Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Γ΄Γυμνασίου για την Μικρά Ασία και τον πολιτισμό της στο πλαίσιο του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, σχολικού έτους 2016-2017.
Μικρά Ασία from xrysa123
Πέμπτη 25 Μαΐου 2017
"ΔΗΜΟΣ ΙΛΙΟΥ"
Ακολουθεί εργασία μαθήτριας της Γ΄Γυμνασίου για τον Δήμο Ιλίου στο πλαίσιο της ενότητας "Ο.Τ.Α" του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής,σχολικού έτους 2016-2017.
Δήμος Ιλίου from xrysa123
"ΝΟΡΒΗΓΙΑ"
Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Β΄Γυμνασίου για την Νορβηγία στο πλαίσιο του μαθήματος Γεωγραφίας-Γεωλογίας Β΄Γυμνασίου,σχολικού έτους 2015-2016.
"CREENPEACE"
Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Γ΄Γυμνασίου για την Greenpeace στο πλαίσιο του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, σχολικού έτους 2016-2017.
"ΠΡΩΤΕΪΝΕΣ"
Ακολουθεί εργασία μαθητή της Α΄Γυμνασίου για τις Πρωτεΐνες, στο πλαίσιο της ενότητας "Διατροφή" του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας,σχολικού έτους 2016-2017.
Τετάρτη 24 Μαΐου 2017
"ΜΙΣΗ ΖΩΗ ..." ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Οι μισές δουλειές, οι μισές κουβέντες, οι μισές αμαρτίες, οι μισές καλοσύνες έφεραν τον κόσμο στα σημερινά χάλια.
Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι!
Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο.
Νίκος Καζαντζάκης
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Φτάσε, μωρέ άνθρωπε, ως την άκρα, βάρα και μη φοβάσαι!
Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός το μισοδιάολο παρά τον αρχιδιάολο.
Νίκος Καζαντζάκης
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
"GREENPEACE"
Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Γ΄Γυμνασίου για την Μ.Κ.Ο -Greenpeace-στο πλαίσιο του μαθήματος της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής-σχολικού έτους: 2016-2017-.
Greenpeace from xrysa123
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΗΣ: Ο ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΣ ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
Στις δύσκολες εποχές που έχει περάσει ο λαός η τέχνη με κάθε τρόπο βοήθησε από το να ανακουφίσει την δυστυχία του καταπιεσμένου μέχρι να τον καλέσει σε αντίδραση.
Ένα τραγούδι, μια ζωγραφιά, μια παράσταση θεάτρου φώλιαζαν την ελπίδα στις καρδιές των καταπιεσμένων και τους έδιναν κουράγιο ακόμη και για αντίσταση απέναντι στον καταπιεστή.
Μεγάλο ρόλο έπαιξε η τέχνη και στην καταγραφή των γεγονότων στους δύσκολους καιρούς γιατί και την εποχή που υπήρχαν οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι αν δεν υπηρετούσαν τον κατακτητή δεν υπήρχαν ως εργαζόμενοι. Έτσι πάλι η τέχνη κατέγραψε ιστορίες και γεγονότα που θα είχαν ξεχαστεί ή αλλοιωθεί αν δεν γινότανε ένα τραγούδι ή μια ζωγραφιά.
Στις μέρες μας η «καλλιτεχνία» σιωπά, δεν βλέπει δεν ακούει, δεν καταγράφει τίποτε απολύτως. Ίσως γιατί οι σημερινοί «καλλιτέχνες» θεωρούν δίκαιο και ανθρώπινο ό,τι οι παλαιότεροι κατακεραύνωσαν αφού ήταν απέναντι στην κοινωνική δικαιοσύνη.
Το ξεκίνημα
Ένας από τους καλλιτέχνες που κατέγραψαν την φρικιαστική περίοδο της πρώτης Γερμανικής κατοχής είναι ο Μιχάλης Γενίτσαρης.
Γεννημένος το 1917, έζησε από τα παιδί την αδικία αλλά και τον τιτάνιο αγώνα της επιβίωσης παλεύοντας και έχοντας απέναντί του ένα ανθρωποφάγο σύστημα που τα ήθελε όλα. Το μυαλό του και η ψυχή κατέγραφαν όλη αυτή την αδικία και όταν ανακάλυψε την μουσική με ένα μπουζούκι έβγαλε τον πόνο τον δικό του αλλά και όλου του προλεταριάτου από τα σπλάχνα του οποίου προέρχονταν.
Ήταν φυσικό από πολύ νέος να ανοίξει «λογαριασμούς» με την εξουσία αφού εκτός από την φυσική απέχθεια που έτρεφε γι' αυτήν εθεάθη και με μπουζούκι. Όργανο που εκείνη την εποχή ήταν ουσιαστικά στην παρανομία. Το κοινωνικό περιθώριο ήταν ο εχθρός του συστήματος και όσοι ήταν κοντά του απέναντι στην εξουσία με «λερωμένο μητρώο».
Έτσι και ο Μιχάλης, που είχε την ατυχία να συναντηθεί με έναν χωροφύλακα ο οποίος του έσπασε το μπουζούκι. «Το αποτέλεσμα το λέω τώρα: τον έσπασα στο ξύλο μέχρι του θανατά, τον έστειλα στο νοσοκομείο, εγώ δικάστηκα και πλήρωσα άσχημα...άστα».
Τα πρώτα τραγούδια του ήταν πριν τον πόλεμο και είχαν κοινωνικό περιεχόμενο αλλά και περιγραφές μιας καθημερινότητας που τον τράβαγε πιο πολύ, αυτή του «κοινωνικού περιθωρίου».
Εγώ μάγκας φαινόμουνα να γίνω από μικράκι
κατάλαβα τα έξυπνα κι 'εμαθα μπουζουκάκι
Αντί σχολειό μου πάγαινα μεσ' του Καραϊσκάκη
έπινα διάφορα πιοτά να μάθω μπουζουκάκι.
Τα νταραβέρια με την αστυνομία μεγάλωναν και η ανυπότακτη φύση του ήταν συνέχεια απέναντί της. «...εγώ δεν ήμουνα φίλος με την εξουσία...λέω τώρα πως δεν τους γουστάριζα, ούτε κι αυτοί εμένα». Έτσι τα χρόνια της Μεταξικής δικτατορίας, δικάστηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε με τον χαρακτηρισμό του «δημόσιου κινδύνου».
Ήταν οι εποχές που σχεδίαζε και με άλλους φίλους του να πάνε στα βουνά να γίνουν αντάρτες να γλιτώσουν από την καταπίεση και τα βάσανα της εξουσίας.
Τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής
Δεν χρειάστηκαν πολλά για να ταχθεί αμέσως με τον λαό και να πάρει το μέρος του αφού γι' αυτόν ουσιαστικά η κατάσταση δεν άλλαξε. Όμως η δυστυχία που έβλεπε γύρω του τον έκανε θηρίο ανήμερο. Πολιτικοποιήθηκε αμέσως αφού, όπως ομολογεί, οι συμπάθειες που είχε στην Αριστερά εκτός από την προσωπική ματιά στα γεγονότα τού έδειχναν και όλη την πραγματικότητα.
Άρχισε καταγράφει τα πάντα και να τα κάνει τραγούδια. Η αναλγησία και η απληστία των μαυραγοριτών πέρασε με το τραγούδι του από στόμα σε στόμα.
Μικροί μεγάλοι γίνανε μαυραγορίτες όλοι
κι αφήσαν όλον τον ντουνιά με δίχως πορτοφόλι
Ακόμα κι οι γυναίκες τους τη μαύρη κυνηγάνε,
τσάντες, τσουβάλια κουβαλούν, κανέναν δεν ψηφάνε,
Μέρα και νύχτα τριγυρνούν στους δρόμους σαν κοράκια,
πελάτες ψάχνουν για να βρουν να γδάρουνε κορμάκια,
Πουλήσαμε τα σπίτια μας και τα υπάρχοντά μας
για δυο ελιές κι ένα ψωμί να φάνε τα παιδιά μας.
Οι εικόνες και τα βάσανα του λαού δεν έλειπαν καθημερινά, όμως υπήρχαν και περιστατικά που η «θεία δίκη λειτουργούσε».
«Μια μέρα μαθαίνω πως στον Πειραιά, στα Ταμπούρια πιάσανε κάτι μαυραγορίτες που παίρνανε λάδια από τα νησιά. Τους μαρτυρήσανε κάτι ταγματασφαλίτες γιατί δεν πήραν το μερτικό τους. Τους πήρανε οι Γερμανοί και τους κρέμασαν τους λαλάδες σε μια πλατεία στην Αθήνα. Ήταν ο Κοιλάκος, ο Παναγιωτούρος και δυο Μανιάτες. Οι Γερμανοί υποχρέωσαν όποιον περνούσε να φτύνει τα πτώματα. Έκαναν αδικίες αυτοί, ο κόσμος πέθαινε από την πείνα κι αυτοί θησαύριζαν. Από τον ντόρο που έγινε για τους λαλάδες αποφάσισα να γράψω ένα τραγούδι που χτύπαγε τους μαυραγορίτες».
Όσοι πουλάνε ακριβά οι παλιομασκαράδες,
θα τους κρεμάσουνε κι αυτούς όπως τους δυο λαλάδες,
που τους κρεμάσαν και τους δυο ψηλά σε μια κολόνα
κι όσοι περνούσαν από κει τους έφτυναν το πτώμα,
Προσέχτε οι υπόλοιποι μην το περνάτ' αστεία
γιατί θα σας κρεμάσουνε στην ίδια την πλατεία.
Το θέμα με τους μαυραγορίτες ήταν ανεξάντλητο και τα κρούσματα πολλά. Μέχρι και νερό πωλούσαν αντί για λάδι στους τενεκέδες.
Με πιάσαν ένα απόγεμα εις το Μεταξουργείο,
γιατί επούλαγα νερό, για λάδι ένα δοχείο,
Αχ, τώρα πως θα γλυτώσει
Μεσ΄τη φυλακή θα λιώσει
Κι αμέσως με δικάσανε δυο χρόνια, τον καημένο
και μ' έκλεισαν μεσ' του Συγγρού σαν λέων λυσσασμένο,
Εκεί είδα μάνα μου πολλούς, γδυτούς και πεινασμένους
κι από τον τύφο κρούσματα, βγάζανε πεθαμένους,
Τρέξε μανούλα βγάλε με και δεν το ξανακάνω
δυο χρόνια μεσ' τη φυλακή ο δόλιος θα πεθάνω.
Εδώ μάλλον έχουμε να κάνουμε με κάποιον μαυραγορίτη που κάνει την αντιπάθεια του Γενίτσαρη γι' αυτούς να υποχωρήσει επειδή ήταν μάλλον φίλος του.
Οι σαλταδόροι
Το σαλτάρισμα ήταν μια πράξη δικαιοσύνης, μια πράξη αντίστασης απέναντι στις κατοχικές δυνάμεις που σκότωναν και καταπίεζαν ένα ολόκληρο λαό. Οι σαλταδόροι με κίνδυνο φυσικά της ζωής τους σάλταραν στα εν κινήσει καμιόνια του εχθρού και άρπαζαν ότι υπήρχε σ' αυτά. Ήταν πολλών κατηγοριών. Ήταν αυτοί που δούλευαν για τον εαυτό τους, ήταν και άλλοι που μεταπωλούσαν ό,τι άρπαζαν, όμως στη συνείδηση του λαού καταγράφηκαν όσοι μοίραζαν τα αγαθά για να ζήσουν και άλλοι.
Ο Γενίτσαρης συγκλονισμένος από την παλικαριά τους και γνωρίζοντας πολλούς από αυτούς εμπνέεται από το παράπονο ενός πελάτη σαλταδόρου, «...αφού δεν να κάνουν αυτή την δουλειά, έλεγε, γιατί ζηλεύουνε;».
Ζηλεύουνε δε θέλουνε ντυμένο να με δούνε
μπατίρη θέλουν να με δουν, για να φχαριστηθούνε,
Μα εγώ πάντα βολεύομαι γιατί τηνε σαλτάρω,
σε κάνα αμάξι Γερμανού και πάντα τη ρεφάρω,
Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω,
τη ρεζέρβα να τους πάρω,
Μπενζίνες και πετρέλαια εμείς τα κυνηγάμε,
γιατ' έχουνε πολλά λεφτά και μόρτικα περνάμε,
Οι Γερμανοί μας κυνηγούν, μα εμείς δεν τους ακούμε,
εμείς θα τη σαλτάρουμε, ώσπου να σκοτωθούμε,
Σάλτα, ρίξε τη ρεζέρβα,
ένα ντου και σήκω φεύγα.
Ο Γενίτσαρης καταγράφει την παλικαριά αλλά και τις δυσκολίες των σαλταδόρων, έτσι μια παραλλαγή του περίφημου «Σαλταδόρου» είναι:
Απάνω που ξεβίδωνε την έβδομη την βίδα,
του ρίξανε οι Ιταλοί με μια αραβίδα,
Απάνω που ξεβίδωνε την έβδομη ρεζέρβα,
οι Γερμανοί του ρίξανε στα σπλάχνα του μια σφαίρα,
Θα σαλτάρω, θα σαλτάρω,
στο γερμανικό το κάρο
και θα πάρω κουραμάνα,
για να φάει παιδί και μάνα.
Ο Στέλιος Καρδάρας
Ο Γενίτσαρης όπως και όλοι είναι συγκλονισμένοι την εποχή εκείνη με τη δράση του Στέλιου Καρδάρα. Πριν φτάσει στα δεκαοχτώ είχε ρημάξει με τα σαμποτάζ τους Γερμανούς. Δεν ήταν μόνο ένας άφταστος σαμποτέρ αλλά και η κορυφή των σαλταδόρων.
«Ο Στέλιος ήταν ο θεός της φτωχολογιάς, τα τρόφιμα αλλά και ότι άρπαζε από τους Γερμανούς τα μοίραζε στον κόσμο που πείναγε και υπέφερε». Οι Γερμανοί τον είχαν επικηρυγμένο, τον κυνηγούσαν θεοί και δαίμονες. Όμως ο Στέλιος συνέχιζε να τους πολεμά χωρίς να μπορούν να τον πιάσουν. Όμως η ατυχία και οι ταγματασφαλίτες έπαιξαν τον ρόλο τους για την σύλληψή του.
«Ήτανε καλοκαίρι, πήγε σε μια στέρνα στου Ρέντη να πλυθεί και να πιει νερό. Έβγαλε τα πιστόλια και τα ακούμπησε δίπλα. Τον γνώρισαν κάποιοι ταγματασφαλίτες. Φέρανε κι άλλους. Πενήντα τουφέκια έπεσαν απάνω του να βγάλουν το άχτι τους. Τον δέσανε με σύρμα και τον έσυραν στον Άγιο Διονύση. Τον βασάνισαν, του έκοψαν μέχρι τα γεννητικά όργανα. Ο Στέλιος ήταν μεγάλος πατριώτης, ψυχή που δε λέγεται, από προδοτικές σφαίρες πήγε».
Ο Γενίτσαρης που ιστορεί τα παραπάνω τρέμοντας από συγκίνηση και θυμό γράφει και τραγουδά:
Πενθοφορεί η Αγιά Σοφιά, Παλιά και νέα Κοκκινιά,
κλάψε και συ τώρα, ντουνιά, πιάσαν το Στέλιο τα σκυλιά,
Τον πιάσαν γερμανόφιλοι και ταγματασφαλίτες
τον Στέλιο τον Καρδάρα μας, στο Ρέντη, οι αλήτες,
Δεμένο τον επήγανε προς τον Αγιο Διονύση,
δέκα τουφέκια τούριχναν ώσπου να ξεψυχήσει,
Θεέ μου, ας προλάβαινες, να 'κανες άλλη κρίση,
που ΄χε μανούλα κι αδερφές και έπρεπε να ζήσει,
Άδικα τον σκοτώσανε, λες κι ήτανε κατάρα,
γιατ' ήταν στην αντίσταση, τον Στέλιο τον Καρδάρα.
Ο Μιχάλης Γενίτσαρης έζησε μέχρι τον Μάιο του 2005.
Του Γιάννη Λαζάρου
Πηγή: stontoixo.com
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
"ΠΩΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΣΥΜΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΟΥ ΠΟΝΟΥ"
Και η έρευνα να ήταν λάθος, πάλι κερδισμένοι θα είμαστε.
Η αξία της ανάγνωσης είναι εδώ και πολλά χρόνια αδιαμφισβήτητη, καθώς εκτός του ότι ενημερώνει και μορφώνει αποτελεί και ένα δημοφιλές μέσο ψυχαγωγίας και χαλάρωσης.
Πρόσφατη όμως έρευνα έρχεται να δείξει ότι τα οφέλη της ανάγνωσης είναι ακόμα περισσότερα, καθώς η ανάγνωση ενός βιβλίου μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Πιο συγκεκριμένα, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ αξιολόγησαν το αντίκτυπο της ανάγνωσης σε διάφορες ομάδες, ενώ σύγκριναν αυτούς που απολαμβάνουν τη λογοτεχνία ως μέρος μιας ομάδας - γνωστή ως κοινόχρηστη ανάγνωση - με εκείνους που υποβάλλονται σε γνωσιακή συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία.
Οι επιστήμονες ισχυρίστηκαν ότι αυτοί που απολάμβαναν τη λογοτεχνία ως μέρος μιας ομάδας είχαν παρόμοια αποτελέσματα στον εγκέφαλο, με αυτούς που υποβάλλονταν σε γνωσιακή συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία. Τα βιβλία καταφέρνουν να απαλύνουν τον πόνο που μπορεί να νιώθει κάποιος με την ενεργοποίηση των μεγαλύτερων και πιο ευτυχισμένων μνημών.
Η έρευνα έδειξε ότι η κοινόχρηστη ανάγνωση, φέρνει στην επιφάνεια, σε κάποιον που πάσχει από χρόνιες παθήσεις, θετικές αναμνήσεις από το παρελθόν. Αυτό συμβαίνει, σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα BMJ, Journal for Medical Humanities, επειδή η ανάγνωση ενθαρρύνει τον εγκέφαλο να στείλει νέα, ευχάριστα και χωρίς πόνο μηνύματα στο σώμα.
Την ίδια στιγμή που η γνωσιακή συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία έχει παραμφερή αποτελέσματα, αφού επιτρέπει στους συμμετέχοντες, που ζουν με χρόνιο πόνο, να ανταλλάξουν προσωπικές ιστορίες, γεγονός που τους οδηγεί σε μία μορφή ανακούφισης.
Η επικεφαλής της έρευνας, Dr Josie Billington , επισημαίνει: «Η μελέτη μας έδειξε ότι η ανάγνωση βιβλίου μπροστά σε μία ομάδα θα μπορούσε δυνητικά να είναι μια εναλλακτική λύση αντί της γνωσιακής συμπεριφοριστικής ψυχοθεραπείας».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η έρευνα αυτή έρχεται ως συνέχεια της έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο που έδειξε μεταξύ άλλων ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν κάποιο πτυχίο πανεπιστημίου είναι πιο πιθανό να υποφέρουν από χρόνιο πόνο, υποστηρίζοντας βάση των αποτελεσμάτων της έρευνας, ότι οι άνθρωποι με χαμηλότερη εκπαίδευση έχουν 80% περισσότερες πιθανότητες να βιώσουν χρόνιο πόνο.
Πηγή: stontoixo.com
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Η αξία της ανάγνωσης είναι εδώ και πολλά χρόνια αδιαμφισβήτητη, καθώς εκτός του ότι ενημερώνει και μορφώνει αποτελεί και ένα δημοφιλές μέσο ψυχαγωγίας και χαλάρωσης.
Πρόσφατη όμως έρευνα έρχεται να δείξει ότι τα οφέλη της ανάγνωσης είναι ακόμα περισσότερα, καθώς η ανάγνωση ενός βιβλίου μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου σε εκατομμύρια ανθρώπους.
Πιο συγκεκριμένα, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ αξιολόγησαν το αντίκτυπο της ανάγνωσης σε διάφορες ομάδες, ενώ σύγκριναν αυτούς που απολαμβάνουν τη λογοτεχνία ως μέρος μιας ομάδας - γνωστή ως κοινόχρηστη ανάγνωση - με εκείνους που υποβάλλονται σε γνωσιακή συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία.
Οι επιστήμονες ισχυρίστηκαν ότι αυτοί που απολάμβαναν τη λογοτεχνία ως μέρος μιας ομάδας είχαν παρόμοια αποτελέσματα στον εγκέφαλο, με αυτούς που υποβάλλονταν σε γνωσιακή συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία. Τα βιβλία καταφέρνουν να απαλύνουν τον πόνο που μπορεί να νιώθει κάποιος με την ενεργοποίηση των μεγαλύτερων και πιο ευτυχισμένων μνημών.
Η έρευνα έδειξε ότι η κοινόχρηστη ανάγνωση, φέρνει στην επιφάνεια, σε κάποιον που πάσχει από χρόνιες παθήσεις, θετικές αναμνήσεις από το παρελθόν. Αυτό συμβαίνει, σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα BMJ, Journal for Medical Humanities, επειδή η ανάγνωση ενθαρρύνει τον εγκέφαλο να στείλει νέα, ευχάριστα και χωρίς πόνο μηνύματα στο σώμα.
Την ίδια στιγμή που η γνωσιακή συμπεριφοριστική ψυχοθεραπεία έχει παραμφερή αποτελέσματα, αφού επιτρέπει στους συμμετέχοντες, που ζουν με χρόνιο πόνο, να ανταλλάξουν προσωπικές ιστορίες, γεγονός που τους οδηγεί σε μία μορφή ανακούφισης.
Η επικεφαλής της έρευνας, Dr Josie Billington , επισημαίνει: «Η μελέτη μας έδειξε ότι η ανάγνωση βιβλίου μπροστά σε μία ομάδα θα μπορούσε δυνητικά να είναι μια εναλλακτική λύση αντί της γνωσιακής συμπεριφοριστικής ψυχοθεραπείας».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η έρευνα αυτή έρχεται ως συνέχεια της έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπάφαλο που έδειξε μεταξύ άλλων ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν κάποιο πτυχίο πανεπιστημίου είναι πιο πιθανό να υποφέρουν από χρόνιο πόνο, υποστηρίζοντας βάση των αποτελεσμάτων της έρευνας, ότι οι άνθρωποι με χαμηλότερη εκπαίδευση έχουν 80% περισσότερες πιθανότητες να βιώσουν χρόνιο πόνο.
Πηγή: stontoixo.com
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Κυριακή 21 Μαΐου 2017
"ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΘΕΜΕΛΙΑ" -ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ-
- Την πιο μεγάλη αλήθεια τη λέμε παραμύθι
Άρχισε σήμερα ο παπα-Φώτης · ένα παραμύθι θα σας πω σήμερα, παιδιά μου, ελάτε πιο κοντά. Ε σεις, γυναίκες που κλαίτε, για σας μιλώ, ζυγώστε!
Ζύγωσαν οι γυναίκες με τα παιδιά τους, κουκούβισαν γύρα του · πίσω τους οι άντρες έμειναν όρθιοι, κι οι γέροι, ακουμπισμένοι στα ραβδιά τους, αφουκράζουνταν.
- Μια φορά κι έναν καιρό, άρχισε ο παπα-Φώτης, βγήκαν δυο πουλολόγοι σ'ένα βουνό κι έστησαν τα δίχτυα τους · τ'απλωσαν, και την άλλη μέρα το πρωί πήγαν, και τι να δουν; τα δίχτυα ήταν γεμάτα αγριοπερίστερα. Χιμούσαν τα κακόμοιρα απελπισμένα να ξεφύγουν, μα τα μάτια του διχτυού ήταν στενά πολύ, που να περάσουν!
Σωριάστηκαν το λοιπόν όλα μαζί τρεμάμενα και περίμεναν. «Πετσί και κόκαλο είναι τ'άτιμα, είπε ο ένας κυνηγός, πως θα τα πουλήσουμε στο παζάρι;- Ας τα ταϊσουμε καλά μερικές μέρες, να παχύνουν», είπε ο άλλος.
Τους έριξαν μπόλιο τάιστρο, τους έβαλαν και νερό, ρίχτηκαν τα περιστέρια να τρων και να πίνουν · ένα μονάχα δε θέλησε να φάει, έμεινε νηστικό· τις άλλες μέρες, καινούργιο τάιστρο· τα περιστέρια άρχιζαν κάθε μέρα και πάχαιναν, και μονάχα το ένα λίγνευε κι όλο και μάχουνταν να περάσει από το δίχτυ.
Ώσπου μια μέρα ήρθαν οι κυνηγοί να τα μαζέψουν και να τα πάνε στο παζάρι· το περιστέρι, που είχε μείνει νηστικό, τόσο είχε λιγνέψει, που έδωκε μια, πέρασε από τι δίχτυ και φτερούγισε λεύτερο στον αγέρα...Αυτό'ναι το παραμύθι, παιδιά μου. Για σας το δηγήθηκα: Ποιός μπορεί να το ξεδιαλύνει; Εσείς οι γέροι, τι λέτε; Στύψετε το μυαλό σας!
Μα οι γέροι σώπαιναν· πετάχτηκε τότε ο σαραντάπηχος ο φλαμπουριάρης.
- Θες να πεις, θαρρώ, γέροντα, για την πείνα μας· πως αυτή θα μας βοηθήσει να βρούμε τη λευτεριά μας...Είμαστε, θές να πεις, κι εμείς σαν το περιστέρι που νήστευε...Μα παρακάτω δεν καταλαβαίνω...Δεν πάει το μυαλό μου πιο πέρα, και να με συμπαθάς.
- Το βρήκες το σπουδαιότερο, Λουκά, έχε την ευκή μου, είπε ο γέροντας. Να σας ξηγήσω, παιδιά μου, τα παρακάτω. Είχαμε αρχίσει στο πλούσιο το χωριό μας να βαραίνουμε, να πολυτρώμε και να παραφορτώνουμε την ψυχή μας με κρέατα. Ειρήνη, ασφάλεια, καλοπέραση, η σάρκα είχε θρασέψει κι είχε καταπλακώσει την ψυχή.
Λέγαμε: όλα πάνε καλά, δικαιοσύνη βασιλεύει στον κόσμο, κανένας δεν πεινάει, κανένας δεν κρυώνει, κόσμος καλύτερος δεν υπάρχει. Κι ο Θεός μας λυπήθηκε-μας έστειλε τον Τούρκο που μας ξεπάτωσε, μας πέταξε στους πέντε δρόμους, αδικηθήκαμε κι είδαμε πως ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες...
...πεινάσαμε και κρυώσαμε, κι είδαμε πως υπάρχει πείνα και κρύο· και δίπλα από τους ανθρώπους που κρυώνουν και πεινούν-το'δάμε κι αυτό!- άλλοι που τρων τον αβλέμονα, κι είναι πάντα αναμμένα τα τζάκια τους, και βλέπουν τους γυμνούς και πεινασμένους και γελούν.
Μας άνοιξε η συφορά τα μάτια μας, είδαμε· μας άνοιξε η πείνα τα φτερά μας, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας και της καλοπέρασης· είμαστε λεύτεροι! Μπορούμε τώρα ν'αρχίσουμε μιαν καινούργια, πιο τίμια ζωή, δόξα σοι ο Θεός!
Κανένας δε μίλησε· οι γέροι κουνούσαν τα κεφάλια τους, οι γυναίκες δεν έπαψαν το σιγανό τους θρήνο, και μονάχα οι άντρες κοίταζαν στα μάτια το γέροντα κι αναφτεράκιζε μέσα τους η παλικαριά και το πείσμα. Και μονάχα ο φλαμπουριάρης σήκωσε τη φωνή:
- Γέροντα μου, καλός ο λόγος σου, ο Θεός μας λυπήθηκε και μας έστειλε τη συφορά· όμοια μαστιγώνει κι ο καλός καβαλάρης το τεμπέλικο ατι...Μαστίγωσε η συφορά τα αίματα μας, άνοιξε την καρδιά μας, λευτερωθήκαμε. Μα τώρα πως θα βάλουμε κάτω τη συφορά; αυτό να μας πεις· αν δεν τη βάλουμε εμείς κάτω, αυτή θα μας βάλει. Αυτή θα μας φάει, Γέροντα μου! ξεφώνισε και τα μάτια του βούρκωσαν, θυμήθηκε το αγοράκι του, το Γιώργο, που είχε πεθάνει στο δρόμο.
- Θα τη βάλουμε στο ζυγό τη συφορά, μη φοβάσαι, Λουκά μου! του αποκρίθηκε ο παπάς. Θα μπει στη δούλεψη μας, θα το δεις. Δουλειά, υπομονή, αγάπη, να τ'άρματα μας. Έχετε εμπιστοσύνη. Εγω σφαλνώ τα μάτια και βλέπω: σπίτια τριγύρα μου πετροχτισμένα, εκκλησιά με το καμπαναριό της, σκολειό δίπατο με φαρδιάν αυλήν γεμάτη παιδιά, και γύρα από το χωριό περβόλια, αμπέλια και σπαρτά...
Κάμαμε κι όλα αρχή· βρήκαμε ανάμεσα στις πέτρες λιγοστή γης, τη φυτέψαμε· βάλαμε τα ρέμπελα νερά σε αυλάκια· κεντρίσαμε τα αγριόξυλα· αρχίσαμε κιόλα να χτίζουμε...Δυό τρείς καλοί άνθρωποι μένουν ακόμα στο αρχοντοχώρι αυτό, όνομα και πράμα Λυκόβρυση, και μας θυμούνται· πότε ο ένας μας φέρνει όλο το βιός του, τρείς χρυσές λίρες, πότε άλλος μας στέλνει κοφίνια ζωθροφές και πότε μια αμαρτωλή γυναίκα την προβάτα της...
Κι ένας άλλος αμαρτωλός, που πέθανε προχτές, μας θυμήθηκε την ώρα που ψυχομαχούσε και μας κληροδότησε ένα σεντούκι γεμάτο-Ο θεός να συχωρέσει την ψυχή του την αμαρτωλή! Ριζώνουμε, παιδιά μου, πιάνουμε πάλι στο χώμα, θα πετάξουμε πάλι μπόι, έχετε εμπιστοσύνη!
- Θα ξαναρχίσουμε πάλι τα ίδια, γέροντα μου; φώναξε ένα αγριεμένο παλικάρι, μ'ένα κουρέλι στη μέση, χλωμιασμένο από την πείνα. Πάλι τα ίδια, γέροντα μου; Φτού κι απαρχής; Το θυμάσαι καλά, δεν ήταν μονάχα πλούσιοι στο χωριό μας, ήταν και φτωχοί· εμένα η μάνα μου πέθανε της πείνας, την εποχή που το χωριό κολυμπούσε στο λάδι και στο κρασί κι όλοι οι φούρνοι της γειτονιάς ξεφούρνιζαν ψωμί κι η μάνα μου λιγοθυμούσε από τη μυρωδιά...Πάλι τα ίδια το λοιπόν, γέροντα μου; Πάλι πλούσιοι και φτωχοί;
Ο παπα-Φώτης κατέβασε το κεφάλι· κάμποση ώρα έμεινε συλλογισμένος.
- Πέτρο, είπε τέλος, είσαι ντόμπρος και αψύς και μου αρέσεις. Ότι ρωτάς εσύ από μένα, το ρωτώ κι εγώ μέρα νύχτα από το Θεό και τον παρακαλώ να με φωτίσει. «Καινούργια θεμέλια, φωνάζω στο Θεό, θέμε καινούργια θεμέλια, Κύριε, για το καινούργιο χωριό μας. Όχι πια αδικίες· ή όλοι να πεινούν και να κρυώνουν ή όλοι να τρων και να ντύνουνται. Δεν μπορούμε, Κύριε, να βάλουμε δικαιοσύνη στον κόσμο;»
- Και τι σου αποκρίθηκε ο Θεός; ρώτησε ο νέος με τραχιά φωνή.
- Σιγά σιγά, όσο μπορεί το φτωχό μυαλό μου, δέχεται το φως του. Η συφορά-ας είναι καλά! -μας έκανε τώρα όλους ίσους, όλοι γενήκαμε φτωχοί, καμιά γειτόνισσα δεν έχει πια φούρνο να ξεφουρνίσει και δεν μπορεί πια να πέσει στην αμαρτία και να μη δώσει στη γειτόνισσα που πεινάει. Ότι πριν ήταν δύσκολο, να η στιγμή, παιδιά μου, να γίνει! Λευτερώθηκε η ψυχή από τις γεμάτες κοιλιές, μπορεί να πετάξει!
Στράφηκε σ'ένα γέρο, που ακουμπισμένος στο ραβδί του αφουκράζουνταν και κουνούσε το κεφάλι.
- Ποιός μπορούσε εσένα, γέρο-Χαρίλαε, του κάνει, πριν από τρείς μήνες να σου πάρει τ'αμπέλια και τα λιόδεντρα και να τα μοιράσει στους φτωχούς; Θα τα'δίνες;
- Ο Θεός να με συχωρέσει, αποκρίθηκε ο γέρος, ποτέ! Θα'κόβες του λόγου σου και θα μοίαρζες τα χέρια σου, τα πόδια σου, τα πλεμόνια σου στους γειτόνους; Έτσι είχα κι εγώ τις ελιές μου και τ'αμπέλια.
- Μήτε κι η αφεντιά σου δε θ'άνοιγες το σεντούκι σου, γέρο-Παυλή, να μοιράσεις τις λίρες σου στη φτώχεια.
Ένας γέρος αντίκρα στον παπά μάζευε τα φρύδια και δεν αποκρίθηκε· αναστέναξε μονάχα βαριά, γιατί θυμήθηκε τα σεντούκια του.
- Όποιος έχει χώματα, φώναξε αγριεμένος ξαφνικά ο παπα-Φώτης, όποιος έχει χώματα και δέντρα, γίνεται χώμα και δέντρο, χάνει το θεϊκό της πρόσωπο η ψυχή του· όποιος έχει σεντούκι, γίνεται σεντούκι· σεντούκι είχες γίνει, δυστυχισμένε Παυλή, χώμα είχες γίνει, πρίν ακόμα να πεθάνεις, κακομοίρη Χαρίλαε! Μα-δόξα σοι ο Θεός!-γλιτώσαμε! Είδατε επιτέλους και σεις, νοικοκυραίοι μου, τι θα πει γδύμνια και πείνα, καταλάβατε τον πόνο του φτωχού.
- Ναι, αναστέναξε ο γέρο-Παυλής, κατάλαβα.
- Τώρα όλα θα τα βάλουμε κάτω, εξακολούθουσε ο παπα-Φώτης, δεν έχει δικό σου και δικό μου, δεν έχει πια φράχτες και κλειδαριές και σεντούκια· εδώ όλοι θα δουλεύουμε κι όλοι θα τρώμε. Καθένας θα δουλεύει ότι μπορεί, όσο μπορεί· άλλος ψαράς στη Βοϊδομάτα, άλλος κυνηγός, άλλος θα δουλεύει της γης, άλλος θα βόσκει ότι ζωντανό μας πέψει ο Θεός. Αδέρφια είμαστε, μαθές, μια φαμίλια είμαστε, έναν πατέρα έχουμε, το Θεό.
Καινούργια θεμέλια να βάλουμε στη ψυχή μας, φώναζε ο γέροντας απλώνοντας την αγκαλιά του σε όλους, καινούργια θεμέλια, δύσκολο πολύ, βοηθάτε με, αδέρφια! Δουλειά, υπομονή κι αγάπη-και πίστη στο Θεό! Πώς ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί; Μαζεύουνταν κάτω σε κατακόμπες, βαθιά στης γης, κι έβαναν καινούργια θεμέλια στον κόσμο.
Τούτες οι σπηλιές, στα σπλάχνα της γης, είναι κι εμάς οι κατακόμπες μας, έχουμε κι εμείς μαζί μας το Χριστό, είδαμε την αδικία, θα βάλουμε τάξη! Μη φοβάσει, Πέτρο, παιδί μου, ξέχασε τα περασμένα, ξορκισμένα να'ναι! Βοηθάτε, όλοι μαζί, καινούργιο κόσμο να φυτέψουμε!»
«Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», Νίκος Καζαντζάκης
Πηγή: monopatia-pou-diastavronontai.blogspot.gr
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Άρχισε σήμερα ο παπα-Φώτης · ένα παραμύθι θα σας πω σήμερα, παιδιά μου, ελάτε πιο κοντά. Ε σεις, γυναίκες που κλαίτε, για σας μιλώ, ζυγώστε!
Ζύγωσαν οι γυναίκες με τα παιδιά τους, κουκούβισαν γύρα του · πίσω τους οι άντρες έμειναν όρθιοι, κι οι γέροι, ακουμπισμένοι στα ραβδιά τους, αφουκράζουνταν.
- Μια φορά κι έναν καιρό, άρχισε ο παπα-Φώτης, βγήκαν δυο πουλολόγοι σ'ένα βουνό κι έστησαν τα δίχτυα τους · τ'απλωσαν, και την άλλη μέρα το πρωί πήγαν, και τι να δουν; τα δίχτυα ήταν γεμάτα αγριοπερίστερα. Χιμούσαν τα κακόμοιρα απελπισμένα να ξεφύγουν, μα τα μάτια του διχτυού ήταν στενά πολύ, που να περάσουν!
Σωριάστηκαν το λοιπόν όλα μαζί τρεμάμενα και περίμεναν. «Πετσί και κόκαλο είναι τ'άτιμα, είπε ο ένας κυνηγός, πως θα τα πουλήσουμε στο παζάρι;- Ας τα ταϊσουμε καλά μερικές μέρες, να παχύνουν», είπε ο άλλος.
Τους έριξαν μπόλιο τάιστρο, τους έβαλαν και νερό, ρίχτηκαν τα περιστέρια να τρων και να πίνουν · ένα μονάχα δε θέλησε να φάει, έμεινε νηστικό· τις άλλες μέρες, καινούργιο τάιστρο· τα περιστέρια άρχιζαν κάθε μέρα και πάχαιναν, και μονάχα το ένα λίγνευε κι όλο και μάχουνταν να περάσει από το δίχτυ.
Ώσπου μια μέρα ήρθαν οι κυνηγοί να τα μαζέψουν και να τα πάνε στο παζάρι· το περιστέρι, που είχε μείνει νηστικό, τόσο είχε λιγνέψει, που έδωκε μια, πέρασε από τι δίχτυ και φτερούγισε λεύτερο στον αγέρα...Αυτό'ναι το παραμύθι, παιδιά μου. Για σας το δηγήθηκα: Ποιός μπορεί να το ξεδιαλύνει; Εσείς οι γέροι, τι λέτε; Στύψετε το μυαλό σας!
Μα οι γέροι σώπαιναν· πετάχτηκε τότε ο σαραντάπηχος ο φλαμπουριάρης.
- Θες να πεις, θαρρώ, γέροντα, για την πείνα μας· πως αυτή θα μας βοηθήσει να βρούμε τη λευτεριά μας...Είμαστε, θές να πεις, κι εμείς σαν το περιστέρι που νήστευε...Μα παρακάτω δεν καταλαβαίνω...Δεν πάει το μυαλό μου πιο πέρα, και να με συμπαθάς.
- Το βρήκες το σπουδαιότερο, Λουκά, έχε την ευκή μου, είπε ο γέροντας. Να σας ξηγήσω, παιδιά μου, τα παρακάτω. Είχαμε αρχίσει στο πλούσιο το χωριό μας να βαραίνουμε, να πολυτρώμε και να παραφορτώνουμε την ψυχή μας με κρέατα. Ειρήνη, ασφάλεια, καλοπέραση, η σάρκα είχε θρασέψει κι είχε καταπλακώσει την ψυχή.
Λέγαμε: όλα πάνε καλά, δικαιοσύνη βασιλεύει στον κόσμο, κανένας δεν πεινάει, κανένας δεν κρυώνει, κόσμος καλύτερος δεν υπάρχει. Κι ο Θεός μας λυπήθηκε-μας έστειλε τον Τούρκο που μας ξεπάτωσε, μας πέταξε στους πέντε δρόμους, αδικηθήκαμε κι είδαμε πως ο κόσμος είναι γεμάτος αδικίες...
...πεινάσαμε και κρυώσαμε, κι είδαμε πως υπάρχει πείνα και κρύο· και δίπλα από τους ανθρώπους που κρυώνουν και πεινούν-το'δάμε κι αυτό!- άλλοι που τρων τον αβλέμονα, κι είναι πάντα αναμμένα τα τζάκια τους, και βλέπουν τους γυμνούς και πεινασμένους και γελούν.
Μας άνοιξε η συφορά τα μάτια μας, είδαμε· μας άνοιξε η πείνα τα φτερά μας, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας και της καλοπέρασης· είμαστε λεύτεροι! Μπορούμε τώρα ν'αρχίσουμε μιαν καινούργια, πιο τίμια ζωή, δόξα σοι ο Θεός!
Κανένας δε μίλησε· οι γέροι κουνούσαν τα κεφάλια τους, οι γυναίκες δεν έπαψαν το σιγανό τους θρήνο, και μονάχα οι άντρες κοίταζαν στα μάτια το γέροντα κι αναφτεράκιζε μέσα τους η παλικαριά και το πείσμα. Και μονάχα ο φλαμπουριάρης σήκωσε τη φωνή:
- Γέροντα μου, καλός ο λόγος σου, ο Θεός μας λυπήθηκε και μας έστειλε τη συφορά· όμοια μαστιγώνει κι ο καλός καβαλάρης το τεμπέλικο ατι...Μαστίγωσε η συφορά τα αίματα μας, άνοιξε την καρδιά μας, λευτερωθήκαμε. Μα τώρα πως θα βάλουμε κάτω τη συφορά; αυτό να μας πεις· αν δεν τη βάλουμε εμείς κάτω, αυτή θα μας βάλει. Αυτή θα μας φάει, Γέροντα μου! ξεφώνισε και τα μάτια του βούρκωσαν, θυμήθηκε το αγοράκι του, το Γιώργο, που είχε πεθάνει στο δρόμο.
- Θα τη βάλουμε στο ζυγό τη συφορά, μη φοβάσαι, Λουκά μου! του αποκρίθηκε ο παπάς. Θα μπει στη δούλεψη μας, θα το δεις. Δουλειά, υπομονή, αγάπη, να τ'άρματα μας. Έχετε εμπιστοσύνη. Εγω σφαλνώ τα μάτια και βλέπω: σπίτια τριγύρα μου πετροχτισμένα, εκκλησιά με το καμπαναριό της, σκολειό δίπατο με φαρδιάν αυλήν γεμάτη παιδιά, και γύρα από το χωριό περβόλια, αμπέλια και σπαρτά...
Κάμαμε κι όλα αρχή· βρήκαμε ανάμεσα στις πέτρες λιγοστή γης, τη φυτέψαμε· βάλαμε τα ρέμπελα νερά σε αυλάκια· κεντρίσαμε τα αγριόξυλα· αρχίσαμε κιόλα να χτίζουμε...Δυό τρείς καλοί άνθρωποι μένουν ακόμα στο αρχοντοχώρι αυτό, όνομα και πράμα Λυκόβρυση, και μας θυμούνται· πότε ο ένας μας φέρνει όλο το βιός του, τρείς χρυσές λίρες, πότε άλλος μας στέλνει κοφίνια ζωθροφές και πότε μια αμαρτωλή γυναίκα την προβάτα της...
Κι ένας άλλος αμαρτωλός, που πέθανε προχτές, μας θυμήθηκε την ώρα που ψυχομαχούσε και μας κληροδότησε ένα σεντούκι γεμάτο-Ο θεός να συχωρέσει την ψυχή του την αμαρτωλή! Ριζώνουμε, παιδιά μου, πιάνουμε πάλι στο χώμα, θα πετάξουμε πάλι μπόι, έχετε εμπιστοσύνη!
- Θα ξαναρχίσουμε πάλι τα ίδια, γέροντα μου; φώναξε ένα αγριεμένο παλικάρι, μ'ένα κουρέλι στη μέση, χλωμιασμένο από την πείνα. Πάλι τα ίδια, γέροντα μου; Φτού κι απαρχής; Το θυμάσαι καλά, δεν ήταν μονάχα πλούσιοι στο χωριό μας, ήταν και φτωχοί· εμένα η μάνα μου πέθανε της πείνας, την εποχή που το χωριό κολυμπούσε στο λάδι και στο κρασί κι όλοι οι φούρνοι της γειτονιάς ξεφούρνιζαν ψωμί κι η μάνα μου λιγοθυμούσε από τη μυρωδιά...Πάλι τα ίδια το λοιπόν, γέροντα μου; Πάλι πλούσιοι και φτωχοί;
Ο παπα-Φώτης κατέβασε το κεφάλι· κάμποση ώρα έμεινε συλλογισμένος.
- Πέτρο, είπε τέλος, είσαι ντόμπρος και αψύς και μου αρέσεις. Ότι ρωτάς εσύ από μένα, το ρωτώ κι εγώ μέρα νύχτα από το Θεό και τον παρακαλώ να με φωτίσει. «Καινούργια θεμέλια, φωνάζω στο Θεό, θέμε καινούργια θεμέλια, Κύριε, για το καινούργιο χωριό μας. Όχι πια αδικίες· ή όλοι να πεινούν και να κρυώνουν ή όλοι να τρων και να ντύνουνται. Δεν μπορούμε, Κύριε, να βάλουμε δικαιοσύνη στον κόσμο;»
- Και τι σου αποκρίθηκε ο Θεός; ρώτησε ο νέος με τραχιά φωνή.
- Σιγά σιγά, όσο μπορεί το φτωχό μυαλό μου, δέχεται το φως του. Η συφορά-ας είναι καλά! -μας έκανε τώρα όλους ίσους, όλοι γενήκαμε φτωχοί, καμιά γειτόνισσα δεν έχει πια φούρνο να ξεφουρνίσει και δεν μπορεί πια να πέσει στην αμαρτία και να μη δώσει στη γειτόνισσα που πεινάει. Ότι πριν ήταν δύσκολο, να η στιγμή, παιδιά μου, να γίνει! Λευτερώθηκε η ψυχή από τις γεμάτες κοιλιές, μπορεί να πετάξει!
Στράφηκε σ'ένα γέρο, που ακουμπισμένος στο ραβδί του αφουκράζουνταν και κουνούσε το κεφάλι.
- Ποιός μπορούσε εσένα, γέρο-Χαρίλαε, του κάνει, πριν από τρείς μήνες να σου πάρει τ'αμπέλια και τα λιόδεντρα και να τα μοιράσει στους φτωχούς; Θα τα'δίνες;
- Ο Θεός να με συχωρέσει, αποκρίθηκε ο γέρος, ποτέ! Θα'κόβες του λόγου σου και θα μοίαρζες τα χέρια σου, τα πόδια σου, τα πλεμόνια σου στους γειτόνους; Έτσι είχα κι εγώ τις ελιές μου και τ'αμπέλια.
- Μήτε κι η αφεντιά σου δε θ'άνοιγες το σεντούκι σου, γέρο-Παυλή, να μοιράσεις τις λίρες σου στη φτώχεια.
Ένας γέρος αντίκρα στον παπά μάζευε τα φρύδια και δεν αποκρίθηκε· αναστέναξε μονάχα βαριά, γιατί θυμήθηκε τα σεντούκια του.
- Όποιος έχει χώματα, φώναξε αγριεμένος ξαφνικά ο παπα-Φώτης, όποιος έχει χώματα και δέντρα, γίνεται χώμα και δέντρο, χάνει το θεϊκό της πρόσωπο η ψυχή του· όποιος έχει σεντούκι, γίνεται σεντούκι· σεντούκι είχες γίνει, δυστυχισμένε Παυλή, χώμα είχες γίνει, πρίν ακόμα να πεθάνεις, κακομοίρη Χαρίλαε! Μα-δόξα σοι ο Θεός!-γλιτώσαμε! Είδατε επιτέλους και σεις, νοικοκυραίοι μου, τι θα πει γδύμνια και πείνα, καταλάβατε τον πόνο του φτωχού.
- Ναι, αναστέναξε ο γέρο-Παυλής, κατάλαβα.
- Τώρα όλα θα τα βάλουμε κάτω, εξακολούθουσε ο παπα-Φώτης, δεν έχει δικό σου και δικό μου, δεν έχει πια φράχτες και κλειδαριές και σεντούκια· εδώ όλοι θα δουλεύουμε κι όλοι θα τρώμε. Καθένας θα δουλεύει ότι μπορεί, όσο μπορεί· άλλος ψαράς στη Βοϊδομάτα, άλλος κυνηγός, άλλος θα δουλεύει της γης, άλλος θα βόσκει ότι ζωντανό μας πέψει ο Θεός. Αδέρφια είμαστε, μαθές, μια φαμίλια είμαστε, έναν πατέρα έχουμε, το Θεό.
Καινούργια θεμέλια να βάλουμε στη ψυχή μας, φώναζε ο γέροντας απλώνοντας την αγκαλιά του σε όλους, καινούργια θεμέλια, δύσκολο πολύ, βοηθάτε με, αδέρφια! Δουλειά, υπομονή κι αγάπη-και πίστη στο Θεό! Πώς ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί; Μαζεύουνταν κάτω σε κατακόμπες, βαθιά στης γης, κι έβαναν καινούργια θεμέλια στον κόσμο.
Τούτες οι σπηλιές, στα σπλάχνα της γης, είναι κι εμάς οι κατακόμπες μας, έχουμε κι εμείς μαζί μας το Χριστό, είδαμε την αδικία, θα βάλουμε τάξη! Μη φοβάσει, Πέτρο, παιδί μου, ξέχασε τα περασμένα, ξορκισμένα να'ναι! Βοηθάτε, όλοι μαζί, καινούργιο κόσμο να φυτέψουμε!»
«Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», Νίκος Καζαντζάκης
Πηγή: monopatia-pou-diastavronontai.blogspot.gr
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
"ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΝΟΣ ... ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ"
«Χαρούμενος εκπαιδευτικός»; Σίγουρα έχετε επαφή με την πραγματικότητα; Έχετε εμπειρία στην ελληνική σχολική τάξη; Θα αστειεύεστε, δεν μπορεί!
Επειδή η ελληνική πραγματικότητα γίνεται καθημερινά όλο και πιο ζοφερή, θεωρώ πως πια είναι υποχρέωση όλων των δασκάλων, που σέβονται και τιμούν την ιδιότητα τους, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Να αλλάξουμε στάση. Και τότε ίσως αλλάξουμε και τη ζωή μας, προς το καλύτερο! Τότε ίσως θα δούμε τους μικρούς μαθητές μας πραγματικά να γίνονται οι πολίτες του κόσμου που επιθυμούμε.
Ο χαρούμενος εκπαιδευτικός λοιπόν υπάρχει, και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά, αρκεί να κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά στην εκπαιδευτική μας ομήγυρη. Έστω και αν δεν συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά, που θα αναλύσουμε στη συνέχεια, υφίσταται ως οντότητα και μας περιμένει να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του! Επίσης ξέρουμε πολύ καλά τι τον κάνει να είναι χαρούμενος παρά τις αντιξοότητες, αλλά οι περισσότεροι από εμάς το ξεχνούμε και αφήνουμε τις άσχημες συνθήκες να μας παρασύρουν.
Τα χαρακτηριστικά ενός χαρούμενου εκπαιδευτικού!
Δεν «κολλάει» στις ελλείψεις των υποδομών : …και δεν τις χρησιμοποιεί ως άλλοθι για απραγία! Είναι εφευρετικός και δημιουργικός. Γνωρίζει ότι οι παιδαγωγικοί στόχοι επιτυγχάνονται και με πιο απλές μεθόδους ή πιο απλά υλικά. (Φυσικά δεν σταματά να επιδιώκει την βελτίωση της κατάστασης και να συμμετέχει σε δράσεις διεκδίκησης αλλαγών).
– Δεν αναλαμβάνει πολλές δεσμεύσεις: Δε λέει «ναι» σε όλες τις προτάσεις για συμμετοχή σε εκπαιδευτικές δράσεις. Γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα την ποιότητα και την ποσότητα και γι’αυτό είναι επιλεκτικός και εμπλέκεται στο βαθμό που αντικειμενικά μπορεί να αντεπεξέλθει με άνεση στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει.
– Δεν επιδιώκει την τελειότητα: Η επιδίωξη της τελειότητας το μόνο που προκαλεί είναι άγχος. Η επίτευξη συγκεκριμένων στόχων είναι προτιμότερη και πιο αποτελεσματική.
– Δεν προσπαθεί να κάνει οπωσδήποτε όλα όσα έχει προγραμματίσει: Η ευελιξία και η αναπροσαρμογή του προγράμματος ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν είναι το κλειδί για μια ήρεμη και ευχάριστη μέρα στο σχολείο, χωρίς εκνευρισμό και πίεση.
– Δεν ασχολείται με το τί κάνουν οι συνάδερφοί του: Λέει ναι στην ανταλλαγή ιδεών και στην εποικοδομητική συνεργασία, δεν καταναλώνεται όμως σε αρνητικούς σχολιασμούς και αντιζηλίες. Αναγνωρίζει την αξία των συναδέρφων του και δεν διστάζει να τους συγχαρεί για τα επιτεύγματά τους. (Πώς θα ήταν η ατμόσφαιρα στους συλλόγους διδασκόντων, αν όλοι είχαν έναν καλό λόγο για κάθε συνάδερφο;)
– Δεν προσποιείται ότι τα καταφέρνει σε όλα: Όταν κάνει κάτι σωστά με έμπρακτα θετικό αποτέλεσμα δεν διστάζει να μιλήσει γι’αυτό και να το μοιραστεί με τους συναδέρφους του. Αν όμως κάτι που έχει εφαρμόσει είναι αντικειμενικά αναποτελεσματικό έχει το θάρρος να το παραδεχτεί και να ζητήσει βοήθεια. Η ειλικρίνεια είναι θεμέλιος λίθος των ισορροπημένων σχέσεων και επιφέρει τον σεβασμό.
– Δεν βιάζεται : Απολαμβάνει τις δραστηριότητες και τις στιγμές που περνά με τους μαθητές του.
– Δεν φοβάται να δοκιμάσει καινούριες μεθόδους : Και σχεδόν πάντα αποζημιώνεται με την απόκτηση νέων γνώσεων και νέων εμπειριών. Συν ότι δίνει έμπρακτα το παράδειγμα στους μαθητές του, για τη σημασία του να προχωρούν στη ζωή με θάρρος και τόλμη.
– Δεν σταματά να μαθαίνει: Όταν ενημερώνεσαι για τις εξελίξεις στον τομέα σου, παραμένεις «μέσα στα πράγματα», γεγονός που αυξάνει την αυτοπεποίθηση σου και τη διάθεση για δημιουργική δραστηριότητα.
– Προφυλάσσει τον εαυτό του από «τοξικούς» συναδέρφους: Δείχνει κατανόηση και σεβασμό στην συναισθηματική κατάσταση του κάθε συναδέρφου, ωστόσο δεν επιτρέπει σε κανέναν να τον παρασύρει σε μια κατάσταση συνεχούς γκρίνιας, μεμψιμορίας, απαισιοδοξίας ή σε καταστάσεις αντιζηλίας και αθέμιτου ανταγωνισμού. Αποστασιοποιείται και επιδιώκει την επαφή με συναδέρφους που συμμερίζονται την προσωπική του στάση ζωής.
– Διατηρεί ισορροπημένες σχέσεις με τους γονείς των μαθητών: Είναι διαθέσιμος στην επικοινωνία και τη συνεργασία με τους γονείς όλων των μαθητών χωρίς διακρίσεις . Είναι δεκτικός στις παρατηρήσεις και τις απόψεις τους, ωστόσο δεν εμπλέκεται προσωπικά και δεν αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί από τυχόν αρνητικά σχόλια.
– Δεν ξεχνά να φροντίζει τον εαυτό του: Ένας συναισθηματικά και σωματικά υγιής άνθρωπος είναι χαρούμενος σε όλα τα επίπεδα της ζωής του.
Ο δάσκαλος που συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι σίγουρα πολύ τυχερός και ο ίδιος και όλοι όσοι βρίσκονται γύρω του.
Επειδή η ελληνική πραγματικότητα γίνεται καθημερινά όλο και πιο ζοφερή, θεωρώ πως πια είναι υποχρέωση όλων των δασκάλων, που σέβονται και τιμούν την ιδιότητα τους, να αλλάξουμε τρόπο σκέψης. Να αλλάξουμε στάση. Και τότε ίσως αλλάξουμε και τη ζωή μας, προς το καλύτερο! Τότε ίσως θα δούμε τους μικρούς μαθητές μας πραγματικά να γίνονται οι πολίτες του κόσμου που επιθυμούμε.
Ο χαρούμενος εκπαιδευτικός λοιπόν υπάρχει, και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά, αρκεί να κοιτάξουμε λίγο πιο προσεκτικά στην εκπαιδευτική μας ομήγυρη. Έστω και αν δεν συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά, που θα αναλύσουμε στη συνέχεια, υφίσταται ως οντότητα και μας περιμένει να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του! Επίσης ξέρουμε πολύ καλά τι τον κάνει να είναι χαρούμενος παρά τις αντιξοότητες, αλλά οι περισσότεροι από εμάς το ξεχνούμε και αφήνουμε τις άσχημες συνθήκες να μας παρασύρουν.
Τα χαρακτηριστικά ενός χαρούμενου εκπαιδευτικού!
Δεν «κολλάει» στις ελλείψεις των υποδομών : …και δεν τις χρησιμοποιεί ως άλλοθι για απραγία! Είναι εφευρετικός και δημιουργικός. Γνωρίζει ότι οι παιδαγωγικοί στόχοι επιτυγχάνονται και με πιο απλές μεθόδους ή πιο απλά υλικά. (Φυσικά δεν σταματά να επιδιώκει την βελτίωση της κατάστασης και να συμμετέχει σε δράσεις διεκδίκησης αλλαγών).
– Δεν αναλαμβάνει πολλές δεσμεύσεις: Δε λέει «ναι» σε όλες τις προτάσεις για συμμετοχή σε εκπαιδευτικές δράσεις. Γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα την ποιότητα και την ποσότητα και γι’αυτό είναι επιλεκτικός και εμπλέκεται στο βαθμό που αντικειμενικά μπορεί να αντεπεξέλθει με άνεση στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει.
– Δεν επιδιώκει την τελειότητα: Η επιδίωξη της τελειότητας το μόνο που προκαλεί είναι άγχος. Η επίτευξη συγκεκριμένων στόχων είναι προτιμότερη και πιο αποτελεσματική.
– Δεν προσπαθεί να κάνει οπωσδήποτε όλα όσα έχει προγραμματίσει: Η ευελιξία και η αναπροσαρμογή του προγράμματος ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν είναι το κλειδί για μια ήρεμη και ευχάριστη μέρα στο σχολείο, χωρίς εκνευρισμό και πίεση.
– Δεν ασχολείται με το τί κάνουν οι συνάδερφοί του: Λέει ναι στην ανταλλαγή ιδεών και στην εποικοδομητική συνεργασία, δεν καταναλώνεται όμως σε αρνητικούς σχολιασμούς και αντιζηλίες. Αναγνωρίζει την αξία των συναδέρφων του και δεν διστάζει να τους συγχαρεί για τα επιτεύγματά τους. (Πώς θα ήταν η ατμόσφαιρα στους συλλόγους διδασκόντων, αν όλοι είχαν έναν καλό λόγο για κάθε συνάδερφο;)
– Δεν προσποιείται ότι τα καταφέρνει σε όλα: Όταν κάνει κάτι σωστά με έμπρακτα θετικό αποτέλεσμα δεν διστάζει να μιλήσει γι’αυτό και να το μοιραστεί με τους συναδέρφους του. Αν όμως κάτι που έχει εφαρμόσει είναι αντικειμενικά αναποτελεσματικό έχει το θάρρος να το παραδεχτεί και να ζητήσει βοήθεια. Η ειλικρίνεια είναι θεμέλιος λίθος των ισορροπημένων σχέσεων και επιφέρει τον σεβασμό.
– Δεν βιάζεται : Απολαμβάνει τις δραστηριότητες και τις στιγμές που περνά με τους μαθητές του.
– Δεν φοβάται να δοκιμάσει καινούριες μεθόδους : Και σχεδόν πάντα αποζημιώνεται με την απόκτηση νέων γνώσεων και νέων εμπειριών. Συν ότι δίνει έμπρακτα το παράδειγμα στους μαθητές του, για τη σημασία του να προχωρούν στη ζωή με θάρρος και τόλμη.
– Δεν σταματά να μαθαίνει: Όταν ενημερώνεσαι για τις εξελίξεις στον τομέα σου, παραμένεις «μέσα στα πράγματα», γεγονός που αυξάνει την αυτοπεποίθηση σου και τη διάθεση για δημιουργική δραστηριότητα.
– Προφυλάσσει τον εαυτό του από «τοξικούς» συναδέρφους: Δείχνει κατανόηση και σεβασμό στην συναισθηματική κατάσταση του κάθε συναδέρφου, ωστόσο δεν επιτρέπει σε κανέναν να τον παρασύρει σε μια κατάσταση συνεχούς γκρίνιας, μεμψιμορίας, απαισιοδοξίας ή σε καταστάσεις αντιζηλίας και αθέμιτου ανταγωνισμού. Αποστασιοποιείται και επιδιώκει την επαφή με συναδέρφους που συμμερίζονται την προσωπική του στάση ζωής.
– Διατηρεί ισορροπημένες σχέσεις με τους γονείς των μαθητών: Είναι διαθέσιμος στην επικοινωνία και τη συνεργασία με τους γονείς όλων των μαθητών χωρίς διακρίσεις . Είναι δεκτικός στις παρατηρήσεις και τις απόψεις τους, ωστόσο δεν εμπλέκεται προσωπικά και δεν αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί από τυχόν αρνητικά σχόλια.
– Δεν ξεχνά να φροντίζει τον εαυτό του: Ένας συναισθηματικά και σωματικά υγιής άνθρωπος είναι χαρούμενος σε όλα τα επίπεδα της ζωής του.
Ο δάσκαλος που συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι σίγουρα πολύ τυχερός και ο ίδιος και όλοι όσοι βρίσκονται γύρω του.
To διάβασα στο pappanna.wordpress.com
"ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ"
Ακολουθεί εργασία μαθήτριας της Β΄ Γυμνασίου για την Φινλανδία στο πλαίσιο μιας ευρύτερης παρουσίασης των Ευρωπαϊκών Χωρών, που πραγματοποιούμε στο μάθημα της Γεωγραφίας-Γεωλογίας Β΄Γυμνασίου κατά το σχολικό έτος:2016-2017.
Για να δείτε την εργασία πατήστε πάνω στην εικόνα.
Για να δείτε την εργασία πατήστε πάνω στην εικόνα.
Κυριακή 14 Μαΐου 2017
"ΒΙΤΑΜΙΝΗ Α"
Ακολουθεί εργασία μαθητή της Α΄Γυμνασίου για την βιταμίνη Α στο πλαίσιο της υποενότητας "Διατροφή" του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας Α΄Γυμνασίου,σχολικού έτους:2016-2017.
ΒΙΤΑΜΙΝΗ Α from xrysa123
Δευτέρα 1 Μαΐου 2017
"ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ"
Ακολουθεί ένα πολύ όμορφο τραγούδι για την Εργατική Πρωτομαγιά.
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη & Μανώλης Μητσιάς
"Η ΑΜΜΟΣ ΣΤΟ ΚΟΥΤΑΛΙ" -ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ-
Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη.
Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου».
Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις.
Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.
Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.
- «Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.
- «Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»
Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.
- «Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης
- «Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει. Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.
- «Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»
- «Α αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρα θα είναι δωρεάν»
Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι.
Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά. Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ.
Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά. Τι ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια.
Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.
- «Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσεις προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»
- «Ευχαριστώ»
- «Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.
Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.
- «Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»
- «Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»
Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο.
Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.
- «Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»
Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.
- «Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»
Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:
- «Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα.
Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»”
Απόσπασμα από το βιβλίο ''Να σου πω μια ιστορία'' του Χόρχε Μπουκάι
Πηγή: mikreskathimerinesstories.wordpress.com
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου».
Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις.
Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.
Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.
- «Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.
- «Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»
Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.
- «Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης
- «Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει. Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.
- «Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»
- «Α αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρα θα είναι δωρεάν»
Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι.
Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά. Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ.
Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά. Τι ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια.
Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.
- «Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσεις προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»
- «Ευχαριστώ»
- «Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.
Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.
- «Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»
- «Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»
Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο.
Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.
- «Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»
Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.
- «Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»
Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:
- «Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα.
Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»”
Απόσπασμα από το βιβλίο ''Να σου πω μια ιστορία'' του Χόρχε Μπουκάι
Πηγή: mikreskathimerinesstories.wordpress.com
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
"ΠΟΝΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.ΑΝΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗ ΑΛΛΑ ΑΚΙΝΔΥΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ"
Μεγαλύτερης διάρκειας πόνοι στις αρθρώσεις, ωστόσο, θα πρέπει να εξετάζονται από τον παιδίατρο, για να αποκλείσει σοβαρές παθήσεις του σκελετικού συστήματος, η άλλες καταστάσεις με παρόμοια συμπτωματολογία.
Εδώ οι γονείς πρέπει να είναι προσεκτικοί.
Έως και το 30 % όλων των παιδιών προσχολικής ηλικίας πάσχουν, σύμφωνα με εκτιμήσεις, από τους λεγόμενους πόνους της ανάπτυξης.
Επηρεάζονται παιδιά στο στάδιο της ανάπτυξης - μεταξύ του τέταρτου και έκτου και δέκατου έως 16ου έτους ζωής. Οι πόνοι συχνά συμβαίνουν δύο έως τρεις φορές το χρόνο και διαρκούν λίγες βδομάδες.
Μπορούμε να σκεφτούμε ότι πρόκειται για τους πόνους ανάπτυξης, αν το παιδί παραπονιέται για πόνους στα πόδια κατά την ώρα που πάει για ύπνο, ή ακόμη και στη μέση της νύχτας.Οι πόνοι εμφανίζονται κυρίως στους μυς και τα άκρα, συνήθως στα πόδια, αλλά και στα γόνατα, τις πατούσες, τα χέρια, τις γάμπες και τις κνήμες. Ειδικά κατά τη διάρκεια ηρεμίας και χαλάρωσης του παιδιού, οι πόνοι αυτοί γίνονται πιο αισθητοί, γι αυτό και τις πλείστες φορές εμφανίζονται το απόγευμα και τη νύχτα. Μερικές φορές μπορεί επίσης να έχουμε και κράμπες.Τυπικά συμπτώματα· Οι πόνοι εμφανίζονται το απόγευμα ή τη νύχτα, συχνά μετά από εκτεταμένη κινητικότητα/άσκηση την μέρα.· Κατά τη διάρκεια σωματικής άσκησης, το παιδί δεν παραπονιέται για πόνους.· Ο πόνος δεν είναι εντοπισμένος ακριβώς, αφορά κυρίως τα μακρά οστά (άνω και κάτω μηρός) ή πιο σπάνια τις αρθρώσεις.· Ο πόνος μεταναστεύει ή αλλάζει πλευρά.· Η διάρκεια του πόνου κυμαίνεται από μερικά λεπτά έως μία ώρα.· Το επόμενο πρωί το παιδί είναι ελεύθερο συμπτωμάτωνΑνεξερεύνητη αλλά ακίνδυνη κατάστασηΗ αιτία των πόνων αυτών είναι ανεξερεύνητη μέχρι τώρα. Αλλά είναι ευτυχώς ως επί το πλείστον αβλαβείς. Σαν αιτία υπάρχει η υποψία του τεντώματος των τενόντων και των συνδέσμων, οι οποίοι δεν μεγαλώνουν με την ίδια ταχύτητα όσο τα οστά κατά τη νυχτερινή μίνι εκτόξευση της ανάπτυξης έως και 0,2 χιλιοστά ανά ημέρα. Ο όρος "πόνοι ανάπτυξης" ως εκ τούτου, στην πραγματικότητα έχει επιλεγεί λανθασμένα, διότι η ανάπτυξη αυτή καθ’ εαυτή δεν πονά. Αυτά που πονούν είναι οι αρθρώσεις, οι μυς και τα άκρα.Όμως κατά τη διάρκεια του φαινομένου του πόνου, δεν υπάρχουν αλλοιώσεις στα οστά, τις αρθρώσεις ή στα εργαστηριακά ευρήματα. Οι γιατροί πιστεύουν ότι οι πόνοι δεν προκαλούνται κατ 'ανάγκη από τη διαδικασία της ανάπτυξης, αλλά από μια υπερφόρτωση των όχι ακόμα πλήρως ανεπτυγμένων μυών, ή από το συνδυασμό ανάπτυξης και υπερφόρτωσης. Ως εκ τούτου, θα πρέπει σε παιδιά που ασχολούνται πολύ με τον αθλητισμό, να λαμβάνεται λεπτομερές ιστορικό, σχετικά με το άν ο πόνος εμφανίζεται μετά από έντονη άσκηση.
Δεν αγνοούμε τον πόνοΠάρτε το παιδί σας στα σοβαρά! Συνήθως οι πόνοι είναι πραγματικοί, και δεν τους επικαλείται το παιδί επειδή δεν έχει καμία επιθυμία να τρέξει ή να πάει στο σχολείο την επόμενη μέρα. Είναι σημαντικό να γίνει διάκριση του αβλαβούς, αν και ενοχλητικού πόνου από επικίνδυνες ασθένειες του σκελετικού συστήματος, όπως η φλεγμονή των οστών, ρευματικές παθήσεις ή ακόμη και καρκίνος των οστών. Αυτές οι σοβαρές ασθένειες στο σκελετικό σύστημα πρέπει να εντοπίζονται και να αντιμετωπίζονται άμεσα. Ως εκ τούτου, οι πόνοι ανάπτυξης είναι μία διάγνωση που γίνεται εξ αποκλεισμού.Αυτό σημαίνει, ότι πρώτα θα πρέπει να αποκλείονται άλλες σοβαρές αιτίες του πόνου. Αν δεν εξαφανιστούν τα συμπτώματα μετά από δύο εβδομάδες, θα πρέπει κατ 'ανάγκη να αποταθούμε στον παιδίατρο. Ακόμα, όταν ο πόνος εμφανίζεται μόνο σε ένα σημείο και δεν μεταναστεύει, ή το παιδί μόνιμα δεν μπορεί να επιβαρύνει ένα πόδι ή αν υπάρχουν ορατές ή επώδυνες τοπικές αλλοιώσεις, όπως για παράδειγμα, οίδημα και ερυθρότητα, αυτά είναι φυσικά, ένας λόγος για να ζητήσετε αμέσως ιατρική βοήθεια.Με αυτά τα συμπτώματα το παιδί πρέπει να επισκεφθεί τον παιδίατρο:· Εάν το παιδί σας δεν μπορεί να σταθεί.· Αν έχει ένα αιμάτωμα( μελανιά) που δεν υποχωρεί.· Αν το παιδί σας παραπονιέται για πόνο όταν το πόδι του μετακινηθεί παθητικά.· Αν μια άρθρωση είναι ζεστή ή /και πρησμένη.· Εάν στο σώμα του εμφανίζονται εξανθήματα (κοκκινίλες) ή οιδήματα.· Αν το παιδί σας παραπονιέται συνεχώς για πόνο μόνο σε ένα ορισμένο σημείο.· Εάν το παιδί σας δεν αισθάνεται τίποτα στο πόδι (ακόμα και αν το τσιμπήσουμε για παράδειγμα).· Εάν το παιδί σας έχει πυρετό ή / και παραπονιέται για σοβαρές κεφαλαλγίες.Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου με τους πόνους ανάπτυξης;Εάν οι πόνοι παρουσιάζονται ως αβλαβείς πόνοι ανάπτυξης , μπορούμε μόνο να ανακουφίσουμε τον πόνο. Δίνουμε στο παιδί πολλή προσοχή και το καθησυχάζουμε. Μία χλιαρή κομπρέσα στην επώδυνη περιοχή ή ένα ζεστό μπάνιο μπορεί να βοηθήσει με τον πόνο. Τρίβουμε τις αρθρώσεις με λαδάκι ή αλοιφή για αθλητές και διαβάζουμε κάτι στο παιδί μας αν χρειάζεται την παρουσία μας.Αν οι πόνοι είναι πολύ έντονοι, μπορούμε επίσης να χορηγήσουμε ένα παυσίπονοόπως η παρακεταμόλη, φυσικά ανάλογα με το βάρος του παιδιού, και σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού.
Νίκος Μακρίδης MD, PhD Ειδικός Παιδίατρος Διδάκτωρ πανεπιστημίου Βιέννης-Αυστρίας
infokids.com.cy
Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr
-ΤΑ "ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ" ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ-
Τι σημαίνει, όμως, αγάπη για εσάς;
Να ανταποκρίνεστε σε κάθε του απαίτηση, ακόμη και στην πιο παράλογη;
Οι ειδικοί στον τομέα της παιδικής ανάπτυξης μας λένε ποια είναι τα πιο κοινά και τα χειρότερα λάθη που κάνουμε στην ανατροφή του παιδιού μας.
1. Υποκύπτουμε σε όλες του τις απαιτήσεις
Σίγουρα χαίρεστε απεριόριστα, όταν βλέπετε πόσο χαίρεται το παιδάκι σας όταν παίρνει ένα νέο παιχνίδι ή τρώει το παγωτό που τόσο επιθυμεί. Όμως, το παιδί εκτός από την απεριόριστη αγάπη μας, χρειάζεται και το «όχι».
Ο Edward Hallowell, ψυχίατρος και συγγραφέας του βιβλίου «The Childhood Roots of Adult Happiness» («Οι Παιδικές Ρίζες της Ευτυχίας των Ενηλίκων»), μας λέει πως τα παιδιά που τα έχουν όλα σε αφθονία (είτε δηλαδή διαθέτουν πληθώρα παιχνιδιών είτε είναι καλά προστατευμένα από καθετί που μπορεί να τους διαταράξει τη βολή τους), έχουν περισσότερες πιθανότητες να καταντήσουν έφηβοι γεμάτοι πλήξη, κυνικότητα και καθόλου χαρά.
«Τα στοιχεία που βάσιμα προοιωνίζουν ευτυχισμένη ζωή είναι εσωτερικά και όχι εξωτερικά», λέει ο Hollowell, ο οποίος τονίζει πως έχει μεγάλη σπουδαιότητα να βοηθάμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν εσωτερικά «εργαλεία» στα οποία θα μπορούν να βασίζονται σε ολόκληρη τη ζωή τους.
2. Δεν του «επιτρέπουμε» να είναι λυπημένο
«Μα δεν είναι ο ρόλος μου να κάνω το παιδί μου ευτυχισμένο; Αν δείχνει στεναχωρημένο ή κακόκεφο, δεν θα πρέπει να επέμβω άμεσα και να βελτιώσω την κατάσταση;»,
αναρωτιέστε συχνά.
Το αντίθετο, μας λέει η Carrie Masia-Warner, παιδοψυχολόγος και διευθύντρια του Ινστιτούτου για το Άγχος και τις Διαταραχές Ψυχικής Διάθεσης στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Είναι ένα λάθος που κάνουν πολλοί «καλοπροαίρετοι» γονείς.
Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ανέχονται κάποιο βαθμό στενοχώριας και κάποιο επίπεδο δυστυχίας.
Αφήστε τα να το παλέψουν, να ψάξουν για λύσεις από μόνα τους. Με τον τρόπο αυτό, θα μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις στη ζωή.
Και η λύπη είναι μέρος της ζωής.
Αν προσπαθούμε να καταπνίξουμε κάθε λυπηρή κατάσταση από τη ζωή του παιδιού μας, αυτό που θα πετύχουμε τελικά είναι να το κάνουμε να πιστέψει πως είναι κακό να αισθάνεται λύπη.
3. Δεν το μαθαίνουμε να αγαπά τους άλλους
Καθώς το νήπιο μεγαλώνει, αρχίζουμε κι εμείς να έχουμε τη δυνατότητα να του διδάξουμε πόση ικανοποίηση αντλεί κανείς βοηθώντας τους άλλους.
Οι έρευνες δείχνουν πως οι άνθρωποι που ασχολούνται με πράγματα που έχουν νόημα και σκοπό είναι πιο δύσκολο να πέσουν θύματα της κατάθλιψης.
Η κατανόηση, η συμπόνια, η βοήθεια, η δοτικότητα, είναι αξίες που θα το βοηθήσουν να εξελιχθεί σε έναν χρήσιμο και αυτάρκη ενήλικο. Ακόμη και η απλή βοήθεια στις δουλειές του σπιτιού (π.χ. να βάζει τα λερωμένα ρούχα στο καλάθι με τα άπλυτα) μπορεί να βοηθήσει το νήπιο να νιώθει πως προσφέρει κάτι σημαντικό.
4. Δεν δίνουμε σημασία στα ταλέντα του
Η συνταγή του Hallowell για την ευτυχία στηρίζεται σε κάτι απλό: Στο πόσο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι που έχουν αποκτήσει κάποια σημαντική δεξιότητα.
Για παράδειγμα, όταν το νήπιο προσπαθεί να μάθει πώς να πετάει την μπάλα, μαθαίνει από τις αποτυχημένες απόπειρες – και βέβαια εκπαιδεύεται στην επιμονή και την πειθαρχημένη προσπάθεια. Τελικά, διδάσκεται τη χαρά της επιτυχίας, που είναι αποτέλεσμα των δικών του αγώνων.
Παράλληλα, όμως, κερδίζει την ανταμοιβή της αναγνώρισης των άλλων για τα κατορθώματά του. Και το πιο σημαντικό; ανακαλύπτει πως έχει (σε κάποιο βαθμό) τον έλεγχο της ζωής του.
Οι έρευνες δείχνουν πως αυτή η αίσθηση ελέγχου είναι σημαντικός παράγοντας που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην ευτυχία του ως ενήλικο.
5. Το έχουμε πάντα κάτω από τα φτερά μας
Για κάποιους γονείς, τα όρια μεταξύ φροντίδας και υπερπροστασίας είναι τόσο δυσδιάκριτα που δεν μπορούν καν να δουν πότε το παιδί τους έχει πια μεγαλώσει.
Η υπερπροστασία μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα βλαβερή για τη σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού, μιας που οι υπερπροστατευτικοί γονείς τείνουν να εμποδίζουν δραστηριότητες ή παιχνίδια, από φόβο μήπως το παιδί τους χτυπήσει ή πονέσει, και αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η παιδική ηλικία συνοδεύεται από γρατζουνιές, άτσαλα χτυπήματα κι ατυχήματα.
Εμποδίζοντας το παιδί να συμμετέχει σε τέτοιες δραστηριότητες, του στερούν την ανάπτυξη των κοινωνικών του δεξιοτήτων και εμποδίζουν την ομαλή και σταδιακή κοινωνικοποίησή του. Τα παιδιά αυτά ως ενήλικοι συνήθως θα έχουν χαμηλή κοινωνική δραστηριότητα και θα είναι πιο δύσκολο να αναπτύξουν κοινωνικές σχέσεις.
Μακροπρόθεσμα είναι πιθανό θα βρουν ένα σύντροφο εξίσου υπερπροστατευτικό με τους γονείς τους, μιας και θα είναι πραγματικά αδύνατο για αυτούς να υπάρξουν μόνοι τους χωρίς τη συνεχή παρέμβαση και φροντίδα των άλλων, και να εξελιχθούν σε ενηλίκους με χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
6. Το υποχρεώνουμε να γίνει το παιδί που εμείς ονειρευόμαστε
Όλοι οι γονείς εύχονται, ελπίζουν ή πιστεύουν πως το παιδί τους διαθέτει όλα αυτά τα «ιδιαίτερα χαρίσματα». Συχνά, όμως, αυτή τους η επιθυμία πηγάζει από τις προσωπικές τους ανεπάρκειες και τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα.
Είναι αδύνατον να είμαστε «ουδέτεροι» απέναντι στα παιδιά μας, να μην έχουμε καμιά προσδοκία για το μέλλον τους. Υπάρχει, όμως, μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε το μέλλον τους, και στο να τα αναγκάσουμε να γίνουν αυτό που θέλουμε.
Οι πολύ απαιτητικοί γονείς συχνά είναι αυστηροί και με τον εαυτό τους. Θέλουν να μεγαλώσουν σούπερ παιδιά, για να αποδείξουν ότι είναι με τη σειρά τους τέλειοι γονείς. Είναι σημαντικό να μην τους επιβάλλετε τις δικές σας προσδοκίες, αλλά να είστε δίπλα τους και να τα στηρίζετε σε κάθε τους επιλογή, ακόμα κι αν είναι αντίθετη από τη δική σας.
7. Δεν το αφήνουμε να κάνει λάθη
Σύμφωνα με τον δρ Edward Hallowell, όταν δίνουμε στα παιδιά το περιθώριο να αποκτήσουν ένα ευρύ φάσμα εμπειριών, (ακόμη και αν είναι δύσκολες ή απογοητευτικές), τα βοηθάμε να αποκτήσουν ένα απόθεμα εσωτερικής-ψυχικής δύναμης που οδηγεί στο δρόμο της ευτυχίας.
Είτε πρόκειται για ένα μωρό 7 μηνών που προσπαθεί να μπουσουλήσει είτε για ένα παιδί 7 χρόνων που παλεύει με ένα πρόβλημα αφαίρεσης, θα τα πάει καλύτερα στην αντιμετώπιση κάθε είδους δυσκολιών όταν το παλέψει μόνο του ξανά και ξανά και φέρει θετικά αποτελέσματα.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως τα παιδιά δεν θα πρέπει να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται, όμως ο δικός μας ρόλος δεν είναι να τους προσφέρουμε έτοιμες λύσεις, αλλά να τα βοηθήσουμε να μάθουν να αναζητούν και να βρίσκουν τη λύση μόνα τους.
Έχει μεγάλη σημασία για τη μελλοντική ευτυχία του παιδιού να μάθει να χειρίζεται τις αναπόφευκτες απογοητεύσεις και τα εμπόδια της ζωής.
Με τη συνεργασία της Κατερίνας Θεοδωρίδου (ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια).
adoptedingr
Το βρήκαμε στο daddy-cool
Το διάβασα στο www.hamomilaki.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)