσουν τη συγκρότηση του εαυτού τους. Σε όλες αυτές τις συμπεριφορές υπάρχει κάτι κοινό. Ο φόβος ή οι ενοχές για το θυμό και το μπέρδεμα γύρω απ’αυτόν.

Ο θυμός είναι το πιο παρεξηγημένο, ενοχοποιημένο και το συναίσθημα που ανεχόμαστε λιγότερο απ’όλα. Έχει την εικόνα κάτι του μεγάλου και ανεξέλεγκτου, που εάν το αφήσουμε ελεύθερο θα καταστρέψει τα πάντα. Κάτι που το κάνει ακόμα πιο μπερδεμένο είναι τα αντιφατικά μηνύματα που παίρνουμε από παιδιά. Μαθαίνουμε ότι δεν είναι αποδεκτό να θυμώνουμε, αλλά από την άλλη μεριά βιώνουμε την οργή ή τον θυμό από τους ενήλικους, είτε άμεσα είτε με την έμμεση μορφή της παγερής αποδοκιμασίας.


Ας φανταστούμε λοιπόν τι συμβαίνει εάν ένα παιδί στην προσπάθειά του να εκφράσει ένα συναίσθημα θυμού προς το γονιό έχει ν’αντιμετωπίσει αποδοκιμασία ή απόρριψη ή κάτι που θα βιώσει ως απώλεια αγάπης. Αρχίζει και καταγράφεται ως εμπειρία ότι η έκφραση του θυμού προκαλεί κινδύνους -ή να το πω πιο απλά, η “χασούρα” είναι μεγαλύτερη απ’το “κέρδος”-. Όμως ο θυμός είναι σχεδόν αναπόφευκτος και έτσι έρχεται η στιγμή που πρέπει να πάρει μερικές αποφάσεις για το τι να κάνει όταν τον νιώθει. Συνήθως αποφασίζει να σπρώξει το συναίσθημα προς το κάτω, να το κρατήσει μέσα του. Δεν είναι τυχαίο που τις περισσότερες φορές κάτω απ’τη θλίψη βρίσκεται θυμός που δεν έχει εκφραστεί και έχει αναστραφεί. Έτσι ξεκινάει η παρέμβαση στην υγιή ανάπτυξη. Ο οργανισμός όμως επιδιώκει συνεχώς να φτάσει σε ομοιόσταση με το να εκφράζονται τα συναισθήματα για να μπορέσει να επιτευχθεί μια αίσθηση ικανοποίησης, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει την επόμενη ανάγκη του, συνεχίζοντας έτσι τον αέναο κύκλο της ανάπτυξής του. Η έκφραση του συναισθήματος θα γίνει με ή χωρίς τη συνεργασία της επίγνωσής μας.

Ο θυμός θα εκτονωθεί. Το παιδί -και αργότερα ως ενήλικας- μπορεί να αναστρέψει το θυμό του. Θα κάνει στον εαυτό του αυτό που θα ήθελε να κάνει στους άλλους. Μπορεί να αυτοτραυματίζεται, να ξεριζώνει τούφες απ’τα μαλλιά του, να συσφίξει τους μυς προκαλώντας πονοκεφάλους κλπ. Κάποιος άλλος μπορεί να ανακλά το θυμό του χωρίς να εκφράζει το γνήσιο συναίσθημα σε καμία περίπτωση. Μετά από ένα διάστημα ξεχνά ακόμη και ποιο ήταν. Όμως, η ενέργεια παραμένει και πρέπει να εκφραστεί. Γίνεται σωματικά επιθετικό και νιώθει καλά αλλά όχι για πολύ. Δοκιμάζει ξανά προσπαθώντας να αναδημιουργήσει την καλή αίσθηση. Υπάρχουν και παιδιά που θα εκφραστούν σωματικά είτε με επεισόδια νυχτερινής ενούρησης είτε με τη συγκράτηση των κενώσεων. Αρκετά συνηθισμένο είναι και το να προβάλλουμε το θυμό μας σε άλλους και να φανταζόμαστε πως οι άλλοι είναι θυμωμένοι μαζί μας. Ο θυμός είναι το πιο δύσκολο συναίσθημα που χρειάζεται να εκφράσει ένα παιδί. Μπορεί να βρει τον τρόπο για να εκφράσει άλλα συναισθήματα όπως φόβο ή χαρά αφού αυτά τα ανέχονται εύκολα οι γονείς και η κουλτούρα μας. Έτσι, μεγαλώνει αντιμετωπίζοντας το θυμό ως κάτι κακό.


Τα καλά νέα είναι ότι οι άνθρωποι έχουμε τη δυνατότητα να ξεμάθουμε και να ξαναμάθουμε νομίζω τα πάντα. Για το πως εκφράζω το θυμό μου χωρίς να κακοποιώ ούτε εμένα ούτε τους άλλους, είμαι σίγουρη πως όλοι μπορούμε. Ο λόγος που περιέγραψα τα παραπάνω είναι για να δούμε πόσο σημαντικό είναι να αποκτήσω επίγνωση για το τί κάνω και πώς το κάνω. Πότε θυμώνω, τι τον κάνω το θυμό μου; Είναι σημαντικό να δω πως ως παιδί δεν είχα επιλογές γιατί εξαρτιόμουν από άλλους. Όμως, στο σήμερα, ως ενήλικας έχω πολλές επιλογές.

Έχω την επιλογή να πω στον άλλον «όταν συμπεριφέρθηκες ή μου μίλησες μ’αυτόν τον τρόπο κλπ, εγώ θύμωσα και χρείαζομαι απόσταση ή να ακούσω συγγνώμη ή θέλω να το συζητήσουμε» Μοιράζεσαι το συναίσθημά σου και αυτό είναι σημαντικό γιατί έτσι όχι μόνο τοποθετείσαι σε μια σχέση, αλλά συμπεριλαμβάνεις και τον άλλον. Το να έχω θυμώσει μαζί σου και να μη στο λέω, δεν έχει καθόλου το «μαζί», είμαστε και οι δυο μόνοι μας. Όταν ρωτάω τους ανθρώπους «τι πιστεύεις πως θα συμβεί εάν πεις στον άλλον πως θύμωσες;» Η απάντηση είναι πάντα η ίδια. «Φοβάμαι πως η σχέση θα διαλυθεί». Αυτός ο φόβος είναι η καταγεγραμμένη εμπειρία που περιέγραψα παραπάνω. Εάν συνεχιστεί ο παλιός τρόπος, είναι βέβαιο πως η σχέση θα καταστραφεί. Ξέρω πως ακούγεται δύσκολο γι’αυτό πάντα προτείνω στην αρχή να το κάνουν με ανθρώπους και σε σχέσεις που αισθάνονται ασφαλείς. Με κάποιο καλό φίλο, ίσως αδέρφια, τον θεραπευτή τους. Βοηθάει επίσης να είναι απόλυτα ξεκάθαρο πως ο θυμός είναι απλά ένα συναίσθημα όπως τα υπόλοιπα, δεν έχει να κάνει με επιθετικότητα η οποία είναι συμπεριφορά.

Ο καινούργιος τρόπος έχει μόνο χαρά, ενηλικίωση, φροντίδα για τον εαυτό μου, για τους άλλους, τη σχέση και κυρίως, δεν αφήνω ανοιχτούς λογαριασμούς που είναι ένας σίγουρος τρόπος για να παραμείνουμε ανικανοποίητοι και καθηλωμένοι.

Νάσια Ευθυμιοπούλου


Πηγή: exostispress

Το διάβασα στο  http://antikleidi.com

ΠΑΓΩΤΟ: Η ΠΙΟ ΝΟΣΤΙΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ



Το αγαπημένο γλύκισμα του καλοκαιριού, το παγωτό, έχει τη δική του παγκόσμια και γλυκιά ιστορία. Με τις πρώτες γραπτές πηγές να προέρχονται από την Κίνα, η ιστορία του παγωτού περνά από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, τη Μεσοποταμία, τη Σικελία, την Κωνσταντινούπολη, φτάνει στις αριστοκρατικές Βερσαλλίες της Γαλλίας και εν συνεχεία επεκτείνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική, και εν τέλει σε όλο τον κόσμο.

Της Κατρίν Αλαμάνου

Χιόνι, γάλα και βρασμένο ρύζι είναι τα συστατικά του πρώτου παγωτού από την Κίνα, όπως αναφέρεται σε πηγές του 600 π.Χ. Ο πάγος διατηρούταν για εβδομάδες σε υπόγειες αποθήκες.

Από χιόνι, μέλι και πολτό φρούτων, ήταν φτιαγμένο το παγωμένο γλύκισμα που δοκίμασε ο αυτοκράτορας Νέρων (54 – 68 μ.Χ.), στη Ρώμη. Ήταν κατά πάσα πιθανότητα ο πρώτος άνθρωπος που δοκίμασε παγωτό στη Δύση.

Γρανίτες από χιόνι, χυμό και κομμάτια φρούτων έφτιαχναν οι κάτοικοι της Σικελίας, σε μια παραλλαγή των σερμπετιών που έφεραν οι Άραβες περίπου το 800 μ.Χ, όταν κατέλαβαν το νησί. Πολλούς αιώνες αργότερα ο βασιλιάς Βίκτωρ - Αμεδαίος Β' σημείωσε το 1718 στο ημερολόγιό του πόσο τον εκνεύριζε η συνήθεια των συμβούλων του στο Παλέρμο να απολαμβάνουν σε κάθε περίσταση μια γρανίτα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων.

Στο σαράι του σουλτάνου της Κωνσταντινούπολης, όπως μνημονεύουν πολλοί περιηγητές του 16ου αιώνα, υπήρχαν αποθήκες πάντα γεμάτες με χιόνι για το αραίωμα των σερμπετιών ενώ οι καλεσμένοι εντυπωσιάζονταν με τις κούπες για τα επιδόρπια, φτιαγμένες από παγωμένους χυμούς φρούτων.


Κωνσταντινούπολη, 1890-1900.

Πολύ πιο κοντά στο σημερινό παγωτό ήταν η συνταγή που εφηύραν οι Ιταλοί στις αρχές περίπου του17ου αιώνα: Ζέσταιναν ένα μείγμα κρέμας γάλακτος και ζάχαρης, το αρωμάτιζαν με πολτό φρούτων και το χτυπούσαν για ώρα μέσα σε ένα λουτρό από σπασμένο πάγο και αλάτι.

Μέχρι τα μέσα του αιώνα οι γρανίτες και τα παγωτά είχαν φθάσει ως τις Βερσαλίες, αλλά η τιμή τους ήταν αρχικά απαγορευτική για τους κοινούς θνητούς. Μερικές δεκαετίες αργότερα η συντεχνία των λεμοναδοποιών παρασκεύαζε καθημερινά «αρωματικό χιόνι» και το μοίραζε στα cafe των Παρισίων. Οι Γάλλοι μετά από έναν αιώνα μετέτρεψαν τη γρανίτα στο γνωστό σορμπέ, με την προσθήκη ασπραδιού αυγού. Το σορμπέ πάγωνε συνήθως σε καλούπια σχήματος φρούτων.



Ο πρώτος παγωτατζής στην ιστορία, πάντως, ήταν φυσικά Ιταλός. Λεγόταν Φραντσέσκο Προκόπιο Κούτο και ξεκίνησε τη δουλειά του το 1686 ενώ στη συνέχεια άνοιξε ένα κατάστημα στο Παρίσι, το «Λε Προκόπ», που υπάρχει μέχρι σήμερα.


Λονδίνο, 1877.

Τα παγωτά πήραν τα πρωτεία από τις γρανίτες κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα, στη χώρα των καινοτομιών, τις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Τζορτζ Ουάσιγκτον ενθάρρυνε τους μαγείρους του να ανακαλύπτουν νέες συνταγές παγωτού.


Βόρεια Καρολίνα, ΗΠΑ. 1900-1910.

Το 1843 μια νοικοκυρά από το Νιου Τζέρσεϊ κατασκεύασε το 1843 την πρώτη χειροκίνητη παγωτομηχανή και μέσα σε τρεις δεκαετίες είχαν κιόλας εμφανιστεί 70 βελτιωμένοι τύποι της.


Λουϊζιάνα, 1940.

Η τεράστια ζήτηση ώθησε το 1851 τον Τζέικομπ Φάζελ να ιδρύσει στη Βαλτιμόρη την πρώτη βιομηχανία παγωτού ενώ ο Ερνεστ Χάμγουι, ένας σύριος μετανάστης στο Σεντ Λούις, έφτιαξε το 1904 τον πρώτο πύραυλο της ιστορίας (που τότε ονομαζόταν χωνάκι), εκτοξεύοντας τις πωλήσεις σε δυσθεώρητα ύψη.



Το παγωτό στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα η πρώτη γαλακτοβιομηχανία άνοιξε το 1934, στον Βοτανικό. Λίγα χρόνια αργότερα άνοιξε και στη βόρεια Ελλάδα μεγάλη γαλακτοβιομηχανία, με έδρα τις Σέρρες. Τότε κυκλοφόρησε το πρώτο τυποποιημένο παγωτό.



Οι πλανόδιοι παγωτατζήδες έγιναν σύμβολο μιας μεταπολεμικής Ελλάδας που εκσυγχρονιζόταν. Με το καρότσι τους γεμάτο παγωμένη κρέμα και παγωτά κασάτα περιφέρονταν στις γειτονιές και πούλαγαν την γλυκιά πραμάτια τους. Μέσα σε ένα μεγάλο κάδο με χιόνι (ή έτοιμο πάγο αργότερα), έριχναν στρώσεις αλάτι για να διατηρείται η θερμοκρασία κάτω από το μηδέν. Εκεί βύθιζαν ένα δεύτερο κάδο πιο μικρό, γεμάτο παγωτό, το οποίο κάθε λίγο ανακάτευαν με μια μεγάλη ξύλινη κουτάλα για να μην κρυσταλλώσει.



Σήμερα οι έλληνες προτιμούν να αγοράζουν παγωτά από περίπτερα ή μικρά μαγαζιά. Σε ποσοστό πάνω από 40%, προτιμούν το παγωτό ξυλάκι.

Ιταλικό ή Αμερικανικό;

Δύο είναι οι βασικές συνταγές παγωτού που χρησιμοποιούνται ευρέως στη Δύση, σήμερα, το λεγόμενο αμερικανικού τύπου και το ιταλικό (gelato).



Το ιταλικό gelato φτιάχνεται μόνο με πλήρες γάλα, χωρίς αβγά και έχει πυκνή σύσταση και έντονη γεύση. Αντίθετα, το παγωτό αμερικανικού τύπου είναι πιο λιπαρό, γιατί φτιάχνεται με κρέμα γάλακτος και είναι ελαφρύ σαν αφρός, γιατί το 50% του όγκου του αποτελείται από αέρα.



Το αμερικανικό είναι πιο ανθυγιεινό καθώς περιέχει 10-12% λιπαρά ενώ το gelato με την πλούσια γεύση περιέχει μονο 4-5%.


Παλέρμο, Σικελία, 1943. Αμερικανός στρατιώτης που βρήκε στη Σικελία συγγενείς του, με τις τρεις εξαδέλφες του.

Το Ανατολίτικο

Dondurma είναι στα τουρκικά το παγωτό. Η νοστιμότερη γεύση του είναι το Kaymaklı Dondurma (καϊμακλί ντοντουρμά), δηλαδή το παγωτό καϊμάκι, που φτιάχνεται από γάλα γίδας, ζάχαρη, σαλέπι και μαστίχα. Θεωρείται ότι προέρχεται από το Καχραμάνμαρας, μια περιοχή στα βάθη της νοτιοανατολικής Τουρκίας. Το Kahramanmaraş φημίζεται για την παραγωγή του σαλεπιού και ενός αλευριού που παράγεται από αποξηραμένους κονδύλους ορχιδέας, συστατικά που χρησιμοποιούνται στη παραγωγή του dondurma.



Πρόκειται για ένα «ελαστικό παγωτό» που κόβεται και με μαχαίρι. Στη Συρία το πασπαλίζουν με πράσινο φιστίκι.



Πράσινο του τσαγιού

Μια ιδιαίτερη και δροσιστική γεύση παγωτού είναι η ιαπωνική εκδοχή με πράσινο τσάι. Η γεύση αυτή είναι πολύ δημοφιλής στην Ιαπωνία, στη Νότια Κορέα και σε πολλές χώρες τις Νοτιοανατολικής Ασίας.



Και μια συνταγή με ρετρό διάθεση
Από τις εκατοντάδες συνταγές παγωτού που μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο ξεχωρίζει το «παγωτό λουκούμι», με κρέμα γάλακτος, ζάχαρη, αυγά, λουκούμια με γεύση κατά προτίμηση τριαντάφυλλο και σπόρους ροδιού. Ολόκληρη η συνταγή στο blogtantekiki.blogspot.gr.



Πηγές:
-Δαβίας, Ορέστης, «Από τα αιώνια χιόνια... στο βιομηχανοποιημένο παγωτό», Το Βήμα, 1-08-1999.
-Το παγωτό έχει τη δική του ιστορία, tanea.gr, 2-10-2012.
-Μπλέτσας, Ευτύχης, «Σήμερον το Παγωτό», bletsas.gr, 25-08-2011
Η Γαστρονομία ανατολικά του Ευφράτη», mirsini.gr.
-Library of Congress, loc.gov.
-flickr.com/commons.

Το διάβασα στο www.tvxs.gr 

Επιπλέον πληροφορίες για την ιστορία του παγωτού μπορείτε να διαβάσετε πατώντας ΕΔΩ.

"ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΟΥΜΕ"



Τα μάτια της ψυχής

Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη


Αχ, αυτά τα φυσικά σώματα, αχ αυτές οι μορφές που μας πλανεύουν με τον υλικό τους μανδύα. Απομακρύνουν τους ανθρώπους, όταν θεωρούνται άσχημες και τους ξελογιάζουν όταν το κάλλος τους θαμπώνει τα μάτια, όταν η θωριά τους μεθάει και θολώνει το μυαλό. Όταν βρίσκονται δίπλα μας, όλα γύρω λούζονται στο φως του ανοιξιάτικου ήλιου κι όταν τις χάνουμε βυθιζόμαστε στο σκοτάδι και τη θλίψη. Αγαπάμε τις μορφές ή τις ψυχές που προσωρινά κατοικούν μέσα τους

Δε χωρίζουν όμως οι ψυχές που αγαπήθηκαν, χωρίζουν όταν ζούνε μέσα στα σώματα κι όχι όταν απορρίψουν το εξωτερικό τους κέλυφος. Όταν οι μορφές γίνονται σημείο συνάντησης των αισθήσεων τότε οι ψυχές απομονώνονται, μπαίνουν στο περιθώριο. Τότε είναι που γίνονται αόρατες κι απρόσιτες.

Αχ, αυτή η όραση που δε μπορεί να διακρίνει εκείνο το φόντο που αιωρείται απαρατήρητο πίσω από τα φαινομενικά σχήματα. Αχ αυτά τα φυσικά μάτια που δε μπορούν να δουν τα άμορφα σώματα που λικνίζονται στο αόρατο και λέγονται ψυχές. Αχ, πότε θα ανασηκώσει το πέπλο, τούτο το λάγνο βλέμμα της ύλης; Πότε θα μπορέσει να δει το πραγματικό πίσω από το ψεύτικο, το αιώνιο πίσω από το εφήμερο, το άφθαρτο πίσω από το φθαρτό; Το αληθινό κάλλος, πίσω από το κίβδηλο ωραίο;

Αχ, κι αυτές οι φυσικές αισθήσεις, που μετρηθήκαν και μείνανε μονάχα πέντε, κι έτσι κάθε τι που δεν αγγίζουμε, δεν υπάρχει, κάθε τι που δεν βλέπουμε, είναι στα αλήθεια αόρατο, ότι δε γευόμαστε, είναι ανούσιο, ότι δεν ακούμε, παραμένει ερμητικά κλεισμένο μυστικό.

Πώς ξεχάστηκαν έτσι οι άλλες αισθήσεις; Με ποιο όργανο νιώθουμε την αγάπη; Από πού πηγάζει κάθε μας δάκρυ; Ποια αόρατη λιμνοθάλασσα ξεχύνεται από τα μάτια μας; Τι είναι αυτό που μας συγκινεί, μόνο με μια σκέψη; Ποια όργανα ορατά συλλαμβάνουν τις ιδέες; Πώς ερωτεύονται άραγε οι τυφλοί;

Αχ κι αυτή η προσκόλληση στην ύλη, που δε γνωρίζει τι σημαίνει έχω, παρά μόνο κατέχω, που δεν έμαθε να διαχειρίζεται αλλά θέλει μόνο να χειρίζεται.

Αχ κι αυτή η εκπαίδευση που έγινε στείρα κι άγονη και δε μπορεί να θρέψει των ανθρώπων τις ψυχές, που κλειδώνει τα μυαλά και σφραγίζει τα μάτια.

Αχ κι αυτοί οι γονείς που ξέχασαν ότι υπήρξαν παιδιά και μεγαλώνουν ομοιώματα μιας καθεστηκυίας τάξης, που κάποτε της σηκώνανε παντιέρα. Αποκαμωμένοι επαναστάτες, τώρα πια, αναπλάθουν το ανήμπορο είδωλο τους, πάνω στις μορφές αθώων παιδιών.

Αχ κι αυτή η άγνοια που κρατά τον άνθρωπο φυλακισμένο, αλλά σε ένα κελί που μόνος του έχτισε κι ενώ κρατά το κλειδί, ούτε αυτό το γνωρίζει.

Μα τα μάτια της ψυχής δεν εμποδίζονται από σύνορα, ούτε από σχήματα και μορφές. Κλείστε τα μάτια και θα δείτε όλα εκείνα που δεν φαίνονται, αφήστε τις αισθήσεις να διευρυνθούν και θα νιώσετε όλα εκείνα τα ανέγγιχτα, θα ακούσετε ήχους ανείπωτους και θα γευτείτε ενέργειες αθάνατες.

Αποταυτιστείτε από την ύλη για να μπορέσετε να απολαύσετε την ουσία της κι όχι το εξωτερικό της περίβλημα, για να μπορέσετε να γίνετε Ηνίοχοι κι όχι όντα άλογα που καβαλικεύονται κι άγονται και φέρονται από τυφλές γήινες κι εφήμερες επιθυμίες. Η αλήθεια λυτρώνει, αλλά μόνο με τα μάτια της ψυχής μπορεί να γίνει ορατή.

Πηγή:enallaktikidrasi

ΟΙ "ΦΩΛΙΤΣΕΣ"-"ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ" ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Γιατί τα παιδιά χρειάζονται τόσο πολύ μια «φωλίτσα»;


Από: Νινέττα Φαφούτη

Η ανάγκη ενός χώρου αποκλειστικά δικού τους αναπτύσσεται πολύ νωρίς στα παιδιά. Και θα πρέπει να τη σεβόμαστε, κυρίως όταν τα παιδιά θέλουν να απομονωθούν, συντροφιά με τη φαντασία και τα όνειρά τους.


Φρούρια/κρυψώνες: η σημασία τους για τα παιδιά

Μερικές φορές επιστρέφετε από τη δουλειά, κοιτάζετε το εσωτερικό του σπιτιού σας, όπου το κάθε πράγμα έχει τη θέση του και μένετε εμβρόντητη. Κάτι έχει αλλάξει… το περιβάλλον του σπιτιού σας φαίνεται σαν να έχει ανανεωθεί από κάποιο καινούριο στοιχείο.
Ναι, αλλά ποιο ακριβώς;

Η παιδική φωνή που ακούγεται μέσα από μια παράξενη κατασκευή έρχεται να ξεκαθαρίσει κάπως τα πράγματα. Να που ανακαλύψατε τη μικρή του φωλιά. Πρόκειται για μια από αυτές τις απίστευτες,παράξενες κατασκευές που κάποια στιγμή εμφανίζονται ξαφνικά σε μια απόμερη συνήθως γωνίτσα του σπιτιού. Βέβαια, τις περισσότερες φορές αφορούν το σαλόνι. Μέσα σε αυτές τα μικρά καταφεύγουν για να συζητήσουν μυστικά, να προετοιμάσουν τις σκανταλιές τους, να ονειρευτούν με τα μάτια ανοιχτά, να ζήσουν φανταστικές -αλλά τόσο πραγματικές γι' αυτά- εξωτικές περιπέτειες.Και μπορεί το δωμάτιό τους να είναι γεμάτο μέχρι το ταβάνι από παιχνίδια όλων των ειδών, ωστόσο τα παιδιά πάντα αναζητούν το αποκλειστικό τουςκαταφύγιο, τη φωλιά τους. Όπως κάναμε και εμείς όταν ήμασταν στην ηλικία τους. Αυτή η τάση των παιδιών να απομονωθούν σε μια φωλίτσα, να κατασκευάσουν με τα δικά τους μέσα ένα σπιτάκι, χρησιμοποιώντας τα πιο απίθανα και ετερόκλητα υλικά είναι ένα ένστικτο που βρίσκεται βαθιά ριζωμένο σε όλα σχεδόν τα παιδιά.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι κρύβει; Ποιο μυστικό κάλεσμα παρουσιάζεται ξαφνικά σε κάποια στιγμή της παιδικής ηλικίας; Ένας κόσμος στα μέτρα του
Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή στην πορεία της ανάπτυξης ενός παιδιού, στην οποία εμφανίζεται η τάση να ελέγχει καλύτερα το περιβάλλον στο οποίο ζει. Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι το παιδί γεννιέται και αναπτύσσεται στον κόσμο των ενηλίκων, που είναι οργανωμένος από τους ενήλικες και για τους ενήλικες. Είναι βέβαια γεγονός ότι από μια ηλικία και μετά το παιδί αρχίζει να παίρνει αποφάσεις για το δωμάτιό του.
Εφόσον οι γονείς ερμήνευσαν σωστά τις επιθυμίες του, εφόσον έδειξαν κάθε καλή διάθεση να ακολουθήσουν τις οδηγίες του, αυτό το δωμάτιο θα το θεωρεί πάντοτε δικό του έργο. Ωστόσο, το παιδί θα έχει πάντοτε ανάγκη από ένα χώρο που έχει σχεδιάσει και έχει κατασκευάσει μόνο του, που θα του ταιριάζει απόλυτα, μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, έστω και αν στους μεγάλους φαίνεται ακατάλληλο.
Να λοιπόν η φωλιά του, το σπιτάκι, η σκηνή, το καταφύγιό του που του χαρίζει ασφάλεια. Ένα κομμάτι του σπιτιού των ενηλίκων, που γίνεται μέσα από τον αυτοσχεδιασμό του παιδιού ένας χώρος ελεύθερος από την παρουσία των μεγάλων, ένα μίνι ανεξάρτητο κρατίδιο, ένας κόσμος όπως τον φαντάζεται και τον επιθυμεί.

Απαγορεύεται η είσοδος στους γονείς
Ο χώρος του παιδιού μπορεί να είναι οργανωμένος ή... χαοτικός, ασταθής ή σίγουρος, ανοιχτός ή κλεισμένος ερμητικά. Αυτές είναι λεπτομέρειες που δεν έχουν σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι εκεί μέσα το παιδί μαθαίνει να οργανώνει το περιβάλλον του έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες, στις επιθυμίες και στα όνειρά του.
Εκεί μέσα κρύβει τα μυστικά του, κρύβεται και απομονώνεται από τον κόσμο των μεγάλων. Είναι κυρίαρχο στο βασίλειό του. Γιατί αυτό το ανεξάρτητο κρατίδιο είναι στην πραγματικότητα το βασίλειο της φαντασίας, ο χώρος μέσα στον οποίο το παιδί φαντάζεται ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστεί το ίδιο και οι φίλοι του, στις οποίες δεν υπάρχουν μεγάλοι και κυρίως δεν υπάρχουν οι κανόνες τους και ο ρεαλισμός τους. Μέσα στη μικρή του φωλιά κάποιο αντικείμενο μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο γιατί έτσι θέλει να το βλέπει το παιδί.
Το μαξιλάρι μεταμορφώνεται σε βουνό, ένα παλιό φόρεμα της μαμάς γίνεται η βαρύτιμη τουαλέτα της πριγκίπισσας, το αρκουδάκι αποκτά τεράστιες διαστάσεις και γίνεται μια φοβερή και δυνατή αρκούδα.

Μια συμβουλή
Ένα πράγμα μόνο μπορείτε να κάνετε όταν το παιδάκι σας φτιάξει μέσα στο σπίτι τη μικρή του φωλιά: επιτηρήστε το με διακριτικότητα, αλλά κρατήστε αποστάσεις. Σεβαστείτε το, μη γελάσετε, μην το κοροϊδεύετε. Έτσι θα το βοηθήσετε να σέβεται και το ίδιο τις ιδιαίτερες σας στιγμές, την ανάγκη για απομόνωση και αυτοσυγκέντρωση. Εκεί μέσα το παιδί κάνει τη γενική πρόβα για τη ζωή που θα ζήσει ως ενήλικος.

Με την συνεργασία της παιδοψυχολόγου κας Νέλλης Θεοδοσίου

Πηγή:kidsimommy

Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr

"ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΠΟ ΡΥΠΑΝΣΗ ΠΑΡΑ ..."



Σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ το ένα τέταρτο των θανάτων παγκοσμίως συνδέεται με τη ραγδαία μόλυνση του περιβάλλοντος. Πρόκειται για περισσότερους θανάτους από εκείνους που σχετίζονται με πολέμους και κρίσεις.

Νέα μελέτη του UNEP - oργανισμού που υπάγεται στον ΟΗΕ και ασχολείται με την προστασία του περιβάλοντος - προσθέτει νέα δεδομένα σε όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για τις συνέπειες της μόλυνσης του περιβάλλοντος με την εμφάνιση ασθενειών αλλά και την πρόκληση πρόωρων θανάτων.

Η έρευνα του UNEP που φέρει τον τίτλο «Healthy Environment, Health People» παρουσιάστηκε στη Βόννη, στο πλαίσιο συνομιλιών για την κλιματική αλλαγή μετά την υπογραφή της ιστορικής Σύμβασης του ΟΗΕ για το Κλίμα τον περασμένο Δεκέμβριο στο Παρίσι.

12,6 εκατομ. τα θύματα της υποβάθμισης του περιβάλλοντος
Σύμφωνα με την έρευνα, στοιχεία της οποίας δημοσιεύει η Deutsche Welle, μόνο μέσα στο 2012 έχασαν τη ζωή τους περίπου 12,6 εκατομμύρια άνθρωποι εξαιτίας της επιδείνωσης των περιβαλλοντικών συνθηκών, αριθμός που ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό θυμάτων σε περιοχές όπου μαίνονται ένοπλες συγκρούσεις ανά τον κόσμο.

Οι περισσότεροι θάνατοι από αίτια που σχετίζονται με περιβαλλοντικούς παράγοντες καταγράφηκαν σε περιοχές της νοτιοανατολικής Ασίας καθώς και σε χώρες τις υποσαχάριας ζώνης της Αφρικής. Πιθανά αίτια είναι η ατμοσφαιρική ρύπανση, η ανεξέλεγκτη χρήση χημικών, η κλιματική αλλαγή, η ελλιπής υγειονομική προστασία και η απουσία πρόσβασης σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. «Η διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας στον πλανήτη και η αύξηση της μόλυνσης στην ατμόσφαιρα βλάπτουν τελικά μεταξύ άλλων και την αθρώπινη υγεία», ανέφερε ο επικεφαλής του UNEP Άχιμ Στάινερ.

Επιδείνωση της κατάστασης της υγείας μακροπρόθεσμα

Όπως σημειώνει η Deutsche Welle, η μελέτη δεν μένει όμως μόνο σε στοιχεία που αφορούν το παρελθόν αλλά παρουσιάζει και προβλέψεις για το μέλλον. Σύμφωνα με τον UNEP μεταξύ του 2030 και 2050 ο αριθμός των θανάτων που θα σχετίζονται με περιβαλλοντικά αίτια αναμένεται να αυξάνεται κατά 250.000, ανά έτος παγκοσμίως. Σύμφωνα με τη νέα έρευνα του ΟΗΕ το ένα τέταρτο των θανάτων παγκοσμίως συνδέεται με τη ραγδαία επιδείνωση της μόλυνσης του περιβάλλοντος.

Ασθένειες όπως η ελονοσία, η πνευμονία, ο κίντρινος πυρετός, επικίνδυνες μορφές διάρροιας αλλά ακόμη και κρίσεις άγχους έχει αποδειχθεί ότι σχετίζονται με διάφορες περιβαλλοντικές εκφάνσεις της κλιματικής αλλαγής.

Από την πλευρά του ο UNEP καλεί τις εθνικές κυβερνήσεις να λάβουν άμεσα μέτρα ξεκινώντας από την καθιέρωση αυστηρών νομικών όρων για τις εκπομπές επιβλαβών αερίων, τη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια και γενικότερα τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη στήριξη επενδύσεων με «πράσινο» χαρακτήρα.

Το διάβασα στο www.tvxs.gr

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

"ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ"



Η Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων Παιδιών (International Missing Children’s Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 Μαΐου για να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά το παγκόσμιο πρόβλημα της εξαφάνισης παιδιών και παράλληλα να επισημάνει στους γονείς τα μέτρα που πρέπει να λάβουν για την προστασία των παιδιών τους.

Τι πρέπει να ξέρει το παιδί σας λοιπόν αν χαθεί;

Πρέπει να ξέρει ακριβώς το όνομα των γονιών και τον αριθμό τηλεφώνου τους.Αν ρωτήσετε πολλά παιδιά κάτω από την ηλικία των 3 τα ονόματα των γονιών τους θα σας πουν «μαμά» και «μπαμπά». Επαναλάβετε πολλές φορές τα ονοματεπώνυμά σας και τον αριθμό τηλεφώνου σας έτσι ώστε να το θυμάται σε περίπτωση που του συμβεί κάτι.

Να μένουν πάντα κοντά σε έναν ενήλικα. Ο κανόνας είναι: Αν τα βλέπετε, τότε σας βλέπουν. Αυτό βοηθάει τα παιδιά σας να μην χαθούν από κοντά σας.

Αν χαθείς, σταμάτα εκεί που είσαι και φώναξε
.Μπορεί να έχουμε πει στα παιδιά μας να μην φωνάζουν αλλά σε αυτή την περίπτωση πρέπει να κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Κάντε εξάσκηση και σε αυτό. Βάλτε τους να φωνάζουν «μαμά» «μπαμπά» ξανά και ξανά. Πρέπει να γνωρίζουν πως το να φωνάζουν δυνατά θα βοηθήσει εσάς να τους ακούσετε και να ξέρετε που είναι.

Να βρει μια μαμά με παιδιά και να ζητήσει βοήθεια
. Εδώ χρειάζεται να ξέρει το όνομα και το τηλέφωνό σας επειδή αυτή η μαμά πρέπει να σας τηλεφωνήσει. Βέβαια μπορεί να ρωτήσετε:»Γιατί να μην ρωτήσουν έναν μπαμπά με παιδιά;» Επειδή είναι η ασφαλέστερη επιλογή στατιστικά σύμφωνα με τους ειδικούς ερευνητές ασφαλείας. Αν το παιδί σας βρίσκεται σε ένα κατάστημα τότε πείτε του να βρει ένα άτομο στο ταμείο και να ζητήσει βοήθεια.

Τέλος, πρέπει το παιδί σας να γνωρίζει πως και να χαθεί εσείς θα το βρείτε αρκεί να θυμάται όλες τις συμβουλές που του δώσατε. Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται να του μιλήσετε για τα παιδιά που έχουν χαθεί και δεν βρίσκονται ποτέ. Ακόμη δεν πρέπει να κρύβονται όταν φοβηθούν και να μην ψάχνουν όλη την περιοχή για να σας βρουν αλλά να μείνουν εκεί που είναι. Και να χαθεί, Μην το τιμωρήσετε ή το χτυπήσετε γιατί θα μείνει στην ψυχή του σαν μια τραυματική εμπειρία.

Γράφει η Μαριάννα Γκαλίτσιου

Πηγή: babyradio.gr