«Ένα παιδί ρώτησε κάποτε έναν γέροντα:
Μου είπαν πως μέσα μας κατοικούν δύο λύκοι.
Ένας λευκός που συμβολίζει όμορφα πράγματα,
όπως η αγάπη για τη ζωή, η χαρά και η αισιοδοξία
και ένας μαύρος που συμβολίζει την κακία, το φόβο, το θυμό…
Αυτοί οι δύο συγκρούονται διαρκώς.
Ποιος απ’ τους δύο νικάει τελικά;
Και ο γέροντας με σιγουριά τού απάντησε:
Αυτός τον οποίο θρέφεις πιο πολύ!»
(ινδιάνικη ιστορία)
ΘΥΜΟΣ:
Ένα συναίσθημα που χαρακτηρίζεται από μια έντονη αίσθηση δυσαρέσκειας και μερικές φορές την επιθυμία για εκδίκηση, συνήθως ενεργοποιείται από μια πραγματική ή φανταστική αδικία στο θύμα.
Ας ενθαρρύνουμε να εκφράσουν τα παιδιά τα συναισθήματά τους. Συνήθως ένα συναίσθημα προηγείται μιας οργισμένης αντίδρασης. Μπορεί αυτό να είναι η απογοήτευση, η αμηχανία, η ντροπή.
Μια τάξη σαφής, συνεπής, που ο μαθητής αντιμετωπίζεται δίκαια, με σεβαστούς από όλους κανόνες, είναι η τάξη που μπορεί να βοηθήσει.
Εάν ένα θυμωμένο παιδί μείνει μόνο του παρέα με τον θυμό του, τότε θα έχει:
κακή σχολική επίδοση
διαπροσωπικές συγκρούσεις
λεκτικές ή σωματικές επιθέσεις
Όταν είμαστε θυμωμένοι, νιώθουμε σφιγμένοι στο σώμα μας. Η καρδιά μας χτυπά γρήγορα, το πρόσωπό μας είναι κόκκινο και αισθανόμαστε κάπως «ξαναμμένοι».
Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που φέρνει σε δύσκολη θέση και αυτόν που το βιώνει και τους γύρω του. Όμως, είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα, που κάποιες φορές είναι απαραίτητο να το αισθανθούμε.
Το συναίσθημα του θυμού είναι, λοιπόν, φυσιολογικό, οι πράξεις που προκαλούν, όμως πόνο στους άλλους δεν είναι.
Βρήκα στο διαδίκτυο τεχνικές χαλάρωσης, τις οποίες μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε φορά που έχουν κάποια παιδιά ένταση στο σχολικό περιβάλλον.
«Το θυμωμένο μακαρόνι»
Σηκωνόμαστε όλοι όρθιοι και στεκόμαστε «θυμωμένοι», με σφιγμένο το σώμα μας, όπως ένα άβραστο μακαρόνι. Φανταζόμαστε πως είμαστε μέσα σε μια μεγάλη, τεράστια κατσαρόλα. (Βεβαιωνόμαστε ότι τα παιδιά είναι σε απόσταση μεταξύ τους ώστε να μπορούν να ξαπλώσουν κατόπιν στο πάτωμα.)
Λέμε στα παιδιά. Και τώρα… φανταστείτε ότι πέφτει επάνω σας «το νερό της ηρεμίας» και γυρίζετε γύρω-γύρω, σαν να σας ανακατεύει μια κουτάλα. Μαλακώνετε. Γίνεστε τόσο μαλακοί που δεν μπορείτε πια να σταθείτε όρθιοι και πέφτετε σιγά-σιγά κάτω και μετά ξαπλώνετε στον πάτο της κατσαρόλας. Τώρα είστε τελείως μαλακοί. Το σώμα σας είναι χαλαρωμένο. Ο θυμός έχει φύγει. Για να το ελέγξουμε , περνάμε πάνω από όλα τα παιδιά και βεβαιωνόμαστε ότι έχουν βράσει καλά τα μακαρόνια. Αν είναι «έτοιμα για σερβίρισμα», πρέπει σηκώνοντας το χέρι τους και αφήνοντας το να πέφτει απαλά. Τα παιδιά πρέπει να είναι πραγματικά χαλαρωμένα.
Κάνε κλικ εδώ και διάβασε την επιστολή προς γονείς
Πίσω από τον θυμό κρύβονται αλλά συναισθήματα. Μία ιδέα που είδα στο διαδίκτυο και άρχισα να τους εξιστορώ μια προσωπική εμπειρία που με έκανε να θυμώσω. Παρουσίαζα σταδιακά τα συναισθήματα που βίωνα μέχρι να φθάσω στον θυμό και τα κατέγραφα στα υλικά ενός σάντουιτς. Φτιάξαμε το σάντουιτς του Θυμού !
Κάνε κλικ εδώ για περισσότερες δράσεις.
Παίρνουμε υφάσματα και παίζουμε μαζί τους με διάφορους τρόπους.
Τα στρώνουμε κάτω και βάζουμε πάνω τους όλα όσα μας θυμώνουν. Δένουμε σαν πουγκί το ύφασμά μας και το κουβαλάμε. Είναι πολύ βαρύ.
Το σηκώνουμε ψηλά και το πετάμε. Χορεύουμε ελεύθεροι και ανάλαφροι. Ξαπλώνουμε στο ύφασμα και σκεφτόμαστε πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα. Κάνε κλικ εδώ για περισσότερες δράσεις.
Μια τεχνική που οπτικοποιεί τον θυμό και βοηθά τα παιδιά να τον κατανοήσουν είναι "τα θυμωμένα μπαλόνια" εξηγεί ο Φώτης Παπαναστασίου Ειδικός Παιδαγωγός MSc Σχολική Ψυχολογία στο infokids. Η συγκεκριμένη τεχνική βοηθά τα παιδιά να διαχωρίσουν τον θυμό από την επιθετικότητα, να δουν τι συμβαίνει όταν δεν εξωτερικεύουμε ή δεν εκτονώνουμε ορθά το θυμό μας και να καταλάβουν πως να θυμώνει κάποιος είναι αποδεκτό και φυσιολογικό.
Περιγραφή της τεχνικής
Δίνουμε στο παιδί να φουσκώσει ένα μπαλόνι ή του το φουσκώνουμε εμείς και το δένουμε. Εξηγούμε στο παιδί ότι το μπαλόνι είναι το σώμα μας κι ο αέρας είναι ο θυμός. Δίνουμε το μπαλόνι στο παιδί να το επεξεργαστεί και το ρωτάμε αν μπορεί ο αέρας να βγει από το μπαλόνι. Του περιγράφουμε πως έτσι ακριβώς είναι κι αυτός όταν είναι θυμωμένος. Ρωτάμε το παιδί αν θα μπορούσε να σκεφτεί καθαρά αν το μπαλόνι είναι το μυαλό του κι ο θυμός έπιανε όλο το χώρο.
Μετά δίνουμε μια καρφίτσα στο παιδί και του ζητάμε να σκάσει το μπαλόνι. Το ρωτάμε αν ήταν αυτός ο πιο ασφαλής τρόπος για βγάλει τον αέρα ή όχι και γιατί. Χρησιμοποιήστε το στιγμιαίο φόβο του παιδιού την ώρα που σκάει το μπαλόνι για να δείξετε πως έτσι αισθάνονται οι άλλοι γύρω του όταν γίνεται επιθετικός. Προσπαθήστε να εξηγήσετε στο παιδί πως αν το μπαλόνι ήταν άνθρωπος, το σκάσιμο του μπαλονιού θα ήταν μια επιθετική συμπεριφορά. Ζητήστε από το παιδί να σας πει αν είναι σωστό να εκφράζουμε το θυμό μας με αυτό τον τρόπο.
Στη συνέχεια φουσκώνουμε άλλο μπαλόνι, αλλά δεν το δένουμε. Το δίνουμε στο παιδί να το κρατήσει και του ζητάμε να αφήσει λίγο αέρα να βγει και να κρατήσει ξανά τις άκρες σφιχτά. Ρωτάμε το παιδί αν παρατηρεί την αλλαγή του μεγέθους κι αν αν για να γίνει αυτό χρειάστηκε να σκάσουμε το μπαλόνι. Τονίζουμε το γεγονός ότι το μπαλόνι δεν έσκασε αλλά και το γεγονός ότι κανείς γύρω του δεν έπαθε κάτι. Μετά ζητάμε από το παιδί να αφήσει σιγά σιγά όλο τον αέρα να βγει από το μπαλόνι.
Τέλος, συζητάμε με το παιδί και του θυμίζουμε πως αν αφήσουμε τον θυμό να μαζευτεί μέσα μας, κάποια στιγμή θα εκραγούμε όπως το μπαλόνι και μπορεί να κάνουμε κακό στον εαυτό μας ή στους γύρω μας. Ως συνέχεια της τεχνικής, μπορούμε να ζητήσουμε από το παιδί να γράψει πάνω σε μπαλόνια τι τον θυμώνει και να του ζητήσουμε να τα φουσκώσει ανάλογα με το τι τον θυμώνει περισσότερο και τι λιγότερο.
Δίνουμε στο παιδί να φουσκώσει ένα μπαλόνι ή του το φουσκώνουμε εμείς και το δένουμε. Εξηγούμε στο παιδί ότι το μπαλόνι είναι το σώμα μας κι ο αέρας είναι ο θυμός. Δίνουμε το μπαλόνι στο παιδί να το επεξεργαστεί και το ρωτάμε αν μπορεί ο αέρας να βγει από το μπαλόνι. Του περιγράφουμε πως έτσι ακριβώς είναι κι αυτός όταν είναι θυμωμένος. Ρωτάμε το παιδί αν θα μπορούσε να σκεφτεί καθαρά αν το μπαλόνι είναι το μυαλό του κι ο θυμός έπιανε όλο το χώρο.
Μετά δίνουμε μια καρφίτσα στο παιδί και του ζητάμε να σκάσει το μπαλόνι. Το ρωτάμε αν ήταν αυτός ο πιο ασφαλής τρόπος για βγάλει τον αέρα ή όχι και γιατί. Χρησιμοποιήστε το στιγμιαίο φόβο του παιδιού την ώρα που σκάει το μπαλόνι για να δείξετε πως έτσι αισθάνονται οι άλλοι γύρω του όταν γίνεται επιθετικός. Προσπαθήστε να εξηγήσετε στο παιδί πως αν το μπαλόνι ήταν άνθρωπος, το σκάσιμο του μπαλονιού θα ήταν μια επιθετική συμπεριφορά. Ζητήστε από το παιδί να σας πει αν είναι σωστό να εκφράζουμε το θυμό μας με αυτό τον τρόπο.
Στη συνέχεια φουσκώνουμε άλλο μπαλόνι, αλλά δεν το δένουμε. Το δίνουμε στο παιδί να το κρατήσει και του ζητάμε να αφήσει λίγο αέρα να βγει και να κρατήσει ξανά τις άκρες σφιχτά. Ρωτάμε το παιδί αν παρατηρεί την αλλαγή του μεγέθους κι αν αν για να γίνει αυτό χρειάστηκε να σκάσουμε το μπαλόνι. Τονίζουμε το γεγονός ότι το μπαλόνι δεν έσκασε αλλά και το γεγονός ότι κανείς γύρω του δεν έπαθε κάτι. Μετά ζητάμε από το παιδί να αφήσει σιγά σιγά όλο τον αέρα να βγει από το μπαλόνι.
Τέλος, συζητάμε με το παιδί και του θυμίζουμε πως αν αφήσουμε τον θυμό να μαζευτεί μέσα μας, κάποια στιγμή θα εκραγούμε όπως το μπαλόνι και μπορεί να κάνουμε κακό στον εαυτό μας ή στους γύρω μας. Ως συνέχεια της τεχνικής, μπορούμε να ζητήσουμε από το παιδί να γράψει πάνω σε μπαλόνια τι τον θυμώνει και να του ζητήσουμε να τα φουσκώσει ανάλογα με το τι τον θυμώνει περισσότερο και τι λιγότερο.
Πηγή: pappanna.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου