Κάποτε νόμιζα, όταν ήμουν ακόμα αγνή
—αγνή, ναι, όπως ήσουν και συ—
Ίσως έρθει και σε μένα κάποιος μια φορά
Και θα πρέπει να ξέρω, τί να ειπω.
Κι αν έχει λεφτά. Κι αν είναι κύριος
Κι αν ο γιακάς του είν’ πάντα καθαρός
Κι αν ξέρει όλα όσα θέλει μιά κυρία
Θα τού πω «όχι».
Κρατάει τότε κανείς το κεφάλι ψηλά
Και μένει ολότελ’ αδέσμευτος.
Βέβαια, όλη τη νύχτα λάμπει το φεγγάρι
Βέβαια, το βαρκάκι δένεται στην όχθη
Όμως, άλλο τίποτα
Έ, δέ γίνετ’ έτσι σκέτα να ξαπλώνεσαι!
Ναι, σκληρός κι άκαρδος νά ’ναι κανείς.
Ναι, μπορούσαν τόσα να γίνουν.
Μα άχ, τότε μονάχα το: Όχι
Ο πρώτος που ήρθε ήταν απ’ το Κεντ
Και ήταν πολύ καθωσπρέπει.
Ο δεύτερος είχε τρία καράβια αραγμένα
Κι ο τρίτος χαμένο τον νου του για μένα.
Κι αν είχαν λεφτά Κι αν ήταν κύριοι
Κι αν ο γιακάς τους ήταν πάντα καθαρός
Κι αν ξέραν όλα που θέλει μιά κυρία
Εγώ όμως τούς είπα: «όχι».
Κρατάει κανείς το κεφάλι ψηλά.
Κι έμεινα ολότελ’ αδέσμευτη.
Βέβαια, όλη τη νύχτα το φεγγάρι
Βέβαια, το βαρκάκι δέθηκε στην όχθη.
Όμως άλλο τίποτα.
Έ, δέ γίνετ’ έτσι σκέτα να ξαπλώνεσαι!
Ναι, έπρεπε σκληρή κι άκαρδη νά ’μαι.
Βέβαια, μπορούσανε τόσα να γίνουν!
Τότε όμως μονάχα το: Όχι.
Αλλά μιά μέρα, με γαλάζιο ουρανό
Ήρθ’ ένας, χωρίς παρακάλια
Κρεμάει το καπέλο στο καρφί στην κάμαρά μου
Και δέν ήξερα πια τί να ειπώ.
Κι αν δέν είχε λεφτά
Κι αν κύριος δέν ήταν
Κι ο γιακάς του ούτε τις σκόλες καθαρός
Κι αν δέν ήξερε όσα θέλει μιά κυρία
Σ’ αυτόν δεν είπα όχι.
Τότε ψηλά δεν κρατάς το κεφάλι
Ούτε μένεις άλλο πια αδέσμευτη.
Άχ, έλαμπε όλη νύχτα το φεγγάρι
Και το βαρκάκι λύθηκε απ’ την όχθη.
Κι ούτε μπορούσε να γίνει κι αλλιώς.
Τότε πια, τί να κάνεις, ξαπλώνεσαι.
Δέ μπορείς νά ’σαι σκληρή, ούτε άκαρδη.
Αχ, πόσα πολλά ήταν να γίνουν Τότε όχι δέν υπήρχε πια.
Τραγούδι της Πόλυ Πήτσαμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου