Την πρώτη ημέρα της η Λίντα Κλίατ Γουέιμαν ως διευθύντρια σε προβληματικό λύκειο στη Βόρεια Φιλαδέλφεια, ήταν αποφασισμένη να καθορίσει τα όρια. Σύντομα κατάλαβε πως η δουλειά θα ήταν πιο δύσκολη απ’ όσο περίμενε. Με αληθινό πάθος, μοιράζεται τρεις αρχές που τη βοήθησαν να επαναφέρει τρία σχολεία χαρακτηρισμένα ως «χαμηλών επιδόσεων και σταθερά επικίνδυνα». Η άφοβη αποφασιστικότητά της να ηγηθεί – και η άνευ όρων αγάπη της για τους μαθητές – είναι ένα μοντέλο για ηγέτες σε όλους τους τομείς.
«… Και καθώς ηγούμαστε, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως κάθε μαθητής μας είναι μόνο ένα παιδί, συχνά φοβισμένο απ’ αυτό που του υπαγορεύει ο κόσμος να είναι και άσχετα με αυτό που του λέει ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς πρέπει πάντα να τα εφοδιάζουμε με ελπίδα,με την αμέριστη προσοχή μας, με ακλόνητη πίστη στις δυνατότητές τους, και με συνεπείς προσδοκίες, και πρέπει να τους λέμε συχνά, πως αν κανείς δεν τους είπε σήμερα πως τους αγαπά, να θυμούνται πως τους αγαπάμε εμείς και θα τους αγαπάμε πάντα.»
Το διάβασα στο pappanna.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου