Καιρός να... ξυπνήσουμε το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας, βγάζοντας κατ' αρχήν από το λεξιλόγιό μας λέξεις όπως «δεν μπορώ», «δεν πρέπει» και -κυρίως- «γέρασα»!
«Έλα, σε παρακαλώ πολύ... Έλα να πέσουμε μαζί από τις νεροτσουλήθρες», έλεγε ο 5χρονος τότε Στυλιανός, την ώρα που η 7χρονη Κωνσταντίνα έμοιαζε να εύχεται σιωπηλά να είχε μια πιο... τολμηρή μαμά! Δεν ήταν όμως η ατολμία που με «κράταγε» στις ξαπλώστρες του κρητικού water park • ήταν ζήτημα «εικόνας», σκέψεων επαγγελματικών κι οικονομικών που κυριαρχούσαν στο μυαλό μου σε όλη τη διάρκεια των διακοπών, υπενθυμίζοντάς μου ότι έχω... σοβαρότερες ασχολίες κι είμαι πια «μεγάλη» για όλα αυτά! Μέχρι που, ξαφνικά, κοίταξα γύρω μου τις ξένες μαμάδες οι οποίες δε δίσταζαν να «πνίξουν» στην πισίνα το κοινωνικό τους προφίλ, τις πρώτες ρυτίδες και τα προβλήματα μαζί με... τα περιττά τους κιλά, κι είπα: «Τι στο καλό! Ας γίνουμε πάλι παιδιά!»
«Για να ξαναβρούμε την παιδικότητά μας δεν είναι ανάγκη να παραιτηθούμε από την ενήλικη ταυτότητά μας», σημειώνει ο Dr. Γουέην Ντύερ στο βιβλίο του «Ανακαλύψτε τις γιορτές» (εκδόσεις Γλάρος), συγγραφέας επίσης των «Ταξίδι στην ελευθερία», «Τα όρια του ουρανού», «Πίστεψέ το και θα δεις!», «Μικρός οδηγός ευτυχίας», «Καθημερινή σοφία», «Να κινείς τα δικά σου νήματα» κ.α., συμβουλεύοντας τους απανταχού γονείς να βάλουμε... μια δόση τρέλας στην καθημερινότητά μας! «Ένα συγκροτημένο άτομο είναι σε θέση να "ξεντύνεται" κάποτε ορισμένες από τις "μάσκες" της ενήλικης ζωής και στη θέση τους να "φοράει" τη χαρά και το κέφι, τον αυθορμητισμό •ακόμα και την υπερβολή .» Έτσι κι αλλιώς, σύμφωνα με τη θεωρία του διακεκριμένου ψυχαναλυτή του περασμένου αιώνα, Donald Winnicot, «το παιχνίδι δεν είναι "χάσιμο χρόνου"! Όταν κάποιος παίζει, είναι ελεύθερος και δημιουργικός και μόνο έτσι μπορούμε να ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό». Επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας λοιπόν, ξεκινώντας από τα πιο βασικά «παιδικά χαρακτηριστικά»:
1. Αισιοδοξία! Ως γνωστόν, η έλλειψη πίστης είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην πραγματοποίηση των σχεδίων μας. Το αμέσως επόμενο είναι ότι απογοητευόμαστε εύκολα και «αναμασάμε» ό,τι κακό συμβαίνει στη ζωή μας... Για παράδειγμα, ενώ το μυαλό μας «γεννά» καθημερινά περίπου 50.000 σκέψεις, οι περισσότερες από αυτές είναι αρνητικές όπως «Δεν είμαι όμορφη», «Πάχυνα», «Έχω αρχίσει να ξεχνάω», «Θα αργήσω στο ραντεβού μου», «Είμαι ανεπαρκής σύζυγος και μητέρα», «Δύσκολα θα πάρω προαγωγή» ή «Δεν έχω λεφτά»... Κανένα «νόμισμα» δεν έχει όμως μόνο μια πλευρά: εστιάζοντας στη θετική, μπορούμε να κάνουμε... θαύματα, καθώς η υιοθέτηση μιας πιο «καλοπροαίρετης» οπτικής γωνίας και συμπεριφοράς, προστατεύει -και σαφώς δε σαμποτάρει- την ψυχοσωματική μας υγεία, ενώ δίνει πραγματική υπόσταση στη λέξη «ελπίδα»! Ολλανδοί ερευνητές διαπίστωσαν, μάλιστα, ότι η αισιοδοξία μας χαρίζει λαμπερό βλέμμα και δέρμα, ήρεμη έκφραση, πιο «συγκροτημένο» ορμονικό και πιο ανθεκτικό ανοσοποιητικό σύστημα.
2. Ονειροπόληση! Όλοι είχαμε την τάση να ονειροπολούμε περί τα 120΄ την ημέρα κατά μέσο όρο, στη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας... Επιτρέποντας και πάλι στο μυαλό να «ταξιδεύει» μεταξύ εγρήγορσης και ύπνου και να πλάθει «ιδανικές» καταστάσεις, δίνουμε σάρκα και οστά σε επιθυμίες και ευχές, αντιμετωπίζουμε το άγχος, «ζωντανεύουμε», ανακουφιζόμαστε, καλλιεργούμε τη δημιουργικότητά μας, ανανεώνουμε το κουράγιο ή τα ενδιαφέροντά μας και... προβάρουμε την επιτυχία! Όσο για τις ώρες του... πραγματικού ύπνου, είναι εξίσου σημαντικές για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας. Μα ώρα ύπνου πριν από τα μεσάνυχτα ισοδυναμεί με... δύο, καθώς τότε δρουν οι ορμόνες που ευθύνονται για την αναπαραγωγή και τη συντήρηση των ιστών, ενώ ο βαθύς, τουλάχιστον 6άωρος νυχτερινός ύπνος σ' ένα δωμάτιο που αποπνέει γαλήνη κι ηρεμία, αποτελεί βασικό παράγοντα ισορροπίας!
3. Φαντασία! Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, η δύναμη της λογικής είναι μέσο πεπερασμένο σε αντίθεση με την απεριόριστη δύναμη της φαντασίας. Σύμφωνα, πάλι, με τον Τζον Χάου (που εικονογράφησε το σύμπαν του Τόλκιν στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»), «η φαντασία εμπεριέχει στοιχεία του... glamour στην αρχέτυπή του μορφή: κάπου υπάρχει ένα πεδίο όπου βασιλεύουν οι "πιθανότητες" κι όχι οι "βεβαιότητες"», όπως έχει δηλώσει ο ίδιος σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή». Σε κάθε περίπτωση, η εποικοδομητική φαντασία (που καμία σχέση δεν έχε με την άρνηση να «δούμε» την αλήθεια) προσφέρει προσωρινές αποδράσεις από την πιεστική καθημερινότητα και κρατά σε επαγρύπνηση τη συναισθηματική μας ευφυϊα. Χωρίς αυτή, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε καινοτομίες ούτε να «ξυπνήσουμε» την ανήσυχη, εξερευνητική πλευρά μας, ενώ θα χάναμε από τη ζωή μας κάθε ίχνος μαγείας...
4. Ενθουσιασμός αλλά και... προσαρμογή! Παρατηρήστε πώς το πιτσιρίκι σας ενθουσιάζεται με το παραμικρό... Παρατηρήστε πώς παθιάζεται με ό,τι κάνει και πώς βιώνει κάθε εμπειρία σαν να ήταν... αυτοσκοπός •μοιάζει σαν να γνωρίζει ήδη ότι η μόνη «σταθερή» αλήθεια είναι... η αλλαγή! Όπως σημειώνει ο Andrew Matthews στο best-seller «Άκου την καρδιά σου» (εκδόσεις Διόπτρα), «οι εποχές έρχονται και παρέρχονται, τα νερά των θαλασσών ανεβοκατεβαίνουν, ο πληθωρισμός αυξάνεται και μειώνεται, οι άνθρωποι προσλαμβάνονται και απολύονται κι εμείς όχι μόνο δε φροντίζουμε να εμπεδώσουμε το "μάθημα", αλλά θυμώνουμε και... μετράμε σαν κάτι "ενοχλητικό" την αλλαγή.» Αντίθετα, ο λιλιπούτειος μαθητής διδάσκεται, για παράδειγμα, ότι το πράσινο έντομο «προσαρμόζει» το χρώμα του δέρματός του άλλοτε στα φύλλα των δέντρων κι άλλοτε στο ξερό χωράφι για να μην εξαφανιστεί ∙εκφράζει δε ανοικτά τα συναισθήματα που του προκαλεί ο κόσμος γύρω του, δε φοβάται μήπως πληγωθεί κι αντιμετωπίζει με απαράμιλλο θαυμασμό κάθε αλλαγή! Προφανώς, γι' αυτό ζει με το ίδιο πάθος την κάθε στιγμή...
5. Υπομονή – Πείσμα! Όλοι έχουμε δει ένα παιδί να ζητά επίμονα... παγωτό, να αρνείται να κοιμηθεί πριν ολοκληρώσει ένα παζλ ή να πεισμώνει επειδή δεν του γίνονται τα χατίρια... Κι όσο κι αν έχουμε βιαστεί να το χαρακτηρίσουμε «γκρινιάρικο», οι αντιδράσεις αυτές μαρτυρούν την έμφυτη τάση του να ξεπεράσει τα όρια που του έχουν τεθεί, με «όπλο» τη δυνατή του θέληση. Εμείς, λοιπόν, που πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε πλέον τα δικά μας όρια, τις δυνατότητες και τις αντοχές μας, μπορούμε τώρα να θέσουμε νέους στόχους και να προσπαθήσουμε να τους πετύχουμε ξανά και ξανά, υπερπηδώντας κάθε δυσκολία. Κάθε συνειδητή σκέψη, εξάλλου, όταν επαναλαμβάνεται για μια χρονική περίοδο εξελίσσεται σε πρόγραμμα. Κι ας μην ξεχνάμε ότι περίσσια υπομονή κι επιμονή χρειάζονται ακόμα και για να ακολουθήσουμε μια... δίαιτα!
6. Εφευρετικότητα! Όσον αφορά στα παιδιά, αποτελεί ακόμα ένα μέσο για την επίτευξη των «θέλω» τους •στους ενήλικες μπορεί να «μεταφραστεί» ως αναζήτηση μη δοκιμασμένων τρόπων για να ξεπεράσουμε τα υπάρχοντα προβλήματα και να φτάσουμε στην επιβράβευση και την ανταμοιβή. Εφευρετικότητα μπορεί να θεωρηθεί, όμως, και η ικανότητά μας να «επεξεργαζόμαστε» τις πληροφορίες, τις απόψεις και τις κριτικές που δεχόμαστε, προκειμένου να τις χρησιμοποιήσουμε για την αυτοβελτίωσή μας. Πρόκειται για μια αρετή που -σε συνδυασμό με τη φαντασία- είναι ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό σε όλα τα πιτσιρίκια •αν τα παρακολουθήσουμε και τα μιμηθούμε, θα ανακαλύψουμε τόσες διεξόδους να ξεφύγουμε από τα «πεπατημένα» που πραγματικά θα εκπλαγούμε!
7. Περιέργεια! Όπως υπογραμμίζει η Anne Bacus στο βιβλίο της «Οι γονείς ρωτούν, οι ψυχολόγοι απαντούν» (εκδόσεις Lector), το παιδί που.. χώνει τη μύτη του στα συρτάρια, ρωτάει από πού έρχονται τα σύννεφα και «ανοίγει» το κινητό τηλέφωνο για να δει πώς λειτουργεί, διαθέτει ένα καταπληκτικό προτέρημα που πρέπει -πάση θυσία- να διαφυλαχθεί! Μιλάμε για τη ζωτική ορμή που οδηγεί στην ανάπτυξη του πνεύματος ∙η περιέργειά του σημαίνει ότι παραμένει ανοικτό στα διάφορα ερεθίσματα και είναι ακόμα γεμάτο κίνητρα. Εννοείται, ωστόσο, ότι εμείς οφείλουμε να έχουμε «κατακτήσει» τη διαφορά μεταξύ περιέργειας και... αδιακρισίας!
8. Περιπετειώδης διάθεση! Απαραίτητη για να μπούμε δυναμικά σε νέους «δρόμους» και να δούμε να ανοίγονται μπροστά μας καινούργιοι ορίζοντες, νικώντας προηγουμένως τις ανασφάλειες και τις φοβίες μας. Απαραίτητη, επίσης, για ν' ανταπεξέλθουμε στο «παιχνίδι» της ζωής και να «ανεβάσουμε» την αδρεναλίνη μας (την ορμόνη που, μεταξύ άλλων, βοηθά στην αποφυγή του πόνου) στα σωστά επίπεδα. «Αν συνεχίσετε να κάνετε ό,τι κάνατε πάντα, θα συνεχίσετε να έχετε τα αποτελέσματα που είχατε πάντα», σημειώνει και πάλι ο Andrew Matthews στο βιβλίο του «Άκου την καρδιά σου», υπογραμμίζοντας ότι «η διάθεση για περιπέτεια και το θάρρος δε συνεπάγονται την απουσία φόβου, αλλά την ανάληψη δράσης παρόλο που ίσως φοβόμαστε πολύ!» Με λίγα λόγια, αν δεν τολμήσουμε, δε θα μάθουμε ποτέ τι θα μπορούσε να είχε συμβεί...
9. Διεκδίκηση! Το αντίθετο, δηλαδή, της υποχώρησης ή της παραίτησης ∙έννοιες που, για τα περισσότερα παιδιά, παραμένουν... άγνωστες για πολλά χρόνια, καθώς τις θεωρούν συνώνυμες μιας μικρής ή μεγαλύτερης ήττας! Το παιδί διεκδικεί την αγκαλιά της μαμάς, το χρόνο και το χώρο του μπαμπά, την αγάπη της γιαγιάς, την προσοχή της δασκάλας, τη φιλία των συμμαθητών του, την «πρωτιά», την ελευθερία, προσπαθεί συνεχώς να τροποποιεί υπέρ του τις υπάρχουσες καταστάσεις, έχει αυτοπεποίθηση κι αναγνωρίζει την προσωπική του αξία. Ας πάρουμε, λοιπόν, το ανάλογο «μάθημα» κι ας ακολουθήσουμε την εξής αρχή: «Είμαι δυνατός άνθρωπος, μπορώ ν' αντιληφθώ και ν' αδράξω οποιαδήποτε ευκαιρία!»
10. Γέλιο – Ανεμελιά! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την παίρνουμε στα... σοβαρά! Έτσι εξηγείται πώς ένα λεπτό γέλιου αξίζει όσο 45΄ λεπτά βαθιάς χαλάρωσης, ενώ αρκετά λεπτά τρανταχτού γέλιου, ισοδυναμούν με 10΄ λεπτά άσκησης, προσφέροντάς μας συγχρόνως ένα εκπληκτικό, εσωτερικό μασάζ! Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε έρευνα του καθηγητή της ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Στάντφορντ, Dr. William Fray, ενώ μια άλλη έρευνα γερμανών επιστημόνων απέδειξε ότι το γέλιο (που ενεργοποιεί τις ενδογενείς οπιοειδείς ουσίες οι οποίες παρέχουν στον οργανισμό παυσίπονη, ηρεμιστική δράση), αυξάνει τη συγκέντρωση αντισωμάτων στο αίμα κι είναι άριστο «φάρμακο» για την ανανέωση των κυττάρων, τη μείωση της αρτηριακής πίεσης και την καλή λειτουργία της καρδιάς.
Ολοκληρώνοντας, αξίζει να σημειώσουμε το αποτέλεσμα πολυετούς μελέτης της Δρ. Ιωάννας Βερνίκου, της Ελληνίδας που για 31 χρόνια είχε στα χέρια της την υγεία των αστροναυτών ως διευθύντρια του Τμήματος Ερευνών Ζωής της NASA: «Για να καθυστερήσουμε ή ακόμα και να προλάβουμε πολλά από τα συμπτώματα που συνήθως αποδίδονται στα γηρατειά, πρέπει να μάθουμε να χρησιμοποιούμε σωστά τη βαρύτητα •θα το πετύχουμε, "ξαναγυρίζοντας" στα παιδικά μας χρόνια, αλλάζοντας συχνά θέσεις και αποφεύγοντας την ακινησία για πολλή ώρα, ώστε το βάρος να διαχέεται σε όλα τα σημεία του σώματός μας.»
Με άλλα λόγια, να σηκωνόμαστε συχνά από την καρέκλα, να στεκόμαστε όρθιοι κρατώντας σε εγρήγορση όλο τον οργανισμό μας, να ξαπλώνουμε για λίγο είτε μπρούμυτα είτε ανάσκελα με το κεφάλι να «κρέμεται» από το κρεβάτι, να ξαπλώνουμε επίσης για κάποια λεπτά ανάσκελα έχοντας τα πόδια σε ψηλότερο επίπεδο από το υπόλοιπο σώμα, να περπατάμε γρήγορα, να τρέχουμε, να κάνουμε ποδήλατο ή να κολυμπάμε, αφού έτσι δραστηριοποιούνται όλα τα κύτταρα και γυμνάζονται συγχρόνως το μυϊκό, το αναπνευστικό και το καρδιαγγειακό μας σύστημα.
Πηγή: morethanawoman.gr
Το διάβασα στο Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου