Για τη στιγμή που σε μάλωσαν μπροστά σε όλους και δεν κατάλαβες γιατί.
Για τη στιγμή που κράτησαν σαν φυλαχτό το μικρό σου μυστικό. Για τη στιγμή που δε σε άφησαν να βγεις έξω να παίξεις επειδή ήταν μεσημέρι.
Για τη στιγμή που συνωμότησαν μαζί σου ώστε να καταστρώσεις το καλύτερο σχέδιο. Για τη στιγμή που σου οργάνωσαν αξέχαστα γενέθλια. Για τη στιγμή που δε σου αγόρασαν εκείνο το παιχνίδι στη βιτρίνα και στις έβρεξαν επειδή έκλαιγες. Για τη στιγμή που σε κράτησαν σφιχτά απ’ το χέρι. Για τη στιγμή που σου έδειξαν ότι δεν είσαι το κέντρο του κόσμου.
Για τη στιγμή που σου φώναξαν «μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις» και σχεδόν δεν τους άκουσες. Για τη στιγμή που σε είδαν να μεγαλώνεις και σε καμάρωσαν. Για τη στιγμή που προσπάθησαν να σου μιλήσουν για τη σεξουαλική επαφή και κοκκίνισαν μόλις συνειδητοποίησαν ότι ήξερες ήδη. Για τη στιγμή που σε υποστήριξαν ακόμη κι αν πίστευαν πως είχες άδικο. Για τη στιγμή που σε χειροκρότησαν όταν ξέχασες τα λόγια σου.
Για τη στιγμή που σε έβαλαν τιμωρία επειδή δεν ήσουν εντάξει στις υποχρεώσεις σου. Για τη στιγμή που τους ζήτησες συγγνώμη και σε στρίμωξαν στην αγκαλιά τους. Για τη στιγμή που σε άφησαν να βγεις έξω ως αργά κι ας πέθαιναν απ’ την αγωνία τους. Για τη στιγμή που σε έψαχναν στους δρόμους όταν δε σήκωνες το τηλέφωνο. Για τη στιγμή που σου άλλαζαν κομπρέσες όταν ήσουν με σαράντα πυρετό στο κρεβάτι.
Για τη στιγμή που σου ζήτησαν ένα ποτήρι νερό και το ήπιαν στην υγειά σου παρόλο που τους το πρόσφερες βαριεστημένα επειδή σε ξεβόλεψαν. Για τη στιγμή που τσακώθηκες μαζί τους κι εκείνοι κράτησαν την ψυχραιμία τους ενώ εσύ φώναζες χωρίς λόγο. Για τη στιγμή που σου έκρυψαν το πρόβλημά τους για να μην σε στενοχωρήσουν. Για τη στιγμή που τους έδωσες ένα φιλί κι έλαμψε το πρόσωπό τους από ευτυχία.
Για τη στιγμή που σου έβαλαν όρια και σε επανάφεραν στην τάξη. Για τη στιγμή που σε συμβούλεψαν σωστά όταν δεν ήξερες τι να κάνεις. Για τη στιγμή που έγιναν το μεγαλύτερό σου στήριγμα. Για τη στιγμή που σου είπαν «μη» προσπαθώντας να σε προστατεύσουν. Για τη στιγμή που σε άφησαν να κάνεις λάθη κι ας ήξεραν ότι θα φας τα μούτρα σου. Για τη στιγμή που σκούπισαν τα δάκρυά σου και απάλυναν τον πόνο σου.
Για τη στιγμή που σου είπαν πως χωρίς κόπο δεν αποκτάται τίποτα κι εσύ πείσμωσες. Για τη στιγμή που σου θύμωσαν κι εσύ τους κράτησες μούτρα για μέρες. Για τη στιγμή που χρειάστηκαν την άποψή σου και στη ζήτησαν με αγωνία. Για τη στιγμή που σε είδαν να έρχεσαι από μακριά και έτρεξαν να σε αγκαλιάσουν. Για τη στιγμή που σε άφησαν να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.
Για τη στιγμή που δε χρειάστηκε να τους πεις ότι δεν ήσουν καλά επειδή μόλις σε κοίταξαν το κατάλαβαν. Για τη στιγμή που έκλαψαν από χαρά όταν πέτυχες τους στόχους σου. Για τη στιγμή που σε σύστησαν ως επιστήμονα και ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Για τη στιγμή που στάθηκαν δίπλα σου γεμάτοι περηφάνια. Για τη στιγμή που σου είπαν «σ’ αγαπώ» και αν και τους αγνόησες δε σταμάτησαν πότε μέχρι σήμερα να στο λένε.
Για όλες εκείνες τις στιγμές που θα έρθουν και ξέρεις ότι θα είναι πάντοτε δίπλα σου. Για τη στιγμή που κατάλαβες την αξία τους και αναφώνησες πως είναι οι καλύτεροι γονείς του κόσμου!
Γράφει η Μυρτώ Αγγελάτου
Είμαι 22 χρονών. Σπουδάζω στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής & Ψυχολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολούμαι επαγγελματικά με τον κλασικό και τον σύγχρονο χορό.
Ψάχνω τρόπους να εκφράσω τον εσωτερικό μου κόσμο κι αυτό το καταφέρνω μόνο μέσα από την κίνηση και το γράψιμο. Όταν δε χορεύω, γράφω.
Το γράψιμο για μένα είναι μία διέξοδος που με βοηθάει να ξεφεύγω από τη καθημερινότητα όταν αυτή με κουράζει. Είναι ένας τρόπος έκφρασης βαθύτερων συναισθημάτων εκεί όπου τα λόγια δειλιάζουν. Είναι μια αναμέτρηση με τον εαυτό μου και μια διαρκής αναζήτηση της ταυτότητάς μου. Είναι δημιουργία. Είναι κατάθεση ψυχής. Είναι απόλαυση.
Πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου