Μυρωδιές πορτοκαλιού, κανέλας και μελιού από τη μεγάλη κουζίνα.
Tα μελομακάρονα ψήνονταν με τις ''οκάδες'' που έλεγε η γιαγιά μου η Βασιλική -αχόρταγο το μάτι της νοικοκυράς- αυτές τις μέρες.
Ω, και εκείνη η θεϊκή μοσχοβολιά του ψημένου κουραμπιέ με το τραγανό μυγδαλάκι.
Το βούτυρο το έφερνε ο κυρ Μιχάλης σε ένα μεγάλο δοχείο από το χωριό. Θυμάμαι τον τσιγκελωτό μύστακα και τη γιαγιά μου να του ψήνει καφέ και να μιλούν για τα πρόβατα, το αμπέλι, τις ελιές, τη σοδειά. Σέμπρο μου τον έλεγε. Κι έβλεπα στα μάτια της το θαυμασμό, την εμπιστοσύνη και την ευγνωμοσύνη να ξεχειλίζει.
Το σπίτι έλαμπε από πάστρα από την αποθήκη μέχρι τη σαλοτραπεζαρία. Κι όταν ερχόταν η ευλογημένη ώρα να στολίσουμε το καραβάκι η χαρά ουρανοδρομούσε στην ψυχή μου. Ώσπου μια φορά -δε θυμούμαι ποια Χριστούγεννα ήταν- ο παπάκης μου με εκείνο το χαμόγελο λιακάδα στο πρόσωπο έφερε και το πρώτο δέντρο -έκπληξη- ένα μοσχοβολιστό κομμάτι έλατου.
Με κόκκινες κορδέλες κρεμάσαμε τις πολύχρωμες μπαλίτσες -εκείνες που αν δεν τις έπιανες απαλά γίνονταν θρύψαλα στα χέρια σου- και η μαγεία συνεχιζόταν! Ο παράδεισος ήταν εκεί μπροστά στα μάτια μου!Κι έπειτα τα ψώνια μαζί με τη μαμά στην πρωτεύουσα. Κάθε Χριστούγεννα εκεί για να ντυθούμε τη νύχτα της γιορτής.
Ψώνια με σύνεση. Με υπολογισμό. Νοικοκυρεμένα. Κι εκείνη η αναμονή να έρθει η νύχτα των Χριστουγέννων να τα φορέσω. Θυμούμαι... Παλτουδάκι κόκκινο, μαύρα λουστρινένια παπούτσια μπαλαρίνες που αγαπούσα πολύ, μαλακά άσπρα πλεχτά γάντια, σκουφί κι ένας φιόγκος στα μαλλιά- το χτένισμα που δεν το αγαπούσα- .
Θυμούμαι... κι αναπολώ στιγμή τη στιγμή. Από το μικρό ξύλινο μπαούλο από ξύλο τριανταφυλλιάς έβγαλα το τετράδιο των συνταγών της γιαγιάς ... το ξεφυλλίζω κι οι αναμνήσεις παίρνουν το δρόμο τους. Να γλυκάνουν την ψυχή με τις μυρωδιές, τις εικόνες από μια αλλοτινή εποχή της ανεμελιάς, της αθωότητας της παιδικής ηλικίας.
Τώρα ξέρω πως αυτή είναι η ευτυχία... Δε γεννιέται στα λεφτά, στην επαγγελματική επιτυχία, στα υλικά αγαθά. Γεννιέται μέσα από την αγάπη για τα απλά πράγματα, από τη ζεστασιά της οικογένειας, από την εσωτερική γαλήνη. Είναι σιωπηλή, δεν κραυγάζει. Αλλά είναι εκεί και περιμένει να πάρεις την απόφαση να τη συναντήσεις.
Κι αναρωτιέμαι λέει ο Woody Allen " αν οι αναμνήσεις είναι κάτι που έχεις ή κάτι που έχασες για πάντα "
Γράφει η Αρσινόη Βήτα
Πηγή: homouniversalisgr.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου