Κάποια στιγμή θα φτάσει η ώρα που όσοι αγαπάς θα φύγουν, θα προχωρήσουν χωρίς εσένα οι παρέες σου, οι φίλοι σου, οι εραστές σου.
Άφησε τους να φύγουν. Μην ψάχνεις το λόγο. Πρέπει να καταλάβεις πως η αγάπη έχει αρχή, μέση και τέλος. Επειδή έπαψε να υπάρχει, δεν σημαίνει πως η αγάπη που σου έδωσαν κάποτε ήταν ψεύτικη.
Οι μαθητές με αυτισμό ή Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) παρουσιάζουν ιδιαίτερα μαθησιακά χαρακτηριστικά και δυσκολίες στον τομέα του λόγου και της επικοινωνίας. Οι δυσκολίες αυτές αφορούν τον προφορικό όσο και το γραπτό λόγο. Είναι πολύ δύσκολο να ενσωματώσουν στη γλώσσα το συναισθηματικό περιεχόμενο που κρύβεται μέσα στα νοήματα και να καταλάβουν τον κοινωνικό κόσμο και να κατανοήσουν ένα αφηγηματικό κείμενο. Με σκοπό την αντιμετώπιση των δυσκολιών αυτών και την προσαρμογή της διδακτικής πράξης στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των μαθητών με ΔΑΦ, υλοποιήθηκε το παρόν υλικό:
Mέσα σε ένα φωτεινό κίτρινο δωμάτιο στη γειτονιά της Κολούμπια του Σιάτλ των ΗΠΑ βρίσκεται ένα νηπιαγωγείο που έχει υψηλές αλλά και κυρίως διαφορετικές προσδοκίες για τους μαθητές του.
Ένα νηπιαγωγείο που θέλει να διαφέρει. Οι πόρτες του άνοιξαν τον περασμένο Φεβρουάριο. Σε αυτό μπορεί να δει κανείς τα μικρά παιδιά να τραγουδούν επαναστατικά τραγούδια διαμαρτυρίας ή να ζωγραφίζουν εικόνες που εκφράζουν την φυλετική τους ταυτότητα. Τα παραπάνω αποτελούν μέρος του προγράμματος σπουδών των νηπίων παράλληλα με την εκμάθηση του αλφάβητου και των άλλων δραστηριοτήτων. Πρόκειται για ένα ριζοσπαστικό νηπιαγωγείο που ελπίζει να μάθει στα παιδιά να στηρίζουν την κοινωνική δικαιοσύνη και την φυλετική ισότητα. Σύμφωνα με το realchangenews.org, οι ιδρυτές του Νηπιαγωγείου Τεχνών και Πολιτισμού θέλουν να συνθέσουν την υψηλής ποιότητας εκπαίδευση με την κοινωνική δικαιοσύνη και την καταπολέμηση της προκατάληψης και της βίας. Όλες αυτές τις αξίες θέλουν να εμφυσήσουν στους μαθητές τους από τη νηπιακή τους ηλικία. Ο διευθυντής του νηπιαγωγείου Τζέσεν Φρέλοτ και ο λειτουργικός διευθυντής Μπέντζαμιν Γκορ θέλουν να δημιουργήσουν ένα χώρο με διαφορετική αφήγηση για το ποιος είναι σημαντικός. Για τους ίδιους είναι σημαντικό να επικεντρωθούν στους μαύρους αλλά και στους άλλους πληθυσμούς που υποεκπροσωπούνται στον τομέα της εκπαίδευσης, ο οποίος είναι παραδοσιακά, όπως τονίζουν, ένας τομέας που κυριαρχείται από λευκές γυναίκες.
Οι ιδρυτές του νηπιαγωγείου Φρέλοτ και Γκορ
«Όταν εργάζεσαι με τόσο μικρά παιδιά μπορείς να εισάγεις αυτές τις έννοιες με πολύ εύκολο τρόπο», λέει ο Γκορ. «Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι εξαιρετικά περίεργα να μάθουν. Αν καταφέρετε αυτή την περιέργεια να την στρέψετε προς τον ίδιο τους τον εαυτό και να δημιουργήσετε ερωτήσεις για το ποια είναι αυτά τα παιδιά και η θέση τους στον κόσμο, θα κάνετε πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις». Κάθε μήνα το νηπιαγωγείο θα φιλοξενεί έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό. Οι εκπρόσωποί του θα μιλούν στα παιδιά για τις εμπειρίες τους. Στη συνέχεια τα παιδιά θα απασχολούνται με το να βρουν τρόπους να βοηθήσουν αυτούς τους οργανισμούς. «Η παρουσίαση ενός προβλήματος επιτρέπει μια συναισθηματική αντίδραση από την πλευρά των παιδιών. Η ενεργοποίηση της δημιουργικότητας για να καταλήξουμε σε μια λύση στο πρόβλημα που η κάθε οργάνωση θα διδάσκει στα παιδιά, θα τα βοηθήσει να μάθουν να κινούνται προς τη λύση», εξηγεί ο Γκορ.
Ο Μπέντζαμιν Γκορ
Αυτή η διαδικασία είναι κάτι που ο Φρέλοτ έκανε ήδη με παιδιά σε προγράμματα άθλησης νέων της πόλης. Εξηγεί ότι τα παιδιά αναπτύσσουν το κριτήριο για το ποιος είναι σημαντικός, πολύτιμος, όμορφος και αξιόλογος και αξίζει να τον ακούσουν, σε μικρή ηλικία. Στην κοινωνία μας η απάντηση είναι συνήθως λευκοί άνθρωποι. Ο Φρέλοτ σημειώνει ότι η προσχολική ηλικία είναι ιδανική για να μάθει ένα παιδί αυτού του είδους τις πληροφορίες. Επισημαίνει μάλιστα τα ευρήματα μιας μελέτης που έγινε πριν τρία χρόνια ως απόδειξη. Η μελέτη έδειξε ότι τα παιδιά, λευκά και μαύρα, όταν τα ρωτούσαν συνέδεαν όλα τα θετικά χαρακτηριστικά, όπως η καλοσύνη, με μια λευκή κι όχι με μια μαύρη κούκλα. «Δεν είναι πολύ μικρά. Είναι η σωστή ηλικία για να ξεκινήσουν», δηλώνει ο Φρέλοτ, για τα παιδιά. «Αργότερα θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι πλέον πολύ αργά. Επειδή τότε θα βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου θα πρέπει να αναιρέσουμε τα αποτελέσματα του θεσμικού ρατσισμού στα παιδιά. Αν προστρέξουμε έγκαιρα, όπως αυτό το νηπιαγωγείο έχει στόχο να κάνει, τότε δεν θα χρειάζεται να αναιρέσουμε τέτοια αποτελέσματα».
Στο μάθημα
Οι Γκορ και Φρέλοτ έχουν και οι δυο εμπειρία στην προσχολική εκπαίδευση και τώρα βλέπουν την ευκαιρία να κάνουν κάτι που θα έχει θετική επίδραση τόσο στους μαθητές, όσο και στις οικογένειές τους. «Αναγκάζεις τους ανθρώπους που έχουν αυτές τις αξίες αλλά δεν κάνουν κάτι γι’ αυτό, να περάσουν στη δράση. Πιστεύω ότι το νηπιαγωγείο μας θα προσελκύσει κόσμο που ίσως δεν θα μπορούσε πριν από δυο χρόνια, λόγω της πολιτικής κατάστασης», δηλώνει ο Γκορ. «Έφυγα στη μέση της σχολικής χρονιάς από μια δουλειά που αναμφισβήτητα – στα χαρτιά – ήταν η καλύτερη δουλειά που είχα ποτέ. Το ρίσκαρα για να κάνω αυτό, γιατί νιώθω ότι τώρα είναι περισσότερο σημαντικό από ποτέ», προσθέτει.
Ο Τζέσεν Φρέλοτ
Ο Φρέλοτ έχει στο μυαλό του και την δική του κόρη, που είναι δυο χρονών. Θέλει να αισθάνεται ότι την εκτιμούν στο σχολείο. «Θα διδάσκουμε στα παιδιά τα γράμματα και τους αριθμούς και τα χρώματα. Παράλληλα όμως θα καταπολεμούμε την προκατάληψη στην εκπαίδευση. Αυτό ήταν το όνειρό μου για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι ωραίο να βλέπεις ένα όραμα, να γίνεται πραγματικότητα», λέει ο Φρέλοτ. Το νηπιαγωγείο Τεχνών και Πολιτισμού ακολουθεί έναν ολιστικό τρόπο εκπαίδευσης συνδυάζοντας δραστηριότητες που αφορούν τόσο τη γνώση, όσο και τη φυσική αγωγή, την δημιουργικότητα και τη συναισθηματική εκπαίδευση του παιδιού. Μια τυπική ημέρα περιλαμβάνει ελεύθερο παιχνίδι, εκμάθηση και συζήτηση σε κύκλο, ώρα φαγητού, κατασκευές και ζωγραφική, αγωγή τουαλέτας, φυσική αγωγή (χορός, άθληση), δραστηριότητες σε εξωτερικό χώρο, τέχνες, ώρα ιστοριών, συζήτηση για το πως ήταν η ημέρα των παιδιών.
Kάθε γονιός ενός νηπίου γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι κάποιες φορές να διδάξει στο παιδί του κοινωνικές δεξιότητες. Αυτό συμβαίνει γιατί ενώ τα παιδιά θέλουν να έχουν φιλικές και χαρούμενες συνδιαλλαγές με άλλους, μπαίνουν στην μέση οι φοβίες τους και οι έντονες επιθυμίες, τις οποίες δυσκολεύονται να τιθασεύσουν. Αρχίζουν λοιπόν να τους κατακλύζουν σκέψεις τύπου “θα προλάβω να πάρω πρώτος/η την μπάλα; θα μου αρπάξει ο/η φίλος/η μου το κουκλάκι μου;”. Είτε έχετε ένα παιδί που είναι πιο συνεσταλμένο ή που είναι περισσότερο εξωστρεφές η κοινωνικοποίηση αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της ανάπτυξης.
Όταν το παιδί κλείνει τον πρώτο χρόνο της ζωής του, βλέπουμε οτι έχει ξεκινήσει ήδη την βασική επικοινωνία, για να εκφράσει δηλαδή τις προθέσεις του θα δείξει με το δάχτυλο και θα βγάλει διάφορους ήχους. Είναι σημαντικό σε αυτό το στάδιο να αλληλεπιδρούμε με το παιδί καθώς αναγνωρίζουμε ό,τι μας δείχνει και να του δείχνουμε κι εμείς με τη σειρά μας και άλλα πράγματα. Κατά την ηλικία αυτή ακόμη βλέπουμε οτι τα παιδιά αναγνωρίζουν οικεία πρόσωπα και ανταποκρίνονται σε αυτά αναλόγως. Κάτι άλλο που παρατηρούμε στα μικρά παιδιά είναι οτι προβάλλουν την επιθυμία τους να παίξουν με κάποιον όταν του πηγαίνουν ένα συγκεκριμένο παιχνίδι και σταδιακά αρχίζουν να μαθαίνουν να περιμένουν την σειρά τους αλλά δεν πρέπει να έχουμε υψηλές προσδοκίες σε αυτό το στάδιο.
Κατά τον δεύτερο χρόνο της ζωής του βλέπουμε οτι το παιδί αρχίζει και αλληλεπιδρά περισσότερο με τους γύρω του και μπορεί να παίξει παράλληλα με κάποιο άλλο παιδί. Μπορεί να σας φαίνεται ανούσιο να καλείτε παιδιά στο σπίτι αφού δεν παίζουν ακόμα συνεργατικά είναι όμως πολύ σημαντικό για την ανάπτυξη του παιδιού να ενισχύουμε κάθε στάδιο παιχνιδιού. Σε αυτή την ηλικία αρχίζουν τα παιδιά να διεκδικούν και τα παιχνίδια τους και η κοινωνική τους συμπεριφορά αντανακλά τον εγωκεντρικό τρόπο σκέψης τους καθώς η συμπεριφορά τους καθοδηγείται κυρίως από τις επιθυμίες τους. Σταδιακά παρατηρούμε οτι αρχίζουν τα παιδιά να απολαμβάνουν την παρέα και άλλων πέραν της μαμάς και του μπαμπά. Κάποια παιδιά βέβαια μπορεί να μην αισθάνονται άνετα με άλλους κι ας μην βιαστούμε να τα χαρακτηρίσουμε ντροπαλά καθώς είναι φυσιολογικό σε αυτό το στάδιο να χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν σε μια νέα συνθήκη.
Στα 3 τους χρόνια αρχίζουν πολλά παιδιά να συνεργάζονται με άλλα κατά το παιχνίδι, αναζητούν παρέα αλλά χρειάζονται ακόμα καθοδήγηση σε διάφορες κοινωνικές περιστάσεις. Το να μοιράζονται παιχνίδια παραμένει δύσκολο σε αυτή την ηλικία αλλά αρχίζουν τα παιδιά να κατανοούν τον συμβιβασμό και τον σεβασμό. Ακόμα φυσικά μαθαίνουν πολλά από εσάς οπότε χρειάζεται να συζητάτε για τα διαφορετικά συναισθήματα ακόμα και στους χαρακτήρες στην τηλεόραση ή στα βιβλία (π.χ. Αν παρακολουθεί το παιδί παιδικά δοκιμάστε να κλείσετε τον ήχο της tv και να μαντεύετε, «διαβάζοντας» τις εκφράσεις των χαρακτήρων, τί λένε και τί αισθάνονται). Με αυτόν τον τρόπο θα βοηθήσετε το παιδί σας να αναγνωρίσει τόσο τα δικά του συναισθήματα όσο και αυτά των άλλων και θα ενισχύσετε την ικανότητα του για ενσυναίσθηση. Καθώς λοιπόν πλησιάζει τα 4 θα δείτε οτι απολαμβάνει όλο και περισσότερο την παρέα άλλων παιδιών και γι’αυτό λένε οτι αυτή η ηλικία θεωρείται καλή για να ξεκινήσει το παιδί μια αθλητική δραστηριότητα. Σταδιακά βλέπουμε τα παιδιά σε αυτή την ηλικία να γίνονται και πιο ανεξάρτητα και να δείχνουν μεγαλύτερη τρυφερότητα όταν βλέπουν κάποιον αναστατωμένο. Συνοπτικά λοιπόν παρατηρούμε οτι αρχικά για να ενισχύσουμε τις κοινωνικές δεξιότητες του παιδιού χρειάζεται να το βοηθήσουμε να διαχειριστεί τα συναισθήματα του, μετά καλό είναι να το βοηθήσουμε να αναπτύξει την ικανότητα για ενσυναίσθηση και στη συνέχεια να το βοηθήσουμε να μάθει να εκφράζει τις ανάγκες του και τα συναισθήματα του με λειτουργικό τρόπο. Πώς μπορούμε όμως να συμβάλουμε εμείς με τον τρόπο μας;
Ενσυναίσθηση και επεξήγηση
Τα παιδιά στα οποία συμπεριφέρονται οι γονείς τους με ενσυναίσθηση είναι και αυτά που αναπτύσσουν νωρίτερα την ικανότητα να δείξουν τα ίδια ενσυναίσθηση σε άλλους. Κάτι ακόμη που είναι σημαντικό είναι να επιβραβεύουμε τις θετικές συμπεριφορές εξηγώντας παράλληλα σε τί μας ωφελούν. Για παράδειγμα, όταν το παιδί περιμένει τη σειρά του και δίνει το παιχνίδι στον φίλο του μπορούμε να αναγνωρίσουμε την χαρά του παιδιού που πήρε το παιχνίδι.
Παρατηρώ και καθοδηγώ
Καλό είναι όταν καλεί ένας γονιός μικρά παιδιά για παιχνίδι να τα παρακολουθεί γιατί μπορεί να κατακλυστούν από έντονα συναισθήματα και να χτυπήσουν το ένα το άλλο. Αν είστε κοντά μπορείτε να τα καθοδηγήσετε με τον τρόπο σας ώστε να μην χρειάζεται να χειροδικήσουν μελλοντικά σε αντίστοιχη περίσταση. Ακόμη καλό είναι να μην πιέζετε το παιδί να μοιραστεί αλλά να ενισχύσετε την εναλλαγή σειράς. Να έχετε στο μυαλό σας οτι δεν βοηθάει να αρπάζετε το παιχνίδι για να το δώσετε στο άλλο παιδί, καλύτερο είναι να το προετοιμάσετε και να το δώσει μόνο του. Μάλιστα μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί να «αντέξει» την αναμονή μέχρι να έρθει και πάλι η σειρά του με το να εκφράζετε τα συναισθήματα του. Σε περίπτωση που το παιδί σας αρπάζει συστηματικά παιχνίδια από άλλο παιδάκι κι εκείνο δεν διαμαρτύρεται μπορείτε να μεσολαβήσετε και να ρωτήσετε το άλλο παιδί αν έχει τελειώσει με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Αν ναι, έχει καλώς αλλιώς θα εξηγήσετε στο παιδί σας ότι το άλλο παιδάκι ακόμα παίζει με το συγκεκριμένο παιχνίδι και ότι μόλις τελειώσει θα του το δώσει. Θα μπορούσατε μάλιστα να του προτείνετε να ασχοληθεί στο μεταξύ με κάτι άλλο σχετικό, π.χ. να φτιάξει με τα lego ένα τούνελ για να μπαίνει το αυτοκινητάκι που διεκδικεί.
Όταν το παιδί μου δεν διεκδικεί
Όταν ένα παιδί υποχωρεί συχνά και δεν αντιδράει όταν του παίρνουν κάτι μπορούμε να το βοηθήσουμε να γίνει πιο αποφασιστικό. Εξασκηθείτε στο σπίτι με role play και κάντε πρόβα τί θα μπορούσε να πει το αρκουδάκι στο λιοντάρι που του παίρνει την μπάλα.
Συζητάω και βάζω όρια
Όπως ίσως γνωρίζετε η συζήτηση με το παιδί είναι άκρως σημαντική και η προετοιμασία επίσης. Πριν έρθουν παιδιά στο σπίτι για να παίξουν μπορείτε να συζητήσετε ποιά παιχνίδια θα μαζέψετε για να μην τα πειράξουν τα άλλα παιδιά. Σημαντικό είναι επίσης να βάζουμε όρια σε σχέση με την σωματική επίθεση. Μπορούμε να δείξουμε στο παιδί εναλλακτικές όταν θυμώνει και να το βοηθήσουμε να τις επιδείξει και την στιγμή εκείνη. Να θυμάστε οτι πολλές φορές πίσω από τον θυμό κρύβονται και άλλα συναισθήματα και είναι σημαντικό και για το παιδί να καταλάβει τί το οδηγεί σε συγκεκριμένες αρνητικές συμπεριφορές.
Της Κρίστης Πόππη Διδάκτωρ Παιδοψυχολογίας στοeimaimama.gr
Τον ήξερα σα νέο πού είχε χαθεί στο μονοπάτι της ζωής, που τον κέντριζαν οι άγριες παρορμήσεις του και που ακολουθούσε το θάνατο κυνηγώντας τις επιθυμίες του. Τον ήξερα σαν ένα τρυφερό λουλούδι που οι άνεμοι της απερισκεψίας το είχαν παρασύρει στη θάλασσα της άσεμνης ηδονής.
Τον ήξερα από κείνο το χωριό, σαν ένα κακότροπο αγόρι πού κατέστρεφε με τα σκληρά του χέρια τις φωλιές των πουλιών και σκότωνε τα μικρά πουλιά στις φωλιές τους και ποδοπατούσε τα όμορφα άνθη των ευωδιαστών λουλουδιών.
Τον ήξερα στο σχολείο σαν έναν έφηβο που αποστρεφόταν τη μάθηση, αλαζονικό, κι εχθρό της ειρήνης και της φιλίας.
Τον ήξερα στην πόλη σαν ένα νέο που εμπορευόταν την τιμή του πατέρα του σ’ άτιμες αγορές, και ξόδευε τα χρήματα του πατέρα του σε κακόφημα σπίτια και παράδινε το νου του στο χυμό του σταφυλιού.
Ωστόσο, τον αγαπούσα. Κι η αγάπη μου γι’ αυτόν ήταν ένα μείγμα λύπης και συμπάθειας. Τον αγαπούσα γιατί οι αμαρτίες του δεν είχαν γεννηθεί από κάποιο μικρό μυαλό, αλλά ήταν πιο πολύ καμώματα μιας ψυχής χαμένης και απελπισμένης.
Το πνεύμα, αγαπητοί μου, ξεστρατίζει από το μονοπάτι της σοφίας απρόθυμα, αλλά ξαναγυρίζει σ’ αυτό πρόθυμα’ όταν οι ανεμοστρόβιλοι της νιότης σηκώνουν χώμα και άμμο, τα μάτια τυφλώνονται για κάμποσο καιρό.
Αγαπούσα αυτόν το νέο γιατί έβλεπα το περιστέρι της συνείδησής του να παλεύει με το γεράκι της κακίας του. Κι έβλεπα ότι το περιστέρι υπέκυπτε όχι από δειλία άλλα από τη δύναμη του εχθρού του.Η συνείδηση είναι ένας δίκαιος άλλα αδύναμος δικαστής. Η αδυναμία του στερεί τη δύναμη να εκτελέσει την κρίση του.
Είπα ότι τον αγαπούσα. Κι η αγάπη έρχεται με διαφορετικές μορφές. Μερικές φορές έρχεται με τη σοφία και τη φρόνηση· άλλες φορές, με τη δικαιοσύνη και πολλές φορές με την ελπίδα. Η αγάπη μου γι’ αυτόν συντηρούσε την ελπίδα μου ότι κάποια μέρα θα έβλεπα το φως να θριαμβεύει μέσα του πάνω στο σκοτάδι. Αλλά δεν ήξερα πότε και που η διαφθορά του θα μετατρεπόταν σε αγνότητα, ή κτηνωδία του σε καλοσύνη παραλυσία του σε σοφία. Ο άνθρωπος δεν ξέρει με ποιο τρόπο η ψυχή απελευθερώνεται από τη σκλαβιά της ύλης, παρά μόνο όταν απελευθερωθεί. Ούτε γνωρίζει ο άνθρωπος πως τα λουλούδια χαμογελούν μόνο όταν έρθει η αυγή.
Οι μέρες περνούσαν, ακολουθώντας τις νύχτες, κι εγώ θυμόμουν το νέο με πόνο κι αναστεναγμό επαναλάμβανα τ’ όνομά του με στοργή που έκανε την καρδιά μου να ματώνει. Και να, χθες, έλαβα ένα γράμμα απ’ αυτόν που έλεγε:
«Έλα να με δεις, φίλε μου, γιατί θέλω να σε γνωρίσω μ’ ένα νέο που η καρδιά σου θα χαρεί να τον συναντήσει, κι η ψυχή σου θα νιώσει αγαλλίαση».
Εγώ είπα, «Αλίμονο μου! Θέλει ίσως να ανακατέψει τη θλιβερή φιλία του με κάποια άλλη παρόμοια; Δεν είναι μόνος του αρκετό παράδειγμα στον κόσμο της πλάνης και της αμαρτίας; Θέλει τώρα να δυναμώσει τις κακίες του με τις κακίες του συντρόφου του έτσι που εγώ να τις δω δυο φορές πιο σκοτεινές;»
Ύστερα είπα στον εαυτό μου, «Πρέπει να πω ίσως η σοφή ψυχή να μαζέψει καρπούς από τ’ αγκάθια, κι η γεμάτη αγάπη καρδιά να βγάλει φως απ’ το σκοτάδι».
Όταν βράδιασε, πήγα και τον βρήκα μόνο στο δωμάτιό του να διαβάζει ένα βιβλίο με στίχους. «Που είναι ο καινούργιος φίλος σου;» είπα, κι εκείνος απάντησε, «Εγώ είμαι, φίλε μου». Και φανέρωνε μια ηρεμία πού ποτέ πριν δεν είχα δει σ’ αυτόν. Στα μάτια του μπόρεσα τώρα να δω ένα παράξενο φως που φώτιζε την καρδιά του. Αυτά τα μάτια όπου είχα δει πριν τη σκληρότητα, φεγγοβολούσαν τώρα με το φως της καλοσύνης. “Υστέρα, με μια φωνή που νόμισα ότι ερχόταν από κάποιον άλλο, εκείνος είπε, «Ο νέος πού γνώρισες στα παιδικά σου χρόνια και πού μαζί του πήγαινες στο σχολείο, έχει πεθάνει πια. Με το θάνατο εκείνου, γεννήθηκα εγώ. Εγώ είμαι ο καινούργιος σου φίλος πάρε το χέρι μου».
Καθώς έσφιγγα το χέρι του ένιωσα την ύπαρξη ενός ευγενικού πνεύματος που κυκλοφορούσε μέσα στο είναι του. Το σιδερένιο πριν χέρι του είχε γίνει απαλό κι ευγενικό. Τα δάχτυλά του πού χθες ξέσκιζαν σαν τα νύχια της τίγρης, σήμερα χάιδευαν την καρδιά.
Τότε, μίλησα πάλι. «Ποιος είσαι συ, και τι έγινε; Πώς έγινες αυτός ο καινούργιος άνθρωπος; Μήπως το άγιο πνεύμα μπήκε στην καρδιά σου και αγίασε την ψυχή σου; Ή μήπως παίζεις κάποιο ρόλο, εφεύρημα κάποιου ποιητή;
Κι εκείνος είπε, «Ά, φίλε μου, το πνεύμα κατέβηκε σε μένα και μ’ ευλόγησε. Μια μεγάλη αγάπη έκανε την καρδιά μου αγνό, ιερό βωμό. Είναι μια γυναίκα, φίλε μου η γυναίκα πού ως χθες εγώ νόμιζα παιχνίδι στα χέρια τού άντρα που μ’ απελευθέρωσε απ’ το σκοτάδι της κόλασης κι άνοιξε μπροστά μου τις πύλες του παραδείσου όπου και μπήκα. Μια αληθινή γυναίκα με πήρε στον Ιορδάνη ποταμό της αγάπης της και με βάφτισε. Η γυναίκα που την αδερφή της περιφρονούσα από την άγνοιά μου με ανύψωσε στο θρόνο της δόξας. Η γυναίκα που τη συντροφιά της μόλυνα με την κακία μου, εξάγνισε την καρδιά μου με την αγάπη της. Η γυναίκα που τις αδερφές της αγόραζα σα σκλάβες με το χρυσάφι του πατέρα μου, μ’ ελευθέρωσε με την ομορφιά της. Η γυναίκα που οδήγησε τον Αδάμ έξω από τον παράδεισο με τη δύναμη της θέλησής της, με ξανάμπασε στον παράδεισο με την τρυφερότητά της και την υπακοή μου».
Από το βιβλίο Χαλίλ Γκιμπράν – Σκέψεις και διαλογισμοί
Τον Δεκέμβριο του 1911 ήρθε στη ζωή ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες ποιητές. Ο Νίκος Γκάτσος, είναι μια εξαιρετική περίπτωση για τα ελληνικά γράμματα. Παρά το γεγονός ότι δημοσίευσε μια και μόνη ποιητική σύνθεση, την «Αμοργό», συγκαταλέγεται στους καλύτερους ποιητές της γενιάς του.
Καθόλου τυχαίο. Ο ίδιος ο μεγάλος Χατζιδάκις είχε χαρακτηρίσει την Αμοργό «μνημειώδες έργο του νεοελληνικού ποιητικού λόγου επειδή περιέχει βαθύτατα την ελληνική παράδοση, δεν την εκμεταλλεύεται, ενώ συγχρόνως περιέχει όλη την ευρωπαϊκή θητεία του Μεσοπολέμου».
Από τότε έως τον θάνατό του, ο Γκάτσος δημοσίευσε μόνο τρία ποιήματα: «Ελεγείο» (1946), «Ο Ιππότης και ο θάνατος» (1947) και το «Τραγούδι του παλιού καιρού» (1963) ενώ ασχολήθηκε και με τη συγγραφή στίχων μέσω των οποίων χάρισε στην ελληνική μουσική αξέχαστα τραγούδια, όπως το «Χάρτινο το Φεγγαράκι» και το «Πάει ο καιρός» αλλά και το υπέροχο "Αν θυμηθείς τ`όνειρό μου"
«Έγραψε μοναδικά τραγούδια. Όλα τα ακριβά στοιχεία της ποίησής του τα ’κανε στίχους που κινητοποίησαν τη ναρκοθετημένη νεοελληνική ευαισθησία, “έτσι καθώς κοιμόταν αναίσθητη” μες στην απέραντη αισθηματολογία των στιχουργών και των επιθεωρησιογράφων» είχε πει για τον ποιητή της «Αμοργού» ο Μάνος Χατζιδάκις.
Ο Νίκος Γκάτσος έγραψε το «Αν θυμηθείς τ`όνειρό μου» το 1958, πάνω σε μελωδία του Μίκη Θεοδωράκη η οποία χρησιμοποιήθηκε νωρίτερα στην Αγγλοϊσπανική ταινία του Μισέλ Πάουελ «Honeymoon» που ήταν και η πρώτη επιτυχία στον κινηματογράφο του συνθέτη. Το τραγούδι ήταν ακόμα μαζί με την «Μυρτιά» τα δυο πρώτα τραγούδια με τα οποία στο πρώτο του μικρό δισκάκι συστήθηκε στο Ελληνικό κοινό. Η ηχογράφηση του τραγουδιού έγινε το 1960. Η πρώτη έκδοση έγινε με τραγουδίστρια την Γιοβάνα και διεύθυνση ορχήστρας τον Μάνο Χατζιδάκι.
Στην άλλη έκδοση τη μουσική επιμέλεια είχε ο ίδιος ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης και τραγουδούσε η Μαίρη Λίντα με τον Μανώλη Χιώτη να παίζει μπουζούκι.
Το τραγούδι γνώρισε πολλές επιτυχίες και ερμηνείες. Μάλιστα το 1963 το ηχογράφησαν και οι Beatles. Η εκτίμηση που έτρεφε για το τραγούδι αυτό ο Μακ Κάρτνεϊ αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το επέλεξε για την είσοδο στη δισκογραφία της «προστατευόμενης» του Μ. Χόπκιν (1969, Post Card).
Ακολουθεί εργασία μαθητή της Α΄Γυμνασίου για την βιταμίνη Β2 στο πλαίσιο της ενότητας "Διατροφή" του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας Α΄Γυμνασίου,σχολικού έτους 2016-2017.
Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Α΄Γυμνασίου για την βιταμίνη Κ στο πλαίσιο της ενότητας "Διατροφή" του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας Α΄Γυμνασίου,σχολικού έτους:2016-2017.
Ακολουθεί εργασία μαθητή της Α΄Γυμνασίου για την Ομάδα Λίπους στο πλαίσιο της ενότητας "Διατροφή" του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας Α΄Γυμνασίου,σχολικού έτους 2016-2017.
Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Α΄ Γυμνασίου για την βιταμίνη D στο πλαίσιο της ενότητας "Διατροφή" του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας Α΄Γυμνασίου,σχολικού έτους 2016-2017.
Ακολουθεί εργασία μαθήτριας της Α΄Γυμνασίου για το ασβέστιο στο πλαίσιο της ενότητας "Διατροφή" του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας Α΄Γυμνασίου,σχολικού έτους 2016-2017.
Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Α΄Γυμνασίου για την Βιταμίνη Β1 στο πλαίσιο της ενότητας "Διατροφή" του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας Α΄ Γυμνασίου,σχολικού έτους 2016-2017
Ακολουθεί εργασία μαθητή της Α΄ Γυμνασίου για τις πρωτεΐνες στο πλαίσιο της ενότητας "Διατροφή" του μαθήματος της Οικιακής Οικονομίας Α΄Γυμνασίου,σχολικού έτους 2016-2017.
Μπορεί να ήσουν ό,τι πιο όμορφο αγάπησα, μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ' τα χείλη και δεν θα το μάθεις.
Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν, θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις.
Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου.
Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη, αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...
Με ένα εξαιρετικό stopmotion φτιαγμένο αποκλειστικά από χαρτί, το National Geographic παρουσιάζει τη ζωή ενός νεαρού Βίκιγνκ.
Οι Βίγκινγκ ήταν ένας λαός της Βόρειας Ευρώπης που εμφανίστηκαν τον Μεσαίωνα ως εξερευνητές, πειρατές, έμποροι και μισθοφόροι. Χάρη στην ικανότητά τους στη ναυσιπλοΐα και τον πόλεμο, από το 793 έως το 1066, δηλαδή την «Χρυσή Εποχή» τους, εξαπλώθηκαν σε μία τεράστια έκταση που ξεκινά από τη Ρωσία, περνά από τη σκανδιναβική χερσόνησο και διασχίζει οριζόντια ολόκληρο το Βόρειο Ατλαντικό, από την Αγγλία και τα νησιωτικά συμπλέγματα στα βόρεια της Σκωτίας μέχρι την Ισλανδία, τη Γροιλανδία και τέλος τη Βίνλαντ στο σημερινό ανατολικό Καναδά. Επίσης εμφανίσθηκαν στο Βυζάντιο, τη Βόρεια Αφρική, την Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία.
Οι χριστιανικοί λαοί της νότιας Ευρώπης αντιμετώπιζαν τους Βίκινγκ ως ικανότατους πολεμιστές αλλά συνάμα αμόρφωτους.
Το βίντεο παρέχει χρήσιμες πληροφορίες για το πως ζούσαν, πως κατασκεύαζαν τα πλοία τους και πως δρούσαν.
Αυτό είναι το πρώτο από μια σειρά βιβλίων που μεταφράζονται και προσφέρονται ελεύθερα από την ομάδα του Autismhellas, με αποκλειστική άδεια της National Autistic Society (NAS), στα πλαίσια της συνεργασίας μας με διεθνείς φορείς της κοινότητας του Αυτισμού.
Tο ενημερωτικό φυλλάδιο αυτο-υποστήριξης δημιουργήθηκε από μία ομάδα ενηλίκων που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού.
Ο σκοπός αυτού του φυλλαδίου είναι να βοηθήσει τους εφήβους και ενήλικους με αυτισμό να εκφράσουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους έτσι ώστε οι άλλοι άνθρωποι με τους οποίους συναντιώνται, να είναι ενήμεροι για τις επικοινωνιακές τους απαιτήσεις.
Σύμφωνα με διεθνή έρευνα, που έγινε το 2009 για το περιοδικό «Νew Scientist», σχεδόν οι μισοί Έλληνες αμφισβητούν την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου. Το εντυπωσιακό είναι ότι από όλες τις χώρες όπου διεξήχθη η έρευνα, η Ελλάδα ξεπερνά σε επίπεδα αποδοχής της εξελικτικής θεωρίας μόνο τις ΗΠΑ. Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η επιστημονική κοινότητα έχει αποδεχθεί την ορθότητα της θεωρίας αυτής και ότι η Ορθόδοξη αλλά και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με επίσημες ανακοινώσεις τους τη θεωρούν συμβατή με τη χριστιανική πίστη.
Επίσης ένα πολύ μεγάλο ποσοστό Ελλήνων- ευτυχώς για μας δεν έχει γίνει ακόμα έρευνα- πιστεύει σε παραφυσικά και παρα-επιστημονικά φαινόμενα όπως : στα φαντάσματα, στις θεωρίες συνωμοσίας, στα μάγια, στη γρουσουζιά, την γλωσσοφαγιά και το κακό μάτι, στα σημαδιακά όνειρα, στην επίδραση των άστρων, στην πρόβλεψη των μελλούμενων(π.χ χαρτομαντεία, καφεμαντεία) και πάρα πολλά άλλα.
Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά; Αναρωτιέμαι πως γίνεται να κυριαρχεί ο ανορθολογισμός σε μια χώρα σαν την Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα κατέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά φοίτησης στις υψηλότερες βαθμίδες εκπαίδευσης;
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΓΣΕΕ το 2012 το 51,5% των νέων ηλικίας 20 ετών φοιτούσε σε κάποια ανώτατη σχολή(ΑΕΙ), ενώ αν υπολογίσουμε και τις ανώτερες σχολές (ΤΕΙ) το ποσοστό φτάνει περίπου στο 67%. Φυσικά το ποσοστό αυτό θα μεγαλώσει και άλλο αν συνυπολογίσουμε και τα ελληνόπουλα που φοιτούν σε σχολές του εξωτερικού καθώς και εκείνα που σπουδάζουν σε ιδιωτικά κολλέγια που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας.
Η παραπάνω αντίθεση πιστεύω είναι ενδεικτική ότι στη χώρα μας μπορεί να έχουμε πλεόνασμα εκπαίδευσης αλλά έχουμε και έλλειμμα Παιδείας. Το μεγάλο όμως ερώτημα είναι αν αυτό το πλεόνασμα εκπαίδευσης είναι μια από τις αιτίες που δημιουργούν το έλλειμμα Παιδείας; Το κείμενο αυτό θα προσπαθήσει να απαντήσει.
Άλλο εκπαίδευση και άλλο Παιδεία
Συνηθίζουμε στη χώρα μας να συγχέουμε τις έννοιες: την εκπαίδευση με την Παιδεία. Συνήθως μάλιστα τις ταυτίζουμε. Όπως ταυτίζουμε την εγγραμματοσύνη με τη μόρφωση. Πρόκειται όμως για έννοιες με κοινό περιεχόμενο; Αδιαμφισβήτητα όχι.
Η εκπαίδευση είναι ο τρόπος απόκτησης γνώσεων περιορισμένου εύρους και βάθους που παρέχονται, ως επί το πλείστον, από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα ( σχολεία, πανεπιστήμια , σχολές κ.α.). Αφορά την παροχή εφοδίων και ανάπτυξη δεξιοτήτων με σκοπό κυρίως την επαγγελματική πορεία του ατόμου.
Παιδεία είναι η διαδρομή απόκτησης ολιστικής ωριμότητας που δεν είναι μόνο γνωστική αλλά και πνευματική, συναισθηματική, συμπεριφοριστική και τελικά πολιτική. Είναι δηλαδή η γενικότερη καλλιέργεια της προσωπικότητας που προέρχεται από πολλές πηγές και από ένα σύνολο εμπειριών και ενδιαφερόντων. Σαφώς δεν είναι μόνο αποτέλεσμα σχολικής και πανεπιστημιακής μόρφωσης αλλά μπορείς να την αντλήσεις από παντού ,(πέρα από το σχολείο),από την οικογένεια ,τους φίλους, από μια καλή συζήτηση, από τις τέχνες ,από ένα βιβλίο ,από ένα πίνακα , από ένα τραγούδι, μια ταινία ή ένα θέατρο και από ένα σωρό άλλα. Ενώ με την εκπαίδευση μπορείς να βελτιώσεις τις ικανότητες και τις δεξιότητές σου σε συγκεκριμένα αντικείμενα, με την Παιδεία γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Η μορφωσιολατρεία γεννάει α-παιδεία
Αν παρατηρήσουμε τι επικρατεί σήμερα στην ελληνική κοινωνία θα διαπιστώσουμε ότι ενώ η εκπαίδευση είναι βασική προτεραιότητα της ελληνικής οικογένειας (ουσιαστικά πρόκειται για αμόκ) δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο και για την Παιδεία.
ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΗ
Ας παρατηρήσουμε τον μέσο Έλληνα μαθητή. Αλήθεια πόσο συνυφασμένη με Παιδεία είναι η παντελής στράγγιση του χρόνου του και ο αφανισμός της παιδικότητάς του; Καθημερινά μετά την πρωινή σχολική εκπαίδευση ακολουθεί μια δεύτερη βάρδια έχοντας πάρει πολλή «δουλειά για το σπίτι». Επιπροσθέτως θεωρείται δεδομένο ότι θα πρέπει να έχει και εξωσχολική βοήθεια. Το πιο παράδοξο είναι ότι αυτή την εξωσχολική βοήθεια την λαμβάνουν κυρίως οι πολύ καλοί μαθητές δηλαδή αυτοί που κανονικά δεν θα έπρεπε να την έχουν ανάγκη. Άλλο παράδοξο είναι το γεγονός ότι είμαστε διεθνείς πρωταθλητές στο κυνήγι πιστοποιητικών προσόντων. Τα παιδιά πρέπει να πάρουν πτυχίο από τουλάχιστον δύο ξένες γλώσσες. Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο με τόσους κατόχους διδακτικής επάρκειας της Αγγλικής γλώσσας (Proficiency) και μάλιστα στην ηλικία 15-16 ετών. Πόσο σουρεαλισμό φανερώνει το γεγονός ότι μεγάλο ποσοστό των παιδιών της χώρας έχουν τα προσόντα να διδάξουν επαγγελματικά Αγγλικά; Οι έλληνες μαθητές εκπαιδεύονται σχεδόν όλη μέρα και για πάρα πολλά χρόνια. Μάλιστα, στις μέρες μας, πλέον θεωρείται δεδομένο ότι εκπαίδευση δεν σταματά όπως παλιά στο Πανεπιστήμιο αλλά με την απόκτηση Master ή Διδακτορικού και μετά 2ου Διδακτορικού και πάει λέγοντας. Φυσικά αυτό το ασταμάτητο κυνήγι «χαρτιών» δεν γίνεται για την ικανοποίηση ενδιαφερόντων ή ονείρων αλλά για την απόκτηση προσόντων που ίσως χρειαστούν στο μέλλον για καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση. Έτσι λοιπόν ένα πολύ μεγάλο μέρος των οικογενειακών προϋπολογισμών πηγαίνει στην ιδιωτική εκπαίδευση (ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, φροντιστήρια γενικής εκπαίδευσης , φροντιστήρια ξένων γλωσσών, ιδιωτικά ΙΕΚ, ιδιωτικά Κολλέγια, σχολές, δίδακτρα μεταπτυχιακών κ.ά.). Δυστυχώς έχουμε περάσει στα παιδιά μας να αποζητούν μόνο την εκείνες τις γνώσεις που μπορούν να τους φανούν χρήσιμες και να υποτιμούν την πραγματική και ανιδιοτελή Γνώση.
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ : ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Το περίσσευμα εκπαίδευσης φαίνεται και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το φίλτρο εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τις Πανελλαδικές ή Πανελλήνιες εξετάσεις. Ακόμα και από τον τίτλο καταλαβαίνεις την υπερβολή. Λες και είναι οι εξετάσεις πάντων των Ελλήνων. Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς μεγάλο μέρος της κοινωνίας ζει και αναπνέει για τις εξετάσεις αυτές. Φοράμε όλοι τα καλά μας για να παρακολουθήσουμε τη μεγάλη μονομαχία με μονομάχους τα παιδιά μας ελπίζοντας ότι το δικό μας παιδί θα βγει ζωντανό από την αρένα. Και οι επίσημοι υψηλά ιστάμενοι με περίσσεια υποκρισίας εύχονται «καλή επιτυχία σε όλους τους μαθητές» λες και είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο σε ένα τόσο σκληρό διαγωνισμό.
Πρόκειται για μια εντελώς απάνθρωπη διαδικασία, μια βαριά ασθένεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος που ποτέ καμία κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν είχε την τόλμη να τα βάλει μαζί της. Και καμία δεν είχε ποτέ το θάρρος να πει καθαρά ότι η ανάγκη ύπαρξης των πανελλαδικών εξετάσεων είναι μια τεχνητή ανάγκη η οποία έχει διατηρηθεί για οικονομικούς λόγους, σε καμία περίπτωση για παιδαγωγικούς. Ότι δυστυχώς μεγάλο μέρος των εκπαιδευτικών στράφηκε προς τα εκεί για να βγάλει το ψωμί του. Εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε φροντιστήρια ή παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα προετοιμάζοντας υποψηφίους Πανελλαδικών εξετάσεων. Φυσικά και πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που εργάζονται εκτός δημοσίου σχολείου αλλά δεν γίνεται να συνεχίσουμε άλλο να βασανίζουμε τα παιδιά μας αλλά και να διαλύουμε τα σχολεία μας για χάρη των Πανελλαδικών εξετάσεων. Εκτός εάν θεωρούμε φυσιολογικά φαινόμενα τα εξής : τις μεταιχμιακές διαταραχές λόγω άγχους που βιώνουν οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου, την πλήρη απαξίωση που νιώθουν για τα μαθήματα εντός σχολείου στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου , την οικονομική αφαίμαξη των νοικοκυριών καθώς και το γεγονός ότι οι σχολικές αίθουσες αδειάζουν κάθε Απρίλη και Μάιο για να μπορέσουν οι υποψήφιοι να βρουν παραπάνω χρόνο να κάνουν επαναλήψεις;
Αν είχαμε στη χώρα μας εκπαίδευση που καλλιεργεί την Παιδεία τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν τελείως διαφορετικά. Καταρχάς δεν θα χρειαζόταν να κάνουν ενισχυτική διδασκαλία( φροντιστήριο) όλοι οι μαθητές συμπεριλαμβανομένων και των αρίστων. Θα έκαναν υποχρεωτική ενισχυτική διδασκαλία στο σχολείο μόνοι οι αδύναμοι μαθητές , όπως γίνεται σε κάποιες προηγμένες εκπαιδευτικά χώρες, σε ζώνες μετά το πέρας του πρωινού μαθήματος. Αυτή λοιπόν θα ήταν μια επαγγελματική λύση για χιλιάδες αδιόριστους συναδέλφους μας που θα μπορούσαν να εργάζονται παρέχοντας ενισχυτική διδασκαλία στο σχολείο ενώ σήμερα είναι αναγκασμένοι να στρέφονται σε άλλους χώρους εκτός δημόσιας εκπαίδευσης για να επιβιώσουν. Με αυτόν τον τρόπο θα επανερχόταν στις πραγματικές διαστάσεις το φαινόμενο που βιώνουμε σήμερα όπου το επικουρικό έχει αντικαταστήσει το κύριο δηλαδή η φροντιστηριακή βοήθεια έχει αντικαταστήσει την σχολική εκπαίδευση. Μια άλλη διέξοδος θα ήταν αν λειτουργούσαν όπως πρέπει οι δομές ειδικής αγωγής. Αυτά όμως συμβαίνουν δυστυχώς μόνο σε χώρες που θεωρούν την εκπαίδευση μέρος της Παιδείας και όχι μέρος της οικονομίας.
Η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης είναι η βασικότερη αιτία της υποβάθμισής . Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat (2015) η Ελλάδα βρίσκεται και τυπικά πλέον στην τελευταία θέση στην Ευρώπη για δαπάνες στην εκπαίδευση. Για τον αντίλογο που θα ισχυριστεί ως συνήθως «μα αφού δεν υπάρχουν χρήματα» η απάντηση είναι ότι « ακόμα και όταν πριν μερικά χρόνια υπήρχαν χρήματα τι κάναμε;»
Ένας άλλος αντίλογος θα πει ότι «οι Πανελλαδικές εξετάσεις είναι ένας καλός τρόπος αξιολόγησης γιατί είναι αδιάβλητες». Όντως το μόνο που έχουν να περηφανευτούν είναι ότι είναι αδιάβλητες. Αλλά και τι σημαίνει αυτό αλήθεια; Και μια κλήρωση θα μπορούσε να είναι αδιάβλητη. Πέρα όμως από το αδιάβλητο οι εξετάσεις αυτές δεν έχουν κανένα άλλο από τα κύρια χαρακτηριστικά μιας καλής αξιολόγησης :
1) Δεν έχουν Εγκυρότητα αφού δεν αξιολογούν την ικανότητα της κριτικής σκέψης και της βαθύτερης εννοιολογικής κατανόησης παρά αξιολογούν την ικανότητα απομνημόνευσης και μίμησης. Είναι τόσο τυποποιημένα τα θέματα των εξετάσεων που δεν απαιτείται καμία ικανότητα σαν τις παραπάνω για να έχει κάποιος μαθητής καλή επίδοση. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχει απαντήσει σε χιλιάδες ερωτήσεις και να έχει λύσει χιλιάδες ασκήσεις ώστε την ώρα της εξέτασης να βρεθεί μπροστά σε ίδια ή παρόμοια θέματα. Δηλαδή ουσιαστικά μιλάμε για μια άκρως τυποποιημένη προετοιμασία που έχει σκοπό την επιτυχή αντιμετώπιση επίσης άκρως τυποποιημένων θεμάτων εξετάσεων.
2) Δεν έχουν Αντικειμενικότητα: Μια αξιολόγηση χαρακτηρίζεται αντικειμενική όταν δεν επηρεάζεται από άσχετους, ως προς την αξία του εξεταζομένου παράγοντες πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι εξεταζόμενοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες. Και ρωτάω λοιπόν πως μπορούμε να μιλάμε για ίδιες ευκαιρίες όταν υπάρχουν μαθητές που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για φροντιστήριο;
Όταν η εκπαίδευση από σκοπός Παιδείας γίνεται αυτοσκοπός
Αν η εκπαίδευση διαπνεόταν από το πνεύμα της Παιδείας δεν θα είχε τυχοδιωκτικό χαρακτήρα όπως έχει σήμερα στη χώρα μας όπου τα κίνητρα είναι ο ανταγωνισμός, ο ατομικισμός και η αναρρίχηση εις βάρος των άλλων. Βλέπετε η Παιδεία κάνει τον άνθρωπο να επιδιώκει και παλεύει για την βελτίωση και των υπολοίπων συνανθρώπων του και όχι να αγωνιά και να μεθοδεύει τη δική του μόνο ευημερία. Πάρτε για παράδειγμα την αγαπημένη έκφραση των Ελλήνων για την επαγγελματική επιτυχία : Λέμε «ο τάδε πρόκοψε» και εννοούμε ότι ανήλθε οικονομικά ή σε κάποιο αξίωμα. Η αξία της εκπαίδευσης είναι συνήθως ανταλλάξιμη γι’ αυτό και ακολουθεί συνταγές ατομικής ωφέλειας ενώ η Παιδεία στοχεύει στην όξυνση του βλέμματος και στο φωτισμό των οριζόντων για την πολιτισμική βελτίωση του συνόλου. Και αν απορούμε πως γίνεται να μην επικρατεί συνολική ευημερία σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που οι πολίτες της έχουν ως μέγιστη προτεραιότητα την εκπαίδευσή τους, η απάντηση είναι προφανής : όταν η εκπαίδευση είναι ένα είδος ατομικού πρωταθλητισμού που δεν στοχεύει στο κοινό καλό, τότε πως αλήθεια περιμένουμε αυτό να επιτευχθεί; Πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι η ατομική ευημερία προϋποθέτει τη συλλογική ευημερία και αυτό είναι θέμα Παιδείας.
Στο βάθος τους όλα όσα μας αφορούν είναι θέματα Παιδείας. Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως πολίτες αυτής της χώρας θα είχαν πιο εύκολη λύση εάν δίναμε την αξία που της αρμόζει στην Παιδεία και δεν την υποβαθμίζαμε τόσο, ταυτίζοντάς την με μια, χωρίς Παιδεία, εκπαίδευση. Η υπερβολική δόση εκπαίδευσης βλάπτει σοβαρά την Παιδεία αφού η ποιότητα χάνεται μέσα στην ποσότητα . Αντί η εκπαίδευση να έχει σαν απώτερο σκοπό την υπηρέτηση της Παιδείας έχει γίνει αυτοσκοπός.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εκπαιδευτική ιστοσελίδα Alfavita.gr
Το στρες εμφανίζεται όταν κάποιος βιώνει υπερβολικά υψηλά επίπεδα συναισθηματικής και πνευματικής πίεσης.
Αυτή η πίεση προκαλεί το άγχος – μια επιβλαβή ψυχολογική κατάσταση που δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι μπορεί να μας σκοτώσει. Το ανθρώπινο σώμα συνίσταται συνολικά από 78 όργανα· τα οποία χωρίζονται σε 13 «κύρια» συστήματα.
Από όλα αυτά, πέντε θεωρούνται ζωτικά: ο εγκέφαλος, η καρδιά, τα νεφρά, το συκώτι και οι πνεύμονες. Γιατί το αναφέρουμε αυτό; Επειδή το στρες επιδρά αρνητικά σε όλα αυτά!
Σε αυτό το άρθρο, θα συζητήσουμε την επίδραση του σε 8 κύρια συστήματα οργάνων, ώστε ύστερα να θεωρήσουμε πιο επιτακτική την ανάγκη αποβολής του από τη ζωή μας.
Η επίδραση του στρες και του άγχους στο σώμα και συγκεκριμένα στα 8 κύρια συστήματα οργάνων:
1. Καρδιαγγειακό σύστημα
Το καρδιαγγειακό σύστημα συνίσταται από την καρδιά και τα αιμοφόρα αγγεία μας και αποτελεί έναν πιθανότατο στόχο του χρόνιου στρες, απειλητικού για τη ζωή μας. Οι καρδιαγγειακές παθήσεις αντιστοιχούν κατά προσέγγιση σε 610.000 θανάτους τον χρόνο μόνο στις ΉΠΑ. Και σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, είναι η κύρια αιτία θανάτου τόσο για άντρες, όσο και για γυναίκες.
Όλο και περισσότερες έρευνες συνεχίζουν να συνδέουν άμεσα τις καρδιαγγειακές παθήσεις με το στρες. Η παρουσία του στρες, ειδικά συνδεόμενη με άλλες επικίνδυνες συμπεριφορές (π.χ. το κάπνισμα και ο αλκοολισμός) φαίνεται να αυξάνει κατά πολύ την πιθανότητα εμφάνισης αυτής της πάθησης.
2. Νευρικό σύστημα
Ο εγκέφαλος και ο νωτιαίος μυελός αποτελούν τα βασικά τμήματα του νευρικού συστήματος. Το αυτόνομο νευρικό σύστημα (ΑΝΣ) έχει τον κύριο και άμεσο ρόλο στη σωματική απόκριση στο στρες και χωρίζεται στο συμπαθητικό νευρικό σύστημα (ΣΝΣ) και στο παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα (ΠΝΣ).
Το στρες εκκινεί και καταλήγει στον εγκέφαλο. Αυτό είναι που ενεργοποιεί την απόκριση «μάχης ή φυγής» και απελευθερώνει τις ορμόνες του στρες, οι οποίες ύστερα εκκρίνονται σε όλο το σώμα, κάνοντας την καρδιά να χτυπά γρηγορότερα, την αναπνοή πιο έντονη, τα αιμοφόρα αγγεία των χεριών να διαστέλλονται κλπ. Εν ολίγοις, το χρόνιο στρες είναι βλαβερό για τον εγκέφαλο.
3. Αναπνευστικό σύστημα
Ο βρόγχος, ο λάρυγγας, οι πνεύμονες, η μύτη, ο φάρυγγας και η τραχεία δημιουργούν το αναπνευστικό σύστημα. Η απόκριση «μάχης ή φυγής» του εγκεφάλου προκαλεί έντονη και γρήγορη αναπνοή, που μερικές φορές φτάνει σε σημείο υπεραερισμού.
Οι κρίσεις πανικού- ένα ξαφνικό αίσθημα οξέος και έντονου άγχους- αποτελούν μια κοινή πάθηση για όσους αντιμετωπίζουν χρόνιο στρες.
4. Μυοσκελετικό σύστημα
Τα κόκκαλα, οι αρθρώσεις και οι μύες μας συνιστούν το μυοσκελετικό σύστημα. Όπως γνωρίζουμε, το στρες έχει τον τρόπο να μας κάνει νευρικούς. Σε μια έντονη κατάσταση, η ένταση αυτή απελευθερώνεται και μας κάνει να «τσιτωνόμαστε».
Το χρόνιο στρες κάνει τους μύες στο σώμα μας να είναι συχνά ή και συνέχεια σε μια κατάσταση επιφυλακής· χρόνιες επίπονες παθήσεις και μυοσκελετικά προβλήματα μπορούν να κάνουν την εμφάνιση τους με αυτό τον τρόπο. 5. Αναπαραγωγικό σύστημα
Το αναπαραγωγικό μας σύστημα περιλαμβάνει τους γεννητικούς αδένες, τα βοηθητικά όργανα (π.χ. προστάτη, μήτρα), τα γεννητικά όργανα, τους μαστικούς αδένες και το πέος στον άνδρα. Και στα δύο φύλα, το αναπαραγωγικό σύστημα επηρεάζεται από το νευρικό. Στους άνδρες, το ΑΝΣ παράγει τεστοστερόνη και ενεργοποιεί το συμπαθητικό νευρικό σύστημα για να δημιουργήσει διέγερση· το στρες λοιπόν δημιουργεί δυσλειτουργία σε αυτό ακριβώς το σημείο.
Για τις γυναίκες, το στρες επιδρά σε μια σειρά λειτουργιών: στην ωορρηξία, στο προεμμηνορροϊκό σύνδρομο, στην εμμηνόπαυση και στη σεξουαλική επιθυμία. Το στρες κάνει τον εγκέφαλο να απελευθερώσει κορτιζόλη, η οποία, με το πέρασμα του χρόνου, μπορεί να επιδράσει αρνητικά στη φυσιολογική λειτουργία των ανατομικών αναπαραγωγικών στοιχείων. 6. Ενδοκρινικό σύστημα
Τα επινεφρίδια, ο υποθάλαμος, το πάγκρεας, ο παραθυροειδής, η επίφυση, η υπόφυση, τα ωάρια, οι όρχεις και ο θύμος συνιστούν το ενδοκρινικό σύστημα. Για μια ακόμη φορά, ο εγκέφαλος εκκινεί την απελευθέρωση ορμονών του στρες, της κορτιζόλης και της επινεφρίνης, μέσω του υποθαλάμου. Τα επινεφρίδια, τα οποια βρίσκονται κοντά στα νεφρά, παράγουν κορτιζόλη και επινεφρίνη κατά το στρες, ορμόνες οι οποίες αυξάνουν τα επίπεδα επιφυλακής του σώματος.
Το συκώτι παράγει γλυκόζη κατά την προαναφερόμενη διαδικασία, κάτι που θα παρείχε βοήθεια σε περίπτωση «μάχης ή φυγής». Ωστόσο, αυτή η υπερβολική περιεκτικότητα ζάχαρης στο αίμα θα μπορούσε να οδηγήσει μέχρι και σε διαβήτη τύπου 2 σε ευάλωτες ομάδες, όπως οι παχύσαρκοι.
Η διαχείριση του στρες είναι απαραίτητη στη διαδικασία διατήρησης ενός φυσιολογικού επιπέδου ζαχάρου στο αίμα- και έτσι στην αποφυγή του διαβήτη και άλλων συναφών παθήσεων σε ορισμένες περιπτώσεις.
7. Δερματικό σύστημα
Αυτό περιλαμβάνει τα μαλλιά, τα νύχια και το δέρμα. Το δερματικό σύστημα παίζει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της σωματικής ισορροπίας, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας, της ρύθμισης της θερμοκρασίας, της αισθητηριακής απόκρισης, της βιοχημικής σύνθεσης και της απορρόφησης (των θρεπτικών συστατικών).
Για να λειτουργεί το δερματικό σύστημα σωστά, απαιτείται η σωστή λειτουργία άλλων εσωτερικών συστημάτων. Το στρες διαταράσσει την κανονική λειτουργία αυτού, κάτι που μπορεί να δημιουργήσει μειωμένη κυκλοφορία του αίματος στο δέρμα, ανελαστικότητα του, αποσταθεροποίηση των αδενικών λειτουργιών και διατάραξη της αποκατάστασης του ιστού.
8. Πεπτικό σύστημα
Το πεπτικό σύστημα περιλαμβάνει τον οισοφάγο, το στομάχι, το λεπτό και παχύ έντερο, όπως επίσης και το ορθό, την απόφυση, το πάγκρεας και τη χολή. Η κατανάλωση υπερβολικής ποσότητας φαγητού, ποτού και νικοτίνης μπορεί να προκαλέσει αίσθημα καύσου ή γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση- ένα κοινό πρόβλημα για εκείνους που αντιμετωπίζουν χρόνιο στρες.
Το στρες μπορεί επίσης να αυξήσει την ευαισθησία του στομάχου, κάτι που θα επιδεινώσει και την αίσθηση των παραπάνω συμπτωμάτων.
Τρόποι αντιμετώπισης του στρες!
– Αλλαγές στον τρόπο ζωής: η μείωση του στρες και οι θετικές αλλαγές στον τρόπο ζωής μας είναι αδιαχώριστες. Η βελτίωση της συνολικής υγείας και η ικανότητα διαχείρισης του στρες συχνά επιτυγχάνεται μέσω συχνής άσκησης, ισορροπημένης διατροφής και αποφυγή υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ, καφεΐνης και καπνού.
– Πρακτικές χαλάρωσης: βαθιές αναπνοές, τεχνικές χαλάρωσης, τεχνικές διαλογισμού, χαλάρωση των μυών, γιόγκα, μασάζ και ύπνος.
– Θεραπείες μέσω βοτάνων: περιλαμβάνει την αρωματοθεραπεία, την κατανάλωση βαλεριάνας, χαμομηλιού και τήλιου.
Δείτε στο βίντεο του TED πως το στρες επηρεάζει το σώμα μας
Μέσα από το βίντεο του TED-Εd, βλέπουμε με πολύ απλό τρόπο πώς αντιδρά ο οργανισμός μας στο στρες και πώς επηρεάζεται η γενικότερη υγεία μας αφού τα συνεχόμενα αγχώδη συναισθήματα μπορούν να ευθύνονται για βλάβες των ζωτικών οργάνων μας, αλλά και για την πρόκληση σοβαρών και χρόνιων ασθενειών.
ΌΠοιες είναι οι πιθανότητες να μας αντικαταστήσει στη δουλειά ένα ρομπότ; Ποιος θα είναι ο πληθυσμός της Γης; Οι μητροπόλεις του μέλλοντος θα μοιάζουν με κυψέλες; Και πόσο χώρο θα έχουμε στα μελλοντικά μας διαμερίσματα; Ανάμεσα στο σήμερα και στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον των 100 επόμενων ετών, το BBC παρουσιάζει τους πέντε αριθμούς που θα καθορίσουν τη ζωή στον πλανήτη. Μεταξύ αυτών είναι και στοιχεία που μας αφορούν άμεσα, αφού αναφέρονται στο κοντινό 2030. Ο παγκόσμιος πληθυσμός, η ενέργεια, το προσδόκιμο ζωής, οι μητροπόλεις του μέλλοντος, η αυτοματοποίηση της εργασίας, είναι τα κύρια θέματα που εξετάζουν ουσιαστικά το τι κρύβει η ζωή για την ανθρωπότητα, τα επόμενα 100 χρόνια. Πόσο πιθανό είναι η δουλειά μου να αυτοματοποιηθεί στο μέλλον; Σχεδόν οι μισές δουλειές στις ΗΠΑ θα μπορούσαν σύντομα να γίνονται από ρομπότ ή υπολογιστές, σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Ωστόσο, ορισμένες θέσεις εργασίας έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να αυτοματοποιηθούν από άλλες. Οι λογιστές, οι οδηγοί ταξί και οι πωλητές telemarketing είναι πιθανόν να αντικατασταθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία -ή στις επόμενες δύο δεκαετίες- ενώ οι θέσεις εργασίας που απαιτούν δημιουργικότητα, χειρωνακτική επιδεξιότητα, συμπόνια και ενσυναίσθηση θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ περισσότερο. Οι μελλοντικές αγορές εργασίας θα πρέπει να προσαρμοστούν στις πιέσεις που επιβάλλονται από την αυτοματοποίηση. Πόσο θα αυξηθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός; Σύμφωνα με το πιθανότερο σενάριο του ΟΗΕ ο παγκόσμιος πληθυσμός θα φτάσει τα 11,2 δισ μέχρι το έτος 2100. Όμως αυτό δεν είναι απολύτως βέβαιο. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα ο παγκόσμιος πληθυσμός να εκτιναχθεί στα 16,6 δισεκατομμύρια μέχρι το τέλος του αιώνα. Μπορεί όμως και να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα -περίπου στα 7,3 δις. (σήμερα ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι 7,5 δις.). Πάντως, σε όλα τα σενάρια του ΟΗΕ, ο πληθυσμός συνεχίζει να έχει αυξητική τάση τουλάχιστον μέχρι το έτος 2050. [Πηγή: www.doctv.gr]Ποια πράγματα θα καθορίσουν τον κόσμο, μέσα στα επόμενα 100 χρόνια DOCTV.GR 5 Απριλίου 2017 Ποιες είναι οι πιθανότητες να μας αντικαταστήσει στη δουλειά ένα ρομπότ; Ποιος θα είναι ο πληθυσμός της Γης; Οι μητροπόλεις του μέλλοντος θα μοιάζουν με κυψέλες; Και πόσο χώρο θα έχουμε στα μελλοντικά μας διαμερίσματα; Ανάμεσα στο σήμερα και στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον των 100 επόμενων ετών, το BBC παρουσιάζει τους πέντε αριθμούς που θα καθορίσουν τη ζωή στον πλανήτη. Μεταξύ αυτών είναι και στοιχεία που μας αφορούν άμεσα, αφού αναφέρονται στο κοντινό 2030. Ο παγκόσμιος πληθυσμός, η ενέργεια, το προσδόκιμο ζωής, οι μητροπόλεις του μέλλοντος, η αυτοματοποίηση της εργασίας, είναι τα κύρια θέματα που εξετάζουν ουσιαστικά το τι κρύβει η ζωή για την ανθρωπότητα, τα επόμενα 100 χρόνια. Πόσο πιθανό είναι η δουλειά μου να αυτοματοποιηθεί στο μέλλον; Σχεδόν οι μισές δουλειές στις ΗΠΑ θα μπορούσαν σύντομα να γίνονται από ρομπότ ή υπολογιστές, σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Ωστόσο, ορισμένες θέσεις εργασίας έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να αυτοματοποιηθούν από άλλες. Οι λογιστές, οι οδηγοί ταξί και οι πωλητές telemarketing είναι πιθανόν να αντικατασταθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία -ή στις επόμενες δύο δεκαετίες- ενώ οι θέσεις εργασίας που απαιτούν δημιουργικότητα, χειρωνακτική επιδεξιότητα, συμπόνια και ενσυναίσθηση θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ περισσότερο. Οι μελλοντικές αγορές εργασίας θα πρέπει να προσαρμοστούν στις πιέσεις που επιβάλλονται από την αυτοματοποίηση. Πόσο θα αυξηθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός; Σύμφωνα με το πιθανότερο σενάριο του ΟΗΕ ο παγκόσμιος πληθυσμός θα φτάσει τα 11,2 δισ μέχρι το έτος 2100. Όμως αυτό δεν είναι απολύτως βέβαιο. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα ο παγκόσμιος πληθυσμός να εκτιναχθεί στα 16,6 δισεκατομμύρια μέχρι το τέλος του αιώνα. Μπορεί όμως και να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα -περίπου στα 7,3 δις. (σήμερα ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι 7,5 δις.). Πάντως, σε όλα τα σενάρια του ΟΗΕ, ο πληθυσμός συνεχίζει να έχει αυξητική τάση τουλάχιστον μέχρι το έτος 2050. [Πηγή:Ποια πράγματα θα καθορίσουν τον κόσμο, μέσα στα επόμενα 100 χρόνια DOCTV.GR 5 Απριλίου 2017 Ποιες είναι οι πιθανότητες να μας αντικαταστήσει στη δουλειά ένα ρομπότ; Ποιος θα είναι ο πληθυσμός της Γης; Οι μητροπόλεις του μέλλοντος θα μοιάζουν με κυψέλες; Και πόσο χώρο θα έχουμε στα μελλοντικά μας διαμερίσματα; Ανάμεσα στο σήμερα και στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον των 100 επόμενων ετών, το BBC παρουσιάζει τους πέντε αριθμούς που θα καθορίσουν τη ζωή στον πλανήτη. Μεταξύ αυτών είναι και στοιχεία που μας αφορούν άμεσα, αφού αναφέρονται στο κοντινό 2030. Ο παγκόσμιος πληθυσμός, η ενέργεια, το προσδόκιμο ζωής, οι μητροπόλεις του μέλλοντος, η αυτοματοποίηση της εργασίας, είναι τα κύρια θέματα που εξετάζουν ουσιαστικά το τι κρύβει η ζωή για την ανθρωπότητα, τα επόμενα 100 χρόνια. Πόσο πιθανό είναι η δουλειά μου να αυτοματοποιηθεί στο μέλλον; Σχεδόν οι μισές δουλειές στις ΗΠΑ θα μπορούσαν σύντομα να γίνονται από ρομπότ ή υπολογιστές, σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Ωστόσο, ορισμένες θέσεις εργασίας έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να αυτοματοποιηθούν από άλλες. Οι λογιστές, οι οδηγοί ταξί και οι πωλητές telemarketing είναι πιθανόν να αντικατασταθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία -ή στις επόμενες δύο δεκαετίες- ενώ οι θέσεις εργασίας που απαιτούν δημιουργικότητα, χειρωνακτική επιδεξιότητα, συμπόνια και ενσυναίσθηση θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ περισσότερο. Οι μελλοντικές αγορές εργασίας θα πρέπει να προσαρμοστούν στις πιέσεις που επιβάλλονται από την αυτοματοποίηση. Πόσο θα αυξηθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός; Σύμφωνα με το πιθανότερο σενάριο του ΟΗΕ ο παγκόσμιος πληθυσμός θα φτάσει τα 11,2 δισ μέχρι το έτος 2100. Όμως αυτό δεν είναι απολύτως βέβαιο. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα ο παγκόσμιος πληθυσμός να εκτιναχθεί στα 16,6 δισεκατομμύρια μέχρι το τέλος του αιώνα. Μπορεί όμως και να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα -περίπου στα 7,3 δις. (σήμερα ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι 7,5 δις.). Πάντως, σε όλα τα σενάρια του ΟΗΕ, ο πληθυσμός συνεχίζει να έχει αυξητική τάση τουλάχιστον μέχρι το έτος 2Ποια πράγματα θα καθορίσουν τον κόσμο, μέσα στα επόμενα 100 χρόνια DOCTV.GR 5 Απριλίου 2017 Ποιες είναι οι πιθανότητες να μας αντικαταστήσει στη δουλειά ένα ρομπότ; Ποιος θα είναι ο πληθυσμός της Γης; Οι μητροπόλεις του μέλλοντος θα μοιάζουν με κυψέλες; Και πόσο χώρο θα έχουμε στα μελλοντικά μας διαμερίσματα; Ανάμεσα στο σήμερα και στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον των 100 επόμενων ετών, το BBC παρουσιάζει τους πέντε αριθμούς που θα καθορίσουν τη ζωή στον πλανήτη. Μεταξύ αυτών είναι και στοιχεία που μας αφορούν άμεσα, αφού αναφέρονται στο κοντινό 2030. Ο παγκόσμιος πληθυσμός, η ενέργεια, το προσδόκιμο ζωής, οι μητροπόλεις του μέλλοντος, η αυτοματοποίηση της εργασίας, είναι τα κύρια θέματα που εξετάζουν ουσιαστικά το τι κρύβει η ζωή για την ανθρωπότητα, τα επόμενα 100 χρόνια. Πόσο πιθανό είναι η δουλειά μου να αυτοματοποιηθεί στο μέλλον; Σχεδόν οι μισές δουλειές στις ΗΠΑ θα μπορούσαν σύντομα να γίνονται από ρομπότ ή υπολογιστές, σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Ωστόσο, ορισμένες θέσεις εργασίας έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να αυτοματοποιηθούν από άλλες. Οι λογιστές, οι οδηγοί ταξί και οι πωλητές telemarketing είναι πιθανόν να αντικατασταθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία -ή στις επόμενες δύο δεκαετίες- ενώ οι θέσεις εργασίας που απαιτούν δημιουργικότητα, χειρωνακτική επιδεξιότητα, συμπόνια και ενσυναίσθηση θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ περισσότερο. Οι μελλοντικές αγορές εργασίας θα πρέπει να προσαρμοστούν στις πιέσεις που επιβάλλονται από την αυτοματοποίηση. Πόσο θα αυξηθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός; Σύμφωνα με το πιθανότερο σενάριο του ΟΗΕ ο παγκόσμιος πληθυσμός θα φτάσει τα 11,2 δισ μέχρι το έτος 2100. Όμως αυτό δεν είναι απολύτως βέβαιο. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα ο παγκόσμιος πληθυσμός να εκτιναχθεί στα 16,6 δισεκατομμύρια μέχρι το τέλος του αιώνα. Μπορεί όμως και να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα -περίπου στα 7,3 δις. (σήμερα ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι 7,5 δις.). Πάντως, σε όλα τα σενάρια του ΟΗΕ, ο πληθυσμός συνεχίζει να έχει αυξητική τάση τουλάχιστον μέχρι το έτος 2050Ποια πράγματα θα καθορίσουν τον κόσμο, μέσα στα επόμενα 100 χρόνια DOCTV.GR 5 Απριλίου 2017 Ποιες είναι οι πιθανότητες να μας αντικαταστήσει στη δουλειά ένα ρομπότ; Ποιος θα είναι ο πληθυσμός της Γης; Οι μητροπόλεις του μέλλοντος θα μοιάζουν με κυψέλες; Και πόσο χώρο θα έχουμε στα μελλοντικά μας διαμερίσματα; Ανάμεσα στο σήμερα και στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον των 100 επόμενων ετών, το BBC παρουσιάζει τους πέντε αριθμούς που θα καθορίσουν τη ζωή στον πλανήτη. Μεταξύ αυτών είναι και στοιχεία που μας αφορούν άμεσα, αφού αναφέρονται στο κοντινό 2030. Ο παγκόσμιος πληθυσμός, η ενέργεια, το προσδόκιμο ζωής, οι μητροπόλεις του μέλλοντος, η αυτοματοποίηση της εργασίας, είναι τα κύρια θέματα που εξετάζουν ουσιαστικά το τι κρύβει η ζωή για την ανθρωπότητα, τα επόμενα 100 χρόνια. Πόσο πιθανό είναι η δουλειά μου να αυτοματοποιηθεί στο μέλλον; Σχεδόν οι μισές δουλειές στις ΗΠΑ θα μπορούσαν σύντομα να γίνονται από ρομπότ ή υπολογιστές, σύμφωνα με ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Ωστόσο, ορισμένες θέσεις εργασίας έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να αυτοματοποιηθούν από άλλες. Οι λογιστές, οι οδηγοί ταξί και οι πωλητές telemarketing είναι πιθανόν να αντικατασταθούν μέσα στην επόμενη δεκαετία -ή στις επόμενες δύο δεκαετίες- ενώ οι θέσεις εργασίας που απαιτούν δημιουργικότητα, χειρωνακτική επιδεξιότητα, συμπόνια και ενσυναίσθηση θα μπορούσαν να συνεχιστούν για πολύ περισσότερο. Οι μελλοντικές αγορές εργασίας θα πρέπει να προσαρμοστούν στις πιέσεις που επιβάλλονται από την αυτοματοποίηση. Πόσο θα αυξηθεί ο παγκόσμιος πληθυσμός; Σύμφωνα με το πιθανότερο σενάριο του ΟΗΕ ο παγκόσμιος πληθυσμός θα φτάσει τα 11,2 δισ μέχρι το έτος 2100. Όμως αυτό δεν είναι απολύτως βέβαιο. Υπάρχει μια μικρή πιθανότητα ο παγκόσμιος πληθυσμός να εκτιναχθεί στα 16,6 δισεκατομμύρια μέχρι το τέλος του αιώνα. Μπορεί όμως και να παραμείνει σε χαμηλά επίπεδα -περίπου στα 7,3 δις. (σήμερα ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι 7,5 δις.). Πάντως, σε όλα τα σενάρια του ΟΗΕ, ο πληθυσμός συνεχίζει να έχει αυξητική τάση τουλάχιστον μέχρι το έτος 2050. ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΚΟΣΜΟΣ BBC: «Η ζωή στο μέλλον» ΖΗΝ Η ψυχοθεραπεία δεν είναι για όλους Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Τα παιδιά χρειάζονται την τέχνη» Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μπρεχτ: Η Αλήθεια Γιατί αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής; Επειδή ζούμε περισσότερο και κάνουμε λιγότερα παιδιά. Το 1950, οι περισσότεροι άνθρωποι της γης δεν ήταν σίγουροι ότι θα καταφέρουν να φτάσουν τα 50 έτη. Σήμερα, το προσδόκιμο ζωής παγκοσμίως είναι περίπου τα 72 χρόνια, ενώ μέχρι το 2100 προβλέπεται να ξεπεράσει τα 83. Μεγαλύτερη διάρκεια ζωής σημαίνει όμως περισσότεροι ηλικιωμένοι, ενώ τα χαμηλότερα ποσοστά γονιμότητας σημαίνουν λιγότερες γεννήσεις: Η λεγόμενη «πυραμίδα του πληθυσμού» μετατρέπεται σε κυψέλη. Πού θα ζούμε; Μέχρι το 2030, θα υπάρχουν 41 μεγα-μητροπόλεις με πληθυσμό άνω των 10 εκατομμυρίων κατοίκων. Και μέχρι το 2050, τα 2/3 του πληθυσμού αυτού θα ζει σε αστικές περιοχές. Η στέγη που θα αντιστοιχεί στον καθέναν από εμάς σε αυτές τις πολύ πυκνοκατοικημένες πόλεις θα είναι ένα εκπληκτικά μικρό κομμάτι γης. Η πυκνότητα κατοίκων ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο για τα 6,3 δισεκατομμύρια ανθρώπων που θα ζουν στις πόλεις τότε, θα είναι ίδια με της Βομβάης σήμερα, αλλά σε μια περιοχή στο μέγεθος της Βρετανίας. Το να διατηρηθεί ο έλεγχος της εξάπλωσης των προαστίων, θα μπορούσε να αποτελέσει βασική προτεραιότητα στις μεγαλουπόλεις του μέλλοντος. Ποιές θα είναι οι ενεργειακές πηγές; Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας που καταναλώνει η ανθρωπότητα -σε ποσοστό 86%- προέρχεται από ορυκτά καύσιμα. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αντιπροσωπεύουν περίπου το 10% του συνόλου, αλλά το ποσοστό αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς. Η παγκόσμια ηλιακή ενεργειακή κατανάλωση ήταν περίπου 7,5 φορές υψηλότερη το 2015 από ό, τι το 2010. Σε ένα μέλλον στο οποίο θα κυριαρχούν οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι χώρες με ανεμογεννήτριες και ηλιακούς συλλέκτες θα έχουν σαφέστατα μεγάλο πλεονέκτημα. [Πηγή: www.doctv.gr]
Όσο τα παιδιά είναι μικρά είναι εύκολο για τους γονείς να τα μεγαλώνουν ελέγχοντας το περιβάλλον τους, παρέχοντάς τους ασφάλεια και επεμβαίνοντας κάθε φορά που κρίνουν ότι είναι απαραίτητο. Τι γίνεται όμως όταν τα παιδιά ενηλικιώνονται και θα πρέπει να φύγουν από το σπίτι για διάφορους λόγους όπως για να σπουδάσουν, να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια, να πάνε στο στρατό κ.α; Γράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός
Αν παρατηρήσουμε την μέση ελληνική οικογένεια θα διαπιστώσουμε μια απίστευτα μεγάλη δυσκολία αυτονόμησης των παιδιών όταν ενηλικιωθούν. Και τη δυσκολία αυτή δεν την νιώθουν μόνο οι γονείς αλλά και τα ίδια τα παιδιά. Είναι πολύ σύνηθες το φαινόμενο των «ενήλικων παιδιών» διαφόρων ηλικιών (20,30,40,50…) που συμβιώνουν με τους γονείς τους. Όσο και αν η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών προσφέρει μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για παράταση επ’ αόριστον του αποχωρισμού, στην πραγματικότητα οι λόγοι είναι ψυχολογικοί.
Όταν οι γονείς ασκούν έλεγχο μέσω της θυσίας και της φροντίδας τους
Φυσικά, η δυσκολία αυτονόμησης των ενήλικων παιδιών από τους γονείς δεν είναι κάτι που αναδύεται ξαφνικά αλλά έχει μια μακρά διαδρομή που ξεκινάει από τις πολύ τρυφερές ηλικίες των παιδιών. Χαρακτηριστικό των περισσότερων ελλήνων γονέων είναι ότι θεωρούν τα παιδιά τους δια βίου ιδιοκτησία. Μέσω της φροντίδας και της «θυσίας» για να τα μεγαλώσουν, πολλοί γονείς ασκούν πλήρη έλεγχο στα παιδιά τους και αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν. Όταν τα παιδιά δεν μαθαίνουν να παίρνουν ρίσκα, όταν δεν αφήνονται να κάνουν λάθη και να μαθαίνουν από αυτά, όταν οι «φύλακες άγγελοι» γονείς κρατάνε τα παιδιά σε ένα ασφαλές μεν αποστειρωμένο δε περιβάλλον μη τυχόν και πληγωθούν τότε τα παιδιά απλά σταματάνε να «μεγαλώνουν». Βλέπετε, πλέον δεν υπάρχει και καμία ανάγκη για κάτι τέτοιο. Δεν είναι καθόλου τυχαία στη χώρα μας η ταύτιση των εννοιών «κακομαθημένα παιδιά» με τα «καλομαθημένα παιδιά»: εκφράζει την έντονη σύγχυση που έχουμε για το τι θεωρούμε καλό και κακό όσον αφορά τις παροχές των γονέων στα παιδιά τους.
Οι γονείς δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν και να αποδεχτούν το γεγονός ότι αυτού του είδους η σχέση με τα παιδιά τους δεν θα τους επιτρέψει να διεκδικήσουν ποτέ την ανεξαρτησία τους και να αμφισβητήσουν το γονεϊκό πρότυπο, στοιχεία δηλαδή που είναι απόλυτα συνυφασμένα με την υγιή ωρίμανσή τους. Ο απώτερος στόχος των γονέων αυτών είναι να καταστήσουν τη παρουσία τους απαραίτητη ακόμα και όταν τα παιδιά τους ενηλικιωθούν. Όμως με αυτό τον τρόπο τα παιδιά νιώθουν απόλυτα εξαρτημένα από τους γονείς τους και ανεπαρκή να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό τους υποκαθίσταται από την εμπιστοσύνη στους γονείς τους.
Κακά τα ψέματα η πιο σημαντική μορφή ανεξαρτοποίησης των παιδιών είναι η οικονομική. Όσο τα παιδιά είναι οικονομικά εξαρτημένα από τους γονείς τους δεν μπορούμε να μιλάμε για ουσιαστική αυτονόμηση αφού στον πυρήνα τους όλες οι μορφές σχέσεων (όχι μόνο οι επαγγελματικές αλλά και οι ανθρώπινες σχέσεις), είναι συνάρτηση των οικονομικών δοσοληψιών .
Χρυσά κλουβιά για τα παιδιά μας λόγω «φόβου της άδειας φωλιάς»
Τι κρύβεται όμως πίσω από μια τέτοια άρνηση των γονέων να αποχωριστούν τα παιδιά τους; Οι γονείς προβάλουν ως δικαιολογίες ότι ο κόσμος έχει γίνει πολύ επικίνδυνος, ότι εγκυμονούν νέοι κίνδυνοι για τα παιδιά τους εκεί έξω. Με αυτόν τον τρόπο τεκμηριώνουν τον ρόλο τους ως προστάτες, ως φύλακες. Ακόμα και όταν τα παιδιά ενηλικιωθούν νιώθουν ότι τα παιδιά τους είναι ανέτοιμα να τα καταφέρουν μόνα τους. Όμως αυτό που τους ταλανίζει την ψυχή είναι η δική τους ανασφάλεια να ζήσουν μόνοι, μετά τον αποχωρισμό από τα παιδιά τους. Ουσιαστικά δηλαδή προβάλουν την δική τους ανεπάρκεια πάνω στην υποτιθέμενη ανεπάρκεια των παιδιών τους. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η ερήμωση που νιώθει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ελλήνων γονέων όταν τελικά τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι.
Το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς», όπως χαρακτηριστικά λέγεται, αναφέρεται στα συναισθήματα θλίψης και ματαίωσης που βιώνουν οι γονείς, όταν τα παιδιά τους ενηλικιώνονται ή φεύγουν από το πατρικό τους σπίτι. Οι γονείς από δορυφόροι των παιδιών τους δυσκολεύονται να μπουν σε νέες τροχιές και να αναπροσαρμόσουν τους ρόλους τους στη νέα πραγματικότητα. Ενώ όλα αυτά τα χρόνια είχαν ένα μπούσουλα, τώρα καλούνται να αναζητήσουν ένα νέο προσωπικό νόημα στη ζωή τους, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα επώδυνο και τρομαχτικό. Νιώθουν ότι τα παιδιά τους τους εγκαταλείπουν και ότι χάνουν την αξία τους ως γονείς χωρίς να αναλογίζονται ότι αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη του μεγαλώματος των παιδιών: τα παιδιά να αποχωριστούν την πατρική τους οικογένεια όταν ενηλικιωθούν και να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.
Δείτε τα παραδείγματα πως πολλοί γονείς αντί να αφήνουν τα παιδιά τους να πετάξουν ψηλά τα κρατάνε δεμένα κοντά τους: τα σπίτια που τους παραχωρούν που όλως τυχαίως είναι κοντά στο πατρικό ή και στην ίδια πολυκατοικία, πως προσπαθούν να τα βολέψουν σε καλές δουλειές χωρίς να τα αφήνουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στον επαγγελματικό στίβο, πως κάποιοι γονείς που αυτοαποκαλούνται «φίλοι των παιδιών τους» έχουν ως απώτερο σκοπό την πρόσβαση σε όλα τα μυστικά που μπορεί να έχει και που είναι υγιές να έχει ένα παιδί και πως μερικοί κρατάνε τα παιδιά κοντά τους με λάφυρο κάποια κληρονομιά που τους υπόσχονται. Γνωρίζω ότι πολλοί γονείς θεωρούν τις παραπάνω ενέργειές τους ως φροντίδα και νοιάξιμο για τα παιδιά τους. Πιθανόν ως ένα σημείο να είναι, όμως χρειάζεται προσοχή γιατί αν το μέτρο ξεπερνιέται τότε καταλήγει να αποτελεί υπέρ-έλεγχο στη ζωή των παιδιών τους. Και δεν είναι καθόλου λίγες οι οικογένειες στη χώρα μας που για την έξωθεν καλή μαρτυρία φαντάζουν δεμένες και αγαπημένες αλλά που τα συναισθήματα που κατά βάθος νιώθουν τα παιδιά για τους γονείς τους μοιάζουν με εκείνα των εξουσιαζόμενων προς τους εξουσιαστές τους και που φυσικά μόνο αγάπη δεν θυμίζουν. Ο φόβος του να μεγαλώνεις και να διαχειρίζεσαι την ελευθερία σου
Από την δικιά τους την μεριά τα παιδιά βολεύονται και αναβάλουν ή ματαιώνουν το μεγάλωμά τους το οποίο δεν είναι έτσι και αλλιώς μια εύκολη υπόθεση. Σε αυτό βοηθούν και οι υλικές παροχές των γονέων προς τα παιδιά, τα τυχερά της κοινής συμβίωσης ( φαγητό, διαμονή , λογαριασμοί κ.α). Βέβαια τα παιδιά συνήθως το έχουν τακτοποιήσει μέσα τους προτάσσοντας ως αιτία της παράτασης της συμβίωσης με τους γονείς τους το ότι θέλουν να φροντίσουν τους γονείς τους ή ότι φοβούνται μην τους στεναχωρήσουν. Όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα είδος ιδρυματισμού όπου τα «ενήλικα παιδιά» φοβούνται να εγκαταλείψουν το οικείο και γνώριμο και να διεκδικήσουν την θέση τους στον κόσμο των ενηλίκων. Γιατί, η αλήθεια είναι, δεν υπάρχει πιο φοβιστικό πράγμα από το να μεγαλώνεις και να πρέπει να διαχειριστείς εσύ ο ίδιος την ελευθερία σου.
Εδώ βέβαια αξίζει να πούμε ότι όταν λέμε αυτονόμηση του παιδιού από την πατρική του οικογένεια δεν εννοούμε μόνο το πρακτικό μέρος, δηλαδή της μετακόμισής του σε ξεχωριστή οικία, αλλά κυρίως της συναισθηματικής απεξάρτησής του από την πρώτη του οικογένεια ώστε να μπορεί να επενδύσει και σε νέες σχέσεις. Είναι πολύ σύνηθες το φαινόμενο με παιδιά που παρόλο που φεύγουν από το σπίτι και φτιάχνουν δικές τους οικογένειες, συνεχίζουν να θεωρούν ως βασική τους οικογένεια την πατρική γεγονός που αιτιολογημένα δημιουργεί πάρα πολλές αντιδράσεις στα μέλη της νέας τους οικογένειας.
Ο ρόλος των γονέων δεν χάνεται, απλά αλλάζει . Παύει όμως να είναι πρωταγωνιστικός
Οι γονείς οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι ο ρόλους τους έχει στάδια, ότι κάποια στιγμή τα παιδιά τους θα πρέπει να αυτονομηθούν και να κάνουν τα δικά τους βήματα σε αυτόν κόσμο. Ακόμα και όταν δεν θα είναι οι απόλυτοι υπεύθυνοι για το παιδί τους, θα εξακολουθούν να είναι οι γονείς του σε μια πιο ισότιμη σχέση μαζί του αναγνωρίζοντάς του το δικαίωμα να νοιάζεται εξίσου ή και περισσότερο για άλλους ανθρώπους. Είναι πολύ εγωιστική η επιθυμία τους να εξακολουθούν να είναι οι πρωταγωνιστές στις ζωές των ενήλικων παιδιών τους. Στην ελληνική πραγματικότητα ένα πολύ έντονο φαινόμενο είναι η απαίτηση των γονέων για τα «καλά γεράματα», υπό την έννοια τα παιδιά τους να τους φροντίσουν όταν θα είναι γέροι και ανήμποροι. Θεωρείται ένα είδος γονικής αυτοεπιβεβαίωσης αν τα παιδιά σου στα παρέχουν. Προσωπικά διαφωνώ με οποιαδήποτε ιδιοτελή επένδυση των γονέων στις ζωές των παιδιών τους, δηλαδή σιωπηρές συμφωνίες του τύπου : «θα σας φροντίσω όσο θα είσαστε παιδιά αλλά μετά θα έρθει η σειρά σας να μου το ανταποδώσετε και να μου κάνετε «τα γεράματα». Φυσικά και είναι πολύ όμορφο και γενναιόδωρο να μπορείς και να θέλεις να φροντίσεις τους γέρους γονείς σου αλλά δυστυχώς πολλές φορές επιβάλλεται τυραννικά από τους γονείς ή από την γνώμη του κόσμου με αποτέλεσμα αντί για μια πράξη που αναδύει αγάπη να προκαλεί τα ακριβώς αντίθετα συναισθήματα. Μην ξεχνάμε ότι δεν είναι και πολύ μακρινό το παρελθόν όπου πολλά κορίτσια θυσίαζαν τις δικές τους ζωές για να «κάνουν τα γεράματα» στους γονείς τους, γεγονός που δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει και στις μέρες μας αν και σε μικρότερη κλίμακα.
Για να κρατήσουμε τα παιδιά μας πρέπει να τα αφήσουμε να φύγουν
Η δεμένη ελληνική οικογένεια ορθώς θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικός θεσμός που όντως μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά και ως ασπίδα ασφαλείας για τα μέλη της, ειδικά στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Όμως το θέμα με τη δεμένη οικογένεια είναι το είδος των δεσμών. Οι δεσμοί αυτοί μπορεί να είναι δύο λογιών: είτε πιάσιμο χεριών στα πρώτα μπουσουλίσματα, στα πρώτα βήματα, στα πρώτα πεσίματα αλλά, όταν έρθει η ώρα, σπρώξιμο προς την ελευθερία και το μεγάλωμα είτε κατασκευή χρυσών κλουβιών για τα παιδιά με τους γονείς ευχαριστημένους κλειδοκράτορες .
Αν θέλουμε λοιπόν να χαρούμε που τα παιδιά μας μια μέρα θα μπορούν να πετάξουν ψηλά και άφοβα στον ουρανό θα πρέπει να τους χαρίσουμε την ελευθερία τους. Και κρυφά να καμαρώνουμε που το πέταγμά τους εμείς τους το μάθαμε. Μόνο τότε αυτά θα θέλουν με την καρδιά τους κάποιες φορές να επιστρέφουν. Αλλιώς θα μείνουν για πάντα κοντά μας …μα τόσο μακριά μας.
Ο Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 8 Απριλίου του 1798. Ήταν το παιδί ενός κόντε και μιας υπηρέτριας, του Νικόλαου Σολωμού και της Αγγελικής Νίκλη. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια ως το 1808 στη Ζάκυνθο και είχε δάσκαλο τον Ιταλό Σάντο Ρόσι. Τα πρώτα του ποιήματα στη Ζάκυνθο ήταν σύντομοι στίχοι στα ιταλικά πρότυπα στο κλίμα του αρκαδισμού.
Μετά το θάνατο του πατέρα του και ο νέος κηδεμόνας του, ο Διονύσιος Μεσσάλας, τον στέλνει στην Ιταλία για σπουδές. Ο Σολωμός τελείωσε το Λύκειο στην Κρεμόνα το 1815 και στη συνέχεια φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Παβίας μέχρι το 1817. Στο διάστημα αυτό γράφει τα σημαντικότερα ιταλικά του ποιήματα ενώ ήρθε σε επαφή με τις ιδέες του γαλλικού διαφωτισμού, γεγονός που θα παίξει σημαντικό ρόλο αργότερα στην θερμή ενασχόληση του ποιητή με την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Το 1818 επιστρέφει στη Ζάκυνθο -όπου θα μείνει μέχρι το 1828- και συνεχίζει να γράφει στα ιταλικά. Τα ιταλικά ποιήματα της περιόδου αυτής εκδόθηκαν το 1822 με τον τίτλο "Rime Improvvisate, που αποτελεί και τη μοναδική συλλογή που δημοσιεύθηκε ενώ ζούσε ακόμη ο Σολωμός. Ταυτόχρονα ο Σολωμός κάνει τις πρώτες προσπάθειες να γράψει στα ελληνικά, κάτι που τον δυσκόλεψε. Ο ποιητής δεν γνώριζε καλά την ελληνική γλώσσα μιας και η παιδεία του ήταν ιταλική, κάτι που ήταν σύνηθες για τους επτανήσιους ευγενείς.
Αρχίζει παράλληλα να διαβάζει δημοτικά τραγούδια, να ενημερώνεται για το έργο προηγούμενων ποιητών ενώ μεγάλο ενδιαφέρον έδειξε για την κρητική λογοτεχνία. Γραφει τα έργα η Ξανθούλα, η Αγνώριστη, Τα δυο αδέρφια και Η τρελή μάνα.
Το πρώτο μεγάλο έργο του Σολωμού στα ελληνικά είναι ο γνωστός Ύμνος εις την ελευθερίαν, οι πρώτες στροφές του οποίου μελοποιήθηκαν από τον Νικόλαο Μάντζαρο και αποτέλεσαν τον εθνικό ύμνο της χώρας. Το ποίημα είναι εμπνευσμένο από την Επανάσταση του 1821 και ολοκληρώθηκε το 1823.
Με αυτό ο Σολωμός έγινε ευρύτερα γνωστός στην εποχή του μιας και το υπόλοιπο έργο του όσο ζούσε ήταν γνωστό κυρίως στον κύκλο των θαυμαστών του.
Τα έργα που ακολουθούν είναι η Ωδή εις το θάνατο του Λόρδου Μπάιρον, Η Καταστροφή των Ψαρών, η Γυναίκα της Ζάκυνθος, ο Λάμπρος κ.α. Όπως είχε προγραμματίσει λίγα χρόνια πριν, ο Σολωμός μετακομίζει το 1828 στην Κέρκυρα, στο πνευματικό κέντρο των Επτανήσων της εποχής.
Στην Κέρκυρα γράφτηκαν τα έργα: Ο Κρητικός, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι κ.α. Την περίοδο αυτή γύρω από το Σολωμό αναπτύχθηκε ο λεγόμενος κύκλος της Κέρκυρας. Επρόκειτο για τον κύκλο θαυμαστών και "μαθητών", ποιητών και πνευματικών ανθρώπων του νησιού.
Τότε γνωρίστηκε με τον μεγάλο συνθέτη Νικόλαο Μάντζαρο, τον ιστορικό που εισήγαγε στην ελληνική διανόηση την "ιστορική συνέχεια" και τον όρο "ελληνοχριστιανικό" Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο και πολλούς άλλους.
Ουσιαστικά με τον κύκλο αυτό ξεκινάει η Επτανησιακή Σχολή, υπέρμαχης κυρίως της δημοτικής γλώσσας.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Σολωμός γράφει στα ιταλικά. Πρόκειται για ημιτελή ποιήματα και πεζά. Τον Φεβρουάριο του 1849 παρασημοφορήθηκε με το Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος, γιατί "με την ποίησή του διέγειρε τα αισθήματα του λαού στον αγώνα για εθνική ανεξαρτησία".
Ο Σολωμός πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου του 1857 ύστερα από εγκεφαλική συμφόρηση. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στη Ζάκυνθο το 1865.
Ακολουθεί εργασία μαθητή της Α΄Γυμνασίου για την Ομάδα Λίπους στο πλαίσιο των εργασιών που πραγματοποιούμε στο μάθημα της Οικιακής Οικονομίας (Ενότητα:Διατροφή),σχολικού έτους:2016-2017. Για να δείτε την εργασία, πατήστε πάνω στην εικόνα.
Ακολουθεί εργασία μαθητριών της Β΄Γυμνασίου με θέμα την Γερμανία στο πλαίσιο μιας ευρύτερης παρουσίασης Ευρωπαϊκών Χωρών ,που πραγματοποιούμε στο μάθημα της Γεωγραφίας-Γεωλογίας Β΄Γυμνασίου ,σχολικού έτους 2016-2017. Για να δείτε την εργασία,πατήστε πάνω στην εικόνα.
