Artist: Tran Nguyen
Καιρό έχω να σε δω. Δε φέρθηκες σωστά.
Έφυγες από τη μια στιγμή στην άλλη και ούτε γύρισες να με κοιτάξεις.
Μη με κοιτάς με γουρλωμένα μάτια εγώ είμαι, ο ενήλικος εαυτός σου. Άλλαξα ε;
Εσύ όμως είσαι ίδιος. Ατίθασα μαλλιά, σκισμένα γόνατα και μια φθαρμένη μπάλα στο χέρι.
Όχι μη μου τι δίνεις. Θα λερωθεί το πουκάμισό μου. Ξέρεις έχω μια σημαντική συνάντηση σε λίγο και καταλαβαίνεις…
Τι όμορφα που χαμογελάς… Ξέρεις από τότε που με άφησες δυσκολεύομαι να αφεθώ, νιώθω πολύ σοβαρός.
Τι έχεις τυλιγμένο στο αλουμινόχαρτο;
Ω σωστά, το κολατσιό σου. Μυρίζει όμορφα, θυμάμαι μαγείρευε ωραία η μαμά. Καιρό έχω να τη δω… τώρα που το σκέφτομαι, μήνες ολόκληρους.
Σε ευχαριστώ δε θέλω, θα φάω σπίτι, ξέρεις προσέχω λίγο τη διατροφή μου.
Χάρηκα πάντως που σε είδα, να περνάς πιο συχνά να μιλάμε. Ξέρεις νιώθω συχνά χαμένος, μονάχος. Μου λείπουν οι φίλοι σου, μου λείπουν οι γονείς σου, η μπάλα σου… μα η αλήθεια είναι δεν έχω χρόνο να τους δω και όταν τους βλέπω βιάζομαι ή δεν τους απολαμβάνω το ίδιο. Δε φταίω όμως, έχω άλλους στόχους πλέον. Δεν μπορείς να καταλάβεις.
Ω για μια στιγμή! Βλέπεις εκείνον τον παππούλη εκεί στο παγκάκι; Μα τι κρίμα κάθεται μονάχος του μες στο κρύο και παραμιλά. Ανθρώπους δικούς του δεν έχει; Θα έκανε πολλά λάθη νέος για να καταλήξει έτσι. Πάμε να του προσφέρουμε λίγο από το κολατσιό σου.
«Πάρε φάε παππούλη, κρίμα είναι.»
«Κάποτε θα σου έλεγα ότι προσέχω τη διατροφή μου, μα τώρα θα σου πω σε ευχαριστώ.»
«Μα πρόσεχε θα λερωθείς!»
«Κάποτε πρόσεχα πολύ για όλα, τώρα μονάχα τις αναμνήσεις στο κεφάλι μου προσέχω μη φθαρούν.»
«Κάτι μου θυμίζει παππούλη το πρόσωπο σου.»
«Κοίταξε με καλά, στα μάτια βαθιά.»
«Μα δεν μπορεί….»
«Εγώ είμαι παιδί μου, ο γέροντας εαυτός σου.»
«Μα δεν μπορεί εγώ έχω άλλα όνειρα για τον εαυτό μου.»
«Ακριβώς όπως και για σένα, ο επτάχρονος εαυτός σου.»
Έφυγες από τη μια στιγμή στην άλλη και ούτε γύρισες να με κοιτάξεις.
Μη με κοιτάς με γουρλωμένα μάτια εγώ είμαι, ο ενήλικος εαυτός σου. Άλλαξα ε;
Εσύ όμως είσαι ίδιος. Ατίθασα μαλλιά, σκισμένα γόνατα και μια φθαρμένη μπάλα στο χέρι.
Όχι μη μου τι δίνεις. Θα λερωθεί το πουκάμισό μου. Ξέρεις έχω μια σημαντική συνάντηση σε λίγο και καταλαβαίνεις…
Τι όμορφα που χαμογελάς… Ξέρεις από τότε που με άφησες δυσκολεύομαι να αφεθώ, νιώθω πολύ σοβαρός.
Τι έχεις τυλιγμένο στο αλουμινόχαρτο;
Ω σωστά, το κολατσιό σου. Μυρίζει όμορφα, θυμάμαι μαγείρευε ωραία η μαμά. Καιρό έχω να τη δω… τώρα που το σκέφτομαι, μήνες ολόκληρους.
Σε ευχαριστώ δε θέλω, θα φάω σπίτι, ξέρεις προσέχω λίγο τη διατροφή μου.
Χάρηκα πάντως που σε είδα, να περνάς πιο συχνά να μιλάμε. Ξέρεις νιώθω συχνά χαμένος, μονάχος. Μου λείπουν οι φίλοι σου, μου λείπουν οι γονείς σου, η μπάλα σου… μα η αλήθεια είναι δεν έχω χρόνο να τους δω και όταν τους βλέπω βιάζομαι ή δεν τους απολαμβάνω το ίδιο. Δε φταίω όμως, έχω άλλους στόχους πλέον. Δεν μπορείς να καταλάβεις.
Ω για μια στιγμή! Βλέπεις εκείνον τον παππούλη εκεί στο παγκάκι; Μα τι κρίμα κάθεται μονάχος του μες στο κρύο και παραμιλά. Ανθρώπους δικούς του δεν έχει; Θα έκανε πολλά λάθη νέος για να καταλήξει έτσι. Πάμε να του προσφέρουμε λίγο από το κολατσιό σου.
«Πάρε φάε παππούλη, κρίμα είναι.»
«Κάποτε θα σου έλεγα ότι προσέχω τη διατροφή μου, μα τώρα θα σου πω σε ευχαριστώ.»
«Μα πρόσεχε θα λερωθείς!»
«Κάποτε πρόσεχα πολύ για όλα, τώρα μονάχα τις αναμνήσεις στο κεφάλι μου προσέχω μη φθαρούν.»
«Κάτι μου θυμίζει παππούλη το πρόσωπο σου.»
«Κοίταξε με καλά, στα μάτια βαθιά.»
«Μα δεν μπορεί….»
«Εγώ είμαι παιδί μου, ο γέροντας εαυτός σου.»
«Μα δεν μπορεί εγώ έχω άλλα όνειρα για τον εαυτό μου.»
«Ακριβώς όπως και για σένα, ο επτάχρονος εαυτός σου.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου