Μίκης Θεοδωράκης: Ενενήντα χρόνια αγνός Πολιτισμός
Ενενήντα χρόνια πολιτισμού, ενενήντα χρόνια φωτός και απύθμενης τέχνης εορτάστηκαν την Τρίτη, 14 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού σε ένα κλίμα τόσο συγκινησιακά φορτισμένο, καθαρό και τόσο νοσταλγικό μαζί. Ενενήντα χρόνια λοιπόν Μίκης Θεοδωράκης, γεμάτα μελωδίες ανεξίτηλες, συνθέσεις τόσο βαθιά χαραγμένες στις καρδιές και στις μνήμες όλων, πιο επίκαιρες από ποτέ, αντιλαλούν σα μια φωνή με ενωμένες πέντε χιλιάδες κόσμου από το Ηρώδειο και νιώθεις πως φτάνουν σε ολόκληρη τη γη σα μήνυμα ελπίδας, σα μήνυμα ειρήνης και διαρκούς, ακατάπαυστου εσωτερικού -και όχι μόνο- αγώνα.
Ο συνθέτης του εμβληματικού και πάντοτε επίκαιρου «Άξιον Εστί», Μίκης παρευρέθηκε στο χώρο. Κατέφτασε με το καροτσάκι του και σήκωσε το χέρι του ψηλά με την εμφάνισή του χαιρετώντας το πλήθος και χαμογελώντας, το οποίο με μιας σηκώθηκε όρθιο και ξέσπασε σε χειροκροτήματα και επευφημίες δείχνοντας έτσι τον απόλυτο σεβασμό προς το πρόσωπό του μεγάλου συνθέτη.
Σε ένα βαρύ γλυκό σούρουπο και στον πάντοτε μυσταγωγικό χώρο του μεγαλοπρεπούς Ηρωδείου, το κοινό στο πρώτο μέρος απολαμβάνει την «Πρώτη Συμφωνία», έργο του 1954 του Μίκη, με το οποίο περιγράφει τη φρικαλεότητα και την όλη τραγικότητα των γεγονότων του Εμφυλίου. Βιολιά, βιολοντσέλα, κοντραμπάσα, φλάουτα και τρομπέτες, όλα σαν ένα αναπνέουν τέχνη και λυγμούς, αποπνέοντας ένα αίσθημα δέους και μιας έντασης απαράμιλλης.
Για να απολαύσετε την "Πρώτη Συμφωνία" ( Μέρος 1ο ) πατήστε ΕΔΩ.
Στο δεύτερο μέρος, το «Άξιον Εστί» ξεδιπλώνεται μέσα από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τις Χορωδίες των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, αλλά και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, της «Ερτ» και των «Μελωδών». Όλες αυτές οι δυνάμεις ενώνονται με το βαρύτονο, χαρισματικό Δημήτρη Πλατανιά στο ρόλο του ψάλτη, τη βαθιά, ελληνική, λαϊκή φωνή του Γιώργου Νταλάρα και τέλος τη συγκλονιστική αφηγηματική ερμηνεία του Άκη Σακελαρίου, ο οποίος σαν ένας μεταγενέστερος Οδυσσέας Ελύτης ανέλαβε το κομμάτι της απαγγελίας.
Ποίηση και ένας πόνος κρυφός και η μουσική σα ζωντανός οργανισμός υπό τη διεύθυνση του εξαίρετου Λουκά Καρυτινού, μας ζωντανεύει και εμάς με τη σειρά μας ξανά και ξανά, μας αφυπνίζει και μας βουρκώνει στο «Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ..», στο «Ένα το χελιδόνι», στο «Της αγάπης αίματα». Μάτια βουρκωμένα σιγοτραγουδούν και καρδιές διατυμπανίζουν «Ειρήνη». Καρδιές ελληνικές που μια γαλήνη και ηρεμία ίσως τις έχουν πιο ανάγκη απ ποτέ. Ένα Άξιον Εστί ανατριχιαστικό, όπως και κάθε δευτερόλεπτο έως τη λήξη του στις δώδεκα ακριβώς, μας κάνει να αναστενάζουμε και να χαμογελάμε μαζί για τον πολιτισμό που γεννήθηκε σε αυτούς εδώ τους τόπους.
Υποκλίσεις και χειροφιλήματα στο Μίκη Θεοδωράκη δεν παραλήφθηκαν με το τέλος της παράστασης, όπως και ο δικός του συγκινητικός χαιρετισμός προς όλους εμάς που τον τιμήσαμε.
Στο δεύτερο μέρος, το «Άξιον Εστί» ξεδιπλώνεται μέσα από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, τις Χορωδίες των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων, αλλά και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, της «Ερτ» και των «Μελωδών». Όλες αυτές οι δυνάμεις ενώνονται με το βαρύτονο, χαρισματικό Δημήτρη Πλατανιά στο ρόλο του ψάλτη, τη βαθιά, ελληνική, λαϊκή φωνή του Γιώργου Νταλάρα και τέλος τη συγκλονιστική αφηγηματική ερμηνεία του Άκη Σακελαρίου, ο οποίος σαν ένας μεταγενέστερος Οδυσσέας Ελύτης ανέλαβε το κομμάτι της απαγγελίας.
Ποίηση και ένας πόνος κρυφός και η μουσική σα ζωντανός οργανισμός υπό τη διεύθυνση του εξαίρετου Λουκά Καρυτινού, μας ζωντανεύει και εμάς με τη σειρά μας ξανά και ξανά, μας αφυπνίζει και μας βουρκώνει στο «Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ..», στο «Ένα το χελιδόνι», στο «Της αγάπης αίματα». Μάτια βουρκωμένα σιγοτραγουδούν και καρδιές διατυμπανίζουν «Ειρήνη». Καρδιές ελληνικές που μια γαλήνη και ηρεμία ίσως τις έχουν πιο ανάγκη απ ποτέ. Ένα Άξιον Εστί ανατριχιαστικό, όπως και κάθε δευτερόλεπτο έως τη λήξη του στις δώδεκα ακριβώς, μας κάνει να αναστενάζουμε και να χαμογελάμε μαζί για τον πολιτισμό που γεννήθηκε σε αυτούς εδώ τους τόπους.
Υποκλίσεις και χειροφιλήματα στο Μίκη Θεοδωράκη δεν παραλήφθηκαν με το τέλος της παράστασης, όπως και ο δικός του συγκινητικός χαιρετισμός προς όλους εμάς που τον τιμήσαμε.
Η βραδιά κλείνει με καρδιά και όνειρα ελπίδας σε ένα «Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ» ξανά, όμως διαφορετικό αυτή τη φορά, με όρθιους τους πάντες, σχεδόν αποφασισμένους για κάτι. Ίσως για μια αλλαγή. Παρακολουθώντας το όλο κλίμα, χαζεύοντας τη λεβεντιά του Μίκη απέναντι και σιγοτραγουδώντας «Μην παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου»... σκέφτομαι πως
«Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας, είναι να χειροκροτάμε όρθιοι τους ανθρώπους που γέννησαν και μας προσέφεραν πολιτισμό, ειδικά τους πρωτεργάτες του, το Μίκη μας!».
Ας απολαύσουμε το "Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ" από την αξεπέραστη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης. Από το "Άξιον Εστί" του Μίκη Θεοδωράκη.
Ακολουθεί το "Ένα το χελιδόνι". Ποίηση : Οδυσσέας Ελύτης . Από το "Άξιον Εστί" του Μίκη Θεοδωράκη.
Ακολουθεί το τραγούδι "Της Αγάπης Αίματα" (Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης) από το "Άξιον Εστί" του Μίκη Θεοδωράκη.
Πηγή: www.musicity.gr
Ακολουθεί το "Ένα το χελιδόνι". Ποίηση : Οδυσσέας Ελύτης . Από το "Άξιον Εστί" του Μίκη Θεοδωράκη.
Ακολουθεί το τραγούδι "Της Αγάπης Αίματα" (Ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης) από το "Άξιον Εστί" του Μίκη Θεοδωράκη.
Πηγή: www.musicity.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου