"ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ"

Κοίτα με στα μάτια

Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά
άγια μου καρδιά κι αγαπημένη
άκουσα κι απόψε πόρτα να βροντά
πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι.

Πώ να το ξεχάσω κείνο το παιδί
στο περιβολάκι τ' Άι-Νικόλα
έπινε τον ήλιο σα χλωρό κλαδί
πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα.

Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά
πάρε από τη φλέβα μου μελάνι
γράψε τ' όνομά του στην αστροφεγγιά
χέρι φονικό να μην το φτάνει.

Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι.
Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
Γύρισε πίσω. Γύρισε πίσω.

Νίκος Γκάτσος

Ο Έφηβος των Αθηνών

Είμαι ο Διομήδης- ο έφηβος των Αθηνών
που έθαψα με της καρδιάς μου το αίμα
την τρανή κραυγή της λευτεριάς
τραγουδώντας την και αποχαιρετώντας.

Γιάννης Κουτσοχέρας

Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου

Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα
κείτεται
-δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-
για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου,
και συ στο σπιτάκι σου,
μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.

Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,
η άνοιξή του παίζει κα δεν τηνε ξέρει πια.
Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,
γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.
Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο
Και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,
για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…

Λένα Παππά

« Και τι δεν κάνατε
για να με θάψετε.
Όμως ξεχάσατε
πως ήμουν σπόρος»

Ντίνος Χριστιανόπουλος 

             

Το Πολυτεχνείο δεν είναι Μνημείο - Κραυγή - Ιστορική στιγμή.

· Είναι η αντίσταση στην αφομοίωση.

· Είναι η αμφισβήτηση της ουδέτερης και γκρίζας καθημερινότητας, που κλέβει το χρώμα απ’ τα μάγουλά μας και τη λάμψη απ’ τα μάτια μας.

· Είναι η καθημερινή απόρριψη αλλά και η καθημερινή πράξη.

· Είναι η συμμαχία με το παρόν για την κατάκτηση της ζωής.

· Είναι η διεκδίκηση της ομορφιάς, της φιλίας, του έρωτα, της αλήθειας, του χαμόγελου.

· Είναι η αλλαγή του κόσμου.

· Δεν παραδινόμαστε.

· Το Πολυτεχνείο άνοιξε δρόμους. Δύσκολους κι αντιφατικούς. Αλλ’ ανοιχτούς σήμερα. Ας τους πάρουμε.

· Οι νεκροί του θέλουν αγώνα κι ένα δάκρυ.

· Είναι η πρόκληση του μέλλοντος.

· Είναι η νέα πνοή ζωής, κοινωνικής και πολιτικής απελευθέρωσης, που μας ενώνει.

Τόνια Μοροπούλου

ΠΗΓΕΣ: http://www.sansimera.gr/anthology/230#ixzz3rnAKwgMP
http://www.sansimera.gr/anthology/227#ixzz3rn9dP4Ls

 http://www.sansimera.gr/anthology/224#ixzz3rn9GqRq5