Η 26η Ιουνίου καθιερώθηκε ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους» στις 7 Δεκεμβρίου 1987 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για τις επιπτώσεις από τη χρήση των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους, αλλά και για να τιμήσει τον κινέζο μανδαρίνο Λιν Τσε Χσου (1785-1850), που απαγόρευσε το εμπόριο οπίου στην Καντώνα, με αποτέλεσμα να προκληθεί ο Πρώτος Πόλεμος του Οπίου το 1839.
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τους τελευταίους 12 μήνες 210 εκατομμύρια άνθρωποι, ηλικίας 15 - 64 ετών ή το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έκανε χρήση παράνομων ναρκωτικών ουσιών, τουλάχιστον μία φορά. Οι θάνατοι από τα ναρκωτικά ξεπέρασαν τις 200.000. Το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών στο ίδιο διάστημα ξεπέρασε τα 320 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στην Ελλάδα, από το 1995 έως το πρώτο τρίμηνο του 2011 έχασαν τη ζωή τους από ναρκωτικά 6.467 άνθρωποι. Χειρότερη χρονιά όλων ήταν το 2003, όταν 991 άνθρωποι προστέθηκαν στον μαυροπίνακα του λευκού θανάτου.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΕKΤΕΠΝ, περίπου 13.000 άτομα κατηγορήθηκαν το 2010 για παραβάσεις του νόμου «περί ναρκωτικών». Ο αριθμός αυτός υπερδιπλασιάστηκε τα τελευταία 15 χρόνια, με διάφορες αυξομειώσεις ενδιάμεσα. Από το σύνολο αυτό, ποσοστό περίπου 11% καταδικάζεται, και από αυτούς το 64% για χρήση, κατοχή και καλλιέργεια μικροποσότητας προς ιδίαν χρήση. Αυτοί που καταλήγουν στη φυλακή αποτελούσαν το 2010 το 36% του συνόλου των φυλακισμένων, ποσοστό που εμφανίζει μείωση για δύο συνεχείς χρονιές.
Το προφίλ του χρήστη δεν είχε σημαντική διαφορά το 2011, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Η πλειονότητα των χρηστών που προσέγγισαν, πέρυσι, τα Συμβουλευτικά Κέντρα του ΚΕΘΕΑ είναι άνδρες ελληνικής υπηκοότητας, με μέση ηλικία τα 29,5 χρόνια. Το μεγαλύτερο ποσοστό προσήλθε στις μονάδες με δική του πρωτοβουλία. Περισσότεροι από έξι στους δέκα είναι άνεργοι. Οι μισοί είναι απόφοιτοι λυκείου, ενώ ένας στους πέντε δεν είχε ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση.
Κύρια ουσία κατάχρησης παραμένει η ηρωίνη και τα οπιοειδή, παρατηρείται ωστόσο σταδιακή μείωση της χρήσης τους τα τελευταία χρόνια. Η ηπατίτιδα C αποτελεί την επικρατέστερη μολυσματική ασθένεια, με έναν στους τέσσερις χρήστες να γνωρίζει ότι πάσχει, ενώ ένα περίπου αντίστοιχο ποσοστό δεν έχει εξεταστεί ποτέ για τις ηπατίτιδες (B και C) ή τον HIV.
Χαρακτηριστική είναι η αύξηση του ποσοστού των μαθητών που έχει κάνει χρήση κάποιας εξαρτησιογόνας ουσίας, κυρίως κάνναβης, σε 15,2% από 12% που ήταν το προηγούμενο έτος, με παράλληλη μείωση της ηλικίας έναρξης της χρήσης. Το ποσοστό αυτό έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια στη χώρα μας και η αύξηση αυτή συμβαδίζει με το αυξητικό ποσοστό των νέων που θεωρούν ακίνδυνη τη χρήση της κάνναβης.
Στην Ελλάδα, από το 1995 έως το πρώτο τρίμηνο του 2011 έχασαν τη ζωή τους από ναρκωτικά 6.467 άνθρωποι. Χειρότερη χρονιά όλων ήταν το 2003, όταν 991 άνθρωποι προστέθηκαν στον μαυροπίνακα του λευκού θανάτου.
Σύμφωνα με στοιχεία του ΕKΤΕΠΝ, περίπου 13.000 άτομα κατηγορήθηκαν το 2010 για παραβάσεις του νόμου «περί ναρκωτικών». Ο αριθμός αυτός υπερδιπλασιάστηκε τα τελευταία 15 χρόνια, με διάφορες αυξομειώσεις ενδιάμεσα. Από το σύνολο αυτό, ποσοστό περίπου 11% καταδικάζεται, και από αυτούς το 64% για χρήση, κατοχή και καλλιέργεια μικροποσότητας προς ιδίαν χρήση. Αυτοί που καταλήγουν στη φυλακή αποτελούσαν το 2010 το 36% του συνόλου των φυλακισμένων, ποσοστό που εμφανίζει μείωση για δύο συνεχείς χρονιές.
Το προφίλ του χρήστη δεν είχε σημαντική διαφορά το 2011, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Η πλειονότητα των χρηστών που προσέγγισαν, πέρυσι, τα Συμβουλευτικά Κέντρα του ΚΕΘΕΑ είναι άνδρες ελληνικής υπηκοότητας, με μέση ηλικία τα 29,5 χρόνια. Το μεγαλύτερο ποσοστό προσήλθε στις μονάδες με δική του πρωτοβουλία. Περισσότεροι από έξι στους δέκα είναι άνεργοι. Οι μισοί είναι απόφοιτοι λυκείου, ενώ ένας στους πέντε δεν είχε ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση.
Κύρια ουσία κατάχρησης παραμένει η ηρωίνη και τα οπιοειδή, παρατηρείται ωστόσο σταδιακή μείωση της χρήσης τους τα τελευταία χρόνια. Η ηπατίτιδα C αποτελεί την επικρατέστερη μολυσματική ασθένεια, με έναν στους τέσσερις χρήστες να γνωρίζει ότι πάσχει, ενώ ένα περίπου αντίστοιχο ποσοστό δεν έχει εξεταστεί ποτέ για τις ηπατίτιδες (B και C) ή τον HIV.
Χαρακτηριστική είναι η αύξηση του ποσοστού των μαθητών που έχει κάνει χρήση κάποιας εξαρτησιογόνας ουσίας, κυρίως κάνναβης, σε 15,2% από 12% που ήταν το προηγούμενο έτος, με παράλληλη μείωση της ηλικίας έναρξης της χρήσης. Το ποσοστό αυτό έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια στη χώρα μας και η αύξηση αυτή συμβαδίζει με το αυξητικό ποσοστό των νέων που θεωρούν ακίνδυνη τη χρήση της κάνναβης.
Οι πόλεμοι του Οπίου (Α' Πόλεμος:1839-1842 - Β΄Πόλεμος:1856-1860)
Με την ονομασία αυτή έμειναν στην ιστορία οι δύο πόλεμοι που εξαπέλυσε η Αγγλία κατά της Κίνας (1839-1842 και 1856-1860), τον δεύτερο με τη συνδρομή της Γαλλίας. Εντάσσονται στην επεκτατική πολιτική προς Ανατολάς των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Ευρώπης για την ανακάλυψη νέων αγορών.
Στα μέσα του 18ου αιώνα το εμπορικό ισοζύγιο της Βρετανίας με την Κίνα ήταν ελλειμματικό. Οι Βρετανοί εισήγαγαν τσάι, μετάξι και πορσελάνες και πλήρωναν με πολύτιμο ασήμι τους Κινέζους, που αδιαφορούσαν για τα προϊόντα τους. Έτσι, μέσω της Βρετανικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών που είχε το μονοπώλιο και με τη βοήθεια ντόπιων εμπόρων αποφάσισαν να πλημμυρίσουν την Κίνα με όπιο, με στόχο να ισοσκελίσουν το εμπορικό τους έλλειμμα. Εκείνη την εποχή το κάπνισμα οπίου ήταν αρκετά διαδεδομένο στην Άπω Ανατολή. Οι Κινέζοι καταναλωτές ανταποκρίθηκαν θετικά και από τους 15 τόνους του 1730, οι Βρετανοί έφθασαν να διαθέτουν στις παραμονές του πολέμου 1.400 τόνους οπίου στην Κίνα.
Ο εθισμός μεγάλου αριθμού υπηκόων του ανησύχησε τον αυτοκράτορα Τζιατζίνγκ, ο οποίος το 1810 απαγόρευσε τη διάθεση του οπίου στην επικράτειά του, με το αιτιολογικό ότι «έκανε κακό στην υγεία και υπονόμευε τα ήθη και τους καλούς τρόπους του λαού του». Οι Άγγλοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους αγνόησαν το διάταγμα και συνέχισαν το εμπόριο οπίου, αφού είχαν ανάγκη το πολύτιμο ασήμι των Κινέζων. Με τον τρόπο αυτό έδειχναν να μην υπολογίζουν τη δυναστεία των Τσινγκ, που κυβερνούσε την αχανή χώρα από το 1644 και βρισκόταν σε προφανή παρακμή. Η δυναστεία αυτή είχε οδηγήσει την Κίνα σε απομόνωση στην προσπάθειά της ν' αποφύγει την αλλοίωση του πολιτισμού της από την εισαγωγή του ευρωπαϊκού.
Το 1838, οι Κινέζοι πήραν ακόμη πιο δραστικά μέτρα. Αποφάσισαν να απαγορεύσουν με κάθε τρόπο τις εισαγωγές οπίου από τα μεγάλα λιμάνια της χώρας και να καταδικάζουν σε θάνατο τους ντόπιους εμπόρους. Την υλοποίηση των μέτρων ανέλαβε ο μανδαρίνος Λιν Τσε Χσου, ένας αυστηρός κομφουκιανιστής, που από τότε θεωρείται εθνικός ήρωας. Οι Άγγλοι μάλλον υποτίμησαν τις προθέσεις του και αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Όταν αυτός επέβαλε εμπάργκο σε όλα τα βρετανικά προϊόντα, η βασίλισσα Ελισάβετ το θεώρησε αιτία πολέμου. Η κατάσταση επιδεινώθηκε, όταν οι άνδρες του Σετσίου κατάσχεσαν ένα μεγάλο φορτίο οπίου στην Καντώνα, που ισοδυναμούσε με τις εισαγωγές ενός χρόνου.
Ο εθισμός μεγάλου αριθμού υπηκόων του ανησύχησε τον αυτοκράτορα Τζιατζίνγκ, ο οποίος το 1810 απαγόρευσε τη διάθεση του οπίου στην επικράτειά του, με το αιτιολογικό ότι «έκανε κακό στην υγεία και υπονόμευε τα ήθη και τους καλούς τρόπους του λαού του». Οι Άγγλοι και οι ντόπιοι συνεργάτες τους αγνόησαν το διάταγμα και συνέχισαν το εμπόριο οπίου, αφού είχαν ανάγκη το πολύτιμο ασήμι των Κινέζων. Με τον τρόπο αυτό έδειχναν να μην υπολογίζουν τη δυναστεία των Τσινγκ, που κυβερνούσε την αχανή χώρα από το 1644 και βρισκόταν σε προφανή παρακμή. Η δυναστεία αυτή είχε οδηγήσει την Κίνα σε απομόνωση στην προσπάθειά της ν' αποφύγει την αλλοίωση του πολιτισμού της από την εισαγωγή του ευρωπαϊκού.
Το 1838, οι Κινέζοι πήραν ακόμη πιο δραστικά μέτρα. Αποφάσισαν να απαγορεύσουν με κάθε τρόπο τις εισαγωγές οπίου από τα μεγάλα λιμάνια της χώρας και να καταδικάζουν σε θάνατο τους ντόπιους εμπόρους. Την υλοποίηση των μέτρων ανέλαβε ο μανδαρίνος Λιν Τσε Χσου, ένας αυστηρός κομφουκιανιστής, που από τότε θεωρείται εθνικός ήρωας. Οι Άγγλοι μάλλον υποτίμησαν τις προθέσεις του και αρνήθηκαν να συμμορφωθούν. Όταν αυτός επέβαλε εμπάργκο σε όλα τα βρετανικά προϊόντα, η βασίλισσα Ελισάβετ το θεώρησε αιτία πολέμου. Η κατάσταση επιδεινώθηκε, όταν οι άνδρες του Σετσίου κατάσχεσαν ένα μεγάλο φορτίο οπίου στην Καντώνα, που ισοδυναμούσε με τις εισαγωγές ενός χρόνου.
Για να δείτε τον εννοιολογικό χάρτη των εξαρτησιογόνων ουσιών (πιθανά αίτια χρήσης- επιπτώσεις) πατήστε ΕΔΩ.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την παρουσίαση εργασίας για τις εξαρτησιογόνες ουσίες που προβάλλεται στην τάξη και να ακούσετε "το τραγούδι της ηρωϊνης", εάν πατήσετε ΕΔΩ.
Η ΤΕΧΝΗ ΩΣ ΜΕΣΟ ΠΡΟΛΗΨΗΣ
Στη φιλοσοφία της πρόληψης σημαντικό κομμάτι αποτελεί η ενίσχυση της δημιουργικότητας των ατόμων, η έκφραση των συναισθημάτων τους, η ανάπτυξη των ικανοτήτων και των ταλέντων τους. Όσο περισσότερες επιλογές έχει ένας νέος να εκφράσει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του με δημιουργικό τρόπο, τόσο λιγότερες είναι και οι πιθανότητες να καταφύγει σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.
Ένα σύνηθες χαρακτηριστικό των ατόμων που καταφεύγουν στη χρήση ουσιών είναι η έλλειψη ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων, κατάσταση που φαίνεται να προϋπάρχει, σε πολλές περιπτώσεις, της έναρξης χρήσης. Τα άτομα αυτά φαίνεται πως γενικά έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, ανάγκη για την προσοχή των άλλων, έλλειψη δημιουργικότητας και αντλούν μικρή ικανοποίηση από τη ζωή και τον εαυτό τους. Έτσι, μέσω της χρήσης βιώνουν πλασματικά αισθήματα ευφορίας και νοιώθουν ότι γίνονται αποδεκτά από τον περίγυρό τους.
Ένας τομέας δραστηριοτήτων που μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη των προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων, που συμβάλλουν στην πρόληψη της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών, είναι αυτός των τεχνών. Η ενεργητική ενασχόληση με κάποια τέχνη (π.χ. μουσική, θέατρο) προσφέρει στο άτομο επιπλέον ενδιαφέροντα, αυξάνει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση, μπορεί να το φέρει στο «προσκήνιο» - αποκτώντας την επιθυμητή προσοχή από τους γύρω του- καθώς και να διευρύνει τους ορίζοντές του. Ένας άνθρωπος με καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μαθαίνει να έχει επιμονή και υπομονή (εχέγγυα απαραίτητα για να σταθεί ένας νέος κριτικά απέναντι στο θέμα των εξαρτήσεων), ικανοποίηση που πηγάζει από τον ίδιο τον εαυτό του και γενικά ικανότητες αντίστασης απέναντι στον πιθανό «πειρασμό» της χρήσης.
Ακόμα και η έμμεση ενασχόληση με τις τέχνες ως ακροατής, θεατής ή αναγνώστης μπορεί να συμβάλει στην προαγωγή ενός υγιούς τρόπου ζωής, δίνοντας τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι οι τέχνες είναι «συναισθηματική» μόρφωση και ένα «συναισθηματικά» μορφωμένο άτομο μπορεί να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες με μεγαλύτερη ευελιξία, χωρίς να καταφεύγει σε συμπεριφορές που ενδέχεται να το βλάψουν.
Ένα σύνηθες χαρακτηριστικό των ατόμων που καταφεύγουν στη χρήση ουσιών είναι η έλλειψη ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων, κατάσταση που φαίνεται να προϋπάρχει, σε πολλές περιπτώσεις, της έναρξης χρήσης. Τα άτομα αυτά φαίνεται πως γενικά έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, ανάγκη για την προσοχή των άλλων, έλλειψη δημιουργικότητας και αντλούν μικρή ικανοποίηση από τη ζωή και τον εαυτό τους. Έτσι, μέσω της χρήσης βιώνουν πλασματικά αισθήματα ευφορίας και νοιώθουν ότι γίνονται αποδεκτά από τον περίγυρό τους.
Ένας τομέας δραστηριοτήτων που μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη των προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων, που συμβάλλουν στην πρόληψη της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών, είναι αυτός των τεχνών. Η ενεργητική ενασχόληση με κάποια τέχνη (π.χ. μουσική, θέατρο) προσφέρει στο άτομο επιπλέον ενδιαφέροντα, αυξάνει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση, μπορεί να το φέρει στο «προσκήνιο» - αποκτώντας την επιθυμητή προσοχή από τους γύρω του- καθώς και να διευρύνει τους ορίζοντές του. Ένας άνθρωπος με καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μαθαίνει να έχει επιμονή και υπομονή (εχέγγυα απαραίτητα για να σταθεί ένας νέος κριτικά απέναντι στο θέμα των εξαρτήσεων), ικανοποίηση που πηγάζει από τον ίδιο τον εαυτό του και γενικά ικανότητες αντίστασης απέναντι στον πιθανό «πειρασμό» της χρήσης.
Ακόμα και η έμμεση ενασχόληση με τις τέχνες ως ακροατής, θεατής ή αναγνώστης μπορεί να συμβάλει στην προαγωγή ενός υγιούς τρόπου ζωής, δίνοντας τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι οι τέχνες είναι «συναισθηματική» μόρφωση και ένα «συναισθηματικά» μορφωμένο άτομο μπορεί να αντεπεξέρχεται στις δυσκολίες με μεγαλύτερη ευελιξία, χωρίς να καταφεύγει σε συμπεριφορές που ενδέχεται να το βλάψουν.
ΠΗΓΕΣ: http://www.sansimera.gr/articles/332#ixzz3eCEzWOFs
http://www.sansimera.gr/worldays/44#ixzz3eCCAjkx4 , 2Lyk-gerak.att.sch.gr, www.lifo.gr, www.prolipsis.gr, 49lyk-athin.att.sch.gr, www.epipsi.gr
http://www.sansimera.gr/worldays/44#ixzz3eCCAjkx4 , 2Lyk-gerak.att.sch.gr, www.lifo.gr, www.prolipsis.gr, 49lyk-athin.att.sch.gr, www.epipsi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου