"ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ"

Ακόμη και τα τζιτζίκια ξεγελάστηκαν και συνεχίζουν το ξέφρενο τραγούδι τους μέσα στη νύχτα που λάμπει σαν μέρα.

«Φωτάει το ξεφεγγάρωμα τ' ολόφεγγο σα μέρα, φεγγάρι καλοκαιρινό, τ' αυγουστιανό φεγγάρι», λέει ο Σπήλιος Πασαγιάννης (1874-1910). 

Αφού τούτο το αυγουστιάτικο φεγγάρι είναι το πιο όμορφο, το πιο λαμπρό, το πιο αισθαντικό του χρόνου.

Πηγή και σύμβολο γονιμότητας, τούτο το πιο θηλυκό αστέρι σκορπάει μαγεία και το χλωμό του φως δημιουργεί ατμόσφαιρα μοναδική και υποβλητική μέσα στη σκοτεινή απεραντοσύνη της νύχτας. Πάνω στην ξηρά, μα ιδιαίτερα μέσα στη θάλασσα, ο μαλαματένιος δρόμος που σχηματίζει σε ακολουθεί όπου και αν πας και είναι γεμάτος υποσχέσεις έτσι καθώς γίνεται χρυσά θρύψαλα που λαμποκοπάνε.

«Σαν τι το θέλει η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι,
αφ' έχει μες στο σπίτι της τ' Αυγούστου
το φεγγάρι;»
τραγουδάει ο ερωτευμένος.

Και όχι μόνο
«Ο Παρθενώνας με φεγγάρι τη νύχτα εδώ,
νικάει στη δόξα και στη χάρη τον ουρανό»,
υμνεί την τέλεια ομορφιά ο Κωστής Παλαμάς.

Στη λαογραφία των περισσότερων λαών πιστεύουν ότι η Σελήνη παντρεύτηκε τον Ήλιο, όπως άλλωστε λέει εκείνο το θαυμαστό δημοτικό μας τραγούδι:

Ο Ήλιος επαντρεύτηκε και πήρε το Φεγγάρι,
εκάλεσε και στη χαρά συμπέθερους τ' αστέρια,
τα σύγνεφα τους έστρωσε στρώματα
για να κάτσουν,
τους έβαλε προσκέφαλα τις ράχες
ν' ακουμπήσουν.

Στη Μακεδονία υπάρχει ένας θρύλος που λέει ότι ο Ηλιος και η Σελήνη ήσαν αδέλφια. Τσακώνονταν αδιάκοπα όμως και μάλιστα αυτός την είχε γεμίσει σημάδια. Η μάνα τους απηύδησε και τα καταράστηκε να μην είναι ποτέ πια μαζί, όταν βγαίνει ο ένας έξω η άλλη να είναι πάντα μέσα.

Παλιά ο κόσμος προσπαθούσε να εξηγήσει περισσότερο με τη φαντασία παρά με την επιστήμη τι ήταν τα σημάδια που φαίνονται πάνω στο γεμάτο φεγγάρι. Γνωστή είναι η ιστορία για τα σημάδια που άφησε ο Κάιν όταν σκότωσε τον αδελφό του Αβελ. Αλλοτε πάλι έλεγαν ότι το φεγγάρι περπατούσε στη γη και ζητιάνευε. Μπήκε σε σπίτι να ζητήσει ψωμί, η νοικοκυρά πάνιζε τον φούρνο, θύμωσε που το είδε ξαφνικά μπροστά της και του πέταξε το πάνιστρο με το φτυάρι στο πρόσωπο. Να τα σημάδια του.

Φυσικά η ποίηση έχει τον πρώτο λόγο:

«Αν ήμουνα του φεγγαριού μαλαματένια αχτίδα,
θα χώνευα κρυφά κρυφά μες στα μαλλιά σου
τα χρυσά
να γένω μια πλεξίδα...»
λέει ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης.

«... ροδόσταμα και σπέρμα γίνοντ' ένα σαν λούζουν την Ελλάδα τα φεγγάρια», τραγουδάει σε ερωτικό παραλήρημα ο Νίκος Εγγονόπουλος. Όχι ότι ο Παλαμάς μοιάζει πιο συγκρατημένος από τη σαγήνη του φεγγαριού: «Ωραία φεγγάρια στην ηδονή του μυστικού σας αχνοβασίλειου...».
Ο Γιάννης Ρίτσος μιλάει για το φεγγάρι που σκόνταψε στις ιτιές, έπεσε στο πυκνό χορτάρι και έγινε μεγάλο σούσουρο στα φύλλα. Τρέξανε τα παιδιά, το πήραν στα παχουλά τους χέρια και όλη τη νύχτα παίζανε μαζί του στον κάμπο. Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, και όπου πατούν αφήνουν κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα...

Αυτό το ίδιο φεγγάρι που καλεί την κοπέλα με την ασημένια του, την κρουστή, λιγάκι παραπονεμένη του φωνή. Και που τρυπώνει στον κόρφο της για να τη φιλήσει έτσι καθώς αυτή ένιωσε το κορμί της να λύνεται και την καρδιά της να λιώνει. Και έκανε με το χέρι να κλείσει τον κόρφο της, μα χιλιάδες χρυσές και ασημένιες κλωστές της μπέρδεψαν τα δάχτυλα... Οπως το περιγράφει τόσο αισθησιακά η Εύα Βλάμη στο βιβλίο της «Στον αργαλειό του Φεγγαριού».

Ωστόσο. «Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!», λέει ο Γιάννης Ρίτσος στη Σονάτα του Σεληνόφωτος.

Ας τον μιμηθούμε...πατώντας ΕΔΩ.

Ακολουθεί το υπέροχο τραγούδι με τίτλο "Του Φεγγαριού" σε στίχους του Μιχάλη Χουρδάκη, μουσική Γιάννη Νικολάου από τις πολύ όμορφες φωνές των : Γιάννη Νικολάου και Κώστα Χρονάκη.

Πηγές: www.tovima.gr, www.google.gr