Το αγόρι και ο αγαλματοποιός
Του Πάνου Τσινόπουλου
Μία φορά κι έναν καιρό, σε μία αποθήκη στην αρχαία Αθήνα ένας μάστορας με το καλέμι σμίλευε ένα μάρμαρο που έμοιαζε με κύβος.
Τότε ήταν που ένα παιδάκι περαστικό τον ρώτησε:
«Δεν πονάει το χέρι σας; Δεν πονάει το μάρμαρο;»
Κι απάντησε ο μάστορας:
«Βέβαια, και τα δύο πονάνε, παιδί μου, αλλά δεν γίνεται αλλιώς!» Και χαμογέλασε.
Τα χρόνια πέρασαν και κάποια μέρα ο μικρός, που τώρα ήταν κοτζαμάν άντρας μέγας και τρανός, επισκέφθηκε τον Παρθενώνα.
Έμεινε άναυδος με το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς όπου στα πόδια της καθόταν ένας γέρος. Ήταν ο Φειδίας! Τότε κατάλαβε τι εννοούσε ο μάστορας!
Έτσι είναι και ο χαρακτήρας του κάθε ανθρώπου που επιθυμεί την αλλαγή. Θα πονέσει αλλά στο τέλος θα αξίζει τον κόπο.
"ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΠΑΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ"-ΠΥΞ ΛΑΞ-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου