Ιωάννης Μακρυγιάννης-Αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης, στρατιωτικός και πολιτικό πρόσωπο μετά τη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Ήταν επίσης αυτοδίδακτος και οψιμαθής συγγραφέας απομνημονευμάτων.
Η Μεγάλη Επανάσταση του 1821 αποτελεί την κορυφαία προσπάθεια των Ελλήνων να αποκτήσουν την ελευθερία τους. Παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα, εσωτερικά και εξωτερικά , η Επανάσταση πέτυχε τελικώς το στόχο της.Μέσα σε σχετικά σύντομο διάστημα, ως το 1830, η Ελλάδα κέρδισε την ανεξαρτησία της έστω και με περιορισμένα σύνορα. Η ελεύθερη εθνική ζωή ξεκίνησε και τέθηκαν νέοι εθνικοί στόχοι.
είχα έναν τενεκέ και τα ‘βανα μέσα
είχα έναν τενεκέ και τα ‘βανα μέσα
Ο Γιώργος Σεφέρης γράφει για τα
απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη:
Το χειρόγραφο αυτό, τυπωμένο, πιάνει πάνω από 460 πυκνές σελίδες
μεγάλου σχήματος. Ο Μακρυγιάννης το αρχίζει στις 26 Φεβρουαρίου 1829, τριάντα
δύο περίπου χρονώ, στο Άργος, όπου τον βρίσκουμε “Αρχηγό της Εκτελεστικής
δύναμης της Πελοπόννησος και Σπάρτης”, είτε καταγράφοντας παλαιότερα γεγονότα,
είτε σημειώνοντας γεγονότα παρόντα σαν ένα ημερολόγιο. Περισσότερο από το μισό
είναι γραμμένο, ως φαίνεται, στο Άργος, ως τα 1832.
Το συνεχίζει στο Ναύπλιο
και στην Αθήνα, ως τα 1840, οπότε και το κλείνει βιαστικά για να το κρύψει. Η
εξουσία έχει υποψίες εναντίον του. “Είχαν μεγάλην υποψίαν από μένα” σημειώνει
“και γύρευαν να μου ψάξουν το σπίτι μου να μου βρούνε γράμματα”. Το
εμπιστεύεται λοιπόν σ’ ένα κουμπάρο, που το παίρνει στην Τήνο. Στα 1844, ύστερα
δηλαδή από τη συνωμοσία για το Σύνταγμα, όπου παίζει μεγάλο ρόλο, και τα
Σεπτεμβριανά, πηγαίνει και τα παίρνει· αντιγράφει τις σημειώσεις που κρατούσε
στο αναμεταξύ με πολλές προφυλάξεις· “σημείωνα” μας λέει “και είχα έναν τενεκέ
και τα βανα μέσα και τα χωνα” – γράφει ως τον Απρίλη του 1850, και μετά ένα
χρόνο περίπου το συμπληρώνει μ’ έναν πρόλογο και μ’ έναν αρκετά μακρύ επίλογο.
Η έξοχα μελετημένη έκδοση του Γιάννη Βλαχογιάννη, η μοναδική που έχουμε ως τα
σήμερα, δημοσιεύτηκε στα 1907, αφού πέρασε δηλαδή μισός αιώνας που το πολύτιμο
αυτό κείμενο έμεινε χαμένο μέσα στο απόλυτο σκοτάδι.
από τις “ΔΟΚΙΜΕΣ” Α’
"Η πατρίδα του κάθε ανθρώπου και η θρησκεία είναι το παν. Γλυκύτερον
πράμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και θρησκεία. Όσο
αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας.Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα
πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια. Ότι αν
είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου
αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι".
Μακρυγιάννης - Απομνημονεύματα
Πηγές:logomnimon.wordpress.com -wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου