Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

- ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο "ΤΡΥΠΟΤΗΓΑΝΑΣ" - Οι τηγανίτες κι οι Απαρχές του Λαδιού!


ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Τελευταία μέρα του Νοεμβρίου, ή "Αγ'Αντριά" όπως τον λεν, είναι του Αγίου Αντρέα, του επονομαζομένου "Τρυποτηγανά", καθώς τη μέρα της γιορτής του συνηθίζανε να τηγανίζουν λαλαγγίτες ή λουκουμάδες και λέγαν πως όποια νοικοκυρά το αμελήσει τούτο το έθιμο θα της τρυπούσε ο άγιος το τηγάνι! Δεν είναι και παράξενο που η μέρα τούτη συνδυάστηκε με τηγανιτές λιχουδιές, καθώς είναι μέρα γιορτινή που πέφτει σε περίοδο νηστείας (βλ. Σφουγγάτε τα χειλούδια σας του Άη Φιλίππου διάβη..) και μάλιστα σε μια εποχή που βγαίνει το πρώτο λάδι της χρονιάς. Έτσι κι αλλιώς στα μέρη του Πηλίου με το πρώτο λάδι -όπως και με το τελευταίο- συνηθίζαν να φτιάχνουν λουκουμάδες και λαλαγγίτες για να γλυκαθούν και να το εγκαινιάσουν!

Αποτέλεσμα εικόνας για ΛΟΥΚΟΥΜΑΔΕΣ

Πολύ σωστά σημειώνει ο Νίκος Ψιλάκης ("Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη", εκδόσεις Καρμάνωρ) πως "Όποιος αρκείται στην ανάγνωση των συναξαρικών πηγών ίσως να μην κατανοήσει ποτέ γιατί συνδέθηκε με τα τηγάνια και τις τηγανίτες ο πρωτόκλητος μαθητής του Χριστού, ο ψαράς από τη Βησθαϊδά, που "όργωσε" τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διδάσκοντας το λόγο του Διδασκάλου του. Θα το κατανοήσει μόνον αν θυμηθεί τους ειδικούς διαιτολογικούς κανόνες που ισχύουν κατά τις περιόδους των τεσσαρακοστών (η εορτή του Αγίου Ανδρέα πέφτει μέσα στη σαρακοστή των Χριστουγέννων) και αν παράλληλα παρακολουθήσει τη ζωή των αγροτικών κοινωνιών του ελληνικού χώρου, που αυτήν την περίοδο καταπιάνονται με την (κοπιώδη) συλλογή του ελαιοκάρπου."

Και συνεχίζει: "....Στα τέλη του μήνα, όμως, έπρεπε να έχουν αλεστεί οι πρώτες ελιές και να έχει φτάσει στο κάθε σπιτικό το καινούριο λάδι. Το τηγάνισμα κατά την ημέρα της γιορτής του Αγίου Ανδρέα (ή την παραμονή) έπρεπε να γίνει με λάδι από την καινούρια σοδειά. Η χρησιμοποίηση του καινούριου ελαιολάδου ενσωμάτωνε μια ιδιαίτερη τελετουργία. Συχνά έχυναν το λάδι στο τηγάνι σταυρωτά λέγοντας μιαν ευχή, όπως "καλοκατάλυτο" ή "και του χρόνου". Πιθανότατα πρόκειται για απήχηση των απαρχών, της συνήθειας να μοιράζονται οι πρώτοι καρποί της σοδειάς ή να προσφέρονται στους θεούς.
Οι απαρχές του ελαίου είναι ένα από τα πιο συγκινητικά έθιμα των ελαιοπαραγωγγικών περιοχών. Στη Μεσαρά "το πρώτο λάδι της χρονιάς δεν πήγαινε στο σπίτι, αν δεν σταματούσε εκείνος που το μετέφερε στην εκκλησία και να ανάψει με αυτό καντήλια...". Στο Λάστρο Σητείας "από το πρώτο λάδι πήγαιναν οπωσδήποτε ένα μπουκάλι ή ένα μίστατο, ανάλογα με το τί μπορούσε ο καθένας, στην εκκλησία. Το μίστατο ήταν σταμνί με πλατύ στόμιο και έβαζε εφτά οκάδες λάδι. .....Με το πρώτο λάδι έπρεπε να ανάψουν και το καντήλι του κάθε σπιτικού στο εικονοστάσι."

Εκτός από τις προσφορές στη θεότητα, το έθιμο απαιτούσε "μοίρασμα" των αγαθών που είχε στείλει η θεία ευλογία. Και ως καταλληλότερη μέρα γι'αυτό θεωρήθηκε η 30η Νοεμβρίου:

"πάσαι αι οικοδέσποιναι αφ' εσπέρας της εορτής ταύτης, ή και την πρωϊαν κατασκευάζουν τηγανίτας ή μελομακαρόνες κτλ. Όστις δε δεν κάνει τοιούτους, τρυπά το τηγάνιόν του ο άγιος, όθεν και τρυποτηγανάς επικαλείται..."

"Του Άι Αντρέα όποια γυναίκα δεν ψήσει τηγανίτους θα τρυπήσει το τηγάνι..."
Στις περιοχές όπου παρασκεύαζαν τηγανίτες φρόντιζαν να προσφέρουν από ένα πιάτο σε φιλικά ή συγγενικά σπίτια και, κυρίως, σε σπίτια που είχαν ανάγκη ή που δεν είχαν ελαιώνες. Η συνήθεια αυτή αποτελεί μία από τις πιο χαρακτηριστικές απηχήσεις των εθιμικών απαρχών. Το ίδιο ακριβώς γίνεται σε πολλές περιοχές του ελληνικού χώρου με το πρώτο ψωμί της χρονιάς....."

Αντίστοιχα καταγράφει κι ο Βασίλης Λαμνάτος ("Οι μήνες στην αγροτική και ποιμενική ζωή του λαού μας"): "Στις καλομέρες του Νοέμβρη γίνεται και το μάζεμα των ελιών, που θα δώσουν το πρωτολάδι κι απ'αυτό θα στείλουν οι νυκοκυραίοι ένα μπουκάλι στην εκκλησιά για το άναμμα των καντηλιών και για την ευλογία του παπά. Με το πρωτολάδι οι νοικοκυρές θα φτιάξουν πάλι και τηγανίτες και γλυκά., συνήθως χαλβά, για να τα μοιράσουν στη γειτονιά και σ'αυτούς που δεν έχουν λάδι. Θα τους δώσουν κιόλας και λίγο σ'ένα μπουκάλι, για να φτιάξουν καμιά λαχανόπιτα, να φάνε και να ευχηθούν και "του χρόνου πιότερο" ή "και του χρόνου να μην το χαρούν τα κιούπια"."

Ο λαογράφος μας Δημήτρης Λουκάτος ("Φθινοπωρινά"), μάλλον παραβλέπει το ρόλο της αγροτικής/ελαιοπαραγωγικής ζωής καθώς και της θρησκευτικής (σαρακοστή, νηστεία) σε τούτο το έθιμο και κάπως αόριστα αναφέρει πως "ίσως και στις δικές μας λουκουμάδες να κρύβεται κάποια μαγικοθρησκευτική (και εξευμενιστική) προφύλαξη για τη σπορά, με εκπρόσωπο τον άγιο Ανδρέα, που έλαχε να "κλείνει" την όλη φθινοπωρινή περίοδο." Και συνεχίζει γράφοντας πως"παραδίδεται, για τα παλαιότερα χρόνια των Πατρών, ότι συνήθιζαν να φτιάχνουν την παραμονή της γιορτής του αγίου Ανδρέα και "λαχανόπιτες", από τις οποίες έστελναν και στην εκκλησιά, για να μοιραστούν στους φτωχούς (Εξευμενιστικό κι αυτό και ίσως νεκρολατρευτικό έθιμο των "πλακούντων".)" Πιθανά κι αυτό το έθιμο στην Πάτρα έχει να κάνει και με την προσφορά των απαρχών του ελαίου, με το "μοίρασμα των αγαθών", κι ίσως κι ένα είδος "κοινής τράπεζας" (κάτι ανάλογο γίνεται ακόμη και στα "κουρμπάνια") που αφορά τον πρώτο καρπό σε μία περίοδο νηστείας που θα ήταν απαγορευτικό να μοιραστεί κάτι αρτύσιμο, οπότε η λαχανόπιτα (η οποία, παρεμπιπτόντως, φτιάχνεται από χόρτα τα οποία τέτοια εποχή ξεμυτίζουν στους αγρούς) ήταν το καταλληλότερο έδεσμα για την περίπτωση αυτή.

Ο Λουκάτος καταγράφει, επίσης, πως τη μέρα αυτή "Κάτι που θυμίζει τα πολυσπόρια της γιορτής των Εισοδίων (δηλ.της ίδιας αγροτικής περιόδου) είναι αυτό που γίνεται στην Ήπειρο, να βράζουν καλαμπόκι ("Αντριλούσια" ή "μπόλια") και να τα πηγαίνουν στην εκκλησιά να ευλογηθούν, ώστε ύστερα να τα μοιράσουν, για το καλό της χρονιάς, στον κόσμο.                    Στη Θράκη, έβραζαν επίσης, την ημέρα του αγ.Αντρέα, σιτάρι με ζάχαρη, σταφίδες κλπ.(δηλ.πανηγυρικά κόλλυβα) και τα μοίραζαν στον κόσμο. Στην Ακαρνανία έβραζαν (και βράζουν ακόμα) πραγματικά "πολυσπόρια", όπως της Παναγιάς, το ίδιο δε και στη Θεσσαλία, όπου τώρα τα λένε "Αντραλούσια". Όλα αυτά δείχνουν μαγικο-παραγωγικές ενέργειες της εποχής (τέλος σποράς, αναμονή της βλαστικής γονιμοποίησης)...." Ίσως τούτα τα πολυσπόρια να τα συνήθιζαν κυρίως σε μη ιδιαιτέρως ελαιοπαραγωγικές κοινωνίες, σε κοινωνίες που παρήγαγαν όσπρια και σιτηρά, καθώς ο Νοέμβριος είναι μήνας σποράς τούτων και ο Άγιος Αντρέας είχε τη φήμη, λόγω παρετυμολογίας του ονόματός του (Ανδρέας, ανδρείος, αντρειεύω) πως"αντρειεύει" το κρύο, την νύχτα (τη μεγαλώνει) και τα σπαρτά (τα μεγαλώνει, τ'αυξάνει).                                                                                         Αναφέρει ο Γεώργιος Μέγας ("Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας") πως "Για να ενισχύσουν την αύξηση των σπαρτών και την καρποφορία, οι γεωργοί βράζουν, όπως και κατά τα Εισόδια της Θεοτόκου, πολυσπόρια (καλαμπόκι και στάρι μαζί) και "τα πάνε στην εκκλησία και τα διαβάζει ο παπάς' τό'χουν σε καλό, όπως λέγουν, να τα βλογήσει ο Θεός, να γίνουν περισσότερα παρέκεια. Τα μοιράζουν στα σπίτια, για ν'αντρειωθούν τα σπαρτά." (Ήπειρος)."

"Σ'τσι τριάντα, τ'αγι'Αντριός
αντρειεύεται το κρύο."

"-Βλάχε μου, πότ' εκρύωσες;
-Αυτού κοντά τ'αγι'Αντριός, του γέρο Νικολάου!"


Εδώ, πάντως, στο βουνό των Κενταύρων, άρχισε να αντρειεύει το κρύο και καθώς από αύριο επισήμως θα υποδεχτούμε το χειμώνα... "Καλό χειμώνα" εύχομαι νά'χουμε, και φτιάξτε και καμιά τηγανίτα να γλυκαθείτε λίγο... κι η μέρα το ζητά κι οι πίκρες που μας ποτίζουν!

Πηγή: firiki.blogspot.gr

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

"PAUL ELUARD" - LIBERTE -


One particular Wassily Kandinsky painting that features
the tenets of abstract art is Decoupe from 1929.

Paul Eluard - Ελευθερία - Liberté

Πάνω στα τετράδια του σχολείου

Στα θρανία μου και τα δένδρα
Πάνω στην άμμο και το χιόνι
Γράφω τ’ όνομά σου

Πάνω σ΄ όλες τις διαβασμένες σελίδες
Πάνω σ΄ όλες τις λευκές σελίδες
Στην πέτρα το αίμα το χαρτί τη στάχτη
Γράφω τ’ όνομά σου

Πάνω στις χρυσωμένες εικόνες
Στ΄ άρματα των πολεμιστών
Στην κορώνα των βασιλιάδων
Γράφω τ’ όνομά σου

Στη ζούγκλα και την έρημο
Στις φωλιές και τα σπαρτά
Στην ηχώ των παιδικών μου χρόνων
Γράφω τ’ όνομά σου

Πάνω στα θαύματα της νύχτας
Στο άσπρο ψωμί των ημερών
Στις μνηστευμένες εποχές
Γράφω τ’ όνομά σου

Πάνω σ΄ όλα τα γαλάζια κουρέλια μου
Στο μουχλιασμένο έλος του ήλιου
Στη ζωντανή λίμνη σελήνη
Γράφω τ’ όνομά σου

Στους αγρούς στον ορίζοντα
Στις φτερούγες των πουλιών
και στο μύλο των ίσκιων
Γράφω τ’ όνομά σου

Σε κάθε φύσημα της αυγής
Στη θάλασσα και τα πλοία
Πάνω στο τρελό βουνό
Γράφω τ’ όνομά σου

Στον αφρό απ΄ τα σύννεφα
Στους ιδρώτες της καταιγίδας
Στην βροχή την πυκνή και ανούσια
Γράφω τ’ όνομά σου

Πάνω στα σχήματα που σπιθίζουν
Στις καμπάνες των χρωμάτων
Πάνω στη φυσική αλήθεια
Γράφω τ’ όνομά σου

Στα μονοπάτια που ξύπνησαν
Στους δρόμους που ξεδιπλώθηκαν
Στις πλατείες που ξεχείλισαν
Γράφω τ’ όνομά σου

Στη λάμπα που ανάβει
Στη λάμπα που σβήνει
Στα ενωμένα μου σπίτια
Γράφω τ’ όνομά σου

Στο φρούτο το κομμένο στα δύο
Του καθρέφτη και της κάμαράς μου
Στο κρεβάτι μου άδειο κοχύλι
Γράφω τ’ όνομά σου

Στο λαίμαργο και τρυφερό σκύλο μου
Στα ορθωμένα αυτιά του
Στο αδέξιο πόδι του
Γράφω τ’ όνομά σου

Στο σκαλοπάτι της πόρτας μου
Στα γνώριμά μου αντικείμενα
στο κύμα της ευλογημένης φωτιάς
Γράφω τ’ όνομά σου

Σε κάθε σάρκα σύμφωνη
Στο μέτωπο των φίλων μου
Σε κάθε χέρι που προσφέρεται
Γράφω τ’ όνομά σου

Στο κρύσταλλο των εκπλήξεων
Στα προσεκτικά χείλια
Πολύ πιο πάνω απ΄ τη σιωπή
Γράφω τ’ όνομά σου

Στα χαλασμένα καταφύγιά μου
Στους γκρεμισμένους μου φάρους
Στους τοίχους της ανίας μου
Γράφω τ’ όνομά σου

Στην απουσία χωρίς πόθο
Στη γυμνή μοναξιά
Στα σκαλιά του θανάτου
Γράφω τ’ όνομά σου

Στην υγεία που ξανάρθε
Στον κίνδυνο που εξαφανίστηκε
Στην ελπίδα χωρίς ανάμνηση
Γράφω τ’ όνομά σου

Και με τη δύναμη της λέξης
Ξαναρχίζω τη ζωή μου
Γεννήθηκα για να σε γνωρίσω
Για να πω τ΄ όνομά σου

Ελευθερία!

Πηγή:www.tetradia.blogspot.gr

"ΠΩΣ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ" - ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ -


"Η Μουσική είναι ένα ηθικό δίκαιο.
Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στο νου, πτήση στη φαντασία, και γοητεία και ευθυμία στη ζωή και τα πάντα"
                      Σωκράτης



Στίχοι: 
Κώστας Κινδύνης
Μουσική: 
Σταύρος Ξαρχάκος


Από την παντοτινή και αξέχαστη φωνή του Αρχάγγελου της Κρήτης, Νίκου Ξυλούρη.

Πηγή:www.youtube.com

"ΜΠΑΡΕΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΩΝ ΟΛΙΚΗΣ ΑΛΕΣΕΩΣ ΜΕ ΜΕΛΙ,ΤΑΧΙΝΙ,ΦΡΟΥΤΑ, ΞΗΡΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ ΣΟΚΟΛΑΤΑ"

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ: "Η ΒΛΑΣΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ" -ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ Β΄ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ:"ΠΟΤΑΜΙΑ ΚΑΙ ΛΙΜΝΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ" - ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ Β΄ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ -

"ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΕ ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΓΟΝΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ..."


Ποιες είναι οι συνέπειες στη ζωή ενος παιδιού, όταν οι γονείς του ήτανε ή είναι εθισμένοι στο αλκόολ ή σε ουσίες;Ένα πολύ δύσκολο θέμα, που γεννάει μεγάλα ερωτήματα, για τις γονεικές σχέσεις, αλλά και για τις σχέσεις του ζευγαριού.

Ποιες συμπεριφορές μπορεί να υιοθετήσω εγώ, στην μετέπειτα ζωή μου, αν ο πατέρας μου, ή η μητέρα μου έκανε χρήση;
Και πως μπορώ να αντιμετωπίσω τις συνέπειες αυτές;

Λέμε πολλές φορές, πως η χρήση αλκοόλ μπορεί να βλάψει ένα παιδί, αλλά το θέμα είναι πόσο και σε τι επίπεδο. Δεν αναφέρομαι στην χρήση, ναρκωτικών ουσιών ή αλκοόλ, της μητέρας κατά την κύηση, αλλά για γονεϊκή χρήση η οποία δημιουργεί πολύ σημαντικά προβλήματα στο οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό σημαίνει πως ένας από τους δυο γονείς κάνουνε καθημερινή χρήση, με αποτέλεσμα να προκαλείται δυσλειτουργία στη σχέση του παιδιού με τους γονείς, αλλά και σοβαρή δυσλειτουργία στη μεταξύ τους σχέση.
Διεξήχθη πρόσφατα, μια έρευνα στον Καναδά, όπου οι ερευνητές βρήκανε πως υπάρχει σύνδεση μεταξύ της χρήσης και της κατάθλιψης στα παιδιά αυτά κατά την ενήλικη ζωή τους. Τα παιδιά αυτά βρήκανε, πως έχουνε 69% μεγαλύτερες πιθανότητες να περάσουν σοβαρό καταθλιπτικό επεισόδιο στη ζωή τους, από ό,τι οι συνομήλικοι τους. Βιώνουν μια εξαιρετικά μεγάλη ένταση και άγχος μέσα στο σπίτι τους, και αναπόφευκτα τροποποιείται ο τρόπος με τον οποίο το σώμα τους αντιδράει στο στρες κατά τη διάρκεια της ζωής τους.
Το οποίο βέβαια σημαίνει, πως πάσχουν πιο συχνά από διαταραχές και συμπτώματα άγχους. Είναι επίσης πιο ευάλωτα σε χρήση ουσιών και αλκοόλ, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν (στο περιβάλλον τους και στο σχολείο),ψυχοκοινωνική δυσλειτουργία και πιο συχνά διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας.
Μαζί με τον αυξημένο κίνδυνο μελλοντικής χρήσης αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, ιδιαίτερα στην εφηβεία και στην ενήλικη πια ζωή τους, τα παιδιά αυτά έχουνε μεγάλα προβλήματα συμπεριφοράς, όπως έλλειψη ενσυναίσθησης για τους άλλους ανθρώπους, μεγάλη δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις και ικανότητα προσαρμογής, χαμηλή αυτοπεποίθηση, και δυσκολία ελέγχου και χειρισμού συμπεριφοράς.

Τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τους μαζί με την ιδιοσυγκρασία που διαθέτουν τα παιδιά, εθισμένων γονιών, προδιαθέτουν, μεγάλη μελλοντική δυσκολία προσαρμογής στο περιβάλλον τους, (στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά τους, στις φιλικές παρέες).
Οι γενετικοί και οι περιβαντολλογικοί παράγοντες, δείχνουν πως είναι σε πολύ μεγάλο ρίσκο να γίνουνε και οι ίδιοι όπως ήτανε και οι γονείς τους, χρήστες ουσιών και αλκοόλ. Ακόμα δηλαδή, και σε περίπτωση που το παιδί, αλκοολικών γονιών, είναι υιοθετημένο από μη εθισμένους γονείς, τα ποσοστά να γίνει και αυτό αλκοολικό είναι μεγαλύτερα.

Όπως καταλαβαίνετε, η κατάσταση που βιώνουν τα παιδιά αυτά μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον είναι αρκετά επιβαρυντική, καθώς είναι πολύ αυξημένες, οι ενδοοικογενειακές συγκρούσεις, η ψυχική και συχνά η σωματική βία, η οικογενειακή απομόνωση, το άγχος, τα προβλήματα υγείας, τα οικονομικά προβλήματα, και τα μεγάλα προβλήματα στη σχέση των γονιών.
Όπως επίσης, υπάρχει έλλειψη οικογενειακής συνοχής, οργάνωσης, δομής και πειθαρχίας, και οι εθισμένοι γονείς πολύ συχνά έχουνε την απαίτηση τα παιδιά τους να ανταπεξέρχονται σε πολλές αντιξοότητες που οι ίδιοι δεν μπορούνε. Να είναι δηλαδή πιο ώριμα και πιο ικανά από την ηλικία τους, και από τους ίδιους, το οποίο τους επιβαρύνει, και τους δημιουργεί πολύ μεγαλύτερο άγχος, στην καθημερινότητα τους.

Τα παιδιά αυτά χρειάζονται φροντίδα και την παρέμβαση ενηλίκων (παππούδων, γιαγιάδων, θείων, δασκάλων κτλ..), που μπορούνε να τους παρέχουν μια σταθερή υποστήριξη. Οι γονείς χρειάζονται βοήθεια από ειδικούς για απεξάρτηση και υποστήριξη οι ίδιοι για όλη τους τη ζωή από ειδικούς υγείας. Η ψυχοθεραπεία και στην περίπτωση των εθισμένων γονιών και των παιδιών αυτών, είναι απαραίτητη, καθώς είναι άτομα με χαμηλή αυτοπεποίθηση και συχνά με έλλειψη υποστήριξης από το περιβάλλον τους.
Η θεραπευτική σχέση είναι απαραίτητη, λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου μπορεί και λειτουργεί επανορθωτικά, για το άτομο (παιδί/έφηβο ή ενήλικα), και τη σχέση με τον εαυτό του αλλά και με τους γύρω του.

Έγραψε η ψυχολόγος Σοφία Αντύπα, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Πηγές: www.boro.gr, hamomilaki.gr

"ΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ..... ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ"



Η αποστροφή των ανθρώπων για την σε βάρος τους ανισότητα
, δηλαδή να έχουν λιγότερα από τους άλλους, εμφανίζεται νωρίς στην παιδική ηλικία και είναι καθολικό φαινόμενο σε όλους τους πολιτισμούς.
Όμως η αντίστοιχη αποστροφή για την σε βάρος των άλλων ανισότητα, δηλαδή να θεωρεί κάποιος άδικο το να έχει περισσότερα από τους άλλους, εμφανίζεται αργότερα στα παιδιά και μόνο σε μερικούς πολιτισμούς, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Οι ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Nature", με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Φίλιξ Γουόρνεκεν του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και τον επίκουρο καθηγητή Πίτερ Μπλέικ του Πανεπιστημίου της Βοστώνης, μελέτησαν την ανάδυση του αισθήματος δικαιοσύνης και ισότητας σε 866 ζεύγη παιδιών ηλικίας τεσσάρων έως 15 ετών, από επτά χώρες με σημαντικές πολιτισμικές διαφορές μεταξύ τους (ΗΠΑ, Καναδάς, Ινδία, Μεξικό, Περού, Σενεγάλη, Ουγκάντα).
Τα παιδιά κλήθηκαν ανά ζεύγη να παίξουν ένα παιχνίδι-πείραμα, στο οποίο έπρεπε να δεχτούν ή να απορρίψουν την -προκαθορισμένη από τους ερευνητές- κατανομή ανάμεσα τους διαφόρων αντικειμένων. Υπήρχαν διαδοχικοί «γύροι» και σκοπίμως η μοιρασιά (π.χ. γλυκών) ευνοούσε πότε το ένα παιδί και πότε το άλλο, σε διαφορετικό βαθμό ανισοκατανομής.
Το αίσθημα ισότητας -όπου ένας άνθρωπος δέχεται να θυσιάσει κάποια αποκτήματά του, προκειμένου να υπάρχει μεγαλύτερη δικαιοσύνη στην μοιρασιά με τους άλλους- παίζει καθοριστικό ρόλο στις κοινωνίες και κάνει την εμφάνισή του ήδη από την παιδική ηλικία.

Η νέα μελέτη έδειξε ότι το αίσθημα του «αδικημένου» -αυτού που δεν θέλει να παίρνει λιγότερα από τους άλλους- αναπτύσσεται σε μικρότερη ηλικία (από τα τέσσερα έως τα δέκα έτη) σε όλες τις κοινωνίες, άρα είναι πιο ενδόμυχο.

Από την άλλη, το αίσθημα απάρνησης των προνομίων (όταν δεν θέλει κάποιος να έχει περισσότερα από τους άλλους και αποστρέφεται την αδικία όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους), εμφανίζεται σε πιο προχωρημένη ηλικία -μετά τα οκτώ έτη- και όχι σε όλες τις κοινωνίες.

Αυτό, κατά τους επιστήμονες, σημαίνει ότι επηρεάζεται περισσότερο από πολιτισμικούς παράγοντες (στη συγκεκριμένη περίπτωση εμφανίσθηκε μόνο στα παιδιά από τον Καναδά, τις ΗΠΑ και την Ουγκάντα).

Πηγή: ΑΠΕ/ΜΠΕ,www.tvxs.gr

"ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ"

Νέο ψηφιακό Μουσείο, αφιερωμένο στον Πλάτωνα και το έργο του!

Άνοιξε το Μουσείο για τον Πλάτωνα

Η Αθήνα έχει ένα ολοκαίνουριο μουσείο, φόρο τιμής στην φιλοσοφία του Πλάτωνα και την γειτονιά στην οποία βρισκόταν η Ακαδημία του.Η Ακαδημία Πλάτωνος έχει πια το δικό της μουσείο, αφιερωμένο στον μεγάλο φιλόσοφο και το σπουδαίο έργο του.
Το ολοκαίνουριο μουσείο της Αθήνας είναι έργο του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, και εγκαινιάστηκε από τον Δήμαρχο Αθηναίων, Γιώργο Καμίνη, και την Αντιπρόεδρο του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, Σοφία Κουνενάκη – Εφραίμογλου.

Το νέο ψηφιακό Μουσείο, αφιερωμένο στον Πλάτωνα και το έργο του, ξεκίνησε τη λειτουργία του. Προσκαλεί τους κατοίκους και τους επισκέπτες της πόλης να περπατήσουν στους δρόμους που περπάτησε και δίδαξε ο ίδιος ο φιλόσοφος και να μυηθούν στο έργο του, μέσω των ψηφιακών αναπαραστάσεων και των ειδικών κατασκευών που περιλαμβάνει το νέο Μουσείο.

Τι θα δούμε στο Μουσείο;



Λέγοντας σήμερα «Ακαδημία Πλάτωνος», ο νους μας πάει αφενός στη συγκεκριμένη γειτονιά της Αθήνας και αφετέρου στην Ακαδημία, τη Φιλοσοφική Σχολή του Πλάτωνα. Στόχος της έκθεσης είναι να αποτελέσει μια γέφυρα ανάμεσα στα δύο αυτά θέματα, να συνδέσει, δηλαδή, μια παγκοσμίως γνωστή ιστορία με τον τόπο στον οποίο διαδραματίστηκε.



Μια έκθεση για τον Πλάτωνα θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιοδήποτε μεγάλο μουσείο του κόσμου. Όμως, αυτή η ιστορία ξεκίνησε σε αυτή την πόλη και αυτό αποτελεί κύριο στοιχείο της αφήγησης του Μουσείου.

Μία διαδρομή με ξεναγό τον Πλάτωνα



Η έκθεση είναι μια «βουτιά» στον χρόνο. Ξεκινάει από τη σημερινή αθηναϊκή γειτονιά «Ακαδημία Πλάτωνος». Σε μία διαδρομή, στον εξωτερικό χώρο του κτιρίου, ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω και μας οδηγεί στο κατώφλι του Πλάτωνα. Ο επισκέπτης ετοιμάζεται να χτυπήσει την πόρτα του.



Στην πρώτη αίθουσα του Μουσείου παρουσιάζεται ο Πλάτωνας ως ιστορικό πρόσωπο, που έδρασε στην Αθήνα του 4ου αιώνα π.Χ. Ταυτοχρόνως, παρουσιάζεται ο τόπος που έδρασε, δηλαδή ο αρχαιολογικός χώρος της «Ακαδημίας Πλάτωνος».



Η δεύτερη αίθουσα αφιερώνεται στο έργο και τις μεθόδους του. Εκεί, δίνεται η ευκαιρία στον επισκέπτη να «φιλοσοφήσει» και να συνειδητοποιήσει κατά πόσο η σκέψη του Πλάτωνα τον αφορά.

Στην τρίτη αίθουσα βλέπουμε τους τρόπους με τους οποίους η μορφή και το έργο του Πλάτωνα ταξίδεψαν μέσα στον χρόνο, ξεκινώντας από τους άμεσους συνεχιστές της Ακαδημίας και φτάνοντας στο σήμερα.



Η έκθεση καταλήγει στο «τώρα» με την έξοδο στη σημερινή γειτονιά. Τι σημαίνει άραγε να ζει κανείς σήμερα στη «γειτονιά του Πλάτωνα»;

Με τη βοήθεια διαδραστικών εκθεμάτων οι επισκέπτες καλούνται να αναλάβουν ενεργό ρόλο στην «εξερεύνηση» του Μουσείου. Για τον λόγο αυτό δημιουργήθηκαν σύγχρονα ψηφιακά μέσα αναπαράστασης και φυσικά εκθέματα, προκειμένου οι επισκέπτες να έχουν τη δυνατότητα να εμβαθύνουν σε θέματα που τους ενδιαφέρουν.

Το Μουσείο του Πλάτωνα… αρχιτεκτονικά



Ένας χώρος που αφορά στον Πλάτωνα πρέπει να συνδιαλέγεται διακριτικά με τον ομώνυμο χώρο. Το κτίριο του νέου Μουσείου μοιάζει με ένα «κουτί», μία κατασκευή που ανοίγει, χρησιμοποιείται και ξανακλείνει.

Η πορεία προς την είσοδο και η έξοδος του κτιρίου ακολουθεί τον άξονα του κεντρικού δρόμου (οδός Μοναστηρίου) αρχίζει και καταλήγει στη διαμορφωμένη πλατεία, μέσω της οποίας συνδέεται με το σήμερα και τις δράσεις των πολιτών.

Ο σχεδιασμός του κτηρίου συμβολίζει τη διαδρομή προς το φως: Ανοίγματα υπάρχουν μόνο στην αρχή και το τέλος της διαδρομής. Μπαίνοντας μέσα στην έκθεση, ο επισκέπτης διανύει μια πορεία προς το φωτεινό άλλο άκρο του Μουσείου. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, θα μάθει πράγματα και θα ζήσει εμπειρίες. Στο τέλος της έκθεσης, βγαίνει πάλι στην καθημερινότητά του.

Το κτήριο, λοιπόν, έχει τοποθετηθεί με τέτοιο τρόπο, αφενός για να συνδέεται με τις λειτουργίες και τις δράσεις των πολιτών της περιοχής, αφετέρου για να αποτελέσει πόλο έλξης επισκεπτών, έτσι ώστε να συνδεθεί με το ευρύτερο δίκτυο των μουσείων και εκθέσεων της Αθήνας.



Info:
Μοναστηρίου και Κρέοντος, Ακαδημία Πλάτωνος
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Κυριακή 9.00-16.00
Είσοδος ελεύθερη

Πηγή:www. in2life.gr

"Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ" - ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ -




Μια φορά κι έναν καιρό
, σ’ ένα βασίλειο μακρινό και απομονωμένο, ήταν ένας βασιλιάς που του άρεσε πολύ η δύναμη της εξουσίας. Όμως, δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος του για εξουσία απλώς και μόνο κατέχοντάς την. Είχε και την ανάγκη να τον θαυμάζουν όλοι για τη δύναμή του.

Έτσι, —όπως η μητριά της Χιονάτης που δεν της έφτανε μόνο να βλέπει την ομορφιά της—, χρειαζόταν κι αυτός να κοιτάζεται σ’ έναν καθρέφτη που να του λέει πόσο δυνατός ήταν. Δεν είχε μαγικούς καθρέφτες, αλλά ένα σωρό αυλικούς και υπηρέτες τους οποίους ρωτούσε αν ήταν αυτός ο πιο δυνατός άνδρας του βασιλείου.

Απαράλλαχτα, όλοι του απαντούσαν: «Μεγαλειότατε, είσαι πολύ δυνατός, αλλά ξέρεις ότι ο μάγος έχει μια δύναμη που κανένας άλλος δεν κατέχει. Αυτός, γνωρίζει το μέλλον».
Εκείνη την εποχή, αλχημιστές, φιλοσόφους, στοχαστές, ιερείς και αποκρυφιστές τους αποκαλούσαν, γενικεύοντας, «μάγους».

Ο βασιλιάς ζήλευε πολύ το μάγο του βασιλείου, ο οποίος όχι μόνο είχε τη φήμη ανθρώπου καλού και γενναιόδωρου, αλλά και αγαπητού στο λαό που τον θαύμαζε και γιόρταζε που υπήρχε αυτός ο άνθρωπος και ζούσε εκεί.

Δεν έλεγαν τα ίδια και για τον βασιλιά.

Ίσως επειδή είχε ανάγκη να αποδεικνύει συνεχώς ότι αυτός κυβερνούσε, ο βασιλιάς δεν ήταν ούτε δίκαιος ούτε αμερόληπτος, και ακόμα λιγότερο καλός και ευγενικός.

Μια μέρα, κουρασμένος να ακούει τον κόσμο να του λέει πόσο δυνατός και αγαπητός ήταν ο μάγος, ή υποκινούμενος από αυτό το κράμα ζήλειας και φόβου που προκαλεί ο φθόνος, ο βασιλιάς κατέστρωσε ένα σχέδιο: θα οργάνωνε μια μεγάλη γιορτή στην οποία θα προσκαλούσε το μάγο. Μετά το δείπνο, θα ζητούσε την προσοχή όλων. Θα καλούσε το μάγο στο κέντρο της αίθουσας και, μπροστά στους αυλικούς, θα τον ρωτούσε αν ήταν αλήθεια ότι ήξερε να διαβάζει το μέλλον. Ο καλεσμένος θα είχε δύο δυνατότητες: ή να πει όχι, διαψεύδοντας έτσι το θαυμασμό των υπολοίπων, ή να πει ναι, επιβεβαιώνοντας την αιτία της φήμης του. Τότε, θα του ζητούσε να πει ποια ημερομηνία επρόκειτο να πεθάνει ο μάγος του βασιλείου. Αυτός θα έδινε μια απάντηση, μια οποιαδήποτε μέρα — δεν είχε σημασία ποια. Ο βασιλιάς σχεδίαζε να τραβήξει το σπαθί του και να τον σκοτώσει την ίδια εκείνη στιγμή. Έτσι, θα κατάφερνε δύο πράγματα με ένα μόνο χτύπημα: το πρώτο, να απαλλαγεί από τον εχθρό του για πάντα, το δεύτερο, να αποδείξει ότι ο μάγος δεν είχε μπορέσει να δει το μέλλον, μιας και θα είχε κάνει λάθος στην πρόβλεψή του. Σε μία μόνο νύχτα θα τελείωναν ο μάγος και ο μύθος των δυνάμεών του...

Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν αμέσως, και πολύ γρήγορα έφτασε η μέρα της γιορτής.

Μετά από ένα μεγάλο δείπνο, ο βασιλιάς έφερε τον μάγο στο κέντρο και του μίλησε:

«Είναι αλήθεια ότι μπορείς να διαβάζεις το μέλλον;»

«Λίγο, είπε ο μάγος.»

«Και μπορείς να διαβάσεις και το δικό σου μέλλον;»

«Λίγο, είπε ο μάγος.»

«Τότε, θέλω να μου δώσεις μια απόδειξη» συνέχισε ο βασιλιάς. «Ποια μέρα θα πεθάνεις; Ποια είναι η ημερομηνία του θανάτου σου;» Ο μάγος χαμογέλασε, τον κοίταξε στα μάτια και δεν απάντησε.

«Τι έγινε μάγε;» είπε ο βασιλιάς χαμογελώντας. «Δεν το ξέρεις; Δεν είναι αλήθεια ότι μπορείς να διαβάζεις το μέλλον;»

«Δεν είναι αυτό...» απάντησε ο μάγος, «αλλά αυτό που ξέρω δεν τολμώ να σου το πω.»

«Τι σημαίνει δεν τολμάς;» είπε ο βασιλιάς. «Είμαι ανώτερος σου και σε διατάζω να μου το πεις. Πρέπει να καταλάβεις ότι είναι πολύ σημαντικό για το βασίλειο να ξέρουμε πότε θα χάσουμε τις πιο εξέχουσες προσωπικότητές μας. Απάντησέ μου λοιπόν. Πότε θα πεθάνει ο μάγος του βασιλείου;»

Μετά από μια γεμάτη ένταση σιωπή, ο μάγος τον κοίταξε και είπε:

«Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς την ημερομηνία, αλλά ξέρω ότι ο μάγος θα πεθάνει ακριβώς μία μέρα πριν το βασιλιά.»


Για λίγες στιγμές, ο χρόνος πάγωσε. Ένας ψίθυρος απλώθηκε ανάμεσα στους καλεσμένους.

Ο βασιλιάς πάντα έλεγε ότι δεν πίστευε ούτε σε μάγους ούτε σε προφητείες, αλλά το σίγουρο είναι ότι δεν τόλμησε να σκοτώσει το μάγο. Αργά, ο άρχοντας κατέβασε τα χέρια κι έμεινε σιωπηλός.

Οι σκέψεις στριμώχνονταν στο κεφάλι του. Συνειδητοποίησε ότι είχε κάνει λάθος. Το μίσος του είχε γίνει ο χειρότερος σύμβουλος.

«Μεγαλειότατε, χλόμιασες. Τι σου συμβαίνει; ρώτησε ο καλεσμένος.»

«Αισθάνομαι άσχημα» απάντησε ο μονάρχης. «Θα πάω στο δωμάτιό μου. Σε ευχαριστώ που ήρθες...»

Και με μια αόριστη χειρονομία, στράφηκε σιωπηλός και κατευθύνθηκε προς τα διαμερίσματά του.

Σκέφτηκε πως ο μάγος ήταν έξυπνος. Είχε δώσει την μοναδική απάντηση που μπορούσε να αποτρέψει το θάνατό του.

Αραγε, να είχε μαντέψει το θάνατό του;

Η πρόβλεψη δεν μπορούσε να είναι αληθινή. Αλλά, κι αν ήταν; Ένιωθε μπερδεμένος και ζαλισμένος...

Ο βασιλιάς επέστρεψε και είπε με βροντερή φωνή:

«Μάγε, είσαι διάσημος στο βασίλειο για τη σοφία σου. Σε παρακαλώ να περάσεις αυτή τη νύχτα στο παλάτι, γιατί πρέπει να σε συμβουλευτώ το πρωί πριν πάρω κάποιες βασιλικές αποφάσεις.»

«Μεγαλειότατε! Θα είναι μεγάλη μου τιμή...» είπε ο καλεσμένος υποκλινόμενος.


Ο βασιλιάς διέταξε τους προσωπικούς του φρουρούς να συνοδεύσουν το μάγο μέχρι τα δωμάτια των καλεσμένων του παλατιού και να επιτηρούν την πόρτα του σιγουρεύοντας ότι δεν θα του συνέβαινε τίποτα.

Εκείνη τη νύχτα ο βασιλιάς δεν μπόρεσε να αποκοιμηθεί. Ήταν πολύ ανήσυχος, σκεφτόταν τι θα συνέβαι-νε αν του μάγου του χε κάτσει άσχημα το φαγητό, ή αν πάθαινε κάποιο ατύχημα κατά τη διάρκεια της νύχτας, ή αν, απλώς, είχε έρθει η ώρα του.

Πολύ νωρίς το πρωί, ο βασιλιάς χτύπησε την πόρτα του καλεσμένου του.

Ποτέ στη ζωή του δεν του χε περάσει η σκέψη να συμβουλευτεί κάποιον πριν πάρει τις αποφάσεις του, αλλά αυτή τη φορά, αμέσως μόλις ο μάγος τον δέχτηκε, έκανε μια ερώτηση, καθώς χρειαζόταν μια δικαιολογία.

Και ο μάγος, που ήταν σοφός, του έδωσε μια απάντηση σωστή, δημιουργική και δίκαιη.

Ο βασιλιάς, σχεδόν χωρίς να ακούσει την απάντηση, επαίνεσε τον φιλοξενούμενο του για την ευφυΐα του και του ζήτησε να κάτσει μια μέρα παραπάνω, υποτίθεται για να τον «συμβουλευτεί» για κάποιο άλλο ζήτημα... (Προφανώς, ο βασιλιάς ήθελε μόνο να είναι σίγουρος ότι δεν θα του συνέβαινε τίποτα.)

Ο μάγος, ο οποίος απολάμβανε την ελευθερία που μόνο οι φωτισμένοι κατακτούν, δέχτηκε.

Από τότε και κάθε μέρα, το πρωί ή το βράδυ, ο βασιλιάς πήγαινε μέχρι τα δωμάτια του μάγου για να τον συμβουλευτεί και να τον δεσμεύσει για μια νέα συμβουλή την επόμενη μέρα.

Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι ο βασιλιάς να αντιληφθεί ότι οι προτροπές του καινούργιου του συμβούλου ήταν πάντα σωστές, και κατέληξε, σχεδόν χωρίς να το καταλάβει, να τις υπολογίζει σε κάθε μια από τις αποφάσεις του.

Πέρασαν οι μήνες, και μετά τα χρόνια.

Και, όπως πάντα, κοντά σε αυτόν που ξέρει, μαθαίνει κι αυτός που δεν ξέρει.

Έτσι κι έγινε. Σιγά σιγά, ο βασιλιάς γινόταν όλο και πιο δίκαιος.

Δεν ήταν πια ούτε δεσποτικός ούτε αυταρχικός. Δεν είχε πια την ανάγκη να αισθάνεται δυνατός, και μάλλον γι’ αυτό δεν είχε και την ανάγκη να επιδεικνύει τη δύναμή του.

Αρχισε να καταλαβαίνει ότι και η ταπεινοφροσύνη μπορούσε να έχει πλεονεκτήματα.

Αρχισε να κυβερνά με περισσότερη σοφία και γενναιοδωρία.

Έτσι έγινε, κι ο λαός του άρχισε να τον αγαπά όπως δεν τον είχε αγαπήσει ποτέ πριν.

Ο βασιλιάς δεν πήγαινε πια να δει τον μάγο για να ρωτήσει για την υγεία του, μα για να μάθει, να μοιραστεί μια απόφαση, ή απλώς για να κουβεντιάσει.

Ο βασιλιάς και ο μάγος κατέληξαν να γίνουν επιστήθιοι φίλοι.

Μέχρι που, μια μέρα, πάνω από τέσσερα χρόνια μετά από εκείνο το δείπνο, χωρίς να υπάρξει κανένα κίνητρο, ο βασιλιάς θυμήθηκε.

Θυμήθηκε πως αυτός ο άνθρωπος, που τώρα θεωρούσε τον καλύτερό του φίλο, είχε υπάρξει μισητός εχθρός του.

Θυμήθηκε το σχέδιο που είχε οργανώσει για να τον σκοτώσει.

Και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει να κρατάει αυτό το μυστικό χωρίς να αισθάνεται υποκριτής.

Ο βασιλιάς μάζεψε το κουράγιο του και πήγε μέχρι το δωμάτιο του μάγου. Χτύπησε την πόρτα και, μόλις μπήκε, είπε:

«Αδελφέ μου, έχω κάτι να σου πω που μου βαραίνει το στήθος.»

«Μίλα» είπε ο μάγος, «αλάφρωσε την καρδιά σου.»

«Τη νύχτα που σε κάλεσα σε δείπνο και σε ρώτησα για το θάνατό σου, δεν ήθελα να μάθω τίποτα για το μέλλον σου. Σχέδιαζα να σε σκοτώσω ό,τι κι αν μου απαντούσες. Ήθελα ο απρόσμενος θάνατός σου να απομυθοποιούσε τη φήμη σου ως μάντη. Σε μισούσα γιατί όλοι σε αγαπούσαν... Ντρέπομαι τόσο...»

Ο βασιλιάς εισέπνευσε βαθιά και συνέχισε:

«Εκείνη τη νύχτα δεν τόλμησα να σε σκοτώσω, και τώρα που είμαστε φίλοι —παραπάνω από φίλοι· αδελφοί—, με τρομοκρατεί η σκέψη όλων όσα θα είχα χάσει αν το είχα κάνει. Σήμερα αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να συνεχίσω να σου κρύβω την ντροπή μου. Είχα ανάγκη να σου τα πω όλα αυτά για να με συγχωρήσεις ή να με απορρίψεις, αλλά χωρίς απάτες.»

Ο μάγος τον κοίταξε και του είπε:

«Άργησες πολύ μέχρι να μπορέσεις να μου το πεις. Αλλά, όπως και να ’χει, χαίρομαι που το έκανες... Αυτό θα μου επιτρέψει να σου πω ότι το ήξερα ήδη. Όταν μου έκανες εκείνη την ερώτηση και χάιδεψες με το χέρι σου τη λαβή του σπαθιού σου, ήταν τόσο ξεκάθαρη η πρόθεσή σου, που δεν χρειαζόταν να είμαι μάντης για να καταλάβω τι σκεφτόσουν να κάνεις.»

Ο μάγος χαμογέλασε και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του βασιλιά.

«Σαν δίκαιη ανταμοιβή για την ειλικρίνειά σου, οφείλω να σου πω ότι κι εγώ σου είπα ψέματα. Σου ομολογώ ότι επινόησα αυτήν την παράλογη ιστορία για τον θάνατό μου πριν απ’ τον δικό σου, για να σου δώσω ένα μάθημα. Ένα μάθημα που δεν είχες μπορέσει να μάθεις μέχρι σήμερα. Ίσως να είναι το πιο σημαντικό απ’ όσα σου έχω διδάξει.

«Πορευόμαστε στη ζωή απορρίπτοντας με βδελυγμία χαρακτηριστικά των άλλων, ή ακόμα και δικά μας, που θεωρούμε ευτελή, απειλητικά ή άχρηστα... Όμως, αν καθόμασταν λίγο να το σκεφτούμε, θα καταλαβαίναμε πόσο δύσκολο θα μας ήταν να ζήσουμε χωρίς αυτά που πολλές φορές περιφρονούμε.

»0 θάνατός σου, αγαπημένε μου φίλε, θα έρθει ακριβώς την ημέρα του θανάτου σου, κι ούτε ένα λεπτό νωρίτερα. Είναι σημαντικό να ξέρεις ότι εγώ είμαι γέρος, και η δική μου μέρα μάλλον πλησιάζει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σκέφτεσαι ότι η δική σου αποχώρηση θα πρέπει να είναι δεμένη με τη δική μου. Είναι οι ζωές μας που συνδέθηκαν, όχι οι θάνατοί μας.»

Ο βασιλιάς και ο μάγος αγκαλιάστηκαν και γιόρτασαν πίνοντας στην εμπιστοσύνη που τους ενέπνεε εκείνη η σχέση που είχαν χτίσει μαζί.

Ο μύθος λέει πως, ανεξήγητα, την ίδια εκείνη νύχτα, ο μάγος... πέθανε στον ύπνο του.


Ο βασιλιάς έμαθε την κακή είδηση την επόμενη μέρα και αισθάνθηκε εγκαταλελειμμένος. Δεν αγωνιούσε στη τη σκέψη του δικού του θανάτου, καθώς είχε μάθει από το μάγο να ζει απελευθερωμένος από την ιδέα της παραμονής του σε τούτον εδώ τον κόσμο.

Ήταν θλιμμένος για το θάνατο του φίλου του. Εξαιτίας ποιας παράξενης σύμπτωσης είχε μπορέσει ο βασιλιάς να μιλήσει στο μάγο γι’ αυτό το θέμα, ακριβώς τη νύχτα του θανάτου του;

Είναι πιθανό, με τρόπο ανεξήγητο, ο μάγος να είχε επηρεάσει τις καταστάσεις ώστε ο βασιλιάς να μπορέσει να του εξομολογηθεί το μυστικό του και να απελευθερωθεί από το φόβο του να πεθάνει την επόμενη μέρα.

Ήταν μια τελευταία πράξη αγάπης για να τον λυτρώσει από τους αλλοτινούς του φόβους...

Λένε πως ο βασιλιάς σηκώθηκε κι έσκαψε με τα ίδια του τα χέρια έναν τάφο για τον φίλο του στον κήπο, κάτω απ’ το παράθυρό του.

Έθαψε εκεί το σώμα του, και την υπόλοιπη μέρα την πέρασε δίπλα στο βουναλάκι με το χώμα, να κλαίει όπως κλαίμε μόνο τους πολύ αγαπημένους μας που χάθηκαν.

Και, μόλις έπεσε η νύχτα, ο βασιλιάς επέστρεψε στο δωμάτιό του.

Λέει ο μύθος πως την ίδια εκείνη νύχτα, είκοσι τέσσερις ώρες μετά το θάνατο του μάγου, ο βασιλιάς πέθανε στο κρεβάτι του ενώ κοιμόταν...

Ίσως ήταν σύμπτωση...

Ίσως ήταν ο πόνος...

Ίσως για να επιβεβαιώσει την τελευταία διδαχή του δασκάλου του.

Από το βιβλίο "Ιστορίες να σκεφτείς" του Χόρχε Μπουκάι

Πηγή:  http://antikleidi.com

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

"ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ" -ΥΠΟΕΝΟΤΗΤΑ 2."ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΖΩΗΣ" -ΟΙΚΙΑΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Β΄ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-

"ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ ..."


ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ο Άγιος Στυλιανός, θεωρείται από το λαό μας προστάτης των παιδιών και δη των νεογέννητων, των βρεφών. Τούτο οφείλεται κυρίως στην παρετυμολογία του ονόματός του (στύλος, στυλώνω και σχετικά), αλλά και στον ίδιο του τον βίο καθώς παρουσιάζεται ως προστάτης των νεογνών και ιδιαίτερα των ασθενικών.Αυτός είναι ο λόγος άλλωστε που εικονίζεται να κρατά ένα βρέφος σπαργανωμένο.
Ο λαογράφος μας, Δημήτριος Λουκάτος ("Τα φθινοπωρινά"), είναι αρκετά κατατοπιστικός:
"Το όνομά του (από το στύλος που μπορεί να αναφέρεται και σε ασκητικό στυλιτισμό) έδωσε (παρετυμολογικά) αφορμή να θεωρηθεί ο άγιος "στύλος" προστασίας και υγείας, ιδιαίτερα των άρρωστων παιδιών, αλλά και στηρικτής εγκυμοσύνης των ασθενικών μητέρων, που συνήθως απένβαλλαν. (Τους "εστύλωνε" τις γέννες).

Στις θεραπευτικές αυτές ιδιότητες του αγίου συνέβαλε και η Υμνογραφία του:

-Των νεογνών και νηπίων φύλαξ γενόμενος,
εκ πάσης επηρείας και δεινής καχεξίας
αλώβητα τα βρέφη και ασινή διαφύλαττε πάντοτε
και ευτεκνίαν παράσχου, Στυλιανέ...


Ο άγιος Στυλιανός παριστάνεται συνήθως "γέρων μακρυγένης- διχαλογένης", που κρατεί στην εγκαλιά του ένα βρέφος σπαργανωμένο (κατά το παλιό σύστημα) και στο χέρι του χαρτί κατεβατό (ειλητάριον) που γράφει: "Παίδων φύλαξ πέφυκα, Θεού το δώρον" (Κόντογλου, Έκφρασις Α', 1960).Η παράσταση αυτή είναι από τις πιο εκλαϊκευμένες της αγιογραφίας μας (φορητές,χάρτινες, μεταλλόχρωμες ή χαρακτές) που αναζητούν οι μητέρες για τα παιδιά τους (τις κρεμούν στα κρεβατάκια ή στα καρότσια τους) ή και για τις εγκυμοσύνες τους ("να στυλώσει η γέννα τους") [...]

Σέβονται πολύ οι νοικοκυρές τη γιορτή του και δεν κάνουν δουλειές.
"Τ'άι- Στυλιανού, όσες έχουν παιδιά, δεν δουλεύουν, για να ζήσουν τα παιδιά τους" (Θράκη 1910) 
"Οι μικρομάνες (που έχουν παιδί στην αγκαλιά) δεν δουλεύουν τ' Άι-Στυλιανού, για το παιδί τους (Ήπειρος, 1969).

Στα ασθενικά παιδιά φροντίζουν να δίνουν το όνομα Στυλιανός, για να στυλώσουν κι εκείνα και τ'αδρέφια τους. Σε περιόδους βρεφικών επιδημιών τα βαφτιστικά ονόματα Στέλιος (όπως και Στέργιος) παρουσιάζονται συχνότερα. Η ονοματοθεσία αυτή δίνεται κι από πρωτύτερα, σαν υπόσχεση (τάμα) στον άγιο, για να κρατηθεί το παιδί-έμβρυο."

Στην ιστοσελίδα της Φούρκας Κονίτσης (http://www.fourka.gr/laografia/ithi_ethima/november), αναφέρουν:
"Προστάτης των βρεφών, γιατί στυλώνει, στηρίζει, μεγαλώνει τα μωρά, γι' αυτό σηκώνουν ύψωμα, μοιράζουν σιτάρι και δεν τσιμπούν (ράβουν) για την υγεία των μωρών. Σε κάθε σπίτι έχουν την εικόνα του και στο σχολείο ακόμα έχουν την εικόνα του, πλάι στην εικόνα των Τριών Ιεραρχών."

ΠΗΓΕΣ: http://www.sansimera.gr/biographies/729#ixzz3se5lNZzQ , http://firiki.pblogs.gr/2009/11/peri-stylianoy-kai-teknwn.html

"Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΨΑΡΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΘΥΜΟ ..."

Τόσο θυμό, που θα μπορούσε να καταπιεί ολόκληρη τη θάλασσα

Ο μύθος του μικρού ψαριού που είχε μέσα του θυμό

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ψαράκι που το έλεγαν Μάτεο.
Το ψαράκι αυτό ζούσε σε μια θάλασσα μακρινή, λίγο μικρή μεν, αλλά γεμάτη ψάρια, πολλά άλλα ψάρια. Πρέπει ακόμα να σας πω ότι αυτό το ψαράκι έμενε με τους γονείς του. Κι ότι ο ψαρομπαμπάς του και η ψαρομαμά του ήταν πολύ αυστηροί μαζί του.
Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά το εμπόδιζαν να κάνει ένα σωρό πράγματα*.
Του καταλόγιζαν ότι κολυμπούσε, ότι έπαιζε, ότι έκανε θόρυβο με το στόμα του, με δυο λόγια, το ψαράκι αυτό είχε πάντα την αίσθηση ότι δεν έκανε ποτέ αυτό που έπρεπε. Συχνά αναρωτιόταν εάν οι γονείς του ήταν οι αληθινοί γονείς του, τόσο αυστηροί φαίνονταν.
Αλλά πρώτα απ΄όλα τους φοβόταν πολύ, κυρίως τον μπαμπά του, τη μαμά του λιγότερο, αλλά τη φοβόταν λίγο κι αυτή. Αυτό το φόβο τον έκρυβε πολύ βαθιά μέσα του, ποτέ, ποτέ δεν θα τον ομολογούσε σε κανέναν. Σε ποιον να μιλήσει άλλωστε; Τα άλλα ψάρια δεν έδειχναν να φοβούνται.

Έτσι κάθε πρωί, αυτό το ψαράκι που το έλεγαν Μάτεο, όταν έφτανε στο σχολείο των ψαριών, ξέρετε τι έκανε; Ε, λοιπόν, έδινε μια και κολυμπούσε προς τα άλλα ψάρια που βρίσκονταν στην αυλή του σχολείου και τα δάγκωνε. Ναι, τα δάγκωνε με το ψαρόστομά του, έτσι, χρατς, χρατς!
Τα χτύπαγε κιόλας με τα πτερύγια του, με την ουρά του. Τους έριχνε νερό στα μάτια για να κλαίνε. Ναι, ναι τα ψάρια κλαίνε. Δεν το βλέπουμε γιατί τα δάκρυά τους ανακατεύονται με το νερό της θάλασσας, αλλά τα ψάρια όντως κλαίνε.

Προφανώς, όλοι, όλα τα ψάρια, έμεναν κάθε φορά έκπληκτοι βλέποντας το Μάτεο το ψαράκι να δαγκώνει και να χτυπάει έτσι. Τα άλλα ψαράκια τον φοβόντουσαν. Έτσι ήταν!

Αφού αυτό φοβόταν τον μπαμπά του και λίγο τη μαμά του, ήταν πολύ λυπημένο. Αν ξέρατε πόσο λυπητερή είναι η λύπη ενός μικρού παιδιού ψαριού! Είναι τόσο λυπητερή, που καμιά φορά κάνει το νερό της θάλασσας γκρίζο, μπορεί και μαύρο.

Καμιά φορά βλέπουμε τη θάλασσα έτσι μαύρη, καθόλου γαλάζια, ούτε πράσινη, ούτε ευτυχισμένη, μαύρο κατράμι. Ε λοιπόν, σας το λέω, είναι εξαιτίας της λύπης των μικρών παιδιών ψαριών!

Κάποια μέρα, η δασκάλα του σχολείου των ψαριών πλησίασε το Μάτεο και του είπε:
– Σ’ έχω δει να χτυπάς τα άλλα ψαράκια. Τις περισσότερες μάλιστα φορές σ’ εμπόδισα να το κάνεις. Εγώ δε θέλω να σε φοβούνται τα άλλα ψαράκια. Πρόσεξα καλά ότι συχνά έχεις πολύ θυμό μέσα σου. Είναι μέρες που γίνεσαι κατακόκκινος από το θυμό σου.

Χτες το βράδυ, πριν πάω για ύπνο, σε σκέφτηκα, και προβληματίστηκα πολύ, και μετά μου ήρθε μια ιδέα! Σου έφερα ένα κουτί για να βάζεις το θυμό σου. Είναι ένα κουτί όπου μπορούν να αφήνουν το θυμό τους τα ψαράκια.

Το πρωί όταν έρχεσαι, μπορείς να βάζεις το θυμό σου στο κουτί, και το βράδυ, αν θέλεις, θα σου τον επιστρέφω, για να γυρνάς στο σπίτι. Αν πάλι το επιθυμείς, ο θυμός σου μπορεί τη νύχτα να κοιμάται εδώ, στο σχολείο. Έτσι, το επόμενο πρωί θα είναι ξεκούραστος…

Ο Μάτεο, το ψαράκι, έμεινε να κοιτάει έκπληκτο τη δασκάλα των ψαριών. Δεν ήξερε ότι υπήρχαν θυμοκούτια, φοβοκούτια, λυποκούτια, όπου μπορείς να βάζεις τους θυμούς, τις λύπες ή τους φόβους σου.

Εκείνο το πρωί δεν είπε τίποτα, αλλά την άλλη μέρα έφτασε μ’ ένα πολύ μικρό κοχυλάκι, που είχε βρει στο δρόμο για το σχολείο, στο βυθό της θάλασσας.

Είπε στη δασκάλα του σχολείου των ψαριών:
-Κυρία, θα ήθελα να βάλω τη σημερινή πρωινή μου λύπη στο κουτί του θυμού…

Η δασκάλα πήρε το κοχυλάκι, το κοίταξε πολλή ώρα και είδε ότι έκρυβε μέσα του μεγάλη λύπη όντως. Κατάλαβε ότι οι θυμοί είναι λύπες που δεν μπορούν να εκφραστούν αλλιώς. Έβαλε το κοχυλάκι στο κουτί του θυμού, όπως της είχες ζητήσει ο Μάτεο, το ψαράκι. Νομίζω μάλιστα ότι τον φίλησε, αλλά δεν είμαι και σίγουρος, γιατί δεν ξέρω πως φιλιούνται τα ψάρια!

Η συνέχεια της ιστορίας; Ε, λοιπόν, δεν την ξέρω ακόμα.
Η δασκάλα του σχολείου των ψαριών μου είπε ότι θα μου την έλεγε κάποια μέρα.
Έκτοτε έμαθα ότι και άλλες δασκάλες, στα σχολεία των ψαριών, είχαν υιοθετήσει τη συνήθεια να προτείνουν κουτιά για να βάζει κανείς τα οδυνηρά αισθήματα. Έτσι ώστε τα ψαράκια να μην παραμένουν φορτωμένα, φορτισμένα ή μολυσμένα από αρνητικές σκέψεις ολόκληρη τη μέρα. Κάτι μου λέει ότι αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει και με τα μικρά των ανθρώπων.

Έτσι τελειώνει προς το παρόν ο μύθος του μικρού ψαριού που είχε τόσο θυμό μέσα του… που θα μπορούσε να καταπιεί ολόκληρη τη θάλασσα.

* Μπορεί να φοβόνταν μη χτυπήσει ή μη χαθεί! Ποτέ δεν το είπαν γιατί οι ψαρογονείς δεν μιλάνε πολύ για τον εαυτό τους. Δεν έχετε ακούσει που λένε: «Σιγή ιχθύος»!
Πηγές: therapeutikoergastiri.wordpress.com , www.thessalonikiartsandculture.gr

"ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ" - OSCAR WILDE -

Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο, Oscar Wilde

Μια υπέροχη συγκινητική ιστορία για την αυτοθυσία...

«Είπε ότι θα χόρευε μαζί μου αν της έφερνα κόκκινα τριαντάφυλλα,» φώναξε ο νεαρός φοιτητής, «αλλά σ’ όλο τον κήπο μου δεν υπάρχει ούτε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο…
Θα χορεύει τόσο ανάλαφρα που τα πόδια της δεν θα αγγίζουν το δάπεδο, αλλά με μένα δεν θα χορέψει, γιατί δεν έχω κόκκινο τριαντάφυλλο να της προσφέρω», και σωριάστηκε κάτω στο γρασίδι, και έχωσε το πρόσωπό του μέσα στα χέρια του, και έκλαψε.

Όμως η Αηδόνα κατάλαβε το μυστικό της θλίψης του φοιτητή, και κάθισε σιωπηλή στη βελανιδιά, και σκέφτηκε σχετικά με το μυστήριο του Έρωτα.

Έτσι η Αηδόνα πέταξε στην Τριανταφυλλιά που φύτρωνε κάτω από το παράθυρο του Φοιτητή. «Δώσε μου ένα κόκκινο τριαντάφυλλο,» φώναξε, «και θα σου τραγουδήσω το πιο γλυκό μου τραγούδι.»

Αλλά το Δένδρο κούνησε το κεφάλι του. «Τα τριαντάφυλλά μου είναι κόκκινα,» απάντησε, «τόσο κόκκινα όσο τα πόδια του περιστεριού, και πιο κόκκινα από τις μεγάλες βεντάλιες του κοραλλιού που κυματίζουν και κυματίζουν στα σπήλαια του ωκεανού. Αλλά ο χειμώνας έχει παγώσει τις φλέβες μου, και η παγωνιά έχει κάψει τα μπουμπούκια μου, και η θύελλα έχει σπάσει τα κλαριά μου, και δεν θα έχω καθόλου τριαντάφυλλα αυτό το χρόνο.»

«Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο είναι το μόνο που θέλω,» φώναξε η Αηδόνα, «μόνο ένα κόκκινο τριαντάφυλλο! Δεν υπάρχει κανένας τρόπος με τον οποίο να μπορέσω να το αποκτήσω;»

«Υπάρχει ένας τρόπος,» απάντησε το Δένδρο, «αλλά είναι τόσο τρομερός που δεν τολμώ να σου τον πω.»
«Πες τον μου,» είπε η Αηδόνα, «Δεν φοβάμαι.»

Αν θέλεις ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, είπε το Δένδρο, «πρέπει να το δημιουργήσεις από τη μουσική στο φως του φεγγαριού, και να το βάψεις με το αίμα της ίδιας σου της καρδιάς. Πρέπει να μου τραγουδήσεις με το στήθος σου πάνω σε ένα αγκάθι. Όλο το βράδυ πρέπει να μου τραγουδήσεις, και το αγκάθι πρέπει να τρυπήσει την καρδιά σου, και το αίμα της ζωής σου πρέπει να τρέξει μέσα στις φλέβες μου, και να γίνει δικό μου.»

«Ο Θάνατος είναι μεγάλο τίμημα να πληρώσει (κάποιος) για ένα κόκκινο τριαντάφυλλο,» φώναξε η Αηδόνα, "και η Ζωή είναι πολύ ακριβή για όλους." Είναι ευχάριστο να κάθεσαι στο πράσινο δάσος, και να παρακολουθείς τον Ήλιο στο άρμα του από χρυσό, και τη Σελήνη στο άρμα της από μαργαριτάρια.
Γλυκό είναι το άρωμα του κράταιγου, και γλυκοί είναι οι άγριοι υάκινθοι που κρύβονται στην κοιλάδα, και η ερείκη που ανθίζει στο λόφο. Ωστόσο ο έρωτας είναι καλύτερος από την Ζωή, και τι είναι η καρδιά ενός πουλιού συγκρινόμενη με την καρδιά ενός ανθρώπου;»

Έτσι άπλωσε τα καστανά φτερά της για πτήση, και υψώθηκε στον αέρα. «Να είσαι ευτυχισμένος,» φώναξε η Αηδόνα, «να είσαι ευτυχισμένος, θα το έχεις το κόκκινό σου τριαντάφυλλο. Θα το φτιάξω από μουσική στο φεγγαρόφωτο, και θα το βάψω με της ίδιας της καρδιάς μου το αίμα.
Και όταν η Σελήνη έλαμψε στους ουρανούς η Αηδόνα πέταξε στην Τριανταφυλλιά, και έβαλε το στήθος της πάνω στο αγκάθι. Όλο το βράδυ τραγουδούσε με το στήθος της πάνω στο αγκάθι, και η ψυχρή κρυστάλλινη Σελήνη έσκυψε και αφουγκράστηκε.
Όλη νύχτα τραγουδούσε, και το αγκάθι έμπαινε όλο και βαθύτερα στο στήθος της, και το αίμα της ζωής της άδειαζε από μέσα της. Τραγούδησε πρώτα για τη γέννηση της αγάπης στην καρδιά ενός αγοριού και ενός κοριτσιού. Και στο πιο ψηλό κλαδάκι της Τριανταφυλλιάς άνθισε ένα θαυμάσιο τριαντάφυλλο, πέταλο με το πέταλο, τραγούδι με το τραγούδι.
Ωχρό ήταν, στην αρχή, όπως η καταχνιά που κρέμεται πάνω από το ποτάμι – ωχρό σαν τα πόδια του πρωινού, και ασημένιο σαν τα φτερά της αυγής. Σαν τη σκιά ενός τριαντάφυλλού σε καθρέφτη από ασήμι, σαν τη σκιά ενός τριαντάφυλλού σε λίμνη νερού, έτσι ήταν το τριαντάφυλλο που άνθισε στο ψηλότερο κλαδάκι του Δένδρου.

Μα το Δένδρο φώναξε στην Αηδόνα να πιέσει περισσότερο πάνω στο αγκάθι. «Πίεσε περισσότερο, μικρή Αηδόνα», φώναξε το Δένδρο, «αλλιώς η Μέρα θα ‘ρθει πριν να τελειώσει το τριαντάφυλλο.»

Έτσι η Αηδόνα πίεσε περισσότερο πάνω στο αγκάθι, και ολοένα και δυνατότερο έγινε το τραγούδι της, καθώς τραγούδαγε για τη γέννηση του πάθους στην ψυχή ενός άνδρα και μίας κόρης. Και μία απαλή απόχρωση από ροζ ήρθε στα φύλλα του τριαντάφυλλου, σαν το αναψοκοκκίνισμα στο πρόσωπο του γαμπρού όταν φιλά τα χείλη της νύφης.

Αλλά το αγκάθι δεν είχε ακόμα φτάσει στην καρδιά της, κι έτσι η καρδιά του τριαντάφυλλου παρέμενε λευκή, καθώς μόνο το αίμα της καρδιάς ενός Αηδονιού μπορεί να κοκκινίσει την καρδιά ενός ρόδου.

Και το Δένδρο φώναξε στην Αηδόνα να πιέσει περισσότερο πάνω στο αγκάθι. «Πίεσε περισσότερο, μικρή Αηδόνα», φώναξε το Δένδρο, «αλλιώς η Μέρα θα ‘ρθει πριν να τελειώσει το τριαντάφυλλο.»

Έτσι η Αηδόνα πίεσε περισσότερο πάνω στο αγκάθι, και το αγκάθι άγγιξε την καρδιά της, και μία άγρια σουβλιά πόνου τη διαπέρασε. Πικρός, πικρός ήταν ο πόνος, και όλο και πιο ξέφρενο γινόταν το τραγούδι της, καθώς τραγουδούσε για τον Έρωτα που τελειοποιείται με το Θάνατο, για τον Έρωτα που δεν πεθαίνει στο μνήμα.

Και το θαυμάσιο ρόδο έγινε βαθυκόκκινο, σαν το ροδόχρωμα του ουρανού της ανατολής. Βαθυκόκκινη ήταν η γιρλάντα από πέταλα, και πορφυρή σα ρουμπίνι ήταν η καρδιά.

Μα της Αηδόνας η φωνή γινόταν όλο και πιο αχνή, και τα μικρά φτερά της άρχισαν να τρέμουν, και μία λεπτή μεμβράνη σκέπασε τα μάτια της. Όλο και πιο αδύναμο γινόταν το τραγούδι της, και ένοιωσε κάτι να την πνίγει στο λαιμό. Τότε έβγαλε ένα τελευταίο ξέσπασμα μουσικής.

Η λευκή Σελήνη το άκουσε, και ξέχασε την αυγή, και παρέμεινε στον ουρανό. Το κόκκινο ρόδο το άκουσε, και τρεμούλιασε σύγκορμο από έκσταση, και άνοιξε τα πέταλά του στον κρύο πρωινό αέρα.

Η ηχώ το μετέφερε στις πορφυροβαμμένες της σπηλιές στους λόφους, και ξύπνησε τους κοιμισμένους τσοπάνηδες από τα όνειρα τους. Αρμένισε μέσα από τα καλάμια του ποταμού, και αυτά μετέφεραν το μαντάτο του στη θάλασσα.

«Κοίτα, κοίτα!» φώναξε το δένδρο, «το τριαντάφυλλο είναι έτοιμο τώρα», μα η Αηδόνα δεν έδωσε καμία απάντηση, γιατί κειτόταν νεκρή στο ψηλό χορτάρι, με το αγκάθι στην καρδιά της.

“Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο” – Oscar Wilde
Μετάφραση: Περικλής Γιαννόπουλος

Πηγή:www. ithaque.gr

"ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΕΤΡΙΕΤΑΙ Η ΑΓΑΠΗ .."



Το λαϊκό παραμύθι «Οι τέσσερις εποχές» αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που είχε τέσσερις γιους και ήθελε να τους μάθει να μην κρίνουν τα πράγματα επιπόλαια. Με αυτόν τον σκοπό, και έναν έναν, τους έστειλε να επισκεφτούν μια αχλαδιά που βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση.

Ο πρώτος γιος έφυγε τον χειμώνα, ο δεύτερος την άνοιξη, ο τρίτος το καλοκαίρι και ο μικρότερος γιος το φθινόπωρο.

Όταν επέστρεψε ο τελευταίος από τους γιους του, ο άντρας τους κάλεσε όλους μαζί και τους ζήτησε να περιγράψουν τι είχαν δει.

Ο πρώτος γιος ανέφερε ότι το δέντρο ήταν φρικτό, γερμένο και στραβό.

Ο δεύτερος είπε πως όχι, ήταν πηγμένο στα πράσινα μπουμπούκια και γεμάτο υποσχέσεις.

Ο τρίτος γιος δε συμφώνησε και δήλωσε ότι ήταν φορτωμένο λουλούδια, ότι είχε ένα πολύ γλυκό άρωμα και ότι φαινόταν πολύ όμορφο, πράγματι, ήταν κατά τη γνώμη του ότι πιο χαριτωμένο είχε δει ποτέ.

Ο τελευταίος από τους γιους διαφοροποιήθηκε από τους προηγούμενους και διαβεβαίωσε ότι η αχλαδιά ήταν ώριμη και μαραινόταν από τόσον καρπό, γεμάτη ζωή και ικανοποίηση.

Τότε ο άντρας εξήγησε στους γιους του ότι όλοι είχαν δίκιο, γιατί είχαν δει μόνο μια φάση της ζωής του δέντρου ο καθένας.

Είπε και στους τέσσερις ότι δεν πρέπει να κρίνουν ένα δέντρο ή έναν άνθρωπο μόνο βλέποντας τον σε κάποια περίοδο της ζωής του. Kαι ότι η η ευχαρίστηση, η αγαλλίαση και η αγάπη που έρχεται με τη ζωή, μπορεί να μετρηθεί μόνο στο τέλος, όταν όλες οι εποχές έχουν ήδη περάσει.

Πηγή:www.antikleidi.com

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

"Η ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΤΡΕΙΑΣ"


ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Της Αγίας Αικατερίνης, λοιπόν, σήμερα (χρόνια πολλά στις εορτάζουσες!) που, όπως σημειώνει ο Βασίλης Λαμνάτος ("Οι μήνες στην αγροτική και ποιμενική ζωή του λαού μας") "ο λαός μας παραδέχεται πως την ημέρα αυτή (της γιορτής της) βρέχει τόσο πολύ που τα νερά της βροχής παρασύρουν και τα γιοφύρια ακόμα."

Συμπληρώνει ο Φίλιππος Βρετάκος ("Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των"): "Την ημέραν της εορτής της συνήθως βρέχει, διότι θέλει να ευεργετήση τους ανθρώπους, ως συνάγεται από την παροιμίαν "Η άγια Κατερίνα το δανείζεται το νερό" (Γορτυνία). Η βροχή κατά τα τέλη Νοεμβρίου είναι ωφέλιμος. Αν όμως ο καιρός δεν είναι βροχερός, η Αγία υποτίθεται ότι επιθυμεί να δανεισθή από άλλον άγιο και να βρέξει την ημέρα της εορτής της για να ευεργετήσει τους ανθρώπους."

Αλλά, η αγία Αικατερίνη, εκτός από ωφέλιμη αρωγός στην καλλιέργεια, παρουσιάζεται συχνά και ως σύμμαχος των κοριτσιών στην εύρεση του πολυπόθητου γαμπρού! Αναφέρει ο Δημήτρης Λουκάτος στα "Φθινοπωρινά Λαογραφικά" του: "Έχουμε όμως από τα Νησιά μας λαογραφικές μαρτυρίες και για μαντικές επικλήσεις στην Αγ.Αικατερίνη, νά'ρθει κι αυτή (με τη σειρά της) στον ύπνο των κοριτσιών, και να τους αναγγείλει το γαμπρό."
Και συνεχίζει:
"Να πως έχει καταγράψει ένα τέτοιο έθιμο "Ονειρομαντείας" στην Κίμωλο, το 1963, ο συνάδελφος Γ.Κ.Σπυριδάκης:
-Της Αγίας Αικατερίνης, την παραμονή το βράδυ, οι οικογένειες πάνε στην Εκκλησία άρτους, με σφραγίδες (ευλογητικές). Μετά τον Εσπερινό, ο παπάς θα δώσει στην κάθε κοπέλα, ή και σε νέο, μια σφραγίδα (=κομμάτι σφραγισμένο) από τον άρτο. Αυτό το κομμάτι η κοπέλα θα το βάλει κάτω από το μαξιλάρι, πριν κοιμηθεί, και θα πει:

-Αγιά μου Κατερίνα μου, δετόρου θυγατέρα,
που πέρασες την έρημο, την Αίγυπτο,
την κολυμπήθρα του γιαλού, τη μαρμαροχρυσοπηγή,
να μη φας, να μην πιεις,
α δεν έρθεις να μου πεις
ή καλό ή κακό
για τον νέο π'αγαπώ/


Αυτό θα πει τρεις βραδιές. Κι εκείνη (η αγία Κατερίνα) θα πάει να της το πει στ'όνειρό της ποιόν θα πάρει."

Ανάλογο έθιμο, διασωζόμενο από τον Αρ.Μ.Ταταράκη, παραθέτει κι ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του ("Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριότεραι εορταί των"):


Πηγή:firiki.pblogs.gr

"ΔΩΡΕΑΝ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ - ΘΥΜΑΤΑ ΒΙΑΣ -"



Δεκατρία εκατομμύρια γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) υπέστησαν σωματική βία μέσα σε έναν χρόνο, ενώ στο ίδιο χρονικό διάστημα 3.700.000 έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, αναφέρει το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο.
Την ίδια στιγμή το 34% των Ελλήνων γνωρίζει στον περίγυρο ή στη γειτονιά κάποια γυναίκα που έχει πέσει θύμα ενδοοικογενειακής βίας, ενώ το συγκεκριμένο ποσοστό είναι αυξημένο σε σύγκριση με προηγούμενη μελέτη κατά 12%. Τα παραπάνω επισημαίνονται από την Ελληνική Ιατροδικαστική Εταιρεία (ΕΙΕ), η οποία με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου), προσφέρει δωρεάν συμβουλευτικές υπηρεσίες σε όλες τις γυναίκες που αισθάνονται ότι το έχουν ανάγκη.

Δωρεάν στήριξη
Πιο συγκεκριμένα, από 25 Νοεμβρίου έως και 2 Δεκεμβρίου 2015, τα συνεργαζόμενα με την ΕΙΕ νόμιμα ιατροδικαστικά ιατρεία της χώρας θα δέχονται δωρεάν όλες τις κακοποιημένες γυναίκες. Για την πλήρη λίστα των συνεργαζόμενων ιατρείων που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία, οι ενδιαφερόμενες μπορούν να επισκεφτούν τον ιστότοπο της ΕΙΕ: www.hsfm.gr.

Τα στοιχεία της ντροπής
Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάζονται στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων:

• Μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της.
• Μία στις πέντε γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού.
• Το 40% με 50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας,
• 500.000 με 2.000.000 άνθρωποι στον κόσμο -κυρίως γυναίκες και παιδιά- εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία.

Να σημειωθεί ότι η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων έχει δημιουργήσει ένα δίκτυο δομών σε όλη τη χώρα, που αποτελείται από την Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900, 40 Συμβουλευτικά Κέντρα (15 της Γενικής Γραμματείας και 25 των Δήμων) και 21 Ξενώνες που παρέχουν πληροφόρηση ψυχοκοινωνική στήριξη, νομική συμβουλευτική και φιλοξενία.
Η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 στα τεσσεράμισι χρόνια λειτουργίας της έχει δεχτεί περισσότερες από 20.000 κλήσεις.

Πηγή:www.tvxs.gr

25 ΝΟΕΜΒΡΗ "ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ"



Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση. Η Ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο.

Στατιστικά Στοιχεία για την Ελλάδα:
Η βία κατά των γυναικών είναι κυρίως υπόθεση ενδοοικογενειακή, καθώς το 68% των γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση είναι έγγαμες.
Το 16% των γυναικών που απευθύνθηκαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα είναι αλλοδαπές.
Από το σύνολο των αλλοδαπών γυναικών - θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, περίπου τέσσερις στις δέκα προέρχονται από τα Βαλκάνια.
Η αντίληψη ότι η κακοποιημένη γυναίκα είναι συνήθως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και εισοδήματος, δεν επιβεβαιώνεται. 7 στις 10 γυναίκες - θύματα είναι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή και ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης. Το ίδιο ισχύει και για την οικονομική κατάσταση, καθώς 6 στις 10 γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση βρίσκονται σε μέτρια ή καλή οικονομική κατάσταση.
Περισσότεροι από τους μισούς δράστες είναι δευτεροβάθμιας ή ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, ενώ ένας στους δέκα εκ των δραστών είναι άνεργος.

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/worldays/74#ixzz3sS6v20j6

UNICEF: "ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ"




Πάνω από μισό δισεκατομμύριο παιδιά ζουν σε περιοχές με εξαιρετικά υψηλή συχνότητα πλημμυρών και 160 εκατομμύρια σε ζώνες μεγάλης ξηρασίας, αφήνοντάς τα ιδιαίτερα εκτεθειμένα στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, αναφέρει η UNICEF σε έκθεση που κυκλοφόρησε εν όψει της 21ης διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή, γνωστή και ως COP21.

Από τα 530 εκατομμύρια παιδιά σε επιρρεπείς σε πλημμύρες ζώνες, περίπου 300 εκατ. ζουν σε χώρες όπου περισσότερο από το μισό του πληθυσμού ζουν σε συνθήκες φτώχειας - με λιγότερα από 3,10 δολάρια την ημέρα. Από εκείνους που ζουν σε περιοχές μεγάλης ξηρασίας, 50 εκατομμύρια βρίσκονται σε χώρες όπου περισσότερο από το μισό του πληθυσμού ζουν σε συνθήκες φτώχειας.

«Οι τεράστιοι αριθμοί υπογραμμίζουν την επείγουσα ανάγκη για δράση τώρα», δήλωσε ο Εκτελεστικός Διευθυντής της UNICEF Anthony Lake. «Τα σημερινά παιδιά είναι τα λιγότερο υπεύθυνα για την κλιματική αλλαγή, και τα παιδιά τους, είναι αυτά που θα ζήσουν με τις συνέπειές της. Και, όπως τόσο συχνά συμβαίνει, οι μειονεκτούσες κοινότητες αντιμετωπίζουν τη σοβαρότερη απειλή.»

Κλιματική αλλαγή σημαίνει περισσότερες ξηρασίες, πλημμύρες, καύσωνες και άλλες αντίξοες καιρικές συνθήκες. Τέτοια καιρικά φαινόμενα μπορούν να προκαλέσουν το θάνατο και την καταστροφή, και μπορούν επίσης να συμβάλουν στην αύξηση της εξάπλωσης των σημαντικότερων αιτιών που στοιχίζουν τη ζωή στα παιδιά, όπως ο υποσιτισμός, η ελονοσία και η διάρροια. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει ένα φαύλο κύκλο: Ένα παιδί που στερείται επαρκή ύδρευση και αποχέτευση πριν από την κρίση θα πληγεί περισσότερο από μια πλημμύρα, ξηρασία ή σοβαρή καταιγίδα, είναι λιγότερο πιθανό να ανακάμψει γρήγορα, και διατρέχει ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο όταν έρχεται αντιμέτωπο με μια επακόλουθη κρίση.

Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που ζουν σε περιοχές με εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο πλημμυρών, είναι στην Ασία, και η πλειοψηφία αυτών που ζουν σε περιοχές που απειλούνται από την ξηρασία, στην Αφρική.

Οι ηγέτες του κόσμου που συγκεντρώνονται στο Παρίσι για την COP21 - που θα πραγματοποιηθεί από τις 30 Νοεμβρίου μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου - θα επιδιώξουν να καταλήξουν σε συμφωνία για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, που για τις οποίες οι περισσότεροι ειδικοί λένε πως είναι κρίσιμης σημασίας για τον περιορισμό δυνητικά καταστροφικών αυξήσεων της θερμοκρασίας.

«Ξέρουμε τι πρέπει να γίνει για να αποτραπεί η καταστροφή που μπορεί να επιφέρει η κλιματική αλλαγή. Η αποτυχία να δράσουμε θα ήταν αδιανόητη», δήλωσε ο Anthony Lake . «Το χρωστάμε στα παιδιά μας - και στον πλανήτη - να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις στην COP21.»

Πηγή: www.tvxs.gr

"ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ"



Ο Miguel Gallardo είναι καλλιτέχνης και πατέρας μιας κόρης που βρίσκεται στο αυτιστικό φάσμα. Η ζωή της κόρης του, η καθημερινότητά της, ο τρόπος που μαθαίνει είναι διαφορετικός. 
Το ίδιο και η ζωή της οικογένειάς του, που έχει προσαρμοστεί και βλέπει τον κόσμο μέσα από το φάσμα του αυτισμού. Με δυσκολίες, όπως όλες οι οικογένειες αντιμετωπίζουν, αλλά και με αγάπη, χαρά και χρώμα. Σε μια προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει και να εξοικειώσει σχετικά με τον αυτισμό, το Orange Foundation παρουσιάζει ένα φιλμ μικρού μήκους με τίτλο Το Ταξίδι της Μαρίας. 


Πηγή: www.doctv.gr

"Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΟΤΑΝ ..."


Το 1915 ο 36χρονος Albert Einstein είχε μόλις ολοκληρώσει το δισέλιδο αριστούργημα που θα έφερνε επανάσταση στη σύγχρονη φυσική και θα αναδείκνυε τις προσπάθειες των φυσικών σε διεθνή φήμη και δόξα, τη θεωρία της γενικής σχετικότητας
Πριν δημοσιευτεί, ο Einstein σταμάτησε για μια στιγμή και έγραψε ένα εγκάρδιο και ευγενικό γράμμα στον τότε 11χρονο γιο του Hans Albert, ο οποίος ζούσε με τη μητέρα του και τον μικρό του αδερφό, Eduard “Tete” Einstein, στη Βιέννη.
Το γράμμα (εμφανίζεται παρακάτω), όπως και οι περισσότερες αλληλογραφίες του Einstein, λάμπει από πατρική σοφία και μιλάει για κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι θα πρέπει πάντα να αναλογίζονται: πώς να μαθαίνουν.
Αγαπημένε μου Albert,
Χθες έλαβα το γράμμα σου και ήμουν πολύ χαρούμενος με αυτό. Φοβόμουν εδώ και καιρό ότι δεν θα μου ξαναέγραφες πλέον. Μου είπες, όταν ήμουν στη Ζυρίχη, ότι ήταν παράξενο για σένα όταν ήρθα εκεί. Επομένως, νομίζω ότι είναι καλύτερα αν μέναμε μαζί σε ένα διαφορετικό μέρος, όπου κανένας δεν θα επηρεάσει την άνεσή μας.
...................
Μπορείς επίσης να μάθεις πολλά καλά και όμορφα πράγματα από μένα, κάτι το οποίο κάποιος άλλος δεν μπορεί να σου το προσφέρει τόσο εύκολα. Ό,τι έχω καταφέρει μέσα από τόση κουραστική δουλειά δεν πρέπει να είναι μόνο εκεί για τους ξένους, αλλά ειδικά για τα δικά μου παιδιά. Αυτές τις μέρες έχω ολοκληρώσει ένα από τα πιο όμορφα έργα στη ζωή μου, όταν μεγαλώσεις, θα σου μιλήσω για αυτό.
Είμαι πολύ ευχαριστημένος που βρήκες χαρά με το πιάνο. Αυτό και η ξυλουργική είναι κατά τη γνώμη μου οι καλύτερες ασχολίες για την ηλικία σου, καλύτερες ακόμα και από το σχολείο.
Γιατί αυτά είναι πράγματα που ταιριάζουν πολύ σε ένα νέο άτομο, όπως είσαι εσύ. Κυρίως να παίζεις πράγματα στο πιάνο που σε ευχαριστούν, ακόμα και αν ο δάσκαλος δεν σου τα έχει αναθέσει. Αυτός είναι ο τρόπος για να μαθαίνεις περισσότερα, όταν, δηλαδή, κάνεις κάτι με τόσο μεγάλη ευχαρίστηση, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος περνάει.
Μερικές φορές είμαι τόσο απορροφημένος στη δουλειά μου, που ξεχνάω το μεσημεριανό μου γεύμα.

Φίλησέ μου τον Tete
Ο μπαμπάς.
Χαιρετίσματα στη μαμά.
---------------
Σίγουρα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα, βαθιάς κατανόησης της γνωστικής λειτουργίας του ανθρώπου. Πόσο αρμονικά και αποτελεσματικά μαθαίνουν οι άνθρωποι όταν ασχολούνται με κάτι που αγαπούν, ή το κάνουν με τον τρόπο που αγαπούν; Μάλλον η άποψη του πιο γνωστού φυσικού στην Ιστορία δεν θα έπρεπε να μας περάσει απαρατήρητη.

Πηγή:www.antikleidi.gr

"Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ..."



Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης(λίγες μέρες πριν) ακολουθεί ένα μικρό αφιέρωμα με πραγματικά εκπληκτικές - γελοιογραφίες

Ο Steve Jobs είχε πει το εξής : "Όταν είσαι νέος, βλέπεις τηλεόραση και σκέφτεσαι ότι κάποιοι συνωμοτούν. Τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν συνωμοτήσει για να μας αποβλακώσουν. Αλλά όταν μεγαλώνετε συνειδητοποιείτε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Τα κανάλια είναι επιχειρήσεις με σκοπό να δώσουν στους τηλεθεατές αυτό ακριβώς που θέλουν. Αυτή η σκέψη προκαλεί μεγαλύτερη κατάθλιψη. Η θεωρία της συνωμοσίας είναι μια πιο αισιόδοξη σκέψη! Αν ισχύει, μπορείτε να πυροβολήσετε τα καθάρματα! Μπορείτε να επαναστατήσετε! Όμως η αλήθεια είναι ότι τα τα κανάλια μας προσφέρουν αυτό που εμείς θέλουμε. Αυτή είναι η αλήθεια."



.

.
.

.

..

..

.
.

.

..

Πηγή: http://antikleidi.com

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

"ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ" - 2.2 Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ - ΟΙΚΙΑΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

"ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ" - ΑΪΝΣΤΑΪΝ -

Αποτέλεσμα εικόνας για ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Mια νεαρή μητέρα ρώτησε τον Αϊνστάιν τι θα μπορούσε να κάνει για να προετοιμάσει καλύτερα το πεντάχρονο παιδί της για το σχολείο και τη ζωή.

Ήρεμος και χαμογελαστός, ο μεγάλος φυσικός της απάντησε: «Να του λέτε παραμύθια». «Καλά τα παραμύθια, αλλά τι άλλο;» απόρησε η νέα μητέρα. «Πολλά παραμύθια», επέμεινε ο άνθρωπος που σφράγισε τη σύγχρονη επιστήμη. Και όταν η μητέρα ρώτησε τρίτη φορά, κάπως δύσπιστα: «Καλά, εντάξει, αλλά και τι άλλο;», ο Αϊνστάιν είπε πως «δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Μονάχα κι άλλα παραμύθια. Πάρα πολλά παραμύθια».
Δεν έχουν όμως πειστεί όλοι, ότι τα παραμύθια είναι τόσο σημαντικά για τα παιδιά. Έρευνα που έγινε σε γονείς στη Βρετανία αναφέρει ότι το 25% δε διαβάζουν παραμύθια σε παιδιά κάτω των 5 ετών, είτε επειδή θεωρούν ότι είναι πολύ τρομακτικά, είτε επειδή δε συμφωνούν με το πρότυπο ζωής που δίνουν στα παιδιά (τι πρότυπο δίνει η Ωραία Κοιμωμένη που περιμένει τον ωραίο πρίγκιπα να τη φιλήσει για να ξυπνήσει;).

Κάνει τόσο λάθος ο Αϊνστάιν λοιπόν; Μάλλον όχι. Ας δούμε γιατί τα παραμύθια είναι πολύτιμη πνευματική «τροφή» για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, ακόμη και τα πιο τρομακτικά:

Τα παραμύθια δείχνουν στα παιδιά πώς να λύνουν προβλήματα: Μικροί και μεγάλοι μαθαίνουν από τους πρωταγωνιστές μίας ιστορίας. Όπως συμβαίνει με μία διδακτική θεατρική παράσταση ή ένα καλό βιβλίο, έτσι ακριβώς τα παιδιά διδάσκονται από ένα κλασικό παραμύθι. Αυτές οι ιστορίες που συμβαίνουν «μια φορά κι έναν καιρό», βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη. Να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό και να δουν ότι με τη φαντασία, το θάρρος και την υπομονή, λύνονται τα προβλήματα. Όπως ακριβώς έγινε και με την «Ωραία Κοιμωμένη».

Τα παιδιά νικούν το φόβο: «Τα παραμύθια δεν λένε στα παιδιά ότι υπάρχουν δράκοι. Τα παιδιά ήδη γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν δράκοι. Τα παραμύθια λένε στα παιδιά ότι οι δράκοι μπορούν να ηττηθούν», είχε πει ο Βρετανός συγγραφέας G.K. Chesterton. Ο διάσημος συγγραφέας και παιδοψυχολόγος, Bruno Bettelheim, πίστευε ότι τα παραμύθια είναι σημαντικά για την ανάπτυξη των παιδιών, επειδή οι βασικοί χαρακτήρες –που είναι και οι ίδιοι παιδιά πολλές φορές– επιδεικνύουν θάρρος και νικούν σε έναν κόσμο γιγάντων και εχθρικών ενηλίκων.
Τα παραμύθια προετοιμάζουν τα παιδιά για τις δυσκολίες της ζωής: Μέσα από τα παραμύθια, τα παιδιά συναντούν προκλήσεις με τις οποίες παλεύουν και οι ενήλικες: την προδοσία, τις ίντριγκες, τους τσακωμούς και τη ζήλια. Είναι οι άσχημες πλευρές της ζωής, που δε λείπουν από τους παραδοσιακούς μύθους και τα παραμύθια. «Τα παραμύθια επεξεργάζονται τόσες πολλές φοβίες, όχι μόνο προσωπικές, αλλά όλης της κοινωνίας, αλλά το κάνουν με έναν τρόπο ασφαλή, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν… μια φορά κι έναν καιρό», εξηγεί η Μαρία Τατάρ, καθηγήτρια στο Harvard College.

Δίνουν ευκαιρία για διάλογο: Τέτοιες ιστορίες «ελεγχόμενου φόβου» δίνουν μία θαυμάσια ευκαιρία στους γονείς να συζητήσουν με τα παιδιά τους τις πιο βαθιές τους ανησυχίες και ανασφάλειες από τον πραγματικό κόσμο. Οι φανταστικοί χαρακτήρες συνεισφέρουν θετικά στο διάλογο. Δεν μπορεί να γίνει το ίδιο με μία ταινία, ούτε καν με το θέατρο.

Τα παραμύθια μιλούν μία παγκόσμια γλώσσα: «Γνωρίζουμε τα παραμύθια ως παιδιά, είτε μέσω της αφήγησης, είτε ακόμη και μέσω της παντομίμας. Ζούμε με αυτά, αναπνέουμε με αυτά, ξέρουμε το τέλος τους», γράφει ο Neil Gaiman. Ορισμένα παραμύθια, όπως η Σταχτοπούτα, υπάρχουν σε πολλές κουλτούρες, αν και με μικρές διαφορετικές πινελιές σε κάθε χώρα. Όλες οι διαφορετικές εκδοχές όμως, μοιράζονται κάτι κοινό: μία σαγηνευτική ιστορία για την ανάγκη να νικήσει το καλό.

Τα παραμύθια διδάσκουν στα παιδιά τα βασικά στοιχεία ενός διηγήματος, μίας ιστορίας: Τους διδάσκουν τη διαφορά ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Ότι οι ιστορίες μπορεί να εξελίσσονται σε άλλο περιβάλλον, σε άλλη χώρα και σε άλλο χρόνο. Ότι οι πρωταγωνιστές έχουν διαφορετικά γνωρίσματα και διαφορετικούς χαρακτήρες. Εάν το παιδί κατανοήσει αυτές τις διαφορές από πολύ μικρή ηλικία, τότε ενισχύεται η ικανότητά του να κατανοεί τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος και να προβλέπει το επόμενο βήμα.

Τα παραμύθια αναπτύσσουν την παιδική φαντασία: «Όταν εξετάζω τον εαυτό μου και τον τρόπο σκέψης μου, έρχομαι στο συμπέρασμα ότι το χάρισμα της φαντασίας σημαίνει περισσότερα για εμένα από οποιοδήποτε ταλέντο για αφηρημένη, θετική σκέψη. Το να ονειρεύεσαι για όλα τα σπουδαία πράγματα που μπορείς να καταφέρεις, είναι το κλειδί για μια ζωή γεμάτη με θετικότητα. Άφησε τη φαντασία σου να καλπάσει ελεύθερη και δημιούργησε έναν κόσμο στον οποίο θα ήθελες να είσαι μέσα», είχε πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν.

Τα παραμύθια προσφέρουν ηθικά διδάγματα:
Τα παραμύθια θέτουν το ηθικό πρόβλημα της συνύπαρξης του καλού και του κακού (που συμβολίζουν συνήθως οι δράκοι, οι γίγαντες και οι μάγισσες). Συνήθως το καλό υπερισχύει και ο κακός χάνει. Μέσω της ταύτισης με τον ήρωα, το παιδί παίρνει το ηθικό δίδαγμα.

Πηγή:www. babyradio.gr

- ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ "ΚΑΚΟΥ" ΠΑΙΔΙΟΥ -




Γράφει η Ελένη Νίκα, Φιλόλογος.

Αξιότιμη κα Δασκάλα
Σήμερα πάλι θα έρθω στο σχολείο χωρίς καμία όρεξη, γιατί ξέρω πως θα με αντιμετωπίζεις πάλι σαν το «πρόβλημα» της τάξης.
Ξέρω πως δε θα αντιδράσεις με την ίδια υπομονή, όπως αντιδράς στους άλλους, όταν κάνουν λάθος ή φασαρία.
Ξέρω πως σίγουρα θα μου φωνάξεις, και σίγουρα θα είμαι εγώ η αιτία για όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν μέσα στην τάξη.
Ξέρω πως δεν μπορώ να έρθω να σου πω το παράπονο και το φόβο μου για όσα μου συμβαίνουν στο σχολείο, γιατί είμαι στη «λίστα» σου των «κακών» παιδιών, και αυτά δε φαίνεται να πιστεύεις πως αξίζουν την αμέριστη προσοχή και το ενδιαφέρον σου, όπως τα «καλά» παιδιά.

Τα λάθη που κάνω, όταν με μεγάλο κόπο προσπαθώ να σε ευχαριστήσω στα μαθήματα, με κάνεις να τα νιώθω σαν σκέτη καταστροφή, και πολλές φορές με αφήνεις να νιώθω πως μάταια προσπαθώ, και μου κόβεις τα φτερά.

Στην αυλή κάποια παιδιά με πειράζουν και αυτό με τρομάζει, αλλά δεν έχω κανένα να το πω, γιατί ο μόνος μεγάλος στο σχολείο που ξέρω είσαι εσύ και ΕΣΥ, κάθε φορά που έρχομαι με δισταγμό να σου πω τι περνάω με απωθείς με ένα «τι έκανες πάλι; Aντε , μα δεν είσαι «παναγία» και εσύ.     
Το έχεις δεδομένο ότι φταίω για ό,τι παθαίνω, γιατί έτσι είναι τα πράγματα για τα «κακά» παιδιά.

Δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ στο σχολείο και νιώθω πολύ μόνος. Υπάρχει κάτι αόρατο γραμμένο στο κούτελό μου, που λέει «κακό» παιδί, και όλοι με αντιμετωπίζουν με καχυποψία.

Και εγώ αναρωτιέμαι τι έχω κάνει.
Και καλά, αν έχω κάνει κάτι, σίγουρα δεν το ήθελα. Τι είναι αυτό το «κακό» παιδί; Δεν έμαθες, κυρά δασκάλα, πως στο σχολείο όλα τα παιδιά δεν είναι ίδια, και πως με κάποια θα πρέπει να έχεις περισσότερη υπομονή και να τα στηρίζεις όσο μπορείς.

Δεν έχω την απαίτηση να είσαι τέλεια, αλλά θα θελα να είσαι η δασκάλα μου και το στήριγμά μου στο σχολείο. Να μπορώ να σε κοιτώ στα μάτια και να νιώθω εμπιστοσύνη. Δεν έχω κανένα δικό μου στο σχολείο και σε έχω ανάγκη.

Μη με κάνεις να νιώθω ανεπιθύμητος.
Δεν έχεις σπουδάσει να κάνεις αυτό, αλλά να προσφέρεις γνώση και ανθρωπιά και ζεστασιά στους μικρούς σου μαθητές.
Εγώ δεν έχω νιώσει παρά «ένα χέρι» να με σπρώχνει διαρκώς μακριά σου σα να είμαι το μεγάλο σου «πρόβλημα».

Στο σχολείο μερικά παιδιά με ενοχλούν και με χτυπούν αλλά αδιαφορείς. Μερικές φορές φοβάμαι να βγω έξω στην αυλή, αλλά και μέσα στην τάξη νιώθω πως δεν έχω κανένα. Με «πονάει» η αδιαφορία σου. Γιατί και τα «κακά» παιδιά, ξέρεις, πονάνε, όταν τα χτυπούν και σε έχουν ανάγκη, όσο και αυτά που έχεις κατατάξει στη λίστα των «καλών» παιδιών.

Και αυτή τη διάκριση τη βλέπω στα μάτια σου, στον τόνο της φωνής σου, στον τρόπο με τον οποίο μου απευθύνεσαι. Γιατί καταλαβαίνω πολύ καλά τι νιώθεις για μένα. Μου το δείχνεις με κάθε τρόπο. Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ αλλά δεν νιώθω καθόλου πως είσαι εδώ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, για να σε ευχαριστήσω.

Εσύ για να με ευχαριστήσεις δε ζητάω πολλά. Την επόμενη φορά ένα χαμόγελο, όταν θα κάνω μια αταξία, και μια προσπάθεια να με στηρίξεις, δείχνοντάς μου το σωστό. Αυτή δεν είναι και η δουλειά σου, άλλωστε;

Εγώ θα συνεχίσω να προσπαθώ. Και ίσως να τα καταφέρω.
Όχι να γίνω αυτό σε βολεύει, για να κάνεις τη δουλειά σου και να κλείνεις την πόρτα της τάξης, βγαίνοντας, αλλά για να μπορέσω να βγάλω στην επιφάνεια όλο τον πλούτο που έχω στην καρδιά και στο μυαλό και δεν τον έχω δείξει, γιατί ακόμα δε μου έχεις δείξει ότι με εμπιστεύεσαι ή ότι ενδιαφέρεσαι για αυτό που μπορώ να κάνω.
Ένα παιδί που θεωρείς «κακό» αλλά έχει πολλά καλά να δώσει.
Πηγή:www.zarpanews.gr